ေနာ္--- ေဖေဖ ေနာ္

ဆန္းေတာ့ဆန္းသည္။ ကိုယ့္ဘ၀မွာ တန္ဖိုးအထားရဆုံး အရာေတြ
ပ်က္သုန္းေပ်ာက္ကြယ္ျပီး တစ္ကိုယ္တည္း ေႀကကြဲက်န္ရစ္သည့္အခါမ်ဳိးမွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္ေယာင္တမ္းတမိေသာ အရာေတြသည္ ထူးျခားလွပါသည္။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာစီမံကိန္းခ် ေဆာင္ရြက္လာခဲ့သည့္အရာမ်ား၊
ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြျဖင့္ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္မ်ားစသည္

့
ႀကီးက်ယ္ေသာအရာေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔အမွတ္မရ။ ေသးေသးမႊားမႊားဟုထင္ရေသာအရာေတြ၊
တစ္ခ်ိန္က ဂရုမထားမိခဲ့သည့္ ျဖစ္ရပ္ကေလးေတြက ရုတ္တရက္ အမွတ္တရျဖစ္လာသည္။
မိမိလက္ကို အသာအယာ ဆုပ္ကိုင္သြားတာေလး အဲသည္တုန္းက အလုပ္မ်ားေနသျဖင့္
အမွတ္တမဲ့ေနလိုက္မိတာ။ မိမိအား ေမွ်ာ္လင့္အားထားသံႏွင့္ေျပာသြားေသာ
စကားတစ္ခြန္း အဲသည္တုန္းက ဂရုတစိုက္နားမေထာင္လိုက္မိတာစတာေလးေတြ။
သည္သေဘာကို ေလာေလာဆယ္ ဂၽြန္ကာမိုဒီ ေတြ႔ရွိေနရသည္။ အဂါၤေန႔
ေန႔လယ္ပိုင္းအခ်ိန္ သူ႔အိမ္ခန္းျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းေမွ်ာ္ႀကည့္လွ်င္
အျပင္မွာ လူေတြေပါ့ေပါ့ပါးပါး  သြားလာလွုပ္ရွားေနႀကတာ ျမင္ေနရသည့္အခ်ိန္။
သူကဆုံးရွူံးသြားခဲ့ျပီျဖစ္သည့္ အလြန္အေရးႀကီးေသာအရာေတြအေႀကာင္း
 ေခါင္းထဲထည့္ရန္ ႀကိဳးစားေနသည္။ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြျဖင့္
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခ်မွတ္လာခဲ့သည့္ စီမံကိန္းမ်ား။ သို႕ေသာ္
ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားေသာ္လည္း အဲသည္အရာေတြကေခါင္းထဲတြင္ ပီပီျပင္ျပင္ထင္မလာ။
သူ႔တို႔ဆီမွာ အာရုံစူးစိုက္လို႔မရ။
သူ႔အာရုံထဲ၀ယ္ အဲသည္အရာေတြသည္ ႀကီးမားက်ယ္၀န္းသေလာက္ ပီသျခင္းမရွိသည့္
ေနာက္ခံကားခ်ပ္သဖြယ္သာရွိေနသည္။ ေလာေလာဆယ္ သူထူးထူးျခားျခား အမွတ္ရေနသည္က
ေသးေသးမႊားမႊားအရာတစ္ခု။ သူထားရွိခဲ့သည့္ ႀကီးမားေသာေမတာ ။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူရည္စူးလာခဲ့သည့္ သူ႔အစီအစဥ္မ်ား၊
သူျပင္ဆင္ထားရွိခဲ့မူ႕မ်ားႏွင့္ ႏွုိင္းယွဥ္က ဘာမွေျပာပေလာက္စရာမရွိသည့္
အရာေလးတစ္ခု။
အဲဒါက စကားေလးတစ္ခြန္းျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ပတ္ သို႔မဟုတ္
သုံးပတ္ေလာက္က တစ္ခုေသာညခ်မ္းမွာ သမီးငယ္ေလး သူ႔အား ေျပာခဲ့သည့္စကား။
ဒါသည္လည္း စဥ္းစားႀကည့္မည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ထူးျခားလြန္းလွသည္မဟုတ္။
ကေလးေတြေျပာတတ္သည့္ စကားေလးတစ္ခြန္းသာပဲျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ယခုေတာ့
အဲသည္စကားေလးသည္ သူ႔နားထဲကမထြက္ႏုိင္။
အဲသည္ညက်မွ သူက အစုရွယ္ရာရွင္မ်ားသို႔တင္ျပရန္
ႏွစ္ပတ္လည္အစီရင္ခံစာမူႀကမ္းကို ရုံးမွ အိမ္သို႔ယူလာခဲ့မိသည္။
သည္အစီရင္ခံစာက အလြန္အေရးႀကီးသည္။ သူ၏ အနာဂတ္သည္လည္ေကာင္း၊ ဇနီးသည္ႏွင့္
သမီးငယ္ေလးတို႔၏ အနာဂတ္သည္လည္းေကာင္း သည္ကုမဏီေပၚတြင္ အမ်ားႀကီးမူတည္ေနရာ
သူအထူးဂရုစိုက္ဖို႕လိုေနသည္။ ထို႔ေႀကာင့္ ညစာမစားမီ တႀကိမ္ျပန္ဖတ္ရန္
သူထိုင္သည္။ သည္စာတြင္ အမွားအယြင္း အျပစ္အနာတစ္ခုမွ် ပါလို႔မျဖစ္။
စာမ်က္ႏွာလွန္ရုံရွိေသး၊ သမီးေလး မာ့ခ်္ ေရာက္လာသည္။
ခ်ဳိင္းႀကားမွာစာတစ္အုပ္ညွပ္လ်က္၊ အဖုံးက အစိမ္းေရာင္။ သည္အေပၚမွာ
ပုံျပင္ဇာတ္လမ္း သရုပ္ေဖာ္ပုံတစ္ခု ကပ္ထားသည္။
“ ေဖေဖ၊ ေဟာဒီမွာ” သမီးကဆိုသည္။
သူလွည့္ႀကည့္သည္။ “ေႀသာ္…စာအုပ္အသစ္ကေလးလား၊ လွတယ္ေနာ္”
“ဟုတ္တယ္ ေဖေဖ၊ ေဖေဖသမီးကို ဒီအထဲကပုံျပင္တစ္ပုဒ္ ဖတ္ျပမလားဟင္”
“ခဏေနဦး သမီးရယ္၊ ေဖေဖ မအားေသးဘူး”
သည္လိုေျပာျပီီး အစီရင္ခံစာကို သူဆက္ဖတ္ေနသည္။ မာ့ခ်္က
အနားမွာဆက္ရပ္ေနသည္။ အလုပ္ရုံတြင္ အစားထိုးတပ္ဆင္သည့္
စက္ကိရိယာသစ္အခ်ဳိ႔ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းျပီး အစုရွယ္ယာရွင္မ်ားအား
ရွင္းလင္းတင္ျပသည့္အပိုဒ္ကို ဖတ္ေနဆဲ မာ့ခ်္အသံေလးမ၀ံ့တ၀့ံထြက္လာျပန္သည္။
“ေမေမကေျပာေတာ့ ေဖေဖ ဖတ္ျပခ်င္ဖတ္ျပမွာတဲ့” ၊ အေဖ့အား
ေမွ်ာ္လင့္အားထားသံေလးျဖင့္ သူေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။
“ အေဖမအားလို႔ေနာ္ သမီး၊ ေမ့ေမ့ကိုေျပာပါလား၊ ေမေမဖတ္ျပလိမ့္မေပါ့၊
ေဖေဖအလုပ္မ်ားေနလို႔ေနာ္….ဟုတ္လား”
“ဟင့္အင္း ေဖေဖ” မာ့ခ်္ ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့ႏွင့္ပင္ ျငင္းဆန္ေနသည္။ “ေမေမက
အေပၚထပ္မွာပုိလို႔ေတာင္ အလုပ္မ်ားေနေသးတယ္၊ ေဖေဖသမီးကို
ဒီတစ္ပုဒ္တည္းေလးပဲ ဖတ္ျပေနာ္၊ ေဟာဒီမွာႀကည့္……ပုံေလးနဲ႔၊
ပုံေလးကလွတယ္ေနာ္ ေဖေဖ”
“ဟာ…ဟုတ္တယ္၊ သိပ္လွတာပဲ၊ ပုံေလးက အပ်ံစားပဲေနာ္သမီး၊ ဒါေပမဲ့ေဖေဖ
ဒီညလုပ္စရာေတြရွိေသးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့မွ…..”
အဲသည္ေနာက္ အေတာ္အႀကာႀကီးေအာင္ တိတ္ဆိတ္္ျငိမ္သက္ေနသည္။ မာ့ခ်္
ဘာမွမေျပာ၊ စာအုပ္ကိုသာ အဲသည္ပုံလွလွေလးပါသည့္စာမ်က္ႏွာမွာ ဖြင့္လ်က္သား
ကိုင္ျပီး ရပ္ေနသည္။ ကာမိုဒီ ေနာက္ထပ္စာႏွစ္မ်က္ႏွာေလာက္ဆက္လွန္ျဖစ္သည္။
ျပီးခဲ့သည့္ဆယ့္ႏွစ္လအတြင္း ေစ်းကြက္ေတြ
 ေရြ႔ေျပာင္းျဖစ္ေပၚပုံမ်ား၊ ယင္းေႀကာင့္ျဖစ္သည့္ ျပသာနာမ်ားကို
ေျဖရွင္းရန္ အေရာင္းဌာနက ခ်မွတ္ခဲ့သည့္လုပ္ငန္းအစီအစဥ္၊ မိမိတို႔
ကုန္ပစည္းမ်ား
 ေစ်းကြက္တြင္ထိန္းထားႏုိင္ေရး၊ ပိုျပီးအေရာင္းတက္လာေရးအတြက္
ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ မ်က္ႏွာစုံညီ ေဆြးေႏြးညွိႏွုိင္းျပီး ခ်မွတ္ခဲ့သည့္
ေႀကာ္ျငာအစီအစဥ္ စသည္တို႔အေႀကာင္း သူ ညႊန္ႀကားသည့္အတိုင္း အေသးစိတ္
ရွင္းလင္းတင္ျပထားသည္ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ဖတ္ႀကည့္ေနသည္။
“ ေဖေဖ….ပုံကေလးကလည္းလွတယ္၊ ပုံျပင္ကလည္းသိပ္နားေထာင္လို႔ေကာင္းမွာေဖေဖရ”
မာ့ခ်္က ဆိုျပန္သည္။
“ဟုတ္တယ္၊ အင္း….ေနာက္ေတာ့မွ သမီးရယ္၊ အခုသြားေတာ့ေနာ္”
“ေဖေဖ ဖတ္ႀကည့္ရင္ ႀကိဳက္မွာ ေဖေဖရဲ႕”
“အင္း….ႀကိဳက္မွာပါ၊ ဒါေပမဲ့ ေနာက္မွေနာ္”
“ဟင္…ဒါဆိုလည္း ေနာက္ ဖတ္ျပေနာ္၊ ေနာ္ ေဖေဖေနာ္၊ ေနာက္က်ေတာ့ ဖတ္ျပေနာ္”
“ဖတ္မွာေပါ့၊ ဖတ္မွာ….စိတ္ခ် သမီး”
သို႔ေသာ္ မာ့ခ်္ ထြက္မသြားပါ။ အဲသည္နားမွာ ျငိမ္ျငိမ္ေလးပဲ ရပ္ေနသည္။
အေတာ္ႀကာႀကီးႀကာေတာ့မွ စာအုပ္ကို သူ႔အေဖေျခေထာက္နားက
ေခြးေျခေလးေပၚတင္ေပးျပီး သူကဆိုသည္။၊
“ေဖေဖ အလုပ္အားတဲ့အခါက်ေတာ့ ေဖေဖ့ဘာသာဖတ္ႀကည့္ေနာ္၊
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲဖတ္ေနာ္၊ ေဖေဖဖတ္ႀကည့္တဲ့အခါသာ သမီးလည္းႀကားရေအာင္
က်ယ္က်ယ္ေလးဖတ္ေပးေနာ္”
“စိတ္ခ်သမီး….စိတ္ခ်၊ ေနာက္ေတာ့မွ…”
ယခု ဂၽြန္ကာမိုဒၤီ အမွတ္ရေနတာ အဲဒါေလးပဲျဖစ္သည္။ လာမည့္ႏွစ္မ်ားတြင္
ခ်စ္သမီးေလးအတြက္ ဘာေတြလုပ္ကိုင္ေပးမည္ဟု ႀကံစည္စိတ္ကူးထားသည့္
အစီအစဥ္မ်ားမဟုတ္။ သူအမွတ္ရေနတာ လိမ္မာေရးျခားရွိေသာ သမီးငယ္ေလး၏
အဲသည္ေန႕ညက အျပဳအမူေလးမ်ားပဲ ျဖစ္သည္။ အေဖ့လက္ကို
သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြႏွင့္ မရဲတရဲကိုင္ကာ တိုးတိုးလွ်ဳိးလွ်ဳိးေလး
ေျပာသြားသည္။ “ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ ဖတ္ေနာ္၊ ေဖေဖဖတ္ႀကည့္တဲ့အခါသာ သမီးလည္း
ႀကားရေအာင္ က်ယ္က်ယ္ေလးဖတ္ေပးေနာ္” တဲ့။
ဒါေႀကာင့္လည္း ယခုေတာ့ အခန္းေထာင့္စားပြဲေပၚက စာအုပ္ကို
သူသြားကိုင္မိျခင္းျဖစ္သည္။ သမီးေလးေဆာ့ကစားျပီး ဟိုဟိုသည္သည္
ခ်ထားခဲ့ေသာ ကစားစရာတစ္ခ်ဳိ႕ကို သူတို႔ေကာက္စုကာ သည္စားပြဲေပၚ
တင္ထားခဲ့ႀကသည္။ စာအုပ္က အရင္ကလို အသစ္မဟုတ္ေတာ့။ အစိမ္းေရာင္ကတ္ထူပုံးက
ပဲ့ခ်င္ရြဲ႕ခ်င္ေနျပီ။ အတြင္းကစာရြက္ေတြလည္း လွန္ထားသျဖင့္ တြန္႔ေနျပီ။
သူက ရုပ္ပုံလွလွေလးရွိသည့္ စာမ်က္ႏွာကို လွန္သည္။
 ပုံျပင္ကို သူဖတ္သည္။ ရင္ထဲမွာ ေႀကကြဲဆို႔နင့္ေနသျဖင့္ စကားလုံးေတြ
ပီသေအာင္ဖတ္မရ။ ႏူတ္ခမ္းေတြက မလွဳပ္ရွားခ်င္၊ အေရးႀကီးသည့္အရာေတြ၊
စဥ္းစားရမည့္ အေႀကာင္းအရာေတြ သူမစဥ္းစားေတာ့၊ အေလးမထားေတာ့။
လာမည့္ႏွစ္မ်ားစြာအတြက္ သူႀကိဳတင္ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တာ၊ အေသးစိတ္
စဥ္းစားျပင္ဆင္ခဲ့တာေတြလည္း သူမေတြးေတာ့။ သည္အခိုက္အတန္႕အဖို႔မူ လမ္းထဲ
တရႀကမ္းေမာင္း၀င္ခဲ့သည့္ အရက္မူးသမား ကားေမာင္းသူ လူရမ္းကားေႀကာင့္
ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ တုန္လွုပ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္အျဖစ္ဆိုးကိုပင္ သူအမွတ္မရေတာ့။
လူေသမူျဖင့္ ဖမ္းဆီးခံရကာအက်ဥ္းေထာင္ထဲ
ေရာက္ေနျပီျဖစ္သည့္ ၄င္းလူဆိုးအေပၚ ထြက္မိသည့္ သူ၏ ေဒါသမ်ား၊
ခါးခါးသီးသီး မုန္းတီးမူမ်ားသည္လည္း ဘယ္ဆီေရာက္ေလသည္မသိ။
စင္စစ္ တံခါး၀မွာ တိတ္ဆိတ္စြာရပ္ေနသည့္ ဇနီးသည္ကိုပင္ သူမျမင္မိ။
အမ်ဳိးသမီးက မာ့ခ်္ႏွင့္ ေနာက္ဆုံးေတြ႔ဆံုရန္အတြက္
အ၀တ္အစားလဲထားျပီးျဖစ္သည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်က္ႏွာက ျဖဴဖတ္ျဖဳဴေရာ္။ သို႔ေသာ္
အသံမတုန္ေအာင္ ႀကိဳးစားထိန္းျပီး ခင္ပြန္းသည္အား လွမ္းေျပာသည္။
“ေမာင္….ကၽြန္မ အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီ၊ သြားႀကစို႕ေလ”
ခင္ပြန္းသည္က စာဖတ္ေနသည္။ “ တစ္ခါတုန္းက ေတာနက္ႀကီးတစ္ခုထဲက
သစ္ခုတ္တဲကေလးတစ္လုံးမွာ မိန္းမေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ေနတယ္၊ သူကေလးရဲ႕ရုပ္သြင္က
ေခ်ာေမာလြန္းလို႔ ဌက္ကေလးေတြေတာင္ ေတးဆိုဖို႕ေမ့ျပီး သူ႔ကိုပဲ
သစ္ကိုင္းေပၚေတြက ေငးႀကည့္ေနမိတတ္တယ္၊ တစ္ေန႔မွာေတာ့……”
သူက သူ႔ဘာသာ တစ္ကိုယ္တည္းဖတ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္
မာ့ခ်္ကေလးလည္းႀကားရေအာင္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ဖတ္ေပးေနသည္။ သူတစ္ကယ္
ႀကားရွာေလမည္လားမသိ။

( မူရင္း။    Michael Foster ၏ Will You, Daddy? )