ျဖဴ၀ါ၀ါအတြန္.အတြန့္.ေတြနဲ. လက္ခုပ္ထဲေတာင္ ထည့္ထားလို့ရေသာ ေပ်ာ့စိစိအရာတစ္ခုက ကမၻာၾကီးတစ္ခုလံုးကို ထင္သလို ျခယ္လွယ္နိုင္တယ္ဆိုတာ အေတာ္အံ့ၾသဖို့ေကာင္းသည္။ ထိုအရာကို ဦးေနွာက္ဟုေခၚသည္။ သူသည္ လူ့ခႏၶာကိုယ္မွာ အေရးအပါဆံုးျဖစ္၏။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ့ကို ထိပ္ေပၚတင္ထားရတာေပါ့။ မာေက်ာေသာ အရိုးမ်ားနွင့္ ဖြဲ.စည္းထားသည့္ ဦးေခါင္းခြံျဖင့္ ကာကြယ္ေပးထားသည္။ေတာ္ရံုတန္ရံုနဲ့ ထိခိုက္ပ်က္စီးမွဳမရိွနိုင္ေအာင္လို့ေလ။ ျပီးေတာ့ ကင္းသမားမ်ားျဖစ္ၾကေသာ နားနွင့္မ်က္စိတို့ကို သူႏွင့္အနီးဆံုးမွာ အေစာင့္ခ်ထားလိုက္ေသးသည္။ (သူတို့က မရိွမျဖစ္ အေရးပါေသာေၾကာင့္ လူၾကီးနားေခၚထားတာမ်ိဳးလည္းျဖစ္နိုင္၏။)
ဦးေနွာက္သည္ လူ့ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။ ေသြးဥကေလးတစ္လံုး၊ဆဲလ္ကေလးတစ္လံ
အရာ၀တၳဳတစ္ခုကို ေတြ.တဲ့အခါ မ်က္စိကျမင္ရျခင္းမဟုတ္။
မ်က္စိသည္မွန္ဘီလူးတစ္ခု သာျဖစ္၏။ ပံုရိပ္မ်ားကို စုစည္းျပီး
ျမင္လႊာေပၚသို့ ပို့ေပးရျခင္းသာျဖစ္၏။ ျမင္လႊာကတစ္ဆင့္
ဦးေႏွာက္ထံသတင္းပို့ရသည္။ ဦးေႏွာက္က "ျမင္ေစဗ်ာ" ဆိုေတာ့မွ
ျမင္ရျခင္းျဖစ္၏။ တကယ္ဆိုလွ်င္ ျမင္တယ္လို့ေျပာတာထက္ သိတယ္လို့ေျပာတာက
ပိုျပီးသင့္ေတာ္မယ္ထင္သည္။
ထို့အတူ တစ္ေနရာရာက နာတယ္၊က်င္တယ္ ဆိုတာလည္း ထိုေနရာကနာျခင္းမဟုတ္။
ဦးေႏွာက္က နာျခင္းသာျဖစ္၏။ ထိုကိစၥကို သက္ေသျပနိုင္သည္။
ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္း ခြဲစိတ္ကုသမွဳေတြ ျပဳလုပ္ေသာအခါ ခါးဆစ္ရိုးအတြင္းက
အာရံုေၾကာမၾကီးထဲသို့ ထံုေဆး ထိုးသြင္းရသည္။ ထိုအခါ
ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းနွင့္ ဦးေႏွာက္တို့ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားသည္။ ခြဲစိတ္၊
ျဖတ္ေတာက္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ဘာမွ မခံစားရေတာ့။ နာက်င္မွဳလည္း မရိွေတာ့။
ဦးေႏွာက္သည္ ေနရာတကာ ပါေလရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလုပ္အလြန္မ်ားသည္။
ထို့ေၾကာင့္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြ ရွဳပ္ေထြးမွဳမျဖစ္ရေအာင္ (ကြန္ျပဴတာ
ဟတ္ဒစ္စ္ေတြမွာလို) အကန့္ေတြ ခြဲထားရသည္။ မွတ္ဥာဏ္အပိုုင္း၊ နာဗ္ေၾကာေတြကို
ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့အပိုင္း၊ စဥ္းစားဆင္ျခင္တဲ့အပိုင္း၊ ေဟာ္မုန္းေတြ
ထိန္းညိွတဲ့အပိုင္း စသည္ျဖင့္ တာ၀န္ေတြ ခြဲျခားထားသည္။ ဒိထဲကမွ
အပိုင္းတစ္ပိုင္း ခၽြတ္ယြင္းသြားတာကို "တစ္ခန္းပ်က္ေနတယ္" ဟု
အရပ္စကားႏွင့္ေျပာၾကသည္။
လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြကို အခ်ိန္အၾကာၾကီး ဆက္တိုက္သံုးလွ်င္
အပူရိွန္လြန္ကဲျပီး ပ်က္စီးတတ္သည္။ ဦးေႏွာက္ကိုလည္း တအားခိုင္းလွ်င္
"ကိြဳင္ပူ"လာတတ္သည္။ ထို့ေၾကာင့္ သူ့ကို အနားေပးတဲ့အေနနဲ့
အိပ္စက္ခိုင္းရသည္။ အိပ္တယ္ဆိုတာ မ်က္စိေညာင္းမွာစိုးလို့ဟု တခ်ိဳ့ကထင္သည္။
ဒီအတြက္ကေတာ့ မ်က္စိမွိတ္ထားရံုနဲ့ လံုေလာက္တာပဲ။ အမွန္ေတာ့
အိပ္စက္ျခင္းဆိုတာ ဦးေႏွာက္ကို အေညာင္းေျဖခိုင္းျခင္းသာျဖစ္၏။
ဒါေတာင္ အျပည့္အ၀နားရတာမဟုတ္။ စဥ္းစားေတြးေခၚျခင္း၊လွဳပ္ရွား
လူႏွင့္တိရစာၦန္တို့၏ အဓိက ျခားနားခ်က္မွာ ဦးေႏွာက္ ဖြံ.ျဖိဳးမွဳ
မတူျခင္းပင္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ဒါ၀င္၏သီအိုရီအရ လြန္ခဲ့ေသာ
ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာတုန္းက လူဆိုတာလညး္ တိရစာၦန္တစ္မ်ိဳးသာျဖစ္၏။
တကယ္ဆိုလွ်င္ လူရယ္လို့ေတာင္ ျဖစ္မလာေသးဘူးဟုေျပာနိုင္သည္။ ဒီထဲက
ေမ်ာက္၀ံတစ္မ်ိဳးသည္ တျခားတိရစာၦန္ေတြထက္ အသိဥာဏ္ပိုရိွလာျပီး တစ္စ တစ္စ
ဖြံ.ျဖိဳးတိုးတက္လာရာမွ လူျဖစ္လာသည္ဟုဆို၏။
ထိုျဖစ္စဥ္မွာ စနစ္တက် အကြက္ခ် စီစဥ္ထားျခင္းမဟုတ္။
တနည္းအားျဖင့္ ဘယ္တန္ခိုးရွင္ကမွ ဖန္ဆင္းလို့မဟုတ္။ မေတာ္တဆ တိုက္ဆိုင္မွဳ
တစ္ခုေၾကာင့္သာျဖစ္၏။ ဒီအတိုင္းဆိုလွ်င္ လူတို့သည္ ကံေကာင္းေထာက္မလို့သာ
ဒီလို ဦးေႏွာက္မ်ိဳးကို ရိွခဲ့တာဟု ေျပာရလိမ့္မည္။
ဒီေနရာမွာ တစ္ခုသြားေတြးမိ၏။ ကမၻာေပၚမွာ စကၠန့္နဲ့အမွ်
ထူးျခားတိုက္ဆိုင္မွဳေတြ သန္းနဲ့ခ်ီျပီး ရိွေနတာပဲ။ လူက်မွပဲ သူမ်ားထက္
ပိုသာတဲ့ ဦးေႏွာက္ကို ရရသလား။ လူလိုပဲ ဦးေႏွာက္ေကာင္းတဲ့
ျပိဳင္ဘက္သတၱ၀ါမ်ိဳး မေပၚေပါက္ခဲ့တာ အေတာ္ထူးဆန္း၏။ တစ္ခုေတာ့ရိွ၏။
ဟိုတစ္ခ်ိန္တုန္းက ဒီလို သတၱ၀ါမ်ိဳးေတြ ေပၚေကာင္းေပၚခဲ့လိမ့္မည္။
လူျဖစ္လာမယ့္ အေကာင္ေတြက လက္ဦးေအာင္ သုတ္သင္ရွင္းလင္းပစ္လုိက္လုိ့
မ်ိဳးတံုးသြားတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုင္သည္။ လူေတြက ယံုရတာမဟုတ္။
ျပိဳင္ဘက္ေပၚလာရင္ အျပတ္ရွင္းခ်င္တဲ့ ဥာဏ္က အဲဒီတုန္းကတည္းက
ရိွခ်င္ရိွေနမွာ။
တကယ္ေတာ့ လူေတြမွာ တိရစာၦန္ထက္သာတဲ့ အခ်က္က
သိပ္မ်ာမ်ားစားစားမရိွ။ သိပ္ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္လည္းမဟတု္။
ဆက္စပ္ေတြးေခၚဆင္ျခင္ စဥ္းစားတတ္တဲ့ အရည္အခ်င္းကေလး တစ္ခုထဲသာျဖစ္၏။ ဒီ
ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အကဲသာမွဳကေလးကပဲ လူေတြကို ဒီဘ၀ေရာက္ေအာင္
ထိုးတင္ေပးလိုက္တာပါပဲ။
သစ္ကိုင္းခ်င္းပြတ္မိရာမွ ေတာမီးေလာင္တာ၊ ေက်ာက္ခဲခ်င္း
ထိခတ္မိလို့ မီးပြင့္တာကို အတုယူျပီး မီးကို ဖန္တီးလို့ရမွန္းေတြးမိ၏။
အႏၱရာယ္ေတြ.လို့ လန့္ျဖန့္ ေယာင္ရမ္းျပီး ေက်ာက္ခဲနဲ့ ပစ္ေပါက္မိရာ
ေက်ာက္လက္နက္ကို သံုးရေကာင္းမွန္းသိလာသည္။ ေရထဲမွာ ေပါေလာေမ်ာေနေသာ
သစ္တံုးကို ၾကည့္ျပီး ေလွလုပ္တတ္လာသည္။
လူက ဒီေလာက္နဲ့ရပ္ေနတာမဟုတ္။ ရသေလာက္နဲ့
တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲတတ္တာလည္း မဟုတ္။ ဆက္စပ္ေတြးေခၚတတ္တဲ့ ဦးေနွာက္ကို
ရျပီဆိုေတာ့လည္း ေရွ့ဆက္ျပီး မစဥ္းစားဘဲမေနနိုင္။ ေရွ့ဆက္ျပီး မတီထြင္ဘဲ
မေနနိုင္။ ဒီလို ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ တိုးတက္လာရာက ဒီေန့ အေျခအေနအထိ
ဆိုက္လာျခင္းသာျဖစ္၏။
သာမန္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ လူတို့၏ဦးေႏွာက္သည္ သိပ္ထက္ထက္ျမက္ျမက္
ရိွလြန္းလွတာမဟုတ္။ တခ်ိဳ့ေသာ စြမ္းရည္မ်ားတြင္ တျခားတိရစာၱန္ေတြက
လူထက္ေတာင္ သာေနတာေတြရိွေၾကာင္း သိပၸံပညာရွင္မ်ားက ဆိုၾကသည္။
ေခြးေတြက လူေတြထက္ ပိုျပီးမွတ္ဥာဏ္ေကာင္းသည္။
သခၤ်ာစြမ္းရည္တြင္ လူတို့သည္ ပ်ားေကာင္ေလးေတြေလာက္ေတာင္
ထက္ထက္ျမက္ျမက္မရိွ။ ၾကြက္ေတြက ျဖတ္ထိုးဥာဏ္သံုးရာမွာ လူေတြထက္သာသည္။
တစ္ခုရိွတာက တိရစာၦန္တို့သည္ သူတို့မွာရိွေသာ စြမ္းရည္ တစ္ခု ႏွစ္ခုကိုသာ
အားကိုးတတ္သည္။ လူေတြကေတာ့ မရိွမဲ့ ရိွမဲ့ အရည္အခ်င္းေလးေတြကို
တစ္ခုနွင့္တစ္ခု ေပါင္းစပ္ျပီး အသံုးတည့္ေအာင္ လုပ္တတ္သည္။
ဥပမာ-လူတို့သည္ မွတ္ဥာဏ္လည္းမေကာင္း၊ သခၤ်ာလည္းညံ့သည္။ ထို့ေၾကာင့္
အလြယ္တကူ ေရတြက္မွတ္သားနိုင္ေအာင္ ကိန္းဂဏန္းေတြ၊ ပံုေသနည္းေတြကို
တီထြင္ၾကသည္။ ဒီလိုနည္းမ်ိဳးေတြနဲ့ သူတို့ရဲ့ အားနည္းခ်က္ေတြကို
ကာကြယ္တတ္ေသာေၾကာင့္ တျခားသတၱ၀ါေတြအေပၚ ၾကီးစိုးေနနိုင္ျခင္းျဖစ္၏။
လူတို့၏ ညံ့ဖ်င္းမွဳကို အထင္ရွားဆံုးသက္ေသျပလိုက္ေသာ အရာကေတာ့ ကြန္ျပဴတာပင္ ျဖစ္ေလ၏။
ဦးေႏွာက္ပိုၾကီးလွ်င္ ဥာဏ္ပိုေကာင္းသည္ဆိုေသာ အယူအဆတစ္ခုရိွသည္။
ခႏၶာကိုယ္နွင့္ ဦးေႏွာက္တို့၏ အခ်ိဳးအစားကို ႏိွဳင္းယွဥ္ျပီး တြက္ခ်က္ျခင္း
ျဖစ္၏။ ဆင္တစ္ေကာင္သည္ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးမားေသာ္လည္း ဦးေႏွာက္က ေသးငယ္သည္။
ဒိုင္နိုေဆာေတြဆိုလွ်င္ သူတို့၏ဦးေႏွာက္က အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္
ေသးငယ္ေနသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အေရးၾကံဳတဲ့အခါ မၾကံတတ္ မဖန္တတ္ဘဲ
ေစာေစာစီးစီး မ်ိဳးတံုးေပ်ာက္ကြယ္ သြားၾကရရွာတာဟု အဆိုရိွသည္။
ဒီလိုမ်ိဳး အခ်ိဳးခ်ၾကည့္တဲ့အခါ လူတို့၏ဦးေႏွာက္သည္ ခႏၶာကိုယ္
အရြယ္အစားႏွင့္နိွဳင္းယွဥ္လွ်င္ အဆမတန္ၾကီးမားေနေၾကာင္း ေတြ.ရသည္။ ဒါကလည္း
အေၾကာင္းရိွသည္။ အေလးမ၊ဒိုက္ထိုး၊ေလ့က်င့္ခန္းမ်
ေဆးပညာသေဘာအရ ျဖစ္နိုင္မျဖစ္နိုင္ေတာ့ မေျပာတတ္။ အရပ္ထဲက
လူေတြကေတာ့ ေခါင္းၾကီးလွ်င္ ဦးေႏွာက္ၾကီးသည္ဟု ယူဆၾကသည္။ ထို့ေၾကာင့္
ေခါင္းၾကီးေသာ ကေလးမ်ားကို ဥာဏ္ေကာင္းလိမ့္မည္ဟု နိမိတ္ဖတ္ၾကျခင္းျဖစ္၏။
ဟုတ္သင့္သေလာက္လည္း ဟုတ္ေကာင္းဟုတ္ပါလိမ့္မည္။ သို့ရာတြင္ ႏွစ္ဆယ္ရာစု၏
ဥာဏ္ပညာအၾကီးမားဆံုးပုဂၢိဳလ္ဟု သတ္မွတ္ခံရေသာ အိုင္းစတိုင္း၏ဦးေခါင္းသည္
သူလိုကိုယ္လို အရြယ္အစားမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္းေတြ.ရျပန္ေလသည္။
တခ်ဳိ့ကလည္း ေခါင္းၾကီးျခင္း ေသးျခင္းႏွင့္မဆိုင္၊
ဦးေခါင္းခြံ အတြင္းရိွ ဦးေႏွာက္ထည္ေ့သာ အကန့္အက်ဥ္းအက်ယ္နွင့္သာ
တိုင္းတာနိုင္သည္ဟု ဆိုၾကျပန္သည္။
ေနာက္ေစ့ခၽြန္ေသာ သူမ်ားသည္ ဦးေနွာက္အတြက္ ေနရာပိုရသျဖင့္
ဥာဏ္ေကာင္းေလ့ရိွသည္ဟု ယူဆတာမ်ိဳးလည္းရိွ၏။ ေနာက္ေစ့ခၽြန္တယ္ဆိုတာက
တံေတာင္ဆစ္တို့ ေမးေစ့တို့လို ခၽြန္းထြက္ေနတာမ်ိဳးကို ေျပာတာမဟုတ္။
ဦးေနွာက္ရဲ့ ေနာက္ဘက္မွာ ခပ္ေဖာင္းေဖာင္းေလး စြန္းထြက္ေနတတ္ျခင္းကို
ဆိုလိုသည္။ ဒါကို တခ်ိဳ့လူမ်ိဳးေတြက ဆန္အိတ္ပါတယ္ဟုေျပာၾကသည္။
ၾကံရည္ဖန္ရည္ရိွတယ္။ လုပ္တတ္ ကိုင္တတ္တယ္။ စားဖို့ ေသာက္ဖို့
မပူရဘူးဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။
တခ်ိဳ့က ဦးေခါင္းပံုစံ အေနအထားကိုၾကည့္ျပီး
ဦးေႏွာက္ေကာင္းမေကာင္း ခန့္မွန္းလို့ရသည္ု ဆိုသည္။ ဥာဏ္ပညာၾကီးမားသူမ်ား၏
ဦးေႏွာက္သည္ ဘယ္လိုမ်ားေနပါလိမ့္မလဲဟု ေလ့လာခ်င္သူ
သိပၸံပညာရွင္မ်ားလည္းရိွသည္။ ဒီလို ပုဂိၢဳလ္ၾကီးမ်ား ကြယ္လြန္ေသာအခါ
ဦးေနွာက္ကို ထုတ္ယူျပီး သုေတသန ျပဳလုပ္ခြင့္ရဖို့ ေငြအေျမာက္အျမား
ၾကိဳတင္ေပး၍ ၀ယ္ယူထားတတ္ၾကသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။
ထိုကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ဆရာၾကီးေရႊဥေဒါင္း၏
စံုေထာက္ဦးစံရွားစာအုပ္မွ ေပြလီအင္းေခြးၾကီး အမွဳတြင္ေရးထားသည္။ တစ္ေန့သ၌
ဦးစံရွားထံသို့ အမွဳအပ္မည့္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ေရာက္ရိွလာသည္။ ထိုသူက
ခရီးေရာက္မဆိုက္မွာပင္ ဦးစံရွားကို အကဲခတ္ၾကည့္ျပီး မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။
"မိတ္ေဆြရဲ့ ဦးေခါင္းေနပံု ၾကည့္ရတာ ပထမတန္း
ဦးေႏွာက္ရိွတယ္လို့ ကၽြန္ေတာ္ ဆို၀ံ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပိုက္ဆံရိွရင္
ခင္ဗ်ား ဦးေနွာက္ကို က်ပ္ငါးေထာင္ ေပး၀ယ္၀ံ့ပါရဲ့"
" မလုပ္ပါနဲ့ဗ်ာ၊ ေခါင္းနဲ့ကိုယ္နဲ့ အိုးစားမကြဲပါရေစနဲ့ဦး ဆရာၾကီးရယ္"
"အိႏၵိယျပည္က ဂဏန္းသခၤ်ာ ပါရဂူဘို့စ္ရဲ. ေခါင္းကို
ႏွစ္ေသာင္းနဲ့၀ယ္ထားတယ္ေျပာတယ္၊ ခင္ဗ်ားဦးေနွာက္ကို ေရာင္းရင္
ႏွစ္ေသာင္းထက္ မနည္းရျပီးသားပဲ"
"ဦးေခါင္းကုန္ကူးခ်င္တဲ့ လူနဲ့ ေတြ.ေနပါျပီ။ ခင္ဗ်ားလာရျခင္းက
က်ဳပ္ဦးေႏွာက္ကို အရွင္အတိုင္း အသံုးခ်ခ်င္လို့ မဟုတ္ဘူးလား။"
"ေသေတာ့ ၾကည့္လုပ္တာေပါ့။ ရွင္တုန္းမွာ ကိစၥေျပာပါဦး။ မေန့ညက
တစ္ေခါက္ ၊ ခုတစ္ေခါက္ လာပံုေထာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အေရးၾကီးပံုရတယ္။
ဦးေခါင္းပြဲစားေလာက္ ကမယ္ မထင္ပါဘူး" ဟု ဦးစံရွားသည္
ရယ္ေမာေျပာဆိုလိုက္ေလ၏ ဟု ေရးထားတာဖတ္ဖူးပါသည္။
တစ္ဖက္ကုတင္မွာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတစ္ပါး ေရာက္ေနသည္။ ဘုန္းၾကီးက အေဖ ဆံပင္ညွပ္ေနတာကို အကဲခတ္ရင္း
"အင္း..............ဒီဒကာၾကီးရဲ
" အဲ့ဒီဒကာၾကီးက ဘယ္သူတုန္း" ဟု ေမးသည္။ " ဦးသာဓုပါ ဘုရား" ဆိုေတာ့မွ
"ေအာ္...............ဒါ့ေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္၏ ဦးေခါင္းအေနအထားသည္ အေဖနွင့္တူသည္။ "ဒါေၾကာင့္
ဦးေႏွာက္ေကာင္းတာ" ဟု ဆိုသည္။ သို့ရာတြင္ ဒီလိုေျပာတဲ့လူက ကၽြန္ေတာ့္အေမ
ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ထိုစကားကို အတည္ျပဳဖို့ ခက္သည္။ ေက်ာင္းက
ဆရာဆရာမေတြက
"ဥာဏ္ေလးေကာင္းခ်င္ရက္သားနဲ့ စာမၾကိဳးစားခ်င္ဘူး။ ေပကပ္ကပ္နဲ့" ဟု ေျပာၾကသည္။
သူငယ္ခ်င္းေတြက
"မင္းဟာ အေတာ္ဥာဏ္မ်ားတဲ့ေကာင္" ဟု ခ်ီးက်ဴးသလိုလို အျမင္ကပ္သလိုလို ဆိုၾကသည္။
စာေပသမားအခ်င္းခ်င္းကေတာ့
"ေပါက္ကရကပ္သီးကပ္သပ္ ေတြးတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ေတာ္ပါေပတယ္"ဟု ေထာမနာ ျပဳၾကေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္ပဥၨင္းတက္တုန္းက ကတံုးရိတ္ေပးတဲ့ ဦးဇင္းကေတာ့ ဆံပင္ကို သင္တုန္းဓားႏွင့္ ဆြဲခ်ရင္း
" ဒီဒကာ အေတာ္ေခါင္းေၾကာမာတယ္" မွတ္ခ်က္ခ်ဖူးပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဦးေနွာက္ ေကာင္းမေကာင္းေတာ့မသိ။
၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္၊ အက္ေဆးေလးတစ္ပုဒ္၊ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို
တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ေလာက္ၾကာေအာင္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ေရးရတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ျပီးေတာ့
ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္ကို ေစ်းေကာင္းေပး၀ယ္မယ့္ လူလည္းမရိွေသးပါ။
ပိုက္ဆံေလးနည္းနည္းပါးပါးေလာက္ေ
ဦးေနွာက္၏လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားမွ
တကယ္ေတာ့ ဦးေႏွာက္မွာ အလြန္ညံ့ဖ်င္းေသာ အားနည္းခ်က္ၾကီးတစ္ခုရိွေနသည္။ ကိုယ္မွတ္ခ်င္တာေတြခ်ည္းေရြးျပီ
ကၽြန္ေတာ္တစ္ဦးထဲ၏ သေဘာထားကို ေျပာရလွ်င္
ဦးေႏွာက္ဆိုတာ တျခားေနရာေတြမွာသာ အသံုးတည့္ခ်င္တည့္မည္။ အခ်စ္ကိစၥမွာေတာ့
ဘာမွအားကိုးမရတဲ့ အပိုပစၥည္းသက္သက္ပဲ။ အကူအညီမရတဲ့အျပင္ တစ္ခါတစ္ခါ
အေနွာင့္အယွက္ေတာင္ ေပးတတ္ေသးသည္။ သူ့ပေယာဂေၾကာင့္ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရေသာ
ခ်စ္သူေတြမ်ားလွျပီ။
No comments:
Post a Comment