“သံသယ အက်ိဳး”
“ဘာ...မျဖစ္ႏိုင္ဘူး
ကြ်န္ေတာ္ကို မဟုတ္တာ မေျပာစမ္းပါနဲ႔”
စိတ္ထဲက မယံုႏိုင္ေအာင္ကို ကြ်န္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္း သာလွကို ေအာ္ေျပာမိလိုက္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ စဥ္စားၾကည့္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့ မိန္းမက ကြ်န္ေတာ္ အေ၀းကို ခရီးသြားေနတုန္း ေနာက္မီးလင္းလို႔တဲ့ဗ်ာ။ မျဖစ္ႏုိင္တာမွ ဘယ္လိုမကိုွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ဒီစကားကို မယံုႏိုင္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ အဲ့ဒီစကား ထြက္သြားတာေပါ့။ ဒါေတာင္ ဒီေကာင္က ေလမေလ်ာ့ေသးဘူး။
“မဟုတ္ေသးဘူး...သူငယ္ခ်င္းငါမင္းကို သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ႏြားက်တာ မခံႏိုင္လို႔
ေျပာေနတာကြ..ငါက အေနသာၾကီး”
ဒီေကာင့္စကားေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ထင့္သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ စကားျဖတ္ျပီး ျပန္လာခဲ့၏။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မိန္းမက သနပ္ခါးေျခဆံုး ေခါင္းဆံုးလူး ကြ်န္ေတာ့ကို ၾကိဳေနတာ ေတြ႕တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မိန္းမ မ်က္ႏွာျမင္ျပီး သူငယ္ခ်င္းစကားလည္း သတိမရေတာ့ပါဘူး။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ မိန္းမရဲ႕ပါးေလးကို အေမာေျပ စိတ္မထိန္းႏိုင္ဘဲ ရႊတ္ခနဲ႔ နမ္းလိုက္တယ္။
“အစ္ကိုကလည္း ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ
အိမ္ေပါက္၀ၾကီးမွာကြာ သည္းကို သည္းလြန္းတယ္”
မိန္းမ စကားကို ကြ်န္ေတာ္ နားေထာင္ျပီး ထပ္နမ္းမဲ့ အရွိန္ကို သတ္လိုက္၏။ မိန္းမက ကြ်န္ေတာ့ကို လက္ဆြဲေခၚျပီး
“အစ္ကို ၾကိဳက္တတ္တဲ့ ပုစြန္ဆီျပန္ဟင္း
ခ်က္ထားတယ္ေနာ္.. အစ္ကို ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳး” ဆိုျပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို တြန္းလိုက္တယ္။
ကြ်န္ေတာလည္း လန္းဆန္းသြားေအာင္ ေရကို ခပ္ျမန္ျမန္ ခပ္ခ်ိဳးလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီလို ခ်ိဳးေနရင္းနဲ႔ ရံုးဆင္းခ်ိန္ သူငယ္ခ်င္း ေျပာတဲ့စကားကုိ ျပန္ အမွတ္ရေနမတယ္။ ျပီးေနာက္ ဒီအေတြးေတြကို ေခါင္းထဲက ခါျပီး ထုတ္လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့ မိန္းမကေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳးမဟုတ္ႏိုင္ပါဘူးေလ။
ကြ်န္ေတာ္ ေရခ်ိဳးေနတုန္း ဖုန္းသံၾကားလိုက္ရသလိုပဲ။ ကိုယ့္ဖုန္းလားေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေရကို ခပ္ျမန္ျမန္ ခ်ိဳးရင္း အျပင္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဖုန္းနားကို ေရာက္ခါနီးမွာ မိန္းမရဲ႕ အသံကို စီခနဲ႔ ၾကားလိုက္ရတယ္။
“ေအာ္...ေမာင္ေလးလား
ဒီအခ်ိန္ မဆက္ပါနဲ႔လို႔ေျပာတာ မၾကားဘူးလား
အိမ္က လူၾကီး သိသြားႏိုင္တယ္ေနာ္”
ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆက္လွမ္းမဲ့ ေျခလွမ္း အလိုလို ေနာက္ျပန္ဆုတ္မိသားျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတာကိုး။ စိတ္ထဲက အတြင္းမီးေတြက ၾကိတ္ျမိဳခ်လိုက္တယ္။ ေ၀ဒနာဆိုတဲ့ မီးေတြဟာ ရင္ကို တရွိန္ရွိန္ဟပ္ေနတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ အလိုအေလ်ာက္ ထြက္လာတဲ့ စိတ္လိုက္မာန္ပါ သတ္ခ်င္စိတ္ေတြကို အတင္း ရင္ထဲ ထည့္သိမ္းထားလိုက္တယ္။
ဒီေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ခပ္ျဖည္းျဖည္းပဲ သူ႔ဆီသြားလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲက အရာေတြကို မသိက်ိဳးကြ်ံျပဳရင္း ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို ဖက္လိုက္တယ္။
“လာ.. မိန္းမ ထမင္းသြားစားရေအာင္”
“အင္း...အကို”
“ဒါနဲ႔ ခုနက ဘယ္သူ႔ဆီက ဖုန္းလဲ”
ကြ်န္ေတာ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္း ေမးလိုက္တယ္။ သူကလည္း ဟန္မပ်က္ဘဲ
“ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းပါ အစ္ကိုအဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတာ ၾကာလို႔
ေမ့ေနလားဆိုျပီး ဖုန္းဆက္တာေလ”
ကြ်န္ေတာ္ သူ႕ကို ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ထမင္းစားခန္းဆီသို႔ ဦးတည္လိုက္တယ္။ စိတ္ထဲကလည္း ညဘက္မအိပ္ဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။
ညအေမွာင္သည္ ၾကီးစိုးျခင္းမက ၾကီးစိုးလာသည္။ အခ်ိန္က ည(၁) နာရီတိတိ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဒီေန႔ညေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မိန္းမ ယံုၾကည္ေအာင္လို႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ျငိမ္သက္ေနလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိပ္ခန္း ျပဴတင္းေပါက္နားကို ခဲမွန္သံၾကားလိုက္ရတယ္။ တစ္ခ်က္တည္း မဟုတ္ဘူးဗ် သံုးခ်က္တိတိ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုယ့္အၾကံအစည္နဲ႔ကိုယ္ ေတးမွတ္ထားလိုက္တယ္။ ခဲသံလည္း တိတ္သြားေရာ ကြ်န္ေတာ့ မိန္းမ အိပ္ယာေပၚက ညင္သာစြာ ဆင္းသြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ့ကိုလည္း အိပ္မအိပ္ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ ၾကည့္လည္းျပီးေရာ သူမ အခန္းတံခါးဖြင့္ျပီး ထြက္သြားေတာ့တာပဲ။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ထပ္ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘဲ အိပ္ပစ္လိုက္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အခ်က္ျပ ခဲသံုးခ်က္ပစ္သံကို မွတ္မွတ္ရရ မွတ္ထားလိုက္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ မိုက္ျပစ္ေတြအတြက္ သူတို႔ရဲ႕ေသြးေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေျခေထာက္ေဆးပစ္ရမယ္။ အဲ့ဒီေန႔ကေတာ့ သိပ္မၾကာေတာ့တဲ့ မနက္ျဖန္ဆိုတာေပါ့။
မနက္ျဖန္ တစ္ေန႔လံုး ညက အစီအစဥ္ကို ေတြးျပီး ရံုအလုပ္မွာလည္း ဟိုမွား ဒီမွားနဲ႔ဗ်ာ။ စိတ္ေတြကလည္း ညေရာက္ပါေစဆိုျပီး ေလာၾကီးေနလို႔ ထင္ပါရဲ႕။
ကြ်န္ေတာ္ ေစာင့္စားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ ေရာက္လာခဲ့ပါျပီ။ ညေနပိုင္း လုပ္ေနၾက နိစၥဓူ၀ေတြ လုပ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ယာကို ေစာေစာ၀င္ခဲ့တယ္။ ဒီညဟာ သူတို႔ေတြ႕ရဲ႕ ကံၾကမၼာငင္တဲ့ညေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့ အတြက္ေတာ့ အျငိဳးေတြကို ေဖာက္ခြဲမဲ့ ညပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္ဆံုး ကြ်န္ေတာ့ မိန္းမကို အလစ္အငိုက္ဖမ္းျပီး အသင့္စီစဥ္ထားတဲ့ လက္အိတ္ကိုစြပ္ ဓားနဲ႔ ရင္အံုကို တစ္ခ်က္တည္း ထိုးပစ္လိုက္တယ္။ တစ္ခါတည္း အသံတိတ္ပဲ သူလည္း တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ ပြဲခ်င္းျပီးပဲ။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ရွင္းသြားျပီ။ ဒါျပီးရင္ေတာ့...ဟိုေကာင္။
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ျပဴတင္းေပါကက္ကို ခဲသံုးခ်က္ပစ္သံၾကားလိုက္တယ္။ ဒါဆို ဟိုေကာင္ ျခံထဲေရာက္ေနျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ေျခသံလံုေအာင္ သူ႔ေနာက္ကို သြားလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေနာက္က လက္ကုတ္လိုက္ျပီး သူလွည့္ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာ ဗိုက္ထဲကို တစ္ခ်က္္တည္း ဓားနဲ႔ ေဆာင့္ထိုးလိုက္တယ္။ ဒီေကာင္ အသံေတာင္ မထြက္ႏိုင္ဘူးဗ်ိဳ႕။ တစ္ခါတည္း ကိစၥေခ်ာပဲ။ ျပီးေတာ့.. အဲ့ဒီႏွစ္ေယာက္ကို ျခံထဲမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထားျပီ ကြ်န္ေတာ္ထိုးခဲ့တဲ့ ဓားေတြကို သူတို႔ရဲ႕လက္ထဲကို ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ၀မ္းဗိုက္ စိုက္ေနတဲ့ ဓားကိုယ္စီကို ခ်ဳပ္ကိုင္ရင္း ႏွစ္ေယာက္စလံုး လဲက်ေနတဲ့ပံုနဲ႔ေပါ့။
အစီအစဥ္ေတြလည္း စနစ္တက်ဆင္ျပီးေရာ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္လိုက္ေတာ့တယ္။ အဲ..မနက္ျဖန္ၾကရင္ အစီအစဥ္အရ ရဲကို ဖုန္းဆက္ရအံုးမယ္။
မနက္မိုးလင္း ရဲမ်ားကို ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားျပီး သကာလ ကြ်န္ေတာ္ ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာကို စိတ္မေကာင္းတဲ့ အသြင္ျပင္ဆင္ရင္း ရဲေတြ စံုေထာက္ေတြကို ၾကိဳေနလိုက္တာေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရဲမ်ားလည္း ေရာက္ရွိလာပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကို ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ေမးျပီး ကြ်န္ေတာ့ ထင္ျမင္ခ်က္ကို ေတာင္းခံၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့ မိန္းမ ေဖာက္ျပန္ေနေၾကာင္း ခုမွသိေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာေပမဲ့ မယံုၾကည္ခဲ့ေၾကာင့္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေပၚမွာစိုးလို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ႏွဳတ္ပိတ္ရင္း ႏွစ္ေယာက္စလံုး အၾကံတူသြားခဲ့ပံုအေၾကာင္း က်င့္ထားေသာ ပံုစံအတိုင္း ေျပာခ်လိုက္တယ္။ အဲ့ေတာ့ သူတို႔လည္း ကြ်န္ေတာ့ ေျပာၾကားခ်က္ကို ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ အခင္းျဖစ္ရပ္ဆီကို သြားလိုက္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ၾကိတ္ျပံဳးေနခဲ့တာေပါ့။ ေသေသခ်ာခ်ာ ပိပိရိရိ လုပ္ခဲ့တာပဲဟာ။
သိပ္မၾကာပါဘူး ရဲေတြက ကြ်န္ေတာ့ကို လက္ထိတ္လာခတ္ေတာ့တာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္အတြန္႔တက္ေတာ့ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ့ကို ျခံထဲ ေခၚလာခဲ့တယ္။ အဲ့ေတာ့မွာ ျခံထဲမွ လူကို ဆြဲေခၚလာတဲ့ ဒရြတ္ဆြဲေၾကာင္းရယ္ ေျခရာေတြရယ္ဟာ အိမ္အ၀င္ အထြက္မွာ ထင္းေနေအာင္ မယံုႏိုင္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ညေမွာင္ေမွာင္မွာဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း အဲ့ဒါကို သတိမထားမိဘူး။ ခုမွ ကြ်န္ေတာ္သိသြားတာက ရာဇ၀တ္ေဘးဆိုတာ ေျပးလို႔ မလြတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာကိုေပါ့။
ဒီထက္ ပိုဆိုးတဲ့ အသိက ကြ်န္ေတာ္သတ္လိုက္မိကိုက အမွားၾကီးမွားခဲ့တာပဲ ဆိုတာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သတ္လိုက္မိတဲ့ သူ႔ေကာင္ဆိုတာက သူ႔ေမာင္ တစ္၀မ္းကြဲ ရဲဘက္ေျပးဆိုတဲ့ေကာင္ေပါ့။ သူ႔ေမာင္က ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး သူ႔အမကို အကူအညီေတာင္းတာကို ပတ္၀န္းက်င္က တမ်ိဳးထင္ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မစူးစမ္းဘဲ ေဒါသကို တလြဲအသံုးခ်လိုက္မိတယ္ေလ။ ျပန္ျပင္လို႔ မရတဲ့အမွားေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အခုအခ်ိန္ ေနာင္တေတြ တျပံဳၾကီး ရေနရျပီ။ ကြ်န္ေတာ္လို သံသယေတြေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ ဒုကၡမေရာက္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္းကို ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဒီေနရာကေန ရင္ဖြင့္ခဲ့တယ္။
No comments:
Post a Comment