ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း(၁၃)

ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုေအာင္ဆန္း

ေဇယ်ာစုိး

          ရတနာပုံေနျပည္ေတာ္ဟု ေခၚတြင္ေသာ  မႏၱေလးျမိဳ႕သည္  ေႏြရာသီ တေပါင္းလတြင္ ပူအိုက္လွသေလာက္ ေဆာင္းရာသီ ျပာသုိလတြင္ ေမးခ်င္းရုိက္၍ အရိုးခိုက္ေအာင္ေအး၏။ 1938 ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ျမန္မာလို ျပာသိုလ၏ တစ္ေန႕ေသာ နံနက္မိုးေသာက္ခ်ိန္ ႏွင္းတစ္ေပါက္ေပါက္ က်လွ်က္ရွိစဥ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အိမ္ေတာ္ရာ ဘုရားေစာင္းထဲ၌ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေခါင္းခ်င္း ရိုက္၍ ေဆြးေႏြးေနၾက၏။ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ အစိုးရဆရာျဖစ္သင္ေက်ာင္း ေနာ္မန္ေက်ာင္းဟု ေခၚေသာ မူလတန္းဆရာျဖစ္သင္တန္းေက်ာင္းမွ ျဖစ္ေလသည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ရာ့ငါးဆယ္ခန္႕တုိ႕သည္ ေက်ာင္းဆရာမ်ား၏ ဘက္လိုက္မႈကို မေက်နပ္၍ သက္ဆိုင္ရာသုိ႕ တိုင္ၾကားေသာ္လည္း အေရးမယူသျဖင့္ သပိတ္လက္နက္စြဲကိုင္၍  သပိတ္ေမွာက္လာျပီး အိမ္ေတာ္ရာ ဘုရားအတြင္း သပိတ္စခန္းခ်ေနစဥ္ ျဖစ္ေပသည္။

          ကၽြန္ေတာ့မွာ ထိုအခ်ိန္က မႏၱေလး ဥပစာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား သမဂၢ၏ အတြင္းေ၇းမႈးအျဖစ္ ၎၊ မႏၱေလးျမိဳ႕လုံးဆိုင္ရာေက်ာင္းသား သမဂၢ၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမႈး အျဖစ္၎၊ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနရ၏။ တာဝန္ရွိသည့္အတုိင္း ေနာ္မန္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ သပိတ္စခန္းသို႕ ေ၇ာက္ရွိေနျပီးလွ်င္ ျပာသုိလ၏ ေအးခ်မ္း လွသည့္ နံနက္ေဝလီေဝလင္း အခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးရျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ေဆြးေႏြးပြဲမွာ မေန႕ည ကတည္းက ေဆြးေႏြးခဲ့ရာ မျပီးျပတ္ေသးသျဖင့္ မိုးလင္းလုဆဲ ေဝလီေဝလင္းအခ်ိန္ အထိ ဆက္လက္ေဆြးေႏြးေနျခင္းျဖစ္သည္။ သပိတ္အေ၇းကိစၥမ်ား အပူတျပင္း ျဖစ္ေနသျဖင့္ ေဆာင္း၏ အေအးကုိပင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သတိမထားမိလိုက္ေပ။ လြန္ခဲ့သည့္ေန႕က ကၽြန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မ်ားႏွင့္အတူ ေနာ္မန္ေက်ာင္း ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ဦးတင့္ေဆြထံသုိ႕ သြားေရာက္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ မေက်နပ္ခ်က္ကို တင္ျပ၏။ သက္ဆုိင္ရာေက်ာင္းဆရာမ်ားကုိ အေရးယူေပးရန္ေတာင္းဆုိ၏။ သုိ႕ေသာ္ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ဦးတင့္ေဆြ၏ အေျဖကား ``သပိတ္လွန္ပါ  ေက်ာင္းျပန္တတ္ပါ  ေက်ာင္းသားမ်ားလုိအပ္ခ်က္အတိုင္း သက္ဆုိင္ရာဆရာမ်ားကုိ စုံစမ္းစစ္ေဆး အေရးယူ ေပးပါမည္``ဟု ထပ္တလဲလဲ ေျပာေန၏။ သူ၏အေျဖကား ရွင္း၍ေန၏။ ထိုအေျဖကို ေက်ာင္းသားမ်ားက လက္မခံ။ ေက်ာင္းဆရာေတြကို အေရးယူျပမွသာ သပိတ္လွန္မည္ ျဖစ္ေနၾက၏။

          ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ျဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕ကုိ သပိတ္လက္နက္ စြဲကုိင္ကာ အာဏာဖီဆန္ခဲ့၏။ ၁၉၃၅-၃၆ ခုႏွစ္ အေထြေထြ ေက်ာင္းသားသပိတ္တြင္ ျဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕တုိ႕ ဒူးတုံခဲ့၏။ ထုိသပိတ္တြင္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသား သမဂၢမွ ထုတ္ျပန္ေသာ အုိးေဝမဂၢဇင္းပါ ေဆာင္းပါးရွည္ ကုိညိဳျမ၏ ေရးသားခ်က္ကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းအာဏာပုိင္မ်ား မေက်နပ္သည္မွအစ၊ အယ္ဒီတာကိုေအာင္ဆန္းအား ေက်ာင္းမွ ထုတ္ပယ္သည္ကို အေၾကာင္းျပဳရ်္ သပိတ္ေမွာက္ခဲ့၏။ ယခုမူ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ျမန္မာျပည္လံုးဆိုင္ရာ  ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဥကၠဌျဖစ္ေနေပသည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉၃၈ခုႏွစ္အတြက္ ဥကၠဌကိုေအာင္ဆန္း၏ လမ္းစဥ္မွာ သပိတ္ေမွာက္ျခင္း မ်ားကို ေခတၱရပ္ဆိုင္းထားရန္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလည္း သပိတ္လက္နက္ကို အရမ္းမသံုးစြဲရန္ ညႊန္ၾကားထားၿပီးျဖစ္သည္။

          ယခု မႏၱေလးေနာ္မန္ေက်ာင္း သပိတ္ကား အထက္ပါလမ္းစဥ္ႏွင့္ မညီေသာသပိတ္ျဖစ္ရ်္ ေစ့စပ္  ေျပၿငိမ္းရန္ ဥကၠဌထံမွ ညႊန္ၾကားထားခ်က္ရွိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မည္သို႔လုပ္ေဆာင္ရမည္ကိုပင္ မသိေအာင္ အခက္အခဲႏွင့္ ႀကံဳေနရေပသည္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ထိုေန႔ည တညလံုးေဆြးေႏြးရာ ေနာက္တေန႔ နံနက္သို႔ပင္ေရာက္ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဘာမွ်ခ်ရ်္မရေသးေခ်။ ဦးတင့္ေဆြ၏ကတိကို အတြင္းေရးမွဴးက တာ၀န္ယူႏိုင္ပါ့မလားဟု ေက်ာင္းသားသပိတ္ေခါင္းေဆာင္၏ အေမးကို ကၽြန္ေတာ္မေျဖႏိုင္။ သို႔ႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ျမန္မာျပည္လံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢဥကၠဌ ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ေတြ႕႔ဆံုရ်္ သူ၏ အကူအညီကို ေတာင္းရန္ဟူေသာ လမ္းစဥ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွတ္လိုက္ရေပသည္။

          ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုေန႔တြင္ သမဂၢအဖြဲ႕၀င္မ်ားအား အေရးေပၚအစည္းအေ၀းေခၚရ်္ အစီရင္ခံၿပီး ညေန (၄)နာရီ ရထားျဖင့္ ရန္ကုန္သို႔လိုက္လာခဲ့သည္။

          ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္(၇)နာရီတြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ သထံုေက်ာင္းေဆာင္အတြင္းရွိ ကိုေအာင္ဆန္း၏ အခန္းသို႔ေရာက္လာခဲ့၏။ ကိုေအာင္ဆန္း၏ အခန္းတံခါးပိတ္ေနသျဖင့္ အခန္းေဘးက ေက်ာင္းသားႀကီးကိုေမးရာ ``ၾသ ကိုေအာင္ဆန္းလား၊ အခန္းမွာမရွိလွ်င္ သမဂၢရံုးခန္းကိုသြား၊ အဲဒီမွာ အၿမဲရွိတယ္``ဆိုရ်္ ကၽြန္ေတာ္လိုက္သြားရာ ကိုေအာင္ဆန္းမွာ သမဂၢေက်ာင္းေဆာင္အေပၚထပ္ ဥကၠဌစားပြဲ တြင္ စာေရးေနသည္ကို ေတြ႔ရေပသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အားေတြ႕လွ်င္ အတန္ငယ္ၾကည့္ေနၿပီး ``ခင္ဗ်ား ကိုတင္စိုး မဟုတ္လား``ဟု ႏႈတ္ဆက္ရ်္ ``ထိုင္ပါ``ဟု ေနရာေပးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ထိုင္ရင္း ခရီးေရာက္ မဆိုက္ လာခဲ့သည့္ကိစၥကို အစအဆံုး သူ႔ကိုရွင္းျပေနမိသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ေဖာင္တိန္ကိုခ်ရ်္ စကားတခြန္းမွမေျပာဘဲ ကၽြန္ေတာ္ေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ေနေလေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔အကဲခတ္ရင္း သူမႏၱေလးကို လိုက္ၿပီးေျဖရွင္းမွ ၿပီးႏိုင္မည့္အေၾကာင္းကို သေဘာေပါက္လာေအာင္ တင္ျပရပါေတာ့သည္။

          ကၽြန္ေတာ္၏ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ရန္ကုန္ေရာက္လွ်င္ ဥကၠဌနဲ႔ေဆြးေႏြးအက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာဆိုတင္ျပ   ၿပီးလွ်င္ မိတ္ေဆြမ်ားထံ ေခတၱလည္ပတ္ရ်္ ညေနရထားႏွင့္ မႏၱေလးသို႔ ကိုေအာင္ဆန္းကိုပါေခၚၿပီး ျပန္မည္ဟု မိမိလုပ္ငန္းစဥ္ကို သတ္မွတ္ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ မတုန္မလႈပ္ႏွင့္ နားေထာင္ေနေသာ ဥကၠဌႀကီးကိုေအာင္ဆန္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္စကားဆံုးလိုက္သည္ႏွင့္ ``ကိုင္း ဒါျဖင့္ ညေန (၄)နာရီ ရထားနဲ႔လိုက္မယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္ၿပီး ထမင္းစားဟု ေျပာေျပာဆိုဆိုထရ်္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမၾကည့္ဘဲ ထြက္သြားပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာစကားကို ၾကားရရ်္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၾကက္ေသေသေနမိ၏။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႕ေနာက္သို႔ ကဗ်ာကရာလိုက္ရပါေတာ့သည္။ ``ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ထမင္းစားလိုက္ခဲ့ေပေတာ့``ဆိုသျဖင့္ သမဂၢ ဆိုင္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အား ထမင္းေကၽြးမည္ဟု ထင္မိသမွ် တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေပေတာ့သည္။ သူသည္        ကၽြန္ေတာ့္အား သထံုေက်ာင္းေဆာင္ကိုျပန္ရ်္ ထမင္းစားေဆာင္အေပၚထပ္ကို ေခၚသြားၿပီးလွ်င္ သူ႕ထမင္းစားပြဲ မွ ေက်ာင္းထမင္းကို ေကၽြးပါေတာ့သည္။ ထမင္းစားေဆာင္အထိ သြားေသာခရီးတေထာက္တြင္ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား စကားတခြန္းမွ မေျပာပါ။ မည္သူ႔ကိုမွ် စကားမေျပာဘဲ လမ္း၏အလယ္တဲ့တဲ့မွ ေရွ႕တည့္တည့္ ၾကည့္ၿပီး ထမင္းစားေဆာင္အေရာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ေပသည္။ လမ္းတြင္ မည္သူ႔ကိုမွ် လမ္းဖယ္မေပးခဲ့ပါ။ အျခားသူမ်ားကသာ သူ႔ကိုဖယ္ေပးၿပီး သြားၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လမ္းဖယ္ရ်္သြားေသာ ေက်ာင္းသား မ်ားကို မ်ားစြာအားနာမိပါသည္။

          သူႏွင့္အတူ ထမင္းစားၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္က ``ညေန မီးရထားကို ခင္ဗ်ားဘာသာ ဆင္းလာမလား၊ ကၽြန္ေတာ္လာေခၚရမလား၊ ခင္ဗ်ားအတြက္ ရထားလက္မွတ္ ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ထားရမလား``ဟု ေမးရာ ``ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လက္မွတ္လဲ မ၀ယ္ပါနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ လာခဲ့ပါမယ္၊ ကိုဘဟိန္းကို လိုက္ပို႔ခိုင္း မယ္```ဟု ေျပာပါသည္။ ေနာက္ထပ္မေျပာေတာ့ပါ။ ဤသို႔ျဖင့္ စကားၿပီးဆံုးသြားေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ``သြားေတာ့မယ္၊ ရထားမွာဆံုမယ္``ဟု ေျပာၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါသည္။

          နက္ျဖန္မွ မႏၱေလးျပန္ရန္ အစီအစဥ္ပ်က္ၿပီး လည္ပတ္ခ်ိန္မရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္ပ်က္ပ်က္ ျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုက္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲသြားရ်္ ဂလုပ္ရံုတြင္ ရုပ္ရွင္၀င္ၾကည့္ပါသည္။ ရုပ္ရွင္မွထြက္လွ်င္ ကြမ္းၿခံဘူတာသို႔ လာၿပီးေစာင့္ေနပါသည္။ ကိုေအာင္ဆန္း မေပၚလာေသးပါ။ မီးရထားတြဲထိုးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ တတိယတန္းတြင္ ေနရာယူထားလုိက္ပါသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခံုတန္းႏွစ္ခုကို အိပ္ရာလိပ္ျဖင့္ ခင္းထား ရ်္ ေနရာဦးထားလိုက္ပါသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းမွာ မီးရထားမထြက္ခင္ (၁၀)မိနစ္အလိုတြင္ ဘူတာရံုသို႔၀င္လာ သည္။ ကိုဘဟိန္းက လုိက္ပို႔သည္။ ကိုဘဟိန္းက ကၽြန္ေတာ့္အား ``ကိုယ့္ဆရာေရ ၾကည့္ေခၚသြားေပ ေတာ့``ဟု ေျပာၿပီး ႏႈတ္ဆက္ထြက္သြားပါသည္။ သူထြက္မသြားမီ ကိုေအာင္ဆန္းလက္ထဲသို႔ ေငြငါးက်ပ္ထည့္ လိုက္သည္ကိုလည္း ျမင္လိုက္ရပါသည္။ ``အင္း-----ဒီလူ မႏၱေလးကို လုိက္လာတာ ဒီေငြငါးက်ပ္ဟာ အေရးကုန္ဘဲ ထင္တယ္``ဟု ယူဆမိပါသည္။ မီးရထားေပၚေရာက္ရ်္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္မိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ က ကိုေအာင္းဆန္းကို အကဲခတ္မိပါသည္။ သူ႔တြင္ ဘာပစၥည္းမွ ပါလာသည္ကို မေတြ႕ရပါ။ သူ႔မွာ ပင္နီအေပၚ အက်ႌကို၀တ္ရ်္ ေယာလံုခ်ည္ႏွင့္ လြယ္အိတ္တလံုး၊ ေဖာင္တိန္တစ္ေခ်ာင္း၊ ဘိနပ္တရံသာ ပါသည္ကို ေတြ႕ရွိရ ပါသည္။ ``ခင္ဗ်ား အိပ္ရာလိပ္ မပါခဲ့ဘူးေပါ့``ဟု ေမးရာ ``မပါဘူးဗ်ာ၊ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္မအိပ္ဘူး၊ မႏၱေလးေရာက္မွအိပ္မယ္``ဟု ေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အေႏြးထည္မပါဘူးလား၊ ေစာင္မပါဘူးလားဟု ေမးရာ ``ကိစၥမရွိပါဘူး ပင္နီအက်ႌက ေႏြးပါတယ္``ဟု ေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူ႔အတြက္ အေတာ္ စိတ္အိုက္မိပါသည္။ ရထားမွာ မႏၱေလးသို႔ နံနက္ေ၀လီေ၀လင္း အခ်ိန္တြင္ေရာက္ေလ့ရွိသျဖင့္ ``ဒီလူေတာ့ ေအးတာနဲ႔ ေမးခ်င္းရိုက္ေတာ့မည္``ဟု ေတြးရ်္ သနားမိပါသည္။

          မီးရထားထြက္လွ်င္ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ သူ၏လြယ္အိတ္ထဲမွ စာတြဲကိုထုတ္ရ်္ စာေရးပါေတာ့သည္။ ဘာေတြေရးသည္ကို ကၽြန္ေတာ္မၾကည္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အိပ္ေရးပ်က္သျဖင့္ အိပ္လိုက္လာခဲ့ပါသည္။

ပဲခူးသို႔ ရထားဆိုက္သျဖင့္ ထမင္းထုပ္၀ယ္ရန္ ကိုေအာင္ဆန္းကိုလွမ္းရ်္ ``ဘာဟင္းစားမလဲ``ဟု ေမးရာ၊ ဘာ ဟင္းျဖစ္ျဖစ္ဟု ေျပာသျဖင့္ ၾကက္သားဟင္း၊ ဘဲဥျပဳတ္ပါေသာ ထမင္းႏွစ္ထုပ္၀ယ္လိုက္သည္။ ငါးေၾကာ္ေတြ႕ရ်္ ကၽြန္ေတာ္က ``ခင္ဗ်ား ငါးေၾကာ္စားမလား``ဟု ေမးရာ ``ေကာင္းသားဘဲ``ဟု ဆိုသျဖင့္ ၀ယ္ရျပန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ငါးေၾကာ္တစ္ေကာင္စားရ်္ ကိုေအာင္ဆန္းကို ငါးေၾကာ္စားရန္ေျပာရာ ေခါင္းညိမ့္ေသာ္လည္း ငါးေၾကာ္ကိုမူကား ယူမစားေပ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားၿပီးေနာက္ ငါးေၾကာ္မ်ားက်န္ေနသျဖင့္ လႊင့္ပစ္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု လႊင့္ပစ္မည္လုပ္ေနစဥ္ ``လႊင့္မပစ္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပး``ဆိုၿပီး ဖက္ျဖင့္ထုတ္ထားေသာ ငါးေၾကာ္ကုိယူရ်္ ေခါင္းရင္းပိုင္းေဒါင့္အနီးတြင္ တင္ထားလိုက္သည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထမင္းစားၿပီးရ်္ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း ကိုေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း စဥ္းစားေနမိပါသည္။ ``အင္း-----ငါးေၾကာ္ ေကၽြးတုန္းကမစား၊ ေနာက္မွေတာင္းၿပီး သိမ္းထားတာဘယ္လိုမ်ားလဲ``ဟု စဥ္းစားေနမိပါသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းမွာ ထမင္းစားၿပီးလွ်င္ လက္သုတ္ၿပီးေနာက္ စာတြဲကိုင္ရ်္ စာကိုဆက္ေရးေနျပန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမူကား စကားတခြန္းမွ မေျပာေခ်။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စကားေျပာစရာလူမရွိရ်္ ျပန္အိပ္ေနလိုက္ပါ သည္။

          မီးရထားသည္ ေတာင္ငူသို႔ဆိုက္လာေသာအခါ အနည္းငယ္ေအးစက္စ ျပဳလာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာမွ ထလာခ်ိန္တြင္ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ စာမေရးေတာ့ေခ်။ ငါးေၾကာ္ကို တေျဖးေျဖးစားေနသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ ``ငါးေၾကာ္စားအံုးမလား``ဟု ကၽြန္ေတာ့္ထံငါးေၾကာ္ထုပ္ကို ထိုးေပးေနေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္က စကားမေျပာဘဲ ေခါင္းခါျပလိုက္၏။ ကိုေအာင္ဆန္းမွာ ငါးေၾကာ္ကို တခၽြတ္ခၽြတ္ကို၀ါးေနေပေတာ့သည္။ မီးရထားထြက္သျဖင့္ စကားေျပာစရာမရွိရ်္ ျပန္အိပ္လိုက္၏။

          အတန္ၾကာေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ``ေဟ့လူ ထစမ္းပါဦးဗ်`` ဟု သူကဇြတ္ႏိႈးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထထိုင္ေသာအခါ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ သူတို႕သပိတ္ေမွာက္စဥ္ အေၾကာင္းကုိ ခရားေရသြန္သလို ေျပာေနေပေတာ့သည္။ ``အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕သမားဟာ မုခ်ဧကန္က်ဆုံးရမယ္ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ကို တုိက္တဲ့ေနရာမွာ လိမ္မာပါးနပ္ဖို႕လိုတယ္။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ဟာ ဥာဏ္မ်ားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္ကာလကို ၾကည့္ျပီး ျဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႕က်င္ေရးကို လုပ္ရမယ္၊ ဥကေဒေဘာင္အတြင္းတုိက္ပြဲလုပ္သင့္တဲ႕ အခ်ိန္လုပ္ျပီး ဥပေဒအတြင္း တိုက္ပြဲ  အခ်ိန္ကုန္လွ်င္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္တဲ့အပုိင္း ေရာက္ခ်င္ေရာက္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူငယ္ေတြ အလဟႆ အင္အားမကုန္ဆုံးေစခ်င္ဘူး။ ဒီႏွစ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စညး္ရုံးရမယ့္ အခ်ိန္ျဖစ္တယ္-------`` စသည္ျဖင့္ မီးရထားလည္း မရပ္ဘဲ ခုတ္ေနသလုိ  သူကလဲ တစ္ခ်က္ကေလးမွ် မရပ္ဘဲ ဒရစပ္ေျပာေနေပေတာ့သည္။ ဤသုိ႕ဒရစပ္ ေလပန္းရင္းျဖင့္ပင္ သာစည္ဘူတာသို႕ ရထားဆုိက္ပါ ေတာ့သည္။ ေဆာင္းတြင္းည ျဖစ္၍ အေတာ္ခ်မ္းေအးလွပါသည္။

`        ``ကဲကဲ  ဒီမွာ ခင္ဗ်ားခ်မ္းလာျပီ     ဒီေစာင္ျခဳံအိပ္  ``ဟု ကၽြန္ေတာ္က ျခဳံထားေသာ ေစာင္ကုိ သူ႕အား ေပးကမ္းလုိက္၏။ ``ခင္ဗ်ားေတာ့  ဘာနဲ႕ျခဳံမလဲ  ``  ဟုသူက ျပဳံးျပီးေမးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ``ကၽြန္ေတာ့မွာ ဂြမ္းေမြ႕ယာပါတယ္။ ေကာ္ေဇာ ပါတယ္ ။ ဂြမ္းေမြ႕ယာကုိ ျခဳံအိပ္မယ္  ခင္ဗ်ား အဲဒီေစာင္နဲ႕ ေကြးေပေတာ့ ``ဟုဆုိျပီး စကားျဖတ္၍ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိပ္ယာထဲလွဲျပီး မွိန္းေနပါသည္။

          နံနက္ ၅ နာရီအခ်ိန္တြင္ မႏၱေလးသုိ႕ မီးရထားဆိုက္ပါသည္။ ႏွင္းေတြက ပိတ္ေန၏။ ဘူတာရုံ၌ မႏၱေလး ေက်ာင္းသား သမဂၢ ဥကၠ႒က လာၾကိဳေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ ကိုေအာင္ဆန္းပါလာသည္ကုိ ေတြ႕ရလွ်င္ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ျပဳံး၍ ဝမ္းသာေနသည္။ ပ်ာပ်ာသလဲ ၾကိဳေလေတာ့သည္။ မႏၱေလး ေက်ာင္းသား ဥကၠ႒သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုေအာင္ဆန္းကို ဘူတာၾကီးအျပင္မွာထားေသာ အငွားယဥ္ေပၚသုိ႕ ေခၚေဆာင္သြား ၏ ေမာ္ေတာ္ယဥ္မွာ မႏၱေလးတြင္ အဆင့္အတန္းအားျဖင့္ အေကာင္းဆုံးအငွား ေမာ္ေတာ္ယဥ္ ျဖစ္ေသာ ဗီအိပ္ ဖို႕စ္ ေမာ္ေတာ္ကားအသစ္ျဖစ္၏။ ထုိေခာတ္က မွန္ကား မေပၚေသး၍ တာလပတ္အမိုး မုိးထားရေသာေၾကာင့္ ေဘးက ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေန၏။ ကိုေအာင္ဆန္းမွာ ခ်မ္းလာသျဖင့္ ကားေပၚတြင္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပုိက္ျပီး ကုပ္ကုပ္ကေလး ထိုင္ေနေပေတာ့သည္။ သူစကား မေျပာ ႏိုင္ ေမးတုန္၍ေနသည္။ ဗီအိဒ္ ဖို႕ဒ္ကားသည္ ျမဴႏွင္းအတိ ဖုန္းေနေသာ လမ္းမၾကီးတြင္ ရုံးေတာ္ၾကီးဘက္ သို႕ ေမာင္း၍ ထုိမွ ေဗာဓိကုန္းဘက္ ခ်ိဳးျပီး မႏၱေလးေကာလိပ္ေက်ာင္းသို႕ တစ္နာရီ မုိင္၄၀ ႏႈံးျဖင့္ ေမာင္းႏွင္၍ ေနေပေတာ့သည္။ ကိုေအာင္ဆန္းမွာ အေႏြးထည္မပါ၍ ဆတ္ဆတ္တုံေနရွာသည္။ သုိ႕ေသာ္ သူသည္ စကားတစ္ခြန္းမွ်မေျပာပါ။ မႏၱေလး ဥပစာေကာလိပ္သို႕ေရာက္ေသာအခါ သူ႕တကိုယ္လုံး ခ်မ္းလြန္းသျဖင့္ ဆတ္ဆတ္ တုံေန၍ အိပ္ခန္းထဲသြင္းကာ အေႏြးထည္ ဂြမ္းကပ္ေစာင္မ်ားကို ျခဳံျပီး သူ႕ကုိ ဇြတ္ အအိပ္ခိုင္းရ၏။ ဆ၇ာေဇာ္ဂ်ီျဖင့္ ေတြ႕ခ်င္သည္ဟု ေျပာရာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က ေစာပါေသးတယ္ အိပ္သာအိပ္ပါဦး အိပ္ယာကႏိုးေတာ့ ေတြ႔တာေပါ့``ဟု ေျပာ၍ ဇြတ္အတင္ းအိပ္ခိုင္းမွ အိပ္ေနပါေလသည္။

          နံနက္  ၉ နာရီထုိးလွ်င္ ကိုေအာင္ဆန္းကုိ ႏိႈး၍ မ်က္ႏွာသစ္ေစျပီး ထမင္းပြဲသို႕ ေခၚလာခဲ့၏။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ပါ အတူထမင္းစားရင္း ျပဳံးျပဳံးရႊင္ရႊင္ အလာပ သလာပ ေျပာေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရန္ကုန္မွ စေတြ႕သည့္အခ်ိန္မွ မႏၱေလးေရာက္သည္အထိ ကုိေအာင္ဆန္းျပဳံးသည္ကုိ တစ္ခါမွ မေတြ႕ရပါ။ ယခုထမင္းစားပြဲတြင္မွ သူျပဳံးသည္ကုိ ပထမဆုံးေတြ႕၇ပါသည္။

          ထမင္းစားျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကားေပၚတတ္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္အတူ မႏၱေလးေက်ာင္းသား သမမဂၢ ဥကၠ႒လည္းပါလာပါသည္။ အိမ္ေတာ္ရာ ဘုရားဝင္းအတြင္း သပိတ္စခန္းသို႕ သြားၾကပါသည္။ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားမ်ားလညး္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းၾကီးမွ ျမန္မာျပည္လုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဥကၠ႒သခင္ေအာင္ဆန္းလာေရာက္မည္ဆုိသျဖင့္ ဘုရားတန္ေဆာင္း အတြင္း အားလုံးစုေဝးေရာက္ရွိ ေနၾကသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ေက်ာင္းသားထုကို အတန္ၾကာေအာင္ စူးစုိက္ၾကည့္ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းသားသပိတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား တစ္ေယာက္စီကိုု ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးပါသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းက ေခါငး္တျငိမ္ျ့ငိမ့္ျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္သည္။ မိတ္ဆက္ေပး ရာ၌ ``ဝမ္းသာပါသည္  ေက်းဇူးတင္ပါသည္  အသိမိတ္ေဆြျဖစ္၇တာဝမ္းသာပါသည္ `` စသျဖင့္ စကားမ်ားကို သူ႕ထံမွ မၾကားရေပ။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ေခါင္းျငိမ့္၍ ႏွႈတ္ဆက္ျခင္းမွ လြဲျပီး စကား တစ္ခြန္းမွ်မေျပာ ကၽြန္ေတာ္က ကိုေအာင္ဆန္း ဘယ္လိုလုပ္ခ်င္သည္ကို ေမးေတာ့မည္အျပဳတြင္  ကိုေအာင္ဆန္းက ``ကၽြန္ေတာ္ခဏ စကားေျပာမယ္ဗ်ာ``ဟု ေျပာလာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အခန္းအနားနဲ႕ စရမလား ဟုေမးရာ ကိုေအာင္ဆန္းက ``ကိစၥမရွိဘူး ၾကာေနမယ္  ကၽြန္ေတာ္တခါတည္းေျပာမယ္`` ဟုေျပာေျပာဆိုဆုိ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသား ပရိႆတ္ကို စတင္၍ ေျပာေနေပေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕အား ပရိႆတ္ျဖင့္ မည္သူမည္ဝါျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္မေပးရေသးသျဖင့္ ကိုေအာင္ဆန္းက သူ႕ဘာသာသူ မည္သူမည္ဝါျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ္လညး္ ကိုေအာင္ဆန္းမွာ သူ႕ဘာသူ မည္သူမည္ဝါျဖစ္သည္ကုိ တစ္ခြန္းတစ္ပါဒ မွ်မေျပာ သူ႕အတြက္ ေျပာစရာမလိုဟု ယူဆေလသည္လားမသိ  သို႕မဟုတ္ အပိုစကားေတြမေျပာခ်င္လို႕လားမသိ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားမေျပာဘဲ သပိတ္ကိစၥကို တခါတည္း ေျပာပါေတာ့သည္။ သူက ``ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတုိ႕ သပိတ္ကိစၥကို ေစ့စပ္ဖို႕ လာခဲ့တယ္ --သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ နစ္နာမႈကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ျပီးျဖစ္တယ္  ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခင္ဗ်ားတုိ႕အတြက္ အေကာငး္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ပါ့မယ္ ခင္ဗ်ားတုိ႕ အားလုံးယုံၾကည္ေစခ်င္တယ္။  ဒါဘဲ--`` ဟုေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သုိ႕လွည့္၍  ကဲ ကိုတင့္ေဆြ ဆီကိုသြားမယ္ `` ဟုတဆက္တည္းေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ မႏၱေလးေက်ာင္းသားသမဂၢ ဥကၠ႒ကိုပါ ေခၚခဲ့ပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုေအာင္ဆန္းပါ စုစုေပါင္း ငါးေယာက္တုိ႕သည္ ကားေပၚ တတ္၍ ေနာ္မန္ေက်ာငး္သို႕ ထြက္ခဲ့ေလသည္။

          ေနာ္မန္ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးထံသုိ႕ေရာက္ရွိခဲ့ရာတြင္ ေနာ္မန္ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးဦးတင့္ေဆြသည္ ကိုေအာင္ဆန္းကို ပ်ာပ်ာသလဲ  ခရီးဦးၾကိဳျပဳေလသည္။ ကုိေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သည္ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး၏ ဧည့္ခန္းတြင္ထုိင္ၾကပါသည္။

          ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကပင္ စ၍ ``ကုိေအာင္ဆန္း ဒီသပိတ္ကိစၥအတြက္ လုိ္က္လာသလား  သပိတ္ကေတာ့ ဒီလိုဗ်ာ--``  ဟုစကားစ၍ ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္တဲ့ကုန္စဥ္  တင္ျပပါေလသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ဦးတင့္ေဆြမွာ စကားကုိ စီကာပတ္ကုံးေျပာတတ္သည့္အေလ်ာက္ သူေျပာျပေနသည္မွာ အလြန္နားေထာင္ေကာင္းလွ ေပသည္။ သူေျပာသမွ် စကားအားလုံး၏အခ်ဳပ္မွာ  ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို သူေကာင္းစြာသိပါသည္။ အေရးယူမည္ဟုစီစဥ္ေနဆဲ  ေက်ာင္းသားမ်ား စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ သပိတ္ေမွာက္သြားၾကျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေတာင္းဆုိခ်က္အတိုင္း အျပစ္ရွိေသာ ဆရာမ်ား အေပၚ စုံစမ္းစစ္ေဆး အေရးယူေပးပါမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႕ကုိေျပာသည့္အတုိင္းေျပာေနေလသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းမွာမူကား ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ ေခါင္းငိုက္စုိက္ခ်၍ ဦးတင့္ေဆြ ေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ေကာင္း သျဖင့္ နားေထာင္ေနေလသည္လားမသိ  ဘာတစ္ခြန္းမွ ျပန္၍မေျပာ။ ေမးခြန္းလညး္မထုတ္။ တုံဏွိဘာေဝလုပ္ ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ အားမလုိအားမရ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ အျဖစ္မွန္ကိုေျပာရလွ်င္ ဦးတင့္ေဆြစကားေျပာ ေကာငး္လွသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ႏိုင္ေအာင္ျပန္မေျပာႏိုင္။ ဦးတင့္ေဆြ စကားကသာ လႊမ္းမုိးေနခဲ့သျဖင့္ ဥကၠ႒ၾကီး ကိုေအာင္ဆန္းကုိ တအားကိုး၍ ရန္ကုန္ဆင္းျပီးေခၚလာခဲ့ရာ ယခု ဥကၠ႒ၾကီး ကိုေအာင္ဆန္းကလည္း ဦးတင့္ေဆြကုိ စကားတစ္ခြန္းမွျပန္မေျပာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းစ ျပဳလာပါသည္။ ဒီတစ္ပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕မ်က္ႏွာပန္း လွမွလွပါ့မလား စုိးရိမ္ေနမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလုံး ကိုေအာင္ဆန္း၏ တုံဏွိဘာေဝေနပုံကုိ အာရုံစုိက္၍ ၾကည့္ေနပါသည္.။ ဦးတင့္ေဆြ၏ စကားမွာလည္း  ခရားေရသြန္သလုိ မရပ္ဘဲ ရွိေတာ့၏။ အေတာ္ၾကီးၾကာေတာ့မွ  ဦးတင့္ေဆြလည္း စကား ရပ္ရန္ ဟန္ျပင္ေတာ့၏။ ကိုေအာင္ဆန္းကလညး္ စကားတစ္ခြန္းမွျပန္လွန္မေျပာ။ ဆင္ေျခမကန္။ ေစာဒက မဝင္သျဖင့္ ဦးတင့္ေဆြသည္ မိမိစကား ေအာင္ျပီဟူေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ --``ကဲ  ဒါပါဘဲ  ကိုေအာင္ဆန္း--`` ဟု သူ႕စကားကုိ အဆုံးသတ္လုိက္ပါသည္။ ထုိအခါက်မွ ကိုေအာင္ဆန္းလည္း ေခါင္းကိုေမာ့၍ ``ခင္ဗ်ား ေျပာစရာ ကုန္ျပီလား``ဟု ဦးတင့္ေဆြအား ဒဲ့ဒိုးၾကီးေမးရာ ဦးတင့္ေဆြက ``ဒါပါဘဲ  ဗ်ာ  ဒါပါဘဲ  ``ဟု ပ်ာပ်ာ သလဲေျဖသည္။ ဤတြင္မွ သခင္ေအာင္ဆန္းက ``ခင္ဗ်ားက သပိတ္လွန္ရင္ ေက်ာင္းသားေတြ ေတာင္းဆုိခ်က္အတုိင္း သက္ဆုိင္သူေတြအားလုံးစစ္ေဆး အေရးယူေပးပါ့မယ္---  လုိ႕ဆိုတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီမေက်နပ္ခ်က္ကို  ေက်နပ္ေအာင္လုပ္ေပးမယ္ဆုိရင္-- သပိတ္ဆက္ေမွာက္လုိ႕လည္း အဓိပၸယ္မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားေျပာသလို ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ေတာင္းဆုိခ်က္အတုိင္း သက္ဆုိင္ရာဆရာေတြကိုအေရး ယူေပးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ သပိတ္ကုိ လွန္ခိုင္းလုိက္မယ္။ သုိ႕ေသာ္----   ခင္ဗ်ားကတိတည္ဖို႕ေတာ့လုိတယ္---ခင္ဗ်ား  ကတိတည္ႏိုင္ပါ့မလား--``  ဟုဒဲ့ဒိုးေမးလုိက္ရာ  ဦးတင့္ေဆြက သူသည္ ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေက်ာင္းေနစဥ္က လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဘက္ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ အရွည္ၾကီးေျပာျပျပီးလွ်င္ သူက ကုိေအာင္ဆန္း အေပၚ ကတိဖ်က္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ထပ္မံကတိေပးပါသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းက ``ဒီကိစၥဟာ ေက်ာင္းသား အေရးကိစၥျဖစ္တယ္  ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တယ္  ခင္ဗ်ားအခုေပးတဲ့ ကတိဖ်က္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ ဒီေက်ာင္းသားေတြအေပၚ သစၥာေဖာက္ရာေရာက္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း လည္းအသိသားပဲ ခင္ဗ်ားကတိပ်က္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ခင္ဗ်ားအေပၚ ကမၻာေက်ေတာင္ မေက်ႏိုင္ဘူး။ ခင္ဗ်ား ကတိအတုိင္းမတည္ဘူး လုိ႕သိရတာနဲ႕ တျပိဳက္နဲ႕ ခင္ဗ်ားဟာ ကတိဖ်က္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ တုိင္းျပည္ကို ေၾကညာရမယ္။ ဟုတဇြတ္ထုိးေျပာပါေတာ့သည္။ ဦးတင့္ေဆြက ``ဒီလုိမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ကတိ တည္ပါတယ္ မဟုတ္တာဗ်ာ  မလုပ္ဝံ့ပါဘူးဗ်ာ ``ဟု စုတ္တသတ္သတ္ ရင္တမမႏွင့္ ေျပာ၍ မဆုံး။ သပိတ္လွန္မည္ကို သိရွိေသာဦးတင့္ေဆြခမ်ာမွာ ေက်းဇူးတင္၍ လားမသိ ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလုံးကုိ ေခါက္ဆြဲေတြေၾကြး ေကာ္ဖီေတြ တုိက္လုိက္သည္။ ေခါင္းအေတာ္ေအးသြား၍ ေက်းဇူးတင္ပုံရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့မွာ ေခါက္ဆြဲႏွင့္ ေကာ္ဖီေသာက္မီမွာပင္ ရင္ပူလွ၍ ေရဖန္ခြက္တစ္ခြက္ ေတာင္းေသာက္ရေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္ရင္ပူ ရျခင္းမွာ ဦးတင့္ေဆြအတြက္ ေတြး၍ေတြး၍ ရင္ပူရျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

          ေခါက္ဆြဲစားျပီး ကၽြန္ေတာ္က ဦးတင့္ေဆြကို ယခုေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အတူေက်ာင္းသို႕ျပန္လာမည္ ေျပာ၍ ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္အတူ သပိတ္စခန္းသို႕ျပန္လာခဲ့ပါသည္။  ဘုရားသုိ႕ေရာက္လွ်င္ ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ ျဖင့္ေစာင့္ေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ကုိေအာင္ဆန္းက စုေဝးခုိင္းေစျပီး သပိတ္ကိစၥျပီးျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ေက်ာငး္သားမ်ား၏ ေတာင္းဆုိခ်က္အတုိင္း ဆရာမ်ားကို အေရးယူေပးမည္ဟု ကတိေပးေၾကာင္း ဦးတင့္ေဆြက သက္ဆိုင္ရာဆရာမ်ား အားလုံးကို အေရးယူမည္ျဖစ္၍ ေက်ာင္းသားမ်ား အားလုံး ေက်ာင္းျပန္ဝင္ၾကရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း  ယခုကိစၥမွာ မိမိက ဦးတင့္ေဆြကို အာမခံေၾကာင္း  မိမိကို ေက်ာင္းသားအားလုံးက ယုံၾကည္ေစလုိေၾကာင္း ေက်ာင္းသားမ်ားေတာင္းဆိုခ်က္အတိုင္း  မေအာင္ျမင္မည့္ ကိစၥဆိုလွ်င္ မိမိကတိျပဳမည္မဟုတ္ေၾကာင္း ၊ ယခုကိစၥမွာ ေက်ာင္းသားမ်ားေတာင္းဆုိခ်က္အတုိင္း အားလုံး ျဖစ္လာႏိုင္မည္ဟု မိမိယုံၾကည္ေသာေၾကာင့္ တာဝန္ယူေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ရွင္းလင္းေျပာၾကားပါသည္။ထုိသုိ႕ ရွင္းလင္းေျပာျပျပီးလွ်င္ ျပီးခ်င္း သူ၏ေရွ႕တည့္တည့္မွ လုိက္၍ လက္ေရးတုိျဖင့္ေရးေနေသာ ရဲစုံေထာက္အား  ``ကဲ  ကၽြန္ေတာ္ ညေနရထားနဲ႕ ရန္ကုန္ျပန္မယ္ဗ်ိဳ႕  ဆရာၾကီး ``ဟု ရယ္သြမ္းေသြးသလုိေျပာ၍ နိဂုံးခ်ဳပ္ လိုက္ပါသည္။ ရဲစုံေထာက္ခမ်ာမွာလည္း အံ့အားသင့္၍ ထုိင္ရမလို ထရမလုိ ျဖစ္၍ က်န္ခဲ့ပါသည္။

          ေက်ာငး္သားမ်ားကို ဘတ္စ္ကားေပၚ အားလုံးတတ္ေစျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က ေရွ႕ေဆာင္၍ ေနာ္မန္ေက်ာင္းသို႕ ဝင္လာခဲ့၏ ။ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလုံးကို ဘတ္စ္ကားေပၚမွ ဆင္းေစ၍ တစ္ေနရာတည္းတြင္ စုေဝးထားေစပါသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ဦးတင့္ေဆြက ``ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ ေတာင္းဆုိခ်က္အတုိင္း လုပ္ေဆာင္ပါ့မယ္လုိ႕ ျမန္မာျပည္လုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢဥကၠ႒ ကိုေအာင္ဆန္းကို ကတိျပဳျပီးျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထားတဲ့ကတိအတုိင္းတည္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္မည့္အေၾကာင္းထပ္ေလာင္း ျပီး ကိုေအာင္ဆန္းေရွ႕မွာ ေျပာပါတယ္`` ဟုေျပာၾကားပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ေက်ာငး္သားမ်ားအားလုံးလူစုခြဲျပီး သပိတ္ကိစၥျပီးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ေက်ာင္းသားအားလုံး ကိုႏႈတ္ဆက္၍ ဥပစာေကာလိပ္ေက်ာင္းသို႕ ျပန္ခဲ့ၾကေလသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းကို  ဘယ္မ်ားသြားခ်င္ေသးသလဲ ဟုေမးရာ ဘယ္မွ မသြားလုိေၾကာင္း ညေနမီးရထားကို ပို႕ရန္သာေျပာပါသည္။

          ေန႕လည္စာကုိ ေက်ာင္းမွာပင္စား၍ ေခတၱအိပ္ၾကပါသည္။ ညေန ၃ နာရီတြင္  ဘူတာရုံသို႕သြား၍ ကိုေအာင္ဆန္းအတြက္ ဒုတိယတန္းမွ လက္မွတ္ဝယ္၍ ထည့္ေပးလုိက္ပါသည္။ မီးရထားထြက္ကာနီးတြင္ လမ္း၌သုံးရန္ ေငြတစ္ဆယ္တန္ စကၠဴတစ္ခ်ပ္ကို ကၽြန္ေတာ္က ထုတ္ေပးမည္ျပဳရာ  သူကလက္ကာ၍ သူ႕အိပ္ထဲမွ ကိုဘဟိန္းေပးလုိက္ေသာ ေငြ ငါးက်ပ္ကို ထုတ္ျပပါသည္။ မီးရထားလည္းထြက္ရန္ ဥၾသ မႈတ္ေနျပီ ျဖစ္၏။ ကိုေအာင္ဆန္းစီးသြားေသာ ဒုတိယတန္း တြဲထဲတြင္ အထက္တန္းလႊာမွဟု ထင္ရေသာ ေခ်ာေမာလွပသည့္ မိန္းမပ်ိဳတစ္ဦး ေရာက္ရွိေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ သတိထားမိပါသည္။ မိန္းကေလး၏ မိခင္ၾကီးက ကိုေအာင္ဆန္းကို မွာေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ မည္သည့္ကိစၥ မွာၾကားေနသည္ကုိကား မသိပါ။ ကိုေအာင္ဆန္းကား သူ၏ထုံးစံအတုိင္း ေခါင္းကိုသာညိမ့္ေန၏။ စကားျပန္၍မေျပာ။ အေဒၚၾကီးက သူ႕သမီးကုိ ေစာင့္ေရွာက္ရန္မွာေနဟန္ တူပါသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းက တာဝန္ယူမည့္ဟန္အေနျဖင့္ ေခါင္းညိမ့္ေနတာလား ကၽြန္ေတာ္ေတာ့မေျပာတတ္ပါ။ ႏိုင္ငံေရးမွအပ  ဘာကိုမွ် စိတ္မဝင္စားေသာ သူ႕လုိလူကို အားကိုးတၾကီး မွာၾကားေနျခင္းမွာ ႏြား၏ဦးခ်ိဳတြင္ ဆီညွစ္သကဲ့သို႕သာ ျဖစ္မည္ကို ထုိအေဒၚၾကီး သိရွိပုံမရပါ။

          မီးရထားလညး္ ထြက္စျပဳသျဖင့္  အေဒၚၾကီးလည္း ရထားေပၚကအဆင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း အသြင္မတူ ေသာ ထုိခရီးသည္ႏွစ္ဦး၏ တစ္ညတာ ခရီးစဥ္ကုိ စဥ္းစားရင္း သက္ျပင္းခ်မိပါေတာ့သည္။ သူ၏ ရုိးသားေျဖာင့္မတ္၍ ဘြင္းဘြင္းရွင္းရွင္းစိတ္ထားကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ယေန႕တုိင္ ေမ့ေပ်ာက္၍ မရႏုိင္ေသးပါ။ 

ေဇယ်ာစိုး

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။   ကိုစိုးႏိုင္