The Lest Leaf

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀က သင္ခဲ့ရေသာ ၀တၴဳတိုတစ္ပုဒ္ထဲကျဖစ္သည္။ ဆူးႏႇင့္ဂြၽန္စီဆိုေသာ ပန္းခ်ီဆရာမေလး ႏႇစ္ေယာက္၊ ပန္းခ်ီဆရာအုိႀကီး တစ္ေယာက္တုိ႔ပါေသာ ဂႏၱ၀င္၀တၴဳတို တစ္ပုဒ္ျဖစ္ သည္။ မႇတ္မိၾကဦးမည္ ထင္ပါသည္။ ေသဆံုးသြားေတာ့မည္ဟု ထင္ေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တုိ႔ ျပန္မ်ား ရႇင္သန္လာေလမလား၊ ပံုမႇန္အတိုင္း တေျမ့ေျမ့ တေရြ႔ေရြ႕ ေသဆံုးသြားေတာ့မလား ဆုိတာကို ေတြးေနမိရင္း ဒီ၀တၳဳတိုကို ျပန္အမႇတ္ရမိျခင္း ျဖစ္သည္။
နယူးေယာက္က ပန္းခ်ီဆရာတုိ႔ စုေ၀းရာ ဂရင္း၀စ္ခ်္အရပ္မႇာ ျဖစ္သည္။ ဆူးႏႇင့္ဂြၽန္စီဆိုေသာ ပန္းခ်ီဆရာမေပါက္စႏႇစ္ေယာက္ အခန္းတစ္ခန္းကို အတူငႇားေနၾကသည္။ တစ္ခုေသာႏို၀င္ဘာမႇာေတာ့ ဂြၽန္စီတစ္ေယာက္ နမိုးနီးယား အဆုတ္ေရာင္ေရာဂါျဖစ္သည္။ တစ္ၿမိဳ႔လံုး အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ၾကသည့္ ရာသီဖ်ားမႇာ ဂြၽန္စီပါ ပါသြားျခင္းျဖစ္သည္။ အဖ်ားက ျပင္းလႇသည္။ အသက္ရႇင္ဖုိ႔က ဆယ္ေရးတစ္ေရးသာရႇိသည္ဟု ဆရာ၀န္ကိုယ္တိုင္ ၀န္ခံရသည္(၁၉ ရာစုက၀တၴဳ ျဖစ္သည္)။ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အမ်ားစုသည္ အိုဟင္နရီ၏ ဂြၽန္စီလိုခံစားခ်က္မ်ဳိး ရႇိတတ္ၾကပါသည္။ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္အတြက္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးဖုိ႔ မစြမ္းသလို ခံစားေနရခ်ိန္၊ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါ ျဖစ္ေနရခ်ိန္မ်ဳိးေတြမႇာျဖစ္သည္။ သုိ႔ေပမဲ့ ထင္မထားတာေတြ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္သည္ ေႂကြက်မသြားခဲ့ဟု ဂြၽန္စီထင္သြားေစမည့္ တစ္စံုတရာသည္ ပန္းခ်ီ ဆရာအုိႀကီးေၾကာင့္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
ပန္းခ်ီကားလည္း ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မဆြဲႏုိင္ေသာ ပန္းခ်ီဆရာအိုႀကီးသည္ သူ႔၀မ္းစာအတြက္ ပန္းခ်ီဆရာငယ္မ်ားပံုတူ ေလ့က်င့္ရာမႇာ ကိုယ္ဟန္ျပထိုင္ေပးရသည္။ သူ႔အမည္က ဘီရ္မင္။ သို႔ေပမဲ့ သူ႔အေကာင္းဆံုး လက္ရာကို ေရးသြားဦးမည္ဟု တဖြဖြေျပာေလ့ရႇိသူ။ ဆူးလို ပန္းခ်ီဆရာမ ေပါက္စေတြက ကိုယ္ဟန္ျပေမာင္ေတြ၊ မယ္ေတြမငႇားႏုိင္၊ ဒီပန္းခ်ီဆရာအိုႀကီးကိုပဲ ေငြစေၾကးစား အနည္းငယ္ေပးၿပီး အကူအညီေတာင္းရသည္။ ဂြၽန္စီကို ေပါက္ကရမေတြးဖုိ႔၊ ေနေကာင္းေအာင္ အားေမြးဖုိ႔ ေခ်ာ့ၿပီးေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာအုိႀကီးထံ ဆူးလာခဲ့သည္။ ပန္းခ်ီအတြက္ သ႐ုပ္ျပေပးဖုိ႔ေျပာရင္းက ဂြၽန္စီ၏ က်န္းမာေရးႏႇင့္ တိုက္ကပ္ႏြယ္ပင္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾက သည္။ ပန္းခ်ီဆရာအိုႀကီးကို သူတုိ႔ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေရာက္ေတာ့ ဂြၽန္စီက ဆူးကိုျပတင္းေပါက္အတင္း ဖြင့္ခိုင္းသည္။ ေနာက္ဆံုးက်န္ေသာ တစ္ရြက္ကို ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ''ဒါေနာက္ဆံုးတစ္ရြက္ပဲ။ ဒီညေတာ့ ေႂကြက်မႇာေသခ်ာတယ္။ ငါေလတိုးသံေတြေတာင္ ၾကားေနရတယ္။ ဒီေန႔ေႂကြမႇာပဲ။ ငါလည္း ဒီအခ်ိန္ပဲေသမႇာပဲ'' ဟု ဂြၽန္ဆီကေျပာသည္။

ဆူးက ေျပရာေျပေၾကာင္းေျပာေပမဲ့ ဂြၽန္ဆီတစ္ေယာက္ ျပန္မေျဖေတာ့။ ညေမႇာင္လာသည္။ ဒီ တစ္ရြက္ကေတာ့ က်န္ေနဆဲ။ ေျမာက္ေလက ညႏႇင့္အတူ ေရာက္လာသည္။ မိုးသီးမုိးေပါက္တုိ႔က ပိတ္လုိက္ၿပီျဖစ္ေသာ ျပတင္းေပါက္ကို လာ႐ိုက္ေနသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ ကူးျပန္ၿပီ။ ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္ခိုင္းျပန္သည္။ သစ္ရြက္ကေလးကေတာ့ ရႇိေနဆဲ။ ဂြၽန္စီဒီသစ္ရြက္ကို အၾကာႀကီးစုိက္ၾကည့္အၿပီးမႇာ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔ ျပန္လည္ႏုိးၾကားလာသည္။တစ္ေန႔မႇာ ေနပယ္လ္ ပင္လယ္ေအာ္ပံု ပန္းခ်ီဆြဲဦးမႇာျဖစ္ေၾကာင္း စကားျပန္ေျပာ ၿပီ။ အစားျပန္စားခ်င္စိတ္ျပန္ေပၚ လာၿပီ။ ဒီသစ္ရြက္ကေလးေတာင္ ရာသီဥတုဒဏ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ခဲ့ရင္ သူလည္းဘာလို႔ ဒီေ၀ဒနာကို မေက်ာ္လႊားႏိုင္ရမႇာ လဲဆိုေသာ အေတြး။ နရာတိုက္ခန္းဆီကို ေခၚလာေတာ့ ဂြၽန္စီတစ္ေယာက္ အိပ္ေမာက်ေနၿပီ။ အျပင္မႇာ ႏႇင္းမိုးေတြရြာေနသည္။ ရာသီဥတုက ဆုိးလႇသည္။ ျပတင္းေပါက္က ျမင္ေနရေသာ တုိက္ကပ္ႏြယ္ပင္ေတြကို ေခ်ာက္ေခ်ာက္ခ်ားခ်ား လႇမ္းၾကည့္မိၾကသည္။ အထီးက်န္သတၴဳတြင္း လုပ္သားအိုႀကီးပံုအတြက္ ကိုယ္ဟန္ျပအၿပီးတြင္ေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာအိုႀကီး ျပန္သြားသည္။ တကယ္တမ္းက ေနာက္ဆံုး သစ္ရြက္သည္မရႇိေတာ့။ ေနာက္ဆံုး သစ္ရြက္ႏႇင့္ထပ္တူနီးပါးတူေသာ ပန္းခ်ီလက္ရာတစ္ခုကသာ တိုက္ကပ္ႏြယ္ပင္ကပ္ရာ တုိက္နံရံမႇာ ရႇိေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီဆရာအိုႀကီး၏ အေကာင္းဆံုးလက္ရာ။ ရာသီဥတုဆိုးေနစဥ္ ညႀကီး မင္းႀကီးမႇာ ေလႇကားေထာင္ၿပီး သူဆြဲသြားခဲ့တာျဖစ္သည္။ ဂြၽန္စီေနျပန္ ေကာင္းေတာ့ ဒါေတြသိလာရသည္။ ပန္းခ်ီဆရာအိုႀကီးကေတာ့ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီ။ သို႔ေပမဲ့ သူအေမ်ာ္လင့္ဆံုး သူ႔၏အေကာင္းဆံုးလက္ရာကို ေတာ့ ဆြဲသြားႏုိင္ခဲ့ပါသည္။

ေနာက္ဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ရႇင္သန္ေစရန္ စြမ္းႏုိင္သူမ်ားသာ အေကာင္းဆံုးလက္ရာကို ေရးႏုိင္ခဲ့လွ်င္၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ထင္ထားသလို သစ္ရြက္အစစ္မဟုတ္လွ်င္ပင္ အစစ္ႏႇင့္မျခားသည့္ သစ္ရြက္ကေလး ဆက္ရႇိေနမည္ဆုိလွ်င္ျဖင့္ . . .

ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို အမ်ဳိးမ်ဳိး အဓိပၸာယ္ဖြင့္ၾကပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိတာကေတာ့ တစ္မ်ဳိးတစ္ဘာသာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနမည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အမ်ားစုရင္ထဲမႇာ ဂြၽန္စီလို ခံစားခ်က္မ်ဳိးရႇိတတ္သည္ဟု ထင္သည္။ ေမာပန္းမြန္းက်ပ္ေနေသာ အခါမ်ဳိးမႇာ၊ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ မစြမ္းႏိုင္ဟု ခံစားမိေသာအခါမ်ဳိးမႇာ တစ္စံုတစ္ရာကိုပဲ ေစာင့္ၾကည့္မိႈင္ေတြ မိၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရင္ထဲမႇာ ရႇိတတ္ပါေသာ ဂြၽန္စီလိုခံစားခ်က္မ်ားႏႇင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရင္ထဲက ဂြၽန္စီ၊ ဒီခံစားခ်က္ေၾကာင့္ျဖစ္လာေသာ  ရႇင္သန္မႈ ျပယုဂ္၏ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ သစ္ရြက္တစ္ရြက္။ ဒီသစ္ရြက္ ေႂကြက်သြားခဲ့ လွ်င္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရင္ထဲက ဂြၽန္စီသည္လည္း ေသဆံုးသြားေတာ့မည္ဟု ေတြးမိပါသည္။ အမႇန္တကယ္ေတာ့ ဒီသစ္ရြက္သည္ သဘာ၀အတုိင္းဆိုလွ်င္ေတာ့ ေႂကြက်သြားေတာ့မည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေပမဲ့ အစစ္ႏႇင့္မျခားေသာ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ကို ေရးေပးႏိုင္မည့္ ပန္းခ်ီ ဆရာအုိႀကီးမ်ဳိး ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ဂြၽန္စီမႇာလည္း ရႇိလွ်င္ေကာင္းမည္ဟု ထင္ပါသည္။

ဂြၽန္စီ၏ ခံစားခ်က္သည္  ျဖစ္မလာႏုိင္ေတာ့ဟု စိတ္ဒံုးဒံုးခ်ကာ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရင္ထဲက ခံစားခ်က္မ်ဳိးကို ကိုယ္စားျပဳသည္ဟု ထင္မိသည္။ ေနာက္ဆံုး သစ္ရြက္သည္ ေနာက္ဆံုးေမွ်ာ္ လင့္ခ်က္၏ နိမိတ္ပံုျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီဆရာအုိႀကီးသည္ ဒီေနာက္ဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ရႇင္သန္ေစရန္ စြမ္းႏုိင္သူမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳသည္ဟု ထင္မိသည္။ ေထာင့္ေပါင္းစံုက စြမ္းႏုိင္သူမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳသည္ဟု ထင္ေနမိပါသည္။ ေနာက္ဆံုးေမ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ရႇင္သန္ေစရန္ စြမ္းႏုိင္သူမ်ားသာ အေကာင္းဆံုးလက္ရာကို ေရးႏုိင္ခဲ့လွ်င္၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ထင္ထားသလို သစ္ရြက္အစစ္မဟုတ္လွ်င္ပင္ အစစ္ႏႇင့္ မျခားသည့္ သစ္ရြက္ကေလး ဆက္ရႇိေနမည္ဆုိလ်င္ျဖင့္ ေႏြဦး ေပါက္ၿပီး ရြက္သစ္ေတြေ၀မည့္ တုိက္ကပ္ႏြယ္ပင္ႀကီးကုိ ျပန္ျမင္ရ ဦးမည္ဟု ထင္ေနမိသည္။

အကယ္၍မ်ားသာ ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္ကေလး ဆက္ရႇိေနဦးမည္ဆိုလွ်င္ ဂြၽန္စီနည္းတူ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ ေနပယ္လ္ ပင္လယ္ေကြ႔ပန္းခ်ီကားမ်ားကို ေရးဆြဲခြင့္ရဦးမည္လားဟု ေတြးမိသည္။
တစ္ဖက္မႇာလည္း ဒီေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္သာ ေႂကြက်သြားခဲ့လွ်င္၊ ဒီေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္ကို ျပန္ေရးေပးမည့္ ပန္းခ်ီဆရာအိုႀကီးသာ မရႇိခဲ့လွ်င္ဆိုသည္ကလည္း စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ ဒီလိုဆိုရင္ျဖင့္ေတာ့ အုိဟင္နရီ၏ ဂြၽန္စီသည္ ေသဆံုးသြားပါလိမ့္မည္။ ထုိ႔အတူသာပဲ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရင္ထဲက ဂြၽန္စီေတြသည္လည္း ေသဆံုးသြားပါလိမ့္မည္။ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားမႈဆိုသည္မႇာ ေသဆံုးသြားပါလိမ့္မည္။ သံသရာလည္သည့္ သေဘာအရ ဂြၽန္စီတစ္ေနရာရာမႇာ (ေရျခားေျမျခားေတာင္ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္) ျပန္လည္ေမြးဖြားလာခဲ့မလားမသိ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရင္ထဲက ဂြၽန္စီလုိခံစားခ်က္မ်ဳိးေတြလည္း ေရျခားေျမျခားမႇာ သြားေမြးဖြားတာမ်ဳိး ျဖစ္သြားႏုိင္ပါ သည္။ သုိ႔တည္းမဟုတ္လွ်င္လည္း ဂြၽန္စီလုိခံစားခ်က္၊ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ဳိး လံုး၀ေပ်ာက္ဆံုးသြားတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ဒီအတိုင္းဆိုလ်င္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရိႇေသာ အသက္မရႇိေသာ ရႇင္သန္မႈ(သို႔တည္းမဟုတ္) ေမွ်ာ္လင့္စရာမရႇိေသာ ေပါက္ကြဲမႈဆီသို႔ ဦးတည္သြားႏိုင္ပါသည္။ ဒီလိုမ်ဳိး ေတာ့ျဖစ္မလာႏုိင္ဟု ကြၽန္ေတာ္ အေကာင္းဘက္က ေတြးပါသည္။ အုိဟင္နရီရႇိေသးလွ်င္လည္း သူ႔ဂြၽန္စီေလးကို ေသေစခ်င္မည္မဟုတ္ပါ။

၀မ္းနည္းစရာေတြ၊ ေၾကကြဲ စရာေတြကို ထပ္ၾကံဳရမည္ကိုမလုိ ခ်င္ေတာ့သည္ကေတာ့အမႇန္ပင္ ျဖစ္ ပါသည္။ အိုဟင္နရီ၏၀တၳဳတုိ က ေလးသည္ ေတြးစရာေတြကို ေပးႏုိင္ လိမ့္မည္ဟုလည္း ေမ်ာ္လင့္ပါသည္။ အိပ္ေရးေတြပ်က္ၿပီးေတြးမိေတြးရာ ေရးမိေရးရာေရးထားေသာ စာတစ္ ပုဒ္လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနႏုိင္ပါ သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မနက္အိပ္ရာႏုိးတုိင္း ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္ကေလး က်န္ေသးသည္လားဆိုသည္ကို ျပတင္းေပါက္ဖြင့္ၿပီး  ဂြၽန္စီလုိပဲ ႏႇစ္ရက္သံုးရက္ ထၾကည့္ပါဦးမည္။ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေစာင့္ခဲ့ၿပီးမႇေတာ့ ခဏေတာ့ ဆက္ေစာင့္ၾကည့္ပါဦးမည္။ ၀တၳဳတိုထဲကလုိ ေျပာရလ်င္ေတာ့့ ႏႇစ္ရက္သံုးရက္ပဲ ေစာင့္ႏုိင္ေတာ့ မည္ထင္ပါသည္။ အျပင္ေလာက အခ်ိန္နာရီအတိုင္းဆိုလွ်င္ေတာ့ ႏႇစ္ႏႇစ္၊ သံုးႏႇစ္ အလြန္ဆံုးေစာင့္ပါမည္။
ေႏြဦးေပါက္လ်င္  တုိက္ကပ္ႏြယ္ပင္ႀကီး ျပန္လည္ေ၀စည္လာမည္ကို ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရဦးမည္ ထင္ပါသည္။
ဒီသစ္ရြက္ကေလး ေႂကြက်သြားလ်င္ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရင္ထဲက ဂြၽန္စီလုိခံစားခ်က္မ်ဳိး အမႇန္တကယ္ ေသဆံုးသြားပါလိမ့္မည္။။