ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားဘဝ အမွတ္တရမ်ား

(ပရဟိတ  ဆိုတာ   ကိုယ္က်ိဳးမေမွ်ာ္လင့္ပဲ စာနာသနားတတ္တဲ့စိတ္ရွိဘုိ႕ပဲလုိတယ္)

ျမန္မာ့အရုဏ္သစ္ ပရဟိတ လူမႈကူညီေရးအသင္း

(ယမန္ေန႕မွအဆက္--)

ေန႕တုိင္း ဘုရားပြဲတြင္ ဇာတ္ပြဲသြားၾကည့္ၾကသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သည္ ေငြေၾကး သုံးစြဲႏိုင္လုိ႕လား ဟုေမးစရာရွိလာသည္။ မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ အခေပးၾကည့္ရေသာ ဇာတ္ပြဲကုိ ပိုက္ဆံမရွိလွ်င္ အခေပးမၾကည့္ပဲ ဆင္ၾကံၾကံကာ ဝင္ၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကံၾကေလသည္။ ထုိနည္းေပါငး္မ်ားစြာထဲမွ မွတ္မိသမွ်ကုိ တင္ျပပါမည္။ အညာျမိဳ႕ေလး၏ ဘုရားပြဲတြင္ နာမည္ၾကီးဇာတ္မ်ားကို ရုံသြင္းျပတုိင္း ရဟန္းပ်ိဳမ်ား ကို၇င္ေလးမ်ားကို အခမဲ့ ဝင္ခြင့္ရွိသည္။ ထုိအခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားမ်ားက ကိုရင္ဟန္ေဆာင္ျပီး အေပၚက သကၤန္းကုိ ေခါင္းလုံေအာင္ျခဳံျပီးလွ်င္ ဇာတ္ရုံထဲဝင္သည္။အထဲေရာက္မွ ျခဳံထားေသာ သကၤန္းကို ေခါက္ျပီး ကိုင္သည္။ အညာ တန္ေဆာင္မုန္းလဆိုသည္မွာ အလြန္ခ်မ္းေအးလွသျဖင့္ အမွန္တကယ္ ကိုရင္းဦးဇင္းမ်ားလည္း သကၤန္းကို ေခါငး္လုံေအာင္ ျခဳံတတ္ၾကသျဖင့္ ထုိအခ်က္ကို ခုတုန္းလုပ္ၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ သိသြားျပီး ဇာတ္ရုံထဲတြင္ ကိုရင္ ဦးဇင္းဝင္တိုင္း ေသခ်ာ ၾကည့္ေတာ့ အတုသမား ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လုပ္လုိ႕မရေတာ့ေပ။

          ေနာက္တစ္နည္းမွာ ဇာတ္ရုံခါးပမ္း ေအာက္သို႕ ေျမၾကီးအား လူဝင္သာရုံတူးဝင္ျခင္း။ ဇာတ္ရုံတြင္း ဝင္ျပီးသူ တစ္ေယာက္ ျပန္ထြက္လွ်င္ လူၾကီးမ်ားကို ထြက္လက္မွတ္ေပးေသာ္လညး္ ကေလးမ်ားကိုမူကား တံဆိပ္တုံးျဖင့္လက္ေမာင္းကို ရိုက္ႏွိပ္ေပးလုိက္တတ္သည္။ ထုိအခါ အကြက္ေခ်ာင္းေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က ထြက္လက္မွတ္ တံဆိပ္ရို္က္ထားသူထံမွ မင္စိုေနတုန္း လက္ခ်င္းထိကာ ေကာ္ပီကူးျပီးဝင္ေလသည္ ။ တစ္ေယာက္ ဝင္ေ၇ာက္ျပီးလွ်င္ အျပင္က သူငယ္ခ်င္းေတြကို အလြယ္ပင္ သြင္းယူႏုိင္ျပီတည္း။ ကေလးဘဝက မိဘနဲ႕ေဝးကာ ဆုိးခဲ့ေတခဲ့ၾကေသာ္လည္း ယုတ္မာေသာ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္ပါ။ အခ်ိဳ႕ဆုိလွ်င္ ယခုအခါ အရာရွိၾကီးမ်ား ပညာတတ္ၾကီးမ်ားပင္ျဖစ္ေနၾကေပျပီ။

          မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ေနေသးေသာ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္အခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေျပာလုိေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေက်ာင္းတြင္ ပဥၥမတန္းမွ ဒႆမတန္းအထိ ေက်ာင္းသားေပါင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိသည္။ အေဆာင္သေဘာမ်ိဳးႏွင့္ မျခားပါ။ ထုိေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ညဘက္ တြင္ ဘုရားရွိခိုးရသည္။ စုေပါင္း ဘုရားရွိခိုးရျခင္းျဖစ္သည္။ အခ်ိန္က်လွ်င္ တန္းစီျပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္လက္အုပ္ခ်ီကာ ေရွ႕ ဘုရားဝတ္ျပဳစာ ရေသာ ေက်ာင္းသားကတုိင္ေပးရျပီး က်န္သူမ်ားက ေနာက္က လုိက္ဆုိရသည္။ ဘုရားဝတ္ျပဳစာသည္ ေတာ္ေတာ္ရွည္လွ်ားရသည့္ၾကားထဲ တုိင္ေပးသူႏွင့္ လုိက္ဆုိရသူတို႕ေၾကာင့္ ႏွစ္ဆ အခ်ိန္ပိုၾကာသြားေစသည္။ ထိုအထဲတြင္ လူမွန္းသိစကတည္းက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတြင္ ဘာသာေရးစာေပးမ်ား သင္အံေလ့က်က္ခဲ့ရေသာ ကၽြန္ေတာ္က ငါးတန္းေက်ာင္းသားပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘုရားရွိခိုးစာကုိ အလြတ္ေနာေက်ေအာင္ ရထားသူျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕က တုိင္ေပးရသည္။ က်န္ေက်ာင္းသားၾကီးမ်ားက ေနာက္က လိုက္ဆုိရသည္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ျဖင့္ ဘုန္းၾကီးစာေတြအမ်ားၾကီးရသျဖင့္ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ၾကီးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်စ္သည္။

          ထိုသုိ႕ဘုရားရွိခိုးတုိင္း  ဘုန္းေတာ္ၾကီးလစ္လွ်င္ က်န္ေက်ာင္းသားအကိုၾကီးမ်ားက ေရွ႕ကတုိင္ေပးေသာ ကၽြန္ေတာ့ကုိ အစအဆုံး မတိုင္ေစပဲ ေက်ာ္ခိုင္းၾကသည္။ ေျခေထာက္နဲ႕ လွမ္းတို႕ျပီး တစ္ဖုံ  မ်က္လုံးျပဳးျပ သြားျဖဲျပျပီးတစ္နည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္ကိုဖိအားေပးသည္။ သူတို႕ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ေက်ာင္းေဆာင္အတြင္းရွိပါက ကၽြန္ေတာ္လည္း မေက်ာ္ရဲပဲ အစအဆုံးတုိင္ေပးရေလသည္။ ဘုရားဝတ္ျပဳခ်ိန္ၾကာေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားၾကီးမ်ားက မၾကိဳက္။ သို႕ေသာ္လည္း ဘယ္သူမွေတာ့ မေျပာရဲပါ။ ေန႕တုိင္းမုိ႕လုိ႕လည္း ျငီးေငြ႕ၾကျခင္းျဖစ္ေပမည္။

          ဒါကို ဘုန္းေတာ္ၾကီး သိလုိ႕ ရိပ္မိလုိ႕လားေတာ့မသိ။ တစ္ေန႕တြင္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးသည္ ဘုရားရွိခိုးေနစဥ္ ေက်ာင္းေဆာင္အတြင္းမွထြက္ျပီး ေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕ ပန္းျခံနားမွ ကပ္ျပီး နားစြင့္ေနသည္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က မသိပါ။ ေက်ာငး္သားၾကီးမ်ားက ဘုန္းၾကီးကို မျမင္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဖိအားေပးေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း နီးရာဓါးေၾကာက္ရသည့္သူျဖစ္သျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးကို ရွာၾကည့္ရာ မေတြ႕သည့္အဆုံး ေက်ာ္သင့္တာေက်ာ္  ျဖတ္သင့္တာျဖတ္ ေဖ်ာက္သင့္တာေဖ်ာက္ တစ္ထုိင္တည္း လက္တန္း အယ္ဒီတာလုပ္ကာ ဘုရားဝတ္ျပဳစာကို အတုိဆုံးအက်ဥ္းခ်ဳံး လုိက္ရေလေတာ့သည္။

          ဘုရားဝတ္ျပဳျပီးသြားသျဖင့္ ေက်ာင္းသားၾကီးမ်ား ပုဆိန္ေပါက္ ရွိခိုးကာ ေဘးဘီကို က်ီးၾကည့္ ေၾကာင္ၾကည့္ ၾကည့္ျပီး ဘုန္းေတာ္ၾကီးကို မျမင္ေတာ့ ရာမမင္းသား တင္ေသာေလးမွ လႊတ္လုိက္ေသာ မွ်ား၏ အဟုန္ျဖင့္ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ထြက္သြားၾကေပေတာ့သည္။

          ရုတ္တရက္ ေက်ာင္းသားမ်ား အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ထြက္လာေသာအခါ ေစာေစာက ေစာင့္ျပီး နားေထာင္ေနေသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမွာ သူေစာင့္ၾကည့္နားေထာင္ေနတာကို မသိေစခ်င္သျဖင့္ ရုတ္တရက္ ၾကံရာမရဘဲ ပန္းျခံထဲမွ ရြက္လွပင္ၾကီးနားတြင္ ရုတ္တရက္ အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ထုိင္ခ်လုိက္ေလေတာ့သည္။ အဲဒါကို  မည္သူမွ် မျမင္လုိ္က္ပါ။ ေနာက္ဆုံးမွထြက္လာေသာ ကၽြန္ေတာ္မွာ ကေလးမ်က္လုံးပီပီ လေရာင္ေအာက္တြင္ ရြက္လွပန္းပင္ျခဳံၾကီးအနီး ထုိင္ေနေသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးကို ျမင္ေလသည္။ သို႕ေသာ္ ဘုန္းေတာ္ၾကီး အျဖစ္ျမင္သည္မဟုတ္ ။ ကိုရင္ေလးတစ္ပါး တစ္ခုခုေၾကာင့္ ပုန္းေနသည္ဟုသာစိတ္က တစ္ထစ္ခ် ထင္ေနသည္။(မွတ္ခ်က္ ။  ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ၾကီး၏ အရပ္အေမာင္းမွာ ပုပု ေသးေသးျဖစ္ပါသည္။ ထုိအရပ္ေၾကာင့္လည္း ဒုတိယံပိ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျဖစ္ရေသးသည္)

          ထုိသုိ႕ထင္ေသာေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိအနားသို႕ လႊားကနဲေျပးကာ ကိုရင္ေလး၏ နားရြက္ကုိ ဆြဲျပီး  ``ဦးဇင္းေရ---  ဦးဇင္းေရ--- ဒီမွာကိုရင္ေလး ဘာလုပ္ေနလဲမသိဘူး---`` ဟုေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္လုပ္ကာ စိတ္ပုတ္ျဖင့္ အခမဲ့ စည္းကမ္းထိမ္းသိမ္းေ၇းဝင္လုပ္ေလသည္။ ဦးဇင္းမွာ လက္ေထာက္ ဆ၇ာေတာ္ ဦးဝိေဝက (ယခု ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္) ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ကုိရင္ေလးမွတ္ျပီး နားရြက္ဆြဲကာ ေခၚလာေသာ္လည္း ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ဘာမွမေျပာပဲ နားရြက္ဆြဲထားေသာ ကၽြန္ေတာ့လက္ကိုသာ ကိုင္ထားျပီးကၽြန္ေတာ္ေခၚရာ လုိက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မ်က္ႏွာကို လုံးဝမၾကည့္မိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ေအာ္သံေၾကာင့္ ေက်ာင္းေအာက္ဆင္းလာေသာ လက္ေထာက္ဆရာေတာ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အျဖစ္ကို လေရာင္ေအာက္တြင္ ျမင္ေလလွ်င္ ရုတ္တရက္ ကမၻာပ်က္သည့္အသံျဖင့္ `` ေဟ့ေကာင္    လႊတ္လို္က္----- ေဟ့ေကာင္   လႊတ္လိုက္  ``ဟု  ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ေလေတာ့သတည္း။  ထုိအခါမွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္ကိုရင္မို႕လုိ႕  ဦးဇင္းက ဒီေလာက္ေအာ္ရတာလဲဟု  ေစ့ေစ့ၾကည့္မိမွ----

          ``အားးး  ပါးးးး  ပါးးးး``

          ကမၻာၾကီးတစ္ခုလုံး  ေဇာက္ထုိုးျဖစ္သြားသည့္အလား---

          ``မသိလုိ႕ပါဘုရား    ---  မသိလုိ႕ပါဘုရား``  ဟု လက္အုပ္ခ်ီ  ေနာက္ဆုတ္  ေနာက္ဆုတ္လုပ္ကာ တစ္ခ်ိဳးတည္း  ထြက္ေျပးရပါေလေတာ့သတည္း။

          (ဘုန္းေတာ္ၾကီးမွာ  နားရြက္ကေလးပြတ္ျပီး  က်န္ခဲ့ေလသည္)

          ေနာက္ေန႕တြင္  ကၽြန္ေတာ္သည္  ဘုန္းေတာ္ၾကီးကို မ်က္ႏွာမဖူးဝန္႕ေအာင္ ေၾကာက္ေနေသာ္လည္း ဘုန္းေတာ္ၾကီးမွာ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သည့္အလား  ျပဳံးျပဳံးရႊင္ရႊင္ျဖင့္ ေမးထူးေခၚေျပာ အလုိလိုက္သျဖင့္သာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္သက္သာရာ ရရေလသည္။

          ေနာက္တစ္ၾကိမ္ျဖစ္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မဟုတ္ပါ။ ၈ တန္းေက်ာင္းသား ခင္ေမာင္ျမင့္ျဖစ္သည္။

ခင္ေမာင္ျမင့္အေၾကာင္းကိုလည္း နည္းနည္းေလာက္ ေဖာ္ေကာင္လုပ္ပါဦးမည္။ သူ ျပည္ခိုင္ျဖိဳး သင္တန္းတတ္ေတာ့ အဲဒီသင္တန္းကို လာေရာက္ မိန္႕ခြန္းေျပာေသာ အရာရွိၾကီးတစ္ဦးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာသားျဖစ္သည္။ သင္တန္းမႈးက ထုိအရာရွိၾကီးအား  `` ဗိုလ္ခ်ဳပ္--  ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႕ ရြာက ကေလးေတြလည္း သင္တန္းမွာပါတယ္``ဟု သတင္းေပးသျဖင့္ ထုိအရာရွိၾကီး ခင္ေမာင္ျမင့္နဲ႕ အျခားကၽြန္ေတာ္ တုိ႕ရြာသားတစ္ဦး သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚေတြ႕ေလသည္။ အလာပ  သလာပ ေမးျမန္းေျပာ ဆုိျပီး  မင္းတုိ႕ဘာေတြလုပ္ခ်င္လဲ ဟုေမးေလရာ  ခင္ေမာင္ျမင့္မဟုတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရြာမွသူ က အခြင့္ေကာင္းရျပီဟု အားတတ္ကာ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ ႏိုင္ငံျခားသြားခ်င္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ အရာရွိၾကီးအမ်ားစုမွာ ႏိုင္ငံျခားမုန္းေသာသူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ထုိအရာရွိၾကီး ႏုိင္ငံျခားမသြားရန္ေျပာ သည္။ ေမာင္ခင္ေမာင္ျမင့္ကို ေမးေလရာ စမုံတံတားၾကီး ေတာ္ေတာ္ပ်က္စီးျပီး အိုေနေၾကာင္း အႏၱရာယ္အလြန္ ရွိေၾကာင္း ျပင္ခ်င္ေၾကာင္းေျပာေလရာ  မ်ားစြာ သေဘာက်ျပီး အဲဒီေနာက္မၾကာမီ စမုံ ျမစ္ကူးတံတားေရာ ပန္းေလာင္ျမစ္ကူးတံတားေရာ ျပင္ဆင္ရန္ အသစ္ေဆာက္ရန္ စီမံကိန္းေပၚလာရာ ေမာင္ခင္ေမာင္ျမင့္၏ ေက်းဇူးမကင္းဟု ကၽြန္္ေတာ္ေတာ့ထင္ပါသည္။

          အႏွီခင္ေမာင္ျမင့္ ၈ တန္းေက်ာင္းသားဘဝကျဖစ္သည္။ တနဂၤေႏြ ေန႕တစ္ေန႕တြင္ ေက်ာင္းပိတ္ သျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား အားေနသလုိ ထုိေန႕တြင္ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းေတာ္ၾကီးမွာ အျခားျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕သို႕ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ ခရီးထြက္ရေလသည္။ေၾကာင္မရွိလွ်င္ ၾကြက္ေသာင္းက်န္းသည္ ဆုိေသာ စကားမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားမ်ားကို ေျပာလုိသည္လားမသိ။ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ေက်ာင္းမွ ထြက္သြားေသာ ကားသံ မွ ၾကားလုိ႕မဆုံးေသး ကျမင္းေၾကာထျပီး ေဆာ့ၾကေလေတာ့သည္။

          လက္ေထာက္ဆရာေတာ္ ဦးဇင္းမွာ အလြန္အေနေအးလွသျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ကစားေနလွ်င္ ေတာ္ရာလြတ္ကင္းရာသြားျပီး စာက်က္ေနတတ္သည္။ ကစားနည္းမွာ မ်က္ႏွာကို မျမင္ေအာင္အဝတ္ျဖင့္စည္းကာ ရိုက္လုိ႕ရေအာင္လုပ္ထားေသာ အဝတ္ထုတ္ျဖင့္ မျမင္ရသူက လိုက္ရိုက္ရသည္။ က်န္သူမ်ားက အသံအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးၾက  ေျပာင္ၾက  ေလွာင္ၾက  မထိတထိ တို႕ထိစဥ္ ရမ္းသမ္းရိုက္လုိက္ေသာ ရိုက္ခ်က္ကို ေရွာင္ၾကရသည္။ အသံမေပးလွ်င္  အဝတ္စည္းထားသူက အသံေပးေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာရသည္။ ပုဆုိးဝတ္ထားလွ်င္ ပုဆိုးကို အသံတိတ္ကပ္ျပီးခၽြတ္သည္ ။ ကၽြတ္သြားရင္ ျပန္မဝတ္ရ။ ဒါက စည္းကမ္း။

          ဒီလိုနဲ႕ကစားရွိန္ျမင့္လာသည္။ ေမာင္ခင္ေမာင္ျမင့္မွာ ပုဆုိးမရွိေတာ့ ။ တစ္ေယာက္က အသံတိတ္ကပ္ျပီးခၽြတ္လုိက္သည္။ သူရုိက္ေတာ့ မထိေအာင္ေရွာင္ႏိုင္သည္။ ထိလွ်င္ လူလဲရမည္။ ထိသူအလွည့္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ပစၥည္းတစ္ခုက်န္ခဲ့လို႕ ေရာက္တဲ့ေနရာက ျပန္လွည့္လာျပီး ယူသည္။ ေက်ာင္းသားေတြက ဘုန္းေတာ္ၾကီး ျပန္လာတာ သိသိျခင္း အလွ်ိဳလွ်ိဳ ေပ်ာက္သြားသည္။ မ်က္စိပိတ္ထားေသာ ေမာင္ခင္ေမာင္ျမင့္သာ အသံတိတ္ေနသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ အသံထြက္လာေအာင္ မခံခ်င္ေအာင္ ေလွ်ာက္ေျပာေနသည္။

          ဘုန္းေတာ္ၾကီးမွာ  အရပ္ၾကီးကလန္ကလား အဝတ္မပါဘဲ ေပါက္တတ္ကရေတြ ေအာ္ေနေသာ  ေမာင္ခင္ေမာင္ျမင့္ကို ျမင္ေတာ့ စိတ္တိုျပီး ေက်ာင္းေပၚက တံျမက္စီး(ျမတံျမက္စီး) ျဖင့္ ရိုက္ေလသည္။ ေမာင္ခင္ေမာင္ျမင့္က ကစားဘက္ထင္ျပီး လက္ထဲက အဝတ္ထုတ္ျဖင့္ ျပန္ထုသည္။ ဘုန္းၾကီးကရိုက္ သူက ျပန္ထုနဲ႕  ``ေဟ့  ေကာင္ထိျပီ  ေဟ့ေကာင္ထိျပီ``ဟု ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ျပီးမွ သူႏိုင္ျပီဟု ေဟးကနဲေအာ္ကာ မ်က္ႏွာမွ အဝတ္ကိုခၽြတ္ျပီး သူ႕ကို အဆက္မျပတ္ရိုက္ေနေသာ ဘုန္းၾကီးကို ကိုရင္ေလး ထင္ကာ ဂ်ိဳင္းမွ ကိုင္ေမွ်ာက္ျပီး ေလထဲတြင္ ေဝွ႕ရမ္းကာ က်ီဆယ္ေလသည္။

          သတင္းၾကားၾကားျခင္း ဦးဇင္းမွာအမွီလိုက္လာေသာ္လည္း သူေရာက္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးမွာ ခင္ေမာင္ျမင့္ လက္ထဲဝယ္ ရဟတ္စီးေနရသည္။

          ``ေဟ့ေကာင္  ခ်----  ခ်   ၊ ေဟ့ေကာင္   ခ်``

          ဦးဇင္းက ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ေတာ့ မွ ခင္ေမာင္ျမင့္မွာ ၾကမ္းျပင္တြင္ အသာခ်လုိက္စဥ္ တရုတ္ကား ထဲမွ အမူးသမားသိုင္းကြက္နင္းသလုိ  ဘုန္းေတာ္ၾကီးမွာ ယိုင္ထုိးေနသည္။ ခင္ေမာင္ျမင့္လညး္ ဘုန္းၾကီးမွန္းသိတာနဲ႕---

          ``ေအာင္မေလးးးး   မသိလုိ႕ပါဘုရားးး   မသိလုိ႕ပါဘုရားးးး  `` လက္အုပ္ခ်ီ ရွိခိုးကာ ေက်ာင္း ျပဴတင္းေပါက္မွ ခုန္ခ် ထြက္ေျပးပါေလေတာ့သတည္း။

ကိုစုိးႏိုင္(ျမန္မာ့အရုဏ္သစ္)

  http://www.facebook.com/groups/Myanma.ArunThit.Org/