နာလည္းနာေသး နံလည္းနံေသး

တစ္ခါက ဘယ္ကဘယ္လိုျဖစ္သည္မသိ။
ေမာင္သာ၀ဆိုေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ သဂၤဇာဆရာေတာ္အား ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ရန္
ၾကံစည္ၾကိဳးပမ္းခဲ့သည္ ။ သည့္အတြက္ ဒကာ ၊ ဒကာမအေပါင္းသည္ မေက်မနပ္ ေဒါသ အၾကီးအက်ယ္ထြက္ကာေမာင္သာ၀ကို ဖမ္ဆီး၍ တရားဥပေဒအရ ထိုက္သင့္ေသာ ျပစ္ဒဏ္ခံရေစရန္ ရံုးတင္စစ္ေဆးဖို ့အေၾကာင္း ဆရာေတာ္အား အသိေပးေလွ်ာက္ထားေလသည္ ။
ထိုအခါ သဂၤဖာဆရာေတာ္က
"မလုပ္ၾကပါနဲ ့ကြယ္ ... အမွဳ ့ဖြင့္ျပီးရင္လည္း ပိတ္လိုက္ၾကပါ" ဟူ၍
ဥပကၡာတရားကို လက္ကိုင္ျပဳေသာစကားအား မိန္ ့ၾကားလိုက္ေလသည္။ သည့္အတြက္ ဒကာ၊ဒကာမ အေပါင္းတို ့မွာ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ၾကရေလသည္ ။
မဟုတ္ေသးပါဘူး ၊ ဆရာေတာ္ဘုရား ။ သည္လိုမ်ိဳးသံဃာေတာ္အေပၚကို ကာယကံေျမာက္
ေစာ္ကားတဲ့ ငမိုက္သားကို ထိေရာက္တဲ့ ဒဏ္ခတ္မွဳ ့မ်ိဳးေတာ့ျပဳသင့္ပါတယ္ဘုရား ။
အရွင္ဘုရားခြင့္ျပဳမယ္ဆိုရင္ တပည့္ေတာ္တို ့ဟာ တပည့္ေတာ္တို ့ရံုးတြင္ အမွု ့ဖြင့္ခ်င္ပါတယ္ ဘုရား ... ။
"သည္းခံၾကပါ ဒကာတို ့ရယ္ ။ ခႏၱီစဆိုတဲ့ သည္းခံျခင္းတရားကို
လက္ကိုင္ထားၾကပါ။ အမွဳ ့အခင္းတစ္ခုျဖစ္တယ္ဆိုရင္ အင္မတန္မွ
အလုပ္မ်ားတယ္လို ့ ေလာကီလူသားေတြ ေျပာၾကဆိုၾကတာကို
ဘုန္းၾကီးၾကားပါတယ္။အမွဳ ့အခင္း တစ္ခုျဖစ္လာရင္ အသိသက္ေသေတြဆိုတာ
ရံုးကဆင့္ေခၚလို ့မပ်က္မကြက္သြားရပါလိမ့္မယ္ ။
အဲဒီမွာ အဓိကက်တဲ့ ဘုန္းၾကီးဟာလည္းရံုးေတာ္က ဆင့္ဆိုရင္ မၾကြမျဖစ္
ၾကြရမွာအမွန္ပဲ။ အဲသည္ အခါက်ရင္ ဘုန္းၾကီး မျမင္လို ၊ မေတြ ့လိုတဲ့
ငသာ၀ရဲ ့မ်က္နွာကို ေတြ ့ရဦးမယ္ ။
ဘုန္းၾကီးအဖို ့ ငသာ၀လို ငမိုက္သား မ်ိဳးကို
ျမင္လည္းမျမင္လိုဘူး။အသံလည္း

မၾကားလိုဘူး။သည္လိုငမိုက္သားမ်ိဳးဆိုတာ
သည္ဘ၀မွာပဲ လူ ့အျဖစ္ကိုရတာပါ။ တမလြန္ေရာက္ရင္ျဖင့္ လူ ့ျပည္မွ
ဖဲၾကဥ္ျပီး ငရဲကို ေဇာက္ထိုး တန္းက်မွာ ေသခ်ာတယ္။
အဲသည္လို ငရဲကို က်ိန္းေသဧကန္ တန္းက်မယ့္ ငမိုက္သားကို ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား
ရန္လုပ္လိုၾကေသး တာလဲကြယ္။သူ ့ထိုက္နဲ ့သူ ့ကံ ရိွပါေစေတာ့ ။ ေက်ၾကပါေတာ့
ဒကာတို ့ရယ္"
"ဆရာေတာ္ ေျပာတာလည္း ေျပာတာေပါ့ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို ့ကေတာ့
ကိုယ့္ဆရာအရွင္ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေစာ္ကားတဲ့ ငသာ၀အေပၚ နည္းနည္းကေလးမွ
မက်နပ္နိုင္ပါဘူး ဘုရား။ အသည္းတဆတ္ဆတ္ နာလွပါတယ္ဘုရား ။
"အင္း...ဒကာတို ့မွာ ေတာ့ နာရံုသာ နာပါတယ္။ဘုန္းၾကီးမွာေတာ့
တရားလည္းေဟာရေသး။ေသနတ္လည္းအပစ္ခံရေသးဆိုေတာ့
'နာလည္းနာေသး၊နံလည္းနံေသး'ဆိုတဲ့ စကားဥပမာလိုျဖစ္ေနျပီေကာကြယ္"
"အရွင္ဘုရား ... အဲသည္ 'နာလည္းနာေသး၊နံလည္းနံေသး'ဆိုတဲ့ စကားဥပမာေလးကို
ရွင္းလင္းေဟာၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား။"
တပည့္ ဒကာ၊ဒကာမ အေပါင္းက ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္သျဖင့္ ဆရာေတာ္သည္လည္း
စကားဥပမာ ထင္လင္းေစရန္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို ထုတ္နုတ္ေျပာဆို
ေလေတာ့သည္။ေရွးအခါက ေတာရြာတစ္ရြာတြင္ အဘိုးၾကီး၊ အဘြားၾကီး လင္မယားသည္
အေၾကာင္းကိစၥ တစ္ခုျဖင့္ ခြန္းၾကီးခြန္းငယ္ စကားမ်ား သတ္ပုတ္ၾကရာမွ
ေဒါသကို မထိန္းနိုင္ဘဲ လံုးေထြး သတ္ပုတ္ၾကေလသည္။ ထိုသို
့လံုးေထြးသတ္ပုတ္ၾကစဥ္ တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္
မိရာလွမ္းဆဲြ၊ကုပ္ဖဲ့၊ကိုက္ခဲၾကရာ အဘိုးၾကီးသည္ အဘြားၾကီး၏ ေပါင္ျခံကို
ကိုက္မိေလသည္။ အဘြားၾကီးကလည္း အဘိုးၾကီး၏ ေက်ာကုန္းကို
တံေတာင္ျဖင့္ေဆာင့္၍ ေထာင္းေတာ့သည္။
ထိုသို ့၀ရုန္းသုန္းကား ျဖစ္ေနၾကစဥ္ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား ေရာက္ရိွလာၾကကာ
အဘိုးၾကီးကိုလည္းေကာင္း၊
အဘြားၾကီးကိုလည္းေကာင္း ဆဲြလဲြ၍ ဖ်န္ေျဖေပးလိုက္ၾကေလ၏ ။
ညဘက္သို ့ေရာက္ေလေသာ္ အဘိုးၾကီးနွင့္အဘြားၾကီးလည္း
စိတ္အနည္ထိုင္စျပဳျပီျဖစ္၍ အဘြားၾကီးကပင္ စတင္စကားစလိုက္ေလသည္။
"အဘိုးၾကီးနွယ္ေတာ္ ... သြားေတြအျပည့္အစံုမရိွေပလို ့ဘဲ။
က်ဳပ္ေပါ္င္သားေတြ ျပတ္က်မလားေတာင္ မသိဘူး။နာလိုက္တာမွ တစစ္္စစ္နဲ
့။အကြင္းၾကီးကို ျဖစ္လို ့။ဆန္ကဲြေထာင္းျပီး အံုမွျဖစ္မယ္။"
ထိုအခါ အဘိုးၾကီးက
"ေအာင္မာ ...မယ္မင္းက နာရံုသာ၊နာတာပါကြယ္။က်ဳပ္မွာ ေက်ာျပင္တစ္ခုလံုး
ေအာင့္ေလာက္ေအာင္ နာေနတယ္။သံတူရႊင္းနဲ ့ ေထာင္းသလးေတာင္
ေအာက္ေမ့ရတယ္။က်ဳပ္မွာေတာ့ မယ္မင္းရဲ ့ေပါင္ျခံကို ကိုက္မိလို ့
ေက်ာျပင္တစ္ခုလံုး နာလည္းနာတဲ့အျပင္ ၊ နွာေခါင္းတစ္ခုလံုးေဟာင္ေနေအာင္ကို
နံလည္းနံေသးဗ်ာ.။"ဟူ၍ ေျပာလိုက္ေလ၏ ။
ပံုျပင္ကေလး အဆံုးကေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးက
"အဲသည္ ပံုျပင္ဥပမာလိုေပါ့ကြယ္ ။ တပည့္ေတာ္တို ့မွာ ကိုယ့္ဆရာေတာ္အတြက္
နာရံုသာ နာတာပါ။
ဘုန္းၾကီးမွာေတာ့ျဖင့္လား 'နာလည္းနာေသး၊နံလည္းနံေသး'ဆိုသလို ျဖစ္ေနျပီကြယ့္"
ဟူ၍ ေျပာဆိုေလရာ ဒကာ၊ ဒကာမ အေပါင္းမွာလည္း ေရွ ့ေနာက္ဆင္ျခင္ေတြးေတာလ်က္
ေဒါသအရိွန္မ်ားေလ်ာ့ပါးသြားျပီး ျပံဳးျပံဳးရယ္ရယ္ ျဖစ္သြားၾကေလသတည္း...........။ ။
(မမ) မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။