“ေၾကာက္၍ပင္ ေတာထဲ၌ ေနပါသည္“

1.  

   

   “ေၾကာက္၍ပင္ ေတာထဲ၌ ေနပါသည္“
   ====================
   “ေတာထဲ၌ ပရိသတ္ ေျခြရံနည္းသည္ ေၾကာက္ေတာ္မမူေလာ” (ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္)
   
   “ေၾကာက္၍ပင္ ေတာထဲ၌ ပရိသတ္အနည္းႏွင့္ ေနပါသည္“ (ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္)
   
   အင္း၀ေခတ္စာမ်က္ႏွာေတြလွန္လိုက္ရင္ လံုး၀ခ်န္လွပ္လို႔မရတဲ့ ေရႊစကားႏွစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္နဲ႔ ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္တို႔ရဲ႕ စကားႏွစ္ခြန္းပါ။ ဒီစကားႏွစ္ခြန္းရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားခံရာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့
   
   ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္နဲ႕ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ဆိုတာ အင္း၀ေခတ္မွာ သာလြန္မင္းတရားလက္ထက္မွာ ေပၚထြန္းခဲ႔တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြပါ။ အဲဒီေခတ္လတ္တေလာက ပစၥဳပၸန္ အေနအထားအရ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္က ျမိဳ႕မွာ သီတင္းသံုးတဲ့ဆရာေတ္။ မင္းကိုးကြယ္တဲ့ဆရာေတာ္၊ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္က ေတာထဲမွာ ကပၸိသူေတာ္တစ္ေယာက္ ကိုသာ အေဖာ္ျပဳျပီး သတင္းသံုးေနတဲ့ ဆရာေတာ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးလံုး ပါရမီဗီဇအခံေတြတူေနၾကေတာ့ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းႏွစ္စံုဟာ တစ္ခုတည္းေသာ ပန္းတိုင္ဆီကိုသာ ဦးတည္ေနပါတယ္။ ဦးတည္ခ်က္ ပန္းတိုင္မွန္ရင္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္လဲမွန္ၾကတာ ေလာကဓမၼတာပါ။
   
   တစ္ေန႔မွာ သာလြန္မင္းတရားဆီကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတဲ့ မန္းစက္ေတာ္ရာ ႏွစ္ဆူကို ရွာေဖြေပးဖုိ႔ စာသြင္းေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။ မင္းၾကီးလဲ သေဘာက်တာနဲ႕ ၾကည္ညိဳရင္းစြဲရွိတဲ့ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္အပါအ၀င္ ဆရာေတာ္ေလးပါးႏွင့္အတူ မန္းစက္ေတာ္ရာ ႏွစ္ဆူရွာဖို႔ အင္း၀ေနျပည္ေတာ္ကေန မင္းဘူးကိုၾကြခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ တစ္ေတာ၀င္ တစ္ေတာင္ထြက္ ရွာလိုက္ၾကတာ ရက္ေတြသာကုန္လြယ္သြားပါတယ္။ ဘာသဲလြန္စမွ မရဘူးျဖစ္ေန ပါတယ္။ ရွာလိုက္နားလိုက္ စက္ေတာ္ရာအနီး မရွက္ရြာေရာက္ေတာ့ အနားယူရင္းက တစ္ညတာ က်ိန္းစက္ဖုိ႔ စီစဥ္ၾကပါတယ္။
   
   အဲဒီညမွာပဲ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ အိမ္မက္မက္ပါတယ္။ ဘယ္လိုမက္သလဲဆုိေတာ့ လူတစ္ေယာက္က ေခြးနက္ၾကီးတစ္ေကာင္နဲ႕႔လာျပီး “ဘုန္းၾကီးတုိ႔လာၾကသည္မွာ အႏၱရာယ္ၾကီးလွပါသည္။ ေတာလည္းနက္ သားရဲလဲ ထူေျပာပါတယ္။ အဘယ္ေၾကာင့္ၾကြလာရသနည္း “ လို႔ေမးပါတယ္။ ဆရာေတာ္ကလဲ “ေရွးမင္းတို႔ သြားေရာက္ ပူေဇာ္ေလ့ရွိတဲ့ စက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူရွိေၾကာင္း၊ ရာဇ၀င္ေၾကာင္းရွိ၍ ရွာေဖြရန္ၾကြလာၾကေၾကာင္း” ျပန္အမိန္႕ရွိလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ေခြးနက္ၾကီးနဲ႕လူက “ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ေခြးနက္ၾကီး၀င္ရာေတာသို႔ ေနာက္ကလိုက္လွ်င္ ေတြ႕ပါလိ္မ့္မည္” လို႕ျပန္ေလွ်ာက္ပါတယ္။ စကားဆံုးေတာ့ ဆရာေတာ္လည္း တစ္ခါတည္း ႏိုးသြားပါတယ္။ အေဖာ္သံုးပါးကိုလည္း အိမ္မက္အေၾကာင္းေျပာျပလိုက္ပါတယ္။
   
   မနက္မိုးလင္းေတာ့ အိမ္မက္အတိုင္းလိုက္ရွာၾကပါတယ္။ ေခြးနက္ၾကီးတစ္ေကာင္က ဆရာေတာ္ရဲ႕ေရွ႕က သြားေနတာနဲ႔ ေခြးနက္ၾကီး ေနာက္လိုက္ရင္း စက္ေတာ္ရာေနရာေရာက္ေတာ့ ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ မန္းေခ်ာင္းနဖူးအေရာက္မွာ နတ္ဘီလူးတစ္ေယာက္ ကိုယ္ထင္ရွားျပျပီး စက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူကိုလိုက္လံ ညႊန္ျပပါတယ္။
   
   ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္တို႔လည္း စက္ေတာ္ရာႏွစ္ဆူေတြ႕ျပီဆုိေတာ့ ေတာင္ေပၚမွာပဲ က်ိန္းစက္ၾကပါတယ္။ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ကေတာ့ ပဠာန္းေဒသနာနဲ႔ ရြတ္ဖတ္ျပီး ပူေဇာ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဆရာေတာ္က စက္ေတာ္ရာကို ပံ့သကူသကၤန္းနဲ႕႔ လႊမ္းအုပ္ျပီး “ငါသည္ ဘုရားျဖစ္မည္ “ဧကန္မွန္လွ်င္ ဤသကၤန္း၌ တစ္ရာ႕ရွစ္ကြက္ စက္လကၡဏမ်ား ထင္ေစသတည္း” ဆိုျပီး အဓိဠာန္လိုက္ပါတယ္။ သကၤန္းေတာက ္ဟာၾကိဳးၾကာရုပ္သကဲ့သို႔ ကုန္းကြထလာတယ္လုိ႔ဆို ပါတယ္။ ၾကိဳးလည္းၾကိဳးစား ၾကာလည္းၾကာဦးမယ္ဆိုတဲ့ အမွန္နိမိတ္ပါဒါ ေတြေရးျပလိုက္ရတာကေတာ့ စက္ေတာ္ရာနဲ႕ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ရဲ႕ ေက်းဇူးရယ္၊ ျမန္မာျပည္သားဘုရားဆုပန္ ဆရာေတာ္တစ္ပါးရဲ႕ ပံုရိပ္တစ္စိတ္တစ္ေဒသရယ္ ကို ၾကည္ညိဳေစခ်င္သိေစခ်င္လို႔ပါ။
   
   ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ဟာ စက္ေတာ္ရာကအျပန္ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ထံ ၀င္ေရာက္ဖူးေတြ႕ပါတယ္။ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္က ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ကို ဖူးရံုသက္သက္မဟုတ္ပဲ သီးျခားရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုလည္း ပါလာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မိမိေရးသားျပဳစုထားတဲ့ ၀ိနည္းငါးက်မ္း ပါဠိအဌာကထာ နိႆယနဲ႔၊ ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ျပဳစုေရးသားထားတဲ့ ၀ိနည္းငါးက်မ္းပါဠိအဌကထာနိႆယတို႕ကို တိုက္ဆိုင္ၾကည့္ ်င္လို႕ပါ။
   
   မင္းဆရာေတာ္ ၾကြလာတယ္ဆုိေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ေနာက္ကေျခြရံပရိသတ္ေတြ လွဴဖြယ္ပစၥည္း၀တၱဳေတြ အျပည့္နဲ႕ေပါ့။ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္က ကပၸိယသူေတာ္တစ္ေယာက္ပဲရွိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘာပစၥည္း၀တၱဳမွလည္း မရွိပါဘူး။ ပစၥည္း၀တၱဳဘယ္ေလာက္ေခါင္းပါးသလဲဆိုရင္ မင္းဆရာနဲ႕ ပရိသတ္အတြက္ ေနရာထိုင္ခင္းမေပးႏိုင္လို႔ သားေရ ႏြယ္အခင္ေလးကို ဖုန္ခါျပီးေနရာထိုင္ခင္းေပးရပါတယ္။ အဲဒီေလာက္အထိ ပစၥည္း၀တၱဳေတြ ေခါင္းပါးတာပါ။
   
   ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ရဲ႕ လက္ရွိပစၥကၡအေနအထားအရ ေတာထဲမွာ ပရိသတ္မရွိပံု ပရိသတ္မရွိလို႔ ပစၥည္း၀တၱဳ ေခါင္းပါးပံုကို ၾကည့္ျပီး ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္က “အရွင္ဘုရား ေတာထဲ၌ ပရိသတ္အေျခြအရံနည္းသည္၊ ေၾကာက္ေတာ္မမူေလာ့” လို႕ေမးေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္က “ေၾကာက္၍ပင္ ေတာထဲ၌ ပရိသတ္အနည္းႏွင့္ေနပါသည္” လို႔ျပန္မိန္႕ေလွ်ာက္ပါတယ္။
   
   မထင္မွတ္တဲ့စကားကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္က ေတာ္ေတာ္ေလးကို တုန္လွဳပ္သြားပါတယ္။ ပါရမီအေျခခံရွိျပီးသားဆိုေတာ့ ဒီစကားနဲ႔ တန္ျပန္အေတြးတစ္ခု ၀င္လာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ “ေၾသာ္ ငါကေတာ့ မေၾကာက္တတ္သူျဖစ္ခဲ့ပါျပီ” ဆိုတဲ့တန္ျပန္အေတြးပါ။ ေနာက္ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္က သူ႕မွာပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြထဲက ႏွစ္ထပ္သကၤန္းၾကီးကို ကိုယ္တိုင္ျပီး “သကၤန္းပါဘုရား.. အရွင္မဟာကႆပဘုရားရွင္ ကပ္လွဴပ္ေသာ ႏွစ္ထပ္သကၤန္းၾကီးကဲ့သို႔ မြန္ျမတ္ေသာ မင္းဧကရာဇ္လွဴ၍ရေသာ ပစၥည္းပါဘုရား။ သံသရာကို ခ်ီးေျမွာက္သျဖင့္ သံုးေဆာင္ေတာ္မူပါလုိ႔” ေျပာဆုိျပီး လွဴဒါန္းပါတယ္။ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ကလည္း ကိုယ္တိုင္လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ခံယူပါတယ္။ သကၤန္းကို ေအာက္မခ်ေသးပဲ ေတာင္ဖီလာဆ၇ာေတာ္နည္းတူ သကၤန္းကို အေပၚေျမွာက္လိုက္ျပီး “သာဓု၊ သာဓု၊ ဤသကၤန္းကို ေရႊစည္းခံုဘုရားအား လွဴပါ၏” လို႔ဆိုျပီး ေအာက္ျပန္ခ်ထားလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာင္ဖီလာ ဆရာေတာ္က ပါလာတဲ့ပစၥည္းကို တစ္ခုခ်င္ းလွဴပါတယ္။ ပစၥည္းတစ္ခု လွဴတိုင္း လွဴတိုင္း ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္က “ဤပစၥည္းကို ေရႊစည္းခံုဘုရားအား လွဴဒါန္းပါ၏” လို႔ခ်ည္ဆိုျပီး ေဘးကို ခ်ခ်ထားလိုက္ပါတယ္။
   
   “ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ရဲ႕ အျပဳအမူကိုၾကည့္ျပီး ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္က ဒီလိုေတြးပါတယ္။’ေၾသာ္ .. ငါ့ကား မင္းဆရာျဖစ္၍ ငါ့ပစၥည္း၀တၱဳတို႔၌ ရွာသျဖင့္ ဤသို႔ျပဳေခ်သည္”
   
   “ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ရဲ႕ သေဘာကေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး။ ေရႊဥမင္ဆရာေတ္ရဲ႕သေဘာက “ဤအရွင္ျမတ္သည္ မင္းဧကရာဇ္ ဆရာေတာ္ျဖစ္လွ်က္ ကိုယ္တိုင္ငါ့ထံသို႔ လာေရာက္၍ ပူေဇာ္သကၠရမ်ားႏွင့္ ငါ့အားပူေဇာ္ေပသည္။ ငါကား သူကဲ့သိုပူေဇာ္ရန္ ပစၥည္း၀တၱဳမရွိ ေသာေၾကာင့္ သူ႔အားပူေဇာ္မရ။ ထိုအရွင္ျမတ္အား ပစၥည္းပရိသတ္ေျခြရံတို႕ကိုစြန္႔၍ ေတာ္ေနျခင္းအက်ိဳးငွာ ျမတ္ေသာ ဆံုးမစကားျဖင့္ ပူေဇာ္အံ့။ ေနာက္တစ္ခု အလြန္ရခဲ့လွစြာေသာ ရဟန္းအျဖစ္ကို ရပါလ်က္ မင္းဆရာေတာ္အေခၚခံ၍ ေနျခင္းသည္ အက်ိဳးမရွိ၊ အက်ိဳးရွိရာကို ရွာေစအံ့” အဲဒီလိုႏွလံုးသြင္းနဲ႔ ျပဳမူေျပာဆုိခဲ့တာပါ။
   
   လွဴဖြယ္၀တၱဳေတြလွဴျပီးေတာ့ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္က မိမိေရးသားထားတဲ့ ၀ိနည္းငါးက်မ္း ပါဠိအဌာကထာနိႆယနဲ႕ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ ေရးသားထားတဲ့ ၀ိနည္းငါးက်မ္း ပါဠိအဌာကထာနိႆယကို တိုက္ဆိုင္ၾကည္လုိေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ကလည္း မိမိေရးသားထားတဲ့ ပါဠိအဌာကထာနိႆယကို ခ်က္ခ်င္းပဲ ထုတ္ျပပါတယ္။ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္က ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ရဲ႕ နိႆယကို စိတ္ေက်နပ္သည္အထိ ၾကည့္ရွူပါတယ္။ ၾကည့္လို႔အားရေတာ့မွ “ငါေရးသားသည့္ နိႆယသည္ က်ယ္လြန္းသည္၊ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ နိႆယသည္ က်ဥ္းသည္၊ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္နိႆယသည္ပင္ ေနာင္စာသင္သားတို႔အတြက္ အားကိုးရာျဖစ္ေလာက္ျပီ၊ ႏွစ္နည္းရွိသျဖင့္ ေလာက၀ယ္ ဘုရားႏွစ္ဆူပြင့္ေသာ္ သတၱ၀ါတို႔၌ သူ႔ဘုရားသာသည္ ငါ့ဘုရားသာသည္ အျငင္းခံုသာျဖစ္၍ အက်ိဳးမရွိသကဲ့သို႔ ရွိေပေတာ့မည္” အဲဒီလိုႏွစ္လံုးပိုက္ျပီး မိမိကိုယ္တိုင္ေရသားထားတဲ့ နိႆယေတြကို ေရႊစည္းခံုေစတီရင္ျပင္မွာ မီးပူေဇာ္လိုက္ပါတယ္။ ျပီးမွ ျပန္ၾကြသြားပါတယ္။
   
   ေရွးေရွးဆရာေတာ္ၾကီးေတြဟာ ဘာစာမူခ ဘာလာဘသကၠာရမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မထားဘဲ က်မ္းေပါင္းမ်ားစြာကို တစ္ကယ့္သဒၶါႏွလံုးသားစစ္စစ္နဲ႔ ေရးသြားတာပါ။ အဲဒီေခတ္ကာလက ေဘာလ္ပင္ေတြ၊ စာရြက္ေတြ၊ လွ်ပ္စစ္မိးေတြမေပၚေသးေတာ့ ေပရြက္မွာ ကညစ္တံနဲ႔ မီးခြက္ထြန္းျပီး ခဲရာခဲဆစ္ေရးခဲ့ၾကရတာပါ။ ဒါတင္မကေသးဘဲ က်မ္းခ်င္းတူလုိ႔ ကိုယ္ရဲ႕က်မ္းစာက အားနည္းခ်က္ရွိေနရင္လည္း မီးပူေဇာ္ပစ္ဖို႔ ၀န္မေလးၾကပါဘူး။ ဒါေတြကေတာ့ စာေရးတဲ့အခါတိုင္း ေတြးရမယ့္အေတြးေတြလို႔ နားလည္ထားမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ကယ္တမ္းက်ေတာ့ လက္ေတြ႕အေနအထားနဲ႕ ကြာဟေနျပန္ပါတယ္။ ေၾသာ္ .. ဒီလိုအေတြးေတြ ေတြးျဖစ္ပါ့လား ဆိုတဲ့အေတြးေတြနဲ႕ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဖာ့ျပီး ေျဖဆည္လုိက္ရပါတယ္။
   
   ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္နဲ႔ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးရဲ႕အျပဴအမူေတြကို ၾကည့္ေနသူေတြထဲမွာ ကပၸိယသူေတာ္ လဲပါပါတယ္။ ကပၸိယသူေတာ္က သူ႕႔ဆရာေတာ္ရဲ႕ အျပဳအမူေတြကို အားမလို အားမရျဖစ္ ေနဟန္တူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ျပန္ၾကြသြားေတာ့ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ အနားကပ္ျပီး
   
   ဘုန္းၾကိးတို႔၀ိနည္းမွာ သဒၶါ၍ လွဴေသာပစၥည္းကို မသံုးေဆာင္ဘဲ သူတစ္ပါးကို မေပးအပ္၊ ေပးေသာ္သူ႔သဒၶါတရားကို ဖ်က္ဆီးသည္မည္ရကား သဒၶါေဒယ်၀ိနိပါတဒုကၠဋ္အာပါတ္သင့္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ အဘယ္ေၾကာင့္ မင္းဆရာ ကိုယ္တိုင္လာ၍ လွဴသည့္ပစၥည္းကို အားပါးမနာ သူေရွ႕တြင္ ေရႊစည္းခံုကို လွဴဘိသနည္း။ မသင့္ေလာ့လို႔ အျပစ္တင္ဟန္နဲ႔ ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္က “သူေတာ္ ငါေစာင့္၏။ သူေတာ့္ ဆရာေတာ္ကို ငါဆံုးမလိုက္သည္။ ဒီက အျပန္ စစ္ကိုင္းေလးထပ္ၾကီး သူေနေသာေက်ာင္းေတာ္ကို သူေတာ့္ဆရာေတာ္ ၀င္၀ံ့ေပလွ်င္ ေလာက၀ယ္ အာဂေယာက်္ားပဲ” လို႔ ျပန္အမိန္႔ရွိလိုက္ပါတယ္။
   
   မၾကာခင္တစ္ရက္မွာ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္နဲ႔ ကပၸိယသူေတာ္ဆီကို သတင္းတစ္ခုေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီသတင္းကေတာ့ “ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ဆီကအျပန္ ျမိဳ႕ေနမင္းဆရာအျဖစ္ကို ရွက္ရြ႕ံလုိ႕ စစ္ကိုင္းေတာင္ အေရွ႕ေခ်ာက္ၾကား ေတာင္ဖီလာေတာရမွာ ေတာရေဆာက္တည္ သြားေၾကာင္း” ဆိုတဲ့သတင္းပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္က သူေတာ့္ကို “ကိုင္း ဘယ့္ႏွယ္လဲ” ဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႕ တာသြားပံုကို ေတြးျပီး ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ေနပံု ပံုရိပ္ႏွစ္ခုကို အေတြးနဲ႔ပံုေဖာ္ၾကည့္လိုုက္မိပါတယ္။
   
   ရေဝႏြယ္(အင္းမ)
   
   က်မ္းကိုး
   
   သီလ၀ိေသာဓနီ(တတိယနံေမာ္ဆရာေတာ္)
   
   ျမတ္သတိ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၀