ကၽြန္ေတာ္၏ " ဂ်ပန္ေခတ္ စစ္ပညာေတာ္သင္တစ္ဦး " စာအုပ္တြင္ေဖာ္ျပခဲ႔သည္႕အတိုင္း
ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးအတြင္းက ကၽြန္ေတာ္သည္ စစ္ပညာသင္ ပထမအပတ္ဟု ေခၚတြင္သည္႕
လူေပါင္း ၃၀ တြင္ တစ္ေယာက္အပါအ၀င္အျဖစ္ ဂ်ပန္ျပည္ " ဇာမ " ရြာကေလးတြင္ရိွ
ဂ်ပန္ဘုရင္႔စစ္တကၠသိုလ္သို႔
၁၉၄၃ ခုႏွစ္မွ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္လယ္ အထိ ဗိုလ္ေလာင္းအျဖစ္ တက္ေရာက္ခဲ႔ရသည္။
စစ္ႀကီးအၿပီး ၁၉၄၅ ခု စက္တင္ဘာလတြင္ ဂ်ပန္ျပည္မွ ျပန္ခဲ႔ၾကသည္။ ဗမာျပည္သို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္
ရက္မ်ားမၾကာမီမွာ ဂ်ပန္ျပည္သို႔ သြားေရာက္ၿပီး စစ္ပညာသင္ရေကာင္းလား ဟူေသာ
စြဲခ်က္ျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္ပညာညာေတာ္သင္ေတြသည္ ၿဗိတိသွ်စစ္တပ္၏
ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္း ခံလိုက္ၾကရသည္။
ထိုအက်ဥ္းစခန္းတြင္ တစ္လခန္႔ ေနခဲ႔ၾကရၿပီး စစ္ေဆးခံရင္း တန္းလန္းမွပင္ လြတ္လာခဲ႔ၾကသည္။
အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာလုပ္ၾကပါမည္လဲ။ အမ်ားအားျဖင္႔ေတာ႔ မ်ိဳးခ်စ္ဗမာ႔တပ္မေတာ္ဌာနခ်ဳပ္
ေလာင္း၀စ္စခန္းသို႔ သြားေရာက္ေနထိုင္ၾကသည္။ အဲဒီမွာက ထမင္းနပ္မွန္ စားရပါသည္။
သုိ႔ရာတြင္ ၾကာၾကာမေနလိုက္ၾကရပါ။ တေန႔တြင္ ဂ်ပန္ျပည္ စစ္ပညာေတာ္သင္ေတြအားလံုး
စုေ၀းၾက ဆိုသည္႕ အမိန္႔ကို ရုတ္တရက္ ရလိုက္ၾကၿပီး တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ရံုးခန္းတစ္ခုအတြင္းသို႔
ေခၚယူေမးျမန္း စစ္ေဆးျခင္း ခံလိုက္ၾကရသည္။ အေၾကာင္းကေတာ႔ ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းမည္႕ စစ္တပ္တြင္
ခန္႔ထားရန္ ျဖစ္ပါသည္-တဲ႔။
အလွည္႔က်လို႔ ကၽြန္ေတာ္၀င္သြားေတာ႔-
ဗိုလ္မႈးႀကီး လက္်ာ ၊ ဗိုလ္မႈးႀကီး ေစာၾကာဒိုးႏွင္႔ အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္ရာထူးႀကီးႀကီး ၊ မ်က္ႏွာနီနီႀကီးတို႔ ထိုင္ေနၾကသည္။
" ထိုင္ပါ "
ကၽြန္ေတာ္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကုလားထိုင္လြတ္တြင္ မ၀ံ႔မရဲျဖင္႔ ခ်ိတ္မိသည္ဆိုရံု ထိုင္လိုက္သည္။
ဘယ္ႏွစ္တန္းအထိ စာသင္ခဲ႔ဖူးသလဲ - ေမးသည္။ ဂ်ပန္စစ္တကၠသိုလ္တြင္ ဘာေတြသင္ခဲ႔ရသလဲ - ေမးျမန္းသည္။
ထို႔ေနာက္ တေနရာသို႔ သြား၍ ေဆးစစ္ခံရသည္။ ၿပီးေတာ႔ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၁၅ ရက္ေန႔မွ အစျပဳ၍
ဘုရင္႔ၾကည္းတပ္မေတာ္ (ေဂ်ာ႔ဘုရင္) တြင္ ျပန္တမ္း၀င္အရာရိွ အျဖစ္ ခန္႔အပ္လိုက္သည္တဲ႔။
ထို ခန္႔အပ္လႊာ အမိန္႔စာကို ရလိုက္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အလံုရပ္ကြက္မီးေလာင္ျပင္တစ္ခုတြ
လက္ခံစုေဆာင္းေနေသာ အမွတ္ (၃) ဘားမားရိုင္ဖယ္၏ ယာယီတပ္စခန္းသို႔ သြားေရာက္ သတင္းပို႔ခဲ႔ရသည္။
ျမန္မာအရာရိွေတြ ထိုစခန္းသို႔ ေရာက္ရိွလာၾကေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ရဲေဘာ္-တပ္သားေတြႏွင္႔နီးကပ္မႈ
ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
သံလွ်င္ၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ႔ၾကသည္။ သံလွ်င္ၿမိဳ႕၌
ေက်ာက္တန္းဘက္သို႔ထြက္သည္႕ ၿမိဳ႕အျပင္ကြင္းျပင္ႀကီးတစ္ခုတြ
ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ တပ္ရင္းမႈးသည္ "အိုင္းရစ္" လူမ်ိဳး ၊ လက္ဖတင္နင္ကာနယ္ သန္းဒါး ဆိုသူျဖစ္သည္။
အရပ္ ငါးေပ ေျခာက္လက္မခန္႔ ၊ ခပ္တုတ္တုတ္ ၊ သြက္လက္ျဖတ္လတ္၍ သေဘာေကာင္းသူျဖစ္သည္။
ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ ( ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ ၊ ယခုျပည္ပ ) ကေတာ႔ ထိုစဥ္က ဒု - တပ္ရင္းမႈး (ဗိုလ္မႈး) ျဖစ္သည္။
တပ္ခြဲမႈးတို႔ကမူ ၿဗိတိသွ် စစ္တပ္ႏွင္႔ ပါလာၾကသည္႕ မ်က္ႏွာျဖဴမ်ား ၊ ကျပားမ်ားျဖစ္ၾက၍
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာအရာရိွတို႔မွာ အလုပ္သင္ရင္း - ဒရိမ္းျပရင္း ၊ ကိုယ္တိုင္ ေလ႔က်င္႔ေရးဆင္းရင္း ၊
ဒု-တပ္ခြဲမႈး ၊ တပ္စုမႈးမ်ားအျဖစ္ ထမ္းေဆာင္ၾကရသည္။ ထိုစဥ္က အားလံုး ကပၸတိန္ ေခၚ ဗိုလ္ႀကီးရာထူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ နံနက္ပိုင္းတြင္ စစ္ေရးျပ ေလ႔က်င္႔ေရး ဆင္းၾကရသည္။ ၿပီးလွ်င္ တပ္ခြဲရံုး အသီးသီးသို႔
သြားေရာက္၍ ရံုးထိုင္ၾကရသည္။ ထိုအခါ အခ်ိန္အားျဖင္႔ ဆယ္နာရီခန္႔ရိွပါၿပီ။ အဲဒီေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏
တပ္ခြဲမႈးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ အာစရိယတို႔သည္ ေရာက္ရိွလာတတ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္
" ဘီ-ကုမၸဏီ-တပ္ခြဲ (၂) " ၊ ကၽြန္ေတာ္၏ တပ္ခြဲမႈးမွာ ေမဂ်ာ "ကလပ္" ဆိုသူျဖစ္သည္။
ညေနပိုင္းေတြမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ျမန္မာအရာရိွေတြသည္ အမ်ားအားျဖင္႔ သံလ်င္-ေက်ာက္တန္းကားလမ္းေဘးရိွ
ေညာင္ပင္အိုႀကီး၏ ေအာက္တြင္ သင္တန္းဆက္ၾကရသည္။
တခါတရံ စတင္း ၊ ဘရင္း စေသာလက္နက္မ်ား ကိုင္တြယ္ပံု - ကိုင္တြယ္နည္း ၊ ျဖဳတ္နည္း - တပ္နည္းတို႔ကို ေလ႔က်င္႔ၾကရသည္။ တခါတရံ၌မူ တပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈႏွင္႔ စစ္တပ္ဥပေဒတို႔ကို မွတ္သားၾကရသည္။
တေန႔ေသာ္ ဆႏၵျပ ခ်ီတက္လာေသာ လူအုပ္ကို ၿဖိဳခြဲနည္း ၿဖိဳခြဲပံု ေလ႔လာၾကရသည္။ ထိုအခ်ိန္က
ျပင္ပႏိုင္ငံေရးေလာကတြင္ ဖ-ဆ-ပ-လ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးသည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ပိုမိုလႈပ္ရွားလာေနၿပီျဖစ္သည္။
လူစု - လူေ၀းကို ၿဖိဳခြဲျခင္းတြင္ ရဲတို႔ျဖင္႔သာ မၿပီးေသာအခါ၌ နယ္ဘက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အရာရိွမ်ားျဖစ္ၾကသည္႕ခရိုင္၀န္ ၊ ၀န္ေထာက္ ၊ ၿမိဳ႕ပိုင္ အစရိွသူတို႔သည္ စစ္တပ္ကို အကူအညီေတာင္းၾကသည္။ ထိုအခါ စစ္တပ္သည္ လိုအပ္ရံုမွ်ေသာ အင္အားျဖင္႔ ထိုလူစု - လူေ၀းကို ရင္ဆိုင္ရသည္။ ထိုတပ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္လာသည္႕ စစ္ဗိုလ္သည္ တရားသူႀကီးတစ္ဦးအား သူ၏အပါးတြင္ ေခၚ၍ထားရမည္။ ထိုတရားသူႀကီးထံမွ လိုအပ္ပါက ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းရန္
ပစ္ခတ္ခြင္႔ အမိန္႔စာကို ရယူထားရသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုလူစု-လူေ၀းေရွ႕တြင္ မ်ဥ္းသားလိုက္၍
ထိုမ်ဥ္းကို ေက်ာ္မလာရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ သတိေပးရမည္။ မရေသာအခါ သို႔မဟုတ္ ထိုလူစု-လူေ၀းသည္
ထိုမ်ဥ္းကိုေက်ာ္လြန္၍ လာေသာအခါ၌ ထိုအခါက်မွ စစ္ဗိုလ္သည္ ထိုဆႏၵျပသူတို႔၏
ေခါင္းေဆာင္ဟုယူဆရသူ ၊ အလံကိုကိုင္ေဆာင္လာသူ ၊
ေၾကြးေၾကာ္သံတို႔ကိုတိုင္၍ေပးသူ
ထိုေန႔-ေန႔လယ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔အား သင္ၾကားပို႔ခ်ေနသူ ေမဂ်ာသည္ သင္ၾကားရင္းပင္
လြန္စြာ စိတ္ပါ၀င္စားလာဟန္ရိွရွာသည္။
" ေဟာဟို လမ္းမႀကီးေပၚမွာ လူထုႀကီး အလံေတြကိုင္လို႔ ပါးစပ္ကလဲ အစိုးရကို
ဆန္႔က်င္တဲ႔စကားေတြေအာ္လို႔-ဟစ္
သူက ေမးသည္။
" ေရွ႕ကို တက္မလာနဲ႔လို႔ သတိေပးမယ္ ... " ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေျဖသည္။ " ဟုတ္ၿပီ " သူသည္ အင္မတန္
သေဘာက်သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုမွ်ႏွင္႔ မရပ္ေသးပါ။ " ကဲဗ်ာ ... ၊ တားလို႔မရေတာ႔ဘူး
ေရွ႕ဆက္တက္လာၾကပီဆိုပါေတာ႔ ခင္ဗ်ားတို႕ဘာလုပ္မလဲ ... "
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ေတြေ၀သြားၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ျမင္ေနၾကရသည္က
ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္႕ ဖ-ဆ-ပ-လ အဖြဲ႔၀င္တို႔သည္ " လြတ္လပ္ေရး - ခ်က္ခ်င္းေပး " -
" သူပုန္ - သူပုန္ ထ ထ " ေၾကြးေၾကာ္သံတို႔ကို ဟစ္ေအာ္ကာ
အနီခံၾကယ္ျဖဴတပြင္႔ အလံႀကီးကို ၀င္႔၍ ခ်ီတက္လာေနၾကသည္႕
ျမင္ကြင္းက်ယ္ႀကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုစဥ္တြင္ သင္တန္းဆရာက အားမလို-အားမရျဖစ္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ပိုမို၍ ျပတ္သားစြာ
တဆင္႔တက္၍ ထပ္ခါကြန္႔လိုက္သည္။
" ကဲဗ်ာ ... ၊ ေရွ႕ဆံုးကခ်ီတက္လာတာက ဦးေအာင္ဆန္း တဲ႔
(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း) သတိေပးလို႔လဲ မရေတာ႔ဘူး ၊ ဆက္ပီးခ်ီတက္လာပီ ၊
ခင္ဗ်ားတို႔ မပစ္ဖူးလား ... "
အဲဒီက်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏႈတ္တို႔မွ တညီတညြတ္-တၿပိဳင္နက္ အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ ေျဖဆိုလိုက္ၾကပါသည္။
" မပစ္ဖူး "
သင္တန္းဆရာ၏ မဲနက္ေသာ မ်က္ႏွာသည္ ျပာ၍သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ႔
ဆက္လက္ မသင္ၾကားေတာ႔ ၊ အတန္းျဖဳတ္လိုက္သည္။ ထိုညေနကပင္ ကာနယ္ သန္းဒါးအား
ထိုအျဖစ္အပ်က္ကိုတိုင္ၾကားသည္ဟု ၾကားရသည္။ သို႔ရာတြင္ ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာႏွင္႔ ကာနယ္သန္းဒါးတို႔ မည္သို႔ေဆြးေႏ
ဗိုလ္မႈးႀကီးေဟာင္း တင္ေမာင္
တိုင္းျပည္ကႏုႏု မုန္တိုင္းကထန္ထန္ စာအုပ္မွ
No comments:
Post a Comment