ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း

 

 

by တို႕ဗမာအစည္းအရုံး Dobama Asiayone on Monday, December 31, 2012 at 11:38pm ·

 "ၾကည္ ...ပဲျပဳတ္နဲ႕ နံျပားစားခ်င္တယ္

ေအာင္ဆန္း"

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ လက္ေရးျဖင့္ သူကုိယ္တိုင္ေရးၿပီး ေအာက္တြင္လည္း ေအာင္ဆန္းဟု သူ၏ နာမည္လက္မွတ္ ေရးထိုးထားေသာ စာတိုကေလးပင္ျဖစ္သည္။

တခါကဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူ၏ ခ်စ္ဇနီးေဒၚခင္ၾကည္အား သူႀကိဳက္ေသာ ပဲျပဳတ္၊ နံျပား စားခ်င္ေၾကာင္း ပူဆာလိုက္သည့္စာပင္ ျဖစ္သည္။ ပူဆာသည္ဟု ဆိုရျခင္းမွာ ေဟ့ ငါပဲျပဳတ္နဲ႕ နံျပားစားခ်င္တယ္၊ မနက္ေစာေစာ အသင့္၀ယ္ထားလိုက္ဟု စစ္သူႀကီးတစ္ဦးက စစ္သည္ရဲေဘာ္ကေလးအား အမိန္႔ေပးလိုက္ပံုမ်ိဳးမဟုတ္။ သားငယ္တစ္ဦးက သူ႔ကုိ အလြန္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ မိခင္အား ကေလးငယ္သဖြယ္ ပူဆာလိုက္သည့္ ေလသံမ်ိဳးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။

အထက္ေဖာ္ျပပါ စာတိုကေလးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း စိတ္၀င္စားသူ၊ ေလ့လာသူ၊ သူ႔အေၾကာင္း ေဟာေျပာေရးသားသူ မွန္သမွ်ေကာင္းစြာ သိၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယင္းစာတုိကေလးႏွင့္ ပတ္သက္၍ သေဘာထားကြဲလြဲမႈ၊ အျပင္းပြားမႈမ်ားလည္း ရွိခဲ့ပါသည္။ သေဘာထားကြဲလြဲမႈ၊ အျငင္းပြားမႈ ျဖစ္ေစမည့္ အထက္ပါ ဗိုလ္္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ လက္ေရးျဖင့္ စာတိုကေလးသည္ ယေန႕တုိင္ေအာင္ တကၠသိုလ္သမိုင္းသုေတသနဌာန (သို႕မဟုတ္) တပ္မေတာ္ ေမာ္ကြန္းတိုက္တြင္ ရွိေနမည္ဟု ထင္ရပါသည္။

ယင္းစာတိုကေလးႏွင့္ ပတ္သက္၍ အျငင္းပြားမႈအေၾကာင္း အနည္းငယ္မွ် ရွင္းျပလိုပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ လက္ေရးျဖင့္ ေရးထားေသာစာတိုကေလးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္မွတ္ေရးထိုးထားသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း စာပါအေၾကာင္းအရာက ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရးႏွင့္ ဘာမွ်မဆိုင္။ သူ၏ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ေရး ဒႆနဆိုင္ရာ သံုးသပ္ခ်က္လည္းမဟုတ္။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥသာျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သည္လို ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥမ်ိဳးေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း ေရးသားျပဳစုျခင္း၊ ေဟာေျပာျခင္းမ်ား မလုပ္သင့္။ ႏိုင္ငံေရး စစ္ေရး သို႔မဟုတ္ အေတြးအေခၚပိုင္းဆိုင္ရာ သေဘာတရားမ်ိဳးသာလွ်င္ မွတ္တမ္းတင္ ေရးသားသင့္သည္။ ေဟာေျပာသင့္သည္။ ဥပမာ ဇူလိုင္၊ ၉၄ထုတ္ ႏြယ္နီ မဂၢဇင္းမွ ကၽြန္ေတာ္၏ ငါးမူးတန္းမွ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခဲ့ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေဆာင္းပါးဆိုလွ်င္လည္း အထက္ပါယူဆခ်က္အရ ကိုယ္ေရးကုိယ္တာ ကိစၥသာျဖစ္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း ေရးသားေဟာေျပာရာ၌ အသံုးမျပဳသင့္ဟု အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္ေနပါသည္။

၀ါရင့္ သမိုင္းပညာရွင္ၾကီးတစ္ဦးကမူ ယင္းအယူအဆကို လက္မခံပါ။ ဒီလိုလဲ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥ အေသးအဖြဲကေလးေတြဆိုျပီး ပစ္ပယ္လို႕ မရဘူး။ ဒါမ်ိဳးေတြက ကာယကံရွင္ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ပင္ကိုသဘာ၀စရိုက္ Character ကို ေပၚလြင္ေစတယ္။ သူ႔ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ အေတြးအေခၚေတြ၊ အေျမာ္အျမင္ အယူအဆေတြကို ခန္႔မွန္းလို႔ရတယ္။ သူဟာ ဘယ္လို လူစားမ်ိဳးလဲဆိုတာ ရုပ္လံုးေဖာ္ရာမွာ အေထာက္အကူျဖစ္ေစႏိုင္တယ္။ က်ဳပ္သေဘာထားကို ေျပာရရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႕ ပတ္သတ္လို႔ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ၊ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြ ေလ့လာမွတ္သားႏိုင္ေအာင္ ေစာေစာက ေျပာတဲ့ ကိုယ္ေရးကုိယ္တာကိစၥ အေသးအဖြဲကေလးေတြကအစ မွတ္တမ္းတင္ ေရးသားသင့္တယ္လို႔ ယူဆတယ္။

ဤသို႔ သမိုင္းပညာရွင္ႀကီးက ထုတ္ေဖာ္ေျပာခဲ့ပံုကို ၾကားနာမွတ္သားရဖူးပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဤေဆာင္းပါးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ သဘာ၀စရိုက္ကုိ ခန္႔မွန္း၍ ရႏိုင္မည့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ကိုယ္ေတြ႔ ျဖစ္ရပ္အခ်ိဳ႕ကို ေဖာ္ထုတ္တင္ျပလိုက္ရပါသည္။ ဥပမာဆုိလွ်င္ ၁၉၄၆ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၂၆ရက္ေန႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ၿဗိတိသွ်ဘုရင္ခံထံမွ အစိုးရအဖြဲ႕ အာဏာကို လႊဲေျပာင္းလက္ခံယူျပီးေနာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းရွိ အတြင္း၀န္ရံုး (ယခု ၀န္ႀကီးမ်ားရံု) သို႔ ေန႔စဥ္ရံုးတက္ခဲ့ရပါသည္။

သူ၏ ရာထူး (တရား၀င္ အေခၚအေ၀ၚမွာ) ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီ ဒုတိယဥကၠဌ ျဖစ္ပါသည္။ ဥကၠဌက ဘုရင္ခံျဖစ္ေသာ္လည္း အစည္းအေ၀းလုပ္လွ်င္ ဘုရင္ခံမတက္ပါ။ ဒုတိယ ဥကၠဌျဖစ္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကပင္ သဘာပတိအျဖစ္ ဦးေဆာင္စည္းေ၀းရပါသည္။ လြတ္လပ္ေရးမရေသးမီ ကာလျဖစ္၍ ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီဟု ေခၚေသာ္လည္း စင္စစ္အားျဖင့္ အစိုးရအဖြဲ႕ (ကက္ဘိနက္)ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ တာ၀န္က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္၊ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး၊ ႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီးအျဖစ္ ၀န္ႀကီးဌာန သံုးခုကုိ တာ၀န္ယူရသျဖင့္ အလြန္အလုပ္မ်ားလွပါသည္။

တစ္ေန႔သ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ မြန္းလြဲသံုးနာရီခန္႔တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အား လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းတီး၍ ေခၚသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္သူ၏ ရံုးခန္းတြင္းသို႔ လ်င္ျမန္သြက္လက္စြာ ၀င္သြားလိုက္ပါသည္။ ထုိေန႔အဖို႔ မ်က္ႏွာျဖဴအတြင္း၀န္က သူ႔ထံတင္ျပဆံုးျဖတ္ခ်က္ ရယူသည့္ ဖိုင္တြဲမ်ားအားလံုး ေလ့လာ၍ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ေပးျပီး သူ၏စားပြဲတြင္ စာရြက္စာတန္းမ်ား၊ ဖိုင္တြဲမ်ား ရွင္းေနၿပီ ျဖစ္သည္။

"ဘာမ်ားလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္"

ကၽြန္ေတာ္က ထံုးစံအတိုင္း သတင္းပို႔ရင္း ေမးလိုက္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ၀န္ႀကီးတစ္ဦးက သူ႔ပီေအ (အပါးေတာ္ျမဲ) ကို ေျပာသည့္ ဟန္မ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ရင္းႏွီးေသာ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းအား ရင္ဖြင့္သလုိ ဟန္မ်ိဳးျဖင့္ "ငါအခု ဗိုက္ဆာလို႔ တစ္ခုခုစားခ်င္တယ္ကြာ"ဟု ေျပာပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဘာေၾကာင့္ ဤသို႔ေျပာသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းရိပ္မိလိုက္ပါျပီ။ ထုိေန႔ နံနက္က ရံုးသို႔မလာမီ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးအား နံနက္စာ ထမင္းေကၽြးရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္က (ထုိအခ်ိန္က ေစ်းအေပါဆံုး ဟင္းလ်ာတစ္ခုျဖစ္သည့္) ဘဲဥဟင္းႏွင့္ ေကၽြးခဲ့ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဘဲဥဟင္းကို မႀကိဳက္၍လားမသိ။ ထမင္းၿမိန္ပံုမရဘဲ တစ္ပန္းကန္သာ စားၿပီး စားပြဲမွ ထလိုက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကပ်ာကယာလက္ေဆး၍ ရံုးသြားရန္ ျပင္ဆင္ခဲ့ရပါသည္။ နံနက္ ဆယ္နာရီခန္႔ အတြင္း၀န္ရံုးသို႔ ေရာက္ၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ တစ္ေနကုန္နီးပါး ဆက္တိုက္အလုပ္လုပ္ေနရခ်ိန္တြင္ ဘာမွ် မစားေသာက္ရေသာေၾကာင့္ ဆာေလာင္လာျပီး ကၽြန္ေတာ့္အား တစ္ခုခုစားခ်င္ေၾကာင္း ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။

(မွတ္ခ်က္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေနျဖင့္ ၀န္ႀကီးလစာရသည္ မွန္ေသာ္လည္း ယင္းလစာေငြကို ကိုင္ျပီး ၀င္ေငြထြက္ေငြ မွ်တေအာင္ သို႔မဟုတ္ ဘတ္ဂ်က္ မေအာက္ေအာင္ စိစစ္သံုးစြဲရရွာသူ ေဒၚခင္ၾကည္အဖို႔ မလြယ္လွပါ။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် လာေရာက္ေသာ ဧည့္သည္မ်ား၊ ရဲေဘာ္မ်ားအားလည္း ဧည့္ခံေကၽြးေမြးေရေသာေၾကာင့္ လကုန္ခါနီးရက္မ်ားဆိုလွ်င္ အထူး ၿခိဳးျခံေခၽြတာရရွာပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ဘဲဥဟင္းတစ္မယ္တည္း ခ်က္ေကၽြးသည္ကိုလည္း မည္သို႔မွ် အျပစ္မဆုိသာပါေခ်။ စာေရးသူ)

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကုိၾကည့္ျပီး စိတ္ထဲမွ သနားသြားမိပါသည္။ သူ႔ခမ်ာ တကယ္ပင္ ဆာေလာင္၍ ေျပာမွန္းသိ၍လည္း တစ္ခုခု၀ယ္ေကၽြးစိတ္ ျဖစ္ေပၚလာမိပါသည္။

"ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘာမ်ားစားခ်င္လုိ႕လဲ"

ကၽြန္ေတာ္က ေမးလုိက္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ၀မ္းသာသလိုျဖစ္သြားၿပီးမွ တစ္စံုတစ္ခု စဥ္းစားမိဟန္ျဖင့္ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ျပန္ပါသည္။

"ဘာလဲ ၊ မင္းက ငါ့ကို၀ယ္ေကၽြးမလို႕လား။ ၀ယ္ေကၽြးရေအာင္ မင္းမွာ ပိုက္ဆံေကာ ရွိလို႕လား"

သာမန္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား လိမ္ေျပာေလ့မရွိပါ။ သူသည္ လိမ္ေျပာျခင္းကို လံုး၀မႀကိဳက္။ မွန္ရာကိုသာေျပာမွ သေဘာက်သူျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြကလည္း သူ႔အား လိမ္မေျပာ၀ံ့ၾကပါ။ သို႔ရာတြင္ ထုိေန႔ကေတာ့ သူဗိုက္ဆာ၍ တစ္ခုခုစားခ်င္ေၾကာင္းကို ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ေျပာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္တစ္ခါေတာ့ အမွန္ကိုမေျပာမွ ျဖစ္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။

"ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပိုက္ဆံပါပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ုဳပ္ဘာစားခ်င္တယ္ဆုိတာသာ ေျပာပါ"

ကၽြန္ေတာ္က ခပ္တည္တည္ႏွင့္ အက်ီအိတ္ကို လက္ျဖင့္ ပုတ္ျပရင္း ေျပာလိုက္ပါသည္။ အမွန္က ကၽြန္ေတာ္၏ အက်ီအိတ္ထဲတြင္ ေငြငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ႏွင့္ က်ပ္တန္ႏွစ္ရြက္၊ စုစုေပါင္းေငြ ခုႏွစ္က်ပ္သာ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က မွင္ေသေသႏွင့္ ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း ယံုၾကည္သြားပံုရပါသည္။

"ဟုတ္လား၊ မင္းတတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ မဂိုလမ္း (ေရႊဘံုသာလမ္း)က ပလာတာႏွင့္ ခပတ္စားခ်င္တယ္ကြာ"

"ဟုတ္ကဲ့၊ ဒါဆိုရင္လဲရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပါတဲ့ ေငြနဲ႔လံုေလာက္ပါတယ္။ ရံုးကေန မဂိုလမ္း (ေရႊဘံုသာလမ္း) သြားစားျပီးမွ အိမ္ျပန္ၾကတာေပါ့ ။ ကိုင္းလာပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္"

ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ရံုးခန္း၀တြင္ ေစာင့္ေနသူ ရံုးလုလင္အား

"ေဟ့ ငါတို႔ရံုးဆင္းေတာ့မယ္။ ေလးနာရီထိုးရင္ တံခါးေတြ ပိတ္လိုက္ေတာ့" ဟု ညႊန္ၾကားျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အားေခၚ၍ ရံုးေအာက္သို႔ ဆင္းခဲ့ပါသည္။

ထိုေန႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကားေမာင္းသူ ရဲေဘာ္ေက်ာ္စိန္ ေနမေကာင္းသျဖင့္ အိမ္မွ ရံုးသို႔ အလာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကပင္ ကားေမာင္းခဲ့ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အျပန္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ကားေပၚတင္၍ မဂိုလမ္း (ေရႊဘံုသာလမ္၊ ဒါလဟိုဇီလမ္း) မဟာဗႏၶဳလလမ္းထိပ္အနီး ဗလီႀကီးေအာက္ရွိ ပလာတာဆိုင္သို႔ တိုက္ရိုက္ေမာင္းသြားလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကားေမာင္းသြားရင္း စိတ္ထဲမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား သူစားခ်င္ေသာ ပလာတာႏွင့္ ခပတ္ကို ေကၽြးရန္ မည္သို႔မည္ပံု ပရိယာယ္ဆင္ရမည္ကို ႀကိဳတင္အကြက္ခ်ထားၿပီး ျဖစ္သည္။

မဂိုလမ္း (ေရႊဘံုသာလမ္း) ဗလီႀကီးေအာက္ရွိ ပလာတာႏွင့္ ဒံေပါက္ဆုိုင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀က မၾကာခဏ၀င္စားေလ့ရွိေသာ ဆိုင္ျဖစ္ျပီး ဆိုင္ရွင္မ်ားႏွင့္လည္း သိကၽြမ္းေနခဲ့ပါသည္။ ယင္းအခ်က္ကို အားကိုးၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ထိုဆိုင္သို႔ ရဲ၀ံ့စြာလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ထံုးစံအတိုင္း ဆိုင္ရွိလူငယ္စားပြဲထိုးမ်ားသည္ လြန္စြာေဖာ္ေရြစြာျဖင့္ ခရီးဦးႀကိဳျပဳကာ ေနရာထိုင္ခင္း ေပးၾကရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း စားပြဲတစ္လံုးတြင္ ၀င္ထုိင္ၿပီး တစ္ေယာက္လွ်င္ ပလာတာႏွစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ဆိတ္သားခပတ္ တစ္ပြဲစီ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ႏွစ္ပြဲမွာလိုက္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဆးလိပ္မီးညွိလိုဟန္ျဖင့္ ေငြသိမ္းေကာင္တာတြင္ ထိုင္ေနသူဆိုင္ရွင္အနီးသို႔ ကပ္သြားၿပီး ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္ပါသည္။

"ဒီမယ္ ခင္ဗ်ား၊ က်ဳပ္ကိုသိတယ္မဟုတ္လား၊ ဒီဆိုင္မွာ စားေနက် ေဖာက္သည္တစ္ေယာက္ပဲ။ ဟိုမွာ ထိုင္ေနတဲ့လူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိမွာေပါ့။ အခုသူက ပလာတာနဲ႕ ခပတ္စားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ေခၚလာခဲ့တယ္။ ခက္တာက က်ဴပ္မွာ ပိုက္ဆံအလံုအေလာက္မပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ဴပ္တို႔အခုစားလို႔ က်သင့္တဲ့ ေငြကို နက္ျဖန္က်မွ က်ဳပ္လာေပးပါရေစ။ ေနာက္ျပီး က်ဴပ္တို႔ျပန္ခါနီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေမးရင္ ပိုက္ဆံရွင္းၿပီးပါၿပီလုိ႔လည္း ေျပာေပးပါ။ က်ဴပ္မွာ ပိုက္ဆံမပါလာတာကို သူ မသိေစခ်င္ဘူး"

ကၽြန္ေတာ္က ခပ္တုိးတိုးေျပာလိုက္ရာ ဆိုင္ရွင္ကုလားသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား တခ်က္မွ် လွမ္းၾကည့္လုိက္ၿပီးေနာက္ နားလည္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပပါသည္။

"စိတ္ခ်ပါ ဆပ္။ က်သင့္တဲ့ေငြကုိ ဆပ္တို႔ၾကံဳေတာ့မွ ၀င္ေပးပါ။ ရပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမးရင္လည္း ေငြရွင္းၿပီးပါၿပီလုိ႔ ေျဖေပးပါ့မယ္"

ဤသို႔ေျပာေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွိရာသို႔ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ ပလာတာႏွင့္ ခပတ္ႏွစ္ပြဲေရာက္လာေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဆာေလာင္ေနဟန္ျဖင့္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ အားရပါးရစားပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကုိယ့္ပန္းကန္မွ ႏိႈက္စားရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကုိၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာမိသည္ႏွင့္အမွ် ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကို မရရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းယူရန္ အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ ဆံုးျဖတ္ထားသူ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ လူသားတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သနားစရာ ေကာင္းလွသည္ပါတကားဟု စိတ္ထဲမွက်ိတ္၍ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ သူစားၿပီးသြားသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္ျမန္ျမန္ပင္စားလိုက္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စားၿပီးသည္ကို ျမင္လွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္

"ေဟ့ေကာင္ ပိုက္ဆံရွင္းေပးလိုက္ေလကြာ၊ ငါတုိ႔သြားၾကမယ္"

ဟုေျပာရာ ကၽြန္ေတာ္လည္း

"ရွင္းၿပီးပါၿပီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္။ ေစာေစာက စားစရာမွာရင္း တစ္ခါတည္း ေငြရွင္းေပးခဲ့ပါတယ္"ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ဆိုင္ရွင္ကုလားႏွင့္ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း အခ်က္ျပေခၚလိုက္ရာ ဆိုင္ရွင္သည္ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား ရိုေသစြာ ဆလံေပးအေလးျပဳရင္း

"ပိုက္ဆံရွင္းၿပီးပါၿပီ"ဟု ျပံဳး၍ ေျပာပါသည္။

သည္ေတာ့မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေက်နပ္သြားဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပီး ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ပါသည္။

"ဘယ္ႏွယ့္လဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ။ စားလို႔ေကာင္းပါရဲ႕လား"

ကၽြန္ေတာ္က ဆုိင္ရွင္ေရွ႕တြင္ပင္ ေမးလိုက္ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း "ေအးကြ မစားရတာ ၾကာလို႔လား မသိဘူး။ အလြန္စားလို႔ေကာင္းတယ္" ဟု ျပံဳး၍ေျပာသည္ကို ဆိုင္ရွင္ကုလားသည္ သေဘာက်သြားပံုရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦး ကားေပၚတက္ၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗဟန္းတာ၀ါလိန္းလမ္ (နတ္ေမာက္လမ္း) ေနအိမ္သို႔ ေမာင္းျပန္လာခဲ့ပါသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္က်မွ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရံုးခ်ိန္မတိုင္မီ မဂိုလမ္း(ေရႊဘံုသာလမ္း) ပလာတာဆိုင္သို႔ အျမန္သြားၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စားခဲ့ေသာ ပလာတာႏွင့္ ခပတ္ဖိုး က်သင့္ေငြကို ရွင္းေပးလိုက္ရပါသည္။

၁၉၄၆ခုႏွစ္၊ မတ္လက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သခင္ျမ၊ ဟသၤာတဦးျမ၊ ဦးေအာင္ဇံေ၀ စေသာ ဖဆလပ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္အတူ စည္းရံုးေရးခရီးထြက္ခဲ့စဥ္က အေတြ႔အၾကံဳတစ္ခုကို အလ်ဥ္းသင့္၍ ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္တင္ျပလိုပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အစိုးရအဖြဲ႕အာဏာမရရွိေသးဘဲ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးသာ ျဖစ္ေနရာ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္၀န္ႀကီးမ်ား တိုင္းခန္းလွည့္လည္သလို ေလယာဥ္၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္၊ မီးရထား၊ မီးသေဘာၤစသည့္ အေဆာင္အေယာင္မ်ား မရရွိသျဖင့္ ျဖစ္သလို ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ သြားခဲ့ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အလြန္ပင္ပန္းစြာ ခရီးသြားရသည္ကို လံုး၀မညည္းညဴဘဲ ရႊင္လန္းတက္ၾကြစြာပင္ သြားခဲ့သည္မွာ အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးဖြယ္ ေကာင္းလွပါသည္။ စစ္အတြင္း ဂ်ပန္ေခတ္က သူသည္ တပ္မေတာ္ေသနာပတိႏွင့္ စစ္၀န္ႀကီးအျဖစ္ ေမာရစ္၂၅ အမ်ိဳးအစား အနက္ေရာင္ ဆလြန္းကားႀကီးကို အလံသံုးခုဆင့္လႊင့္လ်က္ စီးနင္းသြားလာခဲ့ရသည္ကိုလည္း ျပန္လည္သတိမရ၊ မေတာင့္တဘဲ ပန္းေတာင္းမွ ေတာင္ကုတ္သို႔အသြား ဘတ္စ္ကား အစုတ္တစ္စီးျဖင့္ သြားရျခင္း၊ ရခိုင္ဖက္တြင္လည္း ႏြားလွည္းတလွည့္၊ ေျခက်င္တခါသြားလာၿပီး စည္းရံုးစကားေျပာရျခင္းကို လံုး၀စိတ္ဓာတ္မက်ဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္လင္စြာပင္ သြားလာ ေဟာေျပာစည္းရံုးခဲ့ပါသည္။

[မွတ္ခ်က္။ အလံသံုးဆင့္ဆိုသည္မွာ ဂ်ပန္စစ္ဘက္ အႀကီးအကဲမ်ား မိမိတို႔၏ ေမာ္ေတာ္ကားတြင္ ရာထူးအလိုက္ အလံမ်ား တပ္ဆင္လႊင့္ထူ၍ သြားေလ့ရွိသကဲ့သို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ကားတြင္လည္း စစ္ဖက္ရာထူး ေမဂ်ာဂ်င္နရယ္ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္) အလံ၊ တပ္မေတာ္ ေသနာပတိအလံႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္ စစ္၀န္ႀကီး အလံဟူ၍ အလံသံုးခုဆင့္၍ လႊင့္ထူသြားခဲ့ရျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္။]

ရခိုင္ျပည္ ေျမာက္ပိုင္းစစ္ေတြၿမိဳ႕ ပတ္၀န္းက်င္ တ၀ိုက္ေနရာအႏံွ႔အျပားသို႔ လွည့္လည္ေဟာေျပာ စည္းရံုးၾကၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္သို႔မျပန္မီ ေတာင္ကုတ္၊ သံတြဲ ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕နယ္မ်ားဆီသို႔ ဆက္လက္သြားေရာက္ ေဟာေျပာရန္ ယင္းေဒသ၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔၏ အမာခံ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ႀကီး ကြယ္လြန္သူ ပါေမာကၡ ဦးေက်ာ္ရင္က စီစဥ္ထားပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေနျဖင့္ ေတာင္ကုတ္၊ သံတြဲေဒသတြင္ ေရလမ္းမွ ခရီးသြားရျခင္းကို သေဘာမက်ေသာ္လည္း အလြန္ရင္းႏွီးျပီး အားကိုးရသူ ဦးေက်ာ္ရင္က ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားျခင္းကို မျငင္းဆန္လိုသျဖင့္ လွည့္လည္ေဟာေျပာရန္ သေဘာတူလိုက္ပါသည္။

သို႔ႏွင့္ပင္ နယ္လွည့္ခရီးထြက္ၾကရမည့္ေန႔ နံနက္ပိုင္းတြင္ ေဒသခံ ပုဂၢိဳလ္တို႔က ေရလမ္းျဖင့္ သြားရန္အတြက္ တံငါေလွႀကီးမ်ားျပင္ဆင္ေနၾကစဥ္ ဗိုလ္္ခ်ဳပ္သည္ ရပ္ေစာင့္ၾကည့္ေနရာမွ ကၽြန္ေတာ့္အား သူ႔အနီးသို႔ေခၚ၍ ခပ္တိုးတိုးေမးပါသည္။

"ေဟ့ေကာင္ ငါတုိ႔အခုသြားရမယ့္ေရလမ္းက ပင္လယ္ျပင္ကို ျဖတ္သြားရမွာလား"

"ဟုတ္ကဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္။ ေရလမ္းဆိုေပမယ့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေရတိမ္ျပီး ကမ္းနဲ႔နီးနီးေနရာက သြားမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခရီးတေထာက္မွာေတာ့ ပင္လယ္ကိုျဖတ္သြားရပါမယ္။ ေဘးအႏၱရာယ္ေတာ့ မရွိပါဘူး။ ရာသီဥတုကလည္း သာယာျပီး လိႈင္းေလၿငိမ္တဲ့ ရာသီမို႔ အဆင္ေျပမွာပါ"

ကၽြန္ေတာ္က ခရီးစဥ္ကို သိထားသည့္အတိုင္း အမွန္ကိုေျဖလိုက္ပါသည္။

"ဟာ ပင္လယ္ျပင္ကို ျဖတ္သြားရမယ္ဆိုရင္ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္ကြ"

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္"

"ဘာျဖစ္ရမွာလဲ။ ငါက ေရမကူးတတ္ဘူးကြ၊ မေတာ္မဆ ေလွေမွာက္ရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ"

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႔အားၾကည့္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိပါသည္။

ေရမကူးတတ္သူမ်ား အေနျဖင့္ ေရလမ္းခရီးသြားရမွာ ေၾကာက္ျခင္းသည္ မဆန္းပါ။ အထူးသျဖင့္ ကမ္းႏွင့္ေ၀းေ၀း ပင္လယ္ျပင္ကို ျဖတ္သြားရမည္ကို စိုးရိမ္ရမည္ဆိုရင္လည္း စိုးရိမ္မိမည္မွာ သဘာ၀က်ပါသည္။ သို႔ေသာ္ခရီးက မသြားမျဖစ္။ ဦးေက်ာ္ရင္ႏွင့္ ေဒသခံ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္ လာေရာက္ ေဟာေျပာမည္ဟု ေၾကျငာထားၿပီးေနေပျပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စဥ္းစားရင္း အၾကံတစ္ခုရမိသျဖင့္ "ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဒီမွာပဲ ခဏေစာင့္ပါ။ ခရီးစဥ္ ေျပာင္းလို႔ရရင္ ေျပာင္းၿပီး သြားဖို႔ ကိုေက်ာ္ရင္တို႔နဲ႔ တိုင္ပင္ၾကည့္ပါဦးမယ္" ဟု ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ႀကီး ဦးေက်ာ္ရင္တို႔ လူစုရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ရင္က ဘာမွမေျပာ။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ စိတ္ကူးရသည့္အၾကံကို ခပ္တိုးတိုးေျပာျပၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ရင္ကလည္း နားလည္ဟန္ျဖင့္ ျပံဳး၍ေခါင္းညိတ္ျပပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္ေလွ်ာက္သြားလိုက္ပါသည္။

"ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘာမွ စိုးရိမ္စရာ မရွိဘူး။ ကိုေက်ာ္ရင္တို႔ အဖြဲ႔နဲ႔ တုိင္ပင္ၿပီးပါၿပီ။ သြားမယ့္ ခရီးစဥ္ကို လမ္းေျပာင္းၿပီး သြားၾကမယ္။ အတြင္းဘက္ ေခ်ာင္းငယ္တစ္ခုကေနတစ္ဆင့္ ျဖတ္သြားမွာမုိ႔ နည္းနည္းေတာ့ ပိုေ၀းလို႔ အခ်ိန္ပုိၾကာမယ္။ ဒါေပမယ့္ ပင္လယ္ျပင္ ျဖတ္စရာမလိုေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ခ်လက္ခ် သြားႏိုင္ၾကပါ့မယ္။ ကဲ ေလွေတြလဲ အသင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ သြားၾကရေအာင္"

ဤသို႔ေျပာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား အသင့္ျပင္ထားေသာ ေလွႀကီးဆီသို႔ ေခၚသြားလိုက္ပါသည္။ ေလွက တံငါေလွ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဒသခံပုဂၢိဳလ္မ်ားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္စီးသည့္အခါ ေနပူသက္သာေအာင္ဆိုၿပီး ေပါင္းမိုး ေလွ၀မ္းအေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ အၾကံအစည္ ေခ်ာေမာအဆင္ေျပသြားပါသည္။ ေလွ၏အမိုးေအာက္တြင္ ခင္းထားေသာ သင္ဖ်ဴးဖ်ာမ်ားရွိရာ ကၽြန္ေတာ္က လူငယ္တစ္ဦးအား ေခါင္းအံုးတစ္လံုး ရွာခိုင္းၿပီး ဖ်ာေပၚတြင္ ခ်ထားလိုက္ပါသည္။

ေလွေပၚတက္မိသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား အမိုးေအာက္သို႔ ၀င္ေစၿပီးေနာက္ "ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အခုသြားရမယ့္ေရလမ္းက နည္းနည္းပိုေ၀းလို႔ အေတာ္ၾကာၾကာသြားရမယ္။ ဒီတိုင္း ထိုင္လိုက္သြားရင္လည္း ပ်င္းစရာေကာင္းလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ခရီးလဲပန္း၊ ညတုန္းကလည္း စကားေျပာေနၾကတာ ညဥ့္နက္သြားလို႔ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား။ အခုအခ်ိန္ရတုန္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအးေအးေဆးေဆး တေရးေလာက္အိပ္လုိက္ပါ။ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ သြားေဟာေျပာရမယ့္ ရြာေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိပ္ေရး၀ၿပီး လန္းဆန္းလာပါလိမ့္မယ္" ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား ဇြတ္အတင္းပင္ အိပ္ခိုင္းလိုက္ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အခ်က္တစ္ခုမွာ ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရး ကိစၥမ်ားတြင္သာ သူကုိယ္တိုင္ အဆံုးအျဖတ္ေပးေလ့ရွိေသာ္လည္း အျခားအေသးအဖြဲ လူမႈေရးကိစၥမ်ားတြင္ဆိုလွ်င္္ ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔စီစဥ္ေပးသလိုသာ လုပ္ေလ့ရွိျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ျပည္တြင္းျပည္ပ ခရီးသြားလာရာတြင္ ဆိုလွ်င္လည္း ဘယ္အခမ္းအနားအမ်ိဳးက်လွ်င္ ဘယ္လို၀တ္စားရမည္ကိုပင္ သူ မသိသျဖင့္ "ေဟ့ေကာင္ လုပ္စမ္းပါဦးကြ၊ ငါဘယ္လို၀တ္ရမွာလဲ"ဟု ေမးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က ၀တ္ရမည့္ အ၀တ္အစားမ်ား ေရြးထုတ္ေပးလိုက္ရံုႏွင့္ ကိစၥၿပီးသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဘာမွ်မေျပာဘဲ ကၽြန္ေတာ္ေပးေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကိုသာ ၀တ္ေလ့ရွိပါသည္။ တခါတရံ နက္ကတိုင္ လည္စည္း စည္းရာတြင္ ပံုပန္းမက်ျဖစ္ေနလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကပင္ ပံုက်ေအာင္ စည္းေပးရပါသည္။ ဆုိလိုသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ႏိုင္ငံေရး ကိစၥကလြဲလွ်င္ လူမႈေရးကိစၥမ်ားတြင္ ဘယ္ေတာ့မွ ဆရာမလုပ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသာ ေမးၿပီး စီစဥ္ေပးသည့္အတိုင္း လိုက္လုပ္တတ္ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ေလွေပၚေရာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္က တေရးတေမာအိပ္ရင္း အနားယူပါဟု ေျပာေတာ့လည္း သူသည္ ဘာမွမေျပာဘဲ လွဲအိပ္ခ်လိုက္ရာ ပင္ပန္း၍လား မေျပာတတ္၊ ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားရွာပါသည္။ သည္ေတာ့မွ ေလွကို ပဲ့ကိုင္ထိန္းသူ၊ ေလွာ္ခတ္သူ လူငယ္မ်ားအား စထြက္ရန္ေျပာၿပီး ပင္လယ္ျပင္ကိုျဖတ္၍ ေလွာ္ခတ္သြားၾကရပါေတာ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခမ်ာ ဘာမွမသိ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာသလို ေရတိမ္တိမ္ေခ်ာင္းက်ဥ္းက်ဥ္းထဲက ျဖတ္ေလွာ္သြားသည္ဟုသာ ထင္လွ်က္ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေပ်ာ္သြားရွာပါသည္။

ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသလို ေနရာမွ လူမ်ားဆုိလွ်င္ ကေလးဘ၀ကပင္ ေရထဲဆင္းေဆာ့ကစားရာမွ ေရကူးတတ္ရံုမက က်င္လည္စြာကူးႏိုင္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ မိုးေခါင္ေရရွား၊ အင္းအိုင္ျမစ္ေခ်ာင္းမရွိသေလာက္ ရွားပါးေသာ မေကြးတိုင္း နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕သားဇာတိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအဖို႔ ေရမကူးတတ္ျခင္းမွာ မဆန္းပါ။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ေရကူးကန္၊ ေရကူးအသင္း (swimming club) လည္း ရွိသျဖင့္ အသင္း၀င္ၿပီး ေရကူးသင္လွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ တကၠသိုလ္သမဂၢႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးကိုသာ စိတ္၀င္စားၿပီး အခ်ိန္ျပည့္ လႈပ္ရွားေနသူ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ကိုေအာင္ဆန္းအေနျဖင့္ရကူးအသင္း၀င္ၿပီး ေရကူးသင္ရန္အတြက္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ပင္လယ္ျပင္ျဖတ္၍ ေရလမ္းခရီးသြားျခင္းမ်ိဳးကို မသြားခ်င္သည္မွာလည္း သဘာ၀က်သည္ဟု ဆိုရပါမည္။

တပ္မေတာ္ ေသနာပတိ စစ္သူႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေရမကူးတတ္ဘဲ ေရလမ္းခရီးသြားရမွာ ၀န္မေလးသင့္ဟု ေ၀ဖန္အျပစ္တင္၍မရပါ။ ယင္းကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္သံုးသပ္ရရွိသည့္ အဓိက အခ်က္ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ထပ္တလဲလဲေျပာေလ့ရွိေသာ လူမွာ အေရးႀကီးဆံုးက ကုိယ္က်င့္တရားနဲ႔ အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးမႈပဲျဖစ္ပါတယ္။ အေျခအေန အခ်ိန္အခါ ေနရာဌာနမေရြး မွန္တာကိုသာ ေျပာ၀ံ့တဲ့သတၱိရွိရမယ္ ဟူေသာ သြန္သင္ဆံုးမခ်က္၊ အထူးသျဖင့္ သူ၏ ၀ါသနာအရ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္(Character and Love Of Truth) ဟု ေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း ယခုလည္း သူသြန္သင္ဆံုးမသလို ကိုယ္တိုင္လက္ေတြ႔ လုပ္ျပသြားျခင္းျဖစ္သည္ ပါတကားဟူ၍ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေဆာင္းပါးအစတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း သမိုင္းပညာရွင္ႀကီးေျပာသလို အေသးအဖြဲ ကုိယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥေလးေတြကလည္း ကာယကံရွင္ပုဂၢိဳလ္၏ ပင္ကုိယ္သဘာ၀စရိုက္ကို ေပၚလြင္ေစသည္ဟူေသာ အဆိုအမိန္႔ကို ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ အေလးအနက္ေထာက္ခံလိုက္ရပါသတည္း။

တကၠသိုလ္ေန၀င္း

ဆက္စပ္ဖတ္႐ႈရန္-

  ငါးမူးတန္းမွ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခဲ့ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း

[ဆက္လက္၍ တို႕ဗမာအစည္းအရုံးႏွင့္ ဆက္စပ္သမွ် ဗဟုသုတ စုစည္းခ်က္မ်ားကို ဖတ္႐ႉေလ့လာႏိုင္ပါရန္https://www.facebook.com/DobamaAsiayone ကို Like ေပးၾကပါရန္ ပန္ၾကားရင္း အေတြးအျမင္ ဗဟုသုတဖလွယ္ရန္ တို႕ဗမာအစည္းအရုံး ဂ႐ု ၌လည္း ပါဝင္ၾကဖို႕ ဖိတ္ေခၚအပ္ပါတယ္။

အခ်ိဳ႕ေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို www.dobamaasiayone.blogspot.com မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။ စာေရးသူမ်ားအမည္ကို ေဖာ္ျပထားႏိုင္ေသာ္လည္း တိုက္႐ိုက္ ခြင့္ပန္ျခင္းမျပဳႏိုင္သည္ကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးပါရန္ အေလးအနက္ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။]