ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားေသာ ကၽြန္ေတာ့ဘဝ၏ ေရွ႕ေဆာင္ လမ္းျပ ပုဂၢိဳလ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း

ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားေသာ ကၽြန္ေတာ့ဘဝ၏ ေရွ႕ေဆာင္ လမ္းျပ ပုဂၢိဳလ္  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း
ကၽြန္ေတာ္ ေလးစား၊ အားက် ၊ ဂုဏ္ယူ ၊တန္ဖိုးထားေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း

Saturday, April 7, 2012

ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားဘဝ အမွတ္တရမ်ား(၃)



ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားဘဝ အမွတ္တရမ်ား(၃)

          ေဖာ္ေကာင္ဘညြန္႔(ဝါ)ဂ်က္ျပားၾကီး
          ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရြာေလးနာမည္မွာ ေညာင္ဝန္းရြာ ဟုေခၚပါသည္။ ေညာင္ဝန္းရြာသည္ ႏွစ္ရြာရွိ၏။ ေတာင္ရြာႏွင့္ ေျမာက္ရြာ ဟူ၏။ ေတာင္ရြာႏွင့္ ေျမာက္ရြာၾကားတြင္  ႏွစ္ရြာပိုင္ ကန္ၾကီးတစ္ကန္ရွိေလသည္။ ရြာမွာ နာမည္တူေသာ္လည္း ေတာင္ဘက္ရြာသည္ ျမစ္သားျမိဳ႕ႈနယ္အပုိင္ျဖစ္၍ ေျမာက္ဘက္ရြာမွာ တံတားဦး ျမိဳ႕နယ္အပိုင္ျဖစ္ေလသည္။ 

          ထုိကန္ၾကီးမွာ  မိုးတြင္းအခါတြင္ ေရျပည့္၍  ေရဆင္းခ်ိဳးၾကေသာ ကေလးငယ္မ်ား ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း  ေရနစ္္၍ အသက္ဆုံးရႈံးျခင္းမ်ား ျဖစ္တတ္၏။ ထုိသုိ႕ မိုးတြင္းကာလေရာက္၍ ကန္အတြင္းေရျပည့္တုိင္း ရြာဦးဘုန္းေတာ္ၾကီးမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား ေရေဘးကလြတ္ေအာင္ အေရးေပၚဥပေဒ ထုတ္ရျမဲ ျဖစ္ေလ၏။ ထုိဥပေဒမွာ  ကန္ထဲေရဆင္းခ်ိဳးလွ်င္  ခ်က္ထက္ နက္ေသာ ေနရာအထိ မည္သူမွ်မသြားရ ကန္စပ္တြင္ ေရတိမ္ပိုင္းသာ ေရခ်ိဳးရန္ျဖစ္သည္။ ခ်က္ျမဳတ္ေသာ ေရနစ္ရာအပိုင္းသို႕ ေရာက္ပါက တုတ္စာ ေၾကြးမည္ ဟူ၏။

          အေရးေပၚဥပေဒထုတ္ျပီး သုံးရက္ခန္႕ၾကာေသာအခါ  ဘုန္းေတာ္ၾကီးသည္ မိမိထုတ္ျပန္ထားေသာ ဥပေဒ အာဏာသက္ေရာက္မႈရွိေစရန္  ေပါလစ္တင္ပါေလေတာ့သည္။

          ထုိေန႕ဆြမ္းစားအျပီး ဘုန္းေတာ္ၾကီးသည္ လက္သုံးေတာ္တုတ္ကုိ တဆဆ လုပ္ေန၏။ ထိုအတိတ္နမိတ္သည္ တစ္ေက်ာင္းလုံးမွ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား အရိုက္ခံရမည့္ အတိတ္နမိတ္ျဖစ္၏။

          ``ဟဲ့  ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ခ်က္အထက္ေက်ာ္တဲ့ ေနရာမွာ ေရခ်ဳိးတဲ့သူ ဘယ္သူလဲ``

          ``မရွိပါဘူး  ဘုရား``

          တိုင္ပင္ေခၚစရာမလိုဘဲ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား သံျပိဳင္ေျဖၾက၏ ဘုန္းၾကီးကား သူ႕တပည့္မ်ား၏ အထာကိုနပ္ျပီးသားျဖစ္၏။

          ``ဟုတ္ရဲ႕လား  ငတုတ္ၾကီးထစမ္း``

          ``နင္ေရခ်ိဳးေတာ့ ခ်က္ေက်ာ္ေအာင္ခ်ိဳးတယ္မဟုတ္လား``

          ``မခ်ိဳးပါဘူး ဘုရား``

          ``မလိမ္နဲ႕ ဟဲ့ ဂ်ပ္ျပားၾကီး``

          ``ဘုရား``

          ``ငတုတ္ၾကီး  ခ်က္ေက်ာ္တဲ့ေနရာထိေရဆင္းခ်ိဳးတာ နင္ျမင္တယ္မဟုတ္လား``

          ``တင္ပါ့ဘုရား``

          ဘုန္းေတာ္ၾကီးသည္ ေက်ာင္းသားအားလုံး၏ အထာကို အလြန္ေနာေၾကေအာင္သိ၏။ ဂ်ပ္ျပားၾကီး (အမည္ရင္း- ေနလင္း) သည္ အတုိ႕အေထာင္ အလြန္ဝါသနာပါ၏။ အစအေနာက္လည္း အလြန္သန္၏။ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ မည္မွ်ပင္ခ်စ္ပါေစ ဂ်ပ္ျပားၾကီးၾကားထဲက ဝင္ျပီး အတို႕အေထာင္လုပ္လွ်င္ ထုိေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ နပမ္းထလုံးေစရမည္။  မဟုတ္တဲ့ေနရာမွာ ပါရမီရွင္ျဖစ္သည္။

          ``နင္ ဘယ္ေနရာက ျမင္တာလဲ``

          ``တပည့္ေတာ္ ကန္ေဘာင္ေပၚက ထုိင္ၾကည့္ေနတာပါဘုရား``

          ``ငတုတ္ၾကီး  လာခဲ့  ဟိုဘက္လွည့္``

          ``ဖ်န္း------``

          ``ေအာင္ေမာင္းၾကီး``

          ``ဘုရား``

          ``ခ်က္ေက်ာ္လား``

          ``မေက်ာ္ပါဘူး  ဘုရား``

          ``ဂ်ပ္ျပားၾကီး နင္ျမင္တယ္မဟုတ္လား``

          ``တင္ပါ့ဘုရား``

          ``ဘယ္လိုျမင္တာလဲ``

          ``ကန္ေဘာင္ေပၚကပါဘုရား``

          ``လာခဲ့-----``

          ``ဖ်န္---------``

          ဤသို႕ျဖင့္  ``မ်က္ျပဴး````ခ်က္ၾကီး````ေက်ာ္ပိန္````ဘိုသန္ထြန္`` ``ဖိုးအိပ္ၾကီး`` ``ေသးေတာက္`` ``ဂြက္ေထာ္``  တို႕ပါမက်န္  ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ႏွစ္ရာေက်ာ္ကို  ဂ်ပ္ျပားၾကီး တစ္ေယာက္တည္း ေဖာ္ေကာင္ ၊ တရားလုိ ၊ သက္ေသ  အားလုံးလုပ္ကာ တစ္ေက်ာင္းလုံးအရိုက္ခံ ရေလေတာ့သည္။`` ဘယ္ကျမင္တာလဲ````ကန္ေဘာင္ေပၚကပါဘုရား`` ဒါနဲ႕ပဲ လုပ္သြားေလသည္။

          တစ္ေက်ာင္းလုံး  သူတဝၾကီး ခၽြန္တြန္းလုပ္ရသျဖင့္  အေပ်ာ္ၾကီး ေပ်ာ္ေနသည္။ ဘုန္းၾကီးရဲ႕ လူယုံဟု သတ္မွတ္ကာ ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ေနသည္။ ေက်ာငး္သူေက်ာင္းသားအားလုံးကေတာ့ သင္းကို ၾကိတ္၍ ဆဲဆို ေမတၱာပို႕ေနၾက၏။

          အားလုံးကုန္၍ အရိုက္မခံရသူဆုိ၍ ဂ်က္ျပားၾကီးတစ္ေယာက္သာ ရွိ၏။ ဘုန္းၾကီးက ဆက္၍----

          ``ဟဲ့  ဂ်က္ျပားၾကီး``

          ``ဘုရား``

          ``နင္ေရာ  ခ်က္ေက်ာ္ေအာင္ ေရဆင္းခ်ိဳးလား``

          ``မခ်ိဳးပါဘူး  ဘုရား``

          ``ဟဲ့  ေမာင္ေက်ာင္းသားတုိ႕  သူခ်က္ေက်ာ္ေအာင္ ေရခ်ိဳးတာ ျမင္ၾကလား ``

          ``ျမင္ပါတယ္ဘုရား -----  ကန္ေဘာင္ေပၚကထုိင္ၾကည့္တာပါဘုရား``

          အားလုံး  အားတတ္သေရာျဖင့္  တစ္ေက်ာင္းလုံးက သံျပိဳင္ေျဖၾကေလသည္။ ဘုန္းၾကီးမေမးခင္ကတည္းက ဂ်က္ျပားၾကီး၏ ေျဖေနက်အတိုင္း ေျဖၾကသျဖင့္ ဘုန္းၾကီးမွာ သူ႕တပည့္မ်ားကုိ သေဘာေတာင္က်ေနမိ၏။ 

          ``နင္အျပစ္လုပ္တာ  တစ္ေက်ာင္းလုံးက သက္ေသရွိတယ္ဆုိေတာ့  အျပစ္ပိုထင္ရွားတဲ့အတြက္ တစ္ခ်က္ပိုရိုက္ရမယ္  လာခဲ့``

          ``ဖ်န္း----``

          ``ဖ်န္း-----``

          ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား အားလုံး ဝမ္းသာအားရ တဟီးဟီး  ႏွင့္ ရယ္ေမာၾကေလ၏။


        ကိုစိုးႏိုင္ 



No comments:

Post a Comment