ငယ္စဥ္အခါ
ပညာရွာ
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက အင္မတန္ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝတဲ့ တုိင္းျပည္တစ္ျပည္ရဲ႕ ဘုရင္ၾကီးမွာ သားေတာ္ေလးတစ္ပါး ရွိသတဲ့။ သားေတာ္ေလး အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ဘုရင္ၾကီးဟာ မင္းေယာက်ာၤးတုိ႕
တတ္အပ္တဲ့ အ႒ာရႆ တစ္ဆယ့္ရွစ္ပါးေသာ အတတ္ပညာတို႕ကို သင္ၾကားေပးဘုိ႕အတြက္ တကၠသိုလ္ျပည္
ဒိသာပါေမကၡဆရာၾကီးထံ သြားေ၇ာက္ပညာသင္ၾကားေစဘုိ႕ ေခၽြရံသင္းပင္းေတြနဲ႕တကြ ေစလႊတ္လိုက္ သတဲ့ကြယ္------------။
မင္းသားေလးဟာ တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္တာကတစ္ေၾကာင္း ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕အရွင္
ဘုရင္ၾကီးရဲ႕ သားျဖစ္တာကတစ္ေၾကာင္း ပညာကုိ ပင္ပင္ပန္းပန္းၾကိဳးစားသင္ယူခ်င္တဲ့စိတ္မရွိလို႕ မိခင္ၾကီးကို ပညာသြား မသင္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာသတဲ့။
ဒါေပမယ့္ မိခင္ၾကီးေရာ သားေတာ္ေလးပါ အင္မတန္ စည္းကမ္းၾကီးျပီး ၾသဇာပါဝါၾကီးတဲ့
ဘုရင္ၾကီးရဲ႕ အမိန္႕ကို မလြန္ဆန္ဝန္႕တာေၾကာင့္ မိခင္ၾကီးဟာ ေရႊေငြ ေျမာက္မ်ားစြာကို
ဘုရင္ၾကီးမသိေအာင္ သားေတာ္ေလး ကိုေပးျပီး တကၠသိုလ္ျပည္မွာ ေပ်ာ္သလုိေနဘို႕ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆိုျပီး
ေခၽြရံသင္းပင္းမ်ားနဲ႕ တကၠသိုလ္ျပည္ကုိ ေစလႊတ္လိုက္သတဲ့။
မင္းသားေလးဟာ တကၠသိုလ္ျပည္ေရာက္ေတာ့ ဒိသာပါေမကၡဆရာၾကီးထံ ပါလာတဲ့ လက္ေဆာင္ ပ႑ာေတြေပးျပီး တကၠသိုလ္နဲ႕ မနီးမေဝးမွာ ေခၽြရံသင္းပင္းမ်ားစြာနဲ႕ အေပ်ာ္က်ဴးျပီး ပညာကုိမသင္ဘဲ
ေနသတဲ့။
ဒိသာပါေမကၡဆရာၾကီး ဟာ ပညာသင္ဘို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္
ေခၚယူ သတိေပးေျပာၾကားေပမယ့္ သက္ဦး ဆံပိုင္ ရွင္ဘုရင္ရဲ႕သားမုိ႕ ေျပာမရ ဆုိမရျဖစ္ျပီး
လက္ေလွ်ာ့ထားလိုက္ရသတဲ့။
ဒီလိုနဲက ၇ -ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ဟာ အေပ်ာ္က်ဴးရင္း ကုန္မွန္းမသိ ကုန္ဆုံးသြားျပီး တကၠသိုလ္ဆင္းပြဲ ကို အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က သူေ႒းသူၾကြယ္သား
၊ မူးမတ္သား ၊ ဘုရင့္သား ၊ အရပ္သူအရပ္သား စသျဖင့္ လူတန္းစားေပါင္းစုံတို႕ဟာ မိမိတုိ႕သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ထားတဲ့
ဆင္စီး ၊ ျမင္းစီး ၊ ဓါးေရး ၊ လွံေရး ၊ ေဗဒင္ ၊ နကၡတ္ ၊ ေဆးက်မ္း ၊ မႏၶာန္ အစရွိသျဖင့္
အတတ္ညာေတြကို အစြမ္းအမ်ိဳးမိ်ဳးျပျပီး ေက်ာင္းဆင္းပြဲ ျပဳလုပ္ၾကတာေပါ့။
ဒီအခါမွ မင္းသားေလးလည္း မိမိတုိင္းျပည္ျပန္ရင္ ဖခင္ဘုရင္ၾကီးက လူပုံအလယ္မွာ သားေတာ္ကုိ တကၠသိုလ္မွာ
သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့ ပညာစြမ္းေတြ ျပခိုင္းလုိ႕မ်ား မျပႏိုင္ရင္
ရွက္ေဒါသျဖစ္ျပီး ျပစ္ဒဏ္ေပးေတာ့္မွာပဲလို႕ ေတြးကာ ေနာင္တေတြရျပီး ၇- ႏွစ္သင္မွ
တတ္တဲ့ပညာကို ၇- ရက္နဲ႕ တတ္ေအာင္ သင္ေပးပါလုိ႕
ဆရာၾကီးကို ေတာင္းဆုိသတဲ့။
ဆရာၾကီးက လုံးဝမျဖစ္ႏိုင္ပါေၾကာင္း --အသင္မင္းသားဟာ
ေရႊထက္တန္ဘုိးၾကီးတဲ့ အခ်ိန္ကာလ ေတြကို အလဟႆ
ျဖဳံးတီးခဲ့ပါေၾကာင္း ၊ အေခ်ာင္ခို ေမွ်ာက္ပင့္ ကပ္ဖားစားေနတဲ့ အေခၽြအရံ အသင္းအပင္း မ်ားရဲ႕ အဆီအႏွစ္မရွိတဲ့ ေမွ်ာက္ပင့္ေသာ
စကား၌သာ ေပ်ာ္ပါး ေနခဲ့သျဖင့္ အသင္မင္းသားေလးဟာ ဒုကၡ အမွန္ပင္ ေတြ႔လိမ့္မည္ဟု ထင္ေၾကာင္း။
သို႕ေသာ္ မိမိထံသို႕ ယုံၾကည္စြာ ပညာသင္ရန္ေစလႊတ္ခဲ့ပါလွ်က္ ပညာတစ္စုံတရာ မတတ္သြားျခင္းမွာ မိမိတြင္လည္း တာဝန္ဝတၱရားမကင္းသည့္အတြက္ အစြမ္းထက္ေသာ ဂါထာေလး တစ္ပုဒ္ကို သင္ၾကားေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း
၊ ထုိဂါထာကို မိမိအင္မတန္ ေသေရးရွင္ေရး ျဖစ္မွသာ အသုံးျပဳေစလုိေၾကာင္း ရွင္းျပျပီး မင္းသားေလးကို လူသူမရွိတဲ့ ဂူထဲမွာ ေလးေၾကာင္းပဲပါတဲ့ ဂါထာေလးကို လွ်ိဳ႕ဝွက္
သင္ေပးလုိက္တယ္။ အဲဒီဂါထာေလးဟာ စာေၾကာင္းေလးေၾကာင္းသာပါေပမယ့္
မင္းသားေလးအဖုိ႕ေတာ့ ၇- ရက္လုံးလုံး ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ က်က္မွတ္အာဂုံေဆာင္ခဲ့ရသတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ မင္းသားေလးနဲ႕
ေခၽြရံသင္းပင္းေတြဟာ တုိင္းျပည္ကုိျပန္ဘုိ႕ ၾကီးမားနက္ရိႈင္းတဲ့ ေတာအုပ္ၾကီးတစ္ခုကို စတင္ျဖတ္ရသတဲ့။ အင္မတန္နက္တဲ့ ေတာအုပ္ၾကီးထဲအေရာက္မွာ ေနဝင္သြားတာ
နဲ႕ အဲဒီညအဖို႕ ေတာထဲမွာပဲ စခန္းခ်ၾကဘို႕ လုပ္ၾကသတဲ့။
ေခၽြ ရံသင္းပင္းေတြဟာ တုိင္းျပည္ကုိျပန္ေရာက္လုိ႕ သူတို႕မင္းသားေလး ဘာပညာမွမတတ္မွန္း ဘုရင္ၾကီးသိသြားရင္
သူတို႕တေတြကို အသက္ခ်မ္းသာေပးမွာ မဟုတ္မွန္း ေတြးမိၾကျပိီး အဲဒီညမွာဘဲ မင္းသားေလးကုိ
တစ္ေယာက္တည္း ပစ္ထားခဲ့ျပီး တိတ္တိတ္ကေလး ကိုယ္စီထြက္ေျပးသြားၾကသတဲ့။
မနက္မိုးလင္းလို႕ မင္းသားေလး ႏိုးတဲ့အခါ ေခၽြရံသင္းပင္းေတြ တစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့တာကို သိျပီး
အရမ္းအားငယ္သြားသတဲ့။ က်ားဟိန္းသံ ၊ ဆင္ေအာ္သံေတြ ၾကားရတဲ့အခါ နီးစပ္ရာ သစ္ပင္ၾကီးေတြအေပၚ
တတ္ဘုိ႕ ၾကိဳးစားေပမယ့္ သစ္ပင္ေတာင္ မတတ္တတ္ဘူး ျဖစ္ေနသတဲ့။ ဒီေတာ့မွ ေယာက်ာၤးတုိ႕
တတ္အပ္တဲ့ ကိုယ္ခံပညာ ၊ အေက်ာ္အလႊား ၊ အသတ္အပုတ္ ၊ သစ္ပင္တတ္ ၊ ၾကိဳးတန္းေလွ်ာက္ ပညာေတြရဲ႕
တန္ဘိုးကုိ နားလည္လာျပီး မ်က္ရည္ေတြက်ေနသတဲ့။
ေနေလးျမင့္လာေတာ့ ဗိုက္ဆာလာတဲ့အခါ သစ္သီး ဘယ္လိုရွာရမယ္ ဘယ္သစ္သီးက
စားေကာငး္တယ္ ဘယ္သစ္သီးက မစားရဘူး စတဲ့ ေဝဖန္ပိုင္းျခားသိတဲ့ အသိဥာဏ္လည္း မရွိေတာ့
တိရိစၦာန္ေတြ ရဲ႕ စားၾကြင္းစားက်န္ကုိသာ စားရဲျပီး အဲသလိုပဲ ရွာေဖြစားေနရသတဲ့။ ေနာင္တေတြ
အမ်ားၾကီး ရေနတာေပါ့။ လက္ထဲမွာ က်န္ေနတဲ့ ေရႊေငြေက်ာက္သံပတၱျမားေတြဟာ ေတာထဲမွာ ဘာမွအသုံးမဝင္တဲ့ ရုပ္ဝတၳဳေတြမွန္း သိလာျပီး
``ေအာ္--- ဒါေတြဟာ တကယ့္တန္ဘိုးအစစ္ရွိတဲ့
ပစၥည္းေတြမဟုတ္ဘူး ပင္ကိုယ္တန္ဘုိး ဘာမွမရွိတဲ့အရာေတြပါလား လူေတြက တန္ဘုိးအျဖစ္နဲ႕ သတ္မွတ္ထားလုိ႕သာ တန္ဘိုးရွိတယ္
ထင္ေနၾကတယ္--- ငါလဲ ဒီရတနာေတြလုိပဲ ပကတိတန္ဘုိးမရွိတဲ့လူ ငါ့မိဘေတြရဲ႕ အရွိန္အဝါနဲ႕ ငါဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ကို
ဘဝင္ျမင့္ခဲ့မိတယ္ ခုေတာ့ ငါ့မွာ တိရိစၦန္တစ္ေကာင္ေလာက္ေတာင္ ရွင္သန္ဘို႕ ဘာမွမသိမတတ္ျဖစ္ေနရျပီ ေတာ္ျပီ--- ဒီရတနာေတြလည္း ငါအေလးခံ မသယ္ေတာ့ဘူး
ငါလည္း ေနာင္ဆို တကယ္ပကတိတန္ဘုိးရွိတဲ့သူ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္---`` လို႕ အၾကာၾကီးေတြးျပီး ရတနာေတြကို ေခ်ာက္ကမၻားေအာက္ျပစ္ခ်
လႊင့္ျပစ္ျပီး တစ္ကုိယ္္စာအသုံးလုိမယ္ထင္တာေတြပဲ ယူျပီး တိုင္းျပည္ ရွိမယ္ထင္တဲ့ဘက္ကို ဆက္ျပီး ခရီးဆက္ခဲ့သတဲ့။
အေတာ္ေလး ခရီးေရာက္လာေတာ့ ႏွာျပည္စုတ္ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ဟာ သူ႕ရဲ႕ ေရွ႕ေနာက္
ဝဲယာ လွည့္လည္ျပန္သန္းေနျပီး------
``အသင္မင္းသား အသင္မင္းသား
လမ္းမွားေနပါတယ္ ၊ သင္ျပန္ရမည့္ တုိင္းျပည္သုိ႕သြားရာ လမ္းဟာ ဒီလမ္းမဟုတ္ပါ
---- သင္ဦးတည္ရာအရပ္ဟာ အင္မတန္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အသားစား လူရိုင္းၾကီး အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ လူရိုင္းတုိင္းျပည္
သြားရာလမ္းျဖစ္ေနပါတယ္ ဒီလမ္းကိုမသြားပါနဲ႕
ေနာက္ျပန္လွည့္ပါ ---``
လို႕
တေက်ာ္ေက်ာ္ ေျပာျပတားျမစ္ေနသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ မင္းသားေလးဟာ တိရိစၦာန္ေတြေျပာတဲ့ မာဂဓ
ဘာသာစကားကို သင္းထားတာမဟုတ္ေတာ့ နားမလည္ဘူးေပါ့။ အဲဒီလမ္းအတိုင္းပဲ ဆက္သြားေနသတဲ့။
တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ မင္းသားေလးဟာ ပင္ပန္းလို႕ ခဏနားေနတုန္း ငွက္ကေလးဟာ သူေျပာတာ မၾကားလုိ႕ ဆက္သြားေနတာပဲထင္ျပီး မင္းသားေလးရဲ႕ အနီးဆုံးမွာ နားျပီး ဆက္မသြားဘုိ႕
ေနာက္ထပ္ ေျပာျပန္သတဲ့။
မင္းသားေလးဟာ နားမလည္တဲ့အျပင္ ငွက္ကေလးကို
သားေကာင္အျဖစ္ျမင္ျပီး တုတ္နဲ႕ လွစ္ကနဲ ရိုက္သတ္လုိက္သတဲ့။ ျပီးေတာ့ အဲဒီငွက္သားကုိ အစာအျဖစ္စားျပစ္လုိက္သတဲ့ကြယ္။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို
ေတာက်ီးကန္းတစ္ေကာင္ဟာ အစအဆုံးျမင္ေတြ႕လိုက္ရျပီး မင္းသားေလးကုိ ေက်းဇူးတရားမသိတဲ့
ယုတ္မာတဲ့ လူသားအျဖစ္ မုန္းသြားျပီး လက္စားေခ်ဘုိ႕ က်ားၾကီးဆိုးေတ ေနတဲ့ ဂူဆီကို တဟုန္ထုိး ပ်ံသန္း
သြားေလေတာ့တယ္။
ေတာက်ီးကန္းဟာ က်ားၾကီးဆိုးေတကို အေၾကာင္းစုံေျပာျပတဲ့အခါ
က်ားၾကီးလည္း လူသားမစား ဘူးေသးဖူး။ အင္မတန္ခ်ိဳလွလို႕ေတာ့
ၾကားဖူးတာပဲ။ ဒီတစ္ခါေတာ့္ စားရကံၾကဳံျပီေပါ့။ ငါ့ကုိ သူရွိတဲ့ေနရာ သာ လမ္းျပေပးပါေတာ့လုိ႕ ေျပာျပီး မင္းသားေလး ရွိတဲ့အရပ္ကို လာခဲ့ၾကသတဲ့။
က်ားၾကီးဆိုးေတလည္း မင္းသားေလးကုိ သတ္ျဖတ္စားေသာက္ဘို႕
ေခ်ာင္းေျမာင္းေနျပီး တစ္ၾကီမ္မွာေတာ့ ပုိင္ျပီဆုိျပီ ``ေဝါင္း``ကနဲ ဟိန္းေဟာက္ အသံေပးကာ
ခုန္အုပ္လိုက္သတဲ့။ မင္းသားေလးဟာ ေၾကာက္အားလန္႕အားနဲ႕ တိန္းေရွာင္ ထြက္ေျပးရင္း ေျပေလ်ာေလ်ာ ေခ်က္ကမၻားထဲက်သြား
တယ္။ ဆင္ေခ်ေလ်ာကေန မထိမ္းႏိုင္ပဲ ဒလိမ့္ေကာက္ေကြး အရွိန္နဲ႕ က်သြားလုိက္တာ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့
အပင္ငယ္ေလးေတြကို လွမ္းဆြဲေပမယ့္ အပင္ေလးေတြ ျပဳတ္ထြက္ကုန္သတဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ ဆင္ေျခေလွ်ာရဲ႕
အေျခေရာက္တဲ့အခါ ေက်ာက္တုံးနဲ႕တုိက္မိျပီး သတိလစ္ေမ့ ေျမာသြားတယ္။
မင္းသားေလး သတိရလုိ႕ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ
ေၾကးနီေရာင္လို နီရဲေနတဲ့ အသားေရာင္ ရွိျပီး တစ္ကုိယ္လုံး နံငယ္ပိုင္းေလာက္ပဲဝတ္ထားတဲ့
လူရိုင္းၾကီး သုံးေကာင္ဟာ လွံတို လွံရွည္ ေက်ာက္ပုဆိမ္ ေတြနဲ႕ သူ႕ကို ပစ္မလိုခ်ိန္လုိက္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လုိက္နဲ႕ ဝိုင္းပတ္ ပိတ္ဆို႕ထားတာကို
ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ သူတုိ႕ၾကည့္ရတာ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးတဲ့သားေကာင္ တစ္ေကာင္ ေတြ႕ေနရလို႕ အရွင္ဖမ္းရမွာလား
အေသဖမ္း ရမွာလား မေဝခြဲတတ္ေနပုံပဲ။
ခဏၾကာမွ လူရိုင္းဘုရင္ၾကီး ေရာက္လာျပီး မင္းသားေလးကို ၾကိဳးနဲ႕တုတ္ ျပီးထမ္းေခၚသြားၾက သတဲ့။
မင္းသားေလးဟာ ဓါးေရးလွံေရး သိုင္းပညာ ဘာတစ္ခုမွ
တတ္ေျမာက္မထားတဲ့အတြက္ ျပဳသမွ် ခံေနရသတဲ့။
ဒီလိုနဲ႕ လူရိုင္းေတြေနတဲ့ ရြာၾကီးထဲကိုေရာက္လာခဲ့တာေပါ့။
သူ႕ကို ရြာလည္က ဧရာမတိုင္ၾကီးမွာ ၾကိဳးနဲ႕တုတ္ထားသတဲ့။ ညပိုင္းေရာက္ေတာ့ ေဘးပါတ္လည္မွာလည္း
တိရိစၦာန္အဆီေတြနဲ႕ ထြန္းညွိထားတဲ့ မီးတုိင္ေတြက အေညွာ္နံ႕ေတြေၾကာင့္ မင္းသားေလးဟာ
မူးေဝေနာက္က်ိေနတာေပါ့။ ဗုံတို ဗုံရွည္ေတြနဲ႕
နံငယ္ပိုင္းေတြသာ ဝတ္ထားတဲ့ လူရိုင္းထီး လူရိုင္းမေတြဟာ ဖုန္ေတြ တေထာင္းေထာင္းထေအာင္ ကကြင္းထဲမွာ ေပ်ာ္ျမဴးစြာ ေအာ္ဟစ္ကခုန္ျမဴးတူးေနၾကတယ္။
ညလယ္ သန္းေခါင္ေလာက္ေရာက္တဲ့အခါက်မွ လူရိုင္းဘုရင္ၾကီးနဲ႕ သူ႕ရဲ႕စစ္သားေတြ ေရာက္ရွိ
လာၾကတယ္။ ေစာေစာက ကေနၾကတဲ့ လူရိုင္းအုပ္ၾကီးဟာ
လူရိုင္းဘုရင္ၾကီးေရာက္လာေတာ့ အားလုံး ေျမၾကီး မွာျပားျပားဝတ္ ေမွာက္ျပီး ညိမ္သက္ေနၾကသတဲ့။
ဘုရင္ၾကီးက အသံၾသၾကီးနဲ႕ တစ္စုံတစ္ခုကိုေအာ္ လုိက္မွာ ဗုံတီးသမားေတြက တစ္ခ်က္ခ်င္းစတီးျပီး
မၾကာခင္ အရင္လုိ ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆို္င္ သီဆို ကခုန္ၾကကုန္ တယ္။
လူရိုင္းဘုရင္ၾကီးဟာ သူ႕ရဲ႕ လူရိုင္းစစ္သားေတြကို မင္းသားေလးအား ဘဲဥပုံစံဝိုင္းထား လုိက္ၾကတယ္။ လက္ထဲမွာလည္း လွံတိုလွံရွည္
ေက်ာက္ပုဆိမ္ ရဲဒင္း လက္နက္အစုံနဲ႕ ေပါ့။ မင္းသားေလးဟာ ေၾကာက္လြန္းလုိ႕ ဒူးေတြေတာင္
တဆတ္ဆတ္ တုံေနတယ္တဲ့။ ရွင္ဘုရင္ရဲ႕သား အေကာင္းဆုံးပညာေတြ
ကို အေကာင္းဆုံး ဆရာေတြဆီ မွာ သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့ပါလွ်က္နဲ႕ အေပ်ာ္မက္ျပီး အေနေခ်ာင္ေခ်ာင္ေနခဲ့လုိ႕
ခုေတာ့ အသက္ပါေပးျပီး ေနာင္တရရေတာ့မွာပါလား လုိ႕ ငိုေၾကြးေနတယ္တဲ့။
လူရိုင္းတစ္ေယာက္က မင္းသားေလးကို ၾကိဳးေျဖေပးတယ္။
ျပီးေတာ့ လွံတုိတစ္ေခ်ာင္းကိုလည္း ေပးသတဲ့။ မင္းသားေလးလဲ ေယာင္နနနဲ႕ လွံကိုကိုင္ထားရေပမယ့္
သူကိုလာတိုက္မယ့္ လူရိုင္းကို ေစာင့္ေနျပီး ေသဘုိ႕ေစာင့္ေနရသလုိပဲေပါ့။ ခဏအၾကာမွာ လူရိုင္းေတြဟာ
လွံေတြကို ေျမွာက္ေျမွာက္ျပီး`` ဝူးဝူး ဝါးဝါး
`` နဲ႕ဝိုင္းေအာ္ၾကတာေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ လူရိုင္းေတြၾကားထဲက ထြားၾကိဳင္းလွတဲ့
လူရိုင္းၾကီးတစ္ေကာင္ဟာ ၾကီးမားတဲ့ ေက်ာက္ပုဆိမ္ၾကီးကုိ ကိုင္ျပီး မင္းသားေလးဆီကို တျဖည္းျဖည္း နဲ႕ကပ္လာတယ္။
မင္းသားေလးကို တုိက္ခိုက္ေရး ကၽြမ္းက်င္တယ္လုိ႕ ထင္ေနမွာေပါ့။ မင္းသားေလးကေတာ့ လူရိုင္းၾကီးကုိပဲ
မ်က္ခ်ည္မျပတ္ ၾကည့္ေနျပီး ေသမယ့္အခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ေနသလိုျဖစ္ေနရသတဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဆရာၾကီးသင္ေပးလုိက္တဲ့ ဂါထာေလးကို
ျဖတ္ကနဲ သတိရလုိက္ျပီး ``ေသေရး ရွင္ေရးနဲ႕ ဒုကၡၾကဳံတဲ့အခါ ရြတ္ဖတ္ပါ လို႕ ``ဆရာၾကီးစကားကိုပါ
ျပန္ၾကားေယာင္လာတယ္။ သူစဥ္းစားေနတုန္း လူရိုင္းၾကီးဟာ ဧရာမေက်ာက္ပုဆိမ္ၾကီးကို ကိုင္ေျမွာက္ျပီး
မင္းသားေလးကို ပိုင္းခုတ္လိုက္တာ မင္းသားေလးလဲ ဂါထာကိုအျမန္ရြတ္လိုက္ေတာ့ ပုဆိမ္နဲ႕
ေခါင္း လက္တစ္လုံးအလိုမွာ လူရိုင္းၾကီးဟာ ေက်ာက္ရုပ္ၾကီးလို ျငိမ္သြားသတဲ့ မင္းသားေလးလည္း
ရတဲ့အခြင့္အေရး အျမန္သုံးျပီး လူရိုင္းၾကီးရဲ႕ နံၾကားကို လွံတိုနဲ႕ တအားကုန္ထုိးစုိက္လိုက္တာ
ေသြးေတြဟာ ျဖန္းကနဲ ပန္းထြက္လာျပီး လူရိုင္းၾကီးရဲ႕ ကိုယ္ခႏၵာၾကီးဟာ ေျမျပင္ကို ဘုန္းကနဲ
လဲျပိဳက်သြားသတဲ့။
လူရိုင္းဘုရင္ၾကီးဟာ ေဒါသထြက္ျပီး အသံနက္ၾကီးနဲ႕
ထပ္ေအာ္လိုက္တဲ့အခါ လွံတိုကိုင္ထားတဲ့ လူရိုင္း ႏွစ္ေကာင္ ထပ္ဝင္လာျပန္တယ္။ မင္းသားေလးဟာ
ဂါထာရဲ႕ အစြမ္းကို သိသြားတာေၾကာင့္ လူရုိင္းႏွစ္ေကာင္ကုိ စိုက္ၾကည့္ျပီး ဂါထာရြတ္ျပန္သတဲ့။
လူရိုင္းႏွစ္ေကာင္ ေက်ာက္ရုပ္လို ျငိမ္သြားတာနဲ႕ အခ်ိန္မဆြဲရဲပဲ လွံတိုနဲ႕ အျမန္ထုိးသတ္လိုက္ျပန္သတဲ့။
လူရုိင္းဘုရင္ၾကီးဟာ ေဒါသ ထြက္လာျပီး ထုိင္ရာကထကာ
လက္ညႈိးထုိးေအာ္လိုက္ေတာ့ လူရိုင္းေလးေကာင္ ဝင္လာျပန္သတဲ့။
မင္းသားေလးလည္း ဒီေလးေကာင္ကို ဂါထာတန္ခိုးနဲ႕
သတ္ရင္ ရွစ္ေကာင္ထပ္လာမယ္ ၊ ဒီ႕ထက္မ်ားလာရင္ ငါဂါထာ ရြတ္မျပီးခင္ ငါေသမယ့္ကိန္းပဲ။
ဒီေတာ့ ငါအညွာကို ကိုင္မွပဲလို႕ ေတြးျပီး လူရိုင္းဘုရင္ ၾကီးကို စိုက္ၾကည့္ျပီး ဂါထာကို
ရြတ္လိုက္သတဲ့။ လူရိုင္းဘုရင္ၾကီးဟာ လက္ညႈိးထုိးေနတဲ့ ပုံစံအတိုင္း ေက်ာက္ရုပ္လို ျငိမ္သက္သြားတဲ့အခါ
မင္းသားေလးဟာ အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ပဲ လူရုိင္းဘုရင္ၾကီး ရဲ႕ ရင္အုံတည့္တည့္ကို လွံတိုနဲ႕
တအားကုန္ပစ္စိုက္လိုက္တဲ့အခါ ``အား-- ``ကနဲေအာ္လိုက္တဲ့အသံနက္ၾကီး ဟာ ေတာၾကီးတစ္ခုလုံး
ျမည္ဟီး တုန္လႈပ္သြားသတဲ့။
ကေနတဲ့ လူရုိင္းေတြ ၊ ဗုံတီးေနတဲ့လူရိုင္းေတြ
၊လူရုိင္းစစ္သားေတြေရာ အားလုံး ေျမၾကီးေပၚမွာ ျပားျပားဝတ္ ညိမ္သက္ကုန္ၾကတယ္။ မင္းသားေလးကို
အရမ္းေၾကာက္ရြ႕ံသြားၾကတာေပါ့။ မင္းသားေလးဟာ ၇ -ရက္ေလာက္ ေန႕မနားညမနား သင္ယူခဲ့ရတဲ့
ပညာရဲ႕အက်ိဳးကို လက္ေတြ႕ခံစားလိုက္ရေတာ့ ခုမွ ပညာသင္ခ်င္ တဲ့စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေပၚလာေလေတာ့တယ္။
ဒါနဲ႕ သူ႕ကို လူရုိင္းေတြက ဘုရင္အျဖစ္တင္ေမွ်ာက္မွန္း
ရိပ္မိေလေတာ့ လူရိုင္းဘုရင္ အေလာင္းေကာင္ ၾကီးကို စင္ေပၚကေန တြန္းခ်လုိက္ျပီး တတ္ထိုင္လိုက္တယ္။
ျပားျပားဝတ္ျပီး ခစားေနတဲ့ လူရိုင္းေတြရဲ႕အေပၚစီးကေန ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ လူရိုင္းေတြရဲ႕ေနာက္
မလွမ္းမကမ္း မွာ ဧရာမေလွာင္အိမ္ ၾကီးကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ အေတာ္အံ့ၾသျပီး အဲဒီေလွာင္ခ်ိဳင့္နားကို
ခ်ဥ္းကပ္သြားၾကည့္တယ္တဲ့။
ေလွာင္အိမ္ၾကီးမွာ တပ္ထားတဲ့ မီးတိုင္းေတြရဲ႕အလင္းအားနဲ႕
အထဲကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ပိန္ခ်ဳံးျပီး အင္အားခ်ိနဲ႕ေနတဲ့ အဖိုးအို ငါးေယာက္ကို အံံ့ၾသစြာ
ေတြ႕လိုက္ရတာေပါ့။ ဒါနဲ႕မင္းသားေလးက----
``အဖိုးတုိ႕ အဖိုးတို႕ဟာ
လူရိုင္းအဖိုးအိုမ်ားနဲ႕ ပုံစံျခင္းမတူလုိ႕ လူရုိင္းမ်ား မဟုတ္ဘူးလုိ႕ ကၽြန္ေတာ္
ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့စကား နားလည္တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့ကို ျပန္စကားေျပာ ၾကပါ``
လုိ႕ ေျပာလုိက္ေရာ အဖိုးအိုရဲ႕ မ်က္လုံးေတြဟာ ခ်က္ခ်င္းလန္းဆန္းတတ္ၾကြလာၾကျပီး--
``အို
အေမာင္သူငယ္ အဖိုးတို႕ဟာ လူရိုင္းမ်ားမဟုတ္ၾကပါ---
လူရိုင္းတို႕၏ အက်ဥ္းသားမ်ား သာျဖစ္ပါတယ္။ ငါတုိ႕ဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အက်ဥ္းခံေနၾကရျပီး ငါတို႕တတ္ေသာ ပညာျဖင့္ လူရုိင္းမ်ား ကိုလုပ္ေၾကြးရပါတယ္။
ဒီေန႕ေတာ့ ငါတို႕အားလုံးကို မရဏမင္းထံ ယစ္ပူေဇာ္ၾကေတာ့မွာမို႕ အားလုံးစိတ္ေသာက ေရာက္ေနရပါတယ္။
အေစာက သင့္ရဲ႕စြမ္းအားေၾကာင့္ အသင္ဟာ အခုဆိုရင္ လူရိုင္းေတြရဲ႕ ဘုရင္ျဖစ္သြားပါျပီ
အကၽြန္ဳပ္တုိ႕အား အသက္ခ်မ္းသာေပးပါ --`` လုိ႕သနားစဖြယ္ ေျပာသတဲ့။
ဒါနဲ႕မင္းသာေလးဟာ အဖိုးအုိငါးေယာက္စလုံးကို
ေလွာင္အိမ္ထဲကေန ထုတ္ေပးျပီး ----
` ``အဖိုးတို႕ ဘာမွစိတ္ေသာကမေရာက္ၾကပါနဲ႕ေတာ့ အဖိုးတို႕ဟာ လူရိုင္းေတြနဲ႕ အေနၾကာလာေတာ့ လူရုိင္းေတြကို
ခိုင္းေစတတ္မွာပါ ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္စား သင့္ေလ်ာ္သလို ေစခိုင္းေပးပါ-- ကၽြန္ုပ္ႏွင့္ အဖိုးတုိ႕အတြက္
ဤည၌ သင့္ေတာ္ေသာ အစားအစာႏွင့္ နားေနရန္ ေနရာတို႕ကို အဖိုးတို႕က စီစဥ္ ခိုင္းေစေပးပါေတာ့``
လို႕ဆိုျပီး အဲဒီညက အဖိုးအို ငါးဦးရဲ႕ အကူအညီနဲ႕ မင္းသားေလးေရာ အဖိုးအိုတို႕ပါ ေကာင္းစြာ
စားေသာက္အိပ္စက္ၾကရသတဲ့။
ေနာက္ေန႕မနက္မွာ မင္းသားေလးဟာ သူ႕ရဲ႕ ပညာမသင္ဘဲ
ေတေလေနခဲ့သျဖင့္ ယခုေသေဘးႏွင့္ ၾကဳံရပုံ ဂါထာေလးတစ္ပုဒ္သင္ခဲ့ရသျဖင့္ ၎ဂါထာေလးကပင္
မိမိ၏ အသက္ကို ကယ္တင္ေပးခဲ့ပုံ ယခုအခါ ပညာကို အလြန္သင္ခ်င္ေၾကာင္း အဖုိးငါးေယာက္ကို
ေျပာသတဲ့။
ဒီေတာ့ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္က---
``အသင္မင္းသာ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႕ ငါးဦးစလုံး၌ တစ္မ်ိဳးစီေသာ ပညာရပ္တို႕ကုိ
တဖက္ကမ္းခတ္ တတ္ကၽြမ္းၾက၏----
ဤအဖိုးကား ေဗဒင္ပညာရပ္တြင္ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္
တတ္ေျမာက္ေပ၏
ဤအဖိုးကား ေဆးဝါးပညာရပ္တြင္ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္တတ္ေျမာက္ေပ၏
ဤအဖိုးကား နကၡတ္တာရာ ပညာရပ္တြင္တစ္ဖက္ကမ္းခတ္တတ္ေျမာက္ေပ၏
ဤအဖိုးကား ဗိသုကာ ပညာရပ္တြင္ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္တတ္ေျမာက္ေပ၏
အကၽြႏု္ပ္မွာကား တိရိစၦာန္တို႕၏ ေျပာေသာစကားကို
နားလည္သည့္ မာဂဓဘာသာ ရပ္တြင္ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ တတ္ကၽြမ္းေပ၏။ ဤ အကၽြႏု္ပ္တို႕ တတ္ကၽြမ္းေသာ ပညာရပ္တို႕ကို အသင္မင္းသား
သင္ယူခ်င္သည္ဆိုပါက အကၽြႏု္ပ္တို႕သည္ ဝမ္းသားအားရ သင္ၾကားေပးလိုပါသည္။ အကၽြႏု္ပ္တုိ႕သည္
တိုက္ခို္က္ေရးပညာ မတတ္သျဖင့္ လူရိုင္းမ်ား၏ အက်ဥ္းသားျဖစ္ခဲ့ရေသာ္လည္း အကၽြႏု္ပ္တို႕၏
အတတ္ပညာမ်ားကို သူတို႕ အသုံးျပဳလုိေသာေၾကာင့္ ယေန႕ အသက္အရြယ္အထိ ေသေဘးမွ လြတ္ခဲ့ရပါသည္။
ယခုအခါ အကၽြႏု္ပ္တို႕သည္ အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္ျပီျဖစ္၍ အကၽြႏ္ုပ္တို႕ကို ယစ္ပူေဇာ္ပါက
ငယ္ရြယ္ေသာ ပညာရွင္မ်ားကို နတ္မင္းၾကီးက ေပးပို႕မည္ဟူေသာ နတ္ဆရာ၏ စကားကို ယုံျပီး ကၽြႏ္ုပ္တို႕ကို
သတ္ျဖတ္ပူေဇာ္ရန္ ယစ္သဘင္က်င္းပၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ယခုအခါ အသင္မင္းသားေလး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အသက္ရွင္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ျပီး
အသင္မင္းသားေလး လိုလိုလားလား သင္ၾကားလိုပါက ကၽြႏ္ုပ္တို႕တတ္ေသာ ပညာမ်ားကို မခၽြင္းမခ်န္
သင္ၾကားေပးပါမည္ဟု ဆိုကာ မင္းသားေလးအား ထုိေန႕မွာစ၍ သင္ေပးေလ၏။
မင္းသားေလးလည္း အဖိုးအိုတို႕သင္ေပးေသာ ပညာရပ္မ်ားကို
ေကာင္းစြာ သင္ယူ ေလသတဲ့။ ေနာက္ဆုံးအဖိုးအိုရဲ႕ မာဂဓဘာသာစကားကုိ သင္ယူတတ္ေျမာက္တဲ့အခါ
တိရိစၦာန္ေတြရဲ႕ စကားကုိ ေကာင္းစြာ နားလည္လာျပီး အဲဒီတုန္းက ငွက္ကေလးရဲ႕ ေအာ္ျမည္တြန္ၾကဴးသံကို
ျပန္လည္ ၾကားေယာင္မိ ကာ `` ငါမွားေလျပီ
------ ငါသည္ ပညာမတတ္ေသာေၾကာင့္ ေက်းဇူးရွင္ကိုပင္ ေက်းဇူးရွင္မွန္းမသိ ရိုက္သတ္စားမိေပျပီ
``ဟု မ်ားစြာ စိတ္မေကာင္းပဲ သညး္ထန္စြာ ငုိေၾကြး ေလသတဲ့။
အဖိုးတို႕က---
``ကဲ ငါ့တပည့္ ျဖစ္ျပီးသမွ်ကိစၥတို႕ကို ငိုေၾကြးရုံမွ်ျဖင့္ မျပီးပါ။ သင္သည္ အသက္ငယ္ေသးသည္
ဤေတာၾကီးထဲ၌ ဘဝကို မျမႈတ္ႏွံပါႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္တတ္ထားေသာ ေဗဒင္ပညာအရ သင္သည္ လူေတြ၏ ဘုရင္
အရွင္သခင္ျဖစ္ရပါမည္။ သင့္ကို သင္ေပးေသာ နကၡတ္ပညာျဖင့္ သင္သြားလုိရာလမ္းသို႕ လမ္းမမွားပဲေရာက္ပါ
မည္။ ေတာလမ္းခရီးတြင္ ေနထုိင္မေကာင္းပါက ေဆးဝါးပညာလည္း ေကာင္းစြာ တတ္ေျမာက္ျပီးေပျပီ။
စခန္းခ် နားေနရန္ လိုပါက အႏၱရာယ္ကင္းေသာ စခန္းမ်ားကို လည္း ဗိသုကာ ပညာျဖင့္ ေကာင္းစြာ
ေဆာက္တတ္ေျပျပီ။ ယခုသင္ငိုေၾကြးေနေသာ ငွက္ကေလးႏွင့္ပတ္သတ္၍လည္း သင္တတ္ေျမာက္ေသာ မာဂဓ
ဘာသာျဖင့္ ရွင္းလင္းေတာင္းပန္မည္ဆုိပါက တိရိစၦာန္အေပါင္းက ခြင့္လႊတ္ျပီး အသင္မင္းသားေလးကို
မ်ားစြာ ကူညီၾကမွာျဖစ္ေၾကာင္း -- အကၽြႏ္ုပ္တို႕မွာမူကား အသက္အရြယ္အားျဖင့္ အုိမင္းရင့္ေရာ္ၾကေပျပီ။
ယခုလည္း အသင္မင္းသားေလး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ လူရုိင္းေတြကို ေကာင္းစြာေစခိုင္းႏိုင္ေနျပီမို႕
အကၽြန္ုပ္တုိ႕အား ေနာက္ဆံမတင္းဘဲ သင့္ဖခင္ ၏တုိင္းျပည္သို႕ သြားပါေလာ့။ သင္သည္ အသက္ရွင္သမွ်
ကာလပါတ္လုံး လူသားမ်ားကုိ အက်ိဳးျပဳေသာ အတတ္ပညာမ်ားကို ၾကိဳးစားသင္ယူျပီး ျပန္လည္ ျဖန္႕ေဝသင္
ၾကားေပးပါ ``ဟု ရွည္လ်ားစြာ ဆုံးမစကားေျပာၾကားျပီး စားနပ္ရိကၡာေျခာက္မ်ားႏွင့္ လူရိုင္းမ်ား၏
အကူအညီ ကိုယူကာ မင္းသားေလးျပဳတ္က်ခဲ့ေသာ ေခ်ာက္ကမၻားေပၚသို႕ေရာက္ေအာင္ ပို႕ေပးလုိက္ၾကေလ၏။
မင္းသားေလးလည္း အဖိုးအို ငါးေယာက္ကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ကာ
၇- ရက္ခန္႕ခရီးႏွင္ျပီးမွ မင္းသားေလး၏ ဖခင္ တိုင္းျပည္ကို ေရာက္ရိွသြားေလေတာ့တယ္။ မင္းသားေလးလည္း
ဖခင္ ဘုရင္ၾကီးကို ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ အားလုံးေလွ်ာက္ထားျပီးခြင္လြတ္ဘုိ႕ ေတာင္းပန္တဲ့အခါ
မင္းၾကီးလည္း အသိအလိမၼာနဲ႕ ျပည့္စုံလာတဲ့ မင္းသားေလးကို ၾကည့္ျပီး ဝမ္းသာစြာ သာဓုအၾကိမ္ၾကိမ္ေခၚကာ
မင္းသားေလးကို ထီးနန္းလႊဲအပ္ျပီး ရဟန္းျပဳကာ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနသြားသတဲ့ကြယ္။ ။
ကိုစုိးႏိုင္
No comments:
Post a Comment