ကုန္းေဘာင္ ဘႀကီးေတာ္ ဘုရားလက္ထက္၌ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္သည္ နႈတ္နည္းသည္။ သမာဓိအရာ၌ လက္ဖ်ားခါရ၏။ ေက်ာင္းဒါယကာ မင္းနွင့္ မိဖရားကိုပင္ စကားအပိုမေျပာ။ အခ်ိန္ရွိသေ႐ြ႕ သူစာသူ ၾကည့္ေနတတ္၏။ အထူးသျဖင့္ မည္သူ႔ကိုမ်ွ စတင္၍ နႈတ္ဆက္ျခင္း၊ ေမးျမန္းျခင္း အေလ့မရွိ။
" ဒါျဖင့္...က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ သြားၿပီး စကားေလ်ွာက္ထားမယ္..ၾကည့္ေန က်ဳပ္နဲ႔ေတြ႕ရင္ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ ႐ြန္း႐ြန္းေဝေအာင္ စကားျပန္ေျပာမွာဗ်" ဟူ၍ ေျပာဆိုၿပီး ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ သီတင္းသံုးရာ ေက်ာင္းသို႔ သြားပါေလေတာ့၏။
ဆရာေတာ္အပါးသို႔ ေရာက္ေလေသာ္ ေျပာစရာမရွိ ေျပာစရာစကားက္ိုရွာရင္း အနီးအပါးရွိ ေရကန္ႀကီးကို ျမင္လိုက္ရကာ...
" ေဟာဒီေရကန္ႀကီးဟာ အေတာ္ေလး ေကာင္းလွပါလား ဘုရား"
" ေအးေကာင္းတယ္"
" ေရကလည္း သိပ္ကိုၾကည္ေနတာပါပဲလား ဘုရား"
" ေအး ၾကည္တယ္"
"ဒါထက္ ဒါထက္ ဒီေရကန္ႀကီး ဘယ္ေလာက္မ်ား နက္ပါသလဲ ဘုရား"
" ငါမသိဘူး"
" ဆရာေတာ္ သီတင္းသံုးေတာ္မူတဲ့ ေက်ာင္းတိုက္အတြင္းျဖစ္လို႔ နီးတဲ့အတြက္ သိလိမ့္မယ္ အထင္နဲ႔ ေလ်ွာက္ထားမိတာပါ ဘုရား"
" ဒီမွာ ဒကာ၊ နီးတိုင္းသာသိရမယ္ဆိုရင္ ဒကာရဲ႕ နႈတ္ခမ္းမွာေပါက္ေနတဲ့ နႈတ္ခမ္းေမြး အပင္ဘယ္နွစ္ပင္ရွိမလဲ"
" ဒါ...ဒါေတာ့ သတိမထားမိလို႔ မ...မသိေၾကာင္းပါဘုရား"
" ေအး....ဒကာႀကီးရဲ႕ နႈတ္ခမ္းမွာေပါက္ေနတဲ့ အေမြးကိုေတာင္ ဘယ္နွပင္ရွိမွန္းမသိရင္ က်ဳပ္ဘည္း ေရကန္ရဲ႕ အနက္ကိုမသိနိုင္ဘူး..သြားေတာ့..
" တင္ပါ့့...ဘုရား"
သို႔ျဖင့္ ပညာရွိအမတ္ႀကီး ဦေပၚဦးလည္း မသက္မသာ ခံစားရၿပီး လာလမ္းအတိုင္း ျပန္လွည့္ခဲ့ရေလသတည္း။
No comments:
Post a Comment