သူရဲေကာင္းမျဖစ္ခ်င္သူ

 

 

သူရဲေကာင္း မျဖစ္ခ်င္သူ

သမီးကို သူငယ္ခ်င္းေတြက "အဆင့္၂၃"လို႔ ေခၚၾကတယ္။ သမီးတို႔အခန္းမွာ အတန္းသားေပါင္း(၅ဝ)ရွိတယ္။ စာေမးပဲြေျဖတိုင္း အဆင့္၂၃မွာ သမီးအၿမဲတမ္း ရွိေနခဲ့တယ္။ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အဆင့္၂၃ဆိုတဲ့အေခၚဟာ သမီးရဲ႕နာမည္ေျပာင္တစ္ခုျဖစ္လာခဲ့သလို သမီးကလည္း အလယ္အလတ္ေက်ာင္းသူအဆင့္မွာပဲ ရွိေနခဲ့တယ္။ ဒီအေခၚက ကၽြန္မတို႔နားထဲ အဝင္ရခက္ေပမယ့္ သမီးကေတာ့ ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံပါတယ္။

ကုမၸဏီက ပဲြေပ်ာ္ရႊင္ပဲြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြနဲ႔ မိတ္ဆံုစားပဲြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ တျခားမိသားစုေတြက သူတို႔ရဲ႕ "စူပါ့"သားသမီးေတြအေၾကာင္း ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားေျပာတဲ့အခါ သူကေတာ့ ႏႈတ္ဆိတ္ေနရေၾကာင္း ကၽြန္မအမ်ဳိးသားက မၾကာခဏညည္းပါတယ္။ တျခားလူရဲ႕သားသမီးေတြက ေက်ာင္းစာမွာထူးခၽြန္ၾကသလို တျခားအရာေတြမွာလည္း ထက္ျမက္ၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္က "အဆင့္၂၃သမီးေလး"မွာေတာ့ ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားဖို႔ ဘာမွမရွိခဲ့ပါဘူး။

ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြေတြမွာ အတတ္ပညာအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေဖာ္ထုတ္ျပတတ္ၾကတဲ့ ကေလးေတြကို သူအားက်ေၾကာင္း ကၽြန္မအမ်ဳိးသားက ေျပာပါတယ္။ သတင္းမွာ (၉)ႏွစ္အရြယ္ကေလး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတက္ေၾကာင္းကို ေၾကညာေတာ့ သူေၾကကဲြစြာနဲ႔ "သမီးက ဘာျဖစ္လို႔ သူတို႔လို ထူးျခားတဲ့ကေလး မဟုတ္ရတာလဲ?" လို႔ေမးေတာ့ သမီးက "ေဖေဖက ထူးျခားတဲ့ေဖေဖ မဟုတ္လို႔ေပါ့"လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားကိုၾကားေတာ့ ကၽြန္မရယ္မိတယ္။

အထိမ္းအမွတ္ေန႔တစ္ေန႔မွာ ေဆြမ်ဳိးအေပါင္းေဖာ္ေတြစုၿပီး ကၽြန္မတို႔ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ စကားစျမည္းေတြေျပာၾကရင္းက သူ႔သားသမီး၊ ကိုယ္သားသမီးအေၾကာင္းနား ေရာက္ကုန္ေတာ့ ကေလးေတြကိုေခၚၿပီး သူတို႔ရည္မွန္းခ်က္အေၾကာင္း ေျပာခိုင္းၾကတယ္။

ကေလးေတြက စႏၵယားပညာရွင္၊ ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ စတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ကို ေျပာျပၾကတယ္။ (၄)ႏွစ္ခဲြအရြယ္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ကေတာင္ ႀကီးလာရင္ တီဗီအစီအစဥ္ တင္ဆက္သူလုပ္မယ္ဆုိလို႔ လူေတြက လက္ခုပ္တီးခဲ့ၾကတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕(၁၂)ႏွစ္သမီးေလးကေတာ့ သူ႔ေဘးက ေမာင္ငယ္၊ ညီမငယ္ေတြကို ပုဇြန္ခြာေပးလိုက္၊ ထမင္းဟင္းခံြေပးလိုက္နဲ႔ သူ႔ရည္မွန္းခ်က္ကို ေျပာဖို႔ေတာင္ မအားလပ္ခဲ့ပါဘူး။

ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ကို မေျဖသူထဲမွာ သမီးတစ္ေယာက္ပဲက်န္တာကို အားလံုးသတိထားမိေတာ့ သူ႔ကို အတင္းအက်ပ္ေမးၾကတယ္။ တေလးတစားနဲ႔ သူ ျပန္ေျဖခဲ့ပါတယ္။

"ႀကီးလာရင္ သမီးျဖစ္ခ်င္တဲ့ ပထမရည္ရြယ္ခ်က္က မူႀကိဳေက်ာင္းမွာ ဆရာမလုပ္ဖို႔ပါ။ ကေလးေတြနဲ႔ ဆိုမယ္၊ ကမယ္၊ ကစားမယ္"

လူႀကီးေတြက သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ကို အားတုံ႔အားနာလက္ခံၾကၿပီး ဒုတိယရည္ရြယ္ခ်က္ကို အလ်င္စလို ေမးၾကျပန္တယ္။

"သမီးရဲ႕ဒုတိယရည္ရြယ္ခ်က္က မီးဖိုေခ်ာင္ခါးစည္းေလးပတ္ၿပီး မီးဖိုထဲဝင္ခ်က္ျပဳတ္တဲ့ အိမ္ရွင္မ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္သားသမီးေတြကို ပံုျပင္ေျပာျပမယ္။ သူတို႔ေလးေတြနဲ႔ ဝိုင္းဖဲြ႔ၿပီး ဝရံတာမွာ ၾကယ္ေလးေတြကို ေငးေမာမယ္"

သမီးရဲ႕စကားကိုၾကားေတာ့ ေဆြမ်ဳိးေတြက တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ သူ႔ေဖေဖ ကၽြန္မအမ်ဳိးသားကေတာ့ ေနရထိုင္ရ ခက္ေနတာေပါ့။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ "သမီးကို မူႀကိဳေက်ာင္းဆရာမနဲ႔ပဲ ငါတို႔ေက်နပ္ရေတာ့မလား? အလယ္အလတ္ ေက်ာင္းသူအဆင့္နဲ႔ပဲ ငါတို႔ ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနရေတာ့မလား"လို႔ အမ်ဳိးသားက သက္ျပင္းတခ်ခ်နဲ႔ ညည္းပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔လည္း အႀကံဉာဏ္အမ်ဳိးမ်ဳိးသံုးၿပီး သမီးအဆင့္တက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္မွာ ဆရာမေခၚသင္တာ၊ အခ်ိန္ပိုတက္ေစတာ၊ လိုအပ္တဲ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာစာအုပ္ေတြကို ဝယ္ခဲ့ပါတယ္။ သမီးကလည္း လိမၼာၿပီး ကၽြန္မတို႔စကားကို နားေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ ကာတြန္းစာအုပ္လည္း မဖတ္ေတာ့ပါဘူး။ စကၠဴေတြနဲ႔ ပန္းေတြမညႇပ္ေတာ့ပါဘူး။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း တေရးတေမာလည္း မအိပ္ေတာ့ပါဘူး။

သမီးဟာ အေမာပန္းလြန္တဲ့ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္လို ဒီသင္တန္းကေန ဟိုသင္တန္း၊ ဒီစာအုပ္ကေန ဟိုစာအုပ္ မနားမေနလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ကိုယ္ခံအားက ဒါေတြကို မခံႏိုင္ေတာ့ သမီးေလး အျပင္းဖ်ားခဲ့ပါတယ္။ ေဆးေတြသြင္း ကုတင္ေပၚလဲေနရသည့္တိုင္ ေတာင့္ခံၿပီး ေက်ာင္းစာေတြကို သူလုပ္ခဲ့လို႔ ေနာက္ဆံုးမွာ အဆုတ္ေရာင္ေရာဂါပါ အဆစ္ရလိုက္တယ္။ ေရာဂါေပ်ာက္ေတာ့ သမီးရဲ႕ဝဝလံုးလံုး မ်က္ႏွာက တဝက္ေလာက္ ပိန္က်သြားခဲ့တယ္။ စာေမးပဲြေျဖေတာ့လည္း သမီးရဲ႕အဆင့္က(၂၃)က မတက္ခဲ့ေတာ့ ကၽြန္မတို႔မွာရယ္ရမလို ငိုရမလိုျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။

သမီးအတြက္ အာဟာရေတြတိုး၊ အားေပးမႈေတြတိုးၿပီး ကၽြန္မတို႔ ႀကိဳးစားစမ္းသပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သမီးရဲ႕မ်က္ႏွာက ပိုၿပီးျဖဴဖပ္ေလ်ာ့ရဲလာခဲ့တဲ့အျပင္ စာေမးပဲြဆိုတဲ့အသံၾကားတာနဲ႔ အစာစားမဝင္၊ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘဲ ေခၽြးစီးပါျပန္လာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အတန္းထဲကအဆင့္(၃၃)အျဖစ္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ကို ဆြံအသြားေစခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္မနဲ႔ကၽြန္မအမ်ဳိးသားက တက္တက္ၾကြၾကြလုပ္ခဲ့တဲ့ ပ်ိဳးပင္သန္မာႀကီးထြားေရးလႈပ္ရွားမႈကို အသံတိတ္ ရပ္နားလိုက္ေတာ့တယ္။ သမီးေလးကို ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္လာေအာင္ ကာတြန္းဆဲြတဲ့အခြင့္အေရး ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ "ကေလးရုပ္စံုစာေစာင္"ေတြ ဖတ္ခြင့္ေပးလိုက္တယ္။ အိမ္တစ္အိမ္လံုး ရက္အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားခဲ့ပါတယ္။ သမီးေလးရဲ႕အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ရင္နာသနားမိေပမယ့္ သူ႔အမွတ္၊ သူ႔အဆင့္အတြက္ ကၽြန္မတို႔သက္ျပင္းခ်ခဲ့ရပါတယ္။

ရံုးပိတ္ရက္မွာ အေဖာ္တစ္သိုက္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ေပ်ာ္ပဲြစားထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ လူတိုင္းက ကိုယ္အပိုင္ဆံုး အစားအေသာက္ေတြ လုပ္ၿပီး သားသမီး၊ လင္ေယာက္်ားေတြပါေခၚခဲ့ၾကတယ္။ တစ္လမ္းလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး၊ သူ႔သားမီးက သီခ်င္းဆို၊ ကိုယ့္သားသမီးက ကနဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕သမီးကေတာ့ မိဘေတြကိုမ်က္ႏွာ မပြင့္ေစခဲ့ပါဘူး။ တျခားကေလးေတြ ကတာဆိုတာကိုပဲ ေဘးကေန လက္ခုပ္တီးအားေပးေနခဲ့ၿပီး မၾကာခဏဆိုသလို အစားအစာထားရာကို ေျပးသြားၿပီး ေစာင္းသြားတဲ့ ပန္းကန္ေတြကို လိုက္စီလိုက္၊ အခ်ဳိရည္ဖုံးေတြ လိုက္ဖံုးလိုက္၊ ဟင္းရည္ေပေနတဲ့ စားပဲြခံုကို သုတ္လိုက္ဆိုသလို သူ႔ဟာနဲ႔သူ အိမ္ရွင္မေလးတစ္ေယာက္လို အလုပ္မ်ားေနခဲ့ပါတယ္။

ေပ်ာ္ပဲြစားေနတုန္း မေတာ္တဆမႈတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ပါ ... တစ္ေယာက္က သခ်ာၤစူပါ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က အဂၤလိပ္စာစူပါ.. ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္က ပန္းကန္ထဲက မုန္႔တစ္ခ်ပ္ကိုလုယူရင္း သူလည္း လက္မလြတ္ႏိုင္၊ ကိုယ္လည္း လက္မလြတ္ခ်င္ ျဖစ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ လူႀကီးေတြက တျခားမုန္႔ေတြနဲ႔ေခ်ာ့လည္း ကေလးႏွစ္ေယာက္က ေခါင္းမာေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ သမီးေလးကပဲ ေခါင္းပန္းလွန္ၿပီး တင္းမာတဲ့လုယက္ပဲြကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အဆံုးသတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။

အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ကားလမ္းပိတ္က်ပ္ေနခဲ့လို႔ ကေလးတခ်ဳိ႕ မေနႏိုင္၊ မထိုင္ႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီကေလးေတြကို သမီးက ရယ္စရာဟာသေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုေျပာျပၿပီး ထိန္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ အစားအစာထုပ္တဲ့ ေရာင္စံုစကၠဴေတြကို အသံုးျပဳၿပီး တိရစာၦန္ပံုေလးေတြ သမီးညႇပ္ေပးေတာ့ ကေလးတစ္သိုက္ ေပ်ာ္ရႊင္ဝမ္းသာခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ ကားေပၚဆင္းၾကေတာ့ ကေလးတိုင္းရဲ႕လက္ထဲမွာ အရုပ္ေလးေတြ ကိုယ္စီကိုင္လို႔.... သမီးကိုေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အထပ္ထပ္ေျပာတဲ့ စကားကိုၾကားေတာ့ သူ႔ေဖေဖ ကၽြန္မအမ်ဳိးသားက ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားဟန္နဲ႔ ၿပံဳးမိခဲ့ပါတယ္။

စာေမးပဲြေတြေျဖၿပီးေနာက္ သမီးအတန္းပိုင္ဆီက ကၽြန္မတို႔ဖုန္းရခဲ့တယ္။ ပထမဆံုးသိရတာက သမီးေလးရဲ႕အဆင့္ဟာ အလယ္အလတ္မွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ထူးဆန္းတဲ့အရာတစ္ခု သူေျပာျပခ်င္တယ္လို႔ အတန္းပိုင္ဆရာမက ေျပာပါတယ္။ ဒါဟာ သူ႔စာသင္သက္ အႏွစ္(၃ဝ)အတြင္းမွာ ပထမဆံုးႀကံဳရတဲ့ အထူးအဆန္းပါတဲ့။ အဲဒါကေတာ့ စာေမးပဲြေျဖတဲ့ ဘာသာရပ္တစ္ခုမွာ အပိုေမးခြန္းတစ္ခု သူထည့္ေမးခဲ့တယ္။ အဲဒီေမးခြန္းက "ဒီအတန္းထဲမွာ ဘယ္သူကို အႏွစ္သက္ဆံုးလဲ? ဘာေၾကာင့္လဲ?" ဆိုတာပဲျဖစ္တယ္။

သမီးကလဲြလို႔ တစ္တန္းလံုးက အဲဒီေမးခြန္းမွာ သမီးရဲ႕နာမည္ကိုေရးခဲ့ၾကတယ္လို႔ အတန္းပိုင္ကေျပာပါတယ္။ သမီးနာမည္ေရးရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းတခ်ဳိ႕က --- ကူညီတတ္လို႔၊ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရလို႔၊ စိတ္မဆိုးတတ္လို႔၊ ေပါင္းသင္းရတာလြယ္လို႔ စတာေတြျဖစ္တယ္။ အမ်ားဆံုးေရးၾကတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက-- ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ၿပီး ရယ္စရာေတြ ေျပာတတ္လို႔ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားအမ်ားက သူ႔ကိုအတန္းေခါင္းေဆာင္ တင္ေျမႇာက္ဖို႔ ေတာင္းဆိုေၾကာင္း အတန္းပိုင္ဆရာမက ေျပာပါတယ္။

"ရွင္တို႔ရဲ႕သမီးေလးက ေက်ာင္းစာမွာ သာမန္အဆင့္ပဲဆိုေပမယ့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးမွာေတာ့ ထက္ျမက္ထူးခၽြန္လွပါတယ္" လို႔ ဆရာမက ေျပာပါတယ္။

ကၽြန္မက သမီးေလးကို "သမီးေလး...အတန္းထဲမွာ သူရဲေကာင္းျဖစ္ေတာ့မယ္"လို႔ စေနာက္ေတာ့ ဆြယ္တာထိုးေနတဲ့သမီးေလးက ေခါင္းငဲ့စဥ္းစားၿပီး စိတ္ပါပါနဲ႔ေျပာပါတယ္။

"ဆရာမက ေျပာဖူးတယ္.... သူရဲေကာင္းေတြ လမ္းျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့အခါ ေဘးကေန လက္ခုပ္တီးေပးတဲ့လူရွိရမယ္တဲ့.... ေမေမ သမီး သူရဲေကာင္းမျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ေဘးကေနၿပီး လက္ခုပ္တီးေပးတဲ့လူပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္" လို႔ ညင္ညင္သာသာနဲ႔ ေျပာေတာ့ သမီးရဲ႕စကားကိုၾကားေတာ့ ကၽြန္မတစ္ခ်က္ တုန္လႈပ္သြားၿပီး သမီးကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။

သမီးက ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္နဲ႔ ပန္းႏုေရာင္သိုးေမႊးခ်ည္ကို အပ္ႏွစ္ေခ်ာင္းလဲ ကၽြမ္းက်င္စြာထိုးေနခဲ့တယ္။ အခ်ိန္တစ္စကၠန္႔ တစ္စကၠန္႔တိုင္းလို သိုးေမႊးခ်ည္ေတြဟာ သူ႔ရဲ႕လက္ထဲကေနတဆင့္ ပန္းကေလးေတြ တစ္ပြင့္ၿပီးတစ္ပြင့္ ဖူးပြင့္လာခဲ့တယ္။ သူရဲေကာင္းမျဖစ္ခ်င္တဲ့ သမီးေလးကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ အသိတရားတစ္ခု ရလိုက္မိတယ္။

ေလာကမွာ ငယ္ရြယ္စဥ္ သူရဲေကာင္းျဖစ္ခ်င္ခဲ့ၾကသူေတြ ႀကီးျပင္းလာေတာ့ သာမန္လူအျဖစ္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ခဲ့ၾကရတာ ဘယ္ေလာက္မ်ားၿပီလဲ!

တကယ္လို႔ က်န္းက်န္းမာမာ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္၊ ကိုယ့္ဆႏၵကုိ ကိုယ္မဆန္႔က်င္ခဲ့ရင္ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ကေလးလည္း သာမန္လူအျဖစ္နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရွင္သန္ႏိုင္ပါတယ္။ ႀကီးျပင္းလာရင္ အိမ္ေထာင္မူႏိုင္တဲ့ အိမ္ရွင္မ၊ ေႏြးေထြးႏူးညံ့တဲ့မိခင္၊ အဲဒီအျပင္ ကူညီတတ္တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ဦး၊ အိမ္နီးခ်င္းေကာင္းတစ္ဦး သူျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ရွည္လ်ားလွတဲ့ ႏွစ္လရာသီေတြထဲမွာ သမီးေလးက သူလိုခ်င္တဲ့ဘဝအတိုင္း သူၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနႏိုင္ေသးရင္ မိဘျဖစ္တဲ့ကၽြန္မတို႔က သူ႔အနာဂတ္ ဒီ့ထက္ပိုေကာင္းဖို႔ဆိုၿပီး ဘာေတြမ်ား ဆုေတာင္းေနခ်င္ဦးမလဲ?

မူရင္းေရးသားသူ--- Liu Ji-Rong

စာအုပ္မွ

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။