ပန္းကန္ျပား တီးတဲ့အရူး
ေနကလည္းပူလုိက္တာ။ အေရးထဲမွာ ဆုိင္ကယ္ကလည္း ဘီးေပါက္လုိက္ေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က
ကၽြဲဆည္ကန္အေရွ႕မွာပါ။ မြန္းလြဲ ၂ နာရီေလာက္မွာ အိမ္ကထြက္ခဲ့တယ္။
ေနပူပူေလပူပူေအာက္မွာ ဆုိင္ကယ္ကုိဆင္းၿပီးတြန္းရပါေတာ
ေလယာဥ္ကြင္းေဟာင္းေရွ႕မွာ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ကို
အၿမဲတီးေနတဲ့ အရူးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူဟာ အၿမဲတမ္းပဲ ေၾကးပန္းကန္ျပားကုိ
တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ တီးေနတက္တယ္။ ညစ္ေပေနတဲ့ ပ၀ါအနီကုိ အၿမဲၿခံဳထားတက္တယ္။
သူ႕အနားကုိ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားတယ္။
``ငါကူၿပီး တြန္းေပးမယ္``
``မလုိပါဘူး ရပါတယ္``
``ငါ ကူညီခ်င္လုိ႕ကြ``
ဒီလုိနဲ႕ ပန္းကန္ျပားတီးတဲ့ အရူးက
ကၽြန္ေတာ့ဆုိင္ကယ္ကုိ ေလထုိးကၽြတ္ဖာဆုိင္ေရာက္သည္အထိ တြန္းေပးပါေတာ့တယ္။
ေလထုိးဆုိင္လည္းေရာက္ေရာ သူက မျပန္ေသးဘဲ ပန္းကန္ျပားကုိ
ဆက္ၿပီးတီးေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကုိ ပုိက္ဆံ (၅၀၀)
က်ပ္ထုတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာသူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္စကားေတြမ်ားခဲ့ၾကတယ္။
စကားေတြေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူေျပာတဲ့ စကားေတြက အရမ္းစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္။
``ခင္ဗ်ားကုိ
ကၽြန္ေတာ္မုန္႕ဖုိးေပးတာ… ယူပါ``
``မင္း ငါ့ကုိ ပုိက္ဆံနဲ႕
ဖ်က္ဆီးတာလား။ လူေတြက ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ ဒီပုိက္ဆံပဲကြ။ ဒီပုိက္ဆံေၾကာင့္
လင္မယားေတြကြဲၾကတယ္။ မိသားစုေတြ မုန္းၾကတယ္။ ဒီပုိက္ဆံေၾကာင့္
လူေတြပ်က္စီးၾကတယ္။ ဒီပုိက္ဆံေၾကာင့္ စာရိတၱေတြပ်က္ၾကတယ္။
ဂုဏ္သိကၡာေတြက်တယ္။``
ကၽြန္ေတာ္အရမ္းအံ့ၾသသြားတယ္။
သူေျပာတဲ့ စကားဟာ အဓိပၸာယ္ေတြပါတယ္။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။
``လူေတြကေတာ္ေတာ္ခက္တယ္
ပုိက္ဆံရဖုိ႕ အလုပ္လုပ္တယ္။ အလုပ္ကို လုပ္ခ်င္လုိ႕ လုပ္ေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ပုိက္ဆံလုိခ်င္လုိ႕ လုပ္ေနၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ လူ႕ေလာကႀကီးပ်က္စီေနတာ။
ငွက္ေတြမွာ ပုိက္ဆံမလုိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငွက္ေတြဟာ လူေတြေလာက္ ဒုကၡမမ်ားဘူး။
လူေတြေလာက္စာရိတၱမပ်က္ဘူး။ ပုိက္ဆံဆုိတာ ဒုကၡရဲ႕
ေနာက္ထပ္အဓိပၸာယ္တစ္မ်ိဳးကြ``
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာေနတာ
မဟုတ္ဘူး။ အရူးသဘာ၀အတုိင္း ေျပာခ်င္ရာေျပာေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကုိပုိက္ဆံ
တစ္ေထာင္ ထုတ္ေပးလုိက္တယ္။
``ကဲဗ်ာ ဒါဆုိတစ္ေထာင္ယူ။ ခင္ဗ်ားက
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကူညီတာဆုိေတာ့ ေက်းဇူးတင္လုိ႕ပါ``
``အဲ့ဒါပဲ… ဒါေတြေၾကာင့္
ခက္တယ္ေျပာတာ။ ေစတနာဆုိတာ ပုိက္ဆံနဲ႕ တန္ဖုိးျဖတ္လုိ႕မရဘူး။ မင္း ငါ့ကုိ
မဖ်က္ဆီးနဲ႕။ ငါ့ေစတနာကုိ မင္းတန္ဖုိးမျဖတ္နဲ႕။ ငါက ဗုိက္ဆာေနတာ``
ကၽြန္ေတာ္လည္း
ေလထုိးကၽြတ္ဖာဆုိင္အနီးက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကုိ သြားလုိက္တယ္။ စားစရာလည္း
ထူးထူးျခားျခား ဘာမွမေတြ႕ဘူး။ ဒီလုိနဲ႕ အဆင္သင့္ရွိတဲ့ ေပါက္စီ
ေၾကာ္ႏွစ္လံုး၀ယ္လာလုိက္တယ္။
``ကဲ… ခင္ဗ်ား ဗုိက္ဆာရင္ စား…
ေရာ့``
သူက လုိလုိလားလားပဲ ေပါက္စီေၾကာ္ႏွစ္ခုကုိ
လွမ္းယူလုိက္တယ္။ ေပါက္စီေၾကာ္ကုိ မစားေသးဘဲ သူ႕ေခါင္းေပၚမွာ
လက္ႏွစ္ဖက္ကိုတင္ၿပီးတစ္ခုခုကုိ ရြတ္ဖတ္ေနတယ္။
``ဘာလုပ္ေနတာလဲဗ်``
``ေသသြားတဲ့ အေဖနဲ႕ အေမကုိ
ေကၽြးေနတာ``
သူ႕စကားေတြက တစ္မ်ိဳးပဲ။ ဟုတ္တာေပါ့။ သူကက အရူးကုိး။
သူက စိတ္ေဖာက္ျပန္ေနတာကုိး။ သူဟာ ေပါက္စီေၾကာ္ႏွစ္လံုးကို
အားရပါးရစားေနပါေတာ့တယ္။
``ခင္ဗ်ား… ဒီ(၇၈)လမ္းေပၚမွာ
ဘာလုပ္ေနတာတုန္း။ ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ေန႕တုိင္းေတြ႕တယ္။ ပန္းကန္ျပားကုိ
အၿမဲတီးတီးေနတာ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိတယ္။ ခင္ဗ်ား ဘယ္မွာေနတာလဲ``
``အဲ့ဒါပဲ ေပါက္စီေၾကာ္ေကၽြးၿပီး
လူကုိစပ္စုၿပီ။ သူမ်ားအေၾကာင္း သိဖုိ႕မႀကိဳးစားနဲ႕။ ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိ
သိဖုိ႕ ႀကိဳးစား။ လူမုိက္ေတြဟာ သူမ်ားအေၾကာင္းကုိ စိတ္၀င္စားတယ္။
လူလိမၼာေတြက ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိ ကုိယ္စိတ္၀င္စားတယ္။
ကုိယ့္အမွားကုိယ္သိတယ္။ ကုိယ့္အမွားကုိယ္ ျပဳျပင္တယ္``
သူ႕စကားက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကုိ လာၿပီး
မွန္ပါတယ္။
သူက ဆက္ေျပာတယ္။
``ဒါ…. (၇၈) လမ္းမဟုတ္ဘူးကြ။
(၇၈)လမ္းက စစ္ကုိင္းလမ္းခြဲဓာတ္ဆီဆုိင္မွာ ဆံုးခဲ့ၿပီ။
စစ္ကုိင္းလမ္းခြဲရဲ႕ ဒီဘက္ကုိ ရန္ကုန္-မႏၱေလး လမ္းလုိ႕ေခၚတယ္။
မသိရင္မွတ္ထား``
ကၽြန္ေတာ္ ေရေရလည္လည္ခံလုိက္ရတယ္။ သူေျပာတဲ့စကားေတြက
မွန္ေနတာကုိး ။ သူ႕ကုိ စကားဆက္ေျပာရင္ စပ္စုတယ္လုိ႕ ထင္ဦးမယ္။ ဒါေၾကာင့္
ဘာမွ မေျပာဘဲ သူေပါက္စီစားေနတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ စုိက္ၾကည့္ေနမိတယ္။
``ေက်းဇူးတင္တယ္လုိ႕ မေျပာေတာ့ဘူး။
ေက်းဇူးဆပ္ေနရမွာစုိးလုိ႕။ မင္းက ငါ့ကုိမုန္႕ေကၽြးတယ္။ ငါက
မင္းေကၽြးတာကုိစားတယ္။ မင္းကုိ ငါက ျပန္ေကၽြးခ်င္မွ ေကၽြးႏုိင္မယ္။
ငါကမင္းကုိ ျပန္မေကၽြးႏုိင္ရင္လည္း မင္းက စိတ္မဆုိးနဲ႕။
လူေတြကေမွ်ာ္ကုိးၿပီး ကူညီခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾကတာကြ``
သူေျပာသမွ်စကားေတြဟာ
ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ အဆင္းတၾကယ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူေတြကုိ ကူညီတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခုခု ျပန္ေတာင္းတယ္။
ရရင္ေပ်ာ္တယ္။ မရရင္ မေက်နပ္ဘူး။
``စပ္စုတယ္… မထင္ပါနဲ႕ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားက
တကယ္အရူးလား``
၏သူ႕စကားေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလုိေမးမိ လုိက္တာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္စကားကုိလည္းၾကားေရာ… တဟားဟားနဲ႕
ရယ္ပါေတာ့တယ္။ အၾကာႀကီးကုိရယ္ေမာေနလိုက္တာ။
``ငါ့ကုိမ်ား အရူးလားတဲ့၊ လူတုိင္းက
အရူးပဲ ဥစၥာ``
ကၽြန္ေတာ့္စကားနဲ႕
ကၽြႏ္ေတာ္ခံလုိက္ရျပန္ၿပီ။
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႕ ျပန္ၿပီး စုိ္က္ၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာလည္း
သူ႕ကုိ စကးဆက္ၿပီးေျပာခ်င္ေနတယ္။ သူဘာေတြ ေျပာမလဲဆုိတာကို
စိတ္၀င္စားေနမိတယ္။
``ခင္ဗ်ား.. ဒီေလယာဥ္ကြင္းေရွ႕မွာ
ပန္းကန္ျပားႀကီးကုိ တီး.. တီးၿပီး ဘာလုပ္ေနတာတုန္း``
``အခ်က္ျပေနတာေဟ့… အခ်က္ျပေနတာ``
``ဘာ အခ်က္ျပတာလဲဗ်``
``ဒီလမ္းက မႏၱေလးမွာ လူတုိင္း
သြားမယ့္လမ္း``
သူ႕စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ဘူး။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။
``ငါ… ေမာ္ေတာ္ကားေတြကုိ ေရတြက္ေနတာ``
``ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ကားေတြ ခင္ဗ်ားေရတြက္ႏုိင္လုိ႕လား``
``ငါက.. အသုဘကားေတြကုိမွ ေရြးၿပီးေရတြက္တာကြ။
ေန႕တုိင္း အစီး ၅၀ ေလာက္ရွိတယ္``
*****************
သူ႕စကားကုိ စာဖတ္သူအား ေ၀မွ်လုိက္ပါတယ္။
စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ။
ေရႊမႏၱေလးဂ်ာနယ္
အမွတ္(၂၈၆)၊ ၈.၁၁.၂၀၀၈။ဦးဘုန္း (ဓာတု)
No comments:
Post a Comment