အခမဲ့ ကူလီ ထမ္းရျခင္းအက်ိဳး

  လြန္ခဲ့ေသာေျခာက္ႏွစ္ခန္႔က ကၽြႏု္ပ္သည္ ျမိဳ႕ငယ္တစ္ခုသို႔ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းစစ္ရန္ သြားရ၏။ ၎ျမိဳ႕သို႔ မီးရထားဆိုက္လွ်င္ ကၽြႏု္ပ္၏ သူငယ္ခ်င္း သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေဟာင္း ဆရာၾကီးသည္ လာ၍ ၾကိဳေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။

           အမ်ဳိးသားပညာ၀န္ ဥိးဖိုးက်ားဘူတာအနီးတြင္ကပ္ ၍ ကၽြႏု္ပ္၏ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေနသည္ ကို ခဏမွ်ေတြ႕လိုသည္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းဆရာၾကီးအား ကၽြႏု္ပ္၏ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ သြားႏွင့္ရန္ ေျပာဆို လႊတ္လိုက္၏။ အဆိုပါဘူတာအနီးရွိ မိတ္ေဆြႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာ၍ အတန္ၾကာျပီးေနာက္ ဆရာၾကီး အိမ္သို႔ သြားေတာ့မည္ဟု ဘူတာအနီးက ပင္ ျဖတ္၍လာခဲ့ရာ -

ဘူတာ႐ံုအတြင္း၌ သပ္ရပ္စြာ၀တ္ဆင္၍ သနားကမား သူငယ္ေက်ာင္းသားအရြယ္ တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ျမင္ရ၏ ၎မွာ တစ္ေယာက္တည္းလိုပင္ က်န္ရစ္ခဲ့ရာ မ်က္ႏွာမၾကည္မသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို သို႔မဟုတ္ တစ္စံုတစ္ရာကို မေက်မခ်မ္း စိတ္လက္ဆိုးေနဟန္႐ွိ၍ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ ဟိုေလွ်ာက္သည္ေလွ်ာက္ ျပဳေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း မေနတတ္သည္ႏွင့္ -

            “ေမာင္ - ဘာျဖစ္လို႔လဲ” “ဟာ-မေျပာပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ေကာလိပ္ေက်ာင္းပိတ္လို႔

               ျပန္လာတယ္၊ အိမ္ကိုစာေရးထားတာ ဘယ္သူမွလဲ လာမၾကိဳၾကဘူး၊ အခု ဒီမွာ ခြက်ေနတာေပါ့”

“ေနပါဦး-ေမာင္ရဲ႕၊ ဘယ္သူမွ လာမၾကိဳလဲ ဘာအပန္းၾကီးသလဲ၊ အိမ္က ဘယ္ေလာက္ေ၀းလို႔လဲ”

“သိပ္မေ၀းပါဘူး၊ ဟိုေစ်းနားတြင္ပဲ”

           “အဲဒါျဖင့္လဲေမာင္ရယ္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သြားလိုက္ကေရာ့ေပါ့၊ လူလာမၾကိဳေကာ၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္တာပဲ”

            “ဟာ-ခင္ဗ်ားၾကီး၊ တယ္ခြက်တာကိုး၊ (ကၽြႏု္ပ္ကိုပါေရာ၍ စိတ္ဆိုးသြားဟန္တူသည္)

အိမ္နီးေပမယ့္ စီးသြားစရာ လာေနက် ျမင္းလွည္းကေလးတစ္စီးဟာလဲ မရလိုက္ဘူး၊ ျပီးေတာ့ ဒီမွာ သားေရအိတ္တစ္လံုးနဲ႔၊ ကူလီေတြလဲမရွိေတာ့ဘူး၊ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲဗ်” ကူလီလိုသည္ဆိုေသာ သားေရအိတ္ကို ၾကည့္လိုက္ရာ အရွည္တစ္ေတာင္တစ္မိုက္ခန္႔၊ အနံေတာင္ဆုပ္ေလာက္မွ်သာရွိေသာ သားေရအိတ္ျဖစ္ေန၏။ ထိုအခါ ကၽြႏု္ပ္ကပင္-

          “ကဲ-ေမာင္၊ ဒီသားေရအိတ္အတြက္ျဖင့္ ၀န္ေလးမေနပါနဲ႔၊ က်ဳပ္ပဲ ဆြဲခဲ့ပါမယ္၊ ကဲ-သြားသာသြားပါေတာ့”

           ထိုအခါမွ သူငယ္သည္ အတန္မ်က္ႏွာၾကည္လာျပီးလွ်င္ “အဲဗ်ာ၊ သြားရင္းလာရင္း ဆြဲခဲ့ပါေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ကူလီခေပးပါ့မယ္” ဟု ဆိုေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ကူလီခအေၾကာင္းကို တစ္စံုတစ္ရာ ျပန္မေျပာဘဲ သားေရအိတ္ကိုသာ ေကာက္ယူ၍ သက္သက္သာသာပင္ ဆြဲကာ ထိုသူငယ္ႏွင့္ ျမိဳ႕တြင္းဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾက၏။ စာဖတ္သူအား ေျပာရန္က်န္ေသးသည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ခရီးသြားသည့္အခါ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း သြားတတ္သည္ႏွင့္ ထိုအခါက ပိုးၾကားေပါက္ လံုခ်ည္အႏြမ္းကို ၀တ္၍ ပင္နီရွပ္အက်ႌ တစ္ပတ္ႏြမ္းကို လက္ပင့္လက္လိပ္၍ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါကို ေခါင္းတြင္ ထူထူ ပတ္ကာ ၀တ္ဆင္လ်က္ရွိ၏။ ဖိနပ္မွာလည္း ပိန္းတန္းဖိနပ္မွ်သာျဖစ္၏။ သို႔ေၾကာင့္လည္း ထိုသူငယ္သည္ ကၽြႏု္ပ္အား “ကူလီ”ငွားရန္ အားမနာျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား လာခဲ့ၾကရာ ကၽြႏု္ပ္က စ၍-

          “ေမာင္- ေကာလိပ္ေက်ာင္းမွာေနတာ ဘယ္အတန္းေရာက္ျပီလဲ”

         “အဂၤလိပ္လို၊ ဆီနီယာ-အိုင္အက္စီ(I.Sc)ေခၚတယ္၊ ဗမာလိုေတာ့ ဟိုဒင္း… အဲ… ၁၂ တန္းဆိုပါေတာ့ဗ်ာ”

         “ဟင္-ေရာက္လွပါပေကာ၊ ႏို႔ ေနပါဦး ေမာင္ရဲ႕၊ အဲဒီ ၁၂ တန္းေရာက္ေတာ့ ဘာေတြ သင္ရသလဲကြဲ႕”

           “အမ်ားၾကီးပါဗ်ာ၊ အထူးကေတာ့ အက္ဒ္ဘန္းစ္ဒ္-အဂၤလိရွ္(Advance English) ဆိုတာ သင္ရတယ္ဗ်”

            “ေမာင့္ဟာက အဂၤလိပ္လိုကိုး၊ ဗမာလိုလဲ ေျပာဦးမွေပါ့”

            “ဗမာလို မလြယ္ဘူးဗ်၊ ေနဦး ေနဦး၊ ဟိုဒင္း.. အဲ၊ ေရွ႕ေရာက္ေသာ… အဲ၊ ပိုမို၍ျဖစ္ေသာ ဟာ-ဒါလဲ မဟုတ္ေသးပါဘူးေလ၊ ဟိုဒင္း

          လြယ္လြယ္ဆိုၾကပါစို႔ဗ်ာ၊ သိပ္ခက္တဲ့ အဂၤလိပ္စာဆိုပါေတာ့”

         “အင္း အင္း၊   ေကာင္းပါရဲ႕၊ ႏို႔ ျမန္မာစာမ်ားေကာ မသင္ရဘူးလားကြဲ႔”

       “ဘားမီး(ဆ္)လား၊ ခင္ဗ်ာ့ျမန္မာစာ ဘာခက္လို႔လဲဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာလိပ္မွာ အေရးတၾကီး မသင္ပါဘူး၊ စာမၾကည့္ဘဲနဲပ ပ(စ္) (pass) ႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ အလကား အသံုးလဲ မက်လွပါဘူး”

         “ဒါျဖင့္ သည့္ျပင္ေကာ ဘာမ်ားသင္ရေသးသလဲ” “သည့္ျပင္တစ္ခုက ခယ္မစ္စၾတီ(chemistry)ဆိုတာ သင္ရတယ္၊ အဲဒါက ျမန္မာလို ရွိမယ္မထင္ပါဘူး၊ ဟိုဒင္းဆိုပါေတာ့ဗ်ာ၊ ဓာတ္ခြဲပညာဆိုပါေတာ့၊ ဘယ္အရာတစ္ခုဟာ ဘယ္ဓာတ္ဘယ္ဓာတ္မ်ား ေပါင္းစပ္ျပီး ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေတြလဲ ပါတယ္ဗ်၊ ဥပမာဗ်ာ ေရဆိုတဲ့ဓာတ္ဟာ ဘယ္ဓာတ္ ဘယ္ဓာတ္မ်ား ေပါင္းစပ္လို႔ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိရတယ္ဗ်”

        “အို-တယ္ေနရာက်ပါကလား၊ ေျပာစမ္းပါဦးေမာင္ရယ္၊ ေရထဲမွာ ဘာေတြဘာေတြ ပါသတဲ့လဲ” “ေရဆိုတာ။ အိတ္ခ်္-တူးအို(H2O)ဆိုတဲ့ ဓာတ္ေတြကို ေပါင္းစပ္ထားတာဗ်”

         “ေမာင့္(အိတ္ခ်္-တူးအို)ကို ဗမာလို ေျပာဦးမွေပါ့ကြဲ႕”

        “ဟာ-ဘယ္မွာ အကုန္လံုးကို ခင္ဗ်ာ့ဗမာစကားေတြနဲ႔ ေျပာႏိုင္မလဲဗ်၊ ခင္ဗ်ာ့ဗမာစကားကလဲ အင္မတန္ ဆင္းရဲတယ္၊ ဒီလို အထက္တန္းစကားၾကီးေတြကို ဘာသာျပန္ဖို႔ ရွိမယ္မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒီေတာ့ အၾကမ္းပဲမွတ္ထား၊ အိတ္ခ်္က ႏွစ္ဆ၊ အိုက တစ္ဆ၊ အဲဒါႏွစ္ခုေရာရင္ ေရျဖစ္တာပဲ”

       “အဲေလ ဆိုပါေတာ့၊ ဒီေတာ့ 'အိတ္ခ်္' က ဘာ၊ 'အို' က ဘာဆိုတာလဲ ေျပာဦးမွေပါ့”

          “ဟာ-ခင္ဗ်ား တယ္အေမးအျမန္းထူတဲ့ လူၾကီးပဲ၊ ဒါေတြဟာ ဓာတ္သေဘာေတြဗ်၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေျပာလို႔လဲ နားလည္မွာမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ အဲဒီ အဂၤလိပ္စာလံုးႏွစ္လံုးေပါင္းရင္ ေရျဖစ္တယ္ဆိုတာသာ မွတ္ထားပါဗ်”

       “ေနပါဦးေမာင္ရဲ႕၊ ေမာင့္အဂၤလိပ္စာလံုးေတြ မေပၚခင္က ေရရွိႏွင့္တယ္မဟုတ္လား၊ ေမာင့္အဂၤလိပ္စာလံုး ႏွစ္လံုးရွိမွပဲ ေရျဖစ္ရေတာ့မလား”

       “ေၾသာ္-တယ္ခက္ပါကလား၊ ဒါက သေကၤတအမွတ္အသားဗ်၊ အဲဒီစာႏွစ္လံုးရဲ႕ အရွည္အဓိပၸါယ္ရွိေသးတယ္၊ သိရဲ႕လား၊ အဲဒီအဓိပၸါယ္အရွည္ကို ကၽြန္ေတာ့္ႏုတ္ဘုတ္(note book) ထဲမွာ မွတ္ထားတယ္၊ အခု ပါးစပ္ထဲမွာေတာ့ မရဘူး၊ ျပီးေတာ့လဲဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆရာက အဓိပၸာယ္ေျပာတာ မရွင္းပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားလည္ေအာင္ မေျပာတတ္ဘူးဗ်၊ ဒီဆရာေတြဟာ အလကားပါဗ်ာ” ဟု ဆရာကို လႊဲခ်ျပီး သူ႔ဇာတ္ကို သူ ျမန္ျမန္သိမ္းလိုက္ေလသတည္း။

       “ႏို႔ ေမာင္တို႔ ေကာလိပ္မွာ စားရပံုက ဘယ္လိုလဲကြဲ႕”

         “မွတ္ထား ဆရာၾကီး၊ ေကာလိပ္ဆိုတာကို ေရာက္ဖူးမွ လူျဖစ္က်ိဳးနပ္တာ၊ အေနအစားအကုန္လံုး အထက္တန္း အညြန္႔စားခ်ည္းပဲ မွတ္ထား၊ တစ္ခါထဲ နယူးလိုက္ဖ္(new life)ကို ေရာက္သြားတာပဲ သိရဲ႕လား”

          “အဲ အဲ.. ဘာတဲ့၊ န႐ူး(ႏြားရူး) အလိုက္ခံရသလား၊ ဟိုေရာက္ရင္”

      “ေအာင္မယ္၊ ဗ်ိဳ႕ ဆရာၾကီး၊ ဒါ သေရာ္စရာမဟုတ္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားၾကီးတို႔ဟာ ပညာလဲမတတ္၊ ယဥ္ေက်းတဲ့ အဂၤလိပ္စကားေတြလဲ နားမလည္၊ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔ ဗမာေတြ ခြက်ေနတာ သိရဲ႕လား၊ နယူးလိုက္ဖ္ဆိုတာ အဂၤလိပ္စကားဗ်၊ အသစ္အသက္၊ အေနအစား အသစ္တစ္မ်ိဳးလို႔ ဆိုတယ္၊ ၾကည့္ေလ၊ ေနရတာက ကၽြန္ေတာ္ ေတာျမိဳ႕ကေလးမွာ ဆယ္တန္းမွာ ေနရတုန္းက သူဆင္းရဲ႕သား၊ ကုန္သည္သား၊ သူၾကီးသားဆိုသလို သာမည လူေတြနဲ႔သာ ေတြ႕ရတာကလားဗ်၊ ဟို ေကာလိပ္က်ေတာ့ အနည္းဆံုး ျမိဳ႕အုပ္သား၊ ၀န္ေထာက္သား၊ အေရးပိုင္သား၊ မင္းၾကီးသား ဆိုသလို အထက္တန္းစားေတြခ်ည္းကလားဗ်၊ အဲေလ ဆင္းရဲသားရဲ႕ သားသမီးလဲ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ရွိတာေပါ့၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အထက္တန္းစားနဲ႔မွ ေရြးေပါင္းတာပဲ၊ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ဗ်ာ၊ ဖိနပ္ေတာင္ၾကည့္ပါလား၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတာျမိဳ႕ကေလးမွာ ေနတုန္းက ၁၀ က်ပ္တန္၊ ၁၅ က်ပ္တန္အထက္ ပိုမစီးရဘူး၊ ခုေတာ့ ေဟာ ၂၀ က်ပ္တန္ေအာက္ မစီးရဘူးဗ်”

     “ေနပါဦး၊ ၂၀ က်ပ္တန္ေအာက္ မစီးရတာက ေမာင္တို႔ ေကာလိပ္မွာ ဥပေဒလုပ္ထားလို႔လား”

              “ဘယ္က ဥပေဒလုပ္ထားရမွာလဲဗ်၊ ခင္ဗ်ားၾကီးလဲ ေတာ္ေတာ္အ,တာပဲ၊ ဟိုမွာ အထက္တန္းစားေတြနဲ႔ ေပါင္းရတာဗ်၊ ခင္ဗ်ား ၁၀ က်ပ္တန္ အစုတ္ေတြနဲ႔ မျဖစ္ဘူးဗ်၊ လူထဲမတိုးဘူးဗ်၊ သိရဲ႕လား၊ အခု ကၽြန္ေတာ္စီးထားတဲ့ ၂၀ က်ပ္ ၂၅ က်ပ္တန္ေတာင္မွ လူထဲ၀င္ႏိုင္႐ံုရွိေသးတယ္။ သိရဲ႕လား၊ ၃၀ က်ပ္တန္ ၄၀ က်ပ္တန္ စီးႏိုင္မွ ဖိနပ္ကို လူ၀ိုင္းၾကည့္တာဗ်”

         “ဟင္-ေမာင္တို႔ေကာလိပ္က လူအဖိုးတန္တာ အေရးမၾကီး၊ ဖိနပ္အဖိုးတန္တာ အေရးၾကီးသလို ေနပါကလား”

         “တယ္-ခင္ဗ်ားၾကီး အင္မတန္ႏံုေသးတာကိုး၊ ေတာ္ပါဗ်ာ၊ ေကာလိပ္ဆိုတာ ၾကြားဖို႔ဗ်၊ ၾကြားဖို႔၊ လူေပၚလုပ္ဖို႔ သိရဲ႕လား၊ အစစအရာရာ အထက္တန္းခ်ည္းပဲ သြားရ၊ စားရ၊ ေနရတယ္၊ ၾကည့္ပါလား၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေကာလိပ္ကို အသြားအျပန္ စက္ကင္းကလပ္စ္ဆိုတဲ့ ဘိုစီးတြဲမွစီးတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ စီးတဲ့ တတိယတန္းဆိုတဲ့ ဆင္းရဲသားတြဲကို ဘယ္ေတာ့မွမစီးဘူး၊ အဲဒီစက္ကင္းကလပ္စ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ဆင္းရဲသားတြဲေတြလို သစ္သားခံုနဲ႔ညစ္ပတ္ျပီး ၾကမ္းပိုးကိုက္တာမဟုတ္ဘူး၊ သိရဲ႕လား၊ ဆိုဖာဆိုတဲ့ ေမြ႕ရာတစ္မ်ိဳးကိုခင္းထားတယ္၊ ေအာက္က စပရိန္ထည့္ထားတယ္၊

           ျပီးေတာ့ ဓာတ္မီးေတြ၊ ပန္ကာေတြ၊ မွန္ေတြ၊ ေရေတြ စံုလို႔ပါပဲဗ်ာ၊ တစ္ခါေလာက္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို စီးေစခ်င္တယ္၊ တစ္ခါတည္း လွ်ာလည္သြားမွာပဲ၊ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ဘိုစီးတြဲအခက ခင္ဗ်ားတို႔ ဆင္းရဲသားတြဲအခရဲ႕ သံုးဆေပးရတယ္၊ သိရဲ႕လား၊ အဲေလ တခ်ိဳ႕ ပိုက္ဆံ၀ါလားေတြဟာ ပိုက္ဆံေပါလို႔ စီးေပတဲ့ ဘိုစီးတြဲနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ တျခားစီပါဗ်ာ၊ ေဟာ-က်ဳပ္တို႔လို အဂၤလိပ္စာတတ္တဲ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားလဲျဖစ္ရမယ္၊ စတိုင္က်က် လွလွပပ ၀တ္ဆင္ရမယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘိုဆံေထာက္ကို ၾကည့္စမ္း၊ လိမ္းထားတာ ဆီ႐ိုး႐ုိးမဟုတ္ဘူး၊ ဟို ဘိလပ္တို႔၊ အေမရိကန္တို႔ကလာတဲ့ ဆီေမႊးတို႔ ေကာ့စမက္တစ္တို႔ကိုသာ လိမ္းတယ္၊ ပီးေတာ့ ေပါင္ဒါဆိုတဲ့ အေမႊးမႈန္႔တို႔၊ ကတၱီပါရည္တို႔ အဲဒါမ်ိဳးေတြကို လိမ္းလို႔၊ အဲဒီလို လွလွပပ က်က်နနနဲ႔မွ ဘိုစီးတြဲနဲ႔ ေတာ္တာဗ်၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ေတာသားၾကီးေတြနဲ႔ေတာ့ အလကားပါဗ်ာ၊ အမဲ႐ိုးႏွယ္ ဟင္းအိုးမွ အားမနာဆိုသလို မေနဘူးလား”

        “ေမာင္ရယ္၊ ေမာင့္ ဘိုစီးတြဲ မစီးရခ်င္ေနပါေစေတာ့၊ ေယာက်္ားျဖစ္ရက္သားနဲ႔ သနပ္ခါး မ်က္ႏွာေခ်ေတြေတာ့ မလိမ္းမဆင္၀ံ့ဘူး ေမာင္ရဲ႕”

        “အလို ခင္ဗ်ားၾကီး အေတာ္လာပါကလား၊ ဒါေလာက္ ေျပာေနတာေတာင္ သေဘာမေပါက္ေသးဘဲကို၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ဗမာေတြ မၾကီးပြားတာ အဲဒီလို ေခတ္မမီ ေခတ္မဆန္တာေတြေၾကာင့္ပဲ၊ နားလည္ရဲ႕လား”

        ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ျပံဳးရယ္၍သာ ေနလိုက္၏။ ထိုသို႔ ႏွစ္ေယာက္သား လာခဲ့ရာ အိမ္အနီးသို႔ ေရာက္လာေလ၏။ အိမ္၀သို႔ ၀င္လွ်င ္၎သူငယ္၏ အမိ၊ အစ္မ၊ ႏွမမ်ားႏွင့္တူေသာ မိန္းမတစ္စုက စု၀ိုင္း၍ “ေဟာ-ငါ့သားကေလး ျပန္လာျပီ၊ ေဟာ-ေမာင္ေသာင္းျပန္လာျပီ၊ ေဟာ-ကိုကိုျပန္လာျပီ၊ အေမလဲ အခုပဲ မင့္ဆီက စာကို ရတယ္၊ ရ ရျခင္း အ၀တ္အစားလဲျပီး အခု ဘူတာဆင္းမလို႔ပဲ၊ မင္းစာက ေနာက္က်ေနတာကိုးကြဲ႕” ေမာင္ေသာင္းမွာ မ်ားစြာစိတ္ဆိုးေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ “ေဟာဗ်ာ၊ ဒဲမစ္ (damn it) ခင္ဗ်ားၾကီးတို႔ ဒီလိုခ်ည္းပဲ၊ စာကို ကပ်ာကယာ ေပးရတာဗ်၊ ရ ရျခင္း ဆင္းလာျပီးေရာေပါ့၊ ကတဲ - လွခ်င္လိုက္ၾကတာ၊ တယ္” ထိုအခါ အစ္မၾကီးျဖစ္ပံုရသူက “မဟုတ္ဘူးကြဲ႕ ေမာင္ေသာင္းရဲ႕၊ မင္းပဲလိုတယ္၊ သံၾကိဳး႐ိုက္လိုက္ပါလား၊ ကတဲ ပိုက္ဆံကေလး သံုးမတ္တစ္က်ပ္ကို ဂ႐ုစိုက္လို႔”

     “မဟုတ္ဘူး မမရဲ႕၊ တနဂၤေႏြေန႔က်ေနလို႔၊ အားဂ်င္းဖီးစ္ ႏွစ္ဆ ေပးေနရမယ္ သိရဲဲ႕လား၊ ျပီးေတာ့ ပိုက္ဆံလဲ မပိုဘူး၊ ဟိုဒင္းေရြးရ၊ ဒီဒင္းေရြးရနဲ႔” ႏွမငယ္က ၀င္တဲ့၍ “အဟုတ္သားပဲ ကိုကိုမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ပိုက္ဆံ ပိုပိုမိုမို မသံုးရဘူး၊ ပိုက္ဆံမွာလိုက္ရင္ ေဟာဟိုေဖေဖက ၀င္၀င္ျပီး မ်ားတယ္ ဘာတယ္နဲ႔၊ ကိုင္း ခုေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ေနေသးလဲ၊ ကိုကို ေျခက်င္ေလွ်ာက္လာရေတာ့ ေကာင္းေသးရဲ႕လား” ဟု ၀မ္းနည္းပက္လက္ႏွင့္ ငိုမဲ့မဲ့ ေျပာေလသည္။

     ေခါင္းရင္းခန္းတြင္ ကုပ္၍ ထိုင္ေနရွာေသာ အဘိုးၾကီးက ၎သားအမိတစ္စုကို ၾကည့္၍ မဲ့လိုက္သည္ကို ကၽြႏု္ပ္ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ၎သားအတြက္ အိမ္တြင္ ေရွး႐ိုးအဘိုးၾကီးကတစ္ဖက္၊ ေခတ္ဆန္ေသာ သားအမိတို႔ကတစ္ဖက္ ျဖစ္ေနၾကသည္ကို ကၽြႏု္ပ္ရိပ္မိလိုက္ေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္မွာလည္း ေခါင္းက မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါကို ခပ္အုပ္အုပ္ပတ္ကာ သားေရအိတ္ကို အိမ္ေပၚတြင္ခ်၍ အမွတ္မဲ့ထြက္သြားမည္ဟု လွည့္လိုက္ရာ အမယ္ၾကီးက ျမင္၍ “ဟဲ့-ကူလီခေပးၾကဦးေလ” ဟု ဆိုမွ ေမာင္ေသာင္းသည္ ပိုက္ဆံႏိႈက္ကာ

   “အို ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ေဟာဒီဆရာၾကီး ရွိလို႔၊ ႏို႔မဟုတ္ရင္ အခက္ပဲ” ဆိုျပီး ပိုက္ဆံတစ္မူး ကၽြႏု္ပ္အား ေပးေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္က “အို-ေနပါေစ၊ က်ဳပ္လဲ ခရီးၾကံဳတာနဲ႔ ကူဆြဲလာတာပါ၊ ေနပါေစ” ဆိုျပီး ထြက္ခဲ့၏။ ထိုအခါ အစ္မၾကီးဆိုသူက “အို-ဒီမွာ ဦးၾကီးရဲ႕” (ထိုအခါ ကၽြႏု္ပ္က ျပံဳး၍ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ) ဟာ- ဟုတ္ေပါင္ ေမာင္ၾကီးရဲ႕၊ ဟာ-ဟုတ္ေပါင္ ဒီမွာ ကိုဟိုဒင္းရဲ႕၊ ပိုက္ဆံ ယူသြားပါေလ” ဟု ဆိုကာ ပိုက္ဆံလုိက္၍ ေပး၏။ ကၽြႏု္ပ္ကား လြတ္ေအာင္ သုတ္သုတ္ထြက္ခဲ့၏။

ထိုအခါ ညီမငယ္က ရယ္၍ “မမက ေလာလိုက္တာ၊ ဦးၾကီးရဲ႕တဲ့၊ လူၾကည့္ေတာ့ျဖင့္ မမနဲ႔ ရြယ္တူေလာက္ ရွိတယ္၊ ျပီးေတာ့ ကိုဟိုဒင္းတဲ့၊ ဟိုက ျပံဳးသြားတာ ျမင္လိုက္ကဲ့လား” ဆိုသည္တြင္ အစ္မၾကီးက “ဘာလဲ ေကာ္ငမေလးက ေတာ္ေတာ္ရႊန္း၊ နင္ တယ္ထတယ္” ဟု ၾကိမ္းေမာင္းသံကို သန္႔သန္႔ ၾကားလိုက္ရေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္၏သူငယ္ခ်င္း ဆရာၾကီးအိမ္သို႔ေရာက္၊ ညစာစား၊ ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းစစ္ရ၏။ ၎ညေနတြင္ ဆရာၾကီးက ေက်ာင္းဥကၠဌအိမ္တြင္ ထမင္းစားဖိတ္ထားေၾကာင္း အျခားေကာ္မတီ သံုးေလးေယာက္ကိုလည္း ဖိတ္ထားေၾကာင္း ေျပာဆို၍ ႏွစ္ေယာက္သား ေရမိုးခ်ိဳး အ၀တ္အစားလဲကာ ထြက္ခဲ့ၾက၏။

         ကၽြႏု္ပ္မွာ ယခုေသာ္ ပိုးသားလံုခ်ည္ အက်ႌႏွင့္တကြ ေခါင္းေပါင္းေပါင္း၍ အတန္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိသြားေလ၏။ ယခုအေန ေမာင္ေသာင္းသာ ျမင္ရပါလွ်င္ “ကူလီ” ငွားရန္ အားနာဖြယ္ရွိ၏။ လာခဲ့ၾကရာ ေမာင္ေသာင္းတို႔အိမ္လမ္းသို႔ ေရာက္ေလသျဖင့္ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ စိတ္မလံုသည္ႏွင့္ “အခုသြားမွာ ဘယ္အိမ္ကိုလဲ” ဟု ဆရာၾကီးအားေမးရာ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ေမာင္ေသာင္းတို႔အိမ္ကိုပင္ ျပေလသတည္း။ ကၽြႏု္ပ္က “ဟိုက္-ခြက်ကုန္ျပီ” ဟု လႊတ္ခနဲ ဆိုမိ၏။ ဆရာၾကီးက လွည့္ၾကည့္၍ “ေဟ့လူ ဘာျဖစ္တာလဲ မင္း…”

          “ဟာ-ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ သြားသာသြားပါကြယ္” ဆို၍ ဘာျဖစ္ျဖစ္ဟု စိတ္တင္း၍ လိုက္ခဲ့ရ၏။

     အိမ္သို႔ေရာက္ၾကလွ်င္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ေမာင္ေသာင္းကို ႐ုတ္တရက္ ျမင္လိုက္ရ၏။ ေမာင္ေသာင္းသည္ ကၽြႏု္ပ္ကို မွတ္မိပံုရ၏။ ႐ုတ္တရက္ အခန္းတြင္းသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ၀င္သြားေလ၏။ ေမာင္ေသာင္း၏ အမိ၊ အဖ၊ အစ္မ စသည္တို႔ကား ကၽြႏု္ပ္ကို မွတ္မိပံုမရေခ်။ ကၽြႏု္ပ္ “ကူလီ” ဘ၀ႏွင့္ ေရာက္စဥ္က အ၀တ္အစား ညစ္ထပ္ထပ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာကို မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါျဖင့္ ခပ္အုပ္အုပ္ ပတ္စည္းထားေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ အိမ္သားအားလံုးတို႔မွာ ေမာင္ေသာင္းကိုသာ ၀ိုင္း၍ ဂ႐ုစိုက္ၾကေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ကၽြႏု္ပ္ကို မမွတ္မိျခင္း ျဖစ္ရ၏။

           ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ဣေျႏၵမပ်က္ ေန၏။ ေမာင္ေသာင္းတို႔အိမ္သားမ်ားက ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ဧည့္ခံၾကေလ၏။ အတန္ၾကာလွ်င္ အဘိုးၾကီးက “ဟဲ့-ေမာင္ေသာင္းတစ္ေယာက္ေကာ၊ ဒီမွာ ပညာ၀န္မ်ား လာၾကတယ္၊ စကားစျမည္ေျပာရေအာင္ လာလကြယ္” ဟု အိမ္တြင္းဆီသို႔ လွမ္း၍ ေခၚလိုက္၏။

      ထိုအခါ သမီးအငယ္က “ေဖေဖ၊ ကိုကိုရယ္ ဟိုဦးေလးၾကီးအိမ္ကိုတဲ့၊ အေရးၾကီးလို႔တဲ့၊ ခုပဲ ဆင္းသြားတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကမယ္လို႔လဲ ေျပာသြားတယ္ေဖေဖ” ထိုအခါ အဘိုးၾကီးမွာ ေက်နပ္ပံုမရေခ်၊ “တယ္ခက္သကို၊ ဧည့္ေတြေစာင္ေတြေရာက္မွ ထြက္သြားရသတဲ့လား (ကၽြႏု္ပ္ဘက္သို႔လွည္၍) ေမာင္ေရ႕၊ သားတစ္ေယာက္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းမွာ ထားရတယ္၊ သူတို႔ေကာလိပ္ဆိုတာက အင္မတန္..” ထိုအခါ အမယ္ၾကီးက အဓိပၸာယ္ပါေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ အဘိုးၾကီးကို ၾကည့္လိုက္ရာ “အဲ အဲ သူတို႔ေကာလိပ္ဆိုတာက အင္မတန္ၾကီးက်ယ္ဆိုပဲ ေမာင္ရဲ႕” ဟု အစသတ္လိုက္ေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္ကား အဓိပၸာယ္ကို နားလည္လုိက္ပါ၏။

      ကၽြႏု္ပ္တို႔လည္း စားေသာက္ စကားစျမည္ေျပာျပီး ျပန္ခဲ့ၾက၏။ ၎ေနာက္ အျခားႏွစ္ျမိဳ႕သံုးျမိဳ႕တြင္ ေက်ာင္းစစ္ျပီးေနာက္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္ခဲ့၏။

***

               ၎ေနာက္ ငါးလေျခာက္လခန္႔ ၾကာေသာအခါ ကၽြႏု္ပ္သည္ ေမာင္ေသာင္းကို ေမ့၍ေနေခ်ျပီ။ တစ္ေန႔၌ ထူးထူးျခားျခား စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာ၏။ စာအိတ္မွာ စာရင္းစာအုပ္ေဟာင္းတစ္ခုမွ ဆုတ္ယူအပ္ေသာ မ်ဥ္းေၾကာင္းႏွင့္ စာရြက္ကို အိမ္တြင္ ကတ္ေက်းျဖင့္ ကိုက္ညႇပ္၍ ထမင္းလံုးေကာ္ျဖင့္ ကပ္ထားေသာ အိမ္လုပ္စာအိတ္ျဖစ္၏။ အေပၚက လိပ္စာမွာ ေရွးလက္ေရး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း လက္ေရး႐ိုးၾကီးျဖင့္ ေသသပ္လွပစြာ ေရးထား၏။ ထူးျခားလွ၏ ဟု ေဖာက္၍ၾကည့္ရာ ေအာက္ပါစာကို ေတြ႕ရေလ၏။

“…ျမိဳ႕ေန ေမာင္ေသာင္း၏ ဖခင္က စာအားျဖင့္ အေၾကာင္းၾကားပါသည္ ေမာင္ဖိုးက်ား။ ။ ေစတနာ႐ိုး႐ိုးျဖင့္ ပို႔အပ္ေသာ ေမတၱာကို ခံယူပါ၊ ေမာင့္အေၾကာင္းကို ေမာင္ေသာင္းက ဖြင့္ေျပာ၍ သိရပါျပီ၊ ဟို ထမင္းေကၽြးတဲ့ေန႕က သူ႔ဦးေလးအိမ္ကိုသြားတယ္ဆိုတာ ႐ိုး႐ိုးမဟုတ္ဘူး၊ ေျပးတာ၊ သူ႔ကိုယ္သူရွက္၍ ေမာင္နဲ႔ မ်က္ႏွာ မဆိုင္၀ံ့လို႔ ေျပးျခင္းပါ၊ ေမာင္နဲ႔ ေတြ႕ရၾကံဳရကတည္းက အလြန္ေနာင္တရျပီး ယခု အလြန္ေျပာင္းလဲသြားပါျပီ၊ ေမာင့္ေၾကာင့္ က်ဳပ္သား အဖိုးတန္လာေလသျဖင့္ ေမာင့္အား မည္မွ် ေက်းဇူးတင္သည္ကို မေျပာတတ္သေလာက္ ရွိရပါသည္။

          ေမာင္ႏွင့္မေတြ႕မီက က်ဳပ္သားျဖင့္ ပစ္ရျပီ၊ ဒီသားကေလးတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုျပဳျပင္ ကယ္ဆယ္ရပါမည္လဲဟု တေၾကာင့္ၾကၾကႏွင့္ ေနရပါသည္။ ယခု ေမာင္မင္းၾကီးသား ကယ္ေပလို႔ က်ဳပ္သား ကၽြတ္ပါေလျပီ၊ အျဖစ္ကို ေျပာပါရေစဦး၊ က်ဳပ္သား ပ်က္တာဟာ သူ႔အေမ၊ အစ္မ၊ ညီမေတြေၾကာင့္ပဲ၊ ၾကည့္ပါဦးေမာင္ရယ္၊ သားက ေကာလိပ္ကေနျပီး ေငြမွာရင္ ၃၀ က်ပ္မွာရင္ အနည္းဆံုး ၄၀ က်ပ္ ေလာက္ ပို႔ၾကတယ္၊ က်ဳပ္က ပိုမပို႔ဘဲ ေလွ်ာ့ပို႔ဖို႔ေျပာရင္ သူ႔အေမက ရွင္က ဘာသိလို႔လဲတဲ့၊ ဟိုမွာ လူထဲေနရတာ၊ လူလိုေနရတာတဲ့ ေမာင္ရယ္၊ အဲဒီလို မေအလုပ္စားတဲ့လူက စ,လိုက္ရင္ပဲ အစ္မေတြ ညီမေတြက တစ္ခါတည္း ၀ိုင္းဆူၾကတာပဲ၊ က်ဳပ္ဘယ့္ႏွယ္ ႏိုင္ႏိုင္မလဲ၊ သူတို႔က ၀ိုင္းဆူေတာ့ က်ဳပ္က ဘာလုပ္သလဲ သိလား၊ က်ဳပ္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ထြက္သြားလိုက္တာေပါ့၊

            က်ဳပ္မွာလဲ အားကိုးနဲ႔ကလား ေမာင္ရဲ႕။ တစ္ခါကလဲ ၾကည့္ပါ့ေမာင္ရယ္၊ ေမာင္ေသာင္း ေကာလိပ္ကျပန္လာလို႔ ထမင္း၀ိုင္းစားၾကေတာ့ ေမာင္ေသာင္းက ဟင္းခ်ိဳ မခ်ိဳဘူးတဲ့၊ သူတို႔ေကာလိပ္မွာ ၁၂ မ်ိဳးဆိုလာ၊ ၁၃ မ်ိဳးဆိုလား၊ အဲဒီဟင္းခ်ိဳမွ ခ်ိဳသတဲ့၊ ဒီေတာ့ က်ဳပ္က ေမာင္ေသာင္းရယ္၊ ဟင္းခ်ိဳဆိုတာဟာ ပူရင္ခ်ိဳတာေပါ့ကြဲ႕လို႔ ေျပာမိတာနဲ႔ သားကလဲ စိတ္ဆိုးျပီး ထ,သြားတယ္၊ သူ႔အေမကလဲ က်ဳပ္ကို လက္ညႇိဳးေကာက္ေကာက္ထိုးလို႔၊ ရွင့္ ကိုေအာင္ဘန္းရဲ႕တဲ့၊ ရွင္တို႔သာ ဟင္းရြက္ျပဳတ္ေရကို ဆားခတ္ျပီး ခပ္ပူပူ လုပ္ေသာက္ၾက၊ က်ဳပ္သားကိုေတာ့ အတင္းမတိုက္ပါနဲ႔ ဆိုျပီး သူ႔သားကေလးကို တ႐ုတ္ေခါက္ဆြဲဆိုင္ ေခၚသြားျပီး အဲဟို မ်ိဳးစံု ဟင္းခ်ိဳကို ၀ယ္တိုက္သတဲ့၊ က်ဳပ္က ဟင္းခ်ိဳဟာ ပူရင္ခ်ိဳတာပဲဆိုတာ လြန္သလားေမာင္ရယ္၊ ဟုတ္ေကာ မဟုတ္ဘူးလားေမာင္ရယ္၊ က်ဳပ္တို႔ ေခတ္တုန္းကေတာ့ ဟုတ္တာပဲ၊ အခု သူတို႔ ေခတ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး”

“ေမာင့္ေတာ့ ေျပာရဦးမယ္၊ တစ္ခါကလဲ သူတို႔ ေဘာလံုး႐ိုက္ကစားတဲ့ လက္႐ိုက္တစ္ခုတဲ့ ၀ယ္လာတယ္၊ က်ဳပ္က မေနတတ္လို႔ ဘယ့္ေလာက္ေပးရသလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ၾကည့္ပါဦးေမာင္ရယ္ ၃၅ က်ပ္တဲ့၊ ဘုရား ဘုရား၊ ကစားစရာ လက္႐ိုက္တစ္ခုကို ၃၅ က်ပ္တဲ့ေမာင္ရယ္၊ ၾကားဖူးပါစ၊ ဒီေတာ့ က်ဳပ္မလဲ အံ့အားသင့္ျပီး ေမာင္ေသာင္းရယ္၊ ငါ့သား ဒီေလာက္မိုက္သလားကြယ္၊ ၃၅ က်ပ္ဆိုတဲ့ ေငြဟာ နည္းတာမဟုတ္ပါကလား၊ ဟိုဒင္း ႏြားမတစ္ေကာင္ဖုိးေလာက္ ရွိေနပါျပီလားလို႔ ေျပာမိပါတယ္ေမာင္ရယ္၊ သူ႔အစ္မက အခန္းထဲကၾကားေတာ့ ထြက္လာျပီး ေဖေဖကလဲ ေတြ႕ကရာလိုက္ျပီး ဟန္႔ေနတာကိုး၊ စာမသင္တဲ့လူဆိုတာ ေညာင္းတယ္၊ ကိုယ္ဆန္႔လက္ဆန္႔လုပ္မွ က်န္းမာတယ္တဲ့၊ ဒီေတာ့ ကစားစရာဆိုတာ ၀ယ္ရတာပဲ ေဖေဖရဲ႕တဲ့၊

         ဒီေတာ့ က်ဳပ္က ေအးလကြယ္၊ ကိုယ္ဆန္႔လက္ဆန္႔ျဖစ္ဖို႔ နင္တို႔ ၃၅ က်ပ္တန္ လက္႐ို္က္ရမွ မဟုတ္ပါဘူးဟဲ့ မယ္ခရဲ႕၊ ထုပ္ဆီးတမ္း ဖန္ခုန္တမ္း ကစားပါလားကြဲ႕၊ လမ္းေလွ်ာက္ပါလားကြဲ႕၊ ေျပးပါလားကြဲ႕၊ အပံုပါ သမီးရယ္၊ နင္တို႔ ၃၅ က်ပ္တန္ရမွ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ က်ဳပ္က ျပန္ေျပာတယ္၊ ေျပာေနရင္း သူ႔အေမ ေပါက္လာျပီး ကိုေအာင္ဘန္း ရွင္၀င္႐ႈပ္ျပန္ပလားတဲ့၊ ရွင္သာ ႏြားမတစ္ေကာင္းကို ၃၅ က်ပ္ ေပး၀ယ္ျပီး ႏို႔ညႇစ္ေရာင္းစားေပေတာ့၊ က်ဳပ္သားကေတာ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား အဂၤလိပ္စာတတ္မို႔ ၀ယ္ခ်င္တာ ၀ယ္ပေစ၊ ကုန္ကုန္ ဘာျဖစ္ေသးလဲတဲ့၊ အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္က ဘာလုပ္လိုက္သလဲ သိရဲ႕လား၊ က်ဳပ္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ထြက္သြားလိုက္တာေပါ့”

          “ျပီးေတာ့လဲ သူ႔သားဆီက စာေရာက္မွျဖင့္ သူ႔အေမမွာ အိမ္တကာ၊ ေစ်းဆိုင္တကာ လိုက္ျပီး ေျပာေနတာပဲ၊ သူ႔သား ဘယ္အတန္းေရာက္ျပီး၊ တစ္လတစ္လ ေငြဘယ္ေလာက္ ပို႔ရတာကလားနဲ႔ စံုပါေရာေမာင္ရယ္၊ ထမင္းစားေတာင္ လိုက္ေခၚယူရတယ္”

              “ေက်ာင္းပိတ္လို႔ ျပန္လာတဲ့အခါ၊ အိမ္က အလုပ္ကေလးမ်ား ခိုင္းလိုက္လွ်င္ ေဟာ-သူ႔အေမေတြ အစ္မေတြက ေရွ႕က ကာဆီးကာဆီးႏွင့္ လာပါေရာ၊ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသား ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားမ်ားဟာ လက္အလုပ္ေတြ၊ အလုပ္ၾကမ္းေတြ မလုပ္ရဘူးတဲ့၊ ခိုင္းစရာရွိလွ်င္ သူတို႔ကိုသာ ခိုင္းပါတဲ့၊ က်ဳပ္လဲပဲ မဂၤလသုတ္၊ ပရိတ္ၾကီး၊ သဒၵါ၊ သျဂႋဳဟ္မွစ၍ ျမန္မာစာ အေတာ္အတန္ သင္ခဲ့ဖူးပါတယ္၊ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသားမ်ား လက္အလုပ္ အလုပ္ၾကမ္းမလုပ္ရဘူးဆိုတာ ဘယ္စာထဲမွာမွ မေတြ႕ဖူးပါဘူးေမာင္ရယ္၊ လူရဲ႕ဥာဏ္႐ိုး႐ိုးနဲ႔ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္လည္း မရပါဘူးေမာင္ရယ္။ တစ္ခါတုန္းကလဲ ေမာင့္ကိုျပခ်င္တယ္၊ ေမာင္ေသာင္းကို ဘူတာ႐ံုကို လုိက္ပို႔ၾကတယ္၊ လမ္းမွာ မိုးရြာထားလို႔ ရႊံ႕ဗြက္ကေလး နည္းနည္းရွိတာကို အေမႏွင့္အစ္မက ေမာင္ေသာင္းကို ေပြ႕ခ်ီျပီးေတာ့ ကူးၾကသတဲ့၊ က်ဳပ္ၾကားေတာ့ ရွက္လိုက္တာေမာင္ရယ္၊ က်ဳပ္ဘာလုပ္သလဲသိလား၊ က်ဳပ္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ထြက္သြားလိုက္တာေပါ့။

            အဲဒီလို ေမာင္ေသာင္း ပ်က္စီးေနတာ ေမာင္က ကူလီပံုစံႏွင့္ ဆံုးမခဲ့တဲ့ေန႔ကစျပီး အတန္ေျပာင္းလြဲပါျပီ၊ အရင္က တစ္လ ၁၀၀ က်ပ္ ပို႔ရတယ္၊ အခု ၅၀ က်ပ္သာ ပို႔ရတယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔အေမမ်ား အစ္မမ်ားက ပိုမိုပို႔လွ်င္လဲ ေငြကို မသံုးဘဲ အိမ္ကို ျပန္ယူခဲ့တယ္၊ ယူခဲ့တဲ့အျပင္ သူ႔အေမႏွင့္ အစ္မတို႔ကို အျပစ္လဲတင္၊ တရားလဲေဟာ၊ လားလား၊ သူတို႔ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားက ေျပာေတာ့ တုတ္တုတ္မလႈပ္ဘူး၊ ျငိမ္ေနၾကတာေပါ့၊ က်ဳပ္က တစ္ေထာင့္က ျပံဳးျပံဳးျပီး နားေထာင္ေနလိုက္တာေပါ့၊ အင္း သူတို႔ေတာ့ ငါ့၀ဋ္လည္တာပဲလို႔ က်ိတ္ျပီး ၀မ္းသာလိုက္တာေပါ့ ေမာင္ရဲ႕။

           အိမ္မွာ လုပ္စရာကိုင္စရာရွိလွ်င္လဲ အခိုင္းကို ေစာင့္မေနဘူး၊ သူ႔ဟာသူ ေကာက္လုပ္တာပဲ၊ တံျမက္စည္းလွည္း ေရခပ္ကစျပီး အကုန္လုပ္တာပဲ၊ ရထားတို႔ သေဘၤာတို႔မွာလဲ တတိယတန္းက ပိုမစီးဘူး၊ ဖိနပ္မ်ားလဲ ငါးက်ပ္တန္ ေျခာက္က်ပ္တန္က ပိုမစီးဘူး၊ အမ်ားအာျဖင့္ေတာ့ ခံုဖိနပ္တို႔ ပိန္းတန္းတို႔ကို စီးတာမ်ားပါတယ္။ က်ဳပ္သည္ ေက်ာင္းကန္ဇရပ္ေဆာက္လုပ္ျခင္း၊ သီလ အျမဲေစာင့္ေရွာက္ျခင္း စသည္ျဖင့္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာမ်ားစြာ ျပဳက်င့္ပါသည္၊ ျပဳအပ္ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အလံုးစံု၏ အဖို႔ကို ခံယူပါ၊ ညအခါ ေမတၱာပို႔လွ်င္ တရားက်မ္းဂန္အရ အဟံ အေ၀ေရာ ေဟာမိဟု မိမိကိုယ္ကို ေရွးဦးစြာ ေမတၱာပို႔ျပီးေနာက္ ေမာင္၏နာမည္ကို တပ္၍ ေမတၱာပို႔ပါသည္၊ ျပီးမွ သားမယား၊ အိမ္သူအိမ္သား စသည္ျဖင့္ အမ်ားအတြက္ ေမတၱာပို႔ပါသည္၊ ကၽြႏု္ပ္၏ ေလးနက္ေသာ ေမတၱာ ႐ိုး႐ိုးၾကီးကို ခံယူပါေလ၊ ေမာင္၏ေက်းဇူး ၾကီးလွပါ၏”

         “ေၾသာ္ ေကာင္းစြ၊ ေကာင္းစြ၊ ခ်မ္းသာစြ၊ ခ်မ္းသာစြ၊ ငါသည္ အမွတ္မထင္ ျပဳအပ္ေသာ အမႈတစ္ခုသည္ အလြန္တာသြားေလစြတကား” ဟု ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ျမည္က်ဴးမိ၏။

              *************************************************************************************************

            ဤသို႔ ေကာင္းမႈတစ္ခု၏ အရသာကို ခံစားေန၍ ေလးငါးရက္ေျမာက္ေသာ တစ္ေန႔နံနက္၌ ကၽြႏု္ပ္သည္ အိမ္ျပတင္းေပါက္မွ ရပ္ၾကည့္ေနစဥ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ သူငယ္တစ္ေယာက္သည္ ငွက္ေပ်ာခိုင္တစ္ခုိင္ကို ထမ္းကာ ကၽြႏု္ပ္ထံသို႔ လာသည္ကို ျမင္ရ၏။ အနီးသို႔ေရာက္ေသာ္ အျခားသူမဟုတ္ ေမာင္ေသာင္းပင္ျဖစ္ေနေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္ကပင္ ဆီး၍- “အလို ေမာင္ေသာင္းပါကလား၊ ဘယ့္ႏွယ္ေမာင္ရယ္၊ ငွက္ေပ်ာခိုင္ၾကီးကို တပင္တပန္းၾကီး ထမ္းလာရသလဲ၊ လန္ခ်ားနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ကူလီနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ လာေရာေပါ့”

         “ကိစၥမရွိပါဘူးဦးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အခု ကူလီကို တယ္မသံုးေတာ့ပါဘူး” ဟု ျပံဳး၍ ေျပာ၏။

         ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ယခင္ကအေၾကာင္းကို သတိရသည္ႏွင့္ “ေအး-ဒါလဲ ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ႏို႔ေပမဲ့ ကာလဌာန ၾကည့္လုပ္ရပါတယ္၊ ကိုယ္တိုင္ျပဳအပ္တဲ့အခါလဲ ရွိတယ္၊ ကူလီလိုတဲ့အခါလဲ ရွိတယ္၊ ေနရာတကာတိုင္းကို မဆိုလိုပါဘူး၊ ခုေနရာမ်ိဳးေတာ့ ကူလီငွားေကာင္းပါတယ္ကြဲ႔”

“ဦးကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ရေအာင္ လာပါတယ္”

          “မင္း ေတာင္းပန္စရာ မလုိဘူး၊ ငါ့မွာ ကူလီခရျပီ၊ ရသင့္သည္ထက္ေတာင္ အမ်ားၾကီးပိုရတယ္၊ ေရာ့ ေဟာဒီမွာၾကည့္စမ္း” ဆုိ၍ သူ႔ဖခင္ထံမွ စာကို ထုတ္ျပလိုက္၏။

           စာကိုဆံုးေအာင္ဖတ္ျပီးေနာက္ အတန္ၾကာေတြ၍ေန၏။ အမွန္မုခ် ထူးျခားမြန္ျမတ္လွေသာ အရသာကို ခံစားေနသည္ကို ကၽြႏု္ပ္သိ၏။ ထုိသူငယ္၏ ႏွလံုး၌ မြန္ျမတ္ေသာ စိတ္ဓာတ္တို႔ တဖြားဖြားျဖစ္ေနသည္ကို ကၽြႏု္ပ္သိ၏။

              ထိုသည့္ေနာက္ အလာပ သလႅာပ စကားေျပာၾက၍ “ကိုင္း ေမာင္၊ ေမာင္လဲ ေက်ာင္းတက္ရဦးမယ္ ျပန္ေပေတာ့၊ အခ်ိန္လဲ နည္းနည္းသာရွိတယ္၊ ခရီးကလဲ အတန္ေ၀းတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ဒီလိုေနရာ ဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ ျမင္းရထားကေလးေတာင္ မကဘူး၊ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ပဲ သြားရလိမ့္မယ္” ဟု ကၽြႏု္ပ္က ဆို၍ ထိုသူငယ္က ျငင္းဆန္ေနစဥ္ တြန္းတြန္းပို႔ပို႔ႏွင့္ ကားတြင္းသို႔ထည့္ကာ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ သြားေစလိုက္ပါသတည္း။

*****************************************************************************************************************

 

အမ်ဳီးသားပညာ၀န္ဦးဖိုးက်ား

(ဦးဖိုးက်ား၏ ကိုယ္ေတြ႕၀တၳဳတိုမ်ား စာအုပ္မွ)