မညည္းတြားတဲ့ ေန႔ရက္ဆီသို႔
ဒီလိုအေတြ႔အႀကံဳမ်ဳိးကို လူေတြခံစားဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ေတြ႔ဆံုၾကတယ္။ သာယာၿငိမ့္ေညာင္းတဲ့ေတးသံေတြကို ခံစားရင္း ေကာ္ဖီကို အရသာခံေသာက္ေနတုန္း ေဘးခုံက တပ်စ္ေတာက္ေတာက္ညည္းတြားသံတခ်ဳိ
ႏိုင္ငံျခားမွာပညာသင္ယူစဥ္က နီနီလို႔ေခၚတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကၽြန္မမွာရွိခဲ့တယ္။ နီနီဟာ မေက်မနပ္ညည္းတြားတာကို ဘဝရဲ႕တစ္စိတ္တစ္ပုိင္းလို႔ ခံယူထားသူျဖစ္တယ္။ ဒါဟာလည္း သူ႔ကို သူငယ္ခ်င္း၊ အေပါင္းအသင္းနည္းေစတဲ့ အခ်က္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္မက သူငယ္ခ်င္း ေနာက္ၿပီး သူ႔သူငယ္ခ်င္းထဲမွာ ကၽြန္မအပါအဝင္ သူငယ္ခ်င္းနည္းနည္းပဲ က်န္ခဲ့ေတာ့မယ္ဆိုတာကို သတိထားမိတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ကို ေန႔တိုင္း ညည္းတြားမေနေစသင့္ေတာ့ဘူးလို႔ ကၽြန္မထင္လိုက္တယ္။
တစ္ေန႔ညေနေက်ာင္းဆင္းေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕နဲ႔ ေက်ာင္းစားေသာက္ဆိုင္ကို ကၽြန္မတို႔ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး ထမင္းအတူထိုင္စားခ်ိန္မွာ နီနီဟာ သူ႔သဘာဝ စၿပီး ညည္းတြားပါေတာ့တယ္။
"လီဇာကို နင္တို႔သိလား? ေဘးခန္းက ေက်ာင္းသူေလ" နီနီရုတ္တရက္ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
"သိတယ္... ေက်ာင္းမွာ နာမည္ႀကီးစာရင္းဝင္တစ္ေယာက္ပဲ" တျခားလူကိုခ်ီးမြမ္းဖို႔ သူနားလည္သြားၿပီလို႔ ကၽြန္မထင္လိုက္တယ္။
"ဟုတ္လို႔လား? သူနာမည္ႀကီးတယ္လို႔ ငါေတာ့မထင္မိဘူး! သူဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္လုပ္လြန္းတယ္
"သူ႔မွာ တကယ္အစြမ္းအစရွိလို႔ပါ။ ေက်ာင္းစာမွာ အမွတ္ေကာင္းတယ္၊ အားကစားမွာေတာ္တယ္၊ သီခ်င္းဆိုၿပိဳင္ပဲြမွာလည္း အဆင့္ခ်ိတ္ေသးတယ္" အျဖစ္ေတြကို ကၽြန္မညင္ညင္သာသာ ေျပာေတာ့....
"ဘာ အထင္ႀကီးစရာရွိလို႔လဲ? သူ႔ကိုငါ ၾကည့္လို႔ကို မရဘူး...."
နီနီက သူ႔အထင္အျမင္ကို ၅မိနစ္တိတိ ထုတ္ေဖာ္ေျပာေနခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းအသီးသီး ထထြက္သြားကုန္ၾကတယ္။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိး တစ္ေခါက္ၿပီးတစ္ေခါက္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ပါတယ္။ စစခ်င္းမွာ တျခားလူေတြထက္ နီနီပိုညည္းတြားတတ္ရံုပဲလို႔ ကၽြန္မထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အတန္းေဖာ္ေတြ တေျဖးေျဖး သူ႔ဆီကေနခြာသြားေတာ့ ဒီကိစၥဟာ ေပါ့တန္တန္ကိစၥမဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ကၽြန္မတအံ့တၾသ သတိထားလိုက္မိတယ္။
"နီနီ... ငါက နင့္သူငယ္ခ်င္းလား?" သူ႔စကားကို ကၽြန္မရုတ္တရက္ျဖတ္ၿပီး ေမးလိုက္တယ္။
"ဟုတ္တယ္ေလ.. ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ နင့္ကိုငါ အႀကံတစ္ခုေပးခ်င္တယ္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ မေက်မနပ္နဲ႔ နင္ညည္းတြားေနတယ္ဆိုတာကို နင္သတိျပဳခဲ့မိလား? ဒါေၾကာင့္ အတန္းေဖာ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက နင့္ရဲ႕စကားေတြကို မႏွစ္သက္ခဲ့ဘူး။ ဘဝမွာ ညည္းတြားတာေတြ မေက်မနပ္တာေတြမ်ားရင္ နင့္လဲ မေပ်ာ္ရႊင္သလို တျခားလူေတြကိုလည္း သက္ေရာက္ေစတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ခါ နင္ညည္းတြားရင္ ငါးမိနစ္မေက်ာ္ေစနဲ႔လို႔ ငါတို႔ဂတိျပဳမယ္၊ ျဖစ္လား?"
အညည္းအတြား ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သူကို မညည္းတြားဖို႔ေျပာတာဟာ အင္မတန္ခက္ခဲေၾကာင္း ကၽြန္မသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို ဒီအက်င့္ဆိုးေတြ ေဖ်ာက္ေစခ်င္ခဲ့ပါတယ္။
နီနီေခါင္းညိတ္ၿပီး တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့တယ္။
ကၽြန္မရဲ႕စကားေတြက နားကေလာ္ဖို႔ေကာင္းေပမယ့္ သူ႔ဘဝကို ညည္းတြားတာေတြနဲ႔ ထပ္ရစ္ေႏွာင္မထားဖို႔ ကၽြန္မတကယ္ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
နီနီဟာ သူ႔မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ တေျဖးေျဖးနည္းသြားတာကို သူ႔ကိုယ္သူပဲ သတိထားခဲ့မိတယ္ထင္ပါရဲ႕ ညည္းတြားတတ္တဲ့ သူ႔အက်င့္ကို သူတေျဖးေျဖး စေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် နီနီမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္တိုးလာခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းပိတ္လို႔ ထိုင္ဝမ္ျပန္မယ့္ ေရွ႕တစ္ညမွာ နီနီက ကၽြန္မဆီလာၿပီး "မေက်မနပ္ မညည္းတြားေတာ့ ဘဝဟာလည္း ပိုေပ်ာ္ရႊင္လာတယ္။ နင့္ရဲ႕အႀကံကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" လို႔ ဆိုပါတယ္။
ညည္းတြားတယ္ဆိုတာ စိတ္ရဲ႕ထြက္ေပါက္တစ္ခုပါ။
ညည္းတြားတယ္ဆိုတာ အမွန္တကယ္ရွိတာကို ေကြ႔ေရွာင္တဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္တစ္ခုပါ။
ညည္းတြားလို႔ ရပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ ဘဝတစ္သက္ကို ညည္းတြားတာနဲ႔ အဆံုးမသတ္လိုက္ပါနဲ႔။
တကယ္လို႔ တစ္ေန႔တာရဲ႕ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ညည္းတြားတာ၊ မေက်နပ္တာေတြနဲ႔ပဲ သင္ကုန္ဆံုးေစေနတယ္ဆိုရင္ သင့္ခံစားခ်က္ကို သင္ထိန္းညိႇဖို႔ လိုေနပါၿပီ။ ဒါဟာ သင္ မသိမသာလုပ္မိေနတဲ့ အျပဳအမူျဖစ္ရင္လည္းျဖစ္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သင္က်င့္သားရသြားတဲ့ အျပဳအမူလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
မူရင္း--- ထိုင္ဝမ္စာေရးဆရာမ Sunny doll (晴天娃娃)ေရးတဲ့ "အနာဂတ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္(၄ဝ)"ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲက ေကာက္ႏႈတ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
No comments:
Post a Comment