လူေတာ္လူေကာင္းဘယ္အရာပုိေကာင္းသ
တစ္ခါက ျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းဟာ တုိင္းျပည္တစ္ခုရဲ ႔ အလြန္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ပညာရွိ ပုဏားတစ္ဦး ျဖစ္ေလေတာ့ တစ္ေန႔မွာ စဥ္စားမိတယ္ .... ဘုရင္နဲ႔ တုိင္းသူ ျပည္သားေတြက ငါ့ကုိ ေလးစားခ်စ္ျမတ္ႏုိးတာ ငါ့ရဲ ႔ပညာေၾကာင့္လား? ငါ့ရဲ ႔သီလေၾကာင့္လား? ဆုိျပီးေတာ့ သိရေအာင္က်ိဳးစားဖုိ႔ အၾကံျဖစ္ေပၚတယ္။ အဲဒီအစီအစဥ္ကုိ အေကာင္အထည္ေဖၚဖုိ႔ ၾကံေနစဥ္မွာ အခြင့္အေရးတစ္ခု ေပၚလာ တယ္။ တစ္ေန႔မွာ ဘုရင့္က သူ႔အတြက္ လက္စြပ္အပ္ခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ လက္၀တ္ ရတနာေတြကုိ ျပဳလုပ္ေပးတဲ့ ပန္ထိမ္ဆရာရဲ ႔ အိမ္ကုိေရာက္ေတာ့ ဘုရင္ အပ္ခုိင္းတဲ့ လက္စြပ္ကုိ အပ္ကာ ပန္ထမ္ဆရာနဲ႔ စကားေျပာျပီးျပန္ခါနီးတြင္ ပန္ထိမ္ဆရာ မျမင္ေအာင္ ေရႊစအနည္းငယ္ကုိ ခုိးလာခဲ့ပါတယ္။ ပန္ထိမ္ဆရာက ျမင္လုိက္ေပမယ့္ မင္းဆရာလည္းျဖစ္ တုိင္းျပည္ရဲ ႔ထင္ရွားေလးစားရတဲ့ အမတ္ၾကီးျဖစ္ေနလုိ႔ မသိ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလုိက္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဘုရားအေလာင္းဟာ ၃ ရက္တုိင္တုိင္ ပန္ထိမ္ ဆရာအိမ္ကုိသြားျပီး ျပန္ကာနီးတုိင္ ေရႊစကုိခုိးပါေတာ့တယ္။ ၃ ရက္ေျမွာက္ေန႔မွာ ပန္ထိမ္ဆရာဟာ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘဲ သူခုိးသူခုိးလုိ႔ ေအာ္ျပီး ပညာရွိအမတ္ၾကီးကုိ ဖမ္းပါ ေတာ့တယ္။ ဖမ္းျပီးေနာက္ နန္းေတာ္ကုိသြားရာ တစ္လမ္းလုံးတြင္ ေတြ ႔သမွ် လူေတြက ဘုရားအေလာင္းပညာရွိအမတ္ၾကီးကုိ ဆံေထြးနဲ႔ေထြး၊ ခဲနဲ႔ေပါက္ျပီးေတာ့ ဆဲဆုိၾကပါေတာ့တယ္။ ဘုရင္ထံေခၚေဆာင္သြားရာမွာ ဘုရင္မင္းျမတ္က မည္သုိ႔ ဆုံးျဖတ္မည္ကုိ ျပည္သူေတြက သိခ်င္သည့္အတြက္ နန္းရင္ျပင္တြင္ ပရိသတတ္ေတြႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနသည္။
ဘုရင္းထံေရာက္ေတာ့ ဘုရင္ကပရိသတ္အားလုံးေရွ ႔တြင္ ေမးရာ ဘုရားအေလာင္းပညာရွိအမတ္က သူခုိးေၾကာင္း ၀န္းခံတဲ့အတြက္ ေခါင္းျဖတ္သတ္ဖုိ႔ အမိန္႔ခ်လုိက္ပါတယ္။ ေခါင္းျဖတ္ဖုိ႔ ေခၚသည့္အခ်ိန္တြင္ ပညာရွိအမတ္ၾကီးက ဘုရင္ကုိ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ စကားတစ္ခြန္း ေလွ်ာက္ထားခြင့္ ျပဳပါဟု ေတာင္းဆုိရာ ဘုရင္က ခြင့္ျပဳေလသည္။ ထုိအခါ ဘုရားအေလာင္းပညာရွိအမတ္က သူခုိးရတဲ့ ဇာတ္လမ္းကုိ စတင္ေျပာျပပါတယ္
" အရွင္မင္းၾကီး ေလာကတြင္ လူေတာ္နဲ႔ လူေကာင္း ဘယ္ဟာ အေရးၾကီးလည္း ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမွာ သိခ်င္တဲ့ စိတ္ျဖစ္ ေပၚလာပါတယ္၊ ေလာကတြင္ လူေတြက လူေကာင္း ကုိ တန္ဖုိးထားလား လူေတာ္ကုိ တန္ဖုိးထားလားဆုိတာကုိ သိရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး လက္ေတြ ႔စမ္းသပ္ၾကည့္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပထမေန႔ထဲက ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ခုိးထား တဲ့ ေရႊစေတြကုိ စာရင္းနဲ႔ မွတ္ထားပါတယ္ အရွင္မင္းၾကီး"
" အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး သိပါျပီး ေလာကတြင္ ပညာဘယ္ေလာက္ပဲ တတ္ပါေစ အက်င့္သီလမရွိရင္ မည္သူမွ မေလးစားပါ "
" အက်င့္သီလနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ လူကုိ လူေတြ အားလုံးက ေလးစားၾကည္ညိဳတာသိပါျပီ " လုိ႔ ေလွ်ာက္တင္ေလသည္။ ထုိအခါ ဘုရင္က အမတ္ၾကီးကုိ လႊတ္ခုိင္းလုိက္ပါသည္။ ပရိသတ္ကလည္း ၾသဘာေပးၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ွမွာပဲ ပညာရွိအမတ္က ဆက္လက္ေလွ်ာက္ထားပါတယ္
" အရွင္မင္းၾကီး ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးကုိ ေတာထြက္ခြင့္ျပဳပါလုိ႔ ေတာင္းဆုိပါသည္ "
ဘုရင္မင္းျမတ္က
" အမတ္ၾကီး ေတာမထြက္ပါနဲ႔ အမတ္ၾကီးရဲ ႔ သီလကုိ ငါႏွင့္တကြ ျပည္သူေတြ ယုံၾကည္ျပီးသားပါ အရင္လုိ ပညာရွိအမတ္အျဖစ္နဲ႔ပဲ အၾကံဥာဏ္ေပးဖုိ႔ ေတာမထြက္ပါနဲ႔ " လုိ႔တားျမစ္သည္။ ထုိအခါ ဘုရားအေလာင္ပညာရွိအမတ္က
" အရွင္မင္းၾကီး ေလာကီစည္းစိမ္ဟာ မျမဲဘူးဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး သေဘာေပါက္ပါျပီ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးကုိ ဖမ္းလာသည့္ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ လူအမ်ားက ဆဲေရးတုိင္းထြား၊ ခဲႏွင့္ ပစ္ေပါက္ၾကပါသည္။ ေလာကီစည္းစိမ္ဆုိတာ နိမ့္ခ်ီ ျမင့္ခ်ီျဖင့္ မတည္ျမဲပါ တည္ျမဲသည့္ ေလာကုတၱရာစည္းစိမ္ကုိသာ လုိခ်င္ပါေတာ့သည္ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ ေတာထြက္ခြင့္ျပဳပါ" ဟု မင္းကုိ ေတာင္းပန္းျပီးေနာက္ မင္းႏွင့္တကြ သားမယား၊ ျပည္သူတုိ႔ကုိ ဆုံးမ စကားေျပာကာ ေတာထြက္သြားေလသည္။
ထုိဇာတက ၀တၳဳေလးသည္ လူ ေတာ္ထက္ လူေကာင္းက ပုိအေရးၾကီးပုံ ကုိ ေဖၚညႊန္း ျပသထားသည္။
အလင္းေစတမန္
No comments:
Post a Comment