ငါ" ကုိ စာလုံးေသးနဲ႔ ေရးၾကစုိ႔
••••••••••••••••••••••••••••••••
ေရွးက ရြာတစ္ရြာတြင္ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ေက်ာင္းထုိင္သည္၊ ေက်ာင္း ဒကာက ေန႔စဥ္ ဆြမ္းကြမ္း တာဝန္ယူသည္။ ေက်ာင္းဒကာသမီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဆြမ္းပုိ႔သြားသည္။ ေက်ာင္းေရာက္ ဆြမ္းကပ္ၿပီး ဘုန္းႀကီးႏွင့္ ႏုတ္ဆက္ စကားေျပာၾကသည္။ ေက်ာင္းးဒကာသမီးမွ ေက်ာင္းထုိင္
ဘုနု္းႀကီးအား ေမးပါသည္။
‘ေက်ာင္းႀကီးက ေကာင္းလုိက္တာ ဘယ္သူေက်ာင္းလဲဘုရား’
“ငါ့ေက်ာင္းေပါ့ .. ငါေဆာက္ထားတာ”
“ေက်ာင္းထဲမွာရွိတဲ့ ေရကန္ကလည္း ေရပန္းေတြ ေဝေဝဆာလုိ႔ လွလုိက္တာ ဘယ္သူလုပ္ထား တာလဲ ဘုရား”။
“ငါ့ ေရကန္ေပါ့ .. ငါတူးထားတာ”
“ပန္းျခံကလည္း ပန္းမ်ဳိးစုံ..လွလည္းလွ ၊ ဘယ္သူပန္းျခံပါလဲ”
“ငါ့ ပန္းျခံေပါ့ ၊ ငါစုိက္ထားတာ။”
“ဘုန္းႀကီး .. ဘာလုိ႔ ဘုန္းၾကီးဝတ္တာလဲဘုရား”
“နိဗၺာန္ ရခ်င္လုိ႔ေပါ့”
“နိဗၺာန္လုိခ်င္လုိရင္ ငါ ကုိမႀကဳိက္နဲ႔”
ထုိသုိ႔ေျပာၿပီး ေက်ာင္းဒကာသမီး ျပန္သြားသည္။ ဘုန္းႀကီး စိတ္ဆုိးၿပီး က်န္ရစ္သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းဒကာႀကီး ေက်ာင္းေရာက္လာေသာအခါ .. ထုိအေၾကာင္းကုိ တုိင္တန္းသည္။ ေက်ာင္းဒကာ ႀကီးသည္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သမီးကုိ အက်ုဴိးအေၾကာင္း ေမးၾကည့္ေသာအခါ.. သမီး က ရွင္းျပ၏။
“ အေဖတုိ႔ ဘုန္းႀကီး နိဗၺာန္လုိခ်င္လုိ႔ ဘုန္းႀကီးဝတ္တယ္ေျပာတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ သူေျပာသမွ် စကားလုံးတုိင္းက “ငါ” ခ်ည္းပဲ ၊ ငါ့ေက်ာင္း၊ ငါ့ေရကန္၊ ငါပန္းျခံ ဘာညာနဲ႔ ဒီေလာက္ “ငါ” စြဲ ျပင္းထန္းေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္ နိဗၺာန္ရနုိင္မလဲ ။ ဒါေၾကာင့္ သမီးက.. နိဗၺာန္လုိခ်င္ရင္ “ငါ” ကုိ မႀကဳိက္နဲ႔လုိ ေျပာခဲ့တာ ေဖေဖ”။
ဤပုံျပင္လို ငါစြဲဖုိ႔ အားထုတ္ေနၾကေသာ ဘုန္းႀကီးမ်ား ကုိယ္တုိင္က တငါငါ ျဖစ္ေနၾကသျဖင့္ လူေတြဆုိလွ်င္ကား ေျပာဖြယ္ မလုိေတာ့ေပ။ ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံး ငါစြဲေတြ သိပ္ျပင္ထန္းလြန္၏။
တငါငါ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ငါ ..ေတာ္သည္ ၊ငါ. . တတ္သည္၊ ငါ .. ျမင္သည္၊ ငါ ..ပညာတတ္သည္၊ ငါ.. အထက္တန္းၾကသည္၊ ငါ.. ေငြရွိသည္၊ ငါ..အိမ္ရွိသည္၊ ငါ..ကားရွိသည္၊ ငါ့အိမ္က.. သူ႔အိမ္ထက္ ႀကီးသည္၊ လွသည္၊ ငါ့ကားက သူ႔ကားထက္ေကာင္းသည္ ၊ ေဈ းႀကီးသည္။ ငါက ဘယ္ႏုိင္ငံေရာက္ဖူးသည္ စသည္ျဖင့္ ငါခ်င္း ယွဥ္ၾက ၿပဳိင္ၾက၏၊ အခ်ဳိ႕က မိဘႏွင့္ ေျခရာတုိင္းသည္၊ အခ်ဳိ႕က ဆရာႏွင္ ပခုံးျခင္းယွဥ္သည္၊ မိဘဆရာကုိပင္ ယွဥ္ၿပီ ဆုိေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ လူပင္ မထင္ေတာ့။
ေလာက၌ ငါစြဲျပင္းထန္၍ ငါႀကီးလွ်င္ ၾကီးသေလာက္ ဒုကၡေရာက္ၾကရ၏ ၊ ဟစ္တလာသည္ ငါစြဲႀကီး ခဲ့သျဖင့္ ဂ်ဴးေတြ သန္းႏွင့္ခ်ီ အစုလုိက္ အျပဳံလုိက္ အသတ္ခံရ၏ ၊ အရင္းရွင္တုိ႔ ငါႀကီးမႈ႕ေၾကာင့္ ကြ်န္မ်ား ဆင္းရဲတြင္းနက္ခဲ့ရ၏။ ကြန္ျမဴနစ္တုိ႕၏ ငါ အစြဲႀကီးမႈေၾကာင့္ အခ်ဳိ႕ႏုိင္ငံ ၊အခ်ဳိ႕ လူမ်ဳိးမ်ား ဒုကၡပင္လယ္ေဝခဲ့ရ၏။ ဆုိရွယ္လစ္တုိ႔၏ ငါႀကီးမႈေၾကာင့္ အခ်ဳိ႕ႏုိင္ငံ မြဲျပာက်ခဲ့ရ၏၊ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ အခ်ဳိ႕ဘာသာေရး ဆရာတုိ႔၏ ငါႀကီးမႈေၾကာင့္ ဘာသာေရးစစ္ပြဲမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့ဘူး၏။ ေတြးရဲစရာ မရွိေလာက္ေအာင္ပင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ “ငါ” ေပတကား။
ငါ.. ဟူေသာမာန္သည္ အေတာ္ခက္၏ ။ အယုတ္ ၊ အလတ္၊ အျမတ္ လူတန္းစား အားလုံးမွ ျဖစ္တတ္၏၊ ရာထူး ဂုဏ္သိရ္ စည္းစိမ္ ပညာ စသည္ ယုတ္ႏွိမ့္သူကလည္း ငါမာန္ျဖစ္တတ္၏၊ “ေလာကမွာ ငါလုပ္မွ ငါစားရတာ သူတုိ႔ရွိေတာ့ေကာ ငါက ဘာဂရုစိုက္မွာတုန္း” ဟု အန္မတုႏုိင္ေသာ္လည္း ငါမာန္ျပဳ လွ်က္ပင္ ရွိ၏။
ရာထူးစသည္ လူလတ္တန္းစားကလည္း ငါမာန္ရွိ၏၊ “ သူတုိ႔ေလာက္ေတာ့ ငါလည္းရွိတာပဲ။ ဇီးကြက္ ေလာက္ေတာ့ ငွက္တုိင္းလွရဲ့”ဟု သူမ်ားႏွင့္ ပခုံယွဥ္ၾက၏။
ရာထူးစသည္ သူမ်ားထက္သာလြန္သူ အထက္တန္းစား လူတန္းစာကလည္ ငါမာန္ရွိသည္ “ ငါလုိလူ ဇမၺဴရွိေသးလား”ဟု ေဆာင့္ၾကြားၾကြား ခက္ေထာင္ေထာင္ မာန္ေစာင္၏ ။ ထုိကဲ့သုိ႔ မာန္ေထာင္သူမ်ား အနက္ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးမ်ား အဂၤလိပ္စာတတ္သူမ်ားက သူမ်ားထက္ ငါပုိႀကီးသည္ဟုထင္၏။ အဘယ္ ေ ၾကာင့္ဆုိေသာ္ “ငါ” ဟူေသာ “I” ကုိ အျမဲတမ္းစာလုံး ႀကီးႀကီးႏွင့္ေရးၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။
ငါမာန္ကုိ တတ္ႏုိင္သမွ် ခ်ဳိးႏွိမ္သင္၏၊ ငါမာန္ရွိလွ်င္ လူက်င့္ဝတ္ အေျခခံ မဂၤလာတရား ပ်က္ျပား၏။ အထူးသျဖင့္ နိဝါတာမဂၤလာပ်က္၏။
မွန္ပါသည္။
ငါ..မာန္ရွိေနသူသည္ အဘယ္မွာလွ်င္ မိမိကုိယ္မိမိ ႏွိမ့္ခ်ႏုိင္ပါမည္နည္း။ နိဝါတမဂၤလာပ်က္လွ်င္ ဂါရဝမဂၤလာလည္း ပ်က္စီးေတာ့၏ ။ မိိမိကုိယ္ကုိ မႏွိမ္ခ် သူသည္ အဘယ္မွာလွ်င္ သူတစ္ပါးကုိ ရုိေသႏုိင္ပါအံ့နည္း။ ထုိမဂၤလာႏွစ္ပါး မရွိလွ်င္ မိမိအေပၚ ဂုဏ္ေက်းဇူးမ်ားေသာ ဆရာသမားကို ပင္လွ်င္ ပခုံးခ်င္းယွဥ္မည္ျဖစ္၍ ပညာရွိကုိ မွီဝဲ ဆည္းကပ္ျခင္ ဟူေသာ ပ႑ိတာနဥၥ ေသဝနာဟူေသာ မဂၤလာ အဘယ္မွာရွိေတာ့အံနည္း။ ဤသုိ႔ စသည္ျဖင့္ အျခား မဂၤလာမ်ားလည္း ပ်က္စီးစရာ ျဖစ္လာေတာ့သည္။
မာန္ရွိသူတုိ႔၏ မာန္မာန တက္ပုံကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးအစားစားျဖစ္၏။ တခ်ဳိ႕က ဇာတိမာန္ တက္သည္၊ အမ်ဳိးေကာင္းျခင္းအတြက္ မာန္မာနတက္ျခင္းကုိဆုိလုိပါသည္။ ယခုေခတ္မွာ အေတာ္အတန္ အမ်ဳိးေကာင္း သူေတြရွိပါသည္။ သုိ႕ေသာ္ မာန္တက္ေလာက္ေအာင္ ဟန္ႀကီးပန္ႀကီးလုပ္ ေလာက္ေအာင္၊ ေျချဖား ေထာက္ေလာက္ေအာင္ အမ်ဳိးေကာင္းသည္ေတာ့ မဟုတ္ႏုိင္ပါ။ အမ်ဳိးေကာင္းသည္ပင္ဆုိဦးေတာ့ အမ်ဳိးျမတ္သူက မာန္မာန မတက္ဘဲ ညက္ညက္ေညာေညာ အေျပာ ခ်ဳိကာ အရာရာမွာ လုိက္ေလွ်ာပါမူ ၊ ေအာက္တန္းက်သူတုိ႔က ပိုမုိခ်စ္ခင္ ၾကည္ညဳိေလးစားၾကေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ဇာတိမာန္ မတက္ျဖစ္ေအာင္ သတိေဆာင္သင့္ပါသည္။
စည္းစိမ္ဥစၥာရိွသူတုိ႔က ဓနမာန္တတ္ၾကသည္ တခ်ဳိ႕ပစၥည္းေပါမ်ားေပမယ့္ ပစၥည္းနည္းပါး သူႏွင့္အတူမသြားႏုိင္၊ အတူမစားႏုိင္၊ အတူစကားမေျပာႏုိင္ေလာက္ေအာင္ မကုန္မခန္း ေပါးမ်ား သည္ကား မဟုတ္ၾကပါ။ ပစၥည္းရွိသူတုိ႔အေနႏွင့္ ဆင္းရဲ့သားတုိ႔အေပၚမွာ သေဘာထားႀကီးႀကီးထား ၍ သနားၾကင္နာ ဂရုဏာသက္မည္ဆုိလွ်င္ သာ၍ပင္ဂုဏ္ရွိပါ၏။ ဓနရွင္တုိ႔၏ ရႊင္ျပဳံးေသာ မ်က္ႏွာ ခ်ဳိသာေသာ စကားလုံးမ်ားသည္ ဆင္းရဲသားတုိ႔အတြက္ အျမိန္ရွက္ဆုံး မျမဳိက္ေဆး တစ္မ်ဳိးပင္ ျဖစ္ပါ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရွးက ဒါနကုသို္လ္ အက်ဳိးေပး၍ ရရွိေသာ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကုိ ေနာက္သံသရာ မ်ဳိးႏြယ္ ေအာက္က်ဖုိ႔အေၾကာင္း မေကာင္းေသာမာန မျဖစ္ၾကဘဲ ဓနရွင္ပီပီ တည္ၾကည္ေသာ စိတ္ထားျဖင့္ အမ်ား၏ ကုိးစားရာျဖစ္ေအာင္ ႀကဳိးစား၍ ဓနမာန္ကုိ ခ်ဳိးႏွိမ္သင့္ပါသည္။
စာေပတတ္ကြ်မ္းသူ ၊ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ပညာတတ္ကြ်မ္းတုိ႔မွာ ပညာမာန္မာနရွိတတ္၏။ ပညာတတ္လွ်င္ မိမိမပညာျဖင့္ သင့္၊မသင့္ ေတာ္ မေတာ္ ခ်ိန္ဆ၍ သူမ်ားအက်ဳိ္းလည္ေဆာင္ကာ မိမိအက်ဳိးလည္း ေအာင္ႏုိင္သည္ကုိ ရည္မွန္းၿပီး လူေလာက ေကာင္းက်ဳိးကုိသာ ထမ္းေဆာင္သင့္ ပါလွ်က္ ပညာကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ မာန္တက္ေနမည္ဆုိပါလွ်င္ စင္စစ္ ရွက္ဖြယ္ျဖစ္ပါသည္။ မိမိမွာ အေၾကာင္းမညီညြတ္၍ ပညာမသင္ၾကားရသူမ်ား အေပၚ ေမာက္မားဝါၾကြား ေနမည့္အစား သနားၾကင္နာ ကရုဏာသက္၍ တစ္ဆင့္သင္ျပ ေပးေသာအားျဖင့္ ပညာမာန္ကုိ ခ်ဳိးႏွိမ္သင့္ပါသည္။
ရုပ္ရည္အဆင္း လွပျခင္းကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ အလွမာန္ တတ္တတ္ၾက၏၊။ တကယ္ေတာ့ “ရုပ္ေရ အဆင္းလွပျခင္းကာ ၊ အုိမင္းေနာက္ဆုံးရွိေျခ၏” ဆုိသည့္အတုိင္း အလွသည္ ထာဝရ မဟုတ္ “ တစ္ေန႔ေန႔ရယ္နဲ႔ တေရြ႕ေရြ႕ ယြင္းယုိ ၊ ေနာက္ကုိေတာ့ ျပန္မပ်ဳိသည္ ၊ ေရွကုိသာ အုိျမဲ” ျဖစ္ပါ၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ ေဒါသကင္းစင္ စိတ္ၾကည္လင္၍ တခဏတာ လွပေနျခင္းအေပၚ အလွမာန္တက္ မေနသင့္ ၾကေပ။
မာန္မာနႀကီးသျဖင့္ သာကီဝင္ေတြ ထီက်ဳိးစည္းေပါင္ ႏုိင္ငံေပ်ာက္ လူမ်ဳိးျပဳန္းခဲ့ရသည္ကုိသံေဝဂ ရသင့္ပါ၏။ ငါမာန္သည္ ေလာကီလူသား မဆုိထားႏွင့္ ဈာန္အဘိညာဥ္ တန္ခုိးရွင္ အႏုရုဒၶါ ကုိယ္ ေတာ္ျမတ္ကိုပင္ အထက္မဂ္ရဖို႔အေရးမွာ ငါမာန္္ကာ အဆီးအတား အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ခဲ့ေသး၏။ ငါဈာန္ရသည္၊ ငါအဘိညာဥ္ရသည္ ဟုေျပာရာ၌ပင္ မာန္ပါေသာ “ငါ” ကုိျဖဳတ္၍ ဆက္လက္ အားထုတ္ရန္ အရွင္သာရိပုတၱရာ ေဆြးေႏြးျပသည့္အတုိင္း ငါစြဲကင္း အားထုတ္မွ အထက္တရားကို ရရွိသြားခဲ့ပါသည္။
ငါ မာန္ႀကီးသူအေနျဖင့္ အရွင္သာရိပုတၱရာ၏ ငါမာန္မရွိပုံကုိလည္း ေလ့လာ ၾကည္ညဳိ အတုယူသင့္ပါ၏။ ရွင္သာရိပုတၱရာသည္လက်္ာရံ ပထမအဂၢသာဝက ဥာဏ္ ပညာအႀကီးဆုံး ျမတ္စြာဘုရား၏ ညာလက္ရုံး တပည့္ႀကီးျဖစ္ေတာ္မူ၏။ သို႔ေပမယ့္ တစ္ေန႕႔မွာ သကၤန္းစြန္း မညီညာ၍ ညႊန္ျပ ေလွ်ာက္ထားေသာ ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္ သာမေဏငယ္ကုိ ‘ေနာင္လည္း ခုလုိအဆင္မေျပတာျမင္ ေတြ႕လွ်င္ ေျပာဆုိညႊန္ျပပါရန္ ပန္ၾကား၍ သာမေဏ ငယ္ေလးမ်ားကအစ ဘယ္သူဘဲျဖစ္ျဖစ္ အျပစ္ ကုိညႊန္ျပကာ ဆုိဆုံးမလွ်င္ ေက်းဇူးတင္ပါမည့္ အေၾကာင္း ေျပာဆုိလိုက္နာ က်င့္သုံးသြားပါ၏။
ဘုရားရွင္ကိုလည္း အတုယူ အားက်သင့္ပါ၏။ ဘုရားရွင္ ဘုရာျဖစ္ၿပီးစအခ်ိန္တြင္ “ ဆရာမရွိဘဲ ေနလွ်င္ မသင့္ေတာ္ေပ ငါသိထားသည့္ တရားဓမၼကုိ ဆရာတင္ အေလးအျမတ္ျပဳ၍ ငါေနမည္” ဟု တရားေတာ္ကုိ ဆရာတင္၍ တရားေတာ္အတုိင္း ေနထုိင္က်င့္သုံးသြားပါ၏။
အခ်ဳပ္ဆုိရေသာ္ - ဓနရွင္၊ ပညာရွင္မ်ားအေနျဖင့္
တုိေတာင္းလွသည့္ ဘဝတသက္တာမွာ ဓနမာန္ ၊ ပညာမာန္ျဖင့္ ငါ..ငါ..ငါ..ဟု ငါစြဲျဖင့္ အမ်ားအျမင္ကပ္ေအာင္ ဝါၾကြား ႏွလုံးေလပင့္ ဘဝင္ျမင့္သည့္ စိတ္ထားမ်ဳိးမထားဘဲ၊ မိမိ၏ဓန မိမိ၏ပညာမ်ားကုိ အမ်ားအက်ုဳိးရွိေအာင္ က်ဳိးစားသင့္ေပသည္။
ဆရာေတာ္ဦးနႏၵသီရီ
No comments:
Post a Comment