ထင္းခုတ္သမားပုံျပင္
" ထင္းခုတ္သမားႏွစ္ဦး "
တစ္ခါက ထင္းခုတ္သမား လူငယ္တစ္ဦး ေတာင္တက္ျပီး ထင္းခုတ္ေလသည္။ မၾကာမီ
ထင္းခုတ္သမား အဘိုးအိုတစ္ဦးလည္း ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထင္းမ်ားကို
ခုတ္ၾကရင္းညေနေစာင္းခ်ိန္တြင္ အဘိုးအို၏ ထင္းမွာ လူငယ္ထက္ ပိုမ်ားေနခဲ့သည္။
အဘိုးအိုမွာ ေနာက္က်မွ ေရာက္လာျပီး သူ႔ထက္ ထင္းပိုမ်ားေနသည္ကို သတိျပဳမိေသာလူငယ္က ေနာက္ရက္တြင္ ေစာေစာထျပီး ထင္းခုတ္ထြက္ရန္
ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ လူငယ္မွာ အဘိုးအိုထက္ ေစာျပီး
ထင္းခုတ္ရန္ ထြက္ခဲ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္ အဘိုးအိုထက္ ထင္းပိုရမည္ဟု
ေတြးေနမိသည္။ သို႔ေသာ္အလုပ္သိမ္းခ်ိန္တြင္ အဘိုးအို၏ ထင္းမွာ သူ႔ထက္
ပိုမ်ားေနသည္ကို ေတြ႔ျပန္သည္။ သို႔ႏွင့္ ေလး၊ ငါးရက္ဆက္တိုက္ ေတာင္ေပၚသို႔
ေရာက္ႏွင့္ေနျပီ မိုးခ်ဳပ္ေန၀င္မွ အိမ္ျပန္ခဲ့ ေသာ္လည္း သူ၏ထင္းမွာအဘိုးအိုထက္ နည္းေနခဲ့သည္။
ေျခာက္ရက္ေျမႇာက္ေန႔တြင္ သူသည္ မေအာင့္ႏိုင္သည့္အဆံုး
အဘိုးအိုအားေမးျမန္းခဲ့သည္။ “ အဘိုး…. ကြ်န္ေတာ္က အဘိုးထက္ အားသန္တယ္…
အဘိုးထက္
ေစာျပီး ေတာင္ေပၚေရာက္ေအာင္ လာခဲ့တယ္.. ေနာက္က်မွ
အိမ္ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ကြ်န္ေတာ္ခုတ္ရတဲ့ ထင္းက အဘိုးထက္ နည္းေနခဲ့တယ္…
ဘာေၾကာင့္လဲ”
“ဒီိလို လူေလး… အဘိုးက ထင္းခုတ္ျပီး
အိမ္ျပန္ေရာက္တုိင္း အဘိုးရဲ႔ ပုဆိန္ကို ေသြးတယ္။ လူေလးက မေသြးခဲ့ဘူး။
အဘိုး အသက္ၾကီးျပီ ေနာက္က်မွ
ေတာင္ေပၚေရာက္သလို လူေလးထက္ ေစာျပီး အလုပ္သိမ္း ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္အဘိုးရဲ႔ ပုဆိန္က လူေလးပုဆိန္ထက္ ထက္တယ္။ အဘိုး ေလး ငါးခ်က္ခုတ္လို႔
ျပတ္တဲ့ သစ္ပင္ကို လူေလးက ဆယ္ခ်က္ေလာက္ခုတ္ရတယ္… ဒါေၾကာင့္ လူေလးရဲ႕ထင္းေတြ နည္းေနတာပါ”
အလုပ္ထဲက လူေတြကို ေဟာေျပာပဲြ သြားနားေထာင္ဖို႔၊ အခ်ိန္ပို သင္တန္းေတြတက္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ အျမဲ တိုက္တြန္းတတ္တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြက
“အလုပ္ပင္ပန္းရတဲ့ ၾကားထဲ သင္တန္းေတြ ေဟာေျပာပဲြေတြ တက္ဖို႔အခ်ိန္မရွိဘူး”
လို႔ ညည္းၾကရင္း ဒီပံုုျပင္နဲ႔ ခိုင္းႏိုင္းျပီး သူတို႔ကို ကြ်န္ေတာ္
ေျပာတတ္တယ္။ “ထင္းပဲခုတ္ေနျပီး ပုဆိန္ေသြးဖို႔ေမ့ေနၾကရင္ အလုပ္အျပည့္
လုပ္ျပီး ရလဒ္တစ္၀က္ပဲ ခံစားရမယ္ ဆိုတာကို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္
သိလာလိမ့္မယ္”
လူ႔ဘ၀ လမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ ရွင္သန္ၾကီးျပင္းဖို႔
ၾကိဳးစားေနသလို တစ္ဖက္ကလည္းကိုယ့္ကို ဗဟုသုတေတြနဲ႔ ေပါမ်ားေနသင့္တယ္။
အရင္ေခတ္တုန္းကေတာ့
ထင္းခုတ္ျပီး အသက္ေမြး၀မ္းလို႔ ရေပမယ့္ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ဒီေခတ္မွာထင္းပဲခုတ္ေနလို႔ မလံုေလာက္ေတာ့ဘူး။ တစ္ဖက္က ထင္းခုတ္ရင္း တစ္ဖက္ကလဲ
ပုဆိန္ကို ေသြးေနသင့္တယ္။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ေခတ္က ကိုယ့္ကို ပယ္ထုတ္ သြားႏိုင္တယ္……
Admin (ေဂ်ေက)
Ref>>> စာအုပ္စာေပ ဒို႔ မိတ္ေဆြ
No comments:
Post a Comment