ဗုိလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း (၁၆)

ႏွလုံးသည္းပြတ္မို႕ ငိုခဲ့ရသည္

ကုိစိမ္းလြင္

          စေနမိုးသည္ တဖြဲဖြဲ ရြာေနဆဲ---------------

          ငါသည္လည္း ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ ခန္းမၾကီးေပၚမွ ေျပာဆုိသည့္  ``တစ္ႏွစ္အတြင္း လြတ္လပ္ေရး အရယူမယ္  က်ဳပ္တုိ႕ဟာ ရာဇဝင္ရိုင္းေစမယ့္  လူေတြလားဆိုတာေစာင့္ၾကည့္ပါ ``  ဆိုသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ မိန္႕ခြန္းကုိ ဖတ္ေနဆဲ

----

           ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္  ျခံဝက  ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္ဝင္လာသည္ကုိ  လွမ္းျမင္ရသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕ေျခေထာက္ၾကီးမ်ားကား  ေလးတြဲ႕လွသည္။ ဦးေခါင္းသည္လည္း ငိုက္စိုက္ က်လွ်က္ရွိသည္။ မုိးဖြဲမ်ား သူ႕အေပၚသုိ႕ တသဲသဲက်ေနသည္ကုိ မဆင္ျခင္မိေယာက္တကား။

          သို႕ႏွင့္ ရဲေဘာ္သည္ ငါ့အနားသို႕ ေ၇ာက္ရွိလာသည္ ။ငါႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ကုလားထုိင္တြင္ သူ၏ ကိုယ္ကို ဆန္အိတ္ၾကီး ပစ္ခ်လုိက္သကဲ့သို႕  ထိုင္ခ်လိုက္သည္။

          ထုိ႕ေနာက္ သူ၏ဦးေခါင္းမွ  ဦးထုပ္ကို ခၽြတ္၍ စားပြဲေပၚသို႕ ပစ္တင္လုိက္ျပီးလွ်င္ ရဲေဘာ္သည္ ပြေနေသာ ဆံပင္ထဲသုိ႕ လက္ဝါးၾကီးႏွစ္ခုစလုံး  ထုိးသြင္းကာ ေရွ႕သို႕ ေခါင္းငိုင္စုိက္ၾကီးခ်လိုက္သည္။

          ငါလည္း အသြင္အမူအရာထူးျခားသျဖင့္ ရဲေဘာ္အား ေငးစိုက္ေနမိသည္။ ထုိစဥ္ ရဲေဘာ္သည္ ငါ့မ်က္ႏွာကို  ေစ့ေစ့ၾကီး မ်က္လုံးျပဴး စိုက္ၾကည့္ေတာ့သည္။ မ်က္လုံးၾကီးမ်ားသည္ နီရဲ၍  သူ၏ မ်က္ႏွာသည္ လည္း ႏြမ္းလွ် လွသည္။. ငါတုိ႕ ႏွစ္ဦး အတန္ၾကာေအာင္ စကားမေျပာႏိုင္ၾကေသးပဲ  အျပန္အလွန္ၾကည့္ေနမိ သည္။

          ေနာက္မွ   ရဲေဘာ္သည္  သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို  ဝူးကနဲေနေအာင္  မႈတ္ထုတ္လုိက္ျပီး  လက္သီးႏွစ္ဖက္ ကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကာ တုန္တုန္ရင္ရင္ၾကီးျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။

          ``ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕  လူမသမာ တစ္စု စက္ေသနတ္နဲ႕  ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္သတ္သြားျပီ``

          ရဲေဘာ္၏ ႏွလုံးသည္းပြတ္ အတြင္းမွ ယုိစီးက်ဆင္းခဲ့ေသာ  စကားမ်ားသည္ ငါ့အတြက္ မုိးၾကိဳးပစ္ ခံလိုက္ရသည္ဟု ထင္လုိ္က္သည္။

          ``ဘာ``

          ``ဗိုလ္ခ်ဳပ္  က်ျပီ  ------- မနက္က    အတြင္းဝန္ရုံးထဲမွာ  ဝန္ၾကီးအဖြဲ႕ အစည္းအေဝး လုပ္ေနတုန္း  ျဗဳံးဆုိ  စက္ေသနတ္ကိုင္ လူဆိုးသမားေတြက ေရာက္လာျပီး ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႕ ဝန္ၾကီးတစ္ဖြဲ႕လုံးကို  စက္ေသနတ္နဲ႕  ဆြဲတာပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႕အတူ  ဝန္ၾကီးအခ်ိဳ႕ ေသြးဗြက္ထဲမွာ  က်သြားၾကျပီ။ မုိင္းပြန္ေစာ္ဘြား ၾကီးေတာ့ ေဆးရုံမွာပဲ  မေသေသးဘူးတဲ့ ၊ ဦးဗဂ်မ္း ဦးေအာင္ဇံေဝ တုိ႕ကေတာ့ ကံေကာင္းလုိ႕ လြတ္သြား ၾကသတဲ့--``

          ရဲေဘာ္သည္ ေျပာရင္းေျပာရင္း  အသံေတြတုံလာသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္  ရဲေဘာ္သည္ ခ်ဳံးပြဲခ်၍ ငိုေတာ့သည္။ ငါ၏ မ်က္လုံးအတြင္းမွ  မ်က္ရည္ပူတုိ႕သည္ကား ပါးျပင္ေပၚသုိ႕ တသြင္သြင္ က်ဆင္းလာ ေတာ့သည္။ ငါ၏ ၾကိတ္ထားေသာ အံသြားသည္  တရြရြ လႈပ္ရွားေနသည္။

          ``ဒီေလာက္ေတာင္ပဲ  ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေပၚမွာ  ရက္စက္ရက္သူ  ရွိေသးသလား  ရဲေဘာ္ရယ္------``

          ရဲေဘာ္သည္  အေျဖမေပး  ။ ေငးေနသည္။

          ငါလည္း လမ္းမသို႕  ေငးၾကည့္မိသည္။  ငါတုိ႕အိမ္ေရွ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အိမ္တြင္  တဝါးဝါးႏွင့္ ဖဲကစား ေနၾကသည္။ ငါ၏ ေခါင္းရင္းဘက္က အိမ္သည္  ေရဒီယုိကုိ က်ယ္ေလာင္စြာ ဖြင့္ေနသည္။ ေျခရင္း ဘက္ကအိမ္လည္း စကားဝိုင္းဖြဲ႕၍  ျငင္းခုံျမဴးတူးေနသည္။

          ငါသည္ ထုိင္ရာမွ ရုတ္တရက္ ထလိုက္ကာ အသံကုန္ ဟစ္ေအာ္မိသည္။ ငါေအာ္ေသာ အသံကား ငိုသံ  ရိႈက္သံ  မခ်ိတင္ကဲ အသံတုိ႕  ေရာယွက္သြားသျဖင့္ ၾကားရသူတုိ႕ နားမလည္ႏိုင္။

          ဝူး  -ဝူး -ဝါးဝါး  ဟု ခါထြက္သြားသည္။ ရဲေဘာ္လည္း  ငါ့လက္ကို လွမ္းဆြဲလုိက္သည္။

          ``ခ်ဳပ္တည္းမွေပါ့   ရဲေဘာ္ရယ္---------``

          ထုိအခ်ိန္တြင္  သတင္းစာေရာင္းသူမ်ား  ငါတုိ႕ရပ္ကြက္သို႕  ေ၇ာက္ရွိလာၾက၏။

          ``ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး  ရန္သူ႕လက္ခ်က္နဲ႕  က်သြားရွာျပီ--------``

          သတင္းစာ ေရာင္းသမား ေအာ္သံ၏ အဆုံးတြင္ အိမ္ေရွ႕  အိမ္ေနာက္  အိမ္ေခါင္းရင္း ႏွင့္  လမ္းထဲရွိ အိမ္တုိင္းမွ  သတင္းစာကုိ အေျပးထြက္ဝယ္ၾကသည္။  အတန္ငယ္ၾကာလွ်င္  ေရဒီယိုသံေပ်ာက္သြားသည္။ ဖဲဝိုင္း  ရပ္ သြားသည္။ တဝါးဝါး  တဟားဟား အသံမ်ား  လုံးဝတိတ္သြားသည္။  ကေလးငယ္မ်ား  လမ္းေပၚတြင္ ေျပးလႊား သံကုိပင္ မၾကားရေတာ့ျပီ။

          ေျခရင္း အိမ္ဆီမွ  ရိႈက္သံ တစ္သံ ထြက္ေပၚလာ၏။ ထို႕ေနာက္  တစ္အိမ္--- တစ္အိမ္--- တစ္အိမ္ႏွင့္ တစ္လမ္းလုံး  အိမ္တိုင္းေစ့ ၾကိတ္၍ ငိုၾကေတာ့သည္။

          ``ဗိုလ္ခ်ဳပ္အစား  ငါ့ဘဲ  လာသတ္ပါေတာ့ကြာ---``ဟူေသာ  ၾကိမ္းခ်က္သံႏွင့္  ေျပာဆုိသံကုိ  မိုးေလ ေအးသည္ ယခင္ ဖဲဝိုင္းအိမ္ဆီမွ  သယ္ေဆာင္လာခဲ့သည္။

          ငါတုိ႕ကား  ငိုင္ေနျပီ။ ေနာက္မွ  ငါသည္ ရုတ္တရက္ထ၍   ရဲေဘာ္ကုိ  လက္ဆြဲကာ  မိုးေရထဲတြင္ ထြက္ခဲ့သည္။ ငါ၏ စိတ္ဓါတ္မ်ားကား အကြတ္မရွိေသာ  ၾကမ္းႏွင့္တူသည္။ ငါ့ႏွလုံးထဲတြင္လည္း နင့္၍ ေနသည္။

          ေလာင္းဝစ္ စ္ လမ္းရွိ ျပည္သူ႕ရဲေဘာ္႒ာနခ်ဳပ္သို႕ ေရာက္ခဲ့သည္။ အခန္႕သင့္ပင္ ဗိုလ္မႈးႏွင့္ ေတြ႕သည္။ ရုတ္တရက္ ငါစကား မေျပာႏိုင္  ။ အတန္ၾကာ အရွိန္ယူျပီးမွ ----------

          ``ဗိုလ္မႈး  က်ဳပ္တုိ႕ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္  လုပ္ပါရေစ။  တာဝန္သာ ေပးပါေတာ့ ``

          ဗိုလ္မႈးသည္  ညီငယ္အား ယုယသကဲ့သုိ႕ ငါ့ေက်ာကုိ ပြတ္သတ္ေနသည္။

          ``အစကတည္းက  မင္းတို႕တေတြ  ဒီလိုျဖစ္လာလိမ့္မယ္ဆိုတာ  ေတြးမိပါတယ္။ တို႕ လြတ္လပ္ေရး လမ္းစဥ္မွာ  တစ္ဗိုလ္က်  တစ္ဗိုလ္တတ္ေပါ့  ၊ ဒီလမ္းခရီးစဥ္ပ်က္ေအာင္ လုပ္သူေတြ အားရမယ့္အလုပ္ကုိ မလုပ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႕  ရဲေဘာ္---``

          ဗိုလ္မႈး၏ အသံမ်ား တုံေနသည္။ လႈပ္ရွားေနသည္။  ငါေမာ္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ  သူ႕မ်က္လုံး အတြင္း၌  မ်က္ရည္မ်ား ဥ ေနေတာ့သည္။ ငါလည္း  သူ႕ေျခရင္း၌ပင္ ထုိင္၍  ငုိခ်လိုက္ေတာ့သည္။

          ငါနဲ႕  ရဲေဘာ္  အေတာ္မိုးခ်ဳပ္မွ  အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကသည္။ ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ႏွစ္ေယာက္သား ငုတ္တုတ္  မိုးလင္းခဲ့သည္။ ထမင္းမွန္း ဟင္းမွန္း သိရန္ကား  ေဝးစြ။ ငါတို႕  အသည္း ႏွလုံးမ်ားသည္ ေက်ျပဳံး အက္ကြဲ ကုန္ေလျပီ။

          မုိင္းပြန္ေစာ္ဘြားၾကီး  ေဆးရုံ၌ ဆုံးျပီဟု  သိလို္က္ရသည္။ ငါသည္  ငါ၏ ရဲေဘာ္ရဲဘက္   ၁၆ ေယာက္ ႏွင့္ ယူနီေဖာင္း အစုံအလင္ ဝတ္ကာ  ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္သုိ႕ ထြက္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္တြင္ ေ၇ာက္လာၾကသည့္ လူမ်ားကား  တုိးမေပါက္။ သို႕ေသာ္ ငါတို႕သည္  ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ တပည့္သားမ်ား ျဖစ္သည့္အတုိင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အေလာင္းစင္ ေဘးတြင္ စီတန္းရပ္၍ အေလးျပဳခြင့္ေပးၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဇနီး ေဒၚခင္ၾကည္သည္ ရည္ေဝ ေသာမ်က္လုံးျဖင့္  အေလာင္းစင္ေပၚရွိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကုိ  မ်က္ေတာင္မခတ္  စုိက္ၾကည့္ရင္းျဖင့္  အံၾကိတ္ကာ ထုိင္ေနသည္။

          ငါတုိ႕ တန္းစီျပီးေသာအခါ  ငါတုိ႕၏ ဗိုလ္က  ေနာက္ဆုံး အေလးျပဳဟု  အမိန္႕ေပးလုိက္သည္။  သူ၏ အမိန္႕သံမွာ  ရိႈက္သံႏွင့္  ေရာျပြမ္းေနသျဖင့္  မပီသေတာ့ေပ။ ငါတုိ႕လည္း  ဦးေခါင္းငိုက္စိုက္  ႏွင့္  မ်က္ရည္မ်ား သြန္ခ်မိေတာ့သည္။

          ငါတုိ႕၏  ျဖစ္အင္ကို  ျမင္ရေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ လူထုသည္လည္း  မေနႏိုင္ေတာ့ ငါတုိ႕ ႏွင့္အတူ ေရာ၍ ငိုၾကေတာ့၏။

          တကယ့္ ငိုပြဲၾကီး ျဖစ္ေတာ့သည္။

          တုိင္းျပည္အတြက္  တကယ့္ေစတနာႏွင့္  ျဖဴးျဖဴးေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေဆာင္ရြက္ေနသည့္  တုိင္းျပည္၏ အသည္းႏွလုံး ၊ တုိင္းျပည္၏ ႏွလုံးသည္းပြတ္  ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္လုံး  က်ဆုံးရသည္ကုိ မည္သူသည္ ဝမ္းမနည္း ၊ မေၾကကြဲဘဲ ေနႏိုင္အံ့နည္း။

          ႏွလုံးသည္းပြတ္မို႕  ငိုခဲ့ရသည့္ မ်က္ရည္စက္မ်ားကား  ယေန႕တုိင္  မ်က္လုံးအိမ္၌  ခမ္းေခ်ာက္ျခင္း မရွိေသးပါတကား။                 ။

ကိုစိမ္းလြင္

(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို  ခ်စ္ၾကသူမ်ား အတြက္)

ကိုစုိးႏိုင္