'ရင္စူးျမား' အမွတ္(၁)မွ ရသစာမ်ား
--------------------------------
* ဥယ်ာဥ္မွဴးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း *
ကြန္ဆူးမား
..... ဒီ တပည့္ေလးက ဆုိးတယ္။ စာမရလုိ႔ လက္ကုိျဖစ္ျဖစ္၊ တင္ပါးကုိျဖစ္ျဖစ္ ရုိက္ရင္လည္း ရုပ္တည္နဲ႔ပဲ။
ရွက္ေအာင္ ခံုေပၚထရပ္ခုိင္းလည္း ဒီအတုိင္းပဲ။ အတန္းေရွ႔မွာ ထြက္ရပ္ခုိင္းလည္း ဒီအတုိင္းပဲ။ အိမ္စာေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ လုပ္မလာဘူး။ အတန္းလည္းမၾကမၾကာ ေနာက္က်တယ္၊ က်က္စာေတြလည္း သိပ္မရ။ တြက္စာေတြေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္လုိ႔ေျပာရမယ္။ ေနာက္ၿပီး သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ေလးလည္း မေနဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း သိပ္ရင္းရင္းႏွီးႏွီးမေနဘူး။ လွစ္ကနဲဆုိ ေက်ာင္းအရင္ဆင္းတယ္။ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြလည္း မရွိဘူး။
ေက်ာင္းသားေရးရာ ကိစၥေတြမွာလည္း သူပါခဲတယ္။ အားကစားလည္း ဘာမွမလုပ္ဘူး၊ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီေကာင္ေလးကုိ Bအဆင့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္လုိ႔ပဲ စိတ္ထဲမွာ ျမင္ေနတယ္။ ယုတ္စြအဆံုး ၿပံဳးတာေတာင္ မျမင္ဖူးတဲ့ ေကာင္ေလးပါပဲ။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီဆုိေတာ့ အရြယ္မေရာက္တစ္ေရာက္ေလး၊ ရွက္လည္း မရွက္တတ္ဘူးလားလုိ႔။
သူ႔နဲ႔ပတ္သက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ စိတ္တုိရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေန႔တစ္၀က္ေလာက္လည္း ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘူး၊ ႏွစ္ႀကိမ္သံုးႀကိမ္ျဖစ္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေခၚေမးတယ္။ ခပ္တည္တည္ပဲ ဘာမွမေျပာဘူး။ ေအာက္ကုိပဲ ငံု႔ၾကည့္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အားနဲ႔အင္နဲ႔ကုိ ရုိက္ပစ္ခ်င္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တပည့္ေတြကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရည္ရည္မြန္မြန္ေလးနဲ႔ စာေတာ္တဲ့ ကေလးေတြျဖစ္ေစခ်င္တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ရတဲ့အခါ ကေလးေတြအားရင္ စာေခၚေခၚျပေပးတယ္။ ႀကိဳးစားတဲ့ ကေလးေတြရွိသလုိ ဒီေကာင္ေလးက အခ်ိန္ပုိေခၚသင္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွမလာဘူး။
ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဆီကုိ မတင္ျပေသးဘဲနဲ႔ သူ႔မိဘေတြကုိ ေခၚလုိက္တယ္။ ဒီေကာင္ေလးအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးမလုိ႔။ စာကုိလည္း သူ႔ကုိ ကုိယ္တုိင္ေပးလုိက္တယ္။ ေနာက္ေန႔မွာကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လာေတြ႔ဖုိ႔ပါ။
ဒါေပမယ့္ မလာဘူး။ သူ႔ကုိကၽြန္ေတာ္ေခၚလုိက္တယ္။
“ေကာင္းေက်ာ္ မင္းကုိ ဆရာ မေန႔က မိဘေခၚလာဖုိ႔ စာေပးခုိင္းလုိက္တယ္၊ မင္းအိမ္မွာေပးလုိက္လား”
မ်က္ႏွာကုိ မၾကည့္ပဲနဲ႔ျပန္ေျဖတယ္၊ ခပ္ျပတ္ျပတ္အသံနဲ႔
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ”
ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ စိတ္တုိလာတယ္။
“ဒါဆုိ ဘာလုိ႔မလာလဲ မင္း မိဘေတြ”
သူ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမာ့ၾကည့္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ တံုးတိေျဖတယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေဖမရွိေတာ့ဘူး” တဲ့။
စိတ္ထဲ ေထြကနဲျဖစ္သြားတယ္၊ ကရုဏာစိတ္လုိလုိပါပဲ။
“ဒါဆုိ အေမေရာ ဘာလုိ႔မလာလဲ”
ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး၊ ေခါင္းငံု႔ထားတယ္၊
“ေျပာေလကြာ”
ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္စိတ္တုိသြားၿပီ ဒီေကာင္ေလး သူ႔အေမကုိ စာ မေပးဘူးထင္တယ္၊
“မင္း ဟုိဘက္လွည့္စမ္း”
“ေျဖာင္း ေျဖာင္း”
ကၽြန္ေတာ္ ႀကိမ္လံုးနဲ႔ တင္ပါးကုိ ႏွစ္ခ်က္ ရုိက္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ..
“မင္းတုိ႔ကုိ မင္းတုိ႔မိဘေတြက ေက်ာင္းထားေပးၾကတယ္၊ စာတတ္ေအာင္ ပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္ ၿပီးရင္ သင့္ေတာ္တဲ့ ဘ၀ရပ္တည္မွဳအတြက္ အဆင္ေျပေအာင္၊ ဒါက သူတုိ႔အပုိင္း၊ ငါတုိ႔က မင္းတုိ႔ကုိ စာတတ္ေအာင္ သင္ေပးရတယ္ စာရိတၱေကာင္းေအာင္ သင္ေပးရတယ္ ေခတ္နဲ႔အညီ အေတြးအေခၚ ျမင့္မားေအာင္ သင္ေပးရတယ္၊ ဒါကငါတုိ႔အပုိင္း၊ မင္းတုိ႔လုပ္ရမွာကေက်ာင္းစာ ရေအာင္လုပ္ရမယ္ စည္းကမ္းလုိက္နာရမယ္ သမဂၢစိတ္ အဖဲြ႔အစည္းစိတ္ဓါတ္နဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္တတ္ရမယ္ က်န္းမာသန္စြမ္းေအာင္လည္း ဂရုစုိက္ရမယ္ မင္းဘာအသံုးက်လဲ ေျပာစမ္း”
ေကာင္ေလး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမာ့ၾကည့္လာတယ္၊ မ်က္လံုးေတြနီရဲလုိ႔။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔မ်က္လံုးေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိတယ္။ မေက်နပ္တာ မဟုတ္ေပမဲ့ အားငယ္ေနတယ္လုိ႔ ခံစားလုိက္ရတယ္၊
ကၽြန္ေတာ္ႀကိမ္လံုးနဲ႔ ရုိက္လုိက္တာ သူေတာ္ေတာ္နာသြားမယ္လုိ႔ေတာ့ သိေနခဲ့ပါတယ္။
တပည့္ေတြကုိ ရုိက္ႏွက္ ဆံုးမၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္တကယ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာၿပီးေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာက မေပ်ာက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေက်ာ္ရဲ့ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ တစ္ခုခု ေျပာသြားတယ္ဆုိတာ သိေနသလုိပါဘဲ။ ဒီလုိလည္း တစ္ခါမွ မရုိက္ခဲ့ဖူးဘူးေလ။
ဒီေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေကာင္းေက်ာ္အိမ္ဘက္ကုိ ထြက္လာခဲ့တယ္၊ တပည့္တစ္ေယာက္ဆီက လိပ္စာစံုစမ္းထားတာ။ သူ႔အိမ္က ဆင္ေျခဖုန္း ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ေလးထဲမွာေလ။ သူ႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေကာင္းေက်ာ္က မရွိဘူး။ အျပင္သြားတယ္ ေျပာတယ္၊ သူ႔ေအာက္က ညီမေလးေျခာက္တန္း ခုနစ္တန္းအရြယ္ေလးက ထမင္းခ်က္ေနတယ္။ သူ႔အေမကေတာ့ ရင္ၾကပ္ေနလုိ႔တဲ့။
ထြက္ၿပီး ဖ်ာ အေဟာင္းေလးခင္းေပးလုိ႔ ဧည့္ခံစကားေျပာတယ္။ သူ႔အေဖဆံုးတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီတဲ့ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီတဲ့။ သူ႔အေမက အေၾကာ္လည္းေရာင္းတယ္။ သူေဌးအိမ္ေတြမွာလည္း သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ အ၀တ္ေလးေလွ်ာ္ၿပီး လုပ္ကုိင္ စားေသာက္ ေနရတာတဲ့။
ေကာင္းေက်ာ္ေလးက အရြယ္နဲ႔ လုိက္ဖက္တဲ့ ရရာအလုပ္ေလးကုိ မနက္နဲ႔ည မခဲြပဲ ေက်ာင္းခ်ိန္ မတုိင္ခင္ေရာ၊ ညေနေက်ာင္းဆင္းၿပီးရင္ေရာ လုိက္လုပ္ၿပီး အေမကုိ ေထာက္ပံ့တယ္တဲ့ ေနာက္ ညပုိင္းေတြမွာလည္း မုန္႔ဖက္ထုပ္ေလး လည္ေရာင္းေသး တယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ လိမ္လည္း လိမ္မာတယ္တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတဲ့အျပင္ ကရုဏာလည္း ျဖစ္ရတယ္၊ အေရာင္လြင့္ေနတဲ့ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးကလည္း ႏွစ္စံုထဲ ရွိတယ္လုိ႔ သိခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ၿပီး ေကာင္းေက်ာ္ရဲ့ ပညာေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မိဘေခၚေတာ့လည္း မိခင္ႀကီးက ရင္က်ပ္ေရာဂါ ထေနလုိ႔ မလုိက္လာႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း ေကာင္းေက်ာ္ကုိ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရံုးခန္း တင္မွာနဲ႔ ဆရာစိတ္ဆုိးၿပီး ရုိက္ႏွက္မွာကုိ သူ စိတ္ပူေနေသးတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း၊ ျပန္လာမွေမးၾကည့္ေတာ့ ဆရာက ဘာမွမလုပ္တဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ ဆူလည္း မဆူတဲ့အေၾကာင္း ေကာင္းေက်ာ္ ျပန္ေျပာျပခဲ့တယ္တဲ့။ အခု ဆရာကုိယ္တုိင္ လုိက္လာခဲ့တဲ့ အတြက္ သူ ဆရာ့ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ေျပာျပေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ရွက္လုိက္တာ .....
No comments:
Post a Comment