အိမ္

 

အိမ္

တစ္ည .... ရီေဝေဝနဲ႔ သူအိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ တံခါးဖြင့္အိမ္ထဲဝင္ၿပီး မီးဖြင့္ရင္း မိန္းမျဖစ္သူကို သူလွမ္းေအာ္တယ္။ ျပန္ထူးသံ မၾကားရဘူး။ ေခါင္းငံု႔ဖိနပ္ခၽြတ္ေတာ့ ဖိနပ္စင္ေပၚတင္ထားတဲ့ စာရြက္တစ္ရြက္ကို သူေတြ႔လိုက္တယ္။ ေကာက္ယူၾကည့္ေတာ့ လင္မယားကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ျဖစ္ေနတယ္။ သူတစ္ခ်က္ ေတြေဝသြားတယ္။ သူမ တကယ္လုပ္လိမ့္မယ္လို႔ သူထင္မထားခဲ့ဘူး။

အရင္တုန္းကလည္း သူတို႔ဒီလိုပဲရန္ျဖစ္ေနက်၊ သူ႔ကို သူမစိတ္ဆိုးၿပီး စကားမေျပာတာ ဒါမွမဟုတ္ မိဘအိမ္ခဏ ျပန္တာေလာက္ပဲရွိခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း အလိုအေလ်ာက္ ျပန္ေကာင္းသြားတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ သူမ တကယ္လုပ္လိုက္မွန္း သိသာေနတယ္။

သမီးေလးအတြက္ အုပ္ထိန္းသူ အစည္းအေဝးသြားဖို႔ သူ မအားဘူး၊ အခ်ိန္မရွိဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ သူမ စိတ္တိုၿပီး "ရွင္တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း ေနဝင္ေနထြက္ အလုပ္ေတြမ်ားေနလိုက္တာ ကၽြန္မနဲ႔သမီးေလး၊ ေနာက္ၿပီး ဒီအိမ္ကိုေရာ ရွင္စိတ္ထဲမွာ ထည့္ထားရဲ႕လား? ဒီလိုဘဝမ်ဳိး ကၽြန္မ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ကြာရွင္းမယ္" လို႔ ေျပာေတာ့ ဒါေတြဟာ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္တဲ့အရာေတြ၊ ဘယ္အရာကမွာ အလုပ္ေလာက္ အေရးမႀကီးဘူး။ အလုပ္ကို အေလးထားတာဟာ ဒီမိသားစု၊ ဒီအိမ္ကို အေလးထားတာပဲလို႔ သူထင္ထားခဲ့တယ္။ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြမမွားဘူးလို႔ သူထင္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ဟာလာဟင္းလင္း ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ သူရပ္ေနခဲ့တယ္။ မိန္းမ မရွိေတာ့တဲ့အိမ္ကို အိမ္လို႔တင္စားလို႔မရေတာ့မွန္း အခုမွ သူခံစားမိတယ္။ သူ႔ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈကို အတူမွ်ေဝမယ့္မိန္းမ,မရွိေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈေတြက အဓိပၸာယ္မဲ့သြားတယ္လို႔ သူထင္ေနမိတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာ သူ႔မိဘအိမ္ သူျပန္ခဲ့တယ္။ မိဘေတြက သူ႔ကိုေတြ႔ေတာ့ တအံ့တၾသနဲ႔ေမးတယ္။

"သား ဒီေလာက္အလုပ္မ်ားတာေတာင္ အိမ္ျပန္လာခ်ိန္ရွိေသးတယ္လား သား? တစ္ခုခုျဖစ္လာခဲ့သလား? ကေလးအေမနဲ႔ ရန္ျဖစ္လာၾကတာလား?"

ဆက္တိုက္ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြၾကားမွာ သူ႔မ်က္ႏွာထူပူသြားမိတယ္။ ဒါဟာလည္း မိဘအိမ္ဆီ သူျပန္ခ်ိန္ နည္းခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ျဖစ္မယ္။

သူ အိမ္ျပန္လာတာကို မိဘေတြက ဝမ္းသာၾကတယ္။ အိမ္ျပန္လာတဲ့ သားအတြက္ အေဖျဖစ္သူက ဟင္းထြက္ဝယ္တယ္။ အေမက သူနဲ႔စကားစျမည္းေျပာရင္း က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အေမက သူစားဖို႔ ေျမပဲဆံေလွာ္ေတြ ထုတ္လာတယ္။ ထိုင္ၿပီး သိပ္မၾကာေသးခင္ အေမ့အိမ္ကဖုန္း ျမည္လာတယ္။ အေဖ့အသံကို ဖုန္းထဲကေန သူၾကားေနရတယ္။

"မိန္းမေရ... နင့္အတြက္ ဂႏၶာမာပ်ားရည္ ငါေဖ်ာ္ၿပီး ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚ တင္ထားခဲ့တယ္။ အခုေသာက္ရင္ အေနေတာ္ပဲ။ မေအးခင္ ေသာက္လိုက္ဦးေနာ္"

အေဖဖုန္းခ်ေတာ့ အေမက ေဖ်ာ္ရည္ကိုယူၿပီး တစ္ငံုေသာက္လိုက္တယ္။ ဖုန္း ျမည္လာျပန္တယ္။ အေဖ့ဆီက ဖုန္းျဖစ္တယ္။

"ေမႀကီး.. ငါတို႔ ေရဖိုးေဆာင္ရေတာ့မယ္ထင္တယ္။ ၾကည့္လိုက္ဦး.. ငါ စာရြက္ယူခဲ့ဖို႔ ေမ့သြားလို႔။ စာရြက္နံပါတ္ ငါကို ရြတ္ေပးၾကည့္ပါဦး။ လမ္းႀကံဳလို႔ ငါေရဖိုးေဆာင္ခဲ့မယ္"

ဖုန္းခ်ၿပီး အၿပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ အေမကေရရြတ္တယ္။

"သားရဲ႕ေဖေဖကေလ အလုပ္အရမ္းမ်ားတဲ့လူ.... အျပင္ခဏေလး ထြက္တာေတာင္ အိမ္ကို ဖုန္းဆယ္ေခါက္ေလာက္ေခၚတတ္တယ္။ သူ႔လခေတြက ဆက္သြယ္ေရးဌာနအတြက္ လွဴထားသလား မွတ္ရတယ္"

အေမေျပာေနတုန္းမွာပဲ အေဖ့ဆီက ဖုန္းဝင္လာျပန္တယ္။ အေဖ့အသံက ဝမ္းသာအားရပဲ....

"ေမႀကီးေရ.... နင္ ငါးၾကင္းေတြႀကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား? ဒီေန႔ ေစ်းထဲမွာ ငါးၾကင္းလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြေဟ့... ငါဝယ္ျပန္ၿပီး နင့္ကိုခ်က္ေကၽြးဦးမယ္"

အခ်ိန္မိနစ္၂ဝအတြင္းမွာ အေဖ့ဆီက ဖုန္းေတြ အဆက္မျပတ္ဝင္လာခဲ့တယ္။ အေဖ့ဖုန္းေၾကာင့္ အေမ စိတ္မရွည္ဟန္မျပခဲ့ဘူး။ အေမက သူနဲ႔ စကားစျမည္းေျပာေနတယ္ဆိုေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ အေဖနဲ႔ေျပာေနတာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး သူ မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ မေက်မနပ္ေျပာမိတယ္။

"ေဖေဖက ဘာျဖစ္လို႔ ၾကာလာေလ ေလးနက္မႈမရွိလာေလပါလား ေမေမ... တကယ္ဆို တခ်ဳိ႕ဖုန္းကဆက္စရာေတာင္ မလိုပါဘူး။ အိမ္ေရာက္မွေျပာလဲ ရရက္သားနဲ႔"

သူ႔စကားကို အေမက အရယ္နဲ႔ေျပာျပတယ္။

"မဟုတ္ေသးဘူး သား... သားေဖေဖရဲ႕ ေလးနက္တဲ့စိတ္ကို သားဘယ္နားလည္လိမ့္မလဲ! သားေဖေဖက သူ႔စိတ္ကို အိမ္မွာပဲထားခဲ့လို႔၊ အိမ္ကိုပဲ စိတ္ေရာက္ေနလို႔ ဖုန္းေတြဆက္ဆက္ေနတာေပါ့။ လူက အျပင္ေရာက္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ စိတ္ကို အိမ္မွာထားခဲ့လို႔၊ အိမ္မွာ ဘာကိစၥေထြေထြထူးထူးမွ မရွိဘူးဆိုေပမယ့္ သူက အိမ္ကိုပဲေအာက္ေမ့ေနလို႔ပါ။ လိုတဲ့ေငြကို အိမ္ကေနယူရင္ ရၿပီလို႔မထင္လိုက္နဲ႔... အိမ္က ေငြထားတဲ့ေနရာ မဟုတ္ဘူး သား။ စိတ္ႏွလံုးထားတဲ့ေနရာပါ။ စိတ္ႏွလံုးကို အိမ္မွာထားမွ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြက အိမ္မွာၿမဲမွာပါ။ နားလည္လား.. သား!"

အေမရဲ႕ေလးနက္ၾကင္နာတဲ့ မ်က္ဝန္းေအာက္မွာ သူရုတ္တရက္ လန္႔ႏႈိးလာခဲ့တယ္။ အလုပ္မ်ားတဲ့အခ်ိန္ အိမ္ကို သူဖုန္းမဆက္ခဲ့ဖူးေၾကာင္းကို သူသတိရလာမိတယ္။ သူ မဆက္တဲ့အျပင္ သူမ ဆက္လာတဲ့ဖုန္းကိုလည္း သူ အလ်င္စလို ခ်ပစ္လိုက္တတ္တယ္။ အထက္လူႀကီး၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ သူေပ်ာ္ပါးစားေသာက္ခ်ိန္ အိမ္မွာရွိတဲ့ မီးတစ္ေဆာင္က သူအိမ္ျပန္မေရာက္မခ်င္း ညနက္သန္းေခါင္အထိ လင္းထိန္ေနတတ္ေၾကာင္းကို သူသတိရလာမိတယ္။ မိန္းမရဲ႕ အထီးက်န္တဲ့ခံစားခ်က္၊ သူ႔ကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ကို သူတစ္ခါမွ မေတြးခဲ့မိဘူး။ အသက္(၆)ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ သမီးေလးက တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္လိုက္ပို႔ဖို႔၊ ကစားကြင္းလိုက္ပို႔ဖို႔ သူ႔ကို အထပ္ထပ္ေတာင္းဆိုခဲ့ေပမယ့္ ကတိသာေပးၿပီး ကတိမတည္မိခဲ့တာကို သူသတိရလာမိတယ္။ ဒါေတြဟာ သူတကယ္အလုပ္မ်ားခဲ့လို႔ပဲလား? ဒါမွမဟုတ္ သူ႔စိတ္ႏွလံုးကို အိမ္မွာ မထားခဲ့မိလို႔လား?

အဲဒီေန႔ ညေနက သူမအိမ္သြားၿပီး သူမကို သူသြားေခၚခဲ့တယ္။ သူမ မျပန္ႏိုင္ဘူးလို႔ဆိုေတာ့ သူ အေလာတႀကီး သူမကို ေျဖရွင္းခ်က္ေပးတယ္။

"ေမာင္ အရင္လို မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ အရင္လို ခင့္ကို လ်စ္လ်ဴရႈမထားေတာ့ပါဘူး။ အိမ္ကိုလည္း လ်စ္လ်ဴရႈမထားေတာ့ပါဘူး။ ခင့္ကို ေငြေတြပံုအပ္ေပးၿပီး လိုအပ္တဲ့ေငြကို အိမ္မွာျပန္ယူရရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီးလို႔ ေမာင္ထင္ထားခဲ့မိတယ္။ ေတာ္ပါေသးတယ္... "အခ်စ္"ကို ေမာင္ေပ်ာက္ဆံုးေစေတာ့မလို႔.. ေနာက္ဆိုရင္ ေမာင့္စိတ္၊ ေမာင့္ႏွလံုးသားကို အိမ္မွာထားပါမယ္။ အိမ္ကို ႏွလံုးသားမွာထားပါမယ္။ ေမာင္နဲ႔ ျပန္လိုက္ခဲ့ပါေနာ္"

သူ႔စကားကုိ သူမ ျပန္မေျဖခဲ့ဘူး။ သူ႔ရင္ခြင္ဆီကိုပဲ သူမ ေျဖးေျဖးသာသာလွမ္းဝင္ၿပီး ေပြ႔ဖက္ငိုခ်လိုက္ေတာ့တယ္။

အိမ္ဆိုတာ ႏွလံုးသားထားတဲ့ေနရာပါ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ျဖည့္တင္းတဲ့ေနရာပါ။ အလုပ္မ်ားတယ္ဆိုတာ ဆင္ေျခတစ္ခု မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္မွာ ႏွလံုးသားရွိတယ္၊ အခ်စ္ရွိတယ္၊ ေအာက္ေမ့တမ္းတမႈေတြရွိတယ္ဆိုရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ အဆံုးမရွိ ပိုပိုတိုးလာမွာျဖစ္ပါတယ္။


မူရင္း-- http://www.duwenzhang.com/wenzhang/aiqingwenzhang/20111020/204044.html

ႏိုင္းႏိုင္းစေန(Friday, December 16, 2011)
.