စိတၱဇေဆးရုံတြင္

 

စိတၱဇေဆးရံု တြင္........

၁)

တစ္ေန႔မွာ ရုတ္တရက္ မိုးရြာခ်လာလို႔ စိတၱဇေဝဒနာသည္ေတြအားလံုး အကၤ်ီ၊ ဇလံုေတြ ယူျပီး မိုးေရဆင္းခ်ဳိးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္က ေရမဆင္းခ်ဳိးဘဲ ဝရန္တာမွာ ရန္ေနတာေတြ႔လို႔ ဆရာဝန္က "ခင္ဗ်ားဘာျဖစ္လို႔ သူတို႔နဲ႔အတူ ေရမဆင္းခ်ဳိးတာလဲ" လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ လူနာျပန္ေျဖလိုက္တာက...

"ကြ်န္ေတာ္ ေရေႏြးတဲ့အထိ ေစာင့္ေနတာပါ" ဟူတည္း။

၂)

ဆရာဝန္က စိတၱဇေဝဒနာသည္ေတြ စိတ္အေျခအေန တိုးတက္မႈ ရွိမရွိ စမ္းသပ္ခ်က္တစ္ခု ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ ဆရာဝန္က နံရံတစ္ခုေပၚ တံခါးေပါက္ပံုဆဲြျပီး လူနာေတြကို "ဒီတံခါးေပါက္ ဖြင့္ႏိုင္တဲ့သူကို ဒီအခန္းက လြတ္ေပးမယ္" လို႔ ေျပာျပီး စမ္းသပ္လိုက္တယ္။ ဆရာဝန္စကားၾကားတာနဲ႔ ရွိသမွ် လူေတြအားလံုး တံခါးေပါက္ကို ေျပးဖြင့္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္က ေနရာမွာတင္ ထိုင္ေနခဲ့လို႔ ဆရာဝန္က သူ႔စိတ္တိုးတက္မႈရွိျပီ ထင္ျပီး ေမးလိုက္တယ္။

"ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္လို႔ သူတို႔လို တံခါးသြားမဖြင့္တာလဲ"

လူနာက ဆရာဝန္ကို တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္ျပီး ေျဖလိုက္ပါတယ္။

"အဲဒီတံခါးေသာ့က ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာဗ်..."

၃)

ေဝဒနာသည္တစ္ဦးက ကုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္လဲျပီး သီခ်င္းဆိုေနခဲ့တယ္။ သီခ်င္းဆိုရင္းဆိုရင္း ပက္လက္လွန္ဆိုေနရာက ရုတ္တရက္ ေမွာက္ရက္လဲျပီး ဆက္ဆိုျပန္တယ္။ ဒါကို ဆရာဝန္က ျမင္ေတာ့ "ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္လို႔ ဟိုလွန္ဒီလွန္ လုပ္ေနရတာလဲ" လို႔ ေမးလိုက္တယ္။

သူျပန္ေျဖလိုက္တာက "ခင္ဗ်ား သိပ္တံုးတာပဲ? ေအဆိုက္ကုန္လို႔ ဘီဆိုက္လွန္လိုက္တာေပါ့" ဟူတည္း။

၄)

ဒီတစ္ပုဒ္က "အေၾကာင္းရင္း" လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားျပီး ၂ဝဝ၉ ဧျပီလထုတ္ အမွတ္(၇၈) ျဖစ္ရပ္မွန္ စံုေထာက္မဂၢဇင္းက ဖတ္ရတာေလးပါ။ ကြ်န္မတစ္ေယာက္ထဲ ရယ္ရတာ အားမရလို႔ အားလံုးဝိုင္ရယ္ႏိုင္ဖို႔ မဂၢဇင္းကတစ္ဆင့္ ကူးယူေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။

နာမည္ေက်ာ္ တကၠသိုလ္ပါေမာကၡၾကီးတစ္ဦးဟာ သူ႔ရဲ႕ သုေတသနလုပ္ငန္းတစ္ခုအတြက္ တပည့္တစ္ခ်ဳိ႔နဲ႔အတူ ေက်းရြာတစ္ရြာကို ေလ့လာေရးခရီးထြက္ခဲ့သတဲ့။ ရြာရဲ႕စိုက္ပ်ဳိးေရး၊ ေမြးျမဴေရးနဲ႔ လူေနမႈဘဝေတြကို ပါေမာကၡၾကီးဟာ စနစ္တက် ေလ့လာတယ္။ မွတ္သားတယ္။ ေမးျမန္းတယ္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့.....

ေမြးျမဴေရးသမားတစ္ဦးနဲ႔ ေဆြးေႏြးေနစဥ္မွာ ေမြးျမဴေရးသမားက သူေမြးထားတဲ့ ႏို႔စားႏြားမေတြ လႊတ္ေက်ာင္းထားတာကို ၾကည့္ျပီး...

"ဟို စာဥဆိုတဲ့ ေကာင္မ ဘယ္သြားဦးမွာလဲ?"

"တိမ္ျပာဆိုတဲ့ ဟာမကလည္း ဟိုဘက္ျခံစည္းရိုးတိုင္ကို သြားပြတ္ေနျပန္ျပီ"

"ဟဲ့ ျဖဴ ျမက္ေကာင္းေကာင္းမစားဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ တျခားေကာင္မေတြကို လိုက္ေဝွ႔ေနတာလဲ" စသည္ျဖင့္ လွမ္းလွမ္းျပီး ျမည္တြန္ေတာက္တီးေနတယ္။ ပါေမာကၡက လယ္သမားကို အ့ံၾသတၾကီး ၾကည့္ျပီး....

"ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ားႏြားမေတြအားလံုး နာမည္မွတ္မိတာပဲလား" လို႔ ေမးလိုက္တယ္။

"မွတ္မိတာေပါ့ ဆရာၾကီးရယ္။ သူတို႔နာမည္မွတ္မိမွ သူတို႔ကို ထိန္းရလြယ္တာ"

"ေတာ္တယ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ က်ဳပ္တပည့္မေတြ နာမည္ကို မမွတ္မိပါဘူး"

ဒီအခါမွာ ေမြးျမဴေရးသမားရဲ႕ ဇနီးက ဝင္ေျပာတယ္။ သူမရဲ႕ ေျပာစကားေၾကာင့္ ပါေမာကၡၾကီးရဲ႕ ေဘးက ေက်ာင္းသားေတြ ျပံဳးစိစိ ျဖစ္သြားၾကသတဲ့။

မိန္းမၾကီး ေျပာတာက ဒီလိုေလ...

"ဆရာၾကီးက ဘယ္မွတ္မိမလဲ၊ ကြ်န္မေယာက္်ားလို တစ္ေန႔ႏွစ္ၾကိမ္ ႏို႔မွ မညႇစ္ရဘဲ"