**ပလက္ေဖာင္းေပၚက ဗိသုကာပညာရွင္ေလး**
ဒီေန ့ကြ်န္မတို ့ေက်ာင္းမွာဆုေပးပြဲလုပ္ပါတယ္..
ကေလးေလးေတြႀကည့္ျပီး ရင္မွာ ပီတိျဖစ္ေနမိခဲ့ပါတယ္...။အေတြးထ
ညစ္ေနျပီဆိုတာကြ်န္မသိလိုက္ရပါတ
ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း အထီးမက်န္ေတာ့ဘဲ ကြ်န္မေနာက္မွာ အေဖာ္သူငယ္ခ်င္းမေလးပါလာခဲ့ပါတယ
ကြ်န္မေပ်ာ္ေနခဲ့မိတယ္..။ကြ်န္မ
သူမ စိတ္သက္သာရာရေအာင္ စကားေတြေလွ်ာက္ေျပာလာရင္း တစ္ေနရာအေရာက္လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္း
ထိုင္ျပီး တစ္ခုခုကိုစိတ္၀င္တစားလုပ္ေနတဲ့
ကြ်န္မေတြးမိတာနဲ ့တစ္ျပိဳင္နက္...ကြ်န္မဆိုင္ကယ္
ကေလးေလးနားအေရာက္ "သား အိမ္ေလးေတြဘယ္လိုေရာင္းလဲ"လို ့ ကြ်န္မေမးလိုက္ပါတယ္..။ကေလးေလးက
ေမးခဲ့မိပါေတာ့တယ္..။
"သားသားနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ"
"ေ၀ျဖိဳးပါဆရာမ"
"သားသားေက်ာင္းတက္ေသးလား"
"မတက္ဘူးဆရာမ "
"ဘယ္နွစ္တန္းနဲ ့ထြက္ခဲ့တာလဲသား"
"သားေက်ာင္းကိုလံုး၀ကိုမေနခဲ့ရတ
နဲ ့ေနတာပါ...။သားတို ့ကဆင္းရဲေတာ့ ေက်ာင္းမေနနိုင္ပါဘူးဆရာမ.."
"သားအေဖက ဘာအလုပ္လုပ္တာလဲ"
"ခုအိမ္ေလးေတြေဆာက္တာပါဆရာမ သားက အေဖလုပ္ေပးတာေလးေတြကို လိုက္ေရာင္းတာပါ.."
"ဟုတ္လား သားႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မယ္စိတ္ကူးလဲ"
"ဒီအလုပ္ပဲ လုပ္ရမွာေပါ့...။သားက ဒါပဲလုပ္တတ္တာေလ..။
သားကိုအေဖက အရမ္းခ်စ္တယ္ဆရာမရဲ့..။သားကို ဘယ္
တုန္းကမွစုတ္စုတ္ခ်ာခ်ာမထားခဲ့ဘ
စုတ္စုတ္ခ်ာခ်ာမထားဘူးဆိုတဲ့စကာ
သြားခဲ့ေစပါတယ္..။သားတစ္ေယာက္ရဲ
မိမိဘ၀အေပၚ စိတ္ပ်က္အားငယ္ျခင္းမရွိတဲ့ကေလး
ကြ်န္မကို အသိတစ္ခုတိုးေစခ့ဲမိတယ္ေလ..။
"သား ခုလိုအလုပ္လုပ္ရတာ စိတ္ညစ္မိလား.."
"ဟင့္အင္း မညစ္ပါဘူးဆရာမ ...။အေဖကေျပာတယ္ ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပဲတဲ့..။အလုပ္လုပ္ရမယ္တဲ့.
ေခြးနဲ ့တူမွာတဲ့.."
ကေလးငယ္အေျဖေတြမွာ တန္ဖိုးမျဖတ္နိုင္တဲ့ ဖေလာ္ေတြပါေနတာကို ကြ်န္မသတိထားမိလာပါတယ္..။တစ္နယ္
အိမ္ငွားခကို မနည္းစုရေႀကာင္း...သူ ့အေမက သူတို ့သားအဖ
ဘုရားပြဲေစ်း သြားေရာင္းေနတုန္း အိမ္မွာ ေသသြားခဲ့
ေႀကာင္း...အေဖေျပာျပလို ့သိရတယ္လို ့ဆိုပါတယ္..။ကြ်န္မ
ေမးခြန္းေတြေမးေနစဥ္တစ္ေလ်ာက္လံ
ေစ့ေစ့ႀကည့္ေနခဲ့ပါတယ္..။သူ ့မ်က္၀န္းထဲက အေျဖကိုရွာေနခဲ့ပါတယ္..။သူ ့ဘ၀သူ အားငယ္တဲ့အရိပ္အေယာင္
ဘာတစ္ခုမွ မေတြ ့ရပါဘူး..။သူ ့စိတ္ထဲမွာသူ ့အေဖဆီကရတဲ့ပညာနဲ ့
ႀကီးလာရင္အသက္ေမြးမယ္..အေဖကိုလု
အေဖက မွာထားတယ္တဲ့ေလ..။ကြ်န္မအတင္းေပ
တကယ္ေတာ့ဘ၀ဆိုတာကြ်န္မတို ့ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိတဲ့အရာပါ..။က
တို ့ေတြ ရထားတဲ့ဘ၀ကို ဘာလို ့မ်ား စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနမလဲေနာ္..။
ရွင္သန္ခြင့္ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ေလးမ
မဟုတ္ဘူးလားေနာ္..။ကေလးေလးကို နွဳတ္ဆက္ျပီး ျပန္အလာမွာ
ေတာ့ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းမ်က္နွာက စိတ္ညစ္ေနတဲ့ အရိပ္ေတြ လံုး၀မရွိေတာ့တာကို ကြ်န္မေတြ ့ခဲ့ရပါတယ္..။သူငယ္ခ်င္း
မေလး ဘယ္လိုေနရမယ္ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္သြားျပီထင္ပါတယ္..။
(မိမိဘ၀ကို အေကာင္းဆံုးတည္ေဆာက္နိုင္တဲ့ ဗိသုကာပညာရွင္မ်ား
ျဖစ္ႀကပါေစေနာ္)
ခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္ဆုေဂ်
7.2.2013
No comments:
Post a Comment