ကၽြႏု္ပ္တစ္ခါက သိခဲ့ဖူးေသာဦးေအာင္ဆန္း
=====================
ကၽြႏ္ုပ္တစ္ခါက သိခဲ့ဖူးေသာ ဦးေအာင္ဆန္း – ဤေဆာင္းပါးကို ဆရာ ဒဂုန္တာရာ ေရးပါသည္။ ပြင့္လင္းေသာ အေရးအသား မ်ိဳးျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အမူအက်င့္ မ်ားကို ျမင္၊ ျမင္သည့္အတိုင္း၊ ထင္၊ ထင္သည့္ အတိုင္း ေရးထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ား၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေပၚ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ေရးထားသည္ ဟုပင္ ထင္မိရေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေနထိုင္မႈ သဘာဝကို ေဖာ္ျပထားပံုမွာ ခ်စ္စရာ ေကာင္းသည္။ ဆရာ ဒဂုန္တာရာသည္ သူၾကံဳေတြ႔ သိခဲ့ရေသာ တစ္ေထာင့္ တစ္ေနရာမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဘဝ တစ္စိတ္ တစ္ေဒသကို ေျပာသြား ခဲ့သည္မွာ ရိုးသားလွသည္။
ေဆာင္းပါး၏ ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္း ျဖစ္ေသာ “သူသည္ လူထုထဲမွ လူတစ္ဦး ျဖစ္၍၊ လူထုႏွင့္ ဆက္စပ္ေန၍၊ လူထုေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာသည္” ဟူသည့္ ရည္ရြယ္ရင္း အတြက္ ေဆာင္းပါး တစ္ခုလံုးကို ပံုေဖာ္ သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
“သူသည္ ရိုင္း၏။ ၾကမ္း၏။ ေၾကာင္၏။ ကိစၥမရွိ။ သူသည္ ဧည့္ခန္းေဆာင္မွ ဂုဏ္သေရရွိ လူၾကီးလူေကာင္း မဟုတ္။ တစ္ခုတည္းေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ တစ္ခုတည္းကိုသာ လုပ္ေသာ ႏိုင္ငံေရး သတၱဝါ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိစၥ မရွိ။” ဟု ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း အေရးအသား မ်ိဳးကို က်ေနာ္ ၾကိဳက္ပါသည္။ ယင္းတို႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ပံုပန္းကို ျမင္ေယာင္ရင္း၊ ပို၍ ျမတ္ႏိုး၊ တန္ဖိုး ထားမိေသး ေတာ့သည္။
ေဇယ်
……………………………………………………..
ကၽြန္ုပ္တစ္ခါက သိခဲ့ဖူးေသာ ဦးေအာင္ဆန္း
ဒဂုန္တာရာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ အလယ္ပစၥယံ
သူ၏ေအာက္မွ လူထုၾကီးသည္ စည္းကမ္းေသဝပ္ျခင္း အတန္ငယ္ ကင္းမဲ့စြာ နားေထာင္လ်က္ ရွိ၏။ လူထုၾကီးသည္ စူးစိုက္ျခင္းမရွိ။ တခ်ိဳ႕က ျပံဳးရယ္၍ ေန၏။ ေနာက္နားရွိ လူထုအစိတ္အပိုင္း တစ္ခုကား အခ်င္းခ်င္း ေခါင္းခ်င္းကပ္ကာ တီးတိုးေျပာ၍ ေန၏။ သို႔ေသာ္ ပ်က္ရယ္ျပဳျခင္းကား မရွိ။ ေလးစားျခင္းသည္ အားလံုး၌ တညီတညြတ္တည္း တည္ရွိ၏။ အစိမ္းပုပ္ေရာက္ ကတၱီပါကားၾကီးသည္ သူ႔ကို ေနာက္ခံ၍ ထား၏။ ကားလိပ္ၾကီးမွာ ဘာရုပ္ပုံေတာေတာင္မွ ခ်ယ္လွယ္ထားျခင္း မရွိ။ ပကတိ ပိန္းေျပာင္ေျပာင္ ျဖစ္၏။ ကတၱီပါကားသည္ အျခား ဘာအဓိပၸာယ္ကိုမွ ထူးထူးေထြေထြ မေဖာ္ျပ၊ သို႔ေသာ္ မႈိင္းညိွဳ႕ျခင္း တစ္ခုကိုသာ ရဲဝံ့စြာ ေဆာင္ေနသည္။ သူသည္ သည္စိမ္းညိဳ မိႈင္းေသာ ကားၾကီး၏ ေရွ႕၊ စင္ျမင့္ ဇာတ္ခံုေပၚ႕ ရပ္ကာ စကားေျပာ၍ ေနသည္။ သူသည္ မဟာပထဝီ ေျမၾကီးမွ ျမန္မာ ဝါဂြမ္းစစ္ျဖင့္ ရက္လုပ္သည့္ ပင္နီဖ်င္ၾကမ္းၾကီးကို ဝတ္ထား၏။ လံုခ်ည္မွာ နီရဲေသာ ေရႊေတာင္ ပိုးလံုခ်ည္ ျဖစ္၏။ ေခါင္းမွာ ပြေယာင္းေယာင္းနွင့္ မေသမသပ္၊ မ်က္နွာ အသြင္အျပင္ မွာ အပူပိုင္း ေဒသ အီေကြတာ ေပၚရွိ ကၽြန္းစုမ်ားတြင္ ေနထိုင္ေသာ မြန္ဂိုလီယံ အႏြယ္ လူရိုင္းမ်က္နွာႏွင့္ တူ၏။ သို႔မဟုတ္ ေတာင္ေပၚ ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ မ်က္နွာႏွင့္လည္း တူ၏။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား လူလတ္တန္းစား၏ လကၡဏာ ျဖစ္ေသာ ထည္ဝါျခင္း၊ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႕ျခင္း တို႔သည္ သူ႔တြင္ လံုးဝ မခိုေအာင္း။ လမ္းေပၚတြင္ ေနရာ တကာ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ေသာ သာမာန္ ဆင္းရဲသား တစ္ဦးႏွင့္သာ တူ၏။ ျမန္မာ လူထုၾကီးထဲမွ လူတစ္ဦး၏ အသြင္အျပင္ မ်ိဳးသား ျဖစ္၏။ သူသည္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးသို႔ ကား၍ လႈပ္ကာ၊ လႈပ္ကာ စကားကို ေျပာ၏။ သူ၏ စကားလံုးမ်ားက ေျပျပစ္ျခင္း မရွိ၊ ေခ်ာေမြ႕ျခင္း မရွိ။ သို႔ေသာ္ အတြင္း၌ကား အနက္ ပါ၏။
သင္ပထမဦးဆံုး ေတြ႔ျမင္ေသာ ကိုေအာင္ဆန္း၏ ပံုပန္းကို ေရးျပပါ ဆိုလ်ွင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သည္ပံုကို ေရးျပမည္ ျဖစ္၏။ ထိုအခါကား၊ ၁၉၃၆ ခု ၊ ပထမ ဦးဆံုး က်င္းပအပ္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ လံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ညီလာခံၾကီး ကို ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ဂ်ဴဘလီေဟာ ခန္းမတြင္ ဆင္ယင္ ေနေသာ အခါ ျဖစ္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အထက္တန္း ေက်ာင္းတြင္ ပညာ သင္ၾကားလ်က္ ရွိရာ နယ္မွ ေက်ာင္းသား ကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္ ေက်ာင္းသားမ်ား ညီလာခံသို႔ တက္ေရာက္စဥ္ ကိုေအာင္ဆန္း စကားေျပာသည္ကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
၁၉၃၆ ခု၊ သပိတ္ေမွာက္ ကိစၥ ေတာက္ေလာင္ေတာ့မည့္ ဆဲဆဲ၊ မီးခိုးမ်ား အူေနသည့္ အခိုက္ ကိုေအာင္ဆန္း အမည္ကို သတင္းစာမ်ားတြင္ ဖတ္ရေသာ အခါ သူ႕ကို သိခ်င္ေသာ စိတ္ အင္မတန္ ထက္သန္ခဲ့သည္။ ထိုအခါက ကိုေအာင္ဆန္းမ်ာ တကၠသိုလ္ သမဂၢ အသင္း၏ ေႂကြးေက်ာ္သံ ျဖစ္ေသာ အိုးေဝ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ စာေပ ဝါသနာ ပါသူ ျဖစ္ရာ ကိုေအာင္ဆန္းကို အိုးေဝ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ အျဖစ္ စိတ္ဝင္စား၏။ အားက်၏။ သူ႕အေၾကာင္းကို သိခ်င္၏။ ေတြ႔ဖူးခ်င္၏။ သို႔ေသာ္ ဂ်ဴဘလီေဟာ ေက်ာင္းသားမ်ား ညီလာခံတြင္ သူ၏ ရုပ္သြင္ႏွင့္ သူ စကားေျပာသည္ကို ေတြ႔ျမင္ ၾကားနာရေသာ အခါ အထင္ ႏွင့္ အျမင္ ကြာေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားသည္မွာ ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသား၊ ရုပ္ေျဖာင့္၊ ဂိုက္က် စကားေျပာေကာင္း ဟု ျဖစ္၏။ အယ္ဒီတာ လည္း ျဖစ္သျဖင့္ အေတာ္ အထင္ၾကီးထား၏။ ေတြ႔ရေသာ အခါ ရုပ္ကလည္း မေျဖာင့္၊ စကားေျပာကလည္း မေျပျပစ္၊ သို႔ျဖစ္၍ စိတ္ထဲက မေက်နပ္၊ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္မွာ အရြယ္ နုနယ္ေသး၍ စိတ္ကူးယဥ္ ျဖင့္သာ ကိုေအာင္ဆန္းကို ရုပ္ေျဖာင့္ေစခ်င္၊ စကားေျပာ ေကာင္းေစခ်င္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ထဲက မေက်နပ္။
ေနာက္ ( ၁ ) နွစ္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္လည္း တကၠသိုလ္ သို႔ ေရာက္၍ ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ ေရာက္သည့္ ( ၁၉၃၇ – ၃၈ ) ခုနွစ္က ကိုေအာင္ဆန္းသည္ တကၠသိုလ္ သမဂၢတြင္ ဒုတိယ ဥကၠ႒ ျမန္မာနိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢတြင္ ဥကၠ႒ ျဖစ္၏။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုေအာင္ဆန္း ႏွင့္ အသိ ျဖစ္လာ၏။ အသိသာ ျဖစ္ရံု ျဖစ္သည္ ။ မရင္းႏွီးခဲ့ေပ။ သူႏွင့္ကား ရင္းႏွီး၍ မျဖစ္။ သူသည္ ရင္းႏွီး၍ ရေသာ လူစားမ်ိဳး မဟုတ္။ ႏိုင္ငံေရး အတူတူ တြဲဖက္ လုပ္၍သာ သူႏွင့္ ရင္းႏွီးမည္ ျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္တြင္ ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သမဂၢ ႏိုင္ငံေရးကိုသာ တစ္ဖက္သတ္ မလိုက္။ စာေပလည္း ဖတ္ခ်င္၏။ စာလည္း ေရး၏။ ဂီတကိုလည္း လိုက္စားဖူး၏။ သည္လို အစံု လုပ္ခ်င္သျဖင့္ သူႏွင့္ မရင္းႏွီးႏိုင္ေပ။ သူကား ႏိုင္ငံေရး သမား သက္သက္ ျဖစ္သည္။
ကိုေအာင္ဆန္း ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခု သခင္ဗဟိန္းက အသိဖြဲ႕ေပးခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏိုင္ငံေရး သမား သက္သက္ မဟုတ္သူ ျဖစ္သျဖင့္ သူ၏ အသိထက္ လြန္ေျမာက္၍ ရင္းႏွီးေသာ အျဖစ္သို႔ မေရာက္သြားခဲ့ေပ။ သခင္ဗဟိန္း ႏွင့္ကား သည္လို မဟုတ္။ သခင္ ဗဟိန္းသည္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သူ ျဖစ္၏။ စာေပ၊ ကဗ်ာ၊ လကၤာကို ႏွစ္သက္၏။ ဂီတကို ခ်စ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ခဏႏွင့္ပင္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ကာ ယခု သူ ကြန္ျမဴနစ္ ျဖစ္ေနသည့္ ဘဝ အထိပင္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ျခင္း မပ်က္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ခုခံေရး ကိုလည္း မျပဳ။ ႏိုင္ငံေရး သမားလည္း မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီး၏။ ကိုေအာင္ဆန္း ႏွင့္ကား ဤကဲ့သုိ႔ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ စာေရး ဝါသနာ ပါသည္ကို ကိုေအာင္ဆန္း သိ၏။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ေသာ ဒဂုန္မဂၢဇင္းမွ ရတုပိုဒ္စံုမွ စေသာ ကဗ်ာမ်ား၊ ဝတၳဳတို၊ ေဆာင္းပါး စသည့္ စာေပ မ်ားကို ဖတ္ဖူး လိမ့္မည္ မထင္။ ဂရုစိုက္၍ ဖတ္မည့္ လူမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါက သခင္ဗဟိန္းႏွင့္ အတူ သမဂၢ ေကာ္မတီ ခန္းတြင္ ပင္းယ မဂၢဇင္းတြင္ ပံုႏွိပ္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ ေဆာင္းပါး တစ္ခုကိုကား ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕တြင္ ဖတ္သည္ကို ေတြ႔ရဖူး၏။ ဖတ္ျပီးလ်ွင္ ေဝဖန္ခ်က္ ေပး၏။ ကိုေအာင္ဆန္း သည္လည္း အဂၤလိပ္ ျမန္မာ ေဆာင္းပါးရွင္ တစ္ဦး ျဖစ္ေပသည္။ အဂၤလိပ္ ဘာသာျဖင့္ ေရးေသာ သူ႔ေဆာင္းပါးမ်ားကို ဂႏၱေလာက မဂၢဇင္းတြင္ ဖတ္ရဖူး၏။ သူသည္ ဗုဒၶဘာသာ တရားေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ေရး၏။ ေက်ာင္းသားမ်ား အဝတ္အစား ဝတ္ဆင္ေရး ျပႆနာ ကုိလည္း သူသည္ ဂႏၱေလာက တြင္ ပန္းတေနာ္ ဦးသန္႔ ႏွင့္ အျပန္အလွန္ ေရးသည္ကို အမွတ္ရ၏။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ အသင္း၏ ေႂကြးေက်ာ္သံ ျဖစ္ေသာ မ်ိဳးညြန္႔ မဂၢဇင္းတြင္ ပါေသာ သူ၏ “ေလာကဝိဟာ” အမည္ရွိေသာ ျမန္မာ ေဆာင္းပါးတို ကေလးကိုကား ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ သေဘာက် ပါ၏။ ကမၻာ ေလာကၾကီးကို ပညာ ဗဟုသုတ အျမင္တို႔ကို ေပးေသာ စာသင္ေက်ာင္း ႏွင့္ ဥပမာ တင္၍ ေရးထား၏။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ျမန္မာစာ အေရး ညံ့သူ မဟုတ္ေပ။ တိတိက်က် ေရး၏။ ပါဠိကို မွန္ကန္စြာ သံုး၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ဟာသဥာဏ္ ပါ၏။ ပုသိမ္ျမိဳ႕တြင္ က်င္းပေသာ ေက်ာင္းသား မ်ား ညီလာခံ သူ၏ ဥကၠ႒ မိန္႔ခြန္းတြင္ ကင္းဘဲလ္ အစီရင္ခံစာကို “ပညာေရး ပူရာဏ္ က်မ္းၾကီး ေပတကား” ဟု ေျပာင္ေလွာင္ ထားသည္မွာ သေရာ္ခ်က္ ( Irony ) ပါ၏။ ေက်ာင္းမွ ထြက္ျပီး တို႔ဗမာ အစည္းအရံုးသို႔ ဝင္သြားေသာ အခါ ငတ္ျပတ္လာ၍လား မေျပာတတ္၊ ဒဂုန္မဂၢဇင္း တြင္ ေဆာင္းပါး ေရးလိုေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တိုက္ရွင္ တို႔ႏွင့္ စီစဥ္၍ လစဥ္ ကိုေအာင္ဆန္း ေဆာင္းပါးမ်ား ပါေစ၏။ ဒဂုန္မဂၢဇင္းက ကိုေအာင္ဆန္း ေရးေသာ ေဆာင္းပါးမ်ား အတြက္ ေငြခ်ီးျမွင့္၏။ သူေရးေသာ ေဆာင္းပါးကား “ႏိုင္ငံေရး အမ်ိဳးမ်ိဳး” ဟူေသာ ေဆာင္းပါး ျဖစ္သည္။ ဂရိတ္ ႏိုင္ငံေရး က အစခ်ီ၍ မ်က္ေမွာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး အေျခအေန အထိ ေရး၏။ စာေျပာင္၏။ ဖတ္လို႔ ေကာင္း၏။ သူသသည္ ဒဂုန္တြင္ ၾကာၾကာ မေရးရ။ မၾကာခင္ ဂ်ပန္ျပည္သုိ႔ ထြက္သြား ရသျဖင့္ သူ႕ေဆာင္းပါးလည္း ရပ္၍ သြား၏။ အစိုးရ ကလည္း အျငိဳးထား၍လား မေျပာတတ္။ ဒဂုန္ မဂၢဇင္းမွာ ထုိႏွစ္မွာပင္ ပိတ္ျခင္း ခံရရွာ၏။
သမဂၢ ဥကၠ႒ ျဖစ္ေသာ ( ၁၉၃၈ – ၃၉ ) နွစ္က သူသည္ ဘီအယ္တန္းတြင္ ရွိ၍ ပဲခူးေက်ာင္းေဆာင္ အလယ္ထပ္တြင္ ေနသည္။ အခန္းသည္ သပ္ရပ္ျခင္း ကင္းမဲ့၏။ သူ၏ အခန္းတြင္ စာအုပ္မ်ား ျပည့္ႏွက္၍ ေန၏။ စာအုပ္မ်ားသည္ စားပြဲေပၚ တခ်ိဳ႕၊ ဗီရိုေပၚ တခ်ိဳ႕၊ ျပန္႔ၾကဲကာ ရုန္းရင္း ဆန္ခတ္ ျဖစ္၍ ေနၾက၏။ သူသည္ အင္မတန္ စာဖတ္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။ သူသည္ ေဒါသၾကီးသူ တစ္ဦး ျဖစ္၏။ သည္လို အမ်ားက ထင္၏။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ကား ေဒါသၾကီးသည္၊ မၾကီးသည္ကို မသိ။ သူ႔တြင္ စိတ္လိုက္ မာန္ပါ ( Emotionalism ) ေတြ ရွိသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္၏။
နွစ္ကိုကား အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့။ သပိတ္ေမွာက္ နွစ္လည္ အထိမ္းအမွတ္ ပြဲတစ္ခု တကၠသိုလ္ သမဂၢတြင္ က်င္းပ၏။ ပရိသတ္ထဲမွ ထ၍ ေဝဖန္ စကားမ်ား ထေျပာၾက၏။ သို႔ေျပာၾကသည့္ အထဲတြင္ စစ္ကိုင္း ေက်ာင္းေဆာင္မွ ကုလား ေက်ာင္းသား တစ္ဦးက ဥကၠ႒ ေဟာင္း မစၥတာ ရာရွစ္ကို ေဝဖန္ရာ၌ အေတာ္ ထိခိုက္ေသာ အျပစ္ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ ေျပာ၏။ ကုလား ေက်ာင္းသား ေျပာသည့္ စကားမ်ား အေျခခိုင္သည္ ၊ မခိုင္သည္ ကိုကား မမွတ္မိေတာ့။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ မစၥတာ ရာရွစ္ အတြက္ ေဒါပြကာ၊ ထိုကုလားကို ၾကိမ္းေမာင္း၍ ရဲရင္ထြက္ စေသာ အသံုးမ်ိဳး သံုး၏။ လက္သီးဆုပ္ကာ ကုလား အပါးသို႔ တိုး၍ သြား၏။ ေဘးက ေက်ာင္းသားမ်ားက ဝိုင္း၍ ဆြဲထားရ၏။ သူသည္ ေဒါသေၾကာင့္ ဆတ္ဆတ္ တုန္လ်က္ ရွိသည္။
ကုလား၊ ဗမာ အဓိကရုဏ္း အျပီး ေဒါက္တာ ဘေမာ္ ၏ တကၠသိုလ္ ဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး အဆိုအၾကမ္းကို သမဂၢက ျငင္းပယ္လိုက္သည့္ ကိစၥ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ညိဳျမ ( ယခု အေမရိကန္ျပန္ ) အမွဴးရွိေသာ ေက်ာင္းသား တစ္စုက မေက်နပ္ သျဖင့္ သမဂၢကို အယံုအၾကည္ မရွိ အဆို တင္သြင္း၏။ ထို အစည္းအေဝး၌ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ညိဳျမကို ေဒါပြကာ ဥကၠ႒ ကုလားထိုင္မွ ေန၍ ညိဳျမ အတင္းကို အေတာ္ ေျပာလိုက္၏။ သည္လို စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေျပာျပီးေနာက္ တစ္ပါတ္ေလာက္ ၾကာေသာအခါ ထိုေန႔က ေအာင္ဆန္းက ညိဳျမအား ရွဳတ္ခ်ပါေသာ စကားမ်ားကို ရုတ္သိမ္းလိုက္ေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာစာကို တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေဆာင္ အသီးသီးတြင္ ထြက္ေပၚ ရွိ၍ လာ၏။
တကၠသိုလ္တြင္ ရွိစဥ္က ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ျပံဳးေသာ မ်က္နွာထားကို ထားခဲ၏။ သူ၏ မ်က္ႏွာထားသည္ သုန္မႈန္၏။ တစ္ခါ ေတြ႔ဖူးေသာ သူကို ေနာက္တစ္ခါ ေတြ႔လ်င္ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္မွ ဆက္၏။ သူ႕ကိုသိသူက ျပံဳးျပ ေသာ္လည္း သူသည္ တံု႕ျပန္၍ ျပံဳးခ်င္မွ ျပံဳး၏။ ဥကၠ႒ ျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ကိုကား ေက်ာင္းသားတိုင္းက သိၾက၏။ သူကလည္း အစဥ္လိုလို ႏို္င္ငံေရးကိုသာ ေတြးေနဟန္ တူ၏။ ျမန္မာျပည္၏ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ စိတ္ပူရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ သုန္မႈန္လ်က္ ေနသည္။ သူစကားေျပာလ်ွင္လည္း ႏို္င္ငံေရး အေၾကာင္းကိုသာ ေျပာသည္။ သူ ေျပာေနစဥ္ ေဘးရွိ လူမ်ားက နားေထာင္ေနရသည္။ ေဘးက လူမ်ား၏ စကားကို သူမၾကား၊ သူ ေျပာခ်င္တာေတြ ကိုသာ စြတ္ ေျပာ၍ ေနတတ္သည္။
တစ္ခါက ရန္ကုန္ကို ဂ်ပန္တို႔ သိမ္းပိုက္စ အခ်ိန္ ဝိတိုရိယ ရိပ္သာရွိ အိမ္တစ္အိမ္တြင္ သခင္ျမႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ား ေနထိုင္လ်က္ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာလည္း ေတာက ေရာက္ကာစ ျဖစ္၏။ ဧည့္ခန္းရွိ စႏၵရားတြင္ ကၽြန္ေတာ္က ထိုင္ကာ တီးေန၏။ ေဘးမွ သခင္စံေဝ ႏွင့္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား အခ်ိဳ႕က ဝိုင္း၍ သီခ်င္း လိုက္ဆိုလ်က္ ရွိ၏။ ဘီ-အိုင္-ေအ သမားမ်ားမွာ ဂီတ အင္မတန္ ငတ္ေန၍ သီခ်င္းသံကို ေတာင့္တ ေနသျဖင့္ အတင္း တီးခိုင္းၾက၏။ စႏၵရားမွာ အသံေတြ ပ်က္၍ ေန၏။ ခ်စ္ခင္မွာလား ၊ ၾကင္မွာလား၊ ခင္ခင္ရယ္၊ ခ်စ္သည္းႏြယ္၊ အဟုတ္ကို ခ်စ္ေတာ့မယ္၊ ခင္ရယ္၊ ၾကင္မယ္၊ … ဝိုင္း၍ ဆိုေနၾကရာမွ သည္ေနရာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ေဂါက္ – ေဂါက္ – ေဂါက္ ႏွင့္ တစ္ဖက္မွ ေလ်ွာက္လာကာ စႏၵရား အပါးတြင္ လက္ေထာက္ခါ၊ ရပ္လ်က္ “ေဟ့…. ရပ္ၾက၊ ခုလို အခါမ်ိဳးမွာ ရဲစိတ္၊ ရဲမာန္ တက္ေစမယ့္ ရဲတင္းသံကိုသာ ဆိုရတယ္ဗ်။ ဒီ ခ်စ္မယ္ ၾကင္မယ္၊ သီခ်င္းမ်ိဳးက မဟန္ဘူး။” ရုတ္တရက္ ေၾကာင္၍ စႏၵရားကို ေခတၱ ရပ္လိုက္၏။ သူသည္ သူေျပာခ်င္တာ ေျပာျပီး၍ ထြက္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ဆက္၍ သီဆိုကာ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ သူကား သည္လို လူစားမ်ိဳး။
သမဂၢ ဥကၠ႒ ကိုလွေမာင္ ( ယခု ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီဝင္ ) ၏ လက္ထပ္ပြဲသည္ ဘီ-အိုင္-ေအ သမားမ်ား အတြက္ ပထမ ဦးဆံုး ျဖစ္၏။ လက္ထပ္ပြဲ ျပီးေသာ အခါ ဧည့္ခန္းေဆာင္တြင္ မိတ္ေဆြမ်ား စုရံုးကာ ေနၾက၏။ ေၾကးစား စႏၵရား ဆရာတစ္ဦးက တီးကာ ေဖ်ာ္ေျဖလ်က္ ရွိ၏။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ စႏၵရား ဆရာကို ရပ္ေစကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လူၾကားထဲမွ အတင္းဆြဲေခၚ၍၊ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ တီးေစ၏။ သူသည္ စႏၵရားကို လက္ေထာက္ကာ မရတရ ျဖင့္ လိုက္ဆို၏။ တီးေသာ သီခ်င္းမွာ “ကဥၥန” သီခ်င္းပင္ ျဖစ္၏။ ေတးဆံုးလ်ွင္ လက္ခုပ္တီးကာ ေနာက္တစ္ပိုဒ္ တီးခုိုင္းျပန္၏။
တစ္ခါက ဂ်ပန္ေခတ္ ဝန္ၾကီးတစ္ဦး၏ ထမင္းပြဲတြင္ သူ႕ကို စစ္ေသနာပတိဟု အားလံုးက ေလးစားေသာ အားျဖင့္ ထမင္းစား ခန္းမၾကီးထဲသို႔ သူ႕ကို အရင္ဝင္ေစ၏။ အျခားဧည့္သည္မ်ားက အဝင္ဝတြင္ ရပ္၍ သူ႕အဝင္ကို ေစာင့္လ်က္ ေနၾက၏။ သူသည္ စစ္ဝတ္စစ္စား ျဖင့္ ဝင္လာကာ ရုတ္တရက္ စားပြဲထိပ္ ကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ျပီး ဆတ္ကနဲ ဘယာေၾကာ္ တစ္ခုကို ယူကာ စားလိုက္၏။ သူထမင္းစား ေနစဥ္ ဧည့္သည္ ဝင္လာလို႔လည္း ျမန္မာ ဧည့္ဝတ္ထံုးစံ အရ ထမင္းစားပါဦးလား ဟု ေခၚခ်င္မွ ေခၚေသာ လူစားမ်ိဳး ျဖစ္၏။ ဒါေတြေၾကာင့္ သူ႔ကို မိတ္ေဆြ ရင္းမ်ားက “ေၾကာင္သည္” ဟု အမွတ္ထားၾက၏။
သူ႔တြင္ သိမ္ေမြ႕ျခင္းမရွိ၊ အလွအပကို မမက္ေမာ။ သူသည္ ၾကမ္းတမ္းသည္။ ရိုင္းသည္။ ဆက္ဆံ ေပါင္းသင္းေရးတြင္ ရွိေသာ ဧည့္ဝတ္ ထံုးစံ ယဥ္ေက်းျခင္း စသည္တို႔ကို သူသည္ လံုးဝ ဂရုမစိုက္။ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ၊ သဘင္ စေသာ အနုပညာရပ္မ်ားကို မလိုက္စား။ သူ႔ကိုယ္သူ အတင္း ယဥ္ေက်းေအာင္ မလုပ္။ သူ၏ နကို အတိုင္း ခပ္ရိုင္းရိုင္း၊ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ မျပဳမျပင္ဘဲ ေန၏။ သူ႔တြင္ ႏိုင္ငံေရး ဝိညာဥ္က ျပင္းထန္ လွေခ်၏။ သူသည္ ႏို္င္ငံေရးကိုသာ တစ္ခုတည္း လုပ္ေသာ လူတစ္ဦး ျဖစ္၏။ သူသည္ ရိုင္း၏။ ၾကမ္း၏။ ေၾကာင္၏။ ကိစၥမရွိ။ သူသည္ ဧည့္ခန္းေဆာင္မွ ဂုဏ္သေရရွိ လူၾကီးလူေကာင္း မဟုတ္။ တစ္ခုတည္းေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ တစ္ခုတည္းကိုသာ လုပ္ေသာ ႏိုင္ငံေရး သတၱဝါ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိစၥ မရွိ။ ၁၉၄၂ ခုနွစ္တြင္ သူႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ေတြ႔၏။ သူသည္ အတတ္ပညာ ( Art ) အေၾကာင္းကို ေျပာျပ၏။ “အတတ္ပညာ ဆိုတာ ရွိတာပဲ။ လင္မယား ဘဝမွာလည္း အတတ္ပညာ ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ရတာပဲတဲ့။ အတတ္ပညာ မဲ့ရင္ လင္မယား ကြဲမွာေပါ့။ ဒီလိုပဲ ေတာ္လွန္ေရး မွာလည္း အတတ္ပညာ ရွိတာတဲ့။ အတတ္ပညာ ေျမာက္မွ ေတာ္လွန္ေရး ဟာလည္း တကယ့္ ေတာ္လွန္ေရး အစစ္ပဲ” သည့္ေနာက္ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႔ေတာ့။
ေတြ႔ဆံု ဖို႔လည္း အေၾကာင္း မရွိ။ အေၾကာင္းမရွိဘဲ သူ႔ဆီ သြားလည္ကလည္း ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ေလာကြတ္ပ်ဴငွာ ေခၚမည့္ လူစား မ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ တစ္ခါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘဝတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားၾကီး ထဲ၌ သူ၏ ဇနီးႏွင့္ ကေလးမ်ား တျပံဳၾကီးကို ျမင္လိုက္၏။ ေဩာ္…. သားနဲ႔ ၊ မယားနဲ႔ မို႔ လူစိတ္ ေတာ္ေတာ္ ေပါက္လာျပီ။ အရင္ကလို “ေၾကာင္” ေတာ့မည္ မဟုတ္။ အၾကမ္းအရိုင္းမွ ယဥ္ေက်းလာေတာ့မည္ ဟု ေအာက္ေမ့လိုက္၏။ မွန္မမွန္ကား မေျပာတတ္။ ဖ-ဆ-ပ-လ ဥကၠ႒ အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္ ဦးေအာင္ဆန္း ကိုကား ကၽြန္ေတာ္ မသိ၊ သူ၏ ႏိုင္ငံေရးကို ေဝဖန္ျခင္း မဟုတ္။ သူ၏ လူ အျဖစ္သာ ကၽြန္ေတာ္ သိသည္ အထိ ေျပာျပျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ တစ္ခုေတာ့ ထင္သည္။ သူသည္ လူထုထဲမွ လူတစ္ဦး ျဖစ္၍ လူထုႏွင့္ ဆက္စပ္ေန၍ လူထု ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာသည္ ျဖစ္လိမ့္မည္။
ဒဂုန္တာရာ
၁၈၊၁၊၁၉၄၇ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္
အတြဲ ( ၁ ) ၊ အမွတ္ (၃ )
=====================
ကၽြႏ္ုပ္တစ္ခါက သိခဲ့ဖူးေသာ ဦးေအာင္ဆန္း – ဤေဆာင္းပါးကို ဆရာ ဒဂုန္တာရာ ေရးပါသည္။ ပြင့္လင္းေသာ အေရးအသား မ်ိဳးျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အမူအက်င့္ မ်ားကို ျမင္၊ ျမင္သည့္အတိုင္း၊ ထင္၊ ထင္သည့္ အတိုင္း ေရးထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ား၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေပၚ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ေရးထားသည္ ဟုပင္ ထင္မိရေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေနထိုင္မႈ သဘာဝကို ေဖာ္ျပထားပံုမွာ ခ်စ္စရာ ေကာင္းသည္။ ဆရာ ဒဂုန္တာရာသည္ သူၾကံဳေတြ႔ သိခဲ့ရေသာ တစ္ေထာင့္ တစ္ေနရာမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဘဝ တစ္စိတ္ တစ္ေဒသကို ေျပာသြား ခဲ့သည္မွာ ရိုးသားလွသည္။
ေဆာင္းပါး၏ ေနာက္ဆံုးစာေၾကာင္း ျဖစ္ေသာ “သူသည္ လူထုထဲမွ လူတစ္ဦး ျဖစ္၍၊ လူထုႏွင့္ ဆက္စပ္ေန၍၊ လူထုေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာသည္” ဟူသည့္ ရည္ရြယ္ရင္း အတြက္ ေဆာင္းပါး တစ္ခုလံုးကို ပံုေဖာ္ သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
“သူသည္ ရိုင္း၏။ ၾကမ္း၏။ ေၾကာင္၏။ ကိစၥမရွိ။ သူသည္ ဧည့္ခန္းေဆာင္မွ ဂုဏ္သေရရွိ လူၾကီးလူေကာင္း မဟုတ္။ တစ္ခုတည္းေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ တစ္ခုတည္းကိုသာ လုပ္ေသာ ႏိုင္ငံေရး သတၱဝါ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိစၥ မရွိ။” ဟု ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း အေရးအသား မ်ိဳးကို က်ေနာ္ ၾကိဳက္ပါသည္။ ယင္းတို႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ပံုပန္းကို ျမင္ေယာင္ရင္း၊ ပို၍ ျမတ္ႏိုး၊ တန္ဖိုး ထားမိေသး ေတာ့သည္။
ေဇယ်
……………………………………………………..
ကၽြန္ုပ္တစ္ခါက သိခဲ့ဖူးေသာ ဦးေအာင္ဆန္း
ဒဂုန္တာရာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ အလယ္ပစၥယံ
သူ၏ေအာက္မွ လူထုၾကီးသည္ စည္းကမ္းေသဝပ္ျခင္း အတန္ငယ္ ကင္းမဲ့စြာ နားေထာင္လ်က္ ရွိ၏။ လူထုၾကီးသည္ စူးစိုက္ျခင္းမရွိ။ တခ်ိဳ႕က ျပံဳးရယ္၍ ေန၏။ ေနာက္နားရွိ လူထုအစိတ္အပိုင္း တစ္ခုကား အခ်င္းခ်င္း ေခါင္းခ်င္းကပ္ကာ တီးတိုးေျပာ၍ ေန၏။ သို႔ေသာ္ ပ်က္ရယ္ျပဳျခင္းကား မရွိ။ ေလးစားျခင္းသည္ အားလံုး၌ တညီတညြတ္တည္း တည္ရွိ၏။ အစိမ္းပုပ္ေရာက္ ကတၱီပါကားၾကီးသည္ သူ႔ကို ေနာက္ခံ၍ ထား၏။ ကားလိပ္ၾကီးမွာ ဘာရုပ္ပုံေတာေတာင္မွ ခ်ယ္လွယ္ထားျခင္း မရွိ။ ပကတိ ပိန္းေျပာင္ေျပာင္ ျဖစ္၏။ ကတၱီပါကားသည္ အျခား ဘာအဓိပၸာယ္ကိုမွ ထူးထူးေထြေထြ မေဖာ္ျပ၊ သို႔ေသာ္ မႈိင္းညိွဳ႕ျခင္း တစ္ခုကိုသာ ရဲဝံ့စြာ ေဆာင္ေနသည္။ သူသည္ သည္စိမ္းညိဳ မိႈင္းေသာ ကားၾကီး၏ ေရွ႕၊ စင္ျမင့္ ဇာတ္ခံုေပၚ႕ ရပ္ကာ စကားေျပာ၍ ေနသည္။ သူသည္ မဟာပထဝီ ေျမၾကီးမွ ျမန္မာ ဝါဂြမ္းစစ္ျဖင့္ ရက္လုပ္သည့္ ပင္နီဖ်င္ၾကမ္းၾကီးကို ဝတ္ထား၏။ လံုခ်ည္မွာ နီရဲေသာ ေရႊေတာင္ ပိုးလံုခ်ည္ ျဖစ္၏။ ေခါင္းမွာ ပြေယာင္းေယာင္းနွင့္ မေသမသပ္၊ မ်က္နွာ အသြင္အျပင္ မွာ အပူပိုင္း ေဒသ အီေကြတာ ေပၚရွိ ကၽြန္းစုမ်ားတြင္ ေနထိုင္ေသာ မြန္ဂိုလီယံ အႏြယ္ လူရိုင္းမ်က္နွာႏွင့္ တူ၏။ သို႔မဟုတ္ ေတာင္ေပၚ ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ မ်က္နွာႏွင့္လည္း တူ၏။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား လူလတ္တန္းစား၏ လကၡဏာ ျဖစ္ေသာ ထည္ဝါျခင္း၊ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႕ျခင္း တို႔သည္ သူ႔တြင္ လံုးဝ မခိုေအာင္း။ လမ္းေပၚတြင္ ေနရာ တကာ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ေသာ သာမာန္ ဆင္းရဲသား တစ္ဦးႏွင့္သာ တူ၏။ ျမန္မာ လူထုၾကီးထဲမွ လူတစ္ဦး၏ အသြင္အျပင္ မ်ိဳးသား ျဖစ္၏။ သူသည္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးသို႔ ကား၍ လႈပ္ကာ၊ လႈပ္ကာ စကားကို ေျပာ၏။ သူ၏ စကားလံုးမ်ားက ေျပျပစ္ျခင္း မရွိ၊ ေခ်ာေမြ႕ျခင္း မရွိ။ သို႔ေသာ္ အတြင္း၌ကား အနက္ ပါ၏။
သင္ပထမဦးဆံုး ေတြ႔ျမင္ေသာ ကိုေအာင္ဆန္း၏ ပံုပန္းကို ေရးျပပါ ဆိုလ်ွင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သည္ပံုကို ေရးျပမည္ ျဖစ္၏။ ထိုအခါကား၊ ၁၉၃၆ ခု ၊ ပထမ ဦးဆံုး က်င္းပအပ္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ လံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ညီလာခံၾကီး ကို ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ဂ်ဴဘလီေဟာ ခန္းမတြင္ ဆင္ယင္ ေနေသာ အခါ ျဖစ္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အထက္တန္း ေက်ာင္းတြင္ ပညာ သင္ၾကားလ်က္ ရွိရာ နယ္မွ ေက်ာင္းသား ကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္ ေက်ာင္းသားမ်ား ညီလာခံသို႔ တက္ေရာက္စဥ္ ကိုေအာင္ဆန္း စကားေျပာသည္ကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
၁၉၃၆ ခု၊ သပိတ္ေမွာက္ ကိစၥ ေတာက္ေလာင္ေတာ့မည့္ ဆဲဆဲ၊ မီးခိုးမ်ား အူေနသည့္ အခိုက္ ကိုေအာင္ဆန္း အမည္ကို သတင္းစာမ်ားတြင္ ဖတ္ရေသာ အခါ သူ႕ကို သိခ်င္ေသာ စိတ္ အင္မတန္ ထက္သန္ခဲ့သည္။ ထိုအခါက ကိုေအာင္ဆန္းမ်ာ တကၠသိုလ္ သမဂၢ အသင္း၏ ေႂကြးေက်ာ္သံ ျဖစ္ေသာ အိုးေဝ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ စာေပ ဝါသနာ ပါသူ ျဖစ္ရာ ကိုေအာင္ဆန္းကို အိုးေဝ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ အျဖစ္ စိတ္ဝင္စား၏။ အားက်၏။ သူ႕အေၾကာင္းကို သိခ်င္၏။ ေတြ႔ဖူးခ်င္၏။ သို႔ေသာ္ ဂ်ဴဘလီေဟာ ေက်ာင္းသားမ်ား ညီလာခံတြင္ သူ၏ ရုပ္သြင္ႏွင့္ သူ စကားေျပာသည္ကို ေတြ႔ျမင္ ၾကားနာရေသာ အခါ အထင္ ႏွင့္ အျမင္ ကြာေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားသည္မွာ ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသား၊ ရုပ္ေျဖာင့္၊ ဂိုက္က် စကားေျပာေကာင္း ဟု ျဖစ္၏။ အယ္ဒီတာ လည္း ျဖစ္သျဖင့္ အေတာ္ အထင္ၾကီးထား၏။ ေတြ႔ရေသာ အခါ ရုပ္ကလည္း မေျဖာင့္၊ စကားေျပာကလည္း မေျပျပစ္၊ သို႔ျဖစ္၍ စိတ္ထဲက မေက်နပ္၊ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္မွာ အရြယ္ နုနယ္ေသး၍ စိတ္ကူးယဥ္ ျဖင့္သာ ကိုေအာင္ဆန္းကို ရုပ္ေျဖာင့္ေစခ်င္၊ စကားေျပာ ေကာင္းေစခ်င္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ထဲက မေက်နပ္။
ေနာက္ ( ၁ ) နွစ္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္လည္း တကၠသိုလ္ သို႔ ေရာက္၍ ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ ေရာက္သည့္ ( ၁၉၃၇ – ၃၈ ) ခုနွစ္က ကိုေအာင္ဆန္းသည္ တကၠသိုလ္ သမဂၢတြင္ ဒုတိယ ဥကၠ႒ ျမန္မာနိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢတြင္ ဥကၠ႒ ျဖစ္၏။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုေအာင္ဆန္း ႏွင့္ အသိ ျဖစ္လာ၏။ အသိသာ ျဖစ္ရံု ျဖစ္သည္ ။ မရင္းႏွီးခဲ့ေပ။ သူႏွင့္ကား ရင္းႏွီး၍ မျဖစ္။ သူသည္ ရင္းႏွီး၍ ရေသာ လူစားမ်ိဳး မဟုတ္။ ႏိုင္ငံေရး အတူတူ တြဲဖက္ လုပ္၍သာ သူႏွင့္ ရင္းႏွီးမည္ ျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္တြင္ ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သမဂၢ ႏိုင္ငံေရးကိုသာ တစ္ဖက္သတ္ မလိုက္။ စာေပလည္း ဖတ္ခ်င္၏။ စာလည္း ေရး၏။ ဂီတကိုလည္း လိုက္စားဖူး၏။ သည္လို အစံု လုပ္ခ်င္သျဖင့္ သူႏွင့္ မရင္းႏွီးႏိုင္ေပ။ သူကား ႏိုင္ငံေရး သမား သက္သက္ ျဖစ္သည္။
ကိုေအာင္ဆန္း ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခု သခင္ဗဟိန္းက အသိဖြဲ႕ေပးခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏိုင္ငံေရး သမား သက္သက္ မဟုတ္သူ ျဖစ္သျဖင့္ သူ၏ အသိထက္ လြန္ေျမာက္၍ ရင္းႏွီးေသာ အျဖစ္သို႔ မေရာက္သြားခဲ့ေပ။ သခင္ဗဟိန္း ႏွင့္ကား သည္လို မဟုတ္။ သခင္ ဗဟိန္းသည္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သူ ျဖစ္၏။ စာေပ၊ ကဗ်ာ၊ လကၤာကို ႏွစ္သက္၏။ ဂီတကို ခ်စ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ခဏႏွင့္ပင္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ကာ ယခု သူ ကြန္ျမဴနစ္ ျဖစ္ေနသည့္ ဘဝ အထိပင္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ျခင္း မပ်က္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ခုခံေရး ကိုလည္း မျပဳ။ ႏိုင္ငံေရး သမားလည္း မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီး၏။ ကိုေအာင္ဆန္း ႏွင့္ကား ဤကဲ့သုိ႔ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ စာေရး ဝါသနာ ပါသည္ကို ကိုေအာင္ဆန္း သိ၏။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ေသာ ဒဂုန္မဂၢဇင္းမွ ရတုပိုဒ္စံုမွ စေသာ ကဗ်ာမ်ား၊ ဝတၳဳတို၊ ေဆာင္းပါး စသည့္ စာေပ မ်ားကို ဖတ္ဖူး လိမ့္မည္ မထင္။ ဂရုစိုက္၍ ဖတ္မည့္ လူမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါက သခင္ဗဟိန္းႏွင့္ အတူ သမဂၢ ေကာ္မတီ ခန္းတြင္ ပင္းယ မဂၢဇင္းတြင္ ပံုႏွိပ္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ ေဆာင္းပါး တစ္ခုကိုကား ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕တြင္ ဖတ္သည္ကို ေတြ႔ရဖူး၏။ ဖတ္ျပီးလ်ွင္ ေဝဖန္ခ်က္ ေပး၏။ ကိုေအာင္ဆန္း သည္လည္း အဂၤလိပ္ ျမန္မာ ေဆာင္းပါးရွင္ တစ္ဦး ျဖစ္ေပသည္။ အဂၤလိပ္ ဘာသာျဖင့္ ေရးေသာ သူ႔ေဆာင္းပါးမ်ားကို ဂႏၱေလာက မဂၢဇင္းတြင္ ဖတ္ရဖူး၏။ သူသည္ ဗုဒၶဘာသာ တရားေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ေရး၏။ ေက်ာင္းသားမ်ား အဝတ္အစား ဝတ္ဆင္ေရး ျပႆနာ ကုိလည္း သူသည္ ဂႏၱေလာက တြင္ ပန္းတေနာ္ ဦးသန္႔ ႏွင့္ အျပန္အလွန္ ေရးသည္ကို အမွတ္ရ၏။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ အသင္း၏ ေႂကြးေက်ာ္သံ ျဖစ္ေသာ မ်ိဳးညြန္႔ မဂၢဇင္းတြင္ ပါေသာ သူ၏ “ေလာကဝိဟာ” အမည္ရွိေသာ ျမန္မာ ေဆာင္းပါးတို ကေလးကိုကား ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ သေဘာက် ပါ၏။ ကမၻာ ေလာကၾကီးကို ပညာ ဗဟုသုတ အျမင္တို႔ကို ေပးေသာ စာသင္ေက်ာင္း ႏွင့္ ဥပမာ တင္၍ ေရးထား၏။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ျမန္မာစာ အေရး ညံ့သူ မဟုတ္ေပ။ တိတိက်က် ေရး၏။ ပါဠိကို မွန္ကန္စြာ သံုး၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ဟာသဥာဏ္ ပါ၏။ ပုသိမ္ျမိဳ႕တြင္ က်င္းပေသာ ေက်ာင္းသား မ်ား ညီလာခံ သူ၏ ဥကၠ႒ မိန္႔ခြန္းတြင္ ကင္းဘဲလ္ အစီရင္ခံစာကို “ပညာေရး ပူရာဏ္ က်မ္းၾကီး ေပတကား” ဟု ေျပာင္ေလွာင္ ထားသည္မွာ သေရာ္ခ်က္ ( Irony ) ပါ၏။ ေက်ာင္းမွ ထြက္ျပီး တို႔ဗမာ အစည္းအရံုးသို႔ ဝင္သြားေသာ အခါ ငတ္ျပတ္လာ၍လား မေျပာတတ္၊ ဒဂုန္မဂၢဇင္း တြင္ ေဆာင္းပါး ေရးလိုေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တိုက္ရွင္ တို႔ႏွင့္ စီစဥ္၍ လစဥ္ ကိုေအာင္ဆန္း ေဆာင္းပါးမ်ား ပါေစ၏။ ဒဂုန္မဂၢဇင္းက ကိုေအာင္ဆန္း ေရးေသာ ေဆာင္းပါးမ်ား အတြက္ ေငြခ်ီးျမွင့္၏။ သူေရးေသာ ေဆာင္းပါးကား “ႏိုင္ငံေရး အမ်ိဳးမ်ိဳး” ဟူေသာ ေဆာင္းပါး ျဖစ္သည္။ ဂရိတ္ ႏိုင္ငံေရး က အစခ်ီ၍ မ်က္ေမွာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး အေျခအေန အထိ ေရး၏။ စာေျပာင္၏။ ဖတ္လို႔ ေကာင္း၏။ သူသသည္ ဒဂုန္တြင္ ၾကာၾကာ မေရးရ။ မၾကာခင္ ဂ်ပန္ျပည္သုိ႔ ထြက္သြား ရသျဖင့္ သူ႕ေဆာင္းပါးလည္း ရပ္၍ သြား၏။ အစိုးရ ကလည္း အျငိဳးထား၍လား မေျပာတတ္။ ဒဂုန္ မဂၢဇင္းမွာ ထုိႏွစ္မွာပင္ ပိတ္ျခင္း ခံရရွာ၏။
သမဂၢ ဥကၠ႒ ျဖစ္ေသာ ( ၁၉၃၈ – ၃၉ ) နွစ္က သူသည္ ဘီအယ္တန္းတြင္ ရွိ၍ ပဲခူးေက်ာင္းေဆာင္ အလယ္ထပ္တြင္ ေနသည္။ အခန္းသည္ သပ္ရပ္ျခင္း ကင္းမဲ့၏။ သူ၏ အခန္းတြင္ စာအုပ္မ်ား ျပည့္ႏွက္၍ ေန၏။ စာအုပ္မ်ားသည္ စားပြဲေပၚ တခ်ိဳ႕၊ ဗီရိုေပၚ တခ်ိဳ႕၊ ျပန္႔ၾကဲကာ ရုန္းရင္း ဆန္ခတ္ ျဖစ္၍ ေနၾက၏။ သူသည္ အင္မတန္ စာဖတ္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။ သူသည္ ေဒါသၾကီးသူ တစ္ဦး ျဖစ္၏။ သည္လို အမ်ားက ထင္၏။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ကား ေဒါသၾကီးသည္၊ မၾကီးသည္ကို မသိ။ သူ႔တြင္ စိတ္လိုက္ မာန္ပါ ( Emotionalism ) ေတြ ရွိသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္၏။
နွစ္ကိုကား အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့။ သပိတ္ေမွာက္ နွစ္လည္ အထိမ္းအမွတ္ ပြဲတစ္ခု တကၠသိုလ္ သမဂၢတြင္ က်င္းပ၏။ ပရိသတ္ထဲမွ ထ၍ ေဝဖန္ စကားမ်ား ထေျပာၾက၏။ သို႔ေျပာၾကသည့္ အထဲတြင္ စစ္ကိုင္း ေက်ာင္းေဆာင္မွ ကုလား ေက်ာင္းသား တစ္ဦးက ဥကၠ႒ ေဟာင္း မစၥတာ ရာရွစ္ကို ေဝဖန္ရာ၌ အေတာ္ ထိခိုက္ေသာ အျပစ္ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ ေျပာ၏။ ကုလား ေက်ာင္းသား ေျပာသည့္ စကားမ်ား အေျခခိုင္သည္ ၊ မခိုင္သည္ ကိုကား မမွတ္မိေတာ့။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ မစၥတာ ရာရွစ္ အတြက္ ေဒါပြကာ၊ ထိုကုလားကို ၾကိမ္းေမာင္း၍ ရဲရင္ထြက္ စေသာ အသံုးမ်ိဳး သံုး၏။ လက္သီးဆုပ္ကာ ကုလား အပါးသို႔ တိုး၍ သြား၏။ ေဘးက ေက်ာင္းသားမ်ားက ဝိုင္း၍ ဆြဲထားရ၏။ သူသည္ ေဒါသေၾကာင့္ ဆတ္ဆတ္ တုန္လ်က္ ရွိသည္။
ကုလား၊ ဗမာ အဓိကရုဏ္း အျပီး ေဒါက္တာ ဘေမာ္ ၏ တကၠသိုလ္ ဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး အဆိုအၾကမ္းကို သမဂၢက ျငင္းပယ္လိုက္သည့္ ကိစၥ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ညိဳျမ ( ယခု အေမရိကန္ျပန္ ) အမွဴးရွိေသာ ေက်ာင္းသား တစ္စုက မေက်နပ္ သျဖင့္ သမဂၢကို အယံုအၾကည္ မရွိ အဆို တင္သြင္း၏။ ထို အစည္းအေဝး၌ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ညိဳျမကို ေဒါပြကာ ဥကၠ႒ ကုလားထိုင္မွ ေန၍ ညိဳျမ အတင္းကို အေတာ္ ေျပာလိုက္၏။ သည္လို စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေျပာျပီးေနာက္ တစ္ပါတ္ေလာက္ ၾကာေသာအခါ ထိုေန႔က ေအာင္ဆန္းက ညိဳျမအား ရွဳတ္ခ်ပါေသာ စကားမ်ားကို ရုတ္သိမ္းလိုက္ေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာစာကို တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေဆာင္ အသီးသီးတြင္ ထြက္ေပၚ ရွိ၍ လာ၏။
တကၠသိုလ္တြင္ ရွိစဥ္က ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ျပံဳးေသာ မ်က္နွာထားကို ထားခဲ၏။ သူ၏ မ်က္ႏွာထားသည္ သုန္မႈန္၏။ တစ္ခါ ေတြ႔ဖူးေသာ သူကို ေနာက္တစ္ခါ ေတြ႔လ်င္ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္မွ ဆက္၏။ သူ႕ကိုသိသူက ျပံဳးျပ ေသာ္လည္း သူသည္ တံု႕ျပန္၍ ျပံဳးခ်င္မွ ျပံဳး၏။ ဥကၠ႒ ျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ကိုကား ေက်ာင္းသားတိုင္းက သိၾက၏။ သူကလည္း အစဥ္လိုလို ႏို္င္ငံေရးကိုသာ ေတြးေနဟန္ တူ၏။ ျမန္မာျပည္၏ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ စိတ္ပူရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ သုန္မႈန္လ်က္ ေနသည္။ သူစကားေျပာလ်ွင္လည္း ႏို္င္ငံေရး အေၾကာင္းကိုသာ ေျပာသည္။ သူ ေျပာေနစဥ္ ေဘးရွိ လူမ်ားက နားေထာင္ေနရသည္။ ေဘးက လူမ်ား၏ စကားကို သူမၾကား၊ သူ ေျပာခ်င္တာေတြ ကိုသာ စြတ္ ေျပာ၍ ေနတတ္သည္။
တစ္ခါက ရန္ကုန္ကို ဂ်ပန္တို႔ သိမ္းပိုက္စ အခ်ိန္ ဝိတိုရိယ ရိပ္သာရွိ အိမ္တစ္အိမ္တြင္ သခင္ျမႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ား ေနထိုင္လ်က္ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာလည္း ေတာက ေရာက္ကာစ ျဖစ္၏။ ဧည့္ခန္းရွိ စႏၵရားတြင္ ကၽြန္ေတာ္က ထိုင္ကာ တီးေန၏။ ေဘးမွ သခင္စံေဝ ႏွင့္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား အခ်ိဳ႕က ဝိုင္း၍ သီခ်င္း လိုက္ဆိုလ်က္ ရွိ၏။ ဘီ-အိုင္-ေအ သမားမ်ားမွာ ဂီတ အင္မတန္ ငတ္ေန၍ သီခ်င္းသံကို ေတာင့္တ ေနသျဖင့္ အတင္း တီးခိုင္းၾက၏။ စႏၵရားမွာ အသံေတြ ပ်က္၍ ေန၏။ ခ်စ္ခင္မွာလား ၊ ၾကင္မွာလား၊ ခင္ခင္ရယ္၊ ခ်စ္သည္းႏြယ္၊ အဟုတ္ကို ခ်စ္ေတာ့မယ္၊ ခင္ရယ္၊ ၾကင္မယ္၊ … ဝိုင္း၍ ဆိုေနၾကရာမွ သည္ေနရာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ေဂါက္ – ေဂါက္ – ေဂါက္ ႏွင့္ တစ္ဖက္မွ ေလ်ွာက္လာကာ စႏၵရား အပါးတြင္ လက္ေထာက္ခါ၊ ရပ္လ်က္ “ေဟ့…. ရပ္ၾက၊ ခုလို အခါမ်ိဳးမွာ ရဲစိတ္၊ ရဲမာန္ တက္ေစမယ့္ ရဲတင္းသံကိုသာ ဆိုရတယ္ဗ်။ ဒီ ခ်စ္မယ္ ၾကင္မယ္၊ သီခ်င္းမ်ိဳးက မဟန္ဘူး။” ရုတ္တရက္ ေၾကာင္၍ စႏၵရားကို ေခတၱ ရပ္လိုက္၏။ သူသည္ သူေျပာခ်င္တာ ေျပာျပီး၍ ထြက္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ဆက္၍ သီဆိုကာ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ သူကား သည္လို လူစားမ်ိဳး။
သမဂၢ ဥကၠ႒ ကိုလွေမာင္ ( ယခု ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီဝင္ ) ၏ လက္ထပ္ပြဲသည္ ဘီ-အိုင္-ေအ သမားမ်ား အတြက္ ပထမ ဦးဆံုး ျဖစ္၏။ လက္ထပ္ပြဲ ျပီးေသာ အခါ ဧည့္ခန္းေဆာင္တြင္ မိတ္ေဆြမ်ား စုရံုးကာ ေနၾက၏။ ေၾကးစား စႏၵရား ဆရာတစ္ဦးက တီးကာ ေဖ်ာ္ေျဖလ်က္ ရွိ၏။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ စႏၵရား ဆရာကို ရပ္ေစကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လူၾကားထဲမွ အတင္းဆြဲေခၚ၍၊ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ တီးေစ၏။ သူသည္ စႏၵရားကို လက္ေထာက္ကာ မရတရ ျဖင့္ လိုက္ဆို၏။ တီးေသာ သီခ်င္းမွာ “ကဥၥန” သီခ်င္းပင္ ျဖစ္၏။ ေတးဆံုးလ်ွင္ လက္ခုပ္တီးကာ ေနာက္တစ္ပိုဒ္ တီးခုိုင္းျပန္၏။
တစ္ခါက ဂ်ပန္ေခတ္ ဝန္ၾကီးတစ္ဦး၏ ထမင္းပြဲတြင္ သူ႕ကို စစ္ေသနာပတိဟု အားလံုးက ေလးစားေသာ အားျဖင့္ ထမင္းစား ခန္းမၾကီးထဲသို႔ သူ႕ကို အရင္ဝင္ေစ၏။ အျခားဧည့္သည္မ်ားက အဝင္ဝတြင္ ရပ္၍ သူ႕အဝင္ကို ေစာင့္လ်က္ ေနၾက၏။ သူသည္ စစ္ဝတ္စစ္စား ျဖင့္ ဝင္လာကာ ရုတ္တရက္ စားပြဲထိပ္ ကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ျပီး ဆတ္ကနဲ ဘယာေၾကာ္ တစ္ခုကို ယူကာ စားလိုက္၏။ သူထမင္းစား ေနစဥ္ ဧည့္သည္ ဝင္လာလို႔လည္း ျမန္မာ ဧည့္ဝတ္ထံုးစံ အရ ထမင္းစားပါဦးလား ဟု ေခၚခ်င္မွ ေခၚေသာ လူစားမ်ိဳး ျဖစ္၏။ ဒါေတြေၾကာင့္ သူ႔ကို မိတ္ေဆြ ရင္းမ်ားက “ေၾကာင္သည္” ဟု အမွတ္ထားၾက၏။
သူ႔တြင္ သိမ္ေမြ႕ျခင္းမရွိ၊ အလွအပကို မမက္ေမာ။ သူသည္ ၾကမ္းတမ္းသည္။ ရိုင္းသည္။ ဆက္ဆံ ေပါင္းသင္းေရးတြင္ ရွိေသာ ဧည့္ဝတ္ ထံုးစံ ယဥ္ေက်းျခင္း စသည္တို႔ကို သူသည္ လံုးဝ ဂရုမစိုက္။ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ၊ သဘင္ စေသာ အနုပညာရပ္မ်ားကို မလိုက္စား။ သူ႔ကိုယ္သူ အတင္း ယဥ္ေက်းေအာင္ မလုပ္။ သူ၏ နကို အတိုင္း ခပ္ရိုင္းရိုင္း၊ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ မျပဳမျပင္ဘဲ ေန၏။ သူ႔တြင္ ႏိုင္ငံေရး ဝိညာဥ္က ျပင္းထန္ လွေခ်၏။ သူသည္ ႏို္င္ငံေရးကိုသာ တစ္ခုတည္း လုပ္ေသာ လူတစ္ဦး ျဖစ္၏။ သူသည္ ရိုင္း၏။ ၾကမ္း၏။ ေၾကာင္၏။ ကိစၥမရွိ။ သူသည္ ဧည့္ခန္းေဆာင္မွ ဂုဏ္သေရရွိ လူၾကီးလူေကာင္း မဟုတ္။ တစ္ခုတည္းေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ တစ္ခုတည္းကိုသာ လုပ္ေသာ ႏိုင္ငံေရး သတၱဝါ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိစၥ မရွိ။ ၁၉၄၂ ခုနွစ္တြင္ သူႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ေတြ႔၏။ သူသည္ အတတ္ပညာ ( Art ) အေၾကာင္းကို ေျပာျပ၏။ “အတတ္ပညာ ဆိုတာ ရွိတာပဲ။ လင္မယား ဘဝမွာလည္း အတတ္ပညာ ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ရတာပဲတဲ့။ အတတ္ပညာ မဲ့ရင္ လင္မယား ကြဲမွာေပါ့။ ဒီလိုပဲ ေတာ္လွန္ေရး မွာလည္း အတတ္ပညာ ရွိတာတဲ့။ အတတ္ပညာ ေျမာက္မွ ေတာ္လွန္ေရး ဟာလည္း တကယ့္ ေတာ္လွန္ေရး အစစ္ပဲ” သည့္ေနာက္ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႔ေတာ့။
ေတြ႔ဆံု ဖို႔လည္း အေၾကာင္း မရွိ။ အေၾကာင္းမရွိဘဲ သူ႔ဆီ သြားလည္ကလည္း ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ေလာကြတ္ပ်ဴငွာ ေခၚမည့္ လူစား မ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ တစ္ခါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘဝတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားၾကီး ထဲ၌ သူ၏ ဇနီးႏွင့္ ကေလးမ်ား တျပံဳၾကီးကို ျမင္လိုက္၏။ ေဩာ္…. သားနဲ႔ ၊ မယားနဲ႔ မို႔ လူစိတ္ ေတာ္ေတာ္ ေပါက္လာျပီ။ အရင္ကလို “ေၾကာင္” ေတာ့မည္ မဟုတ္။ အၾကမ္းအရိုင္းမွ ယဥ္ေက်းလာေတာ့မည္ ဟု ေအာက္ေမ့လိုက္၏။ မွန္မမွန္ကား မေျပာတတ္။ ဖ-ဆ-ပ-လ ဥကၠ႒ အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္ ဦးေအာင္ဆန္း ကိုကား ကၽြန္ေတာ္ မသိ၊ သူ၏ ႏိုင္ငံေရးကို ေဝဖန္ျခင္း မဟုတ္။ သူ၏ လူ အျဖစ္သာ ကၽြန္ေတာ္ သိသည္ အထိ ေျပာျပျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ တစ္ခုေတာ့ ထင္သည္။ သူသည္ လူထုထဲမွ လူတစ္ဦး ျဖစ္၍ လူထုႏွင့္ ဆက္စပ္ေန၍ လူထု ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာသည္ ျဖစ္လိမ့္မည္။
ဒဂုန္တာရာ
၁၈၊၁၊၁၉၄၇ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္
အတြဲ ( ၁ ) ၊ အမွတ္ (၃ )
No comments:
Post a Comment