မုန္တုိင္း(ကိုယ္ေတြဝတၳဳ)

 

 

လင္းလြန္းညိဳ at Ozzy Win

ကိုယ္ေပၚမွာ ၀တ္ထားေသာ အသက္ကယ္ အကၤ်ီ ကို တစ္ေခါက္ထပ္မံစစ္ေဆးေနမိသည္…. ပင္လယ္ၿပင္၏ အေအးဒဏ္မွ ကာ ကြယ္ေပးႏိုင္မည္႔ အီမားရွင္း၀တ္စံုကို လည္း စစ္ေဆးရၿပန္သည္…. အသက္ကယ္အင္းက်ီထဲ တြင္ ပလတ္စတစ္ အိတ္ႏွင့္ ေသခ်ာ ထုတ္ထားေသာ လစာသံုးလစာ ႏွင့္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ကို ၿပန္စမ္းၾကည္႔သည္.. ဟုတ္ၿပီ.. ဒါဆို အဆင္သင့္ၿဖစ္ပါၿပီ…. သေဘာၤအား စြန္႔ခြာရန္အခ်က္ေပးသည္ႏွင့္.. အသက္ကယ္ေလွေပၚတက္ရန္အဆင္သင့္ၿဖစ္ပါၿပီ…လက္ထဲမွ ပုတီးကို သန္ဗုေဒ ဂါထာ တစ္ေခါက္ရြတ္ရင္း ..တစ္လံုးစီခ်ေနမိသည္….. အေမ႔ကိုလည္း သတိရသည္… အေဖကို လည္း သတိရသည္….. ခ်စ္သူကိုလည္း သတိရေနသည္…..ညီအငယ္ေကာင္ေရာ.. ငါမရွိေတာ့ ရင္……….. ေတြးေနရင္းမွ မ်က္ရည္ေတြက က်လာၿပန္သည္…….. ထိုအခ်ိန္ “ ဒုန္း! “ ကနဲ အသံကို ၾကားလိုက္ရသၿဖင့္.. ထိုင္ေနသူအားလံုး လန္႔ၿဖန္႔ကာေခါင္းနပန္းေတြၾကီးကုန္ၾကသည္..….က်ြန္ေတာ္တို႔ ရဲ႔ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ေရာက္လာၿပီလား…မ်က္ရည္မ်ား က အလိုလို က်လာၿပန္သည္…. မွန္ပါသည္ …. က်ြန္ေတာ္သည္ သေဘာၤတစ္စင္းေပၚမွာၿဖစ္ပါသည္… တိတိိက်က်ဆိုရေသာ္ အေရွ႔ အလယ္ပိုင္းႏိုင္ငံ အိုမင္ႏိုင္ငံေအာက္ သမုဒရာထဲတြင္ သြားေနေသာ သေဘာၤတစ္စင္းေပၚတြင္ၿဖစ္ပါသည္….. ထိုထက္တိက်ရလွ်င္…အိုမင္ႏိုင္ငံေအာက္ဘက္ သမုဒရာထဲတြင္ၿဖစ္ေပၚေနေသာ ဆိုင္ကလုန္းမုန္တို္င္း၏ အလယ္တြင္ေရာက္ေနသည္႔ CHEMBULK VIRGIN GORDA သေဘာၤေပၚတြင္ၿဖစ္ပါသည္……



ေန႔လည္ခင္းက သာယာလြန္းေနသည္….. ဒီလုိပဲ သာသာယာယာ ၿဖစ္ခဲ့သည္မွာ… ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွထြက္လာကတည္းကၿဖစ္သည္… ဘာမွ ကို မထူးၿခား…..ဘာမွ မထူးၿခားေသာ ေန႔ မို႔ … က်ြန္ေတာ ့ဂ်ဴတီ… ၁၂ နာရီ မွ ၄ နာရီကို ယူရန္က်ြန္ေတာ္ေန႔လည္ ၁၁း၃၀ တြင္ အိပ္ယာမွထ ေရႊ႔ ထမင္းစားခန္းသို႔ ဆင္းလာခဲ့ သည္…. ထမင္းစားခန္းတြင္ က်ြန္ေတာ့ အရာရွိ ဒုတိယ လက္ေထာက္အင္ဂ်င္နီယာ (2 A/E)…က ေရာက္ေနၿပီၿဖစ္သည္…. ႏွစ္ေယာက္တူတူထမင္းစားေနစဥ္….လက္ေထာက္ကုန္းဘက္ အရာရွိခ်ဳပ္ ( A C/O ) ကလည္း ဆင္းလာသည္… သူလည္း က်ြန္ေတာ္တို႔ လို ၁၂ ~ ၄ သမားပဲၿဖစ္သည္…

( ဘယ္လို လဲ ေအစီအိုၾကီး…. ရာသီဥတုေအးေဆးပဲ မဟုတ္လား…. )

က်ြန္ေတာ္က ေမးလိုက္ၿခင္းၿဖစ္သည္…က်ြန္ေတာ္တို႔ ဆီမွာက ရာထူးနဲ႔ ပဲ ေခၚတတ္ၾကသည္… ရာထူးတစ္ခုတည္းမွ သံုးေယာက္ေလာက္ၿဖစ္ေနလွ်င္ေတာ့ နာမည္ေခၚၾကသည္…. ဥပမာ.. ဘိုဆင္တုိ႔ … ဖစ္တာတို႔ ….. ပန္႔မန္းတို႔ ဆိုလွ်င္ ရာထူးတစ္ခု မွာ တစ္ေယာက္ဆီပဲရွိသည္.. ဒါေၾကာင့္နာမည္မေခၚ.. ဘိုဆင္ၾကီး .. ကိုဖစ္တာၾကီး … ကို ပန္႔ … စသၿဖင့္ေခၚတတ္ၾကသည္… က်ြန္ေတာ္တို႔ လို ဆီေလာင္းေတြက်ေတာ့… သံုးေယာက္ေလာက္ပါသည္… တပ္မကိုင္… (A/B ABLE SEAMEN) မ်ားကလည္း သံုးေယာက္ပါသည္.. ဒါမ်ိဳးက် နာမည္ေခၚၾကသည္….

(ေအးကြ…. မေန႔ ညကေတာ့…. ေရွ႔ မာ LOW PRESSURE တစ္လံုးရွိတယ္ေၿပာတာပဲ … ေအးေဆးပါ..လႊတ္သြားမွာပါ.. ေရွာင္ေမာင္းရမွာေပါ့… ဟဲဟဲ… အဖ်ားခတ္လည္း ပါးပါးေပါ့…. မင္းတုိ႔ ဖတ္စ္ အးီ (1 A/E) သာ သြားမေၿပာနဲ႔ သူက အသံၾကားတာ နဲ႔မူးခ်င္ေနတာ…)

ဟုတ္သည္.. သူေၿပာလည္း ေၿပာစရာၿဖစ္သည္… က်ြန္ေတာ္တို႔ ပထမလက္ေထာက္အင္ဂ်င္နီယာ(ဖတ္စ္အီး) က လိႈငး္အေတာ္မူးတတ္သည္… ဒါေတာင္ သေဘာၤလိုက္စားတာ… ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ… မူးတုန္းပဲၿဖစ္သည္… LOW PRESSURE လို႔ ၾကားလိုက္တာႏွင့္…. သူက အင္ဂ်င္စက္ထိန္းခ်ဳပ္ခန္း( ENGINE CONTROL ROOM) ၾကမ္းၿပင္မွာ ထိုင္ရင္း.. မူးတယ္ မူးတယ္ ဆိုကာ ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့… က်ြန္ေတာ္တို႔ လည္း သူ႔ ပဲ ၿပဳစု ေနရေတာ့သည္…..

ဒါနဲ႔ က်ြန္ေတာ္တို႔ … စက္ခန္းထဲဆင္းလာၾကသည္….. သာဒ့္အီး (3 A/E) ကိုဂ်ဴတီခ်ိန္းရင္း…. LOW PRESSURE ရွိတာ ေၿပာၿပလိုက္သည္……. ထို႔ေနာက္ စက္ခန္းလွည္႔စစ္… ၿပီးေတာ့ … LOW PRESSURE ရွိသည္ဆိုေရႊ႔ ၿပဳတ္က် တတ္သည္မ်ား.. ပစၥည္း အေလးမ်ားအားလံုးကို ၾကိဳးနဲ႔ ေသခ်ာလုိက္ခ်ည္ထားလိုက္သည္….ပင္လယ္ထဲလည္းေရာက္ေန အလုပ္က လည္း ခပ္ပါးပါးမို႔ ေအးေအးေဆးေးဆး ဟိုၾကည္႔ ဒီၾကည္႔ လုပ္ၿပိးမွ…. ကြန္ထရိုးရြန္ထဲ ၿပန္လာခဲ့လုိက္သည္…. အခ်ိန္ၾကည္႔ေတာ့ ေန႔လည္… ၁၂း၄၅ ၿဖစ္သည္…. ထံုးစံအတိုင္း တစ္နာရီေလာက္ထိေတာ့ .. ဆက္ကန္း(ဒုတိယလက္ေထာက္အင္ဂ်င္နီယာ) နဲ႔ အာလိုက္ဦးမည္.. အလုပ္မွ သိပ္မရွိတာပဲ…. သို႔ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သားေလေကာင္းေနစဥ္…

ကရင္ရင္ရင္ ကရင္

ဟုတ္ပါသည္… တယ္လီဖုန္းလာၿခင္းၿဖစ္သည္….က်ြန္ေတာ္ပဲကိုင္လုိက္ပါသည္… အေပၚ BRIDGE (တက္မကိုင္ခန္း) မွ ေအစီအိုၾကီးထံမွၿဖစ္သည္… ဆက္ကန္းကို ေပးလုိက္ဟုေၿပာသည္… ဆက္ကန္းမွ

(ဟုတ္လား.. အာ ဒုတ္ခပါပဲ ဒီကုလားကေတာ့… အိုေက ေအစီအိုၾကီး က်ြန္ေတာ္ တို႔ ေတာ့ ဒီမွာၾကိဳးခ်ည္စရာေတြရွိတာေတာ့ ခ်ည္ထားၿပီးပါၿပီ… အင္ဂ်င္ကိုေတာ့ တစ္ခ်က္စစ္လုိက္မယ္ေလ.. အိုေက အစ္ကို ဟုတ္ကဲ့) ဟုဆိုကာ ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး

(ေအာ္ဇီေရ…. မိန္းအင္ဂ်င္ကို တစ္ခ်က္ေလာက္ပတ္ၾကည္႔စမး္ကြာ....ေရွ႔မွာ မုန္တိုင္းက ၾကီးေနတယ္တဲ့ သူၾကီးကမေရွာင္ဘူးလို႔ ေၿပာတယ္…..ဒီအတိုင္းသြားရင္ ေနာက္တစ္နာရီဆို မုန္တိုင္းထဲေရာက္မွာ… သူၾကီးက သူ႔ဟာသူ တြက္ၿပီး အဖ်ားခတ္တာေလာက္ေတာ့ဘာမွ မၿဖစ္ဘူးလို႔ ေၿပာတာပဲ…… ေရွာင္ၿပီး ပတ္ေမာင္းသြားရင္ အခ်ိန္ၾကာလို႔ လို႔ေၿပာတယ္….. ဒီကုလားသူၾကီးနဲ႔ေတာ့ ခက္တာပါပဲကြာ)

ဟုတ္ပါသည္.. က်ြန္ေတာ္တို႔ ၏ ကပၸတိန္မွာ… အိႏၵိယလူမ်ိဳး… ၿဖစ္ပါသည္… နာမည္သိပ္မေကာင္း… လုပ္လိုက္လွ်င္ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြက မ်ားသည္….အမွားၿဖစ္သြားလွ်င္လည္းသူမ်ားကို အၿပစ္ပံုခ်တတ္သည္…. အိႏိၵယကုလားမို႔ ENGLISH ကေကာင္းသၿဖင့္ ရံုးကို နည္းမ်ိဳးစံုၿဖင့္စာေရးတိုင္ၾကားတတ္သည္….ဒါေၾကာင့္ ဒီကုလားသူၾကီးနဲ႔ေတာ့ ဒုတ္ခပါပဲ ၿဖစ္ေနရၿခင္းၿဖစ္သည္…

က်ြန္ေတာ္လည္း.. လက္ႏိုပ္ဓာတ္မီးယူၿပီး စက္ခန္းထဲၿပန္ဆင္းကာ..မိန္းအင္ဂ်င္ကို ပတ္စစ္လိုက္သည္…. အားလံုးအိုေကပဲၿဖစ္သည္… ဒါနဲ႔ တက္မၾကိးထားရာ… စတီယာရင္ ဂီယာ ခနး္သို႔ သြားစစ္လိုက္သည္… ဆီအယိုအေပါက္မရွိ … အဆင္ေၿပသည္….ဒါနဲ႔ ကြန္ထရိုးခန္းထဲသို႔ ၿပန္တက္လာလိုက္သည္…..အခ်ိန္ၾကည္႔ေတာ့ တစ္နာရီခြဲေနၿပီ…. ဆက္ကန္းအီး (2 A/E) က စက္ခ်ဳပ္ (အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ C/E)ကိုပါအေၾကာင္းၾကားထားလိုက္သည္….

ထိုင္ေနရင္း… ဆယ္ငါးမိနစ္ပင္ၿပည္႔မည္မထင္… သေဘာၤက စလႈပ္လာပါၿပီ…. ဘယ္ဘက္ ၅ဒီဂရီ.. ညာဘက္ ၈ဒီဂရီေလာက္ပါေနသည္… ဒါေလာက္က ၿပသနာမရွိ…. ဆက္သြားေနၾကရင္းမွ… ႏွစ္နာရီ…… ခြဲေလာက္တြင္… လိႈင္းက အေသေပးေတာ့ သည္…… ခံရၿပီ…. သေဘာၤ က ဘယ္ဘက္ကို ၃၀ဒီဂရီ ညာ ဘက္ ၃၅ ေလာက္ ပါေနၿပီ…..

သံုးနာရီထိုးခါနီးမွ စက္ခ်ဳပ္က ဆင္းလာသည္… အေၿခ အေနကို ေမးသည္… .. ဆက္ကန္းက BRIDGE မွ ဖုန္းမဆက္ေသးေၾကာင္းေၿပာသည္…. စက္ခ်ဳပ္က အေပၚၿပန္မတက္ေတာ့…. စက္ခန္းထဲမွာပဲထိုင္ေနေတာ့သည္….. လိႈင္းက သိသိသာသာကို ေပးေနၿပီၿဖစ္သည္…က်ြန္ေတာ္က ေတာ့… စက္ခန္းထဲမွာပဲပတ္ၾကည္႔ေနလိုက္သည္…. တုပ္ထားေသာ ၾကိဳးမ်ား ခိုင္မခိုင္ကိုလည္းစစ္ေဆးရသည္… ..

ဒီလို အေၿခအေနမ်ိဳးမ်ား.. သေဘာၤ၀မး္ေပါက္ေရႊြ႔ေရ၀င္လာတတ္သၿဖင့္…. သေဘာၤ ေအာက္ေၿခမ်ား(TANK TOP)ကို လည္း လုိက္စစ္ရၿပန္သည္…. လိုက္လံစစ္ေဆးၿပီး အေပၚတက္လာေတာ့ .. တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ BRIDGE မွ တယ္လီဖုန္းဆက္တာႏွင့္ၾကံဳသည္… သူတို႔ ေရွ႔ ကို ဘာမွ မၿမင္ရေတာ့ ေၾကာင္း…. ေရမႈန္ေတြ… ပိတ္ေနသၿဖင့္ သေဘာၤ အလယ္နားေလာက္ကို ပင္ မၿမင္ရေတာ့ ေၾကာင္း …မုန္တိုင္းက လမ္းေၾကာင္းေၿပာင္းၿပီး က်ြန္ေတာ္တို႔ ဘက္ကို တန္းလာေနၿပီၿဖစ္ေၾကာင္း…. က်ြန္ေတာ္တို႔ သေဘာၤေနာက္တြင္ လည္း သေဘာၤတစ္စင္းပါလာေသးေၾကာင္း… သူတို႔ နဲ႔ ေတာ့ အဆက္အသြယ္မၿပတ္ေၾကာင္း…လွမ္းေၿပာၿခင္းၿဖစ္သည္…..

ေတြးရင္းေတြးရင္း လန္႔ေတာ့ လန္႔လာသည္…. အရင္ မုန္တိုင္းမ်ား ၾကံဳဖူးေသာ္လည္း ဒီေလာက္မဆိုး…. ဒါေပမယ့္ ၿပီးသြားမွာပါေလ ဟု သာ ေတြးထားလိုက္သည္….ေၾကာက္စိတ္ကေတာ့ ေပ်ာက္မသြား….

ညေနေလးနာရီက်ေတာ့ .. က်ြန္ေတာ့ဂ်ဴတီၿပီးၿပီၿဖစ္သည္…ဖတ္စ္အီးႏွင့္ သူ႔ ဆီေလာင္း တို႔ ၏ဂ်ဴတီၿဖစ္သည္… . ဆင္းလာေသာ… ဆီေလာင္းကို ဂ်ဴတီလႊဲစရာရွိသည္မ်ား လႊဲသည္… ဖတ္စ္အီးမ်က္ႏွာကေတ့ .. ၿဖဴဖတ္ၿဖဴေလ်ာ္ၿဖစ္ေနၿပိ….ၿဖစ္မယ္ဆိုလည္း ၿဖစ္စရာပင္ က်ြန္ေတာ္တုိ႔ လို လိႈင္းမမူးတတ္သူေတာင္ ေၾကာက္တာက တစ္မ်ိဳး မူးတာ က တစ္မ်ိဳးနဲ႔…. အိလည္လည္ၾကီးၿဖစ္ေနခ်ိန္မွာ.. ဖတ္စ္အီးလိုမူးတတ္ေသာ သူ အတြက္က မူ ဆိုဖြယ္ရာပင္မရွိ…. သူ ႏွစ္ခါ အန္ၿပီးေၾကာင္းလည္း ေၾကၿငာေသးသည္…

က်ြန္ေတာ္ က်ြန္ေတာ့ အခန္းထဲ ၿပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္.. အခန္းထဲမွ ပစၥည္းေတြ အားလံုးက ေဗ်ာင္းဆန္ေနၿပီ… တီဗီြက .. ၾကမ္းၿပင္ေပၚမွာ ေမွာက္လ်က္…. ဘီယာဘူးေတြ.. (သံဘူး) ေတြေတာင္… နံရံႏွင့္ရိုက္ပါမ်ားလို႔ ကြဲတဲ့ ဘူးက ကြဲကုန္ၿပီၿဖစ္သည္… ဆပ္ၿပာမႈန္႔ေတြလည္း ေမွာက္ကုန္.စပီကာေတြလည္ းၾကမ္းၿပင္ေပၚ.. ဒီဗီဒီ စက္လည္း… ၾကမ္းၿပင္ေပၚ….. အိုး… တစ္ခန္းလံုးကို … မြထေနေတာ့ သည္…. ကံေကာင္းလို႔ လက္ပ္ေတာ့ ေလးက… ေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ ရွိေနေသးသည္….

အခန္းကို တတ္ႏုိင္သမွ်ၿပန္ရွင္းရသည္…ကြဲလြယ္ရွလြယ္ေသာ… လက္ပ္ေတာ့.. တီဗီ..အစရွိသည္မ်ားကို ေမႊ႔ရာေပၚတြင္ စုၿပီး တင္ထားရသည္… အားလံုး သိမး္ဆည္းၿပီးေတာ့ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ ၿပန္ဆင္းလာခဲ့သည္… ကိုယ္ဟာကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းေနရမွာ ေၾကာက္လို႔ၿဖစ္သည္….

ညေနစာစားရန္သြားေမးၾကည္႔ေတာ့ … ခ်ိဖ္ကြတ္ (ထမင္းခ်က္) ၾကီး က.ခ်စ္ဖို႔ အေတာ္ေကာင္းပါသည္… ဘဲသားဆန္ၿပဳတ္တစ္အိုးၿပဳတ္ေပးထားသည္… မွန္ေပသည္.. လိႈင္းမူးေနခ်ိန္တြင္ အေကာင္းဆံုးမွာ .. ႏြားႏို႔ႏွင့္ ဆန္ၿပဳတ္ ႏွစ္မ်ိဳးထဲၿဖစ္သည္… အစာေၾကလြယ္သည္…. ၿပန္အန္လွ်င္ေတာင္.. အန္တဲ့လူသိပ္မခံရ.. သက္သာသည္ဟုဆိုရမည္…. က်ြန္ေတာ္လည္း ဗိုက္ဆာဆာႏွင့္ ဆန္ၿပဳတ္ႏွစ္ပန္းကန္ေလာက္ေသာက္လိုက္သည္…..ထိုအခ်ိန္တြင္…. တက္မကိုင္ (A/B) ႏွစ္ေယာက္ ထမင္းစားခန္းထဲ၀င္လာသည္… ကိုပန္႔လည္းေနာက္က ပါလာသည္… မ်က္ႏွာေတြက သိပ္မူမမွန္… ဘီယာေသာက္ထားပံုရသည္… ထိုေနာက္တီဗီဖြင့္ … ဒီဗီဒီ ဖြင့္ကာ ဘာမဆိုင္.. ညာမဆိုင္.. ကာရာအိုေကဆုိပါေလေတာ့သည္….. ကတဲ့လူကလည္း ေကြးေနေအာင္ေဘးနားကေနကသည္…. လိႈင္းက ေပးေနတာမို႔ က လုိက္.. သေဘာၤေစာင္းလွ်င္လဲက်သြားလိုက္…ၿပန္ထ ကလုိက္လုပ္ၾကသည္….. ကိုပန္႔ကေတာ့ .. ထိုင္ခုန္မွာ ထုိင္ရင္… အားေပးေနသည္… သီခ်င္းလိုက္ဆိုသည္….

က်ြန္ေတာ္နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာင္သြားသည္… သူတို႔ ကို လညး္ သြားမေမးရဲ…. ရုပ္ေတြ က မူမွန္တာမဟုတ္… ဒါနဲ႔…အခန္းကို ၿပန္ဖို႔.အ ေပၚတက္လာေတာ့… BRIDGE မွ ဆင္းလာသည္႔ ကုန္းဘတ္အရာရွိခ်ဳပ္(ကုန္းခ်ဳပ္ C/O)ႏွင့္ေလွကားမွာသြားဆံုသည္…

(ခ်ိဖ္.. အေၿခအေန)



(မေကာင္းဘူးညီေလး… အေနာက္ကအကို တို႔ နဲ႔ ပါလာတဲ့ သေဘာၤသိတယ္မဟုတ္လား. သူတို႔ ေတာ့ abandon ship လုပ္သြားၿပီ…ဒီေရဒီေလနဲ႔ေတာ့ တစ္ေယာက္မွ ရွင္မယ္ မထင္ဘူး… ေလက လည္း တစ္နာရီကို မိုင္၁၂၀ ေလာက္တိုက္ေနတာကြ….ကုလားသူၾကီးကြာ.. ငါတို႔ ကို သက္သက္ဒုတ္ခေပးတာ… ေရွာင္မယ္ဆို လြတ္ရဲ႔သားနဲ႔… ေတာက္… ကိုယ္တို႔ အတတ္ႏုိင္ဆံုးၾကိဳးစားတာေပါ့ကြာ.. သိပ္လည္း မစိုးရိမ္ပါနဲ႔… ) ဟု ဆိုကာထြက္သြားသည္….

သူ မစိုးရိမ္ပါႏွင့္ဆိုမွပို စိုးရိမ္လာသည္…ဒီသတင္းၾကားလို႔ သာ ဟုိ ေအဘီနဲ႔ ပန္႔မန္းတို႔…. စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ကာရာအိုေကလာဆိုေနၾကၿခင္းၿဖစ္မည္ထင္သည္….. ကုန္းခ်ဳပ္မွာ ကုန္းဘက္ပိုင္းတြင္ သူၾကီးၿပီးလွ်င္သူ ပဲဟုဆိုေသာ္လည္း… ဒါသူ႔၏ ပထမဆံုးကုန္းခ်ဳပ္ အေခါက္ ၿဖစ္သည္… အသက္က ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္သာရွိေသးသည္… သူ႔လက္ေအာက္မွ လူေတြ အကုန္လံုးက သူ႔ ထက္ အသက္ၾကီး ၾကသူေတြခ်ည္းၿဖစ္သည္….. အေတြ႔ အၾကံဳအရဆို အေတာ္နည္းေသးသည္…ဒါမ်ိဳး ဒုတ္ခေတာထဲေရာက္လွ်င္ အေတြ႔ အၾကံဳ က အင္မတန္စကားေၿပာသည္… ခုေတာ့ သူၾကီးကလည္း…. တလႊဲ .. ကုန္းခ်ဳပ္ကလည္း အေတြ႔အၾကံဳ ႏုႏွင့္.. က်ြန္ေတာ္တို႔ မွာေမွ်ာ္လင့္စရာဆိုလို႔ ေအစီအုိၾကီးသာရွိေတာ့သည္…. ေအစိအုိၾကီးက ေတာ့ အသက္ငါးဆယ္ခန္႔ … သေဘာၤလိုက္လာတာလည္း အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါးမို႔ … အေတြ႔ အၾကံဳ အမ်ားၾကီးသာႏိုင္သည္……

အေနာက္သေဘာၤမွ လူမ်ားကို ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ရွင္ႏိုင္စရာမရွိဟု သာ ေတြးလိုက္ေတာ့သည္…. က်ြန္ေတာ္တို႔ သေဘာၤမွာ တန္ခ်ိန္သံုးေသာင္းေက်ာ္ေသာTANKER အမ်ိဳးအစား သေဘာၤၾကီးၿဖစ္သည္… TANKER မ်ား ကို အလြယ္တစ္ကူမ်က္စိထဲၿမင္ေအာင္ေၿပာရလွ်င္ စည္ပိုင္း ၾကီးကို ေရထဲေမွ်ာထားသလုိ မ်ိဳးၿဖစ္သည္…. သေဘာၤက ခပ္ၿပားၿပားမို႔… ေတာ္ရံုေလေလာက္ကို မမႈ….. ကြန္တိန္နာ သေဘာၤမ်ားဆို သေဘာၤကို က ၿမင့္ရသည္႔ ၾကားထဲ.. ကြန္တိန္နာ မ်ားက ကပါ ၿမင့္သၿဖင့္ … ေလတိုက္တာ နဲ႔ တံုးလံုး လဲေတာ့ သည္….

ေစာ ေစာက ေတြးသလို… ဒိေလာက္ လိႈင္းေလ မေၾကာက္ပါဘူးဆိုေသာ… က်ြန္ေတာ္တုိ႔ လို တန္သံုးေသာင္းေက်ာ္သေဘာၤၾကီးေတာင္… ဇေကာထဲ ဇီးၿဖဴသီးထည္႔ လိမ္႔ သလိုၿဖစ္ေနလွ်င္… အသက္ကယ္ေလွႏွင့္ ဆင္းသြားေသာ…. အေနာက္သေဘာၤမွ လူမ်ား အတြက္ကေတာ့ မေတြး၀င့္စရာပင္….. ရွစ္မီတာ မွ ဆယ္မီတာေလာက္အထိရွိတတ္ေသာ ဒီလိႈင္းလံုးၾကိးမ်ား ေအာက္တြင္… သူတို႔ ဘယ္နည္းနဲ႔ မွ အသက္မရွင္ႏိုင္….. ေတြးရင္း စိတ္လည္း မေကာင္း…ေၾကာက္လည္းေၾကာက္လာမိသည္….

ကဲ က်ြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမည္နည္း… အခန္းထဲ အၿမန္ၿပန္သည္… သိမး္စရာရွိတာ သိမ္းမွရမည္… ကိုယ္နဲ႔ တစ္ပါတည္း သယ္ႏုိင္တာ ပိုက္ဆံၿဖစ္သည္… စားစရာက .. အသက္ကယ္ေလွမွာပါၿပီးသားမို႔ .. သယ္စရာမလို… ၿပီးလွ်င္ ကိုယ့္ဓာတ္ပံုႏွင့္နာမည္ပါေသာ အေထာက္အထားတစ္ခု..ေတာ္ၾကာ အေလာင္းေတြ႔မွ .. ဘယ္သူမွန္း ရွာမရၿဖစ္ေနမည္… ေတြးသာေတြးေနသည္.. ဒီေလာက္သမုဒၵရာၾကီးထဲ ဘယ္နားက အေလာင္းကို ၿပန္ရႏိုင္ပါမည္နည္း.. ကဲထားလိုက္ပါေလ.. ဟုတ္ၿပီ … သေဘာၤသားအသင္း၀င္ ကတ္ၿပား… ရွိသည္ပဲ… ပိုက္ဆံႏွင့္ ထိုကတ္ၿပားႏွစ္ခုကို တြဲေရြ႔ ပလတ္စတစ္အိတ္တစ္ခု ထဲတြင္ ေရလံုေအာင္ အထိ ခ်ည္ၿပီး… တိတ္မ်ားၿဖင့္ ကပ္လိုက္သည္… ပိုက္ဆံက သံုးလစာပဲရွိေသးသည္မို႔ .. ထုပ္ရတာလြယ္ကူသည္… လက္တစ္စုဆုပ္စာ… အထုပ္ကေလးၿဖစ္သြားသည္… ထို႔ ေနာက္ .. အင္းက်ီအိတ္ကပ္ထဲထည္႔ ကာ အပ္ခ်ည္႔ႏွင့္ထည္႔ခ်ဳပ္ထားလိုက္သည္… ေၿပးရင္းလႊားရင္း ၿပဳတ္မက်ရင္ေတာ္ၿပီ…. ၿပီးေတာ့ က်ြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု ဓာတ္ပံု…. က်ြန္ေတာ့ရည္းစားပံဳ စတာေတြအိတ္ကပ္ထဲထည္႔သည္… ဒါပဲၿဖစ္သည္… အဲ.. ေဆးလိပ္တစ္ဘူးပါေရလံုေအာင္ထုပ္ေရြ႔ မီးၿခစ္ႏွင့္အတူထည္႔ထားလိုက္သည္….

ထုပ္လို႔ပိုးလို႔ေတာ့ ၿပီးသြားၿပီၿဖစ္သည္… က်ြန္ေတာ္ဘာဆက္လုပ္ရမည္နည္း ..နာရီၾကည္႔ေတာ့ ေၿခာက္နာရီထိုးေက်ာ္ေနၿပီ…. သေဘာၤကေတာ့ တစ္၀ုန္း၀ုန္းႏွင့္ ရမး္ခါေနဆဲၿဖစ္သည္… အၿပင္မွာ ေမွာင္မဲေနသည္…. က်ြန္ေတာ့ အခန္းၿပတင္း၀မွ ၾကည္႔ေနမိၿခင္းၿဖစ္သည္…. ပတ္၀န္းက်င္ပတ္ပတ္လည္ကို ဘာမွ မၿမင္ရ… က်ြန္ေတာ့ အခန္းေဘးတြင္… အသက္ကယ္ေလွ၏ ေလွကားရွိသည္.. ထုိေလွကားကုိပင္မၿမင္ရေတာ့…. ေတြးေနရငး္ႏွင့့္ငိုခ်င္လာသည္…. ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္လာသည္… မၿဖစ္.. ဒီလုိတစ္ေယာက္တည္းေနလို႔ ေတာ့ လံုး၀မၿဖစ္.. ၾကာရင္ရူးသြားႏိုင္သည္…

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အင္ဂ်င္ခန္းထဲဆင္းေနတာ ပိုေကာင္းမည္…. သတင္းကို အၿမဲရေနမည္…. အသက္ကယ္အင္းက်ီကို ယူ…နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားေသာ ပုတီးကို ဆြဲ…. ဘုရားစင္ကို ဦးသံုးၾကိမ္ခ်ၿပီးကာမွ အင္ဂ်င္ခန္းထဲ ဆင္းလာလိုက္သည္…. ဆင္းတာေတာင္ ေလွကားကို အေတာ္သတိထားဆင္းရသည္.. သေဘာၤက လက္ႏွင့္ ကိုင္လႈပ္သလိုကို ရမ္းခါေနေတာ့ေဘးနားက ကိုင္စရာတစ္ခုခုကို မကိုင္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ မရ…. ပစ္လဲသြားလွ်င္လဲ ရိုက္မိစရာ သံၿပားမ်ားသာရွိသည္….. ဒီလိုႏွင့္ေၿဖးေၿဖးခ်င္းထိနး္ကာဆင္းလာရင္း .. စက္ခနး္ထဲေရာက္လာခဲ့ရသည္…

စက္ခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း… က်ြန္ေတာ္အေတာ္အံ့အားသင့္ရပါသည္….

ရွိရွိသမွ် က်ြန္ေတာ္တို႔ အင္ဂ်င္ပိုင္းမွ လူမ်ား အားလံုး…. ကြန္ထရိုးခန္းထဲတြင္ တုးန္လံုးပက္လက္ၿဖစ္ေနၾကၿပီ… အငယ္ဆံုးၿဖစ္ေသာ အင္ဂ်င္ ကဒက္…(အရာရွိေလာင္း) မွာ တရႈံရႈံႏွင့္ပင္ငိုေနၿပီ….. အငး္ေလ.. အသက္က ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲရွိေသးတာကိုးဟု ပင္ေတြးထားလုိက္သည္…..က်ြန္ေတာ့ ကို ၿမင္ေတာ့ က်ြန္ေတာ့ အနားတြင္လာထိုင္ေနသည္.. က်ြန္ေတာ္လည္း ပုခံုးကို ဖက္ထားလိုက္ပါသည္…

(အစ္ကို.. က်ြန္ေတာ္ေနာက္ဘယ္ေတာ့ မွ သေဘာၤမလိုက္ေတာ့ ဘူးဗ်ာ… ဒီပထမဆံုးတစ္ေခါက္နဲ႔တင္အေတာ္မွတ္ေနၿပီ….. ဒီမုန္တိုင္းထဲမွာေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို႔ မေသေလာက္ပါဘူးေနာ္..)

က်ြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္မေသခ်ာေသာ ေမးခြန္းမို႔ ကဒက္ကေလးကို ၿပန္မေၿဖႏိုင္… အေတာ္ကေလးအားယူရင္းသာ ၿပဳံးၿပလုိက္မိသည္…. ဟုတ္သည္.. ငါတို႔ေကာ အသက္ရွင္ႏီုင္ပါ့မလား…. မဲေမွာင္ေရႊ႔ ေနေသာ … ဒီ သမုဒၵရာ ၾကီးထဲမွာ က်ြန္ေတာ္တို႔ အသက္ေကာရွင္ႏိုင္ပါ့မလား… ကမ္းမၿမင္လမ္းမၿမင္…. ပိန္းပိတ္ေနေသာ အေမွာင္ကပင္…. က်ြန္ေတာ့ ကိုအေတာ္ ခ်ိန္းေၿခာက္ေနၿပီ…………………ၿပီးလွ်င္ေရနစ္သည္ကလည္း … အေတာ္အခံခက္မည္ထင္သည္…. ေတြးရင္းႏွင့္ ၾကက္သီးေမႊးညင္းပင္ထလာသည္…..

ထိုအခ်ိန္တြင္… ကြန္ထရိုးခန္းတံခါးပြင့္လာၿပီး အၿပင္မွ လူတစ္ေယာက္၀င္လာသည္….. အၿခားလူမဟုတ္… ကုန္းခ်ဳပ္ပင္ၿဖစ္သည္… မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးၿဖဴေလွ်ာ္ေနၿပီ….. CD ၿပားအလယ္က အ၀ိုင္းေလးက မွ သူမ်က္ႏွာထက္ၾကီးဦးမည္….

(အင္ဂ်င္ခန္းက လူအားလံုး……ၿပင္ဆင္စရာရွိတာၿပင္ဆင္ထားလိုက္ၾကပါေတာ့…… က်ြန္ေတာ္တုိ႔ သေဘာၤ မုန္တိုင္းရဲ႔ အလယ္ဗဟိုထဲကို ပါသြားပါၿပီ….. အခ်က္ေပးသံကို ပဲေစာင့္ေနပါ…. အခ်က္ေပးတာနဲ႔ ေလ႔က်င့္ထားတဲ့ အတိုင္း…. ကိုယ့္အသက္ကယ္ေလွဆီကိုယ္သြားၿပီး…. ကိုယ့္တာ၀န္အတိုင္းဆက္လုပ္ၾကပါ…. အသက္ကယ္အင္က်ီေတြ၀တ္ထားလုိက္ၾကပါ… အၿပင္မွာ ညဘက္ဆိုေတာ့ ေအးပါမယ္…. အီမားရွင္း၀တ္စံုေတြလည္း ယူထားပါ….. က်ြန္ေတာ္တို႔ ဘက္ကေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုးၾကိဳးစားပါ့မယ္…ေအစိအိုၾကီးလည္း ၾကိဳးစားေနပါတယ္… သူၾကီးကေတာ့ ဗ်ာ… သူ႔ အခန္းထဲၿပန္ၿပီး ဘုရားသြားရွိခိုးေနေလရဲ႔ BRIDGE ေပၚကိုေတာင္ၿပန္တက္မလာေတာ့ ဘူး.. အေတာ္ေၾကာက္ေနၿပီထင္တယ္…. ကဲ သြားမယ္ဗ်ာ… ဂြတ္ဒ္ လက္ခ္.. ေအာ္ဒါက ခင္ဗ်ားတုိ႔ ရဲ႔ ပတ္စ္ပို႔ေတြပါ…ၿပန္ယူထားလိုက္ၾကပါေတာ့… ကိုယ္နဲ႔ တစ္ပါတည္းေဆာင္ထားေပါ့.. ဒါမွ တစ္ခုခုကိုယ့္ကို ရွာေတြ႔တဲ့ အခါ.. အေထာက္အထားၿပႏိုင္မွာေလ… ကဲကဲ.. သြားဥိးမယ္ဗ်ာ..)

အားလံဳး တိတ္ဆိတ္စြာက်န္ခဲ့သည္…. စက္ခ်ဳပ္ၾကီးကို ၾကည္႔ ေတာ့ မ်က္ႏွာက အေသႏွင့္ မ်က္ရည္ ၀ဲလ်က္…. က်န္လူမ်ား အားလံဳးလည္း ေသြးဆုပ္ေသာ မ်က္ႏွာကိုယ္စီႏွင့္… က်ြန္ေတာ့ မ်က္ႏွာလည္း … သူတို႔ လိုပဲၿဖစ္ေနမည္ထင္သည္… ပတ္စပို႔ ကို ေစာေစာက ထုပ္ထားေသာ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲသို႔ .. ၿပန္ထည္႔ လုိက္သည္…. အပ္ႏွင့္ခ်ဳပ္ထားတာၿဖစ္သၿဖင့္ အေတာ္ၿပန္ေၿဖေနရေသးသည္…ၿပီး မွ အပ္ခ်ည္ၿဖင့္ တစ္ခါ ၿပန္ခ်ဳပ္ပစ္လိုက္သည္….ကဲ… က်ြန္ေတာ္တို႔ ဘာတတ္ႏိုင္ဦးမည္နည္း…. ဒါေနာက္ဆံုးေန႔ပဲၿဖစ္ပါလိမ္႔မည္.. က်ြန္ေတာ္၏ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္သည္… ေရထဲမွာပင္ကုန္လြန္ရေတာ့မည္…..

အားလံုးတိတ္ဆိတ္ကုန္ၾကၿပီ…. ဘာဆိုဘာမွ မေၿပာႏိုင္ၾကေတာ့….. ရုတ္တရက္ …စက္ခ်ဳပ္မွ

(ေအာ္ဇီ… ဗိုက္ဆာတယ္ကြာ… ႏြားႏိုတစ္ဘူးေလာက္သြားယူစမ္း… ) ဟု ဆိုသၿဖင့္ က်ြန္ေတာ္လည္း ထမင္းစားခန္းသို႔ တက္လာခဲ့လိုက္သည္…..

ထမင္းစားခန္းသို႔ ေရာက္မွ အေတာ္အေၿခအေနဆိုးေနတာ သိရေတာ့ သည္… ေစာေစာက ေအဘီ ႏွစ္ေယာက္ သီခ်င္းဆိုေနဆဲပဲၿဖစ္သည္… သို႔ ေသာ္ ရိုးရိုးမဟုတ္…. ခႏၵာကိုယ္မွာ ဘာမွ မကပ္ပဲ…. ဘာဆို ဘာအ၀တ္အစားမွ မရွိပဲ ကာရာအိုေကဆိုကာ ကေနၾကၿခင္းၿဖစ္သည္…. ေသြးပ်က္တယ္ဆိုတာ ဒါပဲၿဖစ္မည္ထင္သည္…. က်ြန္ေတာ္၀င္လာတာလည္း သူတို႔ ဂရုမစိုက္…. ေလးၿဖဴသီခ်င္းကို အားပါးတရသာ ဟဲေနေတာ့သည္… က်ြန္ေတာ္မွ မဟုတ္ဒီ အခ်ိန္ သူၾကီး ၀င္လာေတာင္ သူတို႔ အဖတ္လုပ္ေတာ့မည္မဟုတ္…. ေသြးပ်က္ေနၾကၿပီမဟုတ္လား…

ေရခဲ ေသတၱာထဲမွ ႏြားႏုိ႔ ဘူးကို ယူၿပီး စက္ခန္းထဲသို႔ ပင္ၿပန္ဆင္းလာခဲ့သည္…ေလွကားတြင္ ဘိုဆင္ၾကီးက ေငါင္ေငါင္ၾကီးထုိင္ေနသည္….. က်ြန္ေတာ့ ကို ၿမင္ေတာ့ ခပ္ေအးေအးပဲၾကည္႔သည္… မ်က္ႏွာက လူေသတစ္ေယာက္လိုပင္ၿဖစ္ေနၿပီ…..

ကြန္ထရိုးခန္းထဲေရာက္ေတာ့ နာရီကိုၾကည္႔မိသည္… ရွစ္နာရီထိုးေတာ့မည္…….ထို အခ်ိန္တြင္

(ကရင္ရင္ရင္.. ကရင္)

ရုပ္တရက္ တယ္လီဖုန္း၀င္လာသည္….. BRIDGE မွ ဆက္ၿခင္းၿဖစ္သည္… သူတို႔ တက္မကို ၃၅ ဒီဂရီအထိ အဆံုးခ်ိဳးမည္ ၿဖစ္ေၾကာင္း လွမ္းေၿပာၿခငး္ၿဖစ္သည္…. သေဘာၤေကြ႔ သလိုၿဖစ္မည္ ၿဖစ္ေရႊ႔ မီးစက္မ်ား သတိထားရန္….. ၀န္အရမ္းမ်ား မည္ဆိုးေရႊ႔ ေၿပာၿခင္းၿဖစ္သည္… .ဒိအခ်ိန္တြင္ .. မီးစက္မ်ား ရပ္သြားလို႔ မရ.. မိးစက္ရပ္တာႏွင့္ ပင္မစက္ၾကီး.. (မိန္းအင္ဂ်င္) ရပ္မည္… မိန္းအင္ဂ်င္ရပ္တာႏွင့္က်ြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးပြဲၿပီးၿပီၿဖစ္သည္…..ယခု သေဘာၤက စက္ကုန္မိုင္ကုန္ဖြင့္ေမာင္းေနၾကၿခင္းၿဖစ္သည္… ေလအားက အေတာ္ၿပင္းသၿဖင့္ စက္ကုန္ဖြင့္ ထား တာေတာင္… တစ္နာရီကို ႏွစ္မိုင္ႏႈန္းၿဖင့္ ေနာက္ဘက္ကို ၿပန္ပါေနသည္…..

က်ြန္ေတာ္တို႔ မွာ ဘာမွ လုပ္စရာမရွိပါ…လုပ္ယူလို႔ လည္း မရပါ…..အခ်က္ေပးသံကို. ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင့္ေနရံုသာရွိပါေတာ့သည္…. ကိုယ္ေပၚမွာ ၀တ္ထားေသာ အသက္ကယ္ အကၤ်ီ ကို တစ္ေခါက္ထပ္မံစစ္ေဆးေနမိသည္…. ပင္လယ္ၿပင္၏ အေအးဒဏ္မွ ကာ ကြယ္ေပးႏိုင္မည္႔ အီမားရွင္း၀တ္စံုကို လည္း စစ္ေဆးရၿပန္သည္…. အသက္ကယ္အင္းက်ီထဲ တြင္ ပလတ္စတစ္ အိတ္ႏွင့္ ေသခ်ာ ထုတ္ထားေသာ လစာသံုးလစာ ႏွင့္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ကို ၿပန္စမ္းၾကည္႔သည္.. ဟုတ္ၿပီ.. ဒါဆို အဆင္သင့္ၿဖစ္ပါၿပီ…. သေဘာၤအား စြန္႔ခြာရန္အခ်က္ေပးသည္ႏွင့္.. အသက္ကယ္ေလွေပၚတက္ရန္အဆင္သင့္ၿဖစ္ပါၿပီ… လက္ထဲမွ ပုတီးကို သံဗုေဒၶ ဂါထာ တစ္ေခါက္ရြတ္ရင္း ..တစ္လံုးစီခ်ေနမိသည္….. အေမ႔ကိုလည္း သတိရသည္… အေဖကို လည္း သတိရသည္….. ခ်စ္သူကိုလည္း သတိရေနသည္…..ညီအငယ္ေကာင္ေရာ.. ငါမရွိေတာ့ ရင္……….. ေတြးေနရင္းမွ မ်က္ရည္ေတြက က်လာၿပန္သည္…….က်ြန္ေတာ္သူတို႔ ႏွင့္ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေတာ့ မွ ေတြ႔ ခြင့္မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးလား….. .

ထိုအခ်ိန္ဒုန္းကနဲအသံကို ၾကားလိုက္ရသၿဖင့္.. ထိုင္ေနသူအားလံုး လန္႔ၿဖန္႔ကာထၾကည္႔ၾကသည္…ေတာ္ပါေသးသည္….စက္ခန္းအေနာက္စတို ခန္းထဲမွ စပါယ္ယာ ေသတၱာမ်ား… သေဘာၤလႈပ္သၿဖင့္ ၿပိဳက်လာၿခင္းၿဖစ္သည္…. စက္ခ်ဳပ္က

(ထားလိုက္ေတာ့ကြာ..ၿပီးမွပဲသြားရွင္းေတာ့… ကြဲႏိုင္ရွႏိုင္တာေတြေလာက္သာဖယ္ထားလုိက္) ဟု ဆိုသၿဖင့္ ဘယ္သူမွ မထၾကေတာ့… ထလည္း မထႏိုင္ၾကေတာ့…..က်ြန္ေတာ္တုိ႔ အားလံုးအားကိုးစရာဘုရားသာရွိေတာ့သည္…. ပုတီးစိပ္သူက ဆိပ္… ေမတၱာပို႔ သူက ပို႔ ဂုဏ္ေတာ္ရြတ္သူက ရြတ္ႏွင့္…. ၿဖစ္သည္… ေသၿခငး္တရားသည္… က်ြန္ေတာ္တို႔ ၏လက္တစ္ကမ္းမွာပဲၿဖစ္သည္…. အရင္ကလည္း လက္တစ္ကမ္းမွာပင္ရွိခဲ့ပါလိမ္႔မည္… သို႔ေသာ္ က်ြန္ေတာ္တို႔ သတိမထားမိခဲ့လို႔ၿဖစ္မည္…ယခု သတိထားမိတဲ့ အခ်ိန္တြင္ေတာ့… အေတာ္လန္႔ၿဖန္႔ေနၿပီ……သူေခါင္းၿပဴၿပတာ က အေတာ္ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းပါသည္…. အေတြးေတြက ေပါင္းစံုေအာင္ေခါင္းထဲ၀င္လာသည္…တုန္လႈပ္ေၿခာက္ၿခားဖြယ္ရာေကာ… ၀မး္နည္းဖြယ္ရာေကာ…. အားငယ္ဖြယ္ရာေကာ.. စသၿဖင့္ အခ်ိဳးက် ေရာစပ္ၿပီး ေခါင္းထဲ၀င္လာသည္….

(ကရင္ရင္ရင္ ကရင)္

တယ္လီဖုန္းလာရင္ကုိ က်ြန္ေတာ္အေတာ္ေၾကာက္ေနပါၿပီ… တစ္ခါလာတိုင္းတစ္ခါ သတင္းဆိုးကိုသာၾကားေနရေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္… ဖတ္စ္အီးကိုင္လိုက္သည္…

(အိုေက .. အို္ေက… က်ြန္ေတာ္တုိ႔ ဘက္က ေတာ့ အဆင္သင့္ပဲ…. အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေအာင္လုပ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ)

ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး စက္ခ်ဳပ္ဘက္လွည္႔ကာ…

(ေအစီအိုၾကီးဆက္တာဗ်…. သူတို႔ ဒီ အတိုင္းတက္မကို ဆက္ေခါက္ထားမယ္တဲ့… မုန္တိုင္းဗဟိုထဲအထိမပါေအာင္ေလအားကို သံုးၿပီး ၿပန္ေကြးထြက္ႏုိင္ဖို႔ ၾကိဳးစားမယ္ေၿပာတယ္. အင္ဂ်င္ကို FULL SPEED နဲ႔ ပဲလိုခ်င္တယ္တဲ့… ရေအာင္လုပ္ေပးပါလို႔ ေၿပာတာပါ)

(ဟုတ္ၿပီ ဒါေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲ… ကဲ.. အားလံုးစိတ္ဓာတ္လည္းက်မေနၾကပါနဲ႔… ဒါလမး္စတစ္ခုေတြ႔တယ္လို႔ေၿပာရမွာ…. ေအာင္ၿမင္မွာပါ… မင္းတို႔ က ေအာက္မွာ သြားၿပီး စက္အေၿခအေန ဘာညာကို ေသခ်ာၾကည္႔ေပးဟုတ္လား.. ဆီလိုရင္ဆီ…အကုန္လံုး အဆင္သင့္ၿဖစ္ေအာင္သာလုပ္ေပး . ငါတို႔ ဒီကေန ထြက္သြားႏုိင္မွာပါကြာ)

ဒီတစ္ခါ တယ္လီဖုနး္က သတင္းေကာင္းမို႔ အားတက္ဖြယ္ၿဖစ္ပါသည္.. က်ြန္ေတာ္တို႔ လည္း သူ႔ ဂ်ဴတီကိုယ့္ဂ်ဴတီ မခြဲေနေတာ့…. တစ္ထပ္ကို တစ္ေယာက္ႏႈန္းၿဖင့္ .. ဆီေလာင္းသံုးေယာက္.. ကဒက္တစ္ေယာက္ ေလးေယာက္လံဳး .. လုိက္စစ္ပါေတာ့သည္..အခ်ိန္က ည ၁၂ ခန္႔ ကို ေရာက္ေနၿပီၿဖစ္သည္….

ည… ၂ နာရီခန္းတြင္ဖုန္းထပ္၀င္လာသည္… က်ြန္ေတာ္တို႔ မုန္တိုင္း ဗဟိုမွ… အေတာ္ကေလး ေ၀းလာၿပီၿဖစ္ေၾကာင္းေၿပာၿခငး္ၿဖစ္သည္…

၀မ္းသာလုိက္သည္ၿဖစ္ၿခင္း…. မ်က္ရည္ပင္က်မိသည္… ေၿခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြလည္း ေအးစက္ေနသည္…. သေဘာၤကေတာ့ အေတာ္ကေလး လႈပ္ေနတုန္းပဲၿဖစ္သည္….

မနက္ ငါးနာရီခန္႔တြင္ေတာ့ အေတာ္ကေလး သက္သာလာပါသည္…. အေပၚထပ္မွာ သီခ်င္းဆိုေနသူမ်ားလည္း.. နည္းနည္းေသြးေအးလာၾကၿပိ….. အင္က်ီေတြဘာေတြၿပန္၀တ္ထားၿပီၿဖစ္သည္….

မနက္ေၿခာက္နာရီတြင္ေတ့ာ

က်ြန္ေတာ္တုိံ႔ သေဘာၤ မုန္တိုင္းထဲမွ ေအာင္ၿမင္စြာ ထြက္လာႏုိင္ခဲ့ပါသည္…ထိုအခါမွပဲ … က်ြန္ေတာ္လည္း အခန္းထဲၿပန္အိပ္ႏိုင္ေတာ့သည္….. အခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္းၿပတင္းေပါက္မွ အၿပင္ကို လွမ္းၾကည္႔ေတာ့ ဘာမွ မၿမင္ရေသးပါ….. အေၾကာင္းမွာ က်ြန္ေတာ့ အခန္းၿပတင္း၀တြင္ မႈန္တိုင္းႏွင့္အတူပါလာေသာ…. အသက္ကယ္အင္းက်ီၾကီးတစ္ခု လာကပ္ေနေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္…

မုန္တိုင္းက်ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္တြင္…ကုန္းဘက္ေပၚမွ ပစၥည္း အေတာ္မ်ားမ်ား … ေလႏွင့္ပါသြားၾကၿပိၿဖစ္သည္…အသက္ကယ္အင္းက်ီ… အစံု ႏွစ္ဆယ္လံုး မရွိေတာ့…. ေဆးပံုးမ်ား… ဓာတုေဗဒ ပစၥည္း ပံုးမ်ား လည္း ပင္လယ္ထဲ က်တဲ့ဟာေတြ က်ကုန္ၿပီ…. က်ြန္ေတာ္တုိ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် ရွင္းလင္းၾကပါသည္….

မုန္တိုင္းထဲမွ ထြက္လာလာခ်င္း….. သေဘာၤသားမ်ား အားလံုး အိမ္ေတြဆီ အသီးသီးဖုန္းဆက္ၾကပါသည္… သေဘာၤေပၚတြင္ဖုနး္က တစ္လံုးတည္းရွိသၿဖင့္… တန္းပင္စီေနရသည္….ငိုတဲ့သူက ငိုယုိဖုနး္ဆက္သည္…. ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္မဟုတ္လား….. က်ြန္ေတာ္လည္း အေမတို႔ ဆီဖုန္းဆက္ပါသည္…. ခ်စ္သူဆီလည္း ဖုန္းဆက္ပါသည္… ( အေမေရ…ေတာ္ေသးတာေပါ့အေမရယ္… အေမတို႔ ကို သားၿပန္မေတြ႔ရေတာ့ဘူးေတာင္ေအာင့္ေမ႔တာ… မေန႔ညကေလ.. မုန္တိုင္းက်တာ……)စသၿဖင့္ရွင္းၿ့ပပါသည္….. ထိုအခ်ိန္တြင္ အားလံုးတူညီသည္႔ အခ်က္မွာ….. က်ြန္ေတာ္တို႔ အိမ္မ်ား အားလံုးမွ…. ဘယ္လိုဖြဲ႔ ႏြဲ့ေၿပာေၿပာ… ဘယ္ေလာက္ငိုငို…(ေအာ္ဟုတ္လား.. ေတာ္ေသးတာေပါ့.. ေနာက္ကို သတိထားေလ… ဘုရားတရားမေမ႔နဲ႔ ေပါ့) ဆိုတာေလာက္မွ လြဲေရႊ႔ ဘယ္သူမွ သည္းသည္းလႈပ္မၿဖစ္ၾကၿခငး္ပင္ၿဖစ္သည္…. အငး္ေပါ့ေလ… သေဘာၤသားဘ၀ကို သေဘာၤသားခ်င္းမွ လႊဲေရြ႔ စာနာနားလည္ႏုိင္ဖို႔ အေတာ္ခဲယဥ္းတာပဲၿဖစ္ပါလိမ္႔မည္….. စိတ္ထဲေတာ့ အေတာ္မေကာင္းတာအမွန္ၿဖစ္သည္… အသက္ႏွင့္ရငး္ခဲ့ ရတာမဟုတ္လား…..

မုန္တိုင္းက်ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္း က်ြန္ေတာ္တို႔ သေဘာၤေပၚတြင္ အေၿပာင္းအလဲ အေတာ္မ်ားမ်ား ၿဖစ္လာၾကသည္….အားလံုးက ေတာ့ကုလားသူၾကီးက ို ၀ိုငး္ေမတၱာပို႔ ၾကၿပီး ေအစီအုိၾကီးကို ေက်းဇူးတင္ၾကသည္… လူေပါင္း ႏွစ္ဆယ့္သံုးေယာက္လံုး၏ အသက္ကို ကယ္ခဲ့သူမဟုတ္လား….ကုနး္ခ်ဳပ္ကလည္း သေဘာက်ပါသည္..သူ႔ အတြက္ တန္ဖိုးမၿဖတ္ႏုိင္ေသာ အေတြ႔အၾကံဳ ၾကီးတစ္ခု ရလိုက္သလိုၿဖစ္ေနသည္…ဖတ္စ္အီး…. ကေတာ့ .. ေနာက္က္ုိ လိႈင္းမူးလိမ္႔မယ္မထင္ေတာ့ ေၾကာင္း က်ြန္ေတာ္တို႔ ကို အရႊန္းေဖာက္တတ္ပါသည္…...က်ြန္ေတာ့ ကဒက္ကေလးကေတာ့…. သေဘာၤဆက္လိုက္မည္ဟုေၿပာပါသည္… ဒီေလာက္ဒုတ္ခကို သူခံႏုိင္သြားၿပီဆိုလွ်င္သူဘာကို မွ မေၾကာက္ေတာ့ ေၾကာင္းေၿပာပါသည္…. ဒီမုန္တိုင္းက သူ႔ စိတ္ဓာတ္ကုိ မာေက်ာေအာင္လုပ္ေပးလိုက္ေပၿပီ…. အင္းက်ီခ်ြတ္ကာ သီခ်ငး္ဆိုၾကသူ ေအဘီမ်ား အေၾကာင္းကေတာ့…. ေၿပာမဆံုးေပါင္ပင္ၿဖစ္ေနသည္…. ေနာက္ပိုင္း ပါတီလုပ္လုိ႔ သီခ်င္းဆိုတိုင္း သူတို႔ ႏွစ္ဦးကို အင္းက်ီခ်ြတ္ေရြ႔ က ခိုင္းရမည္ၿဖစ္ေၾကာင္း အားလံုးက သေဘာတူၾကသည္… ကုလားသူၾကီးကေတာ့ …. ရံုးသို႔ စာပို႔လုိက္သည္… အခုလို မုန္တိုင္းႏွင့္ၾကံဳရၿခငး္မွာ သူ႔ အၿပစ္မဟုတ္ေၾကာင္း…. ေအစီအိုက WEATHER REPORT ကို ေသခ်ာ မစစ္လို႔ ၿဖစ္ေၾကာင္းလွမ္းပို႔ လုိက္ပါသည္…. သို႔ေသာ္သူ႔ အေၾကာင္း သိေသာ ရံုးမွ ဆူပါဗိုက္ဆာမွ…. ေရွ႔လာမည္ ႔ ဆိပ္ကမး္တြင္ ဆင္းရမည္ၿဖစ္ေၾကာင္း စာၿပန္လာသည္…အဓိပါယ္ကေတာ့ အလုပ္ၿဖဳတ္လိုက္ၿခငး္ၿဖစ္သည္…. က်ြန္ေတာ္တို႔ တစ္စင္းလံုးေပ်ာ္ၾကပါသည္…..၀မး္နည္းစရာေကာင္းသည္က တစ္ခုပဲၿဖစ္သည္.. က်ြန္ေတာ္တုိ႔ အေနာက္သေဘာၤမွ သေဘာၤသားမ်ား သတင္း လံုး၀ မၾကားရၿခငး္ပင္ၿဖစ္သည္… အစအနပင္ရွာမရဟု ဆိုပါသည္….

က်ြန္ေတာ့ေနေသာ အခန္းၿပတင္း၀မွၾကည္႔လွ်င္ ပင္လယ္ၾကီးကို ၿမင္ေနရပါသည္….ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ပင္လယ္သည္….လိႈင္းသံ ေလသံ တစ္ေအးေအးၿဖင့္.. ၿပာၿမဲၿပာဆဲ…. လွၿမဲလွဆဲပင္…ဟိုတစ္ေန႔ ညက သူစိတ္ဆိုးၿပီး လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္ ေၿပာမိေၿပာရာေၿပာၿပီးသြားမွ…. လာေခ်ာ့ေနေသာ … လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ပင္တူေနပါေသးသည္ …. သူူဒီလို ေခ်ာ့လို႔ က်န္လူမ်ား ကခြင့္လႊတ္ၾကပါမည္လားေတာ့ မသိ………….

က်ြန္ေတာ့ အဖို႔ ေတာ့ ဘယ္သူေတြ ဘာေၿပာေၿပာ က်ြန္ေတာ္ပင္လယ္ကုိ ခ်စ္ပါသည္…