ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားေသာ ကၽြန္ေတာ့ဘဝ၏ ေရွ႕ေဆာင္ လမ္းျပ ပုဂၢိဳလ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း

ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားေသာ ကၽြန္ေတာ့ဘဝ၏ ေရွ႕ေဆာင္ လမ္းျပ ပုဂၢိဳလ္  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း
ကၽြန္ေတာ္ ေလးစား၊ အားက် ၊ ဂုဏ္ယူ ၊တန္ဖိုးထားေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း

Saturday, June 30, 2012

စိုက္ေသာအပင္၏ အသီးကို



စုိက္ေသာအပင္၏ အသီးကို

ကၽြန္ေတာ္အလယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝတုန္းက ရွစ္တန္းမွာ ဗုိလ္က်ေနသည့္ ေကာင္တစ္ေကာင္က ဗိုက္ကို လက္သီးနဲ႕ထုိးသည္ ။အထုိးခံရသျဖင့္ နာသည္။ ေဒါသလည္းထြက္သည္။ သည့္ထက္အခံရခက္သည္က သူတစ္ပါးအေစာ္ကားတာ ခံရေလျခင္းဟု တႏုံ႕ႏံု႕ေတြး ကာ အရွက္ၾကီး ရွက္ေနမိျခင္း ျဖစ္သည္။ သည္ေကာင့္ ကိုလည္း ကလဲ့စားေခ်လုိစိတ္ေတြ အလြန္အမင္း ျပင္းထန္ထၾကြေနသည္။ မနက္ျဖန္ စက္ဘီးေတြထားသည့္ ေနရာနားမွာ သည္ေကာင့္ကုိေစာင့္မည္။ျပီးလွ်င္ အေၾကာင္းသိေစမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ၾကံစည္သည္။

          သို႕ေသာ္ ဘာ့ေၾကာင္းမွန္းမသိ သည္အၾကံအစည္ကုိ အဘြား ``နာနာ``အား ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေျပာမိသည္။ ဧရာမ အမွားပင္။ ထုံးစံအတုိုင္း တစ္နာရီေလာက္ၾကာ ေအာင္ ၾသဝါဒစကား ျမြက္ၾကားေတာ့သည္။ အဘြားက တစ္ကယ္ပင္ စကားေၾကာရွည္လွသည့္ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သူ႕ၾသဝါဒမွာ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရွည္လ်ားလွသည္။ သူေျပာသည့္အထဲမွာ သည္ေကာင့္အေၾကာင္းကို စိတ္ထဲသည္ေလာက္ထည့္ထားရန္မလုိေၾကာင္း အခ်က္တစ္ခုပါလာတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိသည္။``ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတဲ့အက်ိဳးခံစားရမယ္``ဟု သူကဆုိသည္။အဘြားမွာ အျမဲသည္စကားပဲ ေျပာသည့္အေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျပာမိသည္။ သုိ႕ေသာ္ တတ္ႏုိင္သမွ် ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတန္းေကာင္းတာေတြခ်ည္း လုပ္သည့္အေၾကာငး္ သို႕ေသာ္ ျဖစ္လာတာေတြက အလကား ဖြတ္က်ား ေတြခ်ည္း ျဖစ္သည့္အေၾကာင္း ေျပာလုိက္သည္။ ``ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေျပာသည့္အခ်ိန္တုန္းက အလကားဖြတ္က်ား ဆုိေသာ စကားကုိ မသုံးပါ``

          ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာေျပာ အဘြားသေဘာထားက ေျပာင္းလဲမသြား။ ``မင္းလုပ္တဲ့ေကာင္းမႈ တုိင္းဟာ တစ္ေန႕မွာ မင္းဆီကို ေကာင္းတဲ့အက်ိဳးသယ္ေဆာင္လာလိမ့္မယ္။ လုပ္သမွ် မေကာင္းမႈဟာလည္း မေကာင္းတဲ့အက်ိဳး မင္းဆီ ျပန္သယ္လာမွာပဲ`` ဟု သူကဆုိသည္။ ဒီစကားလုံးေတြ၏ အဓိပၸာယ္ အႏွစ္သာရကို ကၽြန္ေတာ္ ပီပီျပင္ျပင္ သိျမင္ဘုိ႕ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ မွ် အခ်ိန္ယူခဲ့ရသည္။ သည္အခ်ိန္ နာနာက ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္ လာဇူးနာေဟးလ္ ရွိ သက္ၾကီးရြယ္အို ေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာမွာေရာက္ေနသည္။ အဂၤါေန႕တုိင္း ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ဆီသြားကာ အျပင္ေခၚျပီး ညစာေကၽြးသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္သြားလွ်င္ နာနာ့ကို ေရွ႕ဘက္တံခါးဝက ကုလားထုိင္တစ္လုံးမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္စာျပီး အသင့္ထိုင္ေနတာ ေတြ႕ရျမဲျဖစ္သည္။

          အဘြားကို လူအုိေဆးရုံသို႕ မပို႕ရေသးမီ ေနာက္ဆုံးအေခါက္ ညစာစားထြက္စဥ္က အေတြ႕အၾကဳံကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းစြာအမွတ္ရေနသည္။ အဲသည္ေန႕က ကၽြန္ေတာ္တို႕သြားၾကသည္မွာ ေဂဟာႏွင့္ မေဝးလွသည့္ မိသားစု စားေသာက္ဆုိင္ကေလး တစ္ခုျဖစ္သည္။ နာနာ့အတြက္ အသားျပဳတ္ေက်ာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ ဟန္ဘာဂါတစ္ခုမွာလိုက္သည္။ ဟင္းပြဲေတြေရာက္လာ၍ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းပါးပါးစားျပီး နာနာ့ကိုၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ ဘာမွမစားေသးတာကို သတိျပဳလိုက္မိသည္။

          ပန္းကန္ထဲမွ စားစရာေတြကို သူေငး၍ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ပန္းကန္ကုိ ေဘးေရႊ႕လိုက္ျပီး နာနာ့ ပန္းကန္ကုိ လွမ္းယူလုိက္သည္။ အသားတုံးကို ေသးေသးေလးေတြဖဲ႕ေပးလုိက္ျပီးေနာက္ ပန္းကန္ကို သူ႕ေရွ႕ ျပန္ခ်ေပးသည္။ အသားတုံးေလးေတြကို ခက္ရင္းျဖင့္ တုံတုံရီရီထုိးျပီး ပါးစပ္ထဲ ခက္ခက္ခဲခဲ ထည့္ေနေသာ အဘြားကိုၾကည့္ရင္း ဟိုး  အတိတ္က ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္သတိရကာ မ်က္ရည္လယ္လာသည္။

          လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္။ 

          အဲသည္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ စားပြဲမွာထုိင္တတ္စအရြယ္ကေလး။ ထမင္းစားတုိင္း အဘြားက ကၽြန္ေတာ့္ပန္းကန္ကိုယူကာ အသားကို ကၽြန္ေတာ္စားႏိုင္ေလာက္သည့္ အတုံးေသးေသးကေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ဖ်င္ေပး ဖဲ့ေပးခဲ့သည္။ 

          အဲသည္တုန္းက လုပ္ေပးခဲ့သည့္ အဘြား ၏ သူတစ္ပါးအေပၚ ေကာင္းခဲ့သည့္အမႈက ႏွစ္ေပါငး္ ေလးဆယ္အၾကာ မွာ တူညီစြာတုန္႕ျပန္လာခဲ့ပါျပီ။ နာနာေျပာတာအမွန္ပင္။ စိုက္ေသာအပင္၏ အသီး ကိုသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရိပ္သိမ္း ခူးဆြတ္ရစျမဲျဖစ္သည္။ 

          သင္ျပဳသည့္ ေကာင္းေသာအမႈတုိင္းသည္ ေကာင္းေသာအက်ိဳးရလဒ္မ်ားအျဖစ္ တစ္ေန႕ သင့္ထံျပန္လာပါလိမ့္မည္။ ရွစ္တန္းတုန္းက ဗိုလ္္က်ခဲ့သူေရာ ဘာျဖစ္သြားသနည္း။ ကိုးတန္းမွာ ဗိုလ္က်ေနသူႏွင့္ ေတြ႕သြားခဲ့ပါသည္။

Mike Buetelle ၏ As a Man Soweth
ေဖျမင့္ -- ႏွလုံးသားအာဟာရ(ရသစာမ်ား)

ျမန္မာ့အရုဏ္သစ္ပရဟိတ လူမႈကူညီေရးအသင္းႏွင့္ဆက္သြယ္လုိပါက---

ဟာသ



ဟာသ
စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ က်င္းပေနတယ္။ ရိုမန္တစ္ဆန္တဲ့ဝန္းက်င္မွာ မယားက ခ်ဳိခ်ဳိသာသာေလးနဲ႔ ေယာက္်ားကိုေျပာပါတယ္။

"ေယာက္်ားေရ... ေနာင္ဘဝက်ရင္ ငါ့ကိုနင္ယူဦးမလားဟင္း...!"
ဒါကို ေယာက္်ားက အားတက္သေရာ ျပန္ေျဖပါတယ္။
"မိန္းမေရ.. ဒီဘဝမွာ နင္နဲ႔ဆံုရတာ ငါ့အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတစ္မ်ဳိးပါ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ႀကိမ္ပဲ ေပ်ာ္ပါရေစေတာ့။ တစ္ျခားလူလည္း ေပ်ာ္ရေအာင္လို႔ ေနာင္ဘဝက်ရင္ ဒီေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အခြင့္အေရးကို
တျခားလူဆီ ငါလဲႊခဲ့မယ္"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
လက္ေဆာင္
အရက္ဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ခရစၥမတ္ညမွာ ဆရာကို လက္ေဆာင္ပစၥည္းတစ္ခုေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ လက္ေဆာင္ရေတာ့ ဆရာက လက္ေဆာင္ေသတၱာရဲ႕အျပင္မွာ အရည္တစ္မ်ဳိးေပေနတာကိုေတြ႔ေတာ့ ေသတၱာထဲမွာ ဘာလက္ေဆာင္ ထည့္ထားမလဲဆိုၿပီး ခန္႔မွန္းၾကည့္လိုက္တယ္။

ဆရာက အရည္ကို လွ်ာနဲ႔တို႔ၾကည့္ၿပီး .... "ဒါ ဘရန္ဒီျဖစ္မယ္"
ေက်ာင္းသား ......... "မဟုတ္ပါဘူး"
ဆရာ................... "ဒါဆို ဂ်ပန္အရက္"
ေက်ာင္းသား ......... "မဟုတ္ပါဘူး"
ဆရာ.................. "ဒီလိုဆိုရင္ XO ပဲျဖစ္မယ္"
ေက်ာင္းသား......... "မဟုတ္ဘူးဆရာ.. အထဲမွာထည့္ထားတာက ေခြးကေလးတစ္ေကာင္ပါ"
ဆရာ.................. "&*@&#*@#"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
တရုတ္ျပည္မွာ အငယ္ထားတာ ေခတ္စားသတဲ့...
ထိုင္ဝမ္ကၽြန္းကလူတစ္ေယာက္ လြန္ခဲ့တဲ့ငါးႏွစ္က တရုတ္ျပည္မွာ အငယ္တစ္ေယာက္ထားခဲ့တယ္။ အငယ္အတြက္ ၄သိန္းတန္အိမ္တစ္လံုး ဝယ္ေပးခဲ့ၿပီး လစဥ္လတိုင္း ယြမ္ ၃ ေထာင္ေပးသံုးခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ႏွစ္မွာ အငယ္နဲ႔ သူလမ္းခဲြလိုက္တယ္။ ဝယ္ထားတဲ့အိမ္ကိုေရာင္းေတာ့ ၁၂သိန္းရတယ္။ တြက္ၾကည့္ေတာ့ အငယ္ကို ၆ႏွစ္အလကားတဲြလိုက္ရၿပီး ၆သိန္းျမတ္သြားတယ္။ အိမ္ေျမေရာင္းဝယ္ေရးကို သူေက်းဇူးတင္တယ္။ အငယ္ထားတာဟာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈတစ္ခုလို႔ သူဆိုတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ ထိုင္ဝမ္ျပန္ေရာက္လို႔ ဒီအေၾကာင္းကို မယားႀကီးကသိေတာ့ သူ႔ကိုနားရင္းအုပ္ၿပီးဆူတယ္။

"ဘာျဖစ္လို႔ အငယ္တစ္ေယာက္ပဲ ထားခဲ့သလဲ" တဲ့...
 ----------------------------------------------------------------------------------------

စိတၱဇလူနာ ေမာင္ဖီးနစ္ ႏွင့္ ဆရာ၀န္ၾကီး ဦးဖလာ
တခါက အရူးေဆး႐ုံတစ္ခုရဲ႕ ေဆး႐ုံအုပ္ႀကီး ဦးဖလာက လူနာေတြရဲ႕ အေျခအေနကို သိခ်င္တဲ့အတြက္
စမ္းသပ္မႈတခု လုပ္တယ္။ သူစမ္းသပ္ပံုက လူနာေတြကို လၻက္ရည္ခြက္တခြက္စီ ေပးလိုက္တယ္။
“ကဲ မင္းတို႔ကို လၻက္ရည္တိုက္မယ္။ အားလံုးတန္းစီ”
လူနာေတြအားလံုး တန္းစီၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ေဆးရုံအုပ္ႀကီး ဦးဖလာက ဘာမွထည့္မထားတဲ့ ဓာတ္ဘူး
အလြတ္တစ္လံုးနဲ႔ လၻက္ရည္ေတြ လိုက္ထည့္ေပးတဲ့ ပံုစံလုပ္လိုက္ၿပီးေတာ့…
“ကဲ လၻက္ရည္ထည့္ၿပီးၿပီ။ အားလံုးေသာက္လို႔ရၿပီ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
လူနာေတြကလည္း ဘာမွမရွိတဲ့ လၻက္ရည္ခြက္ကို အားရပါးရ ေမာ့ေသာက္လိုက္ၾကတယ္။
အဲဒီအထဲမွာ လူနာတေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေမာင္ဖီးနစ္ကေတာ့ မေသာက္ဘဲနဲ႔ လၻက္ရည္ခြက္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတာကို
ေဆး႐ံုအုပ္ႀကီး ဦးဖလာကျမင္ေတာ့ “အင္း ဒီလူနာကေတာ့ အေတာ္ေလး ေရာဂါ
သက္သာသြားၿပီ ထင္တယ္”လို႔ ေတြးလိုက္မိၿပီး လူနာကို ေမးလုိက္တယ္။
“သူမ်ားေတြ အားလံုး လၻက္ရည္ေသာက္ေနၾကၿပီ။ မင္းကဘာလို႔ မေသာက္ဘဲ
လၻက္ရည္ခြက္ကို ၾကည့္ေနတာလဲ ”
စိတၱဇလူနာ ေမာင္ဖီးနစ္က ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။
“ပူေနေသးလို႔ ခင္ဗ်”
----------------------------------------------------------------------------------------------
"ဒါ ရွင့္ရဲ႕ပထမဆံုးအႀကိမ္ေနာ္..."
တခါတုန္းက လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဟာ သူတို႔ရဲ႕ ၂၅ႏွစ္ေျမာက္ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ကို က်င္းပၾက ပါတယ္။ သူတို႔စံုတြဲဟာ အိမ္ေထာင္သက္၂၅ႏွစ္အတြင္းမွာ တခါမွကေတာက္ကဆမျဖစ္ဖူးဘူးလို႔ ျမိဳ႕မွာ နာမည္ႀကီးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နယ္ခံသတင္းစာရဲ႕ အယ္ဒီတာကအဲဒီ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး ရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို ေမးျမန္းေဖာ္ထုတ္ဖို႔ အစီအစဥ္တစ္ခု လုပ္လိုက္ပါတယ္။ အယ္ဒီတာ~ဒီအျဖစ္အပ်က္က မယံုႏိုင္စရာ အ့ံအားသင့္ဖို႔ ေကာင္းလြန္းပါတယ္။ဒီလိုအိမ္ေထာင္ေရးမ်ိဳးကို  ဘယ္လုိမ်ား တည္ေဆာက္ခဲ့ ၾကပါသလဲ ခင္ဗ်ာ?

ေယာက္်ားျဖစ္သူက သူတို႔ရဲ႕ Honeymoon(ဟန္းနီးမြန္း) ေန႔ရက္ေတြကို ျပန္ေတြးရင္းေျပာပါတယ္...

"ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ Honeymoon (ဟန္းနီးမြန္း) အတြက္ ရွီမလာ (Shimla) ကိုသြားခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ
ျမင္းစီးသြားမယ္ဆိုၿပီး ျမင္းတစ္ေကာင္စီ စီးၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာကၽြန္ေတာ့္ျမင္းက စီးရတာအဆင္ေျပေပ မယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမစီးတဲ့ ျမင္းကေတာ့နည္းနည္းရိုင္းပံုရတယ္ဗ်။ လမ္းမွာ သြားေနရင္းနဲ႔ပဲ အဲဒီျမင္း
ရုတ္တရက္ထခုန္လိုက္တာ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ ဒယိုင္းဒယိုင္ျဖစ္ၿပီး ျပဳတ္က်ပါေလေရာ။ ဒါေပမယ့္ သူက ေျမႀကီးေပၚကေန လူးလဲထၿပီး ျမင္းရဲ႕ေက်ာကုန္းေလးကို အသာေလးပြတ္ေပးရင္းနဲ႔ ျမင္းကို "ဒါ မင္းရဲ႕ ပထမဆံုးအႀကိမ္ေနာ္..." လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေျပာၿပီးေတာ့ သူလည္း ျမင္းေက်ာေပၚျပန္တက္ၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။

ခဏအၾကာမွာ ေစာေစာကလိုပဲ ျဖစ္ျပန္ပါတယ္။ဒီတစ္ခါမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပဲ "ဒါ မင္းရဲ႕ ဒုတိယအႀကိမ္ေနာ္..." လို႔ေျပာၿပီး ဆက္သြားၾကျပန္ပါတယ္။ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ျမင္းက ခါခ်တဲ့အခါမွာေတာ့ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ဘာမွမေျပာဘဲ ေျခာက္လံုးျပဴးေသနတ္ကို ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ထုတ္ၿပီးျမင္းကို အေသပစ္သတ္လိုက္ပါေလေရာဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔
"မင္း ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလည္းကြ။သနားစရာေကာင္းတဲ့ တိရိစာၦန္ေလးကို မင္းသတ္ပစ္လိုက္ၿပီ။ မင္းရူးေနလား!!!"လုိေအာ္လိုက္မိတယ္။အဲဒီအခါကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကကၽြန္ေတာ့္ကိုေအးစက္စက္ ျပန္ၾကည့္ၿပီး
ႏူးညံ့တဲ့ေလသံေလးနဲ႔ ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ "ဒါရွင့္ရဲ႕ပထမဆံုးအႀကိမ္ေနာ္..." တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ဘာျပႆနာမွမရွိဘဲ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနလာခဲ့ၾကတာပါပဲဗ်ာ..."
------------------------------------------------------------------------------------------
----------------------
ေယာက်္ား Vs မိန္းမ
ေန႔လည္စာ ထြက္စားျခင္း
Male - သူငယ္ခ်င္း ၄ေယာက္ေန႔လည္စာထြက္စားတယ္။ အခ်င္းခ်င္း ကတံုး၊ ထိပ္ေျပာင္၊ ဖဲဂ်ိဳး၊ အရက္သမား စတဲ့ နာမည္ေျပာင္ေတြ ေခၚၾကတယ္။
Female- သူငယ္ခ်င္း ၄ ေယာက္ေန႔လည္စာထြက္စားတယ္။ နာမည္အရင္းပဲေခၚတယ္။ နာမည္ေျပာင္ေခၚေလ့မရွိ။

ပိုက္ဆံရွင္းခ်ိန္
M - 3600 က်တယ္။ တစ္ေယာက္ ေထာင္တန္ တရြက္စီထုတ္လိုက္တယ္။ ျပန္အမ္းဖို႔ ပိုက္ဆံလဲဘယ္သူမွ ေတာင္းမေနဘူး။
F - 3600 က်တယ္။ ဘယ္သူကဘယ္ေလာက္ ဆိုျပီး အေသးစိတ္ အတိအက်ခြဲတယ္။ အဲဒီအတိုင္း ပိုက္ဆံစုျပီး ရွင္းလိုက္တယ္။

ပစၥည္းဝယ္ျခင္း
M - လိုအပ္လာရင္ ၅၀၀ တန္ပစၥည္းကိုလည္း ၁၀၀၀ ေပးဝယ္တယ္။
F - မလိုအပ္ေသာ္လည္းပဲ ၁၀၀၀ တန္ပစၥည္းကို ၅၀၀ ရရင္ ဝယ္ထားလိုက္တယ္။

ေရခ်ိဳးခန္း
M - သြားတိုက္တံ၊ ဆပ္ျပာ၊ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဓား၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ အဲဒီ(၅)မ်ိဳးေလာက္ပဲရွိတတ္သည္။
F - အနည္းဆံုး (၁၀)မ်ိဳးႏွင့္အထက္ရွိတတ္သည္။ အခ်ိဳ႕ပစၥည္းမ်ားမွာ ေယာက္်ားေလးမ်ား မသိေသာ ပစၥည္းမ်ား ျဖစ္ေနတတ္သည္။

အခ်စ္
M - လိုခ်င္တာတစ္ခုတည္း ဒါေပမယ့္ မိန္းမေတြအမ်ားၾကီးဆီက။
F - လိုခ်င္တာအမ်ားၾကီး ဒါေပမယ့္ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္တည္းဆီက။

လက္ထပ္ျခင္း
M - မိန္းမတစ္ေယာက္ကို မေျပာင္းလဲေလာက္ဘူးလို႔ ယူဆျပီးလက္ထပ္လိုက္ေပမယ့္ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။
F - ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို ေျပာင္းလဲသြားလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆျပီး လက္ထပ္လိုက္ေပမယ့္ မေျပာင္းလဲသြားဘူး။

အဝတ္အစား ေကာင္းေကာင္းဝတ္ျခင္း
M - မဂၤလာေဆာင္သြားခ်ိန္ႏွင့္ အသုဘလိုက္ပို႔ခ်ိန္မွာသာ ဝတ္သည္။
F - ေဈးဝယ္ထြက္ခ်ိန္၊ အမိႈက္သြန္ခ်ိန္၊ ဖုန္းေျပာခ်ိန္၊ သစ္ပင္ေရေလာင္းခ်ိန္၊ စာတိုက္ပံုးထဲမွာ စာသြားယူခ်ိန္၊ စာအုပ္ဖတ္ခ်ိန္၊ မည္သည့္ ပြဲလမ္းသဘင္မဆိုတက္ခ်ိန္

ကေလးမ်ား
M - အိမ္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ မရွိခ်ိန္မွပဲ ဖခင္ျဖစ္သူက သတိထားမိတယ္။
F - မိခင္ျဖစ္သူက ကေလးအျပင္၊ ကေလးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြ၊ ၾကိဳက္တတ္တဲ့အစားေတြ၊ ေဆးခန္းရက္ခ်ိန္းေတြကအစ မွတ္မိတယ္။

စကားမ်ားျခင္း
စကားမ်ားတိုင္း မိန္းမျဖစ္သူရဲ႕ စကားနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္တယ္။ အကယ္၍ ေယာက်္ားျဖစ္သူက ထပ္ေျပာမိရင္ အဲဒါက ေနာက္ျပႆနာတစ္ခုရဲ႕ အစျဖစ္သြားေရာ။

ေန႔စဥ္ကိစၥ
ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ကအျပစ္တစ္ခုလုပ္မိရင္ ေမ့လိုက္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုတာ့ တူညီတဲ့ကိစၥတစ္ခုကို မွတ္မိဖို႔ လူႏွစ္ေယာက္မလိုဘူး။ မိန္းမက အျမဲမွတ္မိေနေတာ့ မလိုေတာ့ဘူးေလ။
---------------------------------------------------------------------------------
သက္ေသနဲ႕တကြ
တစ္ေန႕မွာ အဘြားတစ္ေယာက္ဟာ ကုန္စံုဆိုင္တစ္ဆိုင္ကိုသြားၿပီးေတာ့ အိမ္က သူ႕ေခြးေလး အတြက္ ေခြးစာသြား၀ယ္ပါတယ္။ ေခြးစာ၀ယ္ၿပီး ပိုက္ဆံရွင္းမယ္လုပ္ေတာ့ ေကာင္တာက ေငြကိုင္ မိန္းကေလးက ..
” ကြၽန္မတို႕ဆိုင္မွာ ေခြးစာ၀ယ္မယ္ဆိုရင္ အဘြားရဲ႕ေခြးကို ျပႏိုင္မွ ေရာင္းေပးလို႕ရပါမယ္ ” လို႕ ေျပာတယ္။
ဒါနဲ႕ အဘြားလည္း အိမ္ျပန္ၿပီး အိမ္က သူ႕ေခြးကိုယူလာခဲ့ပါမွ ေခြးစာ၀ယ္ယူခြင့္ရသြားပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕မွာလည္း အဘြားက အဲ့ဒီဆိုင္မွာပဲ သူ႕အိမ္က ပူစီေလးအတြက္ ေၾကာင္စာ လာ၀ယ္ျပန္ပါတယ္။ဒီအခါမွာလည္း ေကာင္တာက ေငြကိုင္ မိန္းကေလးက မေန႕ကလို အလားတူ ပဲ… ” ကြၽန္မတို႕ဆိုင္မွာ ေၾကာင္စာ၀ယ္မယ္ဆိုရင္ အဘြားရဲ႕ေၾကာင္ကို ျပႏိုင္မွ ေရာင္းေပး လို႕ရပါ့မယ္ ” လို႕ ေျပာျပန္တယ္။
အဘြားလည္း ဒီမိန္းကေလး တယ္ရစ္ပါလားလို႕ေတာင္ မစဥ္းစားေတာ့ပဲ အိမ္ျပန္ၿပီး သူ႕ေၾကာင္မေလးကို ေခၚယူလာျပပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ေနာက္ဆံုး အဘြားလည္း ေၾကာင္စာ ၀ယ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္ ။
တတိယေန႔မွာ အဘြားဟာ ကုန္စံုဆိုင္ေလးကို ထပ္မံေရာက္ရွိခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အဘြားလက္ထဲမွာ ကဒ္ထူပံုးငယ္ေလး တစ္ခု ပါလာ ပါတယ္။ အဘြားက ေကာင္တာက ေငြကိုင္ မိန္းကေလးဆီ တန္းသြားလိုက္တယ္။ ေနာက္.. သူ႕ေကာင္တာေရွ႔မွာရပ္လွ်က္က လက္ထဲက ကဒ္ထူပံုး ေလးကို ဆန္႕တန္းေပးရင္း…
” ငါ့ေျမး.. အထဲကို လက္ကေလးႏွဳိက္ စမ္းၾကည့္လိုက္စမ္း” လို႕ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ မိန္းကေလး လဲ သူလက္ကေလးဆန္႕တန္းလို႕ ပံုးထဲ ႏွဳိက္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ပူေႏြးၿပီး ႏူးည့့ံေနတဲ့ အေတြ႕ အထိကို သူလက္ဖ်ားေလးေတြမွာ ခံစားမိလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႕ မိန္းကေလးလည္း ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနတုန္း အဘြားက အခုလိုေျပာလာပါတယ္။
” အဘြားကို အိမ္သာသံုး စကၠဴ တစ္လိပ္ေလာက္ေရာင္းပါကြယ္ ” ..တဲ့။
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
အဲဒါကၽြန္ေတာ့္မိန္းမေလ
မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းတစ္စု..ကမ္းေျခတစ္ခုကိုသြားၾကတယ္.
ေနာက္တစ္ပတ္ၾကာေတာ့....ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကကမ္းေျခကိုေရာက္လာၿပီး.
အဲဒီမိန္းမေတြတည္းတဲ့ဟိုတယ္မွာပဲတည္းတယ္.
ဟိုတယ္က၀န္ထမ္းကိုဓာတ္ပံုတစ္ပံုထုတ္ျပတယ္.
ဟိုတစ္ပတ္ကလာတည္းသြာတဲ့အမ်ဳီးသမီးေတြပံု.ခင္ဗ်ားသိလားဆိုေတာ့.
၀န္ထမ္းကသိတယ္တဲ့.
သူတို႔ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ၾကလားလို႔ေမးေတာ့.
ေပ်ာ္တာထက္...ေတာ္ေတာ္ကဲၾကတယ္ကြာလို႔ေျပာတယ္.
ဒါနဲ႔..အဲဒီထဲကမိန္းမတစ္ေယာက္ပံုကိုလက္ညွဳိးထိုးပီး
ဒီမိန္းမကေရာ..ေတာ္ေတာ္ကဲသလားလို႔ေမးေတာ့
၀န္ထမ္းကမကဲဘူးအဲဒီမိန္းမကအၿငိမ္ဆံုးပဲတဲ့
ေယာက်္ားကအရမ္းေပ်ာ္သြားၿပီး...
အဲဒါကၽြန္ေတာ့္မိန္းမေလဆိုေတာ့..
ဟင္.ဒါဆို ဟိုတစ္ပတ္က ပါလာတဲ့ ေယာက်္ားက သူ႔ေယာက်္ားမဟုတ္ဘူေပါ့တဲ့..............

မုန္တုိင္း(ကိုယ္ေတြဝတၳဳ)

 
 
ကိုယ္ေပၚမွာ ၀တ္ထားေသာ အသက္ကယ္ အကၤ်ီ ကို တစ္ေခါက္ထပ္မံစစ္ေဆးေနမိသည္…. ပင္လယ္ၿပင္၏ အေအးဒဏ္မွ ကာ ကြယ္ေပးႏိုင္မည္႔ အီမားရွင္း၀တ္စံုကို လည္း စစ္ေဆးရၿပန္သည္…. အသက္ကယ္အင္းက်ီထဲ တြင္ ပလတ္စတစ္ အိတ္ႏွင့္ ေသခ်ာ ထုတ္ထားေသာ လစာသံုးလစာ ႏွင့္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ကို ၿပန္စမ္းၾကည္႔သည္.. ဟုတ္ၿပီ.. ဒါဆို အဆင္သင့္ၿဖစ္ပါၿပီ…. သေဘာၤအား စြန္႔ခြာရန္အခ်က္ေပးသည္ႏွင့္.. အသက္ကယ္ေလွေပၚတက္ရန္အဆင္သင့္ၿဖစ္ပါၿပီ…လက္ထဲမွ ပုတီးကို သန္ဗုေဒ ဂါထာ တစ္ေခါက္ရြတ္ရင္း ..တစ္လံုးစီခ်ေနမိသည္….. အေမ႔ကိုလည္း သတိရသည္… အေဖကို လည္း သတိရသည္….. ခ်စ္သူကိုလည္း သတိရေနသည္…..ညီအငယ္ေကာင္ေရာ.. ငါမရွိေတာ့ ရင္……….. ေတြးေနရင္းမွ မ်က္ရည္ေတြက က်လာၿပန္သည္…….. ထိုအခ်ိန္ “ ဒုန္း! “ ကနဲ အသံကို ၾကားလိုက္ရသၿဖင့္.. ထိုင္ေနသူအားလံုး လန္႔ၿဖန္႔ကာေခါင္းနပန္းေတြၾကီးကုန္ၾကသည္..….က်ြန္ေတာ္တို႔ ရဲ႔ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ေရာက္လာၿပီလား…မ်က္ရည္မ်ား က အလိုလို က်လာၿပန္သည္…. မွန္ပါသည္ …. က်ြန္ေတာ္သည္ သေဘာၤတစ္စင္းေပၚမွာၿဖစ္ပါသည္… တိတိိက်က်ဆိုရေသာ္ အေရွ႔ အလယ္ပိုင္းႏိုင္ငံ အိုမင္ႏိုင္ငံေအာက္ သမုဒရာထဲတြင္ သြားေနေသာ သေဘာၤတစ္စင္းေပၚတြင္ၿဖစ္ပါသည္….. ထိုထက္တိက်ရလွ်င္…အိုမင္ႏိုင္ငံေအာက္ဘက္ သမုဒရာထဲတြင္ၿဖစ္ေပၚေနေသာ ဆိုင္ကလုန္းမုန္တို္င္း၏ အလယ္တြင္ေရာက္ေနသည္႔ CHEMBULK VIRGIN GORDA သေဘာၤေပၚတြင္ၿဖစ္ပါသည္……



ေန႔လည္ခင္းက သာယာလြန္းေနသည္….. ဒီလုိပဲ သာသာယာယာ ၿဖစ္ခဲ့သည္မွာ… ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွထြက္လာကတည္းကၿဖစ္သည္… ဘာမွ ကို မထူးၿခား…..ဘာမွ မထူးၿခားေသာ ေန႔ မို႔ … က်ြန္ေတာ ့ဂ်ဴတီ… ၁၂ နာရီ မွ ၄ နာရီကို ယူရန္က်ြန္ေတာ္ေန႔လည္ ၁၁း၃၀ တြင္ အိပ္ယာမွထ ေရႊ႔ ထမင္းစားခန္းသို႔ ဆင္းလာခဲ့ သည္…. ထမင္းစားခန္းတြင္ က်ြန္ေတာ့ အရာရွိ ဒုတိယ လက္ေထာက္အင္ဂ်င္နီယာ (2 A/E)…က ေရာက္ေနၿပီၿဖစ္သည္…. ႏွစ္ေယာက္တူတူထမင္းစားေနစဥ္….လက္ေထာက္ကုန္းဘက္ အရာရွိခ်ဳပ္ ( A C/O ) ကလည္း ဆင္းလာသည္… သူလည္း က်ြန္ေတာ္တို႔ လို ၁၂ ~ ၄ သမားပဲၿဖစ္သည္…

( ဘယ္လို လဲ ေအစီအိုၾကီး…. ရာသီဥတုေအးေဆးပဲ မဟုတ္လား…. )

က်ြန္ေတာ္က ေမးလိုက္ၿခင္းၿဖစ္သည္…က်ြန္ေတာ္တို႔ ဆီမွာက ရာထူးနဲ႔ ပဲ ေခၚတတ္ၾကသည္… ရာထူးတစ္ခုတည္းမွ သံုးေယာက္ေလာက္ၿဖစ္ေနလွ်င္ေတာ့ နာမည္ေခၚၾကသည္…. ဥပမာ.. ဘိုဆင္တုိ႔ … ဖစ္တာတို႔ ….. ပန္႔မန္းတို႔ ဆိုလွ်င္ ရာထူးတစ္ခု မွာ တစ္ေယာက္ဆီပဲရွိသည္.. ဒါေၾကာင့္နာမည္မေခၚ.. ဘိုဆင္ၾကီး .. ကိုဖစ္တာၾကီး … ကို ပန္႔ … စသၿဖင့္ေခၚတတ္ၾကသည္… က်ြန္ေတာ္တို႔ လို ဆီေလာင္းေတြက်ေတာ့… သံုးေယာက္ေလာက္ပါသည္… တပ္မကိုင္… (A/B ABLE SEAMEN) မ်ားကလည္း သံုးေယာက္ပါသည္.. ဒါမ်ိဳးက် နာမည္ေခၚၾကသည္….

(ေအးကြ…. မေန႔ ညကေတာ့…. ေရွ႔ မာ LOW PRESSURE တစ္လံုးရွိတယ္ေၿပာတာပဲ … ေအးေဆးပါ..လႊတ္သြားမွာပါ.. ေရွာင္ေမာင္းရမွာေပါ့… ဟဲဟဲ… အဖ်ားခတ္လည္း ပါးပါးေပါ့…. မင္းတုိ႔ ဖတ္စ္ အးီ (1 A/E) သာ သြားမေၿပာနဲ႔ သူက အသံၾကားတာ နဲ႔မူးခ်င္ေနတာ…)

ဟုတ္သည္.. သူေၿပာလည္း ေၿပာစရာၿဖစ္သည္… က်ြန္ေတာ္တို႔ ပထမလက္ေထာက္အင္ဂ်င္နီယာ(ဖတ္စ္အီး) က လိႈငး္အေတာ္မူးတတ္သည္… ဒါေတာင္ သေဘာၤလိုက္စားတာ… ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ… မူးတုန္းပဲၿဖစ္သည္… LOW PRESSURE လို႔ ၾကားလိုက္တာႏွင့္…. သူက အင္ဂ်င္စက္ထိန္းခ်ဳပ္ခန္း( ENGINE CONTROL ROOM) ၾကမ္းၿပင္မွာ ထိုင္ရင္း.. မူးတယ္ မူးတယ္ ဆိုကာ ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့… က်ြန္ေတာ္တို႔ လည္း သူ႔ ပဲ ၿပဳစု ေနရေတာ့သည္…..

ဒါနဲ႔ က်ြန္ေတာ္တို႔ … စက္ခန္းထဲဆင္းလာၾကသည္….. သာဒ့္အီး (3 A/E) ကိုဂ်ဴတီခ်ိန္းရင္း…. LOW PRESSURE ရွိတာ ေၿပာၿပလိုက္သည္……. ထို႔ေနာက္ စက္ခန္းလွည္႔စစ္… ၿပီးေတာ့ … LOW PRESSURE ရွိသည္ဆိုေရႊ႔ ၿပဳတ္က် တတ္သည္မ်ား.. ပစၥည္း အေလးမ်ားအားလံုးကို ၾကိဳးနဲ႔ ေသခ်ာလုိက္ခ်ည္ထားလိုက္သည္….ပငလယ္ထဲလည္းေရာက္ေန အလုပ္က လည္း ခပ္ပါးပါးမို႔ ေအးေအးေဆးေးဆး ဟိုၾကည္႔ ဒီၾကည္႔ လုပ္ၿပိးမွ…. ကြန္ထရိုးရြန္ထဲ ၿပန္လာခဲ့လုိက္သည္…. အခ်ိန္ၾကည္႔ေတာ့ ေန႔လည္… ၁၂း၄၅ ၿဖစ္သည္…. ထံုးစံအတိုင္း တစ္နာရီေလာက္ထိေတာ့ .. ဆက္ကန္း(ဒုတိယလက္ေထာက္အင္ဂ်င္နီယာ) နဲ႔ အာလိုက္ဦးမည္.. အလုပ္မွ သိပ္မရွိတာပဲ…. သို႔ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သားေလေကာင္းေနစဥ္…

ကရင္ရင္ရင္ ကရင္

ဟုတ္ပါသည္… တယ္လီဖုန္းလာၿခင္းၿဖစ္သည္….က်ြန္ေတာ္ပဲကိုင္လုိက္ပါသည္… အေပၚ BRIDGE (တက္မကိုင္ခန္း) မွ ေအစီအိုၾကီးထံမွၿဖစ္သည္… ဆက္ကန္းကို ေပးလုိက္ဟုေၿပာသည္… ဆက္ကန္းမွ

(ဟုတ္လား.. အာ ဒုတ္ခပါပဲ ဒီကုလားကေတာ့… အိုေက ေအစီအိုၾကီး က်ြန္ေတာ္ တို႔ ေတာ့ ဒီမွာၾကိဳးခ်ည္စရာေတြရွိတာေတာ့ ခ်ည္ထားၿပီးပါၿပီ… အင္ဂ်င္ကိုေတာ့ တစ္ခ်က္စစ္လုိက္မယ္ေလ.. အိုေက အစ္ကို ဟုတ္ကဲ့) ဟုဆိုကာ ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး

(ေအာ္ဇီေရ…. မိန္းအင္ဂ်င္ကို တစ္ခ်က္ေလာက္ပတ္ၾကည္႔စမး္ကြာ....ေရွ႔မွာ မုန္တိုင္းက ၾကီးေနတယ္တဲ့ သူၾကီးကမေရွာင္ဘူးလို႔ ေၿပာတယ္…..ဒီအတိုင္းသြားရင္ ေနာက္တစ္နာရီဆို မုန္တိုင္းထဲေရာက္မွာ… သူၾကီးက သူ႔ဟာသူ တြက္ၿပီး အဖ်ားခတ္တာေလာက္ေတာ့ဘာမွ မၿဖစ္ဘူးလို႔ ေၿပာတာပဲ…… ေရွာင္ၿပီး ပတ္ေမာင္းသြားရင္ အခ်ိန္ၾကာလို႔ လို႔ေၿပာတယ္….. ဒီကုလားသူၾကီးနဲ႔ေတာ့ ခက္တာပါပဲကြာ)

ဟုတ္ပါသည္.. က်ြန္ေတာ္တို႔ ၏ ကပၸတိန္မွာ… အိႏၵိယလူမ်ိဳး… ၿဖစ္ပါသည္… နာမည္သိပ္မေကာင္း… လုပ္လိုက္လွ်င္ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြက မ်ားသည္….အမွားၿဖစ္သြားလွ်င္လည္းသူမ်ားကို အၿပစ္ပံုခ်တတ္သည္…. အိႏိၵယကုလားမို႔ ENGLISH ကေကာင္းသၿဖင့္ ရံုးကို နည္းမ်ိဳးစံုၿဖင့္စာေရးတိုင္ၾကားတတ္သည္….ဒါေၾကာင့္ ဒီကုလားသူၾကီးနဲ႔ေတာ့ ဒုတ္ခပါပဲ ၿဖစ္ေနရၿခင္းၿဖစ္သည္…

က်ြန္ေတာ္လည္း.. လက္ႏိုပ္ဓာတ္မီးယူၿပီး စက္ခန္းထဲၿပန္ဆင္းကာ..မိန္းအင္ဂ်င္ကို ပတ္စစ္လိုက္သည္…. အားလံုးအိုေကပဲၿဖစ္သည္… ဒါနဲ႔ တက္မၾကိးထားရာ… စတီယာရင္ ဂီယာ ခနး္သို႔ သြားစစ္လိုက္သည္… ဆီအယိုအေပါက္မရွိ … အဆင္ေၿပသည္….ဒါနဲ႔ ကြန္ထရိုးခန္းထဲသို႔ ၿပန္တက္လာလိုက္သည္…..အခ်ိန္ၾကည္႔ေတာ့ တစ္နာရီခြဲေနၿပီ…. ဆက္ကန္းအီး (2 A/E) က စက္ခ်ဳပ္ (အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ C/E)ကိုပါအေၾကာင္းၾကားထားလိုက္ည္….

ထိုင္ေနရင္း… ဆယ္ငါးမိနစ္ပင္ၿပည္႔မည္မထင္… သေဘာၤက စလႈပ္လာပါၿပီ…. ဘယ္ဘက္ ၅ဒီဂရီ.. ညာဘက္ ၈ဒီဂရီေလာက္ပါေနသည္… ဒါေလာက္က ၿပသနာမရွိ…. ဆက္သြားေနၾကရင္းမွ… ႏွစ္နာရီ…… ခြဲေလာက္တြင္… လိႈင္းက အေသေပးေတာ့ သည္…… ခံရၿပီ…. သေဘာၤ က ဘယ္ဘက္ကို ၃၀ဒီဂရီ ညာ ဘက္ ၃၅ ေလာက္ ပါေနၿပီ…..

သံုးနာရီထိုးခါနီးမွ စက္ခ်ဳပ္က ဆင္းလာသည္… အေၿခ အေနကို ေမးသည္… .. ဆက္ကန္းက BRIDGE မွ ဖုန္းမဆက္ေသးေၾကာင္းေၿပာသည္…. စက္ခ်ဳပ္က အေပၚၿပန္မတက္ေတာ့…. စက္ခန္းထဲမွာပဲထိုင္ေနေတာ့သည္….. လိႈင္းက သိသိသာသာကို ေပးေနၿပီၿဖစ္သည္…က်ြန္ေတာ္က ေတာ့… စက္ခန္းထဲမွာပဲပတ္ၾကည္႔ေနလိုက္သည္…. တုပ္ထားေသာ ၾကိဳးမ်ား ခိုင္မခိုင္ကိုလည္းစစ္ေဆးရသည္… ..

ဒီလို အေၿခအေနမ်ိဳးမ်ား.. သေဘာၤ၀မး္ေပါက္ေရႊြ႔ေရ၀င္လာတတ္သၿဖင့္…. သေဘာၤ ေအာက္ေၿခမ်ား(TANK TOP)ကို လည္း လုိက္စစ္ရၿပန္သည္…. လိုက္လံစစ္ေဆးၿပီး အေပၚတက္လာေတာ့ .. တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ BRIDGE မွ တယ္လီဖုန္းဆက္တာႏွင့္ၾကံဳသည္… သူတို႔ ေရွ႔ ကို ဘာမွ မၿမင္ရေတာ့ ေၾကာင္း…. ေရမႈန္ေတြ… ပိတ္ေနသၿဖင့္ သေဘာၤ အလယ္နားေလာက္ကို ပင္ မၿမင္ရေတာ့ ေၾကာင္း …မုန္တိုင္းက လမ္းေၾကာင္းေၿပာင္းၿပီး က်ြန္ေတာ္တို႔ ဘက္ကို တန္းလာေနၿပီၿဖစ္ေၾကာင္း…. က်ြန္ေတာ္တို႔ သေဘာၤေနာက္တြင္ လည္း သေဘာၤတစ္စင္းပါလာေသးေၾကာင္း… သူတို႔ နဲ႔ ေတာ့ အဆက္အသြယ္မၿပတ္ေၾကာင္း…လွမ္းေၿပာၿခင္းၿဖစ္သည္…..

ေတြးရင္းေတြးရင္း လန္႔ေတာ့ လန္႔လာသည္…. အရင္ မုန္တိုင္းမ်ား ၾကံဳဖူးေသာ္လည္း ဒီေလာက္မဆိုး…. ဒါေပမယ့္ ၿပီးသြားမွာပါေလ ဟု သာ ေတြးထားလိုက္သည္….ေၾကာက္စိတ္ကေတာ့ ေပ်ာက္မသြား….

ညေနေလးနာရီက်ေတာ့ .. က်ြန္ေတာ့ဂ်ဴတီၿပီးၿပီၿဖစ္သည္…ဖတ္စ္အီးႏွင့္ သူ႔ ဆီေလာင္း တို႔ ၏ဂ်ဴတီၿဖစ္သည္… . ဆင္းလာေသာ… ဆီေလာင္းကို ဂ်ဴတီလႊဲစရာရွိသည္မ်ား လႊဲသည္… ဖတ္စ္အီးမ်က္ႏွာကေတ့ .. ၿဖဴဖတ္ၿဖဴေလ်ာ္ၿဖစ္ေနၿပိ….ၿဖစ္မယ္ဆိုလည္း ၿဖစ္စရာပင္ က်ြန္ေတာ္တုိ႔ လို လိႈင္းမမူးတတ္သူေတာင္ ေၾကာက္တာက တစ္မ်ိဳး မူးတာ က တစ္မ်ိဳးနဲ႔…. အိလည္လည္ၾကီးၿဖစ္ေနခ်ိန္မွာ.. ဖတ္စ္အီးလိုမူးတတ္ေသာ သူ အတြက္က မူ ဆိုဖြယ္ရာပင္မရွိ…. သူ ႏွစ္ခါ အန္ၿပီးေၾကာင္းလည္း ေၾကၿငာေသးသည္…

က်ြန္ေတာ္ က်ြန္ေတာ့ အခန္းထဲ ၿပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္.. အခန္းထဲမွ ပစၥည္းေတြ အားလံုးက ေဗ်ာင္းဆန္ေနၿပီ… တီဗီြက .. ၾကမ္းၿပင္ေပၚမွာ ေမွာက္လ်က္…. ဘီယာဘူးေတြ.. (သံဘူး) ေတြေတာင္… နံရံႏွင့္ရိုက္ပါမ်ားလို႔ ကြဲတဲ့ ဘူးက ကြဲကုန္ၿပီၿဖစ္သည္… ဆပ္ၿပာမႈန္႔ေတြလည္း ေမွာက္ကုန္.စပီကာေတြလည္ းၾကမ္းၿပင္ေပၚ.. ဒီဗီဒီ စက္လည္း… ၾကမ္းၿပင္ေပၚ….. အိုး… တစ္ခန္းလံုးကို … မြထေနေတာ့ သည္…. ကံေကာင္းလို႔ လက္ပ္ေတာ့ ေလးက… ေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ ရွိေနေသးသည္….

အခန္းကို တတ္ႏုိင္သမွ်ၿပန္ရွင္းရသည္…ကြဲလြယ္ရွလြယ္ေသာ… လက္ပ္ေတာ့.. တီဗီ..အစရွိသည္မ်ားကို ေမႊ႔ရာေပၚတြင္ စုၿပီး တင္ထားရသည္… အားလံုး သိမး္ဆည္းၿပီးေတာ့ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ ၿပန္ဆင္းလာခဲ့သည္… ကိုယ္ဟာကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းေနရမွာ ေၾကာက္လို႔ၿဖစ္သည္….

ညေနစာစားရန္သြားေမးၾကည္႔ေတာ့ … ခ်ိဖ္ကြတ္ (ထမင္းခ်က္) ၾကီး က.ခ်စ္ဖို႔ အေတာ္ေကာင္းပါသည္… ဘဲသားဆန္ၿပဳတ္တစ္အိုးၿပဳတ္ေပးထားသည္… မွန္ေပသည္.. လိႈင္းမူးေနခ်ိန္တြင္ အေကာင္းဆံုးမွာ .. ႏြားႏို႔ႏွင့္ ဆန္ၿပဳတ္ ႏွစ္မ်ိဳးထဲၿဖစ္သည္… အစာေၾကလြယ္သည္…. ၿပန္အန္လွ်င္ေတာင္.. အန္တဲ့လူသိပ္မခံရ.. သက္သာသည္ဟုဆိုရမည္…. က်ြန္ေတာ္လည္း ဗိုက္ဆာဆာႏွင့္ ဆန္ၿပဳတ္ႏွစ္ပန္းကန္ေလာက္ေသာက္လိုက္သည္…..ထိုအခ်ိန္တြင္…. တက္မကိုင္ (A/B) ႏွစ္ေယာက္ ထမင္းစားခန္းထဲ၀င္လာသည္… ကိုပန္႔လည္းေနာက္က ပါလာသည္… မ်က္ႏွာေတြက သိပ္မူမမွန္… ဘီယာေသာက္ထားပံုရသည္… ထိုေနာက္တီဗီဖြင့္ … ဒီဗီဒီ ဖြင့္ကာ ဘာမဆိုင္.. ညာမဆိုင္.. ကာရာအိုေကဆုိပါေလေတာ့သည္….. ကတဲ့လူကလည္း ေကြးေနေအာင္ေဘးနားကေနကသည္…. လိႈင္းက ေပးေနတာမို႔ က လုိက္.. သေဘာၤေစာင္းလွ်င္လဲက်သြားလိုက္…ၿပန္ထ ကလုိက္လုပ္ၾကသည္….. ကိုပန္႔ကေတာ့ .. ထိုင္ခုန္မွာ ထုိင္ရင္… အားေပးေနသည္… သီခ်င္းလိုက္ဆိုသည္….

က်ြန္ေတာ္နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာင္သြားသည္… သူတို႔ ကို လညး္ သြားမေမးရဲ…. ရုပ္ေတြ က မူမွန္တာမဟုတ္… ဒါနဲ႔…အခန္းကို ၿပန္ဖို႔.အ ေပၚတက္လာေတာ့… BRIDGE မွ ဆင္းလာသည္႔ ကုန္းဘတ္အရာရွိခ်ဳပ္(ကုန္းခ်ဳပ္ C/O)ႏွင့္ေလွကားမွာသြားဆံုသည္…

(ခ်ိဖ္.. အေၿခအေန)



(မေကာင္းဘူးညီေလး… အေနာက္ကအကို တို႔ နဲ႔ ပါလာတဲ့ သေဘာၤသိတယ္မဟုတ္လား. သူတို႔ ေတာ့ abandon ship လုပ္သြားၿပီ…ဒီေရဒီေလနဲ႔ေတာ့ တစ္ေယာက္မွ ရွင္မယ္ မထင္ဘူး… ေလက လည္း တစ္နာရီကို မိုင္၁၂၀ ေလာက္တိုက္ေနတာကြ….ကုလားသူၾကီးကြာ.. ငါတို႔ ကို သက္သက္ဒုတ္ခေပးတာ… ေရွာင္မယ္ဆို လြတ္ရဲ႔သားနဲ႔… ေတာက္… ကိုယ္တို႔ အတတ္ႏုိင္ဆံုးၾကိဳးစားတာေပါ့ကြာ.. သိပ္လည္း မစိုးရိမ္ပါနဲ႔… ) ဟု ဆိုကာထြက္သြားသည္….

သူ မစိုးရိမ္ပါႏွင့္ဆိုမွပို စိုးရိမ္လာသည္…ဒီသတင္းၾကားလို႔ သာ ဟုိ ေအဘီနဲ႔ ပန္႔မန္းတို႔…. စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ကာရာအိုေကလာဆိုေနၾကၿခင္းၿဖစ္မည္ထင္သည္….. ကုန္းခ်ဳပ္မွာ ကုန္းဘက္ပိုင္းတြင္ သူၾကီးၿပီးလွ်င္သူ ပဲဟုဆိုေသာ္လည္း… ဒါသူ႔၏ ပထမဆံုးကုန္းခ်ဳပ္ အေခါက္ ၿဖစ္သည္… အသက္က ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္သာရွိေသးသည္… သူ႔လက္ေအာက္မွ လူေတြ အကုန္လံုးက သူ႔ ထက္ အသက္ၾကီး ၾကသူေတြခ်ည္းၿဖစ္သည္….. အေတြ႔ အၾကံဳအရဆို အေတာ္နည္းေသးသည္…ဒါမ်ိဳး ဒုတ္ခေတာထဲေရာက္လွ်င္ အေတြ႔ အၾကံဳ က အင္မတန္စကားေၿပာသည္… ခုေတာ့ သူၾကီးကလည္း…. တလႊဲ .. ကုန္းခ်ဳပ္ကလည္း အေတြ႔အၾကံဳ ႏုႏွင့္.. က်ြန္ေတာ္တို႔ မွာေမွ်ာ္လင့္စရာဆိုလို႔ ေအစီအုိၾကီးသာရွိေတာ့သည္…. ေအစိအုိၾကီးက ေတာ့ အသက္ငါးဆယ္ခန္႔ … သေဘာၤလိုက္လာတာလည္း အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါးမို႔ … အေတြ႔ အၾကံဳ အမ်ားၾကီးသာႏိုင္သည္……

အေနာက္သေဘာၤမွ လူမ်ားကို ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ရွင္ႏိုင္စရာမရွိဟု သာ ေတြးလိုက္ေတာ့သည္…. က်ြန္ေတာ္တို႔ သေဘာၤမွာ တန္ခ်ိန္သံုးေသာင္းေက်ာ္ေသာTANKER အမ်ိဳးအစား သေဘာၤၾကီးၿဖစ္သည္… TANKER မ်ား ကို အလြယ္တစ္ကူမ်က္စိထဲၿမင္ေအာင္ေၿပာရလွ်င္ စည္ပိုင္း ၾကီးကို ေရထဲေမွ်ာထားသလုိ မ်ိဳးၿဖစ္သည္…. သေဘာၤက ခပ္ၿပားၿပားမို႔… ေတာ္ရံုေလေလာက္ကို မမႈ….. ကြန္တိန္နာ သေဘာၤမ်ားဆို သေဘာၤကို က ၿမင့္ရသည္႔ ၾကားထဲ.. ကြန္တိန္နာ မ်ားက ကပါ ၿမင့္သၿဖင့္ … ေလတိုက္တာ နဲ႔ တံုးလံုး လဲေတာ့ သည္….

ေစာ ေစာက ေတြးသလို… ဒိေလာက္ လိႈင္းေလ မေၾကာက္ပါဘူးဆိုေသာ… က်ြန္ေတာ္တုိ႔ လို တန္သံုးေသာင္းေက်ာ္သေဘာၤၾကီးေတာင္… ဇေကာထဲ ဇီးၿဖဴသီးထည္႔ လိမ္႔ သလိုၿဖစ္ေနလွ်င္… အသက္ကယ္ေလွႏွင့္ ဆင္းသြားေသာ…. အေနာက္သေဘာၤမွ လူမ်ား အတြက္ကေတာ့ မေတြး၀င့္စရာပင္….. ရွစ္မီတာ မွ ဆယ္မီတာေလာက္အထိရွိတတ္ေသာ ဒီလိႈင္းလံုးၾကိးမ်ား ေအာက္တြင္… သူတို႔ ဘယ္နည္းနဲ႔ မွ အသက္မရွင္ႏိုင္….. ေတြးရင္း စိတ္လည္း မေကာင္း…ေၾကာက္လည္းေၾကာက္လာမိသည္….

ကဲ က်ြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမည္နည္း… အခန္းထဲ အၿမန္ၿပန္သည္… သိမး္စရာရွိတာ သိမ္းမွရမည္… ကိုယ္နဲ႔ တစ္ပါတည္း သယ္ႏုိင္တာ ပိုက္ဆံၿဖစ္သည္… စားစရာက .. အသက္ကယ္ေလွမွာပါၿပီးသားမို႔ .. သယ္စရာမလို… ၿပီးလွ်င္ ကိုယ့္ဓာတ္ပံုႏွင့္နာမည္ပါေသာ အေထာက္အထားတစ္ခု..ေတာ္ၾကာ အေလာင္းေတြ႔မွ .. ဘယ္သူမွန္း ရွာမရၿဖစ္ေနမည္… ေတြးသာေတြးေနသည္.. ဒီေလာက္သမုဒၵရာၾကီးထဲ ဘယ္နားက အေလာင္းကို ၿပန္ရႏိုင္ပါမည္နည္း.. ကဲထားလိုက္ပါေလ.. ဟုတ္ၿပီ … သေဘာၤသားအသင္း၀င္ ကတ္ၿပား… ရွိသည္ပဲ… ပိုက္ဆံႏွင့္ ထိုကတ္ၿပားႏွစ္ခုကို တြဲေရြ႔ ပလတ္စတစ္အိတ္တစ္ခု ထဲတြင္ ေရလံုေအာင္ အထိ ခ်ည္ၿပီး… တိတ္မ်ားၿဖင့္ ကပ္လိုက္သည္… ပိုက္ဆံက သံုးလစာပဲရွိေသးသည္မို႔ .. ထုပ္ရတာလြယ္ကူသည္… လက္တစ္စုဆုပ္စာ… အထုပ္ကေလးၿဖစ္သြားသည္… ထို႔ ေနာက္ .. အင္းက်ီအိတ္ကပ္ထဲထည္႔ ကာ အပ္ခ်ည္႔ႏွင့္ထည္႔ခ်ဳပ္ထားလိုက္သည္… ေၿပးရင္းလႊားရင္း ၿပဳတ္မက်ရင္ေတာ္ၿပီ…. ၿပီးေတာ့ က်ြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု ဓာတ္ပံု…. က်ြန္ေတာ့ရည္းစားပံဳ စတာေတြအိတ္ကပ္ထဲထည္႔သည္… ဒါပဲၿဖစ္သည္… အဲ.. ေဆးလိပ္တစ္ဘူးပါေရလံုေအာင္ထုပ္ေရြ႔ မီးၿခစ္ႏွင့္အတူထည္႔ထားလိုက္သည္….

ထုပ္လို႔ပိုးလို႔ေတာ့ ၿပီးသြားၿပီၿဖစ္သည္… က်ြန္ေတာ္ဘာဆက္လုပ္ရမည္နည္း ..နာရီၾကည္႔ေတာ့ ေၿခာက္နာရီထိုးေက်ာ္ေနၿပီ…. သေဘာၤကေတာ့ တစ္၀ုန္း၀ုန္းႏွင့္ ရမး္ခါေနဆဲၿဖစ္သည္… အၿပင္မွာ ေမွာင္မဲေနသည္…. က်ြန္ေတာ့ အခန္းၿပတင္း၀မွ ၾကည္႔ေနမိၿခင္းၿဖစ္သည္…. ပတ္၀န္းက်င္ပတ္ပတ္လည္ကို ဘာမွ မၿမင္ရ… က်ြန္ေတာ့ အခန္းေဘးတြင္… အသက္ကယ္ေလွ၏ ေလွကားရွိသည္.. ထုိေလွကားကုိပင္မၿမင္ရေတာ့…. ေတြးေနရငး္ႏွင့့္ငိုခ်င္လာသည္…. ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္လာသည္… မၿဖစ္.. ဒီလုိတစ္ေယာက္တည္းေနလို႔ ေတာ့ လံုး၀မၿဖစ္.. ၾကာရင္ရူးသြားႏိုင္သည္…

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အင္ဂ်င္ခန္းထဲဆင္းေနတာ ပိုေကာင္းမည္…. သတင္းကို အၿမဲရေနမည္…. အသက္ကယ္အင္းက်ီကို ယူ…နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားေသာ ပုတီးကို ဆြဲ…. ဘုရားစင္ကို ဦးသံုးၾကိမ္ခ်ၿပီးကာမွ အင္ဂ်င္ခန္းထဲ ဆင္းလာလိုက္သည္…. ဆင္းတာေတာင္ ေလွကားကို အေတာ္သတိထားဆင္းရသည္.. သေဘာၤက လက္ႏွင့္ ကိုင္လႈပ္သလိုကို ရမ္းခါေနေတာ့ေဘးနားက ကိုင္စရာတစ္ခုခုကို မကိုင္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ မရ…. ပစ္လဲသြားလွ်င္လဲ ရိုက္မိစရာ သံၿပားမ်ားသာရွိသည္….. ဒီလိုႏွင့္ေၿဖးေၿဖးခ်င္းထိနး္ကာဆင္းလာရင္း .. စက္ခနး္ထဲေရာက္လာခဲ့ရသည္…

စက္ခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း… က်ြန္ေတာ္အေတာ္အံ့အားသင့္ရပါသည္….

ရွိရွိသမွ် က်ြန္ေတာ္တို႔ အင္ဂ်င္ပိုင္းမွ လူမ်ား အားလံုး…. ကြန္ထရိုးခန္းထဲတြင္ တုးန္လံုးပက္လက္ၿဖစ္ေနၾကၿပီ… အငယ္ဆံုးၿဖစ္ေသာ အင္ဂ်င္ ကဒက္…(အရာရွိေလာင္း) မွာ တရႈံရႈံႏွင့္ပင္ငိုေနၿပီ….. အငး္ေလ.. အသက္က ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲရွိေသးတာကိုးဟု ပင္ေတြးထားလုိက္သည္…..က်ြန္ေတာ့ ကို ၿမင္ေတာ့ က်ြန္ေတာ့ အနားတြင္လာထိုင္ေနသည္.. က်ြန္ေတာ္လည္း ပုခံုးကို ဖက္ထားလိုက္ပါသည္…

(အစ္ကို.. က်ြန္ေတာ္ေနာက္ဘယ္ေတာ့ မွ သေဘာၤမလိုက္ေတာ့ ဘူးဗ်ာ… ဒီပထမဆံုးတစ္ေခါက္နဲ႔တင္အေတာ္မွတ္ေနၿပီ….. ဒီမုန္တိုင္းထဲမွာေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို႔ မေသေလာက္ပါဘူးေနာ္..)

က်ြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္မေသခ်ာေသာ ေမးခြန္းမို႔ ကဒက္ကေလးကို ၿပန္မေၿဖႏိုင္… အေတာ္ကေလးအားယူရင္းသာ ၿပဳံးၿပလုိက္မိသည္…. ဟုတ္သည္.. ငါတို႔ေကာ အသက္ရွင္ႏီုင္ပါ့မလား…. မဲေမွာင္ေရႊ႔ ေနေသာ … ဒီ သမုဒၵရာ ၾကီးထဲမွာ က်ြန္ေတာ္တို႔ အသက္ေကာရွင္ႏိုင္ပါ့မလား… ကမ္းမၿမင္လမ္းမၿမင္…. ပိန္းပိတ္ေနေသာ အေမွာင္ကပင္…. က်ြန္ေတာ့ ကိုအေတာ္ ခ်ိန္းေၿခာက္ေနၿပီ…………………ၿပီးလွ်င္ေရနစ္သည္ကလည္း … အေတာ္အခံခက္မည္ထင္သည္…. ေတြးရင္းႏွင့္ ၾကက္သီးေမႊးညင္းပင္ထလာသည္…..

ထိုအခ်ိန္တြင္… ကြန္ထရိုးခန္းတံခါးပြင့္လာၿပီး အၿပင္မွ လူတစ္ေယာက္၀င္လာသည္….. အၿခားလူမဟုတ္… ကုန္းခ်ဳပ္ပင္ၿဖစ္သည္… မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးၿဖဴေလွ်ာ္ေနၿပီ….. CD ၿပားအလယ္က အ၀ိုင္းေလးက မွ သူမ်က္ႏွာထက္ၾကီးဦးမည္….

(အင္ဂ်င္ခန္းက လူအားလံုး……ၿပင္ဆင္စရာရွိတာၿပင္ဆင္ထားလိုက္ၾကပါေတာ့…… က်ြန္ေတာ္တုိ႔ သေဘာၤ မုန္တိုင္းရဲ႔ အလယ္ဗဟိုထဲကို ပါသြားပါၿပီ….. အခ်က္ေပးသံကို ပဲေစာင့္ေနပါ…. အခ်က္ေပးတာနဲ႔ ေလ႔က်င့္ထားတဲ့ အတိုင္း…. ကိုယ့္အသက္ကယ္ေလွဆီကိုယ္သြားၿပီး…. ကိုယ့္တာ၀န္အတိုင္းဆက္လုပ္ၾကပါ…. အသက္ကယ္အင္က်ီေတြ၀တ္ထားလုိက္ၾကပါ… အၿပင္မွာ ညဘက္ဆိုေတာ့ ေအးပါမယ္…. အီမားရွင္း၀တ္စံုေတြလည္း ယူထားပါ….. က်ြန္ေတာ္တို႔ ဘက္ကေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုးၾကိဳးစားပါ့မယ္…ေအစိအိုၾကီးလည္း ၾကိဳးစားေနပါတယ္… သူၾကီးကေတာ့ ဗ်ာ… သူ႔ အခန္းထဲၿပန္ၿပီး ဘုရားသြားရွိခိုးေနေလရဲ႔ BRIDGE ေပၚကိုေတာင္ၿပန္တက္မလာေတာ့ ဘူး.. အေတာ္ေၾကာက္ေနၿပီထင္တယ္…. ကဲ သြားမယ္ဗ်ာ… ဂြတ္ဒ္ လက္ခ္.. ေအာ္ဒါက ခင္ဗ်ားတုိ႔ ရဲ႔ ပတ္စ္ပို႔ေတြပါ…ၿပန္ယူထားလိုက္ၾကပါေတာ့… ကိုယ္နဲ႔ တစ္ပါတည္းေဆာင္ထားေပါ့.. ဒါမွ တစ္ခုခုကိုယ့္ကို ရွာေတြ႔တဲ့ အခါ.. အေထာက္အထားၿပႏိုင္မွာေလ… ကဲကဲ.. သြားဥိးမယ္ဗ်ာ..)

အားလံဳး တိတ္ဆိတ္စြာက်န္ခဲ့သည္…. စက္ခ်ဳပ္ၾကီးကို ၾကည္႔ ေတာ့ မ်က္ႏွာက အေသႏွင့္ မ်က္ရည္ ၀ဲလ်က္…. က်န္လူမ်ား အားလံဳးလည္း ေသြးဆုပ္ေသာ မ်က္ႏွာကိုယ္စီႏွင့္… က်ြန္ေတာ့ မ်က္ႏွာလည္း … သူတို႔ လိုပဲၿဖစ္ေနမည္ထင္သည္… ပတ္စပို႔ ကို ေစာေစာက ထုပ္ထားေသာ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲသို႔ .. ၿပန္ထည္႔ လုိက္သည္…. အပ္ႏွင့္ခ်ဳပ္ထားတာၿဖစ္သၿဖင့္ အေတာ္ၿပန္ေၿဖေနရေသးသည္…ၿပီး မွ အပ္ခ်ည္ၿဖင့္ တစ္ခါ ၿပန္ခ်ဳပ္ပစ္လိုက္သည္….ကဲ… က်ြန္ေတာ္တို႔ ဘာတတ္ႏိုင္ဦးမည္နည္း…. ဒါေနာက္ဆံုးေန႔ပဲၿဖစ္ပါလိမ္႔မည္.. က်ြန္ေတာ္၏ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္သည္… ေရထဲမွာပင္ကုန္လြန္ရေတာ့မည္…..

အားလံုးတိတ္ဆိတ္ကုန္ၾကၿပီ…. ဘာဆိုဘာမွ မေၿပာႏိုင္ၾကေတာ့….. ရုတ္တရက္ …စက္ခ်ဳပ္မွ

(ေအာ္ဇီ… ဗိုက္ဆာတယ္ကြာ… ႏြားႏိုတစ္ဘူးေလာက္သြားယူစမ္း… ) ဟု ဆိုသၿဖင့္ က်ြန္ေတာ္လည္း ထမင္းစားခန္းသို႔ တက္လာခဲ့လိုက္သည္…..

ထမင္းစားခန္းသို႔ ေရာက္မွ အေတာ္အေၿခအေနဆိုးေနတာ သိရေတာ့ သည္… ေစာေစာက ေအဘီ ႏွစ္ေယာက္ သီခ်င္းဆိုေနဆဲပဲၿဖစ္သည္… သို႔ ေသာ္ ရိုးရိုးမဟုတ္…. ခႏၵာကိုယ္မွာ ဘာမွ မကပ္ပဲ…. ဘာဆို ဘာအ၀တ္အစားမွ မရွိပဲ ကာရာအိုေကဆိုကာ ကေနၾကၿခင္းၿဖစ္သည္…. ေသြးပ်က္တယ္ဆိုတာ ဒါပဲၿဖစ္မည္ထင္သည္…. က်ြန္ေတာ္၀င္လာတာလည္း သူတို႔ ဂရုမစိုက္…. ေလးၿဖဴသီခ်င္းကို အားပါးတရသာ ဟဲေနေတာ့သည္… က်ြန္ေတာ္မွ မဟုတ္ဒီ အခ်ိန္ သူၾကီး ၀င္လာေတာင္ သူတို႔ အဖတ္လုပ္ေတာ့မည္မဟုတ္…. ေသြးပ်က္ေနၾကၿပီမဟုတ္လား…

ေရခဲ ေသတၱာထဲမွ ႏြားႏုိ႔ ဘူးကို ယူၿပီး စက္ခန္းထဲသို႔ ပင္ၿပန္ဆင္းလာခဲ့သည္…ေလွကားတြင္ ဘိုဆင္ၾကီးက ေငါင္ေငါင္ၾကီးထုိင္ေနသည္….. က်ြန္ေတာ့ ကို ၿမင္ေတာ့ ခပ္ေအးေအးပဲၾကည္႔သည္… မ်က္ႏွာက လူေသတစ္ေယာက္လိုပင္ၿဖစ္ေနၿပီ…..

ကြန္ထရိုးခန္းထဲေရာက္ေတာ့ နာရီကိုၾကည္႔မိသည္… ရွစ္နာရီထိုးေတာ့မည္…….ထို အခ်ိန္တြင္

(ကရင္ရင္ရင္.. ကရင္)

ရုပ္တရက္ တယ္လီဖုန္း၀င္လာသည္….. BRIDGE မွ ဆက္ၿခင္းၿဖစ္သည္… သူတို႔ တက္မကို ၃၅ ဒီဂရီအထိ အဆံုးခ်ိဳးမည္ ၿဖစ္ေၾကာင္း လွမ္းေၿပာၿခငး္ၿဖစ္သည္…. သေဘာၤေကြ႔ သလိုၿဖစ္မည္ ၿဖစ္ေရႊ႔ မီးစက္မ်ား သတိထားရန္….. ၀န္အရမ္းမ်ား မည္ဆိုးေရႊ႔ ေၿပာၿခင္းၿဖစ္သည္… .ဒိအခ်ိန္တြင္ .. မီးစက္မ်ား ရပ္သြားလို႔ မရ.. မိးစက္ရပ္တာႏွင့္ ပင္မစက္ၾကီး.. (မိန္းအင္ဂ်င္) ရပ္မည္… မိန္းအင္ဂ်င္ရပ္တာႏွင့္က်ြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးပြဲၿပီးၿပီၿဖစ္သည္…..ယခု သေဘာၤက စက္ကုန္မိုင္ကုန္ဖြင့္ေမာင္းေနၾကၿခင္းၿဖစ္သည္… ေလအားက အေတာ္ၿပင္းသၿဖင့္ စက္ကုန္ဖြင့္ ထား တာေတာင္… တစ္နာရီကို ႏွစ္မိုင္ႏႈန္းၿဖင့္ ေနာက္ဘက္ကို ၿပန္ပါေနသည္…..

က်ြန္ေတာ္တို႔ မွာ ဘာမွ လုပ္စရာမရွိပါ…လုပ္ယူလို႔ လည္း မရပါ…..အခ်က္ေပးသံကို. ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင့္ေနရံုသာရွိပါေတာ့သည္…. ကိုယ္ေပၚမွာ ၀တ္ထားေသာ အသက္ကယ္ အကၤ်ီ ကို တစ္ေခါက္ထပ္မံစစ္ေဆးေနမိသည္…. ပင္လယ္ၿပင္၏ အေအးဒဏ္မွ ကာ ကြယ္ေပးႏိုင္မည္႔ အီမားရွင္း၀တ္စံုကို လည္း စစ္ေဆးရၿပန္သည္…. အသက္ကယ္အင္းက်ီထဲ တြင္ ပလတ္စတစ္ အိတ္ႏွင့္ ေသခ်ာ ထုတ္ထားေသာ လစာသံုးလစာ ႏွင့္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ကို ၿပန္စမ္းၾကည္႔သည္.. ဟုတ္ၿပီ.. ဒါဆို အဆင္သင့္ၿဖစ္ပါၿပီ…. သေဘာၤအား စြန္႔ခြာရန္အခ်က္ေပးသည္ႏွင့္.. အသက္ကယ္ေလွေပၚတက္ရန္အဆင္သင့္ၿဖစ္ပါၿပီ… လက္ထဲမွ ပုတီးကို သံဗုေဒၶ ဂါထာ တစ္ေခါက္ရြတ္ရင္း ..တစ္လံုးစီခ်ေနမိသည္….. အေမ႔ကိုလည္း သတိရသည္… အေဖကို လည္း သတိရသည္….. ခ်စ္သူကိုလည္း သတိရေနသည္…..ညီအငယ္ေကာင္ေရာ.. ငါမရွိေတာ့ ရင္……….. ေတြးေနရင္းမွ မ်က္ရည္ေတြက က်လာၿပန္သည္…….က်ြန္ေတာ္သူတို႔ ႏွင့္ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေတာ့ မွ ေတြ႔ ခြင့္မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးလား….. .

ထိုအခ်ိန္ဒုန္းကနဲအသံကို ၾကားလိုက္ရသၿဖင့္.. ထိုင္ေနသူအားလံုး လန္႔ၿဖန္႔ကာထၾကည္႔ၾကသည္…ေတာ္ပါေသးသည္….စက္ခန္းအေနာက္စတို ခန္းထဲမွ စပါယ္ယာ ေသတၱာမ်ား… သေဘာၤလႈပ္သၿဖင့္ ၿပိဳက်လာၿခင္းၿဖစ္သည္…. စက္ခ်ဳပ္က

(ထားလိုက္ေတာ့ကြာ..ၿပီးမွပဲသြားရွင္းေတာ့… ကြဲႏိုင္ရွႏိုင္တာေတြေလာက္သာဖယ္ထားလုိက္) ဟု ဆိုသၿဖင့္ ဘယ္သူမွ မထၾကေတာ့… ထလည္း မထႏိုင္ၾကေတာ့…..က်ြန္ေတာ္တုိ႔ အားလံုးအားကိုးစရာဘုရားသာရွိေတာ့သည္…. ပုတီးစိပ္သူက ဆိပ္… ေမတၱာပို႔ သူက ပို႔ ဂုဏ္ေတာ္ရြတ္သူက ရြတ္ႏွင့္…. ၿဖစ္သည္… ေသၿခငး္တရားသည္… က်ြန္ေတာ္တို႔ ၏လက္တစ္ကမ္းမွာပဲၿဖစ္သည္…. အရင္ကလည္း လက္တစ္ကမ္းမွာပင္ရွိခဲ့ပါလိမ္႔မည္… သို႔ေသာ္ က်ြန္ေတာ္တို႔ သတိမထားမိခဲ့လို႔ၿဖစ္မည္…ယခု သတိထားမိတဲ့ အခ်ိန္တြင္ေတာ့… အေတာ္လန္႔ၿဖန္႔ေနၿပီ……သူေခါင္းၿပဴၿပတာ က အေတာ္ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းပါသည္…. အေတြးေတြက ေပါင္းစံုေအာင္ေခါင္းထဲ၀င္လာသည္…တုန္လႈပ္ေၿခာက္ၿခားဖြယ္ရာေကာ… ၀မး္နည္းဖြယ္ရာေကာ…. အားငယ္ဖြယ္ရာေကာ.. စသၿဖင့္ အခ်ိဳးက် ေရာစပ္ၿပီး ေခါင္းထဲ၀င္လာသည္….

(ကရင္ရင္ရင္ ကရင)္

တယ္လီဖုန္းလာရင္ကုိ က်ြန္ေတာ္အေတာ္ေၾကာက္ေနပါၿပီ… တစ္ခါလာတိုင္းတစ္ခါ သတင္းဆိုးကိုသာၾကားေနရေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္… ဖတ္စ္အီးကိုင္လိုက္သည္…

(အိုေက .. အို္ေက… က်ြန္ေတာ္တုိ႔ ဘက္က ေတာ့ အဆင္သင့္ပဲ…. အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေအာင္လုပ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ)

ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး စက္ခ်ဳပ္ဘက္လွည္႔ကာ…

(ေအစီအိုၾကီးဆက္တာဗ်…. သူတို႔ ဒီ အတိုင္းတက္မကို ဆက္ေခါက္ထားမယ္တဲ့… မုန္တိုင္းဗဟိုထဲအထိမပါေအာင္ေလအားကို သံုးၿပီး ၿပန္ေကြးထြက္ႏုိင္ဖို႔ ၾကိဳးစားမယ္ေၿပာတယ္. အင္ဂ်င္ကို FULL SPEED နဲ႔ ပဲလိုခ်င္တယ္တဲ့… ရေအာင္လုပ္ေပးပါလို႔ ေၿပာတာပါ)

(ဟုတ္ၿပီ ဒါေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲ… ကဲ.. အားလံုးစိတ္ဓာတ္လည္းက်မေနၾကပါနဲ႔… ဒါလမး္စတစ္ခုေတြ႔တယ္လို႔ေၿပာရမွာ…. ေအာင္ၿမင္မွာပါ… မင္းတို႔ က ေအာက္မွာ သြားၿပီး စက္အေၿခအေန ဘာညာကို ေသခ်ာၾကည္႔ေပးဟုတ္လား.. ဆီလိုရင္ဆီ…အကုန္လံုး အဆင္သင့္ၿဖစ္ေအာင္သာလုပ္ေပး . ငါတို႔ ဒီကေန ထြက္သြားႏုိင္မွာပါကြာ)

ဒီတစ္ခါ တယ္လီဖုနး္က သတင္းေကာင္းမို႔ အားတက္ဖြယ္ၿဖစ္ပါသည္.. က်ြန္ေတာ္တို႔ လည္း သူ႔ ဂ်ဴတီကိုယ့္ဂ်ဴတီ မခြဲေနေတာ့…. တစ္ထပ္ကို တစ္ေယာက္ႏႈန္းၿဖင့္ .. ဆီေလာင္းသံုးေယာက္.. ကဒက္တစ္ေယာက္ ေလးေယာက္လံဳး .. လုိက္စစ္ပါေတာ့သည္..အခ်ိန္က ည ၁၂ ခန္႔ ကို ေရာက္ေနၿပီၿဖစ္သည္….

ည… ၂ နာရီခန္းတြင္ဖုန္းထပ္၀င္လာသည္… က်ြန္ေတာ္တို႔ မုန္တိုင္း ဗဟိုမွ… အေတာ္ကေလး ေ၀းလာၿပီၿဖစ္ေၾကာင္းေၿပာၿခငး္ၿဖစ္သည္…

၀မ္းသာလုိက္သည္ၿဖစ္ၿခင္း…. မ်က္ရည္ပင္က်မိသည္… ေၿခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြလည္း ေအးစက္ေနသည္…. သေဘာၤကေတာ့ အေတာ္ကေလး လႈပ္ေနတုန္းပဲၿဖစ္သည္….

မနက္ ငါးနာရီခန္႔တြင္ေတာ့ အေတာ္ကေလး သက္သာလာပါသည္…. အေပၚထပ္မွာ သီခ်င္းဆိုေနသူမ်ားလည္း.. နည္းနည္းေသြးေအးလာၾကၿပိ….. အင္က်ီေတြဘာေတြၿပန္၀တ္ထားၿပီၿဖစ္သည္….

မနက္ေၿခာက္နာရီတြင္ေတ့ာ

က်ြန္ေတာ္တုိံ႔ သေဘာၤ မုန္တိုင္းထဲမွ ေအာင္ၿမင္စြာ ထြက္လာႏုိင္ခဲ့ပါသည္…ထိုအခါမွပဲ … က်ြန္ေတာ္လည္း အခန္းထဲၿပန္အိပ္ႏိုင္ေတာ့သည္….. အခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္းၿပတင္းေပါက္မွ အၿပင္ကို လွမ္းၾကည္႔ေတာ့ ဘာမွ မၿမင္ရေသးပါ….. အေၾကာင္းမွာ က်ြန္ေတာ့ အခန္းၿပတင္း၀တြင္ မႈန္တိုင္းႏွင့္အတူပါလာေသာ…. အသက္ကယ္အင္းက်ီၾကီးတစ္ခု လာကပ္ေနေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္…

မုန္တိုင္းက်ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္တြင္…ကုန္းဘက္ေပၚမွ ပစၥည္း အေတာ္မ်ားမ်ား … ေလႏွင့္ပါသြားၾကၿပိၿဖစ္သည္…အသက္ကယ္အင္းက်ီ… အစံု ႏွစ္ဆယ္လံုး မရွိေတာ့…. ေဆးပံုးမ်ား… ဓာတုေဗဒ ပစၥည္း ပံုးမ်ား လည္း ပင္လယ္ထဲ က်တဲ့ဟာေတြ က်ကုန္ၿပီ…. က်ြန္ေတာ္တုိ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် ရွင္းလင္းၾကပါသည္….

မုန္တိုင္းထဲမွ ထြက္လာလာခ်င္း….. သေဘာၤသားမ်ား အားလံုး အိမ္ေတြဆီ အသီးသီးဖုန္းဆက္ၾကပါသည္… သေဘာၤေပၚတြင္ဖုနး္က တစ္လံုးတည္းရွိသၿဖင့္… တန္းပင္စီေနရသည္….ငိုတဲ့သူက ငိုယုိဖုနး္ဆက္သည္…. ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္မဟုတ္လား….. က်ြန္ေတာ္လည္း အေမတို႔ ဆီဖုန္းဆက္ပါသည္…. ခ်စ္သူဆီလည္း ဖုန္းဆက္ပါသည္… ( အေမေရ…ေတာ္ေသးတာေပါ့အေမရယ္… အေမတို႔ ကို သားၿပန္မေတြ႔ရေတာ့ဘူးေတာင္ေအာင့္ေမ႔တာ… မေန႔ညကေလ.. မုန္တိုင္းက်တာ……)စသၿဖင့္ရွင္းၿ့ပပါသည္….. ထိုအခ်ိန္တြင္ အားလံုးတူညီသည္႔ အခ်က္မွာ….. က်ြန္ေတာ္တို႔ အိမ္မ်ား အားလံုးမွ…. ဘယ္လိုဖြဲ႔ ႏြဲ့ေၿပာေၿပာ… ဘယ္ေလာက္ငိုငို…(ေအာ္ဟုတ္လား.. ေတာ္ေသးတာေပါ့.. ေနာက္ကို သတိထားေလ… ဘုရားတရားမေမ႔နဲ႔ ေပါ့) ဆိုတာေလာက္မွ လြဲေရႊ႔ ဘယ္သူမွ သည္းသည္းလႈပ္မၿဖစ္ၾကၿခငး္ပင္ၿဖစ္သည္…. အငး္ေပါ့ေလ… သေဘာၤသားဘ၀ကို သေဘာၤသားခ်င္းမွ လႊဲေရြ႔ စာနာနားလည္ႏုိင္ဖို႔ အေတာ္ခဲယဥ္းတာပဲၿဖစ္ပါလိမ္႔မည္….. စိတ္ထဲေတာ့ အေတာ္မေကာင္းတာအမွန္ၿဖစ္သည္… အသက္ႏွင့္ရငး္ခဲ့ ရတာမဟုတ္လား…..

မုန္တိုင္းက်ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္း က်ြန္ေတာ္တို႔ သေဘာၤေပၚတြင္ အေၿပာင္းအလဲ အေတာ္မ်ားမ်ား ၿဖစ္လာၾကသည္….အားလံုးက ေတာ့ကုလားသူၾကီးက ို ၀ိုငး္ေမတၱာပို႔ ၾကၿပီး ေအစီအုိၾကီးကို ေက်းဇူးတင္ၾကသည္… လူေပါင္း ႏွစ္ဆယ့္သံုးေယာက္လံုး၏ အသက္ကို ကယ္ခဲ့သူမဟုတ္လား….ကုနး္ခ်ဳပ္ကလည္း သေဘာက်ပါသည္..သူ႔ အတြက္ တန္ဖိုးမၿဖတ္ႏုိင္ေသာ အေတြ႔အၾကံဳ ၾကီးတစ္ခု ရလိုက္သလိုၿဖစ္ေနသည္…ဖတ္စ္အီး…. ကေတာ့ .. ေနာက္က္ုိ လိႈင္းမူးလိမ္႔မယ္မထင္ေတာ့ ေၾကာင္း က်ြန္ေတာ္တို႔ ကို အရႊန္းေဖာက္တတ္ပါသည္…...က်ြန္ေတာ့ ကဒက္ကေလးကေတာ့…. သေဘာၤဆက္လိုက္မည္ဟုေၿပာပါသည္… ဒီေလာက္ဒုတ္ခကို သူခံႏုိင္သြားၿပီဆိုလွ်င္သူဘာကို မွ မေၾကာက္ေတာ့ ေၾကာင္းေၿပာပါသည္…. ဒီမုန္တိုင္းက သူ႔ စိတ္ဓာတ္ကုိ မာေက်ာေအာင္လုပ္ေပးလိုက္ေပၿပီ…. အင္းက်ီခ်ြတ္ကာ သီခ်ငး္ဆိုၾကသူ ေအဘီမ်ား အေၾကာင္းကေတာ့…. ေၿပာမဆံုးေပါင္ပင္ၿဖစ္ေနသည္…. ေနာက္ပိုင္း ပါတီလုပ္လုိ႔ သီခ်င္းဆိုတိုင္း သူတို႔ ႏွစ္ဦးကို အင္းက်ီခ်ြတ္ေရြ႔ က ခိုင္းရမည္ၿဖစ္ေၾကာင္း အားလံုးက သေဘာတူၾကသည္… ကုလားသူၾကီးကေတာ့ …. ရံုးသို႔ စာပို႔လုိက္သည္… အခုလို မုန္တိုင္းႏွင့္ၾကံဳရၿခငး္မွာ သူ႔ အၿပစ္မဟုတ္ေၾကာင္း…. ေအစီအိုက WEATHER REPORT ကို ေသခ်ာ မစစ္လို႔ ၿဖစ္ေၾကာင္းလွမ္းပို႔ လုိက္ပါသည္…. သို႔ေသာ္သူ႔ အေၾကာင္း သိေသာ ရံုးမွ ဆူပါဗိုက္ဆာမွ…. ေရွ႔လာမည္ ႔ ဆိပ္ကမး္တြင္ ဆင္းရမည္ၿဖစ္ေၾကာင္း စာၿပန္လာသည္…အဓိပါယ္ကေတာ့ အလုပ္ၿဖဳတ္လိုက္ၿခငး္ၿဖစ္သည္…. က်ြန္ေတာ္တို႔ တစ္စင္းလံုးေပ်ာ္ၾကပါသည္…..၀မး္နည္းစရာေကာင္းသည္က တစ္ခုပဲၿဖစ္သည္.. က်ြန္ေတာ္တုိ႔ အေနာက္သေဘာၤမွ သေဘာၤသားမ်ား သတင္း လံုး၀ မၾကားရၿခငး္ပင္ၿဖစ္သည္… အစအနပင္ရွာမရဟု ဆိုပါသည္….

က်ြန္ေတာ့ေနေသာ အခန္းၿပတင္း၀မွၾကည္႔လွ်င္ ပင္လယ္ၾကီးကို ၿမင္ေနရပါသည္….ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ပင္လယ္သည္….လိႈင္းသံ ေလသံ တစ္ေအးေအးၿဖင့္.. ၿပာၿမဲၿပာဆဲ…. လွၿမဲလွဆဲပင္…ဟိုတစ္ေန႔ ညက သူစိတ္ဆိုးၿပီး လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္ ေၿပာမိေၿပာရာေၿပာၿပီးသြားမွ…. လာေခ်ာ့ေနေသာ … လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ပင္တူေနပါေသးသည္ …. သူူဒီလို ေခ်ာ့လို႔ က်န္လူမ်ား ကခြင့္လႊတ္ၾကပါမည္လားေတာ့ မသိ………….

က်ြန္ေတာ့ အဖို႔ ေတာ့ ဘယ္သူေတြ ဘာေၿပာေၿပာ က်ြန္ေတာ္ပင္လယ္ကုိ ခ်စ္ပါသည္…

sex ဆုိတာ (ဟာသ)



ရယ္စရာေလး တခုေလာက္ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။
ကေလးငယ္ေလး တေယာက္က ဖခင္ျဖစ္သူကို ကပ္ၿပီး တိုးတိုးေလး ေမးတယ္။
“ေဖေဖ…… sex ဆိုတာ ဘာလဲဟင္” တဲ့
ဖခင္ျဖစ္သူဟာ အေတာ္အေျဖရခက္သြားတယ္။
ကေလးငယ္ရဲ႕သိလိုစိတ္ရွိတဲ႔ စူးစမ္းမွဳကိုလည္း ပိတ္ပင္ေငါက္ငမ္းၿပီး မတားျမစ္ခ်င္ဘူး။
တည့္တည့္ႀကီး ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ေျပာခ်လိုက္ဖို႔ ကလည္း
ကေလးငယ္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ညစ္ညမ္းတဲ့ မဖြယ္မရာ စိတ္ကူးေတြ ၀င္သြားမွာ စိုးတယ္။
ဒါနဲ႔….
“ေအး…..ဒီလိုသားရဲ႕။
sex ဆိုတာ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ေတြ ေပါက္ဖြားဖို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ ကိစၥတခုေပါ့ကြာ။
ဒီကိစၥဟာဆိုရင္…… “ဘာညာဘာညာနဲ႔ ေလွ်ာက္သြယ္၀ိုက္ၿပီး ေျပာရေတာ့တာေပါ့။
ၿပီးေတာ႔မွ “ေဖေဖရွင္းျပတာ သေဘာေပါက္ရဲ႕လား”လို႔ ေမးတယ္။
ကေလးငယ္ကလည္း ရိုးရိုးသားသားပဲ ေျဖတယ္။
“ဟင့္အင္း” တဲ့
ဒါနဲ႔ ဖခင္ျဖစ္သူဟာ ေနာက္ထပ္ ေကြ႔ကာ၀ိုက္ကာနဲ႔ ၁၅မိနစ္ေလာက္ ၾကာေအာင္ ထပ္ရွင္းျပေတာ့လည္း
ကေလးငယ္က သေဘာမေပါက္ျပန္ဘူး။
တတိယအႀကိမ္ ရွင္းၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ဖခင္ျဖစ္သူက စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ စိတ္တိုလာၿပီး..
ဒါနဲ႔…….
“ေနစမ္းပါဦး၊ဘာျဖစ္လို႔ မင္းက ဒီေလာက္ေတာင္ သိခ်င္ေနရတာလဲ” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့
ကေလးငယ္က သူ႔လက္ထဲက အဂၤလိပ္လို ရိုက္ထားတဲ႔ ေရကူးအသင္း ၀င္ခြင့္ ေလွ်ာက္လႊာကို ျပၿပီး
“ေဟာဒီေလွ်ာက္လႊာထဲမွာ…
Name လို႔ ေရးထားတဲ့ ကြက္လပ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ကို ေရးျဖည့္ရမယ္ ဆိုတာကို သိပါတယ္။
Age လို႔ ေရးထားတဲ့ ကြက္လပ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ကို ထည့္ရမယ္ ဆိုတာလည္း သိတာပဲ။
ဒါေပမယ့္ Sexလို႔ ေရးထားတဲ့ ကြက္လပ္မွာေတာ့ ဘာေရးထည့္ရမွန္း မသိလို႔ အေဖရ” တဲ့
ေကာင္းေရာ

ဟာသမ်ား



ႏိုင္ငံျခားျပန္ ကိုေမာင္ေမာင္

ကိုေမာင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ မေလးရွားမွ ျပန္မည္။
ေနရပ္သို႔ မျပန္ခင္ ဘာ၀ယ္သြားရရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစာသည္။
တီဗြီ၊ ေရဒီယိ္ုႏွင့္ စည္သြပ္ဗူး၀ယ္သြားမည္ဟု ဆံုးျဖစ္လိုက္သည္။
ေနရပ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ပထမဆံုး တီဗြီလိုင္းကို ဖြင့္လိုက္သည္။
ပထမလိုင္းကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီး မိန္႔ခြန္းေျပာေနပံု ေပၚလာသည္။
ဒုတိယလိုင္းကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ဘာမွ်မထူး။ ဒီမွာလဲ စကားေျပာေနသည္။
သို႔ႏွင့္ -  ေရဒီယိုကို ဖြင့္သည္။ မထူး။ ဒီမွာလဲ ထိုမိန္႔ခြန္းကိုပဲ
ထုတ္လြင့္ေနသည္။
ကိုေမာင္ေမာင္ စိတ္ညစ္လာသည္။
ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ စည္သြပ္ဗူးမ်ားဆီသို႔ မ်က္လံုးေရာက္သြားသည္။
ထို႔ေနာက္ တစ္ကုိယ္တည္း ေျပာလိုက္သည္။
မဖြင့္ဘူးကြာ .


မလိမ္နဲ႔

ေမာင္ေမာင္က သူ၀ယ္လာသည့္ ၾကက္တူေရြးကို စကားေျပာတတ္ေအာင္သင္ေနသည္။
“ကိုင္း-ငါေျပာတာလိုက္ေျပာစမ္း။ ငါလမ္းေလ်ာက္တတ္တယ္”
“ငါလမ္းေလ်ာက္တတ္တယ္”
“ငါစကားေျပာတတ္တယ္”
“ငါစကားေျပာတတ္တယ္”
“ငါ ပ်ံႏိုင္တယ္”
“မယံုဘူး”

--
အားလံုးေပ်ာ္ရြင္ပါေစ

ျမတ္ဆရာ(ကဗ်ာ)

 

 အတတ္လဲသင္  ပဲ့ျပင္ဆုံးမ
   သိပၸမခ်န္         ေဘးရန္ဆီးကာ
   သင့္ရာအပ္ပို႔     ဆရာတုိ႔ ဟု
   ေရွးကဆိုထား  ဝတ္ငါးပါးကို
   တစ္ပါးမယြင္း   ျပည့္စုံျခင္းျဖင့္
   ေက်ာႏွင့္ ရင္သား  မခြဲျခားဘဲ
   တပည့္မ်ားကို  ေစတနာပ္ိုစြာ
   ညႊန္ကာလမ္းျပ  ဆိုဆုံးမသည္---
   ေက်းဇူးကမၻာ   အိုဆရာ ။            ။

   ေန႔ကိုလျမိဳ     လကိုႏွစ္စား
   ကာလရထား၏
   ခရီးသြားမ်ား  သခၤါရတရားေၾကာင့္
   ဇရာကျမိဳ      ပင္စင္အိုႏွင့္
   တစ္ကိုယ္တည္းသာ  ေနရပါလည္း
   ငါတို႔တပည့္မ်ား  ေလာကၾကားဝယ္
   အႏၱရာယ္ကင္းေစ  စီးပြားေဝျပီး
   ရာထူးဌာန        တိုးတတ္ၾကေၾကာင္း
   ဆုမြန္ေတာင္းကာ  ေမတၱာျဖာသည္---
   ဇရာအိုလည္း  ေစတနာပ်ိဳကာ  သတိရရွာသည္---
   ေမတၱာကမၻာ   အိုဆရာ ။                ။

   ဘဝတိုက္ပြဲ  ေလာကထဲဝယ္
   ဆင္ႏြဲခ်ိန္ခါ  မ်ားျပသ၁နာတို႕  ၾကဳံၾကိဳက္လာတိုင္း--
   တို႔ငယ္ငယ္က  ဆိုဆုံးမသည့္
   ဆရာ့ေစတနာ  ပိုသိလာခဲ့ ။
    ဆရာသင္ထား  ပညာမ်ားျဖင့္
   အသုံးခ်ဘဝမွာ  ၾကဳံၾကိဳက္လာတိုင္း
    ဆရာ့ေစတနာ  ပုိသိလာခဲ့ ။
  
   ေမတၱာတရား   --လက္ကိုင္ထားရန္ --
   ရန္လိုစိတ္မ်ား  --ေခ်မႈန္းထားရန္      --
   ပညာရပ္မ်ား    --ၾကိဳးကုတ္ပြားရန္   --
   သူငယ္ခ်င္း  အခ်င္းခ်င္း  --ယိုင္းပင္းတတ္ရန္--
   အားငယ္သူအား --ဂရုဏာထားရန္--
   ရြယ္တူအမ်ား   --ေလးစားၾကရန္ --
   ၾကီးသူကိုက   --ရိုေသၾကရန္ --
   --------------
   ေကာင္းရန္ရည္ကာ  ေစတနာျဖင့္
   ေျပာဆိုဆုံးမ  ရုိက္ပုတ္ၾကစဥ္-
   ငယ္စဥ္အေတြး  ႏုနယ္ေသးလို႔
   စိတ္ခုမိတာ  အခါခါလည္း
   ခုမ်ားေနာင္တ  အခါခါရမိ
   မလိမၼာမိုက္မွား  တပည့္သားကို
   ခြင့္လႊတ္ေပးပါ  အိုဆရာ ----

   ဆရာ့ေစတနာ  သတိရသူတိုင္း
   ဝိုင္းဝန္းစုစည္း  လက္တြဲျပီးလွ်င္
   ဆင္ႏြဲခဲ့တာ  ျမတ္ပူဇာကို
   ၾကိမ္ခါေရေကာက္  ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ၾကိမ္ျပည့္ခဲ့ျပီ
--
  
   သူငယ္ခ်င္း ----
   မင္းလည္းခုခါ  ၾကဳံၾကိဳက္လာလွ်င္
   ျမတ္ဆရာပူေဇာ္ပြဲ  တူယွဥ္ႏြဲဘို႔
   လက္ကမ္းဆင့္ကာ  ၾကိဳဆိုပါသည္
   တစ္ခ်ိန္မွာတို႔တေတြ  အိုၾကေလေသာ္---
   ဆရာ့ေက်းဇူး  မဆပ္ဖူးလို႔
   စိတ္မွာေနာင္တ  မရၾကဘို႔
   ခုကတဲက  လက္တြဲၾကမယ္ 
   တြဲလက္ခိုင္ျမဲ တည္ေစေသာဝ္  ။     ။

       

ယာဂုအုိးကြဲရာမွ--



`ယာဂုအိုးကြဲမွ ေရႊစည္းခုံလူသည္`` ဟူေသာစကားကို ျမန္မာမႈနယ္ပယ္တြင္ ၾကားဖူးနားဝ ရွိေသာ စကားပုံအသုံးျဖစ္ေပမည္။ ေတာင္ယာလုပ္ကိုင္စားေသာ သူတစ္ဦးသည္ သူစားရန္ယာဂုအုိးၾကိဳေနသည္။ စားရကာနီးမွ မေတာ္တဆျဖစ္ျပီး ယာဂုအိုးကြဲကာ စားလုိ႕မရျဖစ္သြားသည္။ ဒီေတာ့အလကားျဖစ္မယ့္အတူတူ အေဝးက လွမ္းျပီး ဖူးေျမွာ္၍ရေသာ ေရႊစည္းခုံအား`` လူပါ၏ ``ဟု ရက္ရက္ေရာေရာလႈလိုက္ရာမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ စကားပုံျဖစ္ေၾကာင္းဖတ္ဘူးသည္။

          ဤကိစၥတြင္ အျပစ္ျမင္သည့္သေဘာထားႏွင့္ၾကည့္ပါက  နဂိုစိတ္ရင္း ဒါနတရားမရွိပဲ စားမရမွ လႈဒါန္းျခင္းမို႕ အျပစ္ဆုိလိုသည့္သေဘာ ယူဆႏိုင္သကဲ့သို႕ အျခားတစ္ဖက္ေကာင္းသည့္ဘက္မွ ၾကည့္လွ်င္ လည္း ဆုံးရႈံးသြားသည္ကို ႏွေျမာတသ ေနာင္တရမေနေတာ့ပဲ အလႈဒါနအက်ိဳးကို အရႈံးထဲက အျမတ္ထုတ္ သည့္ စရိုက္ဓေလ့အျဖစ္လဲ ျမင္ႏိုင္ေပသည္။

          အလားတူပင္  အိမ္တြင္ မိသားစု စားေသာက္ျပီးေသာအခါ ပိုလွ်ံေနေသာ စားေသာက္ဖြယ္တုိ႕ကို ေနာက္ေန႕အတြက္ သိမ္းထားလုိ႕မရေသာအမ်ိဳးအစားျဖစ္ပါက အမႈိက္ပုံးထဲတြင္အလဟႆတ္ စြန္႕ပစ္ျခင္း ကိုျမင္ရတုိင္း ႏွေျမတသမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွေျမာသည္မွာ ကုန္ဆုံးသြားေသာ ေငြေၾကးအတြက္မဟုတ္ လူေတြ စားေသာက္ႏိုင္သည့္ တန္ဘိုးရွိသည့္အစားအစာမ်ား အေကာင္းပကတိ စြန္႕ပစ္ခ်ိန္ဝယ္ အစာေရစာ ဝဝလင္လင္ မစားရေသာ လူမ်ားလည္း ေျမာက္မ်ားစြာရွိသည္ကို သတိရ၍ မညီမွ်ေသာေလာကဓံတရားကို သံေဝဂ၇ကာ ႏွေျမာတသျခင္းျဖစ္ျပီး ေနာင္တြင္ အိမ္၌ ထုိသုိ႕အလဟႆတ္ စြန္႕ျပစ္ရျခင္းမျဖစ္ရေလေအာင္ ထိမ္းသိမ္းတိုင္းထြာခ်က္ျခင္း၊ ျပင္ပမွ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား ဝယ္မည္ဆိုေသာ္ အိမ္ကို မခ်က္ထားရန္ အေၾကာင္းၾကားျခင္းတုိ႕ လုပ္ေစသည္။ ထုိသုိ႕ အေလအလြင့္တုိ႕ကို ထိမ္းသိမ္းျပီး အစာေရစာလုိအပ္ေနေသာ သူမ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ် လႈဒါန္းရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။

          ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ဆုံေတြ႕ေသာအခါ ေစတနာပိုၾကျပီး မကုန္ႏိုင္မခမ္းႏိုင္ မွာထားကာ မစားႏိုင္ေတာ့ပဲ ဒီအတုိင္း ထားျပစ္ခဲ့ရသည့္အခါတိုင္း---------------------

          အလုပ္မွ Dinner ေကၽြး၍ လုိက္စားသည့္အခါတိုင္း စားပြဲအျပည့္ မွာထားေသာ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ားကို  မကုန္ႏိုင္မခမ္းႏိုင္ ေျမာက္မ်ားစြာ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ စားပြဲေပၚမွ ဟင္းလ်ာ စားဖြယ္တုိ႕ကို ျမင္တုိင္း----------------------------

          အခ်ိဳ႕သူမ်ား  စားေသာက္ဆုိင္တြင္ ဟန္လုပ္ျပီး စားစရာကုိ ကုန္ေအာင္ မစားဘဲ အခ်ိဳ႕အဝက္ ခ်န္ထားကာ ဟန္ပန္တစ္ခြဲသားနဲ႕ စားၾကသူမ်ားကို ျမင္တိုင္း--------------------

          ကၽြန္ေတာ္သည္  ဝဝလင္လင္ မစားရရွာေသာ သူမ်ားကို သတိရကာ တန္ဘိုးရွိလွေသာ အစားအစာ မ်ားအား ႏွေျမာတသေနတတ္သျဖင့္  ယာဂုအိုးကြဲမွ ေရႊစည္းခုံလႈခ်င္ေသာ  ယာသမားဘဝေရာက္မွန္း မသိ ေရာက္ေနေလေတာ့သည္။

          ``ျမန္မာ့အရုဏ္ဦး ပရဟိတ လူမႈကူညီေရးအသင္း``သည္ မျပည့္စုံေသာ သူမ်ားအတြက္ ျပည့္စုံေနသည္ ဟုလည္း ဆိုလို႕မရေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူငယ္မ်ားက တတ္အားသ၍ ကူညီမည့္ အသင္းျဖစ္ျပီး  အခု အသင္းစတည္စတြင္ ေညာင္ေစ့ေလာက္ သာျဖစ္မည္ျဖစ္ေသာ္လညး္ ေနာင္အခါ ေညာင္ပင္ၾကီးျဖစ္ေအာင္ ေတြ႕ၾကဳံမည့္ အခက္ခဲတုိ႕ကို ညီအကို ေမာင္ႏွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ား စိတ္တူကိုယ္တူ ဝိုင္းဝန္းတုိင္ပင္ ၍ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း။      

အသင္းဝင္အျဖစ္ အဆုိျပဳလိုပါက myanma.arunthit@gmail.com သို႕ အမည္။ ေနရပ္လိပ္စာ။ အီးေမးလ္ ။ ဖုန္းနံပါတ္။ တုိ႕ကိုျဖည့္စြက္၍  ဆက္သြယ္လႈဒါန္းႏိုင္ပါသည္။ ႏွမ္းတစ္လုံတည္းနဲ႕ ဆီမထြက္ေသာ္လည္း ႏွမ္းလုံးေပါင္းမ်ားစြာ စုစည္းပါက တန္ဘုိးရွိေသာ ႏွမ္းဆီရရမည္ သာတည္း။ 

ကိုစုိးႏိုင္
ျမန္မာ့အရုဏ္သစ္ပရဟိတလူမႈကူညီေရးအသင္း





Tuesday, June 26, 2012

ေမွာ္ရုံေတာမွကဗ်ာတစ္ပုဒ္



သူၾကီး ဦးေမွာ္ရဲ႕ ရြာမွာ --
              
                        ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စား
                        ၾကီးေဒၚႏြား အငွားေက်ာင္း
                        ေစတနာေတြျပည့္ေဖာင္းေနတဲ့
                        စာေရးဆရာေလာင္းေတြလည္း ရွိတယ္။

                        ရင္ထဲေပၚလာသမွ်
                        ကဗ်ာေတြထစပ္
                        အခ်စ္ - ဘဝ - အေတြး - အၾကံ
                        ဘာသာေရးလည္း မခ်န္ဘူး
                        ျမင္ျမင္သမွ် အကုန္ေရး
                        ကဗ်ာဆရာ ေလးေတြလည္းရွိတယ္။

                        မိတ္ေဆြစစ္မို႕ ေစတနာသြန္
                        ဖတ္မိသမွ် စာေကာင္းေပမြန္ေတြကို
                        ကြန္ျပဴတာေရွ႕  ေညာင္းတာေတြေတာင္ေမ႕ျပီး
                        ေကာင္းသမွ်ျဖန္႕ရွယ္
                        ေစတနာၾကြယ္တဲ့  -- အကိုညီေနာင္ေတြလည္းရွိတယ္။

                        ျပဳံးေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးေစခ်င္လို႕
                        ဟာသကိုမွ အထူးျပဳ
                        ရွာေဖြစုျပီး ျပန္ရွယ္ၾက
                        သူတို႕ေတြလည္းရွိၾကတယ္။

                       ဘဝရဲ႕ဒသ၁န
                       စိတ္ခြန္အားေတြျပည့္ဝဘို႕
                       ေကာင္းသမွ် ဘာသာျပန္တင္
                       ေစတနာရွင္ေတြလည္းရွိၾကတယ္။

                       ႏိုင္ငံေရး  လူမႈေရး
                       မ်ိဳးခ်စ္ေသြးေတြ ခက္ထန္
                       ေစာ္ကားမယ္မၾကံနဲ႕
                       ရသမွ် သတင္း
                       ခ်က္ျခင္းဘဲတင္ျပၾက
                        အဲဒီလိုလူေတြလည္းရွိၾကတယ္။

                        နည္းပညာနဲ႕ အေတြ႕အၾကဳံမ်ား
                        ဖလွယ္မလား- ေမးမလား
                        ေစတနာတစ္ခြဲသားနဲ႕
                        ေမးသမွ်ကိုေျဖ-
                        စိတ္သိပ္ရွည္တဲ့
                        ပညာရွင္ေတြလည္းရွိၾကတယ္။

 တစ္ခါတစ္ေလ--------
                       ပို႕စ္တစ္ခုကိုအေျချပဳ
                       ဖိုက္တင္ေတြထုျပီး
                       ပါးစပ္ေသနတ္နဲ႕
                       အဆက္မျပတ္ ပစ္သတ္ေနၾကတာလည္း
                       အပ်င္းေျပေစတယ္။

 တစ္ခါတစ္ေလ--------
                       အခ်င္းခ်င္းကလိ
                       မထိတထိစေနာက္
                       ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစၥအတြက္
                       စိတ္ေကာက္တတ္ၾကတာလည္း
                       ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။

 တစ္ခါတစ္ေလ-------
                      ဘုန္းၾကီးလား - လူလား
                      မခြဲျခားတတ္ေအာင္
                      ဘာသာေရးဒသ၁နေတြနဲ႕ ပစ္ခတ္
                      တျခားဘက္ကလဲျပန္ေဆာ္
                      အႏိုင္မေပၚ အရႈံးမေပး
                       ဒသ၁န အေတြး
                       ဖတ္ရတာေလးလဲ ေကာင္းတယ္။

         ငါ --------
                    ဒီရပ္ကြက္ ကိုေရာက္လာတာ
                    သိတ္မၾကာေသးေပမယ့္
                     ရပ္ကြက္သူ-ရပ္ကြက္သား
                      ေဘာ္ဒါမ်ား အားလုံးကို
                     ``  ေလးစားပါတယ္ ``

                             
               written by ko soe naing

Sunday, June 17, 2012

ဥာဏ္မ်က္စိ(ကဗ်ာ)



ဥာဏ္မ်က္စိ


ေကာင္းကင္ထက္မွာ - ထိန္ထိန္ဝါ
    လမင္းၾကီးကသာ-
    ၾကယ္ကေလးေတြ - မွိတ္တုတ္တုတ္
    လမင္းၾကီးကိုအေဖၚလုပ္ -
    ငယ္ငယ္တုံးကေတးသီဆို
    ေကာင္းကင္ေမာ႔ၾကည္႔ ဟုတ္သလိုလို-
    အရြယ္အုိမွ အသိပြား
    မွားလိုက္တာမွ  လြန္တအား---
    မ်က္ျမင္ဒိဌ  မျမင္ရလွ်င္
    မယုံ - ပယ္ၾကလူ႔ အသြင္
    ဥာဏ္ႏွင့္ယွဥ္ကာ အသိၾကီး
    ၾကယ္ကေလးဆိုတာ ေနမင္းၾကီး
   ( လကေလး ငုတ္တုတ္ျငီး )

           ပညာမ်က္စိ လူတုိင္းရွိဘို႕   ၾကိဳးစားၾကပါစို႕

ကိုယ့္ကုိယ္ကုိဆုံးမျခင္း(ကဗ်ာ)



 ဗုဒၵရဲ႕တရားေတာ္ေတြဟာ
  ဒုကၡရဲ႕သမားေတာ္ေတြပါဘဲ
  ရုပ္လွတာလဲ တစ္ခဏ
  ခ်မ္းသာတာလဲ သာမည
  က်မၼာတာလဲ မတည္ျမဲ
  ဝမ္းသာတာလဲ ယာယီဘဲတဲ့-----

  ေလာကီခ်မ္းသာဆိုတာ
  ဝဲယားစဥ္ တဗ်င္းဗ်င္းကုတ္ရသလိုဘဲ
  ဒုကၡနဲ႔ေရာျပြမ္း  ခံစားမႈစမ္းေရ
  အလြမ္းေျပတမ္းတ
  ေနာက္ဆုံးေတာ့
  ဒုကၡ ဟာ ဒုကၡ ဘဲေပါ့-----

  ဗုဒၵရဲ႔႕ခ်မ္းသာျခင္းတရားဟာ
  မွန္းကာစဥ္းစားရုံနဲ႔ေတာ့  မသိႏိုင္ဘူး
  တကယ္သိခ်င္    တကယ္လုပ္
  အဟုတ္လုပ္ရင္   တကယ္သိ
  တြယ္ညိတဲ့စိတ္ေတြျဖတ္
  ရမၼက္ေတြလည္း မဖက္နဲ႔ေပါ့
  အသက္ေတြလည္းၾကီးလာျပီ
  ဒီတစ္ဘဝခရီးကို  အျပီးမသတ္ခင္
  နီးလွ်က္နဲ႔ မေဝးရေအာင္
  (ဗုဒၵတရားေတာ္ေတြကို)
  သိမွတ္လို႔ပြား ။             ။

                      ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ပါေစ----
                      ကိုစိုးႏိုင္--

ရြာနဲ႕အေမသုိ႕လြမ္းခ်င္း--

 

ဘဝေရွ႕ေရး  ဝမ္းစာေရးတြက္
  မိေဝး ဖေဝး  ဟိုးအေဝးမွာ
  ေႏွာင္းေႏွးဗ်ာပူ  အလြမ္းဟူသမွ်
  ရင္မွာသိမ္းပုိက္  မာန္တင္းစိုက္ကာ
  ေနရပါလည္း
  အရမ္းလြမ္းတယ္  ---အေမ

  ေန႔ ည မျပတ္  တရစပ္ႏွင့္
  မျပတ္အလုပ္  တကုပ္ကုပ္ကို
  ၾကိဳးထုတ္ပင္ပန္း  ယိုင္ေခြႏြမ္းလည္း
  အေမ့ရုပ္ရည္  ေမွ်ာ္မွန္းၾကည္ရဳ္
  ျဖဴစင္ရလာ  သမီးလစာကို
  ရင္မွာထိကပ္  အေမ့တြက္မို႔
  တတ္ႏိုင္သမွ်  ဆပ္ရေက်းဇူး
  ၾကည္ႏူးမ်က္ရည္
  ေဝမိတယ္  ---အေမ

  လုပ္ငန္းခြင္ထဲ  ေဟာက္ဟဲဟစ္မာန္
  ခံရျပန္လည္း  ရင္ထဲသိမ္းဝွက္
  ေဒါအမ်က္ကို  ၾကိတ္လွ်က္ခံတင္း
  သည္းခံရင္းနဲ႔  --
  ရည္မွန္းေမွ်ာ္ထက္  အနာဂါတ္ကို
  မပ်က္ေစရပါဘူး   ---အေမ

  တစ္ေန႔ေသာအခါ
  သာယာရႊင္လန္း
  လိုရာပန္းတိုင္
  ေလွ်ာက္လွမ္းပိုင္လွ်င္
  ရြာအဝင္လမ္း   တမာတန္းက
  လက္ကမ္းၾကိဳပါ   --အေမရယ္  ။      ။

    ( မိေဝး ဖေဝး ညီမေလးမ်ား အတြက္ ခံစားေရးဖြဲ႔ပါသည္)

ငါ ----

 

 ငါ----
   ဘဝမွာ ျငိမ္းခ်မ္းစြာျဖစ္သန္းခ်င္လို႔
   ဘာသာေရးရဲ႕ အဆုံးအမကို အေလးထားတယ္။
   ငါ----
   ဘဝမွာေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖတ္သန္းခ်င္လို႔
   ဟာသ ကိုၾကိဳက္ႏွစ္သက္တယ္။
   ငါ----
   ဘဝမွာ အထီးက်န္စြာ မျဖစ္သန္းခ်င္လို႔
   သူငယ္ခ်င္း ေဘာ္ဒါေတြကိုမိတ္ဖြဲ႕ခင္မင္ထား
တယ္။
   ငါ----
   ဘဝမွာ စမ္းတဝါးဝါးမျဖတ္သန္းခ်င္လို႔
   စာအုပ္ေတြဝယ္ဖတ္တယ္။
   ငါ----
   ဘဝမွာ ရန္မီးမပြားဘဲ ျဖတ္သန္းခ်င္လို႔
   ခြင့္လႊတ္နားလည္တဲ့ ႏွလုံးသားကုိေမြးထားတယ္။
   ငါ----
   ဘဝမွာ ရန္သူမရွိဘဲျဖတ္သန္းခ်င္လို႔
   ျပိဳင္သူလာရင္ အရႈံးေပးထားတယ္။
   ငါ----
   ဘဝမွာ ပီတိဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးခံစားခ်င္လို႔
   ဦးေမွာ္ၾကီး ဂရု(ပ္) မွာ ကဗ်ာေတြ ထထေရးတယ္။
   ငါ----
   ဘဝမွာ---
   အရာရာကိုအေကာင္းျဖစ္္ခ်င္လို႕
   ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ၾကိဳးစားထားေပမယ့္
   အနတၱ ဆိုတဲ့
   အစိုးမရတဲ့သေဘာတရား ကိုလည္း
   စိတ္ထဲမွာ အျမဲတမ္း ဆင္ျခင္ထားပါတယ္။            ။

           အဖြဲ႕ဝင္အားလုံး --------- ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ---
                                  ကိုစိုးႏုိင္

သင္ခန္းစာ(ကဗ်ာ)



  တကယ္ေတာ့
   ဘဝမွာ--
   စားရုံ  - ဝတ္ရုံ - ေနရရုံ ဆုိရင္
   ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းတဲ႔
   ဆူးခင္းလမ္း မဟုတ္ပါဘူး ။   ။

   ဒါေပမယ္႔--
   ၾကြားဝါ  ယွဥ္ျပိဳင္ 
   အႏိုင္ ဗိုလ္လု
   ဂုဏ္တုရင္ေတာ့
   ပန္းခင္းေမြ႕ယာ
   ဘယ္ဟုတ္မွာလဲ--

   ေရာက္တဲ့ အရပ္မွာေပ်ာ္ေအာင္ေန
   ေတြ႕ တဲ့သူနဲ႔ တည့္ေအာင္ေပါင္း
   ရိွတာေလးနဲ႔ လွေအာင္ဝတ္
   ရတာေလးနဲ႔ ဝေအာင္စား
   မျမဲတာက  အနိစၥ
   အလိုေလး-- အမယ္ေလး -ေအာ္ေနရတာက ဒုကၡ
   ျပိဳင္သူလာရင္ အရူံးေပး

   ႏွလုံးေအးတဲ့ေဆး ---  တဲ့

   ငါငယ္ငယ္က
   အေဖဆုံးမခဲ့တဲ႔စကား
   ခုမ်ားမွနားလည္
   ေလာဘကိုပယ္သတ္
   ခုေတာ့--
   နည္းနည္းေနတတ္လာျပီ ။     ။

ဘုိးေတာ္ဘြဲ႕(ကဗ်ာ)



   အဝိဇၹာ တရား
   ထိပ္မွာထားျပီး
   ပိတၱာ လားမယ္႔သူ----
 
   ေလာဘအဆတိုး
   ေက်ာကအရ ပုိးျပီး
   ေသာကမိုး နဲ႔ေပ်ာ္ေနသူ-----

   စာနာမႈ တရား
   အာပလာ ဟုထားျပီး
   သာသနာျပဳ စကားနဲ႔  ဖုံးထားသူ-----

   တဏွာရမက္ ပယ္ခြာသတ္သလိုနဲ႔
   ကလကာ တစ္ဖက္ ကြယ္ကာကပ္ တယ္ေနာ္
   တြဲဖက္ေပ်ာ္သူ----
 
   ဘုရားသာသနာမွာ ဘိုးေတာ္ဟာ
   ဘယ္ေနရာပါခဲ့သလဲ
   တရားတစ္ကယ္သာရွိခဲ့ရင္ျဖင့္
   သာသနာဟာ စည္းမတားပါဘူး
   ရဟန္းျပဳရန္သာ---

   တရားတစ္ဖက္ ဓါးတစ္ဖက္ပုံစံနဲ႔
   ပုတီးစိပ္ျပီး  အေခ်ာင္ႏိႈက္တတ္တယ္
   ေၾကာင္မိုက္  ကို  ၾကြက္ ၾကည္သိုရင္ျဖင့္
   ၾကြက္  ကိုသာအျပစ္ေျပာရေတာ့မွာေပါ႕
   ေယာင္ ၊  ူူ  ေသာ္တစ္သက္ဆိုးမယ္ကြယ္--
  (ဘိုးေတာ္ဟာေလ)
   ေၾကာင္သူေတာ္  ၾကြက္သူခိုး ၊။      ၊။



    (ဘိုးေတာ္အမည္ခံ လူလိမ္မ်ားကုိရည္ညႊန္းပါသည္)
        လူအခ်င္းခ်င္း လွည္႔ျဖားျခင္း  ကင္းေဝးၾကပါေစ----
                             
   
                       ကိုစိုးႏိုင္(ေမာင္ကုိဦး--ကံ့ေကာ္)

ထာဝရအမွန္တရား(ကဗ်ာ)



 ပ်ိဳျမစ္ႏုနယ္      လွေသြးၾကြယ္လည္း
   ဇရာေနာက္ဆုံး  အိုမင္းကုန္းမည္
   မလြဲ ဧကန္ ဧဝတည္း။ 

   ဥစၥာ စီးပြား       လြန္ျပည့္မ်ားလည္း
   ေသေသာအခါ   ကိုယ္ဗလာႏွင့္
   ထြက္ခြာရမည္
   မလြဲ ဧကန္ဧဝတည္း။

   ပညာဂုဏ္ဓန      ျပီးျပည့္ဝလည္း
   မာနေထာင္လႊမ္း  အျမင္မကန္းႏွင့္
   ေသေသာအခါ     ကွဳ္ခႏၵာဌ္
   ပညာဂုဏ္မ်ား     ပါမသြားသည္
   မလြဲ ဧကန္ ဧဝတည္း။

   လူ႔ျပည္ေရာက္လာ  ကွဳ္အခါဝယ္
      ေမတၱာ  သည္သာ ေမႊးပ်ံ႕  စြာျဖင့္
      သံသရာအဆုံး သယ္ယူသုံး ေလာ့ -----
     ဂရုဏာ  သည္သာ ၾကည္လင္စြာျဖင့့္
      သံသရာအဆုံး သယ္ယူသုံး ေလာ့ -----
     မုဒိတာ  သည္သာ ေဘးကင္းစြာျဖင့္
      သံသရာ အဆုံး သယ္ယူသုံးေလာ့ -----
     ဥေပကၡာ သည္သာ မွန္ကန္စြာျဖင့္
      သံသရာ အဆုံး သယ္ယူသုံးေလာ့ ----

     ေမတၱာ  ဂရုဏာ  မုဒိတာသည္
     သံသရာခရီး       လမ္းၾကမ္းၾကီးဝယ္
     တူယွဥ္သြားကာ  ေဖာ္သဟာသုိ႔
     မလြဲ မွန္စြာ      ေစာင့္ေရွာက္ပါသည္
     ဗုဒၵေဟာၾကား  ျမတ္တရားတည္း။     ။


           ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕   ၾကပါေစ----