တယ္လီဖုန္းလာတယ္ဆိုလို႔ သြားကိုင္လိုက္ၿပီး-
“ဟုတ္ကဲ့”
“ကုိယ္ပါကြ၊ ေမာင္ေသြးသစ္ပါ”
“ဟာ အစ္ကို ေနေကာင္းလား”
“ဒီမွာ ကိုယ္ေျပာတာ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္၊ ကိုသိန္းဆိုင္ရယ္၊ ကိုယ္ရယ္၊ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ကိုင္မလို႔၊
ေမာင္ရင့္ဆီက အတိုတစ္ပုဒ္လိုခ်င္တယ္၊ ေရးထားလိုက္၊ ဆယ့္ငါးရက္ေန႔ ဖုန္းထပ္ဆက္မယ္၊ ဒါပဲ”
“ဟာ ကၽြန္ေတာ္မအားေသးဘူး၊ ဟိုကိစၥ..”
ကၽြန္ေတာ့္စကား မဆံုးေသး။ ဖုန္းခ်သြားသည္။
အစ္ကိုေမာင္ေသြးသစ္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ အရင္ကဆိုလွ်င္ စကားေျပာတဲ့အခါ လိုရင္းကို တိုက္ရိုက္မေျပာဘဲ
အလကၤာေတြ၊ နိမိတ္ပံုေတြၿခံရံၿပီး ေ၀့ကာ၀ိုက္ကာေျပာတတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူဘယ္၀ါေနေကာင္းလားဆိုၿပီး စာရင္းရွည္ႀကီးနဲ႔
ေမးတတ္တာ။ ဒါတြင္မက “ကိုခ်စ္စံတစ္ေယာက္ ေတာင္ေလးလံုးမွာ ပဥၥင္းတက္မယ္ေျပာၿပီးမွ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ႔ ေရွာင္ေနတာ
ၾကားၿပီၿပီလား” စသည္ျဖင့္ စကားေၾကာရွည္တတ္တာ။ ခုက်မွ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ စကားကို ဒံုးေျပးသလို ဆက္တိုက္ ရြတ္ဖတ္ၿပီး
ဖုန္းခ်သြားရတာလဲ။ တျခားအလုပ္ေတြပိေနလို႔ မေရးႏိုင္ေသးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာမယ့္ဟာကို။
အခုတေလာ တယ္လီဖုန္းေျပာရသည္က သည္းထိတ္ရင္ဖိုဆန္လြန္းေနသည္။ ကိုေသြးလုပ္ရပ္ကလည္း သည္းထိတ္ရင္ဖို
ဆန္လြန္းလွသည္။ ဟုတ္ကဲ့။ ေနာက္မွသိရသည္က သူတို႔ထုတ္မယ့္ဆိုတဲ့မဂၢဇင္းကို
☼ ☼ ☼ ☼ ☼
ကၽြန္ေတာ္အိမ္သာတက္ေနတုန္း တယ္လီဖုန္းလာသည္ဟု လာအေၾကာင္းၾကားသည္။ အိမ္သာတက္ခါစျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကိစၥက
မျပတ္တျပတ္ျဖစ္ေန၏။ အျမန္လက္စသတ္ၿပီး ထြက္လိုက္ရ၏။ ဖုန္းသြားကိုင္ေတာ့ တစ္ဖက္မွသူငယ္ခ်င္းက-
“ေစာင့္ရတာ ၾကာလိုက္တာကြာ”
ဟု စိတ္မရွည္သံျဖင့္ေျပာသည္။
“အိမ္သာတက္ေနတာကြ၊ ခ်က္ခ်င္းလာလို႔ မရဘူး”
“ေၾသာ္.. ဟုတ္လား၊ မင္းရဲ႕ေခ်းတစ္တံုးက ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္သြားၿပီေပါ့”
ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္သြားသည္။ ဟုတ္သားပဲ တစ္မိနစ္ ဆယ့္ငါးက်ပ္ျဖစ္သြားၿပီကိုး။
☼ ☼ ☼ ☼ ☼
ကၽြန္ေတာ့္တူတစ္ေယာက္သည္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားျဖစ္၏။ ဒီေကာင္က ညတိုင္းလိုလို သူ႕ေကာင္မေလးဆီ ဖုန္းဆက္
တတ္သည္။ တစ္ခါစကားေျပာလွ်င္ နာရီ၀က္ တစ္နာရီၾကာသည္။ အရင္ကေတာ့ ကိစၥမရွိ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ဖုန္းေျပာေျပာ
တစ္ယူနစ္စာပဲေပးရသည္။ ခုေတာ့ တစ္မိနစ္ ဆယ့္ငါးက်ပ္ႏႈန္းဟု ဆိုေသာအခါ။
ဒီေကာင္ သူ႕ေကာင္မေလးဆီဖုန္းဆက္ၿပီဆို
သတိေပးေသးသည္။ ဒီေကာင့္ခမ်ာ စိတ္ရွိလက္ရွိမေျပာႏိုင္။ ေကာင္မေလးကလည္း စကားေၾကာအေတာ္ရွည္တာတဲ့။ ဒါနဲ႔
ဒီေကာင္လည္း “ေၾသာ္ ဟုတ္လား.. အင္း.. အင္း.. ဒါပဲေနာ္”ဆိုၿပီး ဖုန္းအျမန္ခ်ပစ္ရသည္။
ဒီမွာတြင္ပဲ ျပႆနာျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ေကာင္မေလးက သူ႕ကို ဆယ့္ငါးက်ပ္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးမထားရေကာင္းလား ဆိုၿပီး
အဆက္ျဖတ္မယ္ ဘာညာျဖစ္ေရာ။ ဒီေကာင္ အေတာ္ပ်ာသြားသည္။ ေကာင္မေလးကို ျပန္ေခ်ာ့တဲ့အေနနဲ႔ စူပါမတ္ကက္ကို
ေခၚသြားရသည္။ ေကာင္မေလးကလည္း အျမင္ကပ္လို႔လားမသိ။ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ေရေမႊးပုလင္းကို လက္ညွဳိးထိုးျပလိုက္တာ ဒီေကာင္
မုန္႔ဖုိးတစ္လစာေလာက္ ထိသြားသတဲ့။
☼ ☼ ☼ ☼ ☼
စာေရးဆရာတို႔သည္ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုကို ၾကားသိရလွ်င္ ဆင့္ပြားၿပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕တတ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း
ဒီအတိုင္းပဲ။ ပထမဆံုးေတြးမိတာက ခုခ်ိန္မွာ တက္က်မ္းေတြ ေခတ္စားေနသည့္အေၾကာင္းျဖစ္၏။ ႀကီးပြားေအာင္လုပ္နည္း၊
လုပ္ငန္း စီမံခန္႔ခြဲနည္း၊ မိန္႔ခြန္းေျပာနည္း၊ ႏိုင္ငံျခားဘာသာစကားေျပာနည္းစာ
ေျပာနည္း စာအုပ္လည္း ေရးလွ်င္ေကာင္းမည္ဟု စဥ္းစားမိ၏။ ဒီလိုစာအုပ္မ်ဳိးကိုေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးတပ္က ဆရာေတြေရးလွ်င္
ပိုေကာင္းမည္။ သူတို႔က-
“လင္းယုန္မွ ရထား၊ လင္းယုန္မွ ရထား၊ အသံဘယ္ေလာက္ၾကားလဲ၊ ၾကားရင္အေၾကာင္းျပန္၊ ဒါပဲ”
ဆိုေသာ လိုရင္းတိုရွင္းေျပာနည္းကို ကၽြမ္းက်င္ၾကသည္။
“ဟဲလို ဘယ္သူလဲ၊ ေဟ့ေကာင္ႀကီး ရထားလား၊ ငါပါကြ လင္းယုန္ပါ။ ေနေကာင္းလား၊ ေအးကြ၊ ရာသီဥတုက ေအးတယ္ေနာ္၊
အာမီရမ္ေလး မွန္မွန္ခ်ေပးကြ သိလား၊ ထမင္းေကာ စားၿပီးၿပီလား၊ ဘာဟင္းခ်က္လဲ၊ ငါးေျခာက္ ဟုတ္လား၊ ဟာ ေကာင္းတာေပါ့။
ငါတို႔ဆီမွာေတာ့ မီးခိုးထြက္မွာစိုးလို႔ ဟင္းမခ်က္ႏိုင္ဘူး။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ကို၀ါးစားၿပီး ေရနဲ႔ေမွ်ာခ်ေနရတယ္။ ဒါနဲ႔ ငါ့အသံ
ဘယ္ေလာက္ၾကားသလဲ၊ ၾကားရင္ အေၾကာင္းျပန္စမ္းပါအံုးကြ၊ သူငယ္ခ်င္းရ”
ဆိုၿပီး ေလေၾကာရွည္လို႔မရဘူးေလ။
☼ ☼ ☼ ☼ ☼
နီကိုရဲတစ္ေယာက္ လက္ကိုင္ဖုန္းရကာစတုန္းက အေၾကာင္းကိုလည္း သတိရမိ၏။ တာရာမင္းေ၀က ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး
နီကိုရဲေတာ့ ေမ်ာက္အုန္းသီးရ တျပျပျဖစ္ေနၿပီဟု ေျပာသည္။
“အဲဒါ ဒီေကာင့္ဆီဆက္ၿပီး အၾကာႀကီးစကားေျပာပစ္လိုက္စမ္းပါ
ခၽြန္တြန္းလုပ္သည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ႀကိဳးဖုန္းေတြက တစ္ခါဆက္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ေျပာေျပာ တစ္ယူနစ္စာ
သံုးက်ပ္ပဲက်သည္။ သူမ်ားဆီက ကိုယ့္ဆီဆက္လွ်င္ တစ္ျပားမွမေပးရ။ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြက်ေတာ့ အ၀င္ေရာ အထြက္ေရာ
တစ္မိနစ္ ဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး ေျပာလွ်င္ ေျပာသေလာက္ေပးရသည္။ သူမ်ားဆီက ကိုယ့္ဆီဆက္လွ်င္လည္း တစ္၀က္ခေပးရသည္။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သံုးက်ပ္အကုန္ခံၿပီးဆက္၊ အၾကာႀကီးေျပာ၊ သူကေတာ့ တစ္မိနစ္ခ်င္းယူနစ္ေတြတက္ၿပီး ပိုကုန္သည္။
တာရာမင္းေ၀က တျခားလူအေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း နီကိုရဲဖုန္းနံပါတ္ေပးၿပီး ဖုန္းေတြဆက္ခိုင္းသည္။ သက္သက္မဲ့
ဟိုပုဂၢိဳလ္ေလးကို ဒုကၡေပးၾကတာေလ။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႀကိဳးဖုန္းေတြလည္း တစ္မိနစ္ ဆယ့္ငါးက်ပ္ျဖစ္သြားၿပီ။
လက္ကိုင္ဖုန္းေတြကေတာ့ တစ္မိနစ္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္တဲ့။ ဒီေနရာမွာ ေပသီးေခါက္တတ္သူတခ်ဳိ႕အေၾကာင္း ေတြးမိျပန္သည္။
သူ တစ္ေနရာကိုေရာက္ေနသည္။ သူ႕ရံုးခန္း သို႔မဟုတ္ အလုပ္ရံု သို႔မဟုတ္ ဆိုင္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး မွာစရာေတြရွိေနသည္။
အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာေအာင္ေျပာရမည္
အေၾကာင္းၾကားသည္။ ဖုန္းခ်ၿပီး သူ႕လက္ကိုင္ဖုန္းဆီ ျပန္ေခၚခိုင္းသည္။
ခုေနာက္ပိုင္း စနစ္သစ္အရ အထြက္အတြက္သာ ေပးရၿပီး အ၀င္အတြက္ေပးစရာမလုိ။ အခု သူ႕လက္ကိုင္ဖုန္းကို ႀကိဳးဖုန္းကေန
ျပန္ေခၚခိုင္းေတာ့ တစ္မိနစ္ကို တစ္ဆယ္က်ပ္ႏႈန္း သက္သာသြားတာေပါ့။ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကေတာ့ နည္းနည္းလူလည္က်သည္ဟု
ဆိုႏိုင္၏။ လူတစ္ေယာက္ကို ေျပာစရာစကားေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနသည္။ ဒီအခါမွာ ထိုသူမရွိႏိုင္ေလာက္တဲ့အခ်ိန္ကိ
ဖုန္းဆက္လိုက္သည္။ တစ္ဖက္က မရွိပါဘူးဆိုေတာ့မွ “ဒါဆို ျပန္ေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ျပန္ဆက္ခိုင္းလိုက္ပါ”ဟု
မွာထားလိုက္သည္။ တစ္ဖက္က ျပန္ဆက္လာေတာ့မွ ေျပာခ်င္တာေတြ တစ္၀ႀကီးေျပာပစ္လုိက္၏။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာလည္းေျပာရ၊
တယ္လီဖုန္းခကိုေတာ့ တစ္ဖက္လူက က်ခံခိုင္းတဲ့နည္းေလ။
☼ ☼ ☼ ☼ ☼
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ စကားထစ္သည္။ သူေျပာတာ နားေထာင္ရတာ အေတာ္စိတ္ရွည္သည္းခံရသည္။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ သူေျပာမယ့္ဟာကို ကိုယ္က ရိပ္မိေနၿပီ။ သူက ထစ္ေနတုန္း။ ဒီေတာ့ “မင္းေျပာမယ့္ဟာက ဒါမဟုတ္လား”ဟု
ကိုယ္ေထာက္ေပးရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီေကာင္က ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္သြားလုပ္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါေလာက္ အိမ္ကုိ
ဖုန္းဆက္သည္။ ႏိုင္ငံျခားမွာက ဖုန္းဆက္လွ်င္ကတ္ျပားထည့္ၿပီး ဆက္ၾကတာ။ ငါးမိနစ္စာ၊ ဆယ္မိနစ္စာ၊ ဆယ့္ငါးမိနစ္စာ
စသည္ျဖင့္ ၀ယ္လို႔ရသည္။ ဒီေကာင္ ဖုန္းေျပာတဲ့အခါ စကားထစ္ေနေတာ့ ဖုန္းေျပာခ်ိန္ေတြ လိုအပ္တာထက္
ပိုပိုၾကာၾကာသြားတတ္သည္။ ဒီအခါမွ သူ႕မိန္းမက-
“ရွင္ ထစ္ေနတာ ငါးေဒၚလာဖိုးေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒီလိုထစ္ေနရင္ ခဏခဏဖုန္းမဆက္နဲ႔ေတာ့”ဟု ရာဇသံေပးသည္။
ဒီေကာင္ကလည္း မိန္းမကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာဆိုေတာ့ ဖုန္းမဆက္ဘဲမေနႏိုင္။ ဒီလိုန႔ဲ စကားမထစ္ရေအာင္ သတိထားၿပီး
ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ရသည္။ ခုေတာ့ ဒီေကာင္အိုေကေနၿပီ။ စကားထစ္တာကိုေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသႏိုင္ေသာ
နည္းလမ္းတစ္ခုေပၚေပါက္လာျခင္း
☼ ☼ ☼ ☼ ☼
ဒီအခ်က္ေတြကို သံုးသပ္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ တစ္ခုသြားေတြးမိျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာေရးဆရာေတြအေနျဖင့္
စာနယ္ဇင္းေတြဆီက စာမူခရရွိပံုစနစ္ကို ေခတ္ႏွင့္အညီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ျဖစ္၏။ အရင္လို တစ္ပုဒ္ဘယ္ေလာက္ ဆိုတာမ်ဳိး
ပုတ္ျပတ္မဟုတ္ဘဲ ပထမတစ္မ်က္ႏွာ ဘယ္ေလာက္ ေနာက္ထပ္တစ္မ်က္ႏွာတိုးတိုင္း ဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး ယူနစ္စနစ္ႏွင့္
ယူရေကာင္းမလား စဥ္းစားေနမိပါသည္။ ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ ဆရာမ်ား။
----------------
မင္းလူ
သည္းထိတ္ရင္ဖိုမဂၢဇင္း၊
ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၃။
“ဟုတ္ကဲ့”
“ကုိယ္ပါကြ၊ ေမာင္ေသြးသစ္ပါ”
“ဟာ အစ္ကို ေနေကာင္းလား”
“ဒီမွာ ကိုယ္ေျပာတာ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္၊ ကိုသိန္းဆိုင္ရယ္၊ ကိုယ္ရယ္၊ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ကိုင္မလို႔၊
ေမာင္ရင့္ဆီက အတိုတစ္ပုဒ္လိုခ်င္တယ္၊ ေရးထားလိုက္၊ ဆယ့္ငါးရက္ေန႔ ဖုန္းထပ္ဆက္မယ္၊ ဒါပဲ”
“ဟာ ကၽြန္ေတာ္မအားေသးဘူး၊ ဟိုကိစၥ..”
ကၽြန္ေတာ့္စကား မဆံုးေသး။ ဖုန္းခ်သြားသည္။
အစ္ကိုေမာင္ေသြးသစ္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ အရင္ကဆိုလွ်င္ စကားေျပာတဲ့အခါ လိုရင္းကို တိုက္ရိုက္မေျပာဘဲ
အလကၤာေတြ၊ နိမိတ္ပံုေတြၿခံရံၿပီး ေ၀့ကာ၀ိုက္ကာေျပာတတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူဘယ္၀ါေနေကာင္းလားဆိုၿပီး စာရင္းရွည္ႀကီးနဲ႔
ေမးတတ္တာ။ ဒါတြင္မက “ကိုခ်စ္စံတစ္ေယာက္ ေတာင္ေလးလံုးမွာ ပဥၥင္းတက္မယ္ေျပာၿပီးမွ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ႔ ေရွာင္ေနတာ
ၾကားၿပီၿပီလား” စသည္ျဖင့္ စကားေၾကာရွည္တတ္တာ။ ခုက်မွ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ စကားကို ဒံုးေျပးသလို ဆက္တိုက္ ရြတ္ဖတ္ၿပီး
ဖုန္းခ်သြားရတာလဲ။ တျခားအလုပ္ေတြပိေနလို႔ မေရးႏိုင္ေသးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာမယ့္ဟာကို။
အခုတေလာ တယ္လီဖုန္းေျပာရသည္က သည္းထိတ္ရင္ဖိုဆန္လြန္းေနသည္။ ကိုေသြးလုပ္ရပ္ကလည္း သည္းထိတ္ရင္ဖို
ဆန္လြန္းလွသည္။ ဟုတ္ကဲ့။ ေနာက္မွသိရသည္က သူတို႔ထုတ္မယ့္ဆိုတဲ့မဂၢဇင္းကို
☼ ☼ ☼ ☼ ☼
ကၽြန္ေတာ္အိမ္သာတက္ေနတုန္း တယ္လီဖုန္းလာသည္ဟု လာအေၾကာင္းၾကားသည္။ အိမ္သာတက္ခါစျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကိစၥက
မျပတ္တျပတ္ျဖစ္ေန၏။ အျမန္လက္စသတ္ၿပီး ထြက္လိုက္ရ၏။ ဖုန္းသြားကိုင္ေတာ့ တစ္ဖက္မွသူငယ္ခ်င္းက-
“ေစာင့္ရတာ ၾကာလိုက္တာကြာ”
ဟု စိတ္မရွည္သံျဖင့္ေျပာသည္။
“အိမ္သာတက္ေနတာကြ၊ ခ်က္ခ်င္းလာလို႔ မရဘူး”
“ေၾသာ္.. ဟုတ္လား၊ မင္းရဲ႕ေခ်းတစ္တံုးက ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္သြားၿပီေပါ့”
ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္သြားသည္။ ဟုတ္သားပဲ တစ္မိနစ္ ဆယ့္ငါးက်ပ္ျဖစ္သြားၿပီကိုး။
☼ ☼ ☼ ☼ ☼
ကၽြန္ေတာ့္တူတစ္ေယာက္သည္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားျဖစ္၏။ ဒီေကာင္က ညတိုင္းလိုလို သူ႕ေကာင္မေလးဆီ ဖုန္းဆက္
တတ္သည္။ တစ္ခါစကားေျပာလွ်င္ နာရီ၀က္ တစ္နာရီၾကာသည္။ အရင္ကေတာ့ ကိစၥမရွိ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ဖုန္းေျပာေျပာ
တစ္ယူနစ္စာပဲေပးရသည္။ ခုေတာ့ တစ္မိနစ္ ဆယ့္ငါးက်ပ္ႏႈန္းဟု ဆိုေသာအခါ။
ဒီေကာင္ သူ႕ေကာင္မေလးဆီဖုန္းဆက္ၿပီဆို
သတိေပးေသးသည္။ ဒီေကာင့္ခမ်ာ စိတ္ရွိလက္ရွိမေျပာႏိုင္။ ေကာင္မေလးကလည္း စကားေၾကာအေတာ္ရွည္တာတဲ့။ ဒါနဲ႔
ဒီေကာင္လည္း “ေၾသာ္ ဟုတ္လား.. အင္း.. အင္း.. ဒါပဲေနာ္”ဆိုၿပီး ဖုန္းအျမန္ခ်ပစ္ရသည္။
ဒီမွာတြင္ပဲ ျပႆနာျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ေကာင္မေလးက သူ႕ကို ဆယ့္ငါးက်ပ္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးမထားရေကာင္းလား ဆိုၿပီး
အဆက္ျဖတ္မယ္ ဘာညာျဖစ္ေရာ။ ဒီေကာင္ အေတာ္ပ်ာသြားသည္။ ေကာင္မေလးကို ျပန္ေခ်ာ့တဲ့အေနနဲ႔ စူပါမတ္ကက္ကို
ေခၚသြားရသည္။ ေကာင္မေလးကလည္း အျမင္ကပ္လို႔လားမသိ။ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ေရေမႊးပုလင္းကို လက္ညွဳိးထိုးျပလိုက္တာ ဒီေကာင္
မုန္႔ဖုိးတစ္လစာေလာက္ ထိသြားသတဲ့။
☼ ☼ ☼ ☼ ☼
စာေရးဆရာတို႔သည္ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုကို ၾကားသိရလွ်င္ ဆင့္ပြားၿပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ႕တတ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း
ဒီအတိုင္းပဲ။ ပထမဆံုးေတြးမိတာက ခုခ်ိန္မွာ တက္က်မ္းေတြ ေခတ္စားေနသည့္အေၾကာင္းျဖစ္၏။ ႀကီးပြားေအာင္လုပ္နည္း၊
လုပ္ငန္း စီမံခန္႔ခြဲနည္း၊ မိန္႔ခြန္းေျပာနည္း၊ ႏိုင္ငံျခားဘာသာစကားေျပာနည္းစာ
ေျပာနည္း စာအုပ္လည္း ေရးလွ်င္ေကာင္းမည္ဟု စဥ္းစားမိ၏။ ဒီလိုစာအုပ္မ်ဳိးကိုေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးတပ္က ဆရာေတြေရးလွ်င္
ပိုေကာင္းမည္။ သူတို႔က-
“လင္းယုန္မွ ရထား၊ လင္းယုန္မွ ရထား၊ အသံဘယ္ေလာက္ၾကားလဲ၊ ၾကားရင္အေၾကာင္းျပန္၊ ဒါပဲ”
ဆိုေသာ လိုရင္းတိုရွင္းေျပာနည္းကို ကၽြမ္းက်င္ၾကသည္။
“ဟဲလို ဘယ္သူလဲ၊ ေဟ့ေကာင္ႀကီး ရထားလား၊ ငါပါကြ လင္းယုန္ပါ။ ေနေကာင္းလား၊ ေအးကြ၊ ရာသီဥတုက ေအးတယ္ေနာ္၊
အာမီရမ္ေလး မွန္မွန္ခ်ေပးကြ သိလား၊ ထမင္းေကာ စားၿပီးၿပီလား၊ ဘာဟင္းခ်က္လဲ၊ ငါးေျခာက္ ဟုတ္လား၊ ဟာ ေကာင္းတာေပါ့။
ငါတို႔ဆီမွာေတာ့ မီးခိုးထြက္မွာစိုးလို႔ ဟင္းမခ်က္ႏိုင္ဘူး။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ကို၀ါးစားၿပီး ေရနဲ႔ေမွ်ာခ်ေနရတယ္။ ဒါနဲ႔ ငါ့အသံ
ဘယ္ေလာက္ၾကားသလဲ၊ ၾကားရင္ အေၾကာင္းျပန္စမ္းပါအံုးကြ၊ သူငယ္ခ်င္းရ”
ဆိုၿပီး ေလေၾကာရွည္လို႔မရဘူးေလ။
☼ ☼ ☼ ☼ ☼
နီကိုရဲတစ္ေယာက္ လက္ကိုင္ဖုန္းရကာစတုန္းက အေၾကာင္းကိုလည္း သတိရမိ၏။ တာရာမင္းေ၀က ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး
နီကိုရဲေတာ့ ေမ်ာက္အုန္းသီးရ တျပျပျဖစ္ေနၿပီဟု ေျပာသည္။
“အဲဒါ ဒီေကာင့္ဆီဆက္ၿပီး အၾကာႀကီးစကားေျပာပစ္လိုက္စမ္းပါ
ခၽြန္တြန္းလုပ္သည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ႀကိဳးဖုန္းေတြက တစ္ခါဆက္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ေျပာေျပာ တစ္ယူနစ္စာ
သံုးက်ပ္ပဲက်သည္။ သူမ်ားဆီက ကိုယ့္ဆီဆက္လွ်င္ တစ္ျပားမွမေပးရ။ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြက်ေတာ့ အ၀င္ေရာ အထြက္ေရာ
တစ္မိနစ္ ဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး ေျပာလွ်င္ ေျပာသေလာက္ေပးရသည္။ သူမ်ားဆီက ကိုယ့္ဆီဆက္လွ်င္လည္း တစ္၀က္ခေပးရသည္။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သံုးက်ပ္အကုန္ခံၿပီးဆက္၊ အၾကာႀကီးေျပာ၊ သူကေတာ့ တစ္မိနစ္ခ်င္းယူနစ္ေတြတက္ၿပီး ပိုကုန္သည္။
တာရာမင္းေ၀က တျခားလူအေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း နီကိုရဲဖုန္းနံပါတ္ေပးၿပီး ဖုန္းေတြဆက္ခိုင္းသည္။ သက္သက္မဲ့
ဟိုပုဂၢိဳလ္ေလးကို ဒုကၡေပးၾကတာေလ။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႀကိဳးဖုန္းေတြလည္း တစ္မိနစ္ ဆယ့္ငါးက်ပ္ျဖစ္သြားၿပီ။
လက္ကိုင္ဖုန္းေတြကေတာ့ တစ္မိနစ္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္တဲ့။ ဒီေနရာမွာ ေပသီးေခါက္တတ္သူတခ်ဳိ႕အေၾကာင္း ေတြးမိျပန္သည္။
သူ တစ္ေနရာကိုေရာက္ေနသည္။ သူ႕ရံုးခန္း သို႔မဟုတ္ အလုပ္ရံု သို႔မဟုတ္ ဆိုင္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး မွာစရာေတြရွိေနသည္။
အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာေအာင္ေျပာရမည္
အေၾကာင္းၾကားသည္။ ဖုန္းခ်ၿပီး သူ႕လက္ကိုင္ဖုန္းဆီ ျပန္ေခၚခိုင္းသည္။
ခုေနာက္ပိုင္း စနစ္သစ္အရ အထြက္အတြက္သာ ေပးရၿပီး အ၀င္အတြက္ေပးစရာမလုိ။ အခု သူ႕လက္ကိုင္ဖုန္းကို ႀကိဳးဖုန္းကေန
ျပန္ေခၚခိုင္းေတာ့ တစ္မိနစ္ကို တစ္ဆယ္က်ပ္ႏႈန္း သက္သာသြားတာေပါ့။ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကေတာ့ နည္းနည္းလူလည္က်သည္ဟု
ဆိုႏိုင္၏။ လူတစ္ေယာက္ကို ေျပာစရာစကားေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနသည္။ ဒီအခါမွာ ထိုသူမရွိႏိုင္ေလာက္တဲ့အခ်ိန္ကိ
ဖုန္းဆက္လိုက္သည္။ တစ္ဖက္က မရွိပါဘူးဆိုေတာ့မွ “ဒါဆို ျပန္ေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ျပန္ဆက္ခိုင္းလိုက္ပါ”ဟု
မွာထားလိုက္သည္။ တစ္ဖက္က ျပန္ဆက္လာေတာ့မွ ေျပာခ်င္တာေတြ တစ္၀ႀကီးေျပာပစ္လုိက္၏။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာလည္းေျပာရ၊
တယ္လီဖုန္းခကိုေတာ့ တစ္ဖက္လူက က်ခံခိုင္းတဲ့နည္းေလ။
☼ ☼ ☼ ☼ ☼
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ စကားထစ္သည္။ သူေျပာတာ နားေထာင္ရတာ အေတာ္စိတ္ရွည္သည္းခံရသည္။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ သူေျပာမယ့္ဟာကို ကိုယ္က ရိပ္မိေနၿပီ။ သူက ထစ္ေနတုန္း။ ဒီေတာ့ “မင္းေျပာမယ့္ဟာက ဒါမဟုတ္လား”ဟု
ကိုယ္ေထာက္ေပးရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီေကာင္က ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္သြားလုပ္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါေလာက္ အိမ္ကုိ
ဖုန္းဆက္သည္။ ႏိုင္ငံျခားမွာက ဖုန္းဆက္လွ်င္ကတ္ျပားထည့္ၿပီး ဆက္ၾကတာ။ ငါးမိနစ္စာ၊ ဆယ္မိနစ္စာ၊ ဆယ့္ငါးမိနစ္စာ
စသည္ျဖင့္ ၀ယ္လို႔ရသည္။ ဒီေကာင္ ဖုန္းေျပာတဲ့အခါ စကားထစ္ေနေတာ့ ဖုန္းေျပာခ်ိန္ေတြ လိုအပ္တာထက္
ပိုပိုၾကာၾကာသြားတတ္သည္။ ဒီအခါမွ သူ႕မိန္းမက-
“ရွင္ ထစ္ေနတာ ငါးေဒၚလာဖိုးေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒီလိုထစ္ေနရင္ ခဏခဏဖုန္းမဆက္နဲ႔ေတာ့”ဟု ရာဇသံေပးသည္။
ဒီေကာင္ကလည္း မိန္းမကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာဆိုေတာ့ ဖုန္းမဆက္ဘဲမေနႏိုင္။ ဒီလိုန႔ဲ စကားမထစ္ရေအာင္ သတိထားၿပီး
ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ရသည္။ ခုေတာ့ ဒီေကာင္အိုေကေနၿပီ။ စကားထစ္တာကိုေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသႏိုင္ေသာ
နည္းလမ္းတစ္ခုေပၚေပါက္လာျခင္း
☼ ☼ ☼ ☼ ☼
ဒီအခ်က္ေတြကို သံုးသပ္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ တစ္ခုသြားေတြးမိျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာေရးဆရာေတြအေနျဖင့္
စာနယ္ဇင္းေတြဆီက စာမူခရရွိပံုစနစ္ကို ေခတ္ႏွင့္အညီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ျဖစ္၏။ အရင္လို တစ္ပုဒ္ဘယ္ေလာက္ ဆိုတာမ်ဳိး
ပုတ္ျပတ္မဟုတ္ဘဲ ပထမတစ္မ်က္ႏွာ ဘယ္ေလာက္ ေနာက္ထပ္တစ္မ်က္ႏွာတိုးတိုင္း ဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး ယူနစ္စနစ္ႏွင့္
ယူရေကာင္းမလား စဥ္းစားေနမိပါသည္။ ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ ဆရာမ်ား။
----------------
မင္းလူ
သည္းထိတ္ရင္ဖိုမဂၢဇင္း၊
ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၃။
No comments:
Post a Comment