ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း (၁၀)

 

ကၽြန္ေတာ္သိေသာ သခင္ေအာင္ဆန္း

ဗိုလ္ခြန္ျဖဴ

          အခ်ိန္မွာ အဂၤလိပ္ေခတ္မပ်က္မီ  ၁၉၄၀ ခုႏွစ္ ၊ေဖေဖာ္ဝါရီလ အတြင္းျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ျမဳိ႕ရွိ ရပ္ကြက္အခ်ိဳ႕တြင္ ေက်ာက္ေရာဂါ ျဖစ္ပြားေနသျဖင့္ က်န္းမာေရး႒ာနမွ  ေက်ာက္ၾကီးေရာဂါ ကာကြယ္ေဆး ကို ေက်ာင္းအသီးသီးရွိ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ားအား အလွ်င္အျမန္ ထိုးေပးေနရေသာ အခါလည္း ျဖစ္သည္။

          ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိအခ်ိန္၌ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ဆရာအျဖစ္သင္ေကာလိပ္  ျပည္လမ္းတြင္ ဆ၇ာေလာင္း အျဖစ္ သင္ၾကားေနဆဲ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္  ဆရာ ဆရာမ ေလာင္းအားလုံး  ေက်ာက္ေဆးထုိးျပီးၾကလင့္ ကစား ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္မွာမူ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွ သျဖင့္ ေက်ာက္ေဆးထုိးသည့္ၾကားမွ Chicken pox ေခၚ ေရေက်ာက္ေရာဂါ ရုတ္တရက္ ကပ္ေရာက္လာပါေတာ့သည္။

          ကၽြန္ေတာ့္ တကိုယ္လုံးမွာလည္း  ေရာဂါအရွိန္ျဖင့္  ဖ်ားသကဲ့သို႕ ပူေႏြးလွ်က္ရွိေနသည္ ျဖစ္၇ာ ေက်ာင္းမွ အာဏာပိုင္မ်ားက ေရာဂါျပန္႕ပြားကူးစက္မည္ စိုးေသာေၾကာင့္  ယခု ေအာင္ဆန္းကြင္း အေရွ႕ ေျမာက္ဘက္ ကပ္လွ်က္ရွိ C.D.H ေခၚ  ကူးစက္တတ္ေသာ ေရာဂါကုေဆးရုံသို႕  သူနာတင္ကား ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း ပို႕ေလေတာ့သည္။

          ထိုအခါက ထုိေဆးရုံရွိ  အခန္းအမွတ္ ၂ -မွာ ေက်ာက္ေရာဂါသည္မ်ား သက္သက္ထားေသာ အခန္းျဖစ္ သည့္အားေလ်ာ္စြာ  ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆုိင္ရာမွ  ထုိအခန္းရွိ လစ္လပ္ေနေသာ  ခုတင္တစ္လုံးေပၚ သို႕ ပို႕လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အပူရွိန္ရွိေနေသးသျဖင့္  ကိုယ္လက္ မအီမသာျဖစ္ကာ ေစာင္ကို ေခါင္းျမီးျခံဳကာ မွိန္းေနရပါသည္။

          ထိုအခ်ိန္၌ပင္  ကၽြန္ေတာ္၏ ဘယ္ဘက္ေဘး ကုတင္တစ္လုံးေပၚမွ  လူတစ္ေယာက္သည္ `` ေဝေဝစီစီ  ေရႊေငြအလီလီ  သာကီ ဇာနည္ မင္းလုပ္ခဲ့ တဲ့ေနျပည္ ``အစရွိေသာ ေအဝမ္းရုပ္ရွင္ ကုမၸဏီမွ ေရႊညာေမာင္ စပ္ဆုိထားသည့္  ``ေခတ္စမ္းခ်ိန္``သီခ်င္းကို  ဂီတမဆန္  ကာရံမညီ  ေဆာင့္ၾကီး ေအာင့္ၾကီး ႏွင့္ အားပါးတရ  ဟစ္ေအာ္သီဆိုေနရာ ကၽြန္ေတာ့မွာ အလန္႕တၾကားျဖင့္ ျခံဳထားေသာေစာင္ ကို ရုတ္တရက္ ပင့္ကာ ၾကည့္လုိက္မိပါသည္။ ျမင္ရပုံကား အသက္ အစိတ္ခန္႕ရွိ  လူတစ္ေယာက္သည္  ခုတင္ေပၚတြင္ ဘယ္ဘက္ဒူးကုိ  ေထာင္ထားလွ်က္  ညာဘက္ေျခေထာက္က ေထာင္ထားေသာ ဒူးေပၚတြင္  ျပန္ခ်ိတ္ကာ အဆိုပါ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ စပ္ဆိုင္ေသာ သီခ်င္းကို လြတ္လပ္စြာ ေအာ္ဆုိေနျခင္းပင္ ျဖစ္သတည္း။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း ေဘးက လူနာ အားလုံးမွာ သူ႕အား အထူးအဆန္း  အရူးအႏွမ္းသဖြယ္  စုိက္၍ၾကည့္ေနၾက သည္။ သို႕ေသာ္ မည္သူ႕ကိုမွ် ဂရုစိုက္ပုံမရ။

          ကၽြန္ေတာ့မွာလည္း  သူ႕အား အကဲခတ္ၾကည့္ရင္းမွပင္  ဤပုဂၢိဳလ္သည္ စိတ္မႏွံ႕သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနမည္ေလာဟု  သံသယျဖစ္ေနသည္။ ထုိအေတာအတြင္း သူသည္ သီခ်င္း၏ ေနာက္ဆုံးအပိုဒ္ျဖစ္ေသာ ``အမ်ိဳးသားေတြ  ႏုိးၾကားလာၾကသည္-- ၾကိဳးစားလာၾကသည္--ကူညီညာဝိုင္း -တုိ႕တုိင္းတုိ႕ျပည္--တို႕တုိင္း တုိ႕ျပည္  သာယာေပေတာ့မည္--``စသည္ တုိ႕ကို ``ေလွကားအဆင္း  လင္ကြင္းလြတ္က်ေသာ အသံ``မ်ိဳး ျဖင့္ သူတစ္ဦးတည္း အရသာခံကာ  ျမိန္ရည္ယွက္ရည္ သီဆို၍ ရပ္ဆိုင္းေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိ သေလာက္မွာ ၎သီခ်င္းသည္  ႏိုင္ငံေရး သီခ်င္းျဖစ္၍ အဂၤလိပ္အစိုးရက  ပိတ္ပင္ထားေသာ သီခ်င္းမ်ား အနက္ တစ္ပုဒ္အပါအဝင္ျဖစ္ေပသည္။

          သို႕ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕အား စိတ္မႏွံ႕သူဟု ယူဆထားသည့္အေလွ်ာက္ ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘဲ မ်က္စိကို ဇြတ္မွိတ္၍  တေရးတေမာ  အိပ္လိုက္ပါသည္။ တေရးႏိုးျပီးခ်ိန္  ညေန ၅-နာရီခန္႕တြင္  အဖ်ားမရွိသူမ်ားကို  ေဆးရုံမွ ထမင္းေကၽြးျပီး  အပူရွိန္ရွိသူ ကၽြန္ေတာ့ကိုမူ  ကာဖီႏွင့္ ေပါင္မုန္႕တစ္ခ်ပ္ လာေပးပါသည္။ ထုိသုိ႕ စားေသာက္ျပီးေသာအခါ  ဘန္ဂါလီ ကုလားတစ္ေယာက္သည္  အျပင္မွေရာက္လာ ကာ စိတ္မႏွံ႕သူဟု ထင္ရေသာ ေစာေစာက ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္  အဂၤလိပ္လို ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးေနသံကုိ ၾကားရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္လည္း  ထိုပုဂိၢဳလ္အား  စိတ္မႏွံ႕သူဟု ယူဆထားရာမွ  သံသယျဖစ္လာ၏။ သူတုိ႕ႏွစ္ဦး တစ္နာရီခန္႕ ေဆြးေႏြးျပီးေနာက္   ဘန္ဂါလီကုလားလည္း  ေဆးရုံမွ ျပန္ထြက္သြားေလသည္။

          ထိုအခါ စိတ္မႏွံ႕သူဟုထင္၇ေသာ  ပုဂၢိဳလ္မွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို  ေကာက္ကုိင္လွ်က္  ေဆးျပင္းလိပ္ ေသာက္ရင္း စာဖတ္ေနသည္။ သူ႕ၾကည့္ရပုံမွာ  သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနတတ္ဟန္မရွိ။ မညွပ္ရေသးေသာ ဆံပင္ ရွည္မ်ားကို လည္းျဖီးလိမ္းမထား ။ စားပြဲေပၚ၌တင္ထားေသာ ပစၥည္းမ်ားမွာ ဖရိုဖရဲျဖင့္  ျပန္႕က်ဲလွ်က္ရွိေန သည္။ စာအုပ္မ်ားမွာ အခ်ိဳ႕ေမွာက္လွ်က္  အခ်ိဳ႕လွန္လွ်က္  အခ်ိဳ႕မွာ စားပြဲေပၚတြင္ စုပုံလွ်က္ရွိသည္။  ခၽြတ္ထားေသာ ခုံဖိနပ္မွာ  ေျခရင္းတြင္ တစ္ဖက္  ေတြ႕ရျပီး အျခားတစ္ဖက္မွာ စားပြဲအနီးတြင္ျမင္ရသည္။ ေဆးရုံမွ ေပးထားေသာ အက်ၤ ီက်ားႏွင့္  ေဘာင္းဘီက်ားတုိ႕သည္  ဖားရားဖားရား ျဖစ္ေနသည့္အျပင္ ဝတ္ထားပုံမွာလည္း  ကပိုကရိုရွိလွသည္။

          ည ၈-နာရီအခ်ိန္ေလာက္ကစျပီး  ကၽြန္ေတာ္အိပ္လုိက္သည္။ တေရးႏိုးခ်ိန္ ၁၁-နာရီခန္႕တြင္ ေဆးရုံမွ ျမန္မာအမ်ိဳးသား လက္ေထာက္ ဆရာဝန္တစ္ဦးႏွင့္ အဆိုပါ ပုဂၢိဳလ္တို႕  ႏိုင္ငံေရး ေဆြးေႏြးေနသံမ်ားကုိ ၾကားရျပန္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ဆရာဝန္လည္း ဘယ္အခ်ိန္က ထြက္သြားသည္မသိ ။ကၽြန္ေတာ္လည္း ထပ္မံ အိပ္လိုက္ျပန္ေလသည္။

          ေနာက္တစ္ရက္ ေန႕လည္အခ်ိန္ေလာက္တြင္ အသက္ ၁၄-ႏွစ္ ခန္႕ရွိ ပန္ခ်ာပီ ကုလားေလးတစ္ ေယာက္ ေရေက်ာက္ေရာဂါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေနေသာ အခန္းသို႕ေရာက္လာသည္။ ၎ကုလားေလး မွတစ္ပါး တခန္းလုံးရွိ အားလုံးေသာ လူနာမ်ားမွာ လူၾကီးမ်ားသာျဖစ္သည္။

          ထုိကပုိကရုိ  ပုဂၢိဳလ္သည္  တခန္းလုံးရွိ လူၾကီးမ်ားကို မည္သူ႕အားမွ် စကားမေျပာဘဲေနခဲ့ရာက အဆိုပါ ကုလားကေလးကို မွ စတင္၍ ``မင္းေက်ာင္းေနသလား`` ဟုေမးသံကုိ ၾကားရသည္။ကုလားေလး ကေနေၾကာင္း ၈-တန္းေရာက္ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္းျပန္ေျပာေသာအခါ--

          ကပိုကရို ပုဂၢိဳလ္က --

          ``မင္း  ၁၀-တန္းေအာင္ရင္  ဘာလုပ္မလဲ``

          ``ကၽြန္ေတာ္ ၁၀-တန္းေအာင္ျပီးရင္ အစိုးရလခစား လုပ္မယ္``

          ``မင္း အေဖ   ဘာလုပ္သလဲ``

          ``က်ေနာ့အေဖ  ေဈးဆုိင္ဖြင့္ထားပါတယ္``

          ``မင္းအေဖ  လုိ ေဈးေရာင္းပါလားကြ  လခစားအလုပ္ကို ဘာလို႕ လုပ္ခ်င္တာလဲ``

          ``လခစား အလုပ္က  စတုိင္က်တယ္  လူအမ်ားက ဂရုစိုက္တယ္ခင္ဗ်`` 

          ထုိအခါ ကပိုကရုိပုဂၢိဳလ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘက္သို႕  လွည့္ကာ  ``ၾကည့္ပါဦးဗ်ာ  အဂၤလိပ္ အစိုးရ ပညာေရးဟာ  လူတုိင္းကို Slavish Mentality ကၽြန္စိတ္သြင္းထားတယ္ဗ်````ဒါေၾကာင့္လည္း လူေတြဟာ ေယဘူယ် အားျဖင့္ ေက်ာင္းသားအရြယ္ကအစ ကိုယ္ပုိင္အလုပ္ မလုပ္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး ``ဟု ညည္းျငဴေျပာဆို ေလသည္။

          ထုိအခါ  ကၽြန္ေတာ္လည္း  မေနသာေတာ့ဘဲ  ထိုကပိုကရုိပုဂၢိဳလ္အား ``ေနပါဦး  ခင္ဗ်ားက  ဘာအလုပ္လုပ္ပါသလဲ`` ဟု ေမးလိုက္မိသည္။

          ထုိအခါ  ထိုကပိုကရို ပုဂၢိဳလ္က ``ကၽြန္ေတာ္လား  ႏုိင္ငံေရးသမားပါ  နာမည္က သခင္ေအာင္ဆန္း ေခၚတယ္ ေရေက်ာ္ရပ္ကြက္ ဒို႕ဗမာ အစည္းအရုံးမွာ အတြင္းေရးမႈး လုပ္ေနတယ္  ခင္ဗ်ားေကာ ဘာလုပ္သလဲ`` ဟု ကၽြန္ေတာ့ အေမးကိုေျဖကာကၽြန္ေတာ့ကိုလည္း တုန္႕ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ပါေတာ့သည္။ ထိုအခါက်မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕အား တခ်ိန္က နာမည္သာ ၾကားဖူးသည့္ တကၠသိုလ္ သပိတ္ေမွာက္ ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း ကိုေအာင္ဆန္းျဖစ္သည္ကုိ သိလိုက္ရေသာအခါ  နဂိုက ၾကည္ညိဳရင္းစြဲရွိသည့္ အေလ်ာက္ ရင္းႏွီးျပီးသား ျဖစ္သြားပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ဝမ္းသာအယ္လဲပင္ --

          ``ကၽြန္ေတာ္က  ဆရာျဖစ္သင္  ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားပါ ``

          ``ခင္ဗ်ားက  ကရင္လူမ်ိဳးလား ``

          `` မဟုတ္ပါဘူး   ရွမ္းလူမ်ိဳးပါ ``

          ``ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကုိ ကရင္လုိ႕ထင္မိတယ္။ ရွမ္းဆုိေတာ့ ေတာင္ၾကီးက ကိုဘစံတစ္ေယာက္ သိမွာေပါ့ ၊ သူဘာလုပ္ေနသလဲ ``

          ``ကိုဘစံ (ေတာခို-က်ဆုံး) ဟာ PHI က်မ္းမာေရး အင္စပိတ္ေတာ္ သင္တန္းတတ္ျပီး  အခု ဘာလုပ္ေန တယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ ၁၉၃၆ -ခုႏွစ္ ကိုေအာင္ဆန္းတို႕ တကၠသိုလ္က သပိတ္ေမွာက္ ေတာ့ ကိုဘစံကုိ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေခါင္းေဆာင္တင္ျပီး ေတာင္ၾကီးျမဳိ႕ေအ-ဘီ-အမ္ ေက်ာင္းက သပိတ္ ေမွာက္ၾက ပါတယ္။ သူ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကိုယ္စားလွယ္အေနနဲ႕ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို လႊတ္ခဲ့ေသးတာပဲ``

          သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ တေနရာသုိ႕ ေငးေနျပီး ဆက္လက္ေျပာျပန္သည္။

          ``ဟုတ္ကဲ့  အဲဒီတုန္း ကစျပီး  သူ႕ကိုသိပါတယ္။ ရွမ္းျပည္က ကုိတင္ေအးကိုေရာ သိလား``

          ``သိပါတယ္ သူက ေညာင္ေရႊကပဲ  ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ တစ္ျမိဳ႕တည္းသား ျဖစ္ပါတယ္``

          `` ခင္ဗ်ားတုိ႕ ရွမ္းျပည္မွာဗ်ာ   အဂၤလိပ္ေတြဟာ ပုဒ္မ ၁၀ ကို အျမဲတန္းထုတ္ထားျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏုိင္ငံေရးသမား ေတြကုိ ၂၄ နာရီအတြင္း ေမာင္းထုတ္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ  ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရွမ္းျပည္ကို သြားလို႕မရျဖစ္ေနတယ္။  အဂၤလိပ္အစိုးရဟာ  ခင္ဗ်ားတုိ႕ကုိ  သက္သက္ မ်က္ေစ့မပြင့္ေအာင္ လုပ္ထားတာဗ်---``

          ဤေနရာ၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ တသေဘာတည္းျဖစ္ေနသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္---

          ``ဟုတ္ကဲ့  မွန္ပါတယ္  ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ခုထက္ထိ  ႏိုင္ငံေရးဆုိတာ ဘာမွန္းေတာင္ မသိရေသးဘူး။ ခင္ဗ်ားေတာ့ ႏုိင္ငံေရးသမားဆုိေတာ့ အေတာ္နားလည္မွာဘဲ။ ခင္ဗ်ား ႏိုင္ငံေရးလုပ္လာတာ  ဘယ္ေလာက္ၾကာ ျပီလဲ ``

          ``ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရးကိုစျပီး  ေလ့လာလုိက္စားတာဟာ  ၁၆ ႏွစ္သားကတည္းကပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ ၂၅ ႏွစ္ရွိျပီ။ ဘီေအ ေအာင္ျပီး  ဘီအယ္လ္ ဆက္တတ္ခဲ့တယ္။ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ ဘီအယ္လ္ ဒုတိယႏွစ္ မွာ ေက်ာင္းက သပိတ္ကိစၥနဲ႕  စာေမးပြဲ မေျဖႏိုင္ဘဲ  ထြက္ခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းထြက္ျပီးကတည္းက  ဒို႕ဗမာ အစည္းအရုံးမွာ  သခင္ႏုတို႕ႏွင့္အတူ  ႏို္င္ငံေရးပဲ ဆက္လုပ္ေနတယ္။``

          ထုိအခါ  ကၽြန္ေတာ္က  တုိင္ဆုိင္လာေသာ အခြင့္အလမ္းကို လက္ကမ္းယူသည့္ အေနျဖင့္--

          ``ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရး သေဘာတရား  ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့ကို ႏိုင္ငံေရး တရားေဟာပါဗ်ာ--``ဟုေတာင္းပန္ ရေတာ့သည္။

          သို႕ႏွင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ထုိေန႕ညေန ထမင္းစားျပီးအခ်ိန္ ၅ နာရီခြဲေလာက္က စျပီး ကမၻာ့သမုိင္း ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍  ႏိုင္ငံေရးသိပၸံကို ေဟာေလေတာ့သည္။ ည၁၁- နာရီေရာက္ေသာ္လည္း တရားေဟာ၍ မျပီးေသးေခ်။ ၅-နာရီခန္႕ၾကာ  ဆက္တုိက္ မရပ္မနား ေျပာႏုိင္သည္ကို ကၽြန္ေတာ့မွာ မအံ့ၾသဘဲ မေနႏိုင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္အိပ္ခ်င္ေၾကာင္းကို သူသိသျဖင့္ သူက ``ခင္ဗ်ား  အိပ္ခ်င္ျပီ  အိပ္ဦး မနက္မွ ဆက္ေဟာ အုံးမည္ ``ဟုေျပာျပီး ႏွစ္ေယာက္သား အိပ္လိုက္ၾကသည္။

          ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ပိုင္း လဘက္ရည္ေသာက္ျပီ း ဆက္ေဟာျပန္ေတာ့သည္။ ေန႕လည္အခ်ိန္ က်ေတာ့မွ ယခု သူေဟာသမွ်မွာ  အေျခခံသာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပသည္။ နားေထာင္ရသူ ကၽြန္ေတာ့္မွာကား မသက္သာလွပါ။

          ထုိသို႕ တ၇ားနာျပီးေနာက္  သူ႕ကို ပုိ၍ ၾကည္ညိဳေလးစားလာေသာ စိတ္သည္  ကၽြန္ေတာ္၏ ႏွလုံးသား တြင္ တစ္ဖြားဖြား ျဖစ္ေပၚေနပါေတာ့သည္။

          ထုိ႕ေၾကာင့္လည္း မည္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကိုမဆို သာမန္လူႏွင့္ မတူလွ်င္  ထုိပုဂၢိဳလ္သည္  ထူးလွ်င္လည္း ထူးရမည္။ ရူးလွ်င္လည္း ရူးရမည္ ဟုဆုိရိုးရွိသည့္အေလ်ာက္ ပထမေသာ္ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း သာမန္လူနဲ႕မတူ တမူ ထူးျခားေသာေၾကာင့္ ရူးသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မိေသာ ပုဂၢိဳလ္မွာ အရူးမဟုတ္  တကယ္ထူးေသာ ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ေၾကာင္းကုိ ထင္ရွားစြာေတြ႕ရပါေတာ့သည္။

          ေနာက္တစ္ေန႕ ေန႕လည္အခ်ိန္တြင္  ေဆးရုံၾကီးမွ  Matron ေခၚ သူနာျပဳဆရာမၾကီး တစ္ေယာက္ သည္ ဦးေခါင္းတြင္ အဝတ္ျဖဴေပါင္းလွ်က္  ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အခန္းထဲဝင္လာပါသည္။

          သူသည္ လူနာမ်ားကို တစ္ေယာက္စီ  တစ္ေယာက္စီ လိုက္လံစစ္ေဆးရာမွ သခင္ေအာင္ဆန္း ကုတင္နား သို႕ ေရာက္ေသာအခါ စားပြဲေပၚရွိ ေသာက္ေရခြက္ထဲ၌ ထည့္ထားေသာ ပိုက္ဆံ အေၾကြမ်ား ကိုေတြ႕လွ်င္  အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ``ဘာေၾကာင့္ ပိုက္ဆံကို ေရခြက္ထဲမွာ ထည့္ထားသလဲ ၊ လူနာမ်ား ပိုက္ဆံ မကုိင္ရဘူးဆုိတာ မသိဘူးလား ``

          ``ခင္ဗ်ား ဥပေဒ ထုတ္ထားတာ  က်ဳပ္မေတြ႕ရေသးဘူး ၊ ဖတ္လည္းမဖတ္ဖူးေသးဘူး ၊ ဒီဥပေဒ ဘယ္သူ ထုတ္ထားသလဲ--``

          ``ဒို႕  ထုတ္ထားတယ္``

          ``ဥပေဒ ကိုခင္ဗ်ားထုတ္တယ္-- ခင္ဗ်ားလည္း လူပဲ၊ က်ဳပ္လဲ လူပဲ၊ လူလုပ္တဲ့ ဥပေဒကုိ  လူဖ်က္တယ္၊ က်ဳပ္ဖ်က္တယ္၊ က်ဳပ္မွ မဖတ္ရပဲ၊ ဘာတတ္ႏိုင္ မလဲ `` ဟု ဘုမႈတ္ရာ  ဆရာမၾကီးမွာ ေဒါသ အမ်က္  ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြြက္ကာ ရႈးရႈးရွဲရွဲ ျမည္တြန္ေတာက္တီးျပီး  မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး နီျမန္းလွ်က္  ေဆာင့္ ေအာင့္ထြက္သြားေတာ့ ၏။ ေနာက္တစ္ေန႕တြင္မူ ေဆးရုံမွ ဆရာ  ဆရာမ မ်ားသည္သန္႕ရွင္းေရးကို အားၾကိဳး မာန္တတ္ လုပ္ကိုင္ေနၾကသည္ကို ထူးျခားစြာ ေတြ႕ျမင္ရေသာေၾကာင့္ စုံစမ္းၾကည့္ရာ  ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္ လာေရာက္ စစ္ေဆးမည္ဟု သိရေပသည္။

          သို႕ႏွင့္ မၾကာမီ ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္သည္  ကူးစက္တတ္ေသာ ေရာဂါေဆးရုံသို႕ စစ္ေဆးရန္ ေရာက္လာေတာ့သည္။

          ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္သည္ ရွိသမွ် လူနာခန္းမ်ားကို အကုန္လုံးလိုက္လံ စစ္ေဆးျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အခန္းကိုမူ  ေနာက္ဆုံးမွ  လာေရာက္စစ္ေဆး ၾကည့္ရႈပါသည္။

          ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္မွာ အဂၤလိပ္ကျပားျဖစ္သည္။ အခန္းထဲသို႕ေရာက္ျပီး လူနာမ်ားကို တစ္ေယာက္ျခင္းလုိက္ လံၾကည့္ရႈသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းကို ေတြ႕ေတြ႕ျခင္း  ``ဟလုိ--- သခင္ေအာင္ဆန္း  ဂြတ္ဒ္ ေမာနင္း ``ဟု ႏႈတ္ဆက္ေလသည္။

          သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ အိပ္ယာမွ မထ၊ ဒူးတစ္ဖက္ကိုေထာင္လွ်က္  အျခားတစ္ဖက္မွာ ေထာင္ထားေသာ ဒူးေပၚတြင္ တင္ျပင္ခ်ိတ္တင္ကာ  မလႈပ္မယွက္  ႏွင့္ ``ဂြတ္ဒ္ ေမာနင္း``ဟု ျပန္၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း

                                                              

          ထုိအခါ ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္က  အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္---

          ``ခင္ဗ်ား  ေဆးရုံမွာေနတာ  အစားအေသာက္ ဆင္းရဲသလား--``

          သခင္ေအာင္ဆန္းက အဂၤလိပ္လုိျပန္ေျပာသည္။

          ``ခံသာ ပါတယ္``

          ``အစား အေသာက္နဲ႕ ပတ္သတ္ျပီး  ထမင္း ဟင္းတုိ႕  မေကာင္းရင္  ဆရာဝန္ကိုေျပာပါ ။ သူေကာင္းေအာင္ စီစဥ္ေပးဘုိ႕  က်ေနာ္ေျပာခဲ့မယ္--``

          ``ကိစၥမရွိဘူး  စားႏုိင္ပါတယ္``

          ``ေကာင္းပါျပီ  ဒါျဖင့္ သြားလုိက္ပါဦးမယ္--``

          ထုိသို႕ ႏႈတ္ဆက္ျပီး  အခန္းအျပင္သို႕ အထြက္တြင္  သခင္ေအာင္ဆန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဘက္ လွည့္ကာ ``ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္ လာစစ္ေဆးတာ  တျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ မေန႕က ဆရာမၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္ ဘုေဘာက္ ေျပာလုိက္တာနဲ႕  သူတို႕ တိုင္တန္းလုိ႕ အေၾကာင္းရွာျပီး  လာတာပါဟု မွတ္ခ်က္ ခ်လုိက္သည္။ သူထင္သည့္အတုိင္းလည္း မွန္ေပသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဟူမူ  ညအခ်ိန္ ေဆြးေႏြးေနက် လက္ေထာက္ဆရာဝန္ထံမွ  ထုိအတုိင္းဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ၾကားရျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

          သခင္ေအာင္ဆန္း၏ စရုိက္မွာ အစဥ္လိုလုိ စာဖတ္လွ်က္ေနသည္။ တခါတေလ စာေရးေနတတ္သည္။ သူဖတ္ေသာ စာအုပ္မ်ားမွာ  မ်ားေသာအားျဖင့္  ေဒါက္တာ ဘေမာ္ထံမွ  ငွားထားေသာ စာအုပ္မ်ားျဖစ္သည္။ တခါတရံလည္း  ဝါးခေမာက္ေဆာင္းထားေသာ သခင္မ်ား သူ႕ထံသို႕လာျပီး ႏိုင္ငံေရး ေဆြးေႏြးၾကသည္။ လႊတ္ေတာ္မွ အမတ္မ်ား မည္သို႕ မည္ပုံေဆြးေႏြးၾကေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ဂဠဳန္ဦးေစာကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဝဖန္သံ ၾကားရ၏။

          ထိုအခါက  နန္းရင္းဝန္မွာ ဂဠဳန္ဦးေစာျဖစ္သည္။ ဝါးခေမာက္ေဆာင္းထားေသာ သခင္မ်ားျပန္ သြားၾကျပီးေနာက္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သို႕ လွည့္ကာ ``ဦးေစာဟာ ဆင္ၾကည့္ ၾကည့္ေလ့ ရွိတယ္  ဒီလူဟာ ဆင္ၾကံၾကံတတ္တယ္`` ဟု လွမ္းေျပာေလသည္။

          ထိုမွတ္ခ်က္ မည္မွ်တိက်မွန္ကန္ သနည္းဟူမူ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္ေန႕တြင္ ဦးေစာ၏ ဆင္ၾကံၾကံမႈေၾကာင့္ ၾကိဳတင္၍ မွတ္ခ်က္ခ်ထားခဲ့ဘူးသူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တုိင္ ေရတိမ္တြင္ နစ္ခဲ့ရရွာ ေပသည္။

          သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ေျပာသလုိလုပ္၍ လုပ္သလုိေျပာသူတည္း။ ထုိစဥ္က သူသည္ ေဆးျပင္းလိပ္ ေသာက္၏။ တစ္ေန႕တြင္ ေဆးျပင္းလိပ္ ကုန္သြားရာ သူ၏ ကုတင္ေဘးက လူနာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ ကိုကုိေလးဆုိသူ ပုလိပ္တစ္ေယာက္က စီးကရက္တစ္လိပ္ထုတ္ေပးသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းက လက္မခံဘဲ ``ဟာ--- သခင္နဲ႕ စီးကရက္  ဘယ္အပ္စပ္မလည္းဗ်ာ--မေသာက္ေတာ့ပါဘူး ``ဟု ဆုိကာ တစ္ေန႕လုံး အငတ္ခံ၍ ေနသည္။ ညေနပိုင္း သူ႕ ႏိုင္ငံေရးမိတ္ေဆြမ်ား  ေရာက္လာေတာ့မွ  ေဆးျပင္းလိပ္ဝယ္ခိုင္းျပီး အားပါးတရ ရႈရိႈက္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။

          ထုိ႕ျပင္လည္း  သူ၏ အေၾကာင္းကုိ အမွတ္တရ ေရးလုိက္ရေပဦးမည္။ ထိုအခါက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အခန္းတြင္ တာဝန္က်ေသာ အမ်ိဳးသမီးဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူမ၏ အသက္မွာ  ၂၅ ႏွစ္ခန္႕ ရွိျပီ ျဖစ္၍ ကုိယ္လုံးကုိယ္ေပါက္ ေတာင့္တင္းျပီး သူမ၏ မ်က္ႏွာမွာ လက္ခါရေလာက္ေအာင္ပင္ ေခ်ာေမာလွပသူ ျဖစ္၏။ ေန႕စဥ္ ဘန္ေကာက္ထဘီ တစ္ထည္က်ကို ေျပာင္း၍ ေျပာင္း၍ ဝတ္လာတတ္ေသး၏။

          တစ္ေန႕ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းထုိင္၍ စကားေျပာေနစဥ္ အဆိုပါ ဆရာဝန္မ သည္ အခန္းထဲသို႕ လာေရာက္စစ္ေဆးျပီး ေနာက္ ျပန္ထြက္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ ဆရာဝန္မကေလးကို အမွတ္မထင္ၾကည့္မိရာမွ  သခင္ေအာင္ဆန္းက ``အင္း-- က်ဳပ္တုိ႕လည္း ေနာင္တစ္ေန႕ မိန္းမယူရင္  ဆရာမယူမွ ေကာငး္မယ္ထင္တယ္  သူတို႕မွ လင္သားကုိ ျပဳစုယုယ တတ္တယ္`` ဟုရယ္ေမာသလုိႏွင့္ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေလသည္။

          ထုိသို႕ေျပာလိုက္သည့္ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ စကားသံကုိ ၾကားေယာင္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူနာျပဳဆရာမ ေဒၚခင္ၾကည္ကို လပ္ထပ္လုိက္ေၾကာင္း ၾကားသိရေသာအခါ မည္သို႕မွ် မအံံ့ၾသမိေတာ့ေခ်။

          ထုိ႕ျပင္ မုိးကုတ္ျမိဳ႕မွ သူေ႒းမ်ားက သီဟိုဠ္မွ ဘုရားတစ္ဆူအတြက္ လႈဒါန္းေသာ စိန္ဖူးႏွင့္ ငွက္ျမတ္နား မွာ ေရႊတိဂုံကုန္းေတာ္ေပၚ၌ သီဟိုဠ္သုိ႕ မပုိ႕မီ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား အတြက္ စံပယ္လွ်က္ ရွိေန၏။

          ၎စိန္ဖူးကုိ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္းသုိ႕လည္း ေဒသစာရီလွည့္လည္ရန္ စီစဥ္ထား၏။ အေၾကာင္းအားေလွ်ာ္ စြာ တိုက္ဆိုင္ေနသည္မွာ ေရေက်ာ္မွ ဒို႕ဗမာအစည္းအရုံးကလည္း  ထုိေန႕၌ပင္  အင္အားျပ လမ္းေလွ်ာက္ရန္ စီစဥ္ထားျခင္းေပတည္း။

          အင္အားမျပမီ တစ္ရက္၏ ညေနပုိင္းတြင္  အစည္းအရုံး ဥကၠ႒ျဖစ္သူ သခင္ႏုသည္ ကန္ေတာ္ကေလး ကူးစက္တတ္ေသာ ေဆးရုံ  အခန္းအမွတ္ ၂ ရွိ သခင္ေအာင္ဆန္းထံသို႕ ေရာက္လာသည္။ ထုိစဥ္က သခင္ႏု၏ ကုိယ္လုံးကိုယ္ေပါက္မွာ မပိန္ပါ။ ဆံပင္မွာ မတိုမရွည္ ညွပ္ထားသည္။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ေခါင္းအနည္းငယ္ငုံ႕၍ ေလွ်ာက္တတ္သည္။ ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္ လာစဥ္က ဂရုမစုိက္ဘဲ ေအးစက္စက္ေနခဲ့ေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ သခင္ႏု လာေသာအခါ ကုတင္ေပၚက ျဖတ္လတ္စြာဆင္းလွ်က္ သခင္ႏုကိုဆီးၾကိဳ ေလသည္။

          သခင္ႏုက  ``သခင္ေအာင္ဆန္း  မနက္ျဖန္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အစည္းအရုံးက အင္အားျပ လမ္းေလွ်ာက္ မလို႕။ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား ေဆးရုံက ဆင္းႏိုင္ရင္လည္း  ဆင္းဘုိ႕ လာစုံစမ္းတာပါ``

          ``က်ေနာ့ ဆင္းရက္ေတာ့ သဘက္ခါပဲ။ မနက္ျဖန္ခါ ကၽြန္ေတာ္မပါရင္ မျပီးဘူးလား``

          ``ရေတာ့ ရတာဘဲ  ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူမစုံေတာ့ အား ေရာ႔တာေပါ့``

          ``ဆင္းရက္က သဘက္ခါဆိုေတာ့ တစ္ရက္ၾကိဳဆင္းရရင္ ေဆးရုံအေနနဲ႕ သိပ္အေရးမၾကီး ဘူးလုိ႕ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။  သခင္ႏု အေနနဲ႕ ဆရာဝန္ၾကီးဆီ အခြင့္ေတာင္းၾကည့္ပါ။ က်ေနာ္ ေစာင့္ေနမယ္``

          ထိုအခါ သခင္ႏုက ဟုိတုန္းက ေလ်ာက္ေနၾကအတုိင္း  ေခါင္းအနည္းငယ္ငုံ႕လွ်က္ ဆရာဝန္ၾကီး ထံ သြားေလသည္။ ဆရာဝန္ၾကီးမွာ  ကုလားလူမ်ိဳးျဖစ္ေလသည္။ မၾကာေသးမီက ေမထရြန္တစ္ဦးကုိ ဘုေဘာက္ လုပ္ခဲ့ေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းအား  စိတ္မက်ေသးဟန္ျဖင့္ ခ်က္ေကာင္းယူကာ ဆင္းခြင့္မျပဳေခ်။ သူ႕အေၾကာင္းျပခ်က္ကို သခင္ႏုမွတစ္ဆင့္သခင္ေအာင္ဆန္း သိရသည္မွာ --

          လူနာမ်ားကို  ေဆးရုံမွ ရက္မေစ့ပဲ  လႊတ္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ေရာဂါပ်ံ႕ပြား ကူးစက္သြားလွ်င္  ဆရာဝန္ၾကီး၏ တာဝန္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္သူက ခြင့္မျပဳႏိုင္ေၾကာင္းပင္ျဖစ္သည္။

          ထိုအခါ  သခင္ေအာင္ဆန္းက  ခ်က္ခ်င္းပင္ သခင္ႏုကို ``က်ေနာ္ လိုက္ဘုိ႕ ဆုံးျဖတ္ျပီးျပီ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္လိုက္မယ္`` ဟု ဇြတ္တရြတ္ ကတိေပးလိုက္သည္။

          သို႕ေသာ္ ထုိအခ်ိန္တြင္  လူနာမ်ားကုိ  ၃ နာရီတစ္ၾကိမ္ခန္႕  လဲလွယ္ေစာင့္ေရွာက္၍ တာဝန္က်ေန ေသာ ဆိုခဲ့ျပီးသည့္ အမ်ိဳးသမီး ဆရာဝန္မက ထုိအေၾကာင္းၾကားသျဖင့္  ``သခင္ေအာင္ဆန္း အခုဆင္းသြား ရင္ က်မ အခ်ိန္တြင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်မ မွာတာဝန္ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မအခ်ိန္က ညေန ၆ နာရီအထိ ျဖစ္ပါတယ္။ ထြက္သြားခ်င္ရင္  ၆ နာရီထုိးျပီးမွ  ထြက္ဖို႕ က်မ ေတာင္းပန္ပါတယ္`` ဟုေမတၱာရပ္ခံေလရာ သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ  မႈံကုပ္စြာ ေခတၱမွ် စဥ္းစားေနျပီး----

          ``ေကာင္းျပီေလ  ဗမာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္  ထိခိုက္နစ္နာမယ္ဆုိရင္  ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့အတုိင္း  ၆ နာရီအထိ ေစာင့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ၆ နာရီထုိးျပီးရင္ေတာ့ ထြက္ရလိမ့္မယ္`` ဟုေျပာလုိက္ေလသည္။

          ထုိ႕ေနာက္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ အခန္းေစာင့္ ကုလားေလးတစ္ေယာက္ကို  ေဆးရုံက သိမ္းဆည္း ထားေသာ သူ႕အက်ၤ ီႏွင့္ လုံျခည္မ်ား ယူခိုင္းရာ  ကုလားေလးမွာ အထက္လူၾကီးမ်ားသိျပီး  သူ႕ကို အလုပ္ျဖဳတ္မည္ စိုးသည့္အတြက္ မယူေပးဝန္႕ေၾကာင္း  ေတာင္းပန္ခယ ေျပာေတာ့သည္။

          သခင္ေအာင္ဆန္းလည္း ကုလားေလး၏ အခက္ခဲကို သနားသြားသျဖင့္ ``ဒါျဖင့္လည္း ေနေပ့စီ  --ေရာ့  မင္းအတြက္ ေဘာက္ဆူး`` ဟုဆုိကာ ေသာက္ေရခြက္ထဲရွိ ပုိက္ဆံအေၾကြအားလုံးကို သြန္၍ေပး လုိက္၏။

          ေဆးရုံေရာက္ကတည္းက  လူနာမ်ား ဝတ္လာၾကေသာ အရပ္ဝတ္အရပ္စားမ်ားကို  ေဆးရုံမွ သိမ္းဆည္းထားျပီး  လူနာအမွတ္အသား မ်င္းၾကားအက်ၤ ီ   ေဘာင္းဘီကိုသာ ေပးဝတ္ထား၇ာ သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ  ေဒါင္--  ေဒါင္  စသျဖင့္  ၆ နာရီထုိးသည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္  ေဆးရုံမွ အဝတ္အစား မ်ားကုိ ဝတ္ျမဲဝတ္လွ်က္ပင္  က်န္လူနာ အားလုံးကုိ စတင္ႏႈတ္ဆက္ေတာ့သည္။

          ကၽြန္ေတာ္၏ လိပ္စာကုိလည္း ေတာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေပးလိုက္၏။ သူ႕လိပ္စာကုိ ေတာင္းေသာအခါ၌မူ  သူက လိပ္စာ အတည္တက် မရွ ``သခင္ေအာင္ဆန္း  ျမန္မာျပည္`` ဟုေရးမွ ရမည္။ သူ ဘယ္အခ်ဳပ္ေထာင္မွာ က်ေရာက္ျပီးေနမည္ကိုေတာင္  မသိေသးဟု ေျပာေလသည္။

          ထုိ႕ေနာက္ စာအုပ္မ်ားကုိ ပုိက္လွ်က္ သခင္ႏုႏွင့္အတူ ဂိတ္ေပါက္ တူရူသို႕ ေရာက္သြားၾကသည္။ ဂိတ္ေပါက္ေစာင့္ ကုလားမွာ  ျမင္းက်ားအက်ၤ ီႏွင့္ ေဘာင္းဘီကို ဝတ္လာေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းအား ျမင္သည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ လူနာျဖစ္ေၾကာင္း တပ္အပ္သိသည့္အေလ်ာက္  အတင္းတားကာ ဂိတ္ေပါက္ကို ပိတ္ထားေလသည္။

          သခင္ေအာင္ဆန္းမွာလည္း သြားရန္ သံႏၷိ႒ာန္ ခ်ထားသည့္အတုိင္း  သူ႕အားအတင္းအက်ပ္ ဟန္႕တားထားေသာ ဂိတ္ေပါက္ေစာင့္ ကုလားကို လက္သီးျဖင့္ တအားၾကဳံးထုိးလိုက္ကာ ခပ္တည္တည္ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။ ဂိတ္ေစာင့္ကုလားမွာ  ``အပါးပါး``ဟု မခ်ိမဆန္႕ေအာ္လွ်က္သာ က်န္ရစ္ေနခဲ့ ၏။

          ေနာက္ ႏွစ္ရက္ၾကာေသာအခါ  သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး ေဆြးေႏြးေနက် ျဖစ္ေသာ ဆရာဝန္သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အခန္းထဲသုိ႕  သတင္းစာတစ္ေစာင္ကုိ ကုိင္လွ်က္ ျပဳံးျပံဳးၾကီး  ဝင္လာေလသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အား``ဖတ္ၾကည့္ပါဦး  တေန႕ညက ဂိတ္ေပါက္မွာ  ဆူဆူညံညံ လုပ္သြားတဲ့ သခင္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ သတင္းကို ``ဟု ေျပာလိုက္သျဖင့္  ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူနာတစ္စု  သတင္းစာကုိ အလုအယက္ ဖတ္ၾကရာ  လူထုအင္အားၾကီးမားလွေသာ  ဒို႕ဗမာ အစည္းအရုံး၏ အင္အားျပပြဲ ဓါတ္ပုံႏွင့္ တကြ  ဗိုလ္တစ္ေထာင္ ဘုရားပြဲ၌ သခင္ေအာင္ဆန္း တတ္ေရာက္ေဟာေျပာေသာ သတင္းကုိ ဝမ္းသာ အားရ ဖတ္ရႈၾကရ ေပသတည္း။                      ။

ဗိုလ္ခြန္ျဖဴ

(ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ---- ကုိစုိးႏိုင္)