အျမင္ကိုေျပာင္းလဲၾကည့္လုိက္ပါ

“အျမင္ကို ေျပာင္းၾကည့္လိုက္ပါ”
=====================

တစ္ခါတုန္းက သန္းၾကြယ္သူေဌးတစ္ေယာက္ဟာ မ်က္စိေ၀ဒနာကို ခံစားေနရတာေၾကာင့္

စိတ္ပင္ပန္းဆင္းရဲ လို ့ေနပါတယ္။

သူဟာ နားလည္တက္ကၽြမ္းတဲ့ သမားေတာ္ေတြနဲ ့ျပသတိုင္ပင္ခဲ့ၿပီး သူ ့မ်က္စိေရာဂါကို

ကုသခဲ့ပါတယ္။
၀ါရင့္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ သမားေတာ္ေတြဆီက ေဆးထိုး ေဆးေသာက္နဲ ့ကုသမႈမ်ားစြာကို မရပ္မနား

ခံယူခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီေ၀ဒနာက ကုသေပမယ့္ မေပ်ာက္ဘဲ ပိုဆိုးလာသလို ျဖစ္ေနတယ္။

ေနာက္ဆံုးမွာ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက သူေဌးရဲ ့ေရာဂါေ၀ဒနာကို လာ ၾကည့္ပါတယ္။

လာၾကည့္တဲ့အခါ ဘုန္းႀကီးက သူေဌးရဲ ့မ်က္စိေရာဂါအခက္အခဲကို နားလည္သြားၿပီး
သူရဲ ့မ်က္စိအတြက္ အစိမ္းေရာင္တစ္မ်ိဳးတည္းကိုသာ အာရံုစိုက္ၾကည့္ဖို ့နဲ ့
တျခားအေရာင္ေတြကို ၾကည့္လို ့မရဘူး လို ့ေျပာပါတယ္။

ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ သူ ့မ်က္စိေရာဂါက အစိမ္းေရာင္ကလဲြရင္ က်န္တဲ့ အေရာင္ေတြနဲ ့မတည့္တာပါ။

အဲဒီ့ေတာ့ သူေဌးဟာ ပန္းခ်ီဆရာမ်ားကို ေခၚစုၿပီး အစိမ္းေရာင္ေဆးေတြကို စည္ပိုင္းလိုက္ကို

၀ယ္ထားပါေတာ့တယ္။

ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီး မိန္ ့မွာထားတဲ့အတိုင္း သူ့ ့မ်က္စိနဲ ့ၾကည့္္မယ့္ အရာ၀တၳဳတိုင္းကို

အစိမ္းေရာင္ေတြ ေဆးသုတ္ထားလိုက္ဖို ့ကို ညႊန္ၾကားထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။

ရက္အနည္းငယ္ေလာက္အၾကာမွာ ဘုန္းႀကီးက သူေဌးကို လာၾကည့္ပါတယ္။

အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ သူေဌးရဲ ့တပည့္တပန္းေတြက အစိမ္းေရာင္သုတ္ေဆးေတြ ပံုးနဲ ့ယူခ်လာၿပီး

ဘုန္းႀကီးသကၤန္းေပၚ ေလာင္းခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဘုန္းႀကီးရဲ ့သကၤန္းဟာ အနီေရာင္ဆင္ျမန္းထားတာေၾကာင့္ သူတို ့ဆရာရဲ ့မ်က္စိေ၀ဒနာ

ျပန္မျဖစ္ရေလေအာင္ အျခားေသာအေရာင္ေတြကို မျမင္ေစလိုတဲ့အတြက္ ေၾကာင့္ ပါတဲ့။

အဲ့ဒီလိုလည္း ၾကားရေရာ ဘုန္းႀကီးက ရယ္ပါေလေရာ ….
အကယ္လို ့သာ မင္းဟာ အစိမ္းေရာင္ မ်က္မွန္တစ္စံုသာ ၀ယ္တပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္
ေငြေၾကးအနည္းငယ္သာ ကုန္က်မွာျဖစ္ၿပီး မင္းဒီလို နံရံေတြ ပန္းအိုးေတြနဲ ့
တျခားေသာ ပစၥည္းေတြလည္း သိပ္ၿပီး အစိမ္းေရာင္ ျခယ္သေနစရာ မလိုတဲ့အတြက္
အကုန္အက်ေတြလည္း မမ်ားေတာ့ဘူး။

ကမာၻႀကီးတစ္ခုလံုးကို အစိမ္းေရာင္ေတြနဲ ့ ခက္ခဲစြာ ေဆးလိုက္ျခယ္မယ့္အစား
မင္းအျမင္ကိုသာ ေျပာင္းလဲလိုက္ပါ
အဲဒါဆို ကမာၻႀကီးလည္း သူ ့အလိုလို ေျပာင္းလဲလာမွာပါ…

Credit - Original Writer

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းပူစီေဖာင္းမ်ား

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းပူစီေပါင္းမ်ား ။
---------------------------
တခါက ေဟာေျပာပြဲ တစ္ခုမွာ လူ ၅၀၀ ေလာက္ တက္ေရာက္ေနတယ္။ေဟာေျပာသူက အုပ္စုလိုက္ လႈပ္ရွားမႈ လုပ္ဖို႔ ေျပာၿပီး အစီအစဥ္ကို ခန ရပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို ပူစီေပါင္း တစ္လုံးစီ ေ၀ ေပးၿပီး အဲဒီအေပၚမွာသူတို႔ နာမည္ကို ( Marker Pen ) နဲ႔ ေရးခိုင္းတယ္။ၿပီးေတာ့ ပူစီေပါင္းေတြ ကိုယူၿပီးတျခားအခန္း တစ္ခုထဲထဲ႔လိုက္တယ္။
အဲဒီေနာက္ လူေတြကို ပူစီေပါင္းေတြ ရိွတဲ႔ အခန္းထဲကိုုသြားၿပီး
၅မိနစ္ အတြင္းမွာ မိမိရဲ႕ နာမည္ပါတဲ႔ ပူစီေပါင္းကို ရွာခိုင္းတယ္။
အားလုံးက ကိုယ့္နာမည္ပါတဲ႔ ပူစီေပါင္းကို အျမန္ရွာၾကတာေပါ့ ။
တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္တုိက္မိၾက လဲက်ၾက နဲ ့ရႈပ္ရွက္ ခတ္ၿပီး
အခန္းထဲမွာ အေတာ့္ကုိ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္သြားတယ္။

အခ်ိန္၅မိနစ္သာေစ႕သြားေပမဲ႔ ဘယ္သူမွ ကိုယ့္ရဲ႕ပူူစီေပါင္းကို
ရွာမေတြ႔ဘူး။
အဲဒီေနာက္မွာ ေဟာေျပာသူက ကုိယ့္အနီးအနားမွာရွိတဲ ့နာမည္ပါတဲ႕
ပူစီေပါင္းတစ္လုံးကုိေကာက္ယူၿပီးနာမည္ကို ေအာ္ေခၚၿပီး
ပူစီေပါင္းပုိင္ရွင္ကုိရွာၿပီး ေပးလိုက္ပါလုိ ့ေၿပာတယ္။
အဲဒီအတုိင္း လုပ္္ၾကတဲ့အခါ မိနစ္ပုိင္းအတြင္းမွာပဲ
လူတုိင္းဟာ ကုိယ့္နာမည္ပါတဲ့ပူစီေပါင္းကုိ ကုိယ္စီကိုယ္ငွ ရသြားၾကတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ေဟာေျပာသူက ဆက္ေျပာတယ္။ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘ၀မွာလဲ
အခုလိုပါပဲ။လူတိုင္းဟာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုမိမိ ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွာအသည္းအသန္
လိုက္ရွာေနၾကေပမဲ႔ ဘယ္ေနရာမွာ ရိွေနမွန္း မသိၾကဘူး။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ သူူတစ္ပါးရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အထဲမွာ
တည္ရိွ္ေနတာပါ ။သူတစ္ပါးကို သူတို႔ရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အရင္္ ေပးကမ္းလိုက္ပါ။
ဒါဆိုရင္ သင့္ကိုယ္ပိုင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို အလိုလို ရရိွ လာပါလိမ့္မယ္။
ဒါဟာ လူ႕ဘ၀ရဲ႕ ရည္ရြယ္ရာ၊ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ရွာေဖြရယူျခင္း ပါပဲ။
Credit > > >Fireflies

ျခင္းေတာင္းထဲကၾကက္

ျခင္းေတာင္းထဲကၾကက္။ (ပါရဂူ)
--------------------------------
ၾကက္သတ္သမား တစ္ေယာက္မွာ ၾကက္ျခင္းႀကီးတစ္ခု အႀကီးႀကီးပဲ ရွိသတဲ့။ အဲ့ဒီ ၾကက္ျခင္း ထဲမွာ ၾကက္ေတြ အေျမာက္အျမား ႁပြတ္ၾကပ္ေနေအာင္ ထည့္ထားတယ္။ ၾကက္တစ္ေကာင္ခ်င္း ၾကပ္ညပ္ေနၾကလို႔ အသက္ရွဴရခက္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေအာက္မွာ ပိေနတဲ့ ၾကက္ေတြပဲ။ သူတို႔ေတြ အသက္ရွဴရက်ပ္တဲ့ အခါ၊ အေပၚက ၾကက္ေတြကို ေခါင္းနဲ႔ ထိုးဆိပ္ တြန္းထုတ္ၿပီး ေခါင္းဝင့္လို႔ အသက္ရွဴၾကရတယ္။ ဒီၾကားထဲ ၾကက္ေတြအားလံုးက မဝေရစာသာ စားထားၾကရတာရယ္။ အဲ့အတြက္ မြတ္သိပ္တဲ့ ေဝဒနာနဲ႔ ေဒါသေတြက ကိုယ္စီရွိၾကတယ္။ အဲ့လို တစ္ေကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္ေကာင္နင္းရင္း ထိုးဆိတ္ေနၾကတဲ့ ၾကားက ၾကက္မတစ္ေကာင္မ်ား ေတြ႔မိရင္လည္း ဝိုင္းအံုလုေနၾကျပန္ေရာ။
ဒီလိုနဲ႔ အဲ့ဒီ ၾကက္ျခင္းႀကီးထဲက ၾကက္ေတြဟာ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ဆူညံ ပြက္ေလာ ရိုက္ေနၾကေတာ့တယ္။ အဲ့အခ်ိန္ ၾကက္သတ္သမား ေရာက္လာတယ္။ လက္နဲ႔ နီးရာ တစ္ေကာင္ခ်င္း စီကို ႏိႈက္၊ လည္ပင္းကေနကိုင္ၿပီး ျခင္းထဲက ထုတ္သတ္တယ္။ တစ္ေကာင္ခ်င္းစီ ထုတ္သတ္လိုက္၊ နားလိုက္၊ ေအးေအးေဆးေဆး စိမ္ေျပနေျပပဲ။ ဓားနဲ႔ ခုတ္ထစ္သတ္တာမို႔ စင္လာတဲ့ ေသြးစေသြးနေတြဟာ ၾကက္ျခင္းေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲေနၾကတယ္။ ခဏေန တစ္ေကာင္ထုတ္၊ သတ္လိုက္၊ ေနာက္ခဏေန၊ ေနာက္တစ္ေကာင္ ထုတ္၊ သတ္လိုက္နဲ႔။
ဒါေပမယ့္ ျခင္းေတာင္းထဲမွာ ၾကက္ေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ပါေသးတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ ၾကက္ေတြက တစ္ေကာင္ေလ်ာ့ သြားရင္ ေလ်ာ့သြားတဲ့ အေလ်ာက္ ဝမ္းသာၾကတယ္။ “ငါတို႔ ကို ထိုးေနဆြေနတဲ့ သေကာင့္သားေတြေတာ့ သြားရွာၿပီ။ ငါတို႔ အသက္ရွဴေခ်ာင္ၿပီ။ ငါ့ ၾကက္မကို လုေနတဲ့ ၿပိဳင္ဘက္ ေအေပးေလးေတြ ခုေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ၊ သြားကုန္ၿပီ” ဆိုၿပီး ဝမ္းသာအယ္လွဲ ျဖစ္ၾကတယ္။ ရွိတဲ့ ၾကက္ေတြနဲ႔ ဆက္ၿပီး ခိုက္ရန္ ျဖစ္ၾကတယ္။ ထိုးၾကဆိတ္ၾက၊ လုေနၾကတယ္။ ၾကက္ျခင္းႀကီးဟာ ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ေျဗာင္းဆန္ ေနၾကတယ္။
အဲ့လိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ျခင္းႀကီးထဲက ၾကက္ေတြ အားလံုးဟာ ၾကက္သတ္သမားရဲ႕ ဓားစာ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ အဲ့အခါ တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ေကာင္ ထိုးဆိတ္ေနတဲ့ အေကာင္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ခြပ္ေန၊ သတ္ေန သံေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အသက္ရွဴမဝတာေတြ မရွိေတာ့သလို၊ အသက္ရွဴ မဝတဲ့ေကာင္ေတြ လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ အတင္းကာေရာ အလိုက္ခံလုယက္ေနၾကတဲ့ ၾကက္မေတြ လည္း မရွိေတာ့သလို၊ မႊန္ထူလိုက္ေနၾကတဲ့ ၾကက္ထီး/ၾကက္ဖေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ၾကက္ျခင္းႀကီး တစ္ခုလံုးဟာ ေသြးအလိမ္းလိမ္းသာ က်န္ခဲ့တယ္။ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။ ၿငိမ္ဝပ္လို႔။
ဒီရုရွားပံုျပင္ရဲ႕ အမည္က “ေလာက” ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာက ဟာ ဘာလဲ။ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးလဲ။ ေလာကမွာ ဘယ္အရာေတြ ရွိသလဲ။ ဒီေမးခြန္းေတြထက္ က်ိန္းေသတာက- ေလာကအတြင္းမွာ ရွိရွိသမ်ွ အရာ အားလံုးဟာ ပ်က္စီးမႈကိုသာ အဆံုးသတ္ ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနၾကတယ္။ ခဏတိုင္း ခဏတိုင္းမွာ အရာရာတိုင္း၊ သတၱဝါတိုင္း၊ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု၊ တစ္ေကာင္ၿပီး တစ္ေကာင္ – ေသမင္းရဲ႕ လက္မွာ သတ္ျဖတ္ခံ၊ လည္စင္းခံေနၾကရတယ္။ ဒါကိုပဲ – လည္စင္းမခံရေသးတဲ့ ၾကက္ေတြ၊ အလွည့္မေရာက္ေသးတဲ့ က်န္သူေတြက တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး တိုက္ခိုက္ေနၾက၊ ေသသြားသူေတြ အတြက္ ဝမ္းသာအယ္လွဲ ေနရာလုၾက။ အသက္ရွဴဝဖို႔ ထိုးဆိတ္ ေနၾကဆဲပဲ။ လိုခ်င္တဲ့ အရာေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခုေနာက္ကို လိုက္ရင္း အၿပိဳင္အဆုိင္ လုယက္ေနဆဲပဲ။
တစ္ေန႔မွာ ကိုယ့္လည္ပင္းကို ဆြဲဆုပ္၊ ေခၚထုတ္သြားမယ့္ လက္တံရွည္ႀကီးဟာ ဘယ္သူမဆို အေပၚ ခၽြင္းခ်က္မရွိ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အရင္သြားမယ့္သူ၊ ေနာက္သြားမယ့္သူ၊ အေရွ႕နဲ႔ ေနာက္ သာ ကြာျခားလိမ့္မယ္။ ခဏတိုင္း ခဏတိုင္းမွာ ေသမင္းရဲ႕ ဓားခ်က္နဲ႔ အသက္ထြက္ ၾကရမယ္။ အဲ့မတိုင္ခင္ၾကား – မိမိ အသက္ရွဴဝဖို႔၊ မိမိ ဂုဏ္သိကၡာတက္ဖို႔၊ မိမိ အထင္ႀကီးခံရဖို႔၊ မိမိ လိုရာ ရဖို႔ ၿပိဳင္ဆိုင္ေနဆဲ၊ ညွင္းဆဲေနဆဲ။ တိုက္ခိုက္ ပုတ္ခတ္ေနၾကဆဲပဲ။ မိမိ မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္- ေသြးအလိမ္းလိမ္း ျမင္ေနရတဲ့တိုင္ – ေလ်ာ့သြားတဲ့ သူေနရာကို ဝင္ယူဖို႔ ဝမ္းသာအားရ ျပင္ဆင္ေနၾကဆဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဒီသူေတြ အားလံုးပဲ ေသမင္းရဲ႕ လက္ေအာက္ လည္စင္းေရာက္သြားၾကေတာ့တာပဲ။
---------------------
credit း ဆရာ ပါရဂူ

ပန္းစုိက္တယ္ဆုိတာ

ပန္းစိုက္ရျခင္းအေၾကာင္းရင္း ( ႏိုင္းႏိုင္းစေန )
-----------------------------------
တစ္ခါက သစ္ခြပန္းေတြကို အရမ္းႏွစ္သက္တဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးရွိတယ္။
ဆရာေတာ္ဘုန္းဘုန္းဟာ ဘုရားတရားအားထုတ္ၿပီး အားရင္ ပန္းစိုက္တာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနေလ႔ရိွတယ္။

တစ္ေန႔မွာ ဆရာေတာ္ဘုန္းဘုန္းဟာ တျခားေနရပ္တစ္ခုကို ၾကြဖို႔အေၾကာင္းေပၚလာတယ္။
မၾကြခင္ ပန္းေတြကိုေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ကိုရင္ေလး ေတြကို မွာခဲ့တယ္။
ကိုရင္ေလးေတြကလည္း ပန္းကို ေသေသခ်ာခ်ာေစာင့္ေရွာက္ၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္တစ္ရက္မွာကိုရင္ေလးေတြ ပန္းေရေလာင္းရင္း သစ္ခြစင္ကို မေတာ္တဆတိုက္မိသြားတယ္။
သစ္ခြစင္ၿပိဳက်ၿပီး သစ္ခြအိုးေတြ ကဲြေၾကကုန္ေရာ။
ဆရာေတာ္ဘုန္းဘုန္း အင္မတန္ႏွစ္သက္တဲ့သစ္ခြပန္းေတြ က်ဳိးေၾကကုန္လို႔ ကုိရင္ေလးေတြလည္းအရမ္းထိတ္လန္႕သြားၾကတယ္။
ဆရာေတာ္ျပန္လာခ်ိန္မွာ ေတာင္းပန္ၿပီး ေပးတဲ႕အျပစ္ခံယူဖို႔ သူတို႔ဆံုးျဖတ္္ၾကတယ္။
ဆရာေတာ္ဘုန္းဘုန္း ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ကိုရင္ေလးေတြက အက်ဳိးအေၾကာင္းေလွ်ာက္တင္ၾကတယ္။
သူတို႔ ကိုထိုက္သင့္တဲ႔ အျပစ္ေပးပါ လို႔ ေလွ်ာက္ၾကတာေပါ့။
ဆရာေတာ္ဘုန္းႀကီးက သူတို႔ကို စိတ္မဆိုးတဲ့အျပင္
"ဘုန္းဘုန္း သစ္ခြပန္းစိုက္တာက ဘုရားကိုလွဴဖို႔ ေနာက္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝန္းက်င္ စိမ္းစိမ္းစိုစိုနဲ႔ လွပဖို႔ျဖစ္တယ္။စိတ္ဆိုးဖို႔ သစ္ခြစိုက္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး" လို႔ ဆိုတယ္။ ဆရာေတာ္ဘုန္းဘုန္းမိန္႔တာ အဓိပၸာယ္ရွိပါတယ္။
“ စိတ္ဆိုးဖို႔၊ ေဒါသထြက္ဖို႔ သစ္ခြပန္းစိုက္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။"
ဆရာေတာ္ဘုန္းဘုန္းက သစ္ခြပန္းႀကိဳက္တယ္ဆိုတာမွန္ေပမယ့္ သူ႔စိတ္ထဲမွာ သစ္ခြပန္းဆိုတဲ့အစြဲအလန္း မထားဘူး။
ဒါေၾကာင့္ သစ္ခြပန္းရွိတာနဲ႔ သစ္ခြပန္း ဆံုး႐ႈံးတာက သူစိတ္ကို ေပ်ာ္ေအာင္၊ဒါမွမဟုတ္ ေဒါသထြက္ေအာင္ မေျပာင္းလဲေစႏိုင္ဘူး။
ေန႔စဥ္လူ႔ဘဝမွာ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ လိုအင္ေတြကမ်ားတယ္။ ရယူတာနဲ႔ ဆံုး႐ႈံးတာကို ကြၽန္မတို႔အရမ္း ဂရုစိုက္ၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ခံစားခ်က္က နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္နဲ႔ ကြၽန္မတို႔ မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကဘူး။
(တကယ္ဆိုရင္ )
"စိတ္တို၊ ေဒါသျဖစ္ဖို႔ ကြၽန္မတို႔ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကတာမဟုတ္ဘူး""
"စိတ္တို၊ ေဒါသျဖစ္ဖို႔ ကြၽန္မတို႔ အလုပ္လုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး"
"စိတ္တို၊ ေဒါသျဖစ္ဖို႔ ကြၽန္မတို႔ စာသင္ေနတာမဟုတ္ဘူး"
"စိတ္တို၊ ေဒါသျဖစ္ဖို႔ ကြၽန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြထားတာမဟုတ္ဘူး"
"စိတ္တို၊ ေဒါသျဖစ္ဖို႔ လင္နဲ႔မယားအျဖစ္ ကြၽန္မတို႔ ေပါင္းသင္းခဲ့တာမဟုတ္ဘူး"
"စိတ္တို၊ ေဒါသျဖစ္ဖို႔ ကြၽန္မတို႔ ကေလးေမြးခဲ့ၾကတာမဟုတ္ဘူး"
“ စိတ္တို၊ ေဒါသထြက္ခ်ိန္မွာ ကြၽန္မတို႔ဒီလို ေတြးေတာႏိုင္ခဲ့ၾကရင္
ကြၽန္မတို႔ရဲ႕စိတ္ညစ္စရာ ခံစားခ်က္ေတြကို ကြၽန္မတို႔ တနည္းနည္းနဲ႔ ေျဖသိမ့္ႏိုင္ၾကမယ္။
---------------------------------------------------------------------
credit to မူူရင္းစာေရးဆရာႏွင့္ ဘာသာျပန္သူ ဆရာမ ႏိုင္းႏိုင္းစေန
ပန္းခ်ီပုံကို Google Search မွကူးယူပါတယ္။
* ဆရာမ ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္ေရးသားတဲ႔ ( သတၱိရိွေသာ ပထမေျခလွမ္း )စာအုပ္ထဲက
( စိတ္တို ၊ ေဒါသျဖစ္ဖို႔ ) ေဆာင္းပါးမွ ထုတ္ႏႈတ္ေ၀မွ်ပါတယ္။* ( Fireflies )

အျဖဴလား အမဲလား

အျဖဴလား? အမည္းလား?
===============
က်ေနာ္မူလတန္းတုန္းကေပါ့….
အတန္းထဲကသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို အျပင္းအထန္ျငင္းခုန္ေနခဲ့ၾကတယ္…။ က်ေနာ္တို႔ျငင္းခုန္ေနခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာကို မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္.. အဲ့ဒီေန႔ကရခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာကိုေတာ့ က်ေနာ့္တစ္သက္ မေမ့ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး..။
အဲ့ဒီေန႔က က်ေနာ္ကက်ေနာ္ဘက္ကအမွန္၊ သူ႔ဘက္ကအမွားလို႔ လက္ခံယုံၾကည္ထားသလို သူငယ္ခ်င္းကလည္းသူ႔ဘက္ကသာအမွန္၊ က်ေနာ္ကအမွားလို႔ အခိုင္အမာယူဆထားၾကတယ္…။
ဒါကိုဆရာမကသိေတာ့ …က်ေနာ္တို႔ကိုဆုံးမခ်င္တာနဲ႔ အတန္းေရွ ႔ကိုေခၚထုတ္လိုက္တယ္…။ က်ေနာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို ဆရာမကသူ႔စားပြဲခုံတစ္ဖက္စီမွာေနရာယူခိုင္းလိုက္တယ္..။

ဆရာမရဲ ႔စားပြဲေပၚမွာေတာ့ အေတာ္သင့္ ႀကီးမားၿပီးလုံးဝန္းတဲ့ အရာဝတၳဳတစ္ခုကိုတင္ထားတယ္…။က်ေနာ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းၾကီးျမင္ေနရတာပဲ…အဲ့ဒါဟာအမည္းေရာင္ဆိုတာ…။ ဆရာမကဒါဘာအေရာင္လဲေမးေတာ့ ယုံေတာင္မယုံႏိုင္ေအာင္ပဲ တစ္ဖက္ကသူငယ္ခ်င္းကအျဖဴေရာင္ပါလို႔ ေျဖလိုက္တယ္…။ အဲ့ဒီမွာပဲက်ေနာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအျဖဴအမည္းအျငင္းအခုန္သစ္တစ္ခုပါ ထပ္တိုးလာတယ္…။
ဒီေတာ့ဆရာမကဆက္မျငင္းဖို႔တားၿပီး က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းကိုေနရာခ်င္းလဲဖို႔ေျပာတယ္…။ က်ေနာလည္းသူ႔ေနရာသြား သူလည္းက်ေနာ့ေနရာလာတယ္..။ က်ေနာ္တို႔လည္းေနရာလဲၿပီးေရာ ဆရာမကဒီအရာဝတၳဳရဲ ႔ အေရာင္ကိုထပ္ေမးျပန္တယ္…။ က်ေနာ္လည္းေျဖဖို႔ အရာဝတၳဳကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဲဒါဟာတစ္ဖက္စီမွာမတူတဲ့အေရာင္သုတ္ထားတာကိုး…။ က်ေနာ့ဘက္မွာအမည္းေရာင္ျဖစ္ၿပီးသူငယ္ခ်င္းဘက္မွာကအျဖဴေရာင္ျဖစ္ေနတာ…။ ဒီေတာ့မွ ဆရာမကဆုံးမတယ္…
“သားတို႔… ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္တစ္ဖက္သတ္ဘက္ကအျမင္မွန္တယ္ဆိုတိုင္းကိုယ္မွန္တယ္ သူမွားတယ္လို႔ မဆုံးျဖတ္သင့္ဘူး…ဒီျပႆနာကိုပဲသူ႔ဘက္ကဘယ္လိုရႈျမင္တယ္…ဘယ္လိုခံစားတယ္ဆိုတာကိုလည္းဝင္ၾကည့္သင့္တယ္…။ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္သင့္တယ္…”
လို႔…တစ္သက္စာတန္ဖိုးရွိတဲ့ အဆုံးအမေပးခဲ့တယ္…။ ။
ဦးသုည… စကားလုံးဖလွယ္သည္…။