စက္ရုံအလုပ္သမားဘဝ

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အေျခခံ စက္ရုံအလုပ္ရုံ အလုပ္သမား
ေတြရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ သာမန္အလုပ္ခ်ိန္ (ဂ)နာရီနဲ႕ over time (၂) နာရီ
ေပါင္း အလုပ္ခ်ိန္ (၁၀)နာရီလုပ္ျပီးစားဝတ္ေနေရး ျပည့္စုံေစႏိုင္တဲ့
လစာကိုလိုခ်င္ၾကပါတယ္။ လူတိုင္းတစ္ေန႕ကိုထမင္း သုံးနပ္စားၾကမယ္။
ထမင္းတစ္နပ္ကို ေခၽြတာေရးစားရိတ္ ၅၀၀ ႏႈံးပဲထား သုံးနပ္ဆိုရင္ ၁၅၀၀
တစ္လဆိုရင္ ၄၅၀၀၀ ေလာက္ရွိမွ လူတစ္ေယာက္ စားရရုံ ရမယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ
အေျခခံအလုပ္သမားတစ္ေယာက္က တစ္လကို ၄၅၀၀၀နဲ႕ ၆၀၀၀၀ ေလာက္ပဲရေတာ့
ကိုယ့္လုပ္အားခက ကိုယ္စားတာနဲ႕ပဲ ကုန္တယ္။

        ဘယ္မွာလဲ  ဝတ္ဖို႕
        ဘယ္မွာလဲ  ေနဖို႕
        ဘယ္မွာလဲ  လမ္းစားရိတ္
        ဘယ္မွာလဲ  လူမႈေရး
        ဘယ္မွာလဲ  မလုပ္ႏိုင္မကိုင္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အဖိုးအဖြားေတြနဲ႕
ကေလးသူငယ္ေတြအတြက္-----

ေရွးေခာတ္ ကၽြန္စနစ္ ရွိတုန္းက ေနဖုိ႕ ဝတ္ဖို႕ စားဖို႕
ကၽြန္ပိုင္ရွင္ကတာဝန္ယူတယ္။ အခုေတာ့စားဖုိ႕ ေတာင္အႏိုင္ႏိုင္ျဖစ္ေနေတာ့
အင္းးးးး   ကၽြန္ဘဝထက္ေတာင္  ပိုနိမ့္ေနသလားပဲ။
ဒါေၾကာင့္ အလုပ္ရွင္က all night over time ခိုင္းရင္လည္း
ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာဆင္းၾကတယ္။ ဒါမွ လစာမ်ားမွာကိုး ။သာမန္အလုပ္ခ်ိန္နဲ႕ေတာ့
ဘယ္လိုမွ မရပ္တည္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ျပီး က်မ္းမာေရး။ က်မ္းမာေရးမေကာင္းရင္
လက္ထဲမွာ စုမိေဆာင္းမိေငြေၾကးကရွိတာမဟုတ္

ဘူး။ စားဖို႕ေတာင္
အႏိုင္ႏိုင္ကိုး။ ေနစားရိတ္ အေဆာင္စားရိတ္ကလည္း လစာတုိးတဲ့လတိုင္း
ေလာဘၾကီးတဲ့အေဆာင္ ပုိင္ရွင္ေတြက တုိးျပီးေတာင္းၾကေတာ့ သမင္ေမြးရင္း
က်ားစားရင္းျဖစ္ရျပန္ေရာ။ ဒီလိုနဲ႕ ရြာက ေျမွာ္လင့္ခ်က္ၾကီးတစ္ခြဲသားနဲ႕
ျမိဳ႕တတ္လာပါတယ္  မွန္းခ်က္နဲ႕ ႏွမ္းထြက္မကိုက္ေတာ့ပဲ
ျပန္ေျပးၾကရတာလည္းအမ်ားသား။

အမွန္က အလုပ္သမားတစ္ေယာက္မက်မ္းမာရင္ အခမဲ့ကုသေပးတဲ့ လူမႈဖူလုံေရး
ေဆးခန္းဆိုတာရွိတယ္။ မက်မ္းမာတဲ့အခ်ိန္မွာ လုပ္အားခကိုလဲ ေပးထားတယ္။
စနစ္ေကာင္းတယ္ ဒါေပမယ့္ အစိုးရအဖြဲ႕စည္းက လုပ္တာဆုိေတာ့
ေခ်ာေမြ႕မႈမရွိဘူး ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လူမ်ိဳးကလည္း ရုံး နဲ႕ပတ္သတ္ျပီးမွ
လုပ္ရမယ္ဆုိရင္ ေရွာင္ခ်င္တယ္။ စိတ္ညစ္မခံႏုိင္ဘူး ။ ေအာ္တာေဟာက္တာ
လည္းမခံခ်င္ဘူး။ အဲဒီေတာ့လည္း ဖူလုံေရးထည့္ဝင္ေၾကးေတြဟာ အဝင္လြယ္
အထြက္ခက္ျဖစ္ျပီး အက်ိဳးအျမတ္ၾကီးမွ ၾကီးပဲေပါ့။

ခက္တာက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အေျခခံ အလုပ္သမားခကို
အနည္းဆုံးဘယ္ေလာက္ေပးရမယ္လို႕ ဥပေဒ မရွိဘူး။အလုပ္ရွင္စိတ္ၾကိဳက္ပဲ။
အလုပ္သမားရွားရင္  လုပ္ခပိုေပးမယ္။ အလုပ္သမားေပါရင္ေတာ့ ေဆာရီးပဲ။
ဒါေၾကာင့္ အလုပ္ရွင္အလုပ္သမားက ေဈးကြက္စီးပြားေရးဆန္တယ္။ အလုပ္ရွင္က
လုပ္အားခ နည္းနည္းေပးျပီး အလုပ္အမ်ားၾကီးခိုင္းခ်င္တယ္။ အလုပ္သမားက
အလုပ္နည္းနည္းေလး လုပ္ျပီး လုပ္အားခ အမ်ားၾကီးလုိခ်င္တယ္။ ဒါသဘာဝပဲ။
အခုလက္ရွိ စက္မႈဇုံကစက္ရုံေတြက အနည္းဆုံး ၆ လတစ္ၾကိမ္ လစာတိုးေပးတယ္။
အဲဒါလည္းထုံးစံလိုျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ထပ္ထုံးစံတစ္ခုက လစာတုိးမယ့္လတိုင္း
ဆႏၵျပတတ္တယ္။ ဆႏၵျပရင္ မူလတိုးမယ္လို႕ၾကားထားတာထက္ ပိုျပီးရတတ္တယ္။
အဲဒီလိုပိုရလို႕ ဝမ္းသာေပမယ့္ အျမဲတန္း ဆႏၵျပျပီးလစာတိုးေတာင္းတဲ့
အက်င့္စရိုက္ၾကီး စြဲသြားမွာကိုေတာ့စိုးရိမ္မိတယ္။ အက်င့္စရိုက္ဆုိတာ
စြဲသြားရင္ျပင္ရသိပ္ခက္တယ္ကိုး။

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လာေရာက္ရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံတဲ့ သူေတြဟာ
အလုပ္သမားခ ေဈးသက္သာ တဲ့မက္လုံးေၾကာင့္ပါ။ အိမ္နီးနားခ်င္း ႏိုင္ငံေတြနဲ႕
အလုပ္သမားခတူရင္ ဘယ္သူမွလာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီမွာက အခြန္အခကလည္းၾကီး။
မီးမမွန္ေတာ့ ဒီဇယ္နဲ႕ ေမာင္းျပီးအလုပ္လုပ္ရေတာ့ ေငြပိုကုန္။ အစိုးရ
လမ္းေၾကာင္းရွင္းရတာလဲ မနည္း။ မရွင္းရတဲ့အခါရွိလည္း ဝန္ထမ္းက
ရွင္းရသလိုကလိမ္က် တတ္ေသး။ ဒီၾကားထဲ ဟုိကအလႈခံလာ ဒီက အလႈခံလာ။ ဒီေတာ့
ဧရာမ ကုမၸဏီၾကီးေတြ ဒုကၡခံမလာဘူး။ ကုမၸဏီအေသးေတြပဲလာတယ္။ သူတုိ႕ကလည္း
ဘက္ဂေရာင္းမေတာင့္ေတာ့ သင္းတုိ႕ကလည္း အလုပ္သမားဆီက လုပ္အားကို
ရသေလာက္ညွစ္။ အလုပ္သမားက ခြန္အားမရွိေတာ့ခံ။ မခံႏိုင္ေတာ့လူစုျပီးဆႏၵျပ။
ၾကာေတာ့ ဂ်ာေအးသူ႕အေမရိုက္ျပီး မုန္႕လုံးစကၠဴကပ္ပါေလေရာ---
အရင္စစ္အစိုးရကေျပာတယ္။  စီးပြားေရးပိတ္ဆို႕မႈလုပ္ရင္ အေျခခံ
ဆင္းရဲသားလူထုပဲထိတယ္ဆုိတာေလ။ ဟုတ္တယ္--- အဲဒီစကားကေတာ့အမွန္ပဲ။ သူတို႕က
ဆင္ပိန္ကၽြဲေလာက္ရွိေသးေတာ့ျပသ၁နာမဟုတ္ဘူး။
အထူးသျဖင့္အထည္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းေပါ့။ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႕လိုက္ေတာ့ အေမရိကန္
ေအာ္ဒါမရေတာ့ဘူး။ အေမရိကန္ေအာ္ဒါက ခ်ဳပ္ခေဈးေကာင္းရတယ္။ အရည္အေသြးလည္း
အသင့္တင့္ဆုိရတယ္။ ဥေရာပေအာ္ဒါလို ကြာလတီသိပ္မလိုဘုူး
။ဒီေတာ့အေမရိကန္ေအာ္ဒါရွိတဲ့ရုံက အလုပ္သမားဆို လစာအေပါင္း တစ္ကဒ္ေၾကး
အားၾကီးပဲ။ အဲဒီတုန္းက အလုပ္သမားေတြစိုျပည္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ေတာ့ အေမရိကန္အပါဝင္ ဥေရာပကေရာ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႕တယ္။
အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံေတြ မနညး္ဘူး ပိတ္လိုက္၇တယ္။
အစုိးရအရာရွိၾကီးေတြရဲ႕ထမင္းဝိုင္းကေတာ့ ဟင္းတစ္ခြက္ေတာင္ေလွ်ာ့
မသြားဘူး။ စက္ရုံကအလုပ္သမားေလးေတြ
မိသားစုလုိက္ထမင္းငတ္ခဲ့ၾကတာလက္ေတြ႕ပဲ။ကိုယ္က ႏိုင္ငံေရးသမားမဟုတ္ေတာ့
ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတာ့္မသိပါဘူး။ ကိုယ္ျမင္တာ ကိုယ္ေျပာတာပါ။
ခုဆိုရင္ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႕မႈ ရုတ္သိမ္းေတာ့မယ့္နိမိတ္ေတြ ျမင္ေနရျပီ။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိလာျပီ။ အလုပ္ရွင္ေတြ လာျပီးေလ့လာေနၾကျပီ။

အလုပ္သမားေတြလညး္ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းေတြ
ေရြးခ်ယ္္ခြင့္ရေတာ့မယ္ဆုိျပီး ေတြးေပ်ာ္ေနၾကျပီ။ စက္မႈဇုံမွာ
စက္ရုံေတြေပါလို႕ေတာ့ကြာ-------- ငါ့လခကို ႏွိမ္ရဲရင္ႏိွ္မ္ၾကည့္ သိမယ္
ဟင္း  ဟင္းးးး------နဲ႕ၾကိဳျပီးၾကိမ္းေနျပီ။ လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္
ရတဲ့ဘဝမွာ ဘယ္သူမွ ႏိုင္ငံေရးစိတ္မဝင္စားႏုိင္ဘူး။ ဘယ္သူမတရား မတရား
တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္ရွာစားရတာ အၾကီးဆုံးဒုကၡျဖစ္ေနသကိုး။
အေျခခံ လူုထုရဲ႕ စီးပြားေရးေတြ တုိးတတ္လာမွ
ဒီမိုကေရစီလဲပိုျပီးအသက္ဝင္လာမယ္။ မတရားတာကို မတရားဘးူလို႕ ေျပာရဲလာမယ္။
အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္ၾကေတာ့မွာကိုး။

က်ဳပ္ကေတာ့ အေျခခံလူတန္းစား ေတြအလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္း ေတြပြင့္ျပီး
ကိုယ့္တန္ဖိုးကို ကိုယ္သတ္မွတ္ခြင့္ရေအာင္  စီးပြားေရးပိတ္ဆို႕တာေတြ
ျမန္ျမန္ ပယ္ဖ်က္ပါေစလို႕ အျမဲဆုေတာင္း ေနတယ္ဗ်ာ။
။

အားလုံးရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။
ကိုစိုးႏုိင္(၁၃-၂-၂၀၁၂)  တနလၤာေန႕