(၁)
တစ္ခါက ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးဟာ သားေတာ္(၁ဝ)ပါးထဲကေန အေမြဆက္ဆံသူတစ္ေယာက္ကိုေရြးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဘုရင္ႀကီးဟာ ပညာရွိမွဴးမတ္တစ္ဦးနဲ႔ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားတိုင္ပင္ၿပီး လမ္းေဘးဝဲယာမွာေရရွိတဲ့ လမ္းတစ္ခုေပၚ ေက်ာက္တံုးႀကီးတစ္တံုးကို ခ်ထားလိုက္တယ္။ အဲဒီလမ္းေပၚျဖတ္ေလွ်ာက္သူတိုင္း
ဘုရင္ႀကီးက သားေတာ္ေတြေခၚၿပီး မွဴးမတ္ဆီကို လွ်ဳိ႕ဝွက္စာတစ္ေစာင္ပို႔ဖို႔ အဲဒီလမ္းကို ျဖတ္ေစခဲ့ပါတယ္။ မင္းသားေတြက ဘုရင္ႀကီးရဲ႕အမိန္႔အတိုင္း မွဴးမတ္လက္ထဲကို စာအေရာက္ပို႔ခဲ့ၾကတယ္။
ဘုရင္ႀကီးက "ခ်စ္သားတို႔.. အဲဒီလမ္းကို ဘယ္လိုေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသလဲ?" လို႔ေမးေတာ့....
သားေတာ္တစ္ဦးက "ေက်ာက္တံုးႀကီးေပၚ ျဖတ္ေက်ာ္သြားခဲ့ပါတယ္"
ေနာက္သားေတာ္တစ္ဦးက "ေလွေလွာ္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ပါတယ္"
သားေတာ္တခ်ဳိ႕က "ေရထဲဆင္းကူးၿပီး ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ပါတယ္" လို႔ေျဖခဲ့ၾကတယ္။
သားေတာ္အငယ္ဆံုးက "လမ္းအတိုင္း သြားခဲ့ပါတယ္" လို႔ေျဖေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက "လမ္းမွာ ေက်ာက္တံုးႀကီး ကာဆီးမထားဘူးလား?" လို႔ ျပန္ေမးပါတယ္။
"ေက်ာက္တံုးကို သားေတာ္ အားစိုက္တြန္းလိုက္တာနဲ႔ ေက်ာက္တံုးႀကီးက ေခ်ာင္းထဲက်သြားပါတယ္"
"ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ေက်ာက္တံုးကို လက္နဲ႔တြန္းဖို႔ သားေတာ္ဘယ္လိုစဥ္းစားခဲ့သလဲ?"
"သားေတာ္က ႀကိဳးစားၿပီးတြန္းၾကည့္ရံုပါ.. ဒါေပမဲ့ တြန္းလိုက္တာနဲ႔ ေက်ာက္တံုးက ေရြ႕သြားပါတယ္"
တကယ္ေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက မွဴးမတ္နဲ႔တိုင္ပင္ၿပီး ေပါ့တဲ့အရာဝတၳဳနဲ႔ "ေက်ာက္တံုးႀကီး"ကို ဖန္တီးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ရာဇဝင္ပံုျပင္ေတြထဲက အတိုင္းပါပဲ... ေနာက္ဆံုးမွာ ႀကိဳးစားအားထုတ္လိုစိတ္ရွိတဲ့ သားေတာ္ငယ္ေလးကပဲ ဘုရင္ရဲ႕အေမြကို ဆက္ခံခဲ့ပါတယ္။
ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို တျခားလူလက္ထဲ ပံုအပ္တာ၊ တျခားတစ္ေယာက္ဆီပံုအပ္ၿပီး ကိုယ္က ဘာႀကိဳးစားအားထုတ္လိုစိတ္မွမရွိ
(၂)
(၁၉၆ဝ)ခုႏွစ္က ဟားဗပ္တကၠသိုလ္ပါေမာကၡ Rosenthalဟာ ကယ္ရီဖိုးယားျပည္နယ္မွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ စမ္းသပ္မႈတစ္ခုကို ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။
ေက်ာင္းစဖြင့္ခ်ိန္မွာ Rosenthalဟာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးထံ ခြင့္ပန္ၿပီး ဆရာ/ဆရာမသံုးဦးကို ရံုးခန္းထဲ ေစလႊတ္ေစခဲ့တယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို Rosenthalက "ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြထဲမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ ဒီေက်ာင္းက အထူးခၽြန္ဆံုးသင္ၾကားႏိုင္တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စီစစ္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ အထက္ျမက္ဆံုးေက်ာင္းသား အေယာက္(၁ဝဝ)ကို အတန္းသံုးတန္းခဲြၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ကို သင္ၾကားခိုင္းမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အသိဉာဏ္က တျခားေက်ာင္းသားေတြထက္ ျမင့္ပါတယ္။ သူတို႔ဒီထက္အမွတ္ေကာင္းေအာင္ ခင္ဗ်ားတို႔ သင္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္" လို႔ေျပာေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ဝမ္းသာအားရ "အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားမယ္"လို႔ ဆိုပါတယ္။
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကလည္း ဒီေက်ာင္းသားေတြကို တျခားေက်ာင္းသားေတြကို ဆက္ဆံသလိုပဲ သာမန္ဆက္ဆံရမယ္။ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ေက်ာင္းသားမိဘေတြကိုလည္း သူတို႔ဟာ စီစစ္ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေၾကာင္း မသိေစရပါဘူးလို႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို သတိေပးခဲ့ပါတယ္။
တစ္ႏွစ္ေနၿပီးေနာက္ အဲဒီအတန္းသံုးတန္းက ေက်ာင္းသားေတြက တစ္ေက်ာင္းလံုးရဲ႕ေရွ႕ဆံုးမွာ ရွိေနခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္က်မွ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို အျဖစ္မွန္ေျပာျပပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေက်ာင္းသားေတြဟာ တမင္စီစစ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ထက္ျမက္ေက်ာင္းသားေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြထဲက ရရာ ေရြးေကာက္ယူလိုက္တဲ့ သာမန္ေက်ာင္းသားေတြပဲျဖစ္တယ္။
ဒီလိုျဖစ္မယ္လို႔ ထင္မွတ္မထားခဲ့တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက သူတို႔ရဲ႕သင္ျပမႈ အဆင့္ျမင့္တယ္လို႔ပဲ မွတ္ယူခဲ့ၾကတယ္။
ေက်ာင္းအုပ္က ေနာက္အျဖစ္မွန္တစ္ခုကို ေျပာျပျပန္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို တစ္ေက်ာင္းလံုးထဲက အထူးခၽြန္ဆံုးကို ေရြးထုတ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရရာ ေရြးေကာက္ယူလိုက္တဲ့ သာမန္ဆရာ၊ ဆရာမေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။
ေလာကမွာ ေမြးရာပါ ဉာဏ္ႀကီးရွင္၊ ပါရမီရွင္ဆိုတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဉာဏ္ႀကီးရွင္၊ ပါရမီရွင္ဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ႕ႀကိဳးစားမႈမွာပဲ မူတည္ပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ထဲ တိမ္ျမႇဳပ္ေနတဲ့စြမ္းရည္ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ၿပီး ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ေျပာင္းလဲတာပဲျဖစ္တယ္။ မလုပ္ႏိုင္ဘူး၊ မျဖစ္ပါဘူးဆိုသူေတြက ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲက စြမ္းရည္ေတြကို ထုတ္မသံုးဘဲ ဆက္လက္တိမ္ျမႇဳပ္ထားေစတာပဲျဖစ္
(၃)
တစ္ခါက ငါးျပတိုက္တစ္ခုမွာ...
ျပတိုက္ကို အလည္လာသူတစ္ဦးက ျပတိုက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးကို ေမးတယ္။
"ဒီ ငါးမန္း ဘယ္ေလာက္ႀကီးႏိုင္သလဲ?"
"ဒါက ခင္ဗ်ားရဲ႕ ငါးကန္ေပၚမူတည္ပါတယ္"
"ငါးကန္ေလာက္ ႀကီးႏိုင္သလား?"
"ငါးကန္ထဲမွာဆိုရင္ ငါးကန္ရဲ႕အႀကီးအငယ္နဲ႔ ငါးမန္းအကန္႔သတ္ခံထားရပါတယ္။ ပင္လယ္ထဲမွာဆိုရင္ေတာ့ ငါးမန္းေတြဟာ ျခေသၤ့တစ္ေကာင္ကိုၿမိဳႏိုင္တဲ့
ပတ္ဝန္းက်င္က လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အေတြးအျမင္ကို ေျပာင္းလဲေစႏိုင္ပါတယ္။ ပန္ဝန္းက်င္က လူရဲ႕ေတြးေတာျခင္းကို ကန္႔သတ္ႏိုင္သလို လူကလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ေတြးေတာျခင္းကို ကိုယ္တိုင္ကန္႔သတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဘာင္ခတ္မထားပါနဲ႔။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို မေျပာင္းလဲႏိုင္ခဲ့ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္တိုင္ ေျပာင္းလဲျခင္းက စတင္ႏိုင္ပါတယ္။
အင္တာနက္ေပၚ ဖတ္မိတဲ့ ပံုျပင္တိုေတြကို ဘာသာျပန္ခံစားပါတယ္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
*
No comments:
Post a Comment