ငမိုး မေသေသး
နတ္ေမာက္ ဘုန္းေက်ာ္
ငမုိးကို လူအမ်ားတကာက ေသေလျပီဟုေျပာၾကသည္။
အမွန္မွာကား ငမိုး မေသေသးဟု ထင္ပါသည္။ ယခု ဇန္နဝါရီလ တစ္ခုေသာ နံနက္ခင္း ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ထဲတြင္ တပ္မေတာ္ ေမာ္ကြန္းတုိက္၏ ေအာက္ထပ္႒္ ``ငမိုး (ေခၚ) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ``ကို အမွတ္မထင္ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ရ၏။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေတြ႕ၾကရာ႒္ ယခင္တုန္းကလုိ ဝမ္းသာအယ္လဲ မရွိၾက ။ သူကလည္း သူ႕အေတြးႏွင့္သူ ငိုင္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ရင္ထဲမွာ နာေန၏။ ဘာအတြက္ အသဲနာ ရင္နာျဖစ္ရသည္ကိုကား ကၽြန္ေတာ္ ဖြင့္မေျပာခ်င္။ တခါတုန္းက ငမုိးအေၾကာင္း ``ဂ်ာနယ္ေက်ာ္``ထဲတြင္ ဖြင့္ေျပာဖူးသျဖင့္ ငါးေက်ာ္စားကာ ရန္ကုန္ေထာင္ထဲ သုံးလ ဝါဆုိခဲ့ရဖူး၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္ နာေနေသာအသဲကုိ က်ပ္စည္းရုဳ္ထားရမည္။
ငမိုးသည္ သူ၏ အတၳဳပၸတိစီကာ စဥ္ကာ ျပသထားေသာ မွန္ဘီရိုမ်ားအား ဦးေခါင္းငိုက္စုိက္ျဖင့္ တစ္ခုျပီးတစ္ခု လိုက္လံၾကည့္ရႈေန၏။ ထုိမွန္ဘီရုိ (SHOW CASES) မ်ားထဲ႒္ တကၠသိုလ္သိပၸံ႒ာနမွ ၾကီးမႈးေသာ ျပပြဲတြင္ တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတိုက္မွ ငမိုး၏ ဓါတ္ပုံ ၊ စာရြက္စာတမ္း၊ အဝတ္အစား အသုံးအေဆာင္ ကေလးမ်ားကို စုေဆာင္းရုဳ္ ျပသထားဘူး၏။
တစ္ဆယ့္သုံးခုေျမာက္ မွန္ဘီရိုထဲတြင္ ငမုိး၏ စီးကရက္ဗူး မီးျခစ္ႏွင့္ ပေလးယားစီးကရက္ ၆ လိပ္ရွိ၏။ ငမုိးသည္ ဘာမေျပာညာမေျပာ စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုယူျပီး မီးညွိေသာက္ေနေလရာ သူ၏စီးကရက္မွ မီးခုိးေငြ႕မ်ားသည္ တခဏအတြင္း ေမာ္ကြန္းတုိက္ေအာက္ထပ္႒္ ျပည့္လွ်ံရုဳ္ သြားေလ၏။ စီးကရက္ မီးခိုးန႕ံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဦးေခါင္းသည္ ရီေဝမူးေနာက္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္သည္ ရပ္တည္ႏုိင္စြမ္းမရွိဘဲ အတိတ္ဆီသို႕ေျပးထြက္သြားေလသည္။
ငမိုးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္ ၆ ႏွစ္ခန္႕ၾကီးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းေရာက္ရုဳ္ ဆရာဦးသာလင္း၏ သူငယ္တန္းတြင္ စာသင္ေနခ်ိန္ဝယ္ ငမုိးသည္ ဆ၇ာဦးဘသန္း (ဦးေရႊထိုက္)၏ တတိယ တန္းေလာက္တြင္ေရာက္ေနေပျပီ။
ငမုိးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ခ်င္းကြာျခားသလို စာသင္ရေသာအတန္းလည္းကြာျခား၏။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဝမ္းကြဲအကို ၾကြက္ကတုိး ေခၚ ကိုဘေအး ၊ ယခုကၽြန္ေတာ့ေယာက္ဖ ကိုဘို၊ ကုိဖိုးနီ စေသာသူမ်ားသာ ငမုိးႏွင့္ တတန္းထဲ စာသင္ၾကရ၏။ ငယ္ရြယ္စဥ္ ကေလးဘဝက ျဖစ္၇ုဳ္ ေရးေရးသာမွတ္မိေတာ့၏။
ငမုိး ေက်ာင္းအဆင္း အိမ္အျပန္တြင္ လမ္းသြားရင္းလုံျခည္ကၽြတ္သြားက ျပန္ရုဳ္မဝတ္။ လုံျခည္ကို ပုခုံး တြင္စြတ္ရဳု္ မည္သူ႕မွ စကားမေျပာဘဲ ခပ္သုတ္သုတ္သြားသည္ကိုု မၾကာခဏၾကဳံရ၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေက်ာင္း တြင္ မ်က္ႏွာၾကီးေက်ာင္းသား အသိုက္အဝန္း ႏွစ္စု ကြဲေနသည္။ တစ္ခုကို ယခုအခါ ကာယကံရွင္ အမ်ား အထင္အရွားရွိရုဳ္ ဖြင့္ဟ ေရးသားရန္မသင့္ က်န္တစ္စုမွာ ငမိုးတုိ႕ ညီအကို စုျဖစ္၏။ ေက်ာင္းအျပန္တြင္ ကွဳ္ေက်ာင္းသားအစု ႏွစ္စုသည္ အျမဲတန္းရန္ပြဲဆင္၇၏။ တစ္စုႏွင့္ တစ္စု ပညာဂုဏ္ျပိဳင္ဘက္ ျဖစ္ၾကရုဳ္ လမ္းသြားရင္း ေက်ာင္းမွသင္ေပးေသာ စာမ်ားကို ျငင္းခုံၾက၏။ ျငင္းခုံရာမွ လက္သီးခ်င္းထိုး ေက်ာက္သင္ပုန္း ႏွင့္ခုတ္၊ ခဲႏွင့္ထု စသည္ျဖင့္ ကေလးတို႕ဘာဝ လက္နက္မ်ိဳးစုံ အသုံးျပဳၾက၏၊ ထုိရန္ပြဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သည္ ငမိုးတို႕ဘက္မွ ပါဝင္ၾကျမဲျဖစ္သည္။ ထုိေက်ာင္းေတာ္က ရန္စသည္ ငမိုးတို႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူရြယ္ပိုင္းေရာက္ ရုဳ္လည္း အေငြ႕နည္းနည္းရွိေသး၏။ ငမုိး သခင္ဘဝ ႏိုင္ငံေရးသမားဘဝအထိ အေငြ႕မစဲ။ ငမိုးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ပါတီကို ဘယ္ေတာ့မွ အေကာင္းမေျပာၾကေပ။ ေနာက္ဆုံး ငမုိးသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟု နာမည္တဟိုးဟုိး ေက်ာ္သည္အထိလည္းေကာင္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ငမုိး၏ ေနာက္လိုက္ အေႏၱဝါသိက ျဖစ္ေနသည္ အထိလည္းေကာင္း တစ္ဖက္မွ အေကာင္းေျပာျခင္းကုိ မခံၾကရ။ ``ဒီေကာင္ေတြ အဂၤလိပ္ျပန္လာ ရင္ ေထာင္ထဲေနရမယ့္ ေကာင္ေတြပါကြာ--``ဟု အေျပာခံၾကရေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ငမုိးတုိ႕မွာ တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရရန္ တာဝန္အထုပ္အပိုးၾကီးကို ရင္ခြင္တြင္ ပိုက္ရုဳ္ အမ်ားတကာႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ ေနရသျဖင့္ ထိုေက်ာင္းေတာ္က ကိစၥမ်ားကို ေခါင္းထဲမထားႏုိင္ ရင္ထဲလည္းမထားႏိုင္။
ဂ်ပန္ေခာတ္ (စိတ္ထင္ ၁၉၄၄ ခု၊ ႏိုဝင္ဘာလ ) စစ္ဝန္ၾကီးႏွင့္ စစ္ေသနာပတိအျဖစ္ကန္ေတာ္ၾကီး ပတ္လမ္း (ယခု နတ္ေမာက္လမ္း႒္)ေနထုိင္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္သူႏွင့္အတူ ေနရ၏။ ထုိအခါက အလုပ္အလြန္မ်ားသည့္ၾကားမွ တစ္ခါ တစ္ခါ ေနရပ္ ဇာတိအေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာမိၾက၏။
``------------- ဘာလုပ္ေနသလဲ ကြ``
``ဒီလူ ကုန္သည္လုပ္ေနတယ္ ၾကားရတာပဲ``
``အာရွ လူငယ္ထဲ မပါဘူး တဲ့လား-----``
``ပါတယ္ မၾကားမိပါဘူး------``
ငမိုးသည္ စားပြဲတြင္ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကိုတင္ထားျပီ
``ဒီေကာင္ ခက္ေတာ့တာပဲ လူေတာ့ လူေကာင္းပဲ အရည္အခ်င္းလည္း အသင့္သား ၾကြားတတ္တာ ဆိုးတယ္----``
ကွဴ္ကား သူ႕အား တစ္သက္တာလုံး အေကာင္းဟူရုဳ္ တစ္ခြန္းမေျပာေသာ သူ၏ ေက်ာင္းေနဘက္ အေပၚတြင္ ထားရွိေသာ သေဘာထားပင္တည္း။ ငမုိး၏ ျဖဴစင္တိက်ေသာ သေဘာထားကို ကၽြန္ေတာ္သည္ ရုတ္ခ်ည္းသိ ထိမိျပီးအံ့အားသင့္ သြားခဲ့ရ၏။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းအေပၚတြင္ ၾကင္နာျပီး သူေမွ်ာ္မွန္းသလို မဟုတ္ေသာၾကာင့္ ရႈတ္ခ်ခဲ့ျခင္းကား မျပဳေပ။
ငမုိးသည္ စိတ္ထားၾကီးမားေပသည္။
၁၉၂၉ ခုႏွစ္။
ငမိုး စတုတၳတန္း ေအာင္ျမင္ေသာအခါ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသို႕ ေျပာင္းသြား၏။ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းဆိုသည္ မွာ ေရနံေခ်ာင္း ေနရွင္နယ္ေက်ာင္းကို ဆုိလိုသည္။ အဲဒီေခာတ္တုန္းက အဂၤလိပ္ေက်ာင္းကုိ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ေက်ာင္းသားမ်ား သြားျပီး ပညာမသင္ႏိုင္ မိဘ ဦးေလး သားခ်င္းမ်ားတြင္ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္မွသာ အဂၤလိပ္ ေက်ာင္းသို႕ ေရာက္ႏို္င၏။ ငမိုး၏ မိဘမ်ားမွာ ေငြစရွိသူမ်ားျဖစ္သည္။ ငမိုး အဂၤလိပ္ေက်ာင္းေရာက္သြားျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ျမန္မာေက်ာင္းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကွဳ္တြင္ ငမုိးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေနေဝးရုဳ္သြား၏။
ဒီလိုဒီလိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္အေရွ႕ဘက္က ဧကရဇ္ပင္ကေလးသည္ ဧကရဇ္ပင္ၾကီးျဖစ္လာ ၏။ ကၽြန္ေတာ့ အကိုဝမ္းကြဲ ၾကြက္ကဒိုးသည္ ငယ္နာမည္ေပ်ာက္ရုဳ္ ဘေအးျဖစ္လာျပီး မိန္းမပင္၇ေန၏။ကၽြန္ေတာ္ လည္းႏွာရည္တြဲေလာင္းႏွင့္ ကေလးဘဝမွ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ျဖစ္လာ၏။ငမိုး
အဲဒီေခာတ္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမိဳ႕မွ ေကာလိပ္ေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ေနသူ ေလး ငါးဦးရိွမည္။ အျခားသူမ်ားကတစ္မူ ငမိုးက တစ္ဘာသာ ၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘယ္သူ႕ကုိမွ် ထိခိုက္ေစလုိေသာ ေစတနာ မထားပါ ။ အခ်ိဳ႕ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားၾကီးမ်ား ေႏြဥတု ေက်ာင္းပိတ္ အိမ္ျပန္လာရာတြင္ ``ဘယ္ေန႕ေရာက္မည္ ဘူတာက လာၾကိဳပါ`` ဟု အိမ္သို႕ သံၾကိဳးရိုက္ေလ့ရွိၾက၏။ နတ္ေမာက္သည္ ေတာျမဳိ႕ကေလးျဖစ္ရုဳ္ ေမာ္ေတာ္ကား နတၳိ လွည္းယဥ္မ်ားသာ အသုံးျပဳၾကရ၏။ ဘူတာႏွင့္ ျမိဳ႕စပ္ၾကားတြင္ ``ယင္းသာသာ ကြင္းညာက ရႈ႕လိုက္ေတာ့ ``ဟူေသာ ဦးေက်ာ့ေလးခ်ိဳးတြင္ပါသည့္ ယင္းေခ်ာင္းၾကီးက ျခားထား၏။ မိုးရာသီတြင္ေရရွိရဳ္ ေႏြရာသီတြင္ ေရမရွိ ၊ သဲမ်ားျပည့္ေန၏။ သံၾကိဳးစာရသည့္ သက္ဆိုင္ရာမ်ား က ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားၾကီးေတြကို လွည္းယဥ္ႏွင့္ သြားၾကိဳရ၏။ လွည္းယဥ္ဆိုေပမယ့္ မေခလွ။ ႏွီးေပါင္းမိုး တြင္ နံေဘး ဝဲယာႏွစ္ဖက္႒္ ျပဴတင္းေပါက္ပါျပီး ခန္းဆီးတပ္ထားၾက၏။ လွည္းေဆာင့္ေသာအခါ ဖင္မနာေအာင္ ေမြ႕ယာခင္းထား၏။ ႏြားတြင္ ျခဴကုံးေတြ တခၽြင္ခၽြင္ ႏွင့္ စိတ္ၾကီးေတြဝင္စရာ သိတ္ေကာင္း၏။ ရထားကအဆင္း ျမိဳ႕ထဲအဝင္႒္ တစ္ေစာင္ တစ္မူးေပးရေသာ ရန္ကုန္ေဂဇတ္ အဂၤလိပ္သတင္းစာၾကီးကို လွည္းနံရံ ေျခကန္ဖတ္ရင္း လုိက္ပါလာလွ်င္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ျပန္လာျပီဟု သိၾကရ၏။
ငမုိးကား အာဂ ငမိုး။ သူေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္လာလွ်င္ သံၾကိဳးလည္းမရိုက္ ၊ ဘယ္သူ႕မွလည္း အၾကိဳမခိုင္း အိပ္ယာလိပ္ႏွင့္ ေသတၱာကို လွည္းၾကဳံျဖင့္ ငါးမူးေပးျပီး တင္လႊတ္လိုက္တတ္သည္။ ရန္ကုန္ရထား ဆိုက္ေသာ ေန႕ခင္း ၂ နာရီ ေနပူပူထဲတြင္ ဦးထုပ္မပါ ။ ဘိနပ္မပါ၊ ယင္းေခ်ာင္း ကိုျဖတ္ကူးလာတတ္၏။ ခ်ည္လုံကြင္း မီးေလာင္ေပါက္ႏွင့္ ျမိဳ႕အေရွ႕ဘက္က ေျမာင္းေဘာင္အတိုင္းေလွ်ာက္၏။ ထိုကမွ ျမိဳ႕ထဲဝင္ရုဳ္ အိမ္သို႕သြား၏။ တစ္ခါတေလ စပါးေလွ႕ေနေသာ လူသိုက္ထဲ ဘာမွ်မေျပာ ဝင္ထုိင္၏။ ေမာေမာႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္းႏွစ္ခြက္ သုံးခြက္ငွဲ႕ေသာက္ျပီး တန္းထသြားသည္ဟူ၏။ ေနပူပူ ေျခလွ်င္ျပန္လာရာ တခါက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူငယ္တစ္စု လယ္ကြင္းေရစပ္တြင္ စာဝရီးကေလးမ်ားကို ဂြေလးႏွင့္ လိုက္ျပစ္ေနၾကစဥ္ ၾကဳံဘူး၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ႏႈတ္ဆက္၏။ သူကမၾကား တစ္ေယာက္တည္း လက္သီးဆုတ္ အံၾကိတ္ျပီး စကား ေျပာသြားေလသည္။ ဘာေျပာတာမွန္းလည္းမသိ။
စစ္ေသနာပတိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဘဝတုန္းက အဲဒီရႈကြင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာ၏။ ``အဲဒီ တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က ခင္ဗ်ား စိတ္ေနာက္ေနတယ္ထင္ၾကတာ `` ဟုေျပာရာ ငမိုးက ဘာမွ်ျပန္မေျပာ။ ဟက္ဟက္ပက္ပက္သာ ရယ္ေလ၏။
၁၉၃၆ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားသပိတ္ျဖစ္စဥ္ ငမိုးသည္ နာမည္ထြက္လာ၏။ ငမိုးက မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ဝင္စား၏။ အမ်ိဳးသားလႈပ္ရွားမႈေတြတြင္ ပါဝင္ေန၏။ ေနရပ္ရွိ သခင္ဘဥာဏ္ ကိုသံေခ်ာင္း ကိုဘို ကိုထြန္းရိွန္ ေမာင္ညြန္႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူသိုက္သည္ ငမိုးလမ္းစဥ္ကို လိုက္ၾကရင္း သတင္းေထာက္ဘဝႏွင့္ နယ္အရာရွိဆုိးေတြ ႏွက္သူက ႏွက္၏။ သခင္လုပ္ငန္း ေက်ာင္းသားသမဂၢလုပ္ငန္းေတြ လုပ္သူေတြက လုပ္ၾက၏။ နဂါးနီစာအုပ္ ေတြဖတ္ၾကျပီး ေဆြးေႏြးၾက၏။ သခင္စကား ေက်ာင္းသားစကား နားညီးေအာင္ေဆြးေႏြး ေျပာဆုိသျဖင့္ အိမ္မွ ႏွင္ခ် ခံရသူႏွင္ခ်ခံရ၏။ငမိုးအစြဲကား ျပင္းထန္၏။
ငမိုး ေႏြေက်ာင္းအပိတ္ျပန္အလာ ေမွ်ာ္ရင္း သူျပန္လာလွ်င္တကၠသိုလ္ မဂၢဇင္း အိုးေဝမဂၢဇင္း ဒီးဒုတ္ ဂ်ာနယ္ ဘားမာဂ်ာနယ္ စေသာ စာအုပ္မ်ားပါလာေလ့ရွ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ယူျပီးဖတ္၏။ အခ်ိဳ႕အိမ္နီးနားခ်င္း မ်ား ေန႕ခင္း ႏြားစာေပ်ာင္းရိုးစဥ္းေနစဥ္ သြားျပီးဖတ္ျပ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ဒီလိုလုပ္ေနစဥ္ ငမိုးက ညလသာသာ ရြာထဲမွ ကေလးေတြစု ပဲၾကီးေလွာ္ေဝေပးျပီး ဒို႕ဗမာသီခ်င္း သင္ေပး၏။ ကွူဳ္နည္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ျမိဳ႕ရွိ လူငယ္တေတြမွာ ဟုိေခတ္က လူၾကီးမ်ားအေခၚအရ ဝံသာႏု ၊ ေထာင္စာ ကေလးေတြ ၊ သူပုန္ကေလးေတြ ျဖစ္ေလကုန္၏။
၃၈ ခုႏွစ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ညြန္႕ ထြန္းရွိန္တို႕သည္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္လာ ၏။ ငမိုးေခတၱ ျပန္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းသားေတြ ထၾကြ လႈပ္ရွားသည္ကို သူေက်နပ္ရုဳ္ ေန၏။ ေက်ာင္းသားသပိတ္ ျဖစ္ျပီး ကိုေအာင္ေက်ာ္ က်ဆုံး၏။ ရန္ကုန္သမဂၢမွ သံၾကိဳးရလွ်င္ရျခင္း ငမိုးထံသြားရုဳ္ ေျပာျပရာ ငိုင္ေန၏။ ေနာက္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အစည္းအေဝးက်င္းပရာ သာသနာ့ဟိတ စာၾကည့္တုိက္သို႕ လိုက္လာ၏။ ေက်ာင္းသား အစည္းအေဝးတြင္ စကားေျပာ၏။ နာရီဝက္ခန္႕ေျပာရုဳ္ လုပ္ငန္းစဥ္ ခ်ေပးျပီး သူ၏ အိမ္သို႕ ေနပူၾကီးထဲ႒္ပင္ ျပန္သြား၏။
အံ့ဘို႕ေကာင္း၏။ တခါတုန္းက တစ္ေန႕ေန႕ခင္း ျမိဳ႕လယ္ရွိ ကုိအီကြမ္း၏ တရုတ္လဘက္ရည္ဆိုင္ တြင္ ငမုိးေရာက္ေန၏။ ငမိုး၏ ပတ္ပတ္လည္တြင္ လူစည္ကားရုဳ္ေန၏။ အလပၸာယ္ဆရာ ကိုညိဳ ၊ ဘိန္းစား ကိုကြက္ၾကီး ၊ ဘိန္းစား ကုိဘထြန္း ၊ ဆိုင္းဆရာ ကိုေရခ်မ္း ၊ ကိုစို႕ၾကီး ၊ ကိုေရေအးစေသာ ပရိသ၁တ္မ်ားရွိ၏။ ေက်ာက္စားပြဲတြင္ ေရေႏြးၾကမ္းကရားတင္ျပီး ထုိလူသိုက္ႏွင့္ ဒို႕ဗမာအစည္း အရုံးအေၾကာင္း ေက်ာင္းသား သမဂၢအေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးေန၏။ ကိုဘကြမ္း နဘိ- ကိုလွေဖ သံေယာင္-ထြန္းရွိန္ ဘိုနက္ ဘေခြးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္တြင္ ေရေႏြးၾကမ္းစုေသာက္ေနရာမွ သူ႕အသံၾကားရုဳ္ ထလာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ငမုိးက မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရွိရန္ ႏွင့္ အဂၤလိပ္မေကာင္းေၾကာင္းမ်ားေျပာ၏
ဘိန္းစား အရက္သမား ၾကက္သမားမ်ားမွာ သူတို႕၏ လုပ္ငန္းတြင္ မျဖတ္ႏို္င္ဘဲ စြဲလမ္းေနသူမ်ား ျဖစ္၏။ သူတို႕သည္ သူတို႕၏ လုပ္ငန္းမ်ားမွ လြဲရုဳ္တျခား ဘာကိုမွ် စိတ္ပါဝင္စားသူမ်ား မဟုတ္ၾက။ သူတို႕အား မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ထားရွိ၇န္ တရားေဟာသူသည္ ဘာမွ် ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားရန္ မရွိ ။
သို႕ေသာ္ ငမုိး----- နတ္ေမာက္မွ ရန္ကုန္သို႕ ျပန္သြားေသာအခါ႒္ ထုိလူတစ္စုသည္ သတင္းစာ ဖတ္သူကဖတ္ရုဳ္ သခင္ အေၾကင္း ေက်ာင္းသားအေၾကာင္းမ်ားကို အရက္ဆိုင္ ဘိန္းခန္း ၾကက္ပြဲမ်ားတြင္ ေဆြးေႏြးၾကသည္အထိ ျဖစ္သြားၾက၏။ အံ့ဖြယ္စည္းရုံးေရးပါတကား။
အမ်ားသိၾကတဲ့အတုိင္း ငမိုး ဂ်ပန္သို႕သြား၏။ ျပန္လာ၏။ ဗိုလ္ေတဇ ျဖစ္လာ၏။ အဲဒီ ဘီ-အိုင္-ေအ တြင္ ကၽြန္ေတာ္ဒုကၡ လွလွၾကီးေတြ႕ရ၏။
ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ္သည္ ဟသၤာတ ဗိုလ္ဘသိန္းတပ္မွတဆင့္ ဗိုလ္မႈး ရန္ႏိုင္၏ တပ္မဟာတြင္ ေရာက္ရွိေန၏။ တပ္စခန္းမွာ မႏၱေလး ဆပ္ပါးမိုင္းနားစ္ တြင္ျဖစ္၏။ တပ္စခန္းထဲတြင္ စိန္္ပန္းပြင့္ နီနီရဲရဲေတြက ယခု ရုံးစာေရး မမကေလးတုိ႕၏ ႏႈတ္ခမ္းလို နီရဲရုဳ္ေန၏။ အေရွ႕ဘက္တြင္ကား ေစတီပုထိုး ဂူေက်ာင္း ဇရပ္တုိ႕ ႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ မႏၱေလးေတာင္ တည္ရွိ၏။
အခ်ိန္ကား ဘီ-အိုင္-ေအ ကို ဖ်က္သိမ္းရုဳ္ ဘီ-ဒီ-ေအ သို႕ အေျပာင္းအလႊဲကာလျဖစ္၏။ ဘီ-အိုင္-ေအ တြင္ ပါလာေသာ တပ္ဗိုလ္မ်ားအားအခ်ိဳ႕ကို တိုက္ရိုက္ေကာ္မရွင္ ရာထူးေပးရုဳ္ က်န္အခ်ိဳ႕ကို မဂၤလာဒုံ ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းသို႕ ေ၇ြးခ်ယ္တတ္ေရာက္ေစရမည္ ျဖစ္၏။ တညေနခင္း႒္ ကၽြန္ေတာ္၏ အိမ္သို႕ ဗိုလ္မႈး ရန္ႏိုင္ထံမွ ဆက္သားရဲေဘာ္ေရာက္လာ၏။ တခါတည္း လုိ္ကခဲ့ပါဟု မွာေၾကာင္းေျပာ၏။ ဘုမသိ ဘမသိ လုံကြင္းႏွင့္ပင္ ထရုဳ္ လိုက္သြား၏။ တပ္စခန္းေျမာက္နားရွိ ဗိုလ္မႈးရန္ႏို္င္အိမ္ အေပၚထပ္ ေရွ႕ဘက္ခန္း သို႕ ေ၇ာက္သြား၏။ ထုိအခန္းထဲ႒္ ဗိုလ္မႈးရန္ႏို္င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ဗိုလ္မႈးဗလ ဗိုလ္မႈးေဇယ်ႏွင့္ အျခား ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့ဘူးေသာ ဗိုလ္မႈးႏွစ္ဦး တုိ႕စုထုိင္ျပီး စကားေျပာေနၾက၏။ ကၽြန္ေတာ့အား ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ႏႈတ္ဆက္္ၾက ၏။ ဗိုလ္မႈးရန္ႏိုင္က ထုိသူတို႕ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပး၏။ ဗိုလ္မႈးရန္ႏို္င္က ထုံးစံအတုိင္း ျပဳံးရုုဳ္္ေျပာ၏။
``ခင္ဗ်ား တပ္က ထြက္မယ္ၾကံေသးသလား``
``ဟာ ဘယ္ထြက္ရမွာလဲ ကၽြန္ေတာ္ဆက္လုပ္မွာပါ--``
``ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႕က ဒါရိုက္အပိြဳင့္မင့္ ေပးဖုိ႕စီစဥ္ထားတာဗ်``
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွျပန္မေျပာ အားလုံးက ကၽြန္ေတာ့ကို အားနာေသာအၾကည့္ ၾကင္နာေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ေနၾက၏။ ဗိုလ္မႈးရန္ႏိုင္က စကားဆက္ေျပာ၏။
``ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အစီအစဥ္အတိုင္းေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ဒီစာသာ ဖတ္ၾကည့္ပါဗ်ာ``
ဟု စာရြက္တစ္ရြက္ေပး၏။ စာရြက္မွာ လက္ဝါးသာသာ မွ်သာျဖစ္သည္။ မင္နီႏွင့္ ေရးထား၏။ စာ၏ ဆုိလိုရင္းမွာ နတ္ေမာက္မွ လာေသာ သခင္ဘုန္းေက်ာ္ဆိုသူ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္
``ဘယ္လို သေဘာရသလဲ``
``သူ႕စာအတိုင္းေပါ့ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တပ္ထဲ ဆက္ပါမွာဘဲ``
ဗိုလ္မႈးရန္ႏိုင္က ဝမ္းသာအားရ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္၏။ အားလုံးက လက္ခုပ္တီးလိုက္ၾကေလသည္။
ဒီေနရာ႒္ ငမိုး၏ စာသည္ တိုတုိႏွင့္ထိ၏။ တျမိဳ႕တည္းသားခ်င္း လူရင္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာသာ မေပး ။ တိုက္ရိုက္ရာထူးစာရင္းတြင္ မေပးေစရ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အေပၚ အခြင့္အေရးမေပးရုဳ္ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္မဆိုး ငမုိး၏ ဓါတ္ေၾကာသိျပီးျဖစ္၏။ အေမစု၏ လယ္ေပါင္ ယာေပါင္စာခ်ဳပ္မ်ားကို တိတ္တိတ္ယူရုဳ္ မီးရိႈ႕ခဲ့ ေသာငမုိး။ ငမိုးတြင္ မ်က္ႏွာစိမ္း မ်က္ႏွာက်က္ ----- ဟူရုဳ္ခြဲျခားျခင္းမရွိ။ တည့္မတ္လိုက္သည္မွာ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာလို ျဖစ္ေန၏။
ေမာင္မင္းၾကီးသားကား တည့္မတ္ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ကား မဂၤလာဒုံဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းတြ
တနဂၤေႏြေန႕ တစ္ေန႕တြင္ စစ္ေက်ာင္းအားလပ္ရုဳ္ သူ႕ထံသြားေတြ႕၏။ မႏၱေလးတြင္ ဖတ္ခဲ့ရေသာ စာနီရဲအေၾကာင္း ေျပာျပေသာအခါ ငမိုးက မ်က္လုံးေစာင္းရုဳ္ၾကည့္၏။ ျပီးေတာ့တစ္ခြန္းျခင္းေျပာ၏။
``မင္းကို တုိက္ရိုက္ေပးရင္ ဘဝင္ျမင့္သြားမွာစိုးလုိ႕ကြ-- ေက်ာင္းတတ္ျပီးမွ ေကာ္မရွင္ရေတာ့ ဘယ္သူက ဘာမွ ေျပာစရာမလိုဘူး``
ကၽြန္ေတာ့္မွာ သင္တန္းတြင္ မိေက်ာင္းသြားတတ္ရရုဳ္ ရရွိခဲ့ေသာ ဒူးကအမာရြတ္ကိုသာ လက္နဲ႕အသာ ပြတ္ေန၏။ သူ႕ကို ျပန္မေျပာရဲ။
မဂၤလာဒုံ စစ္ေၾကာင္းမွ ဆင္းျပီး ၅-ႏွစ္ခန္႕အၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ငမိုးထံေရာက္သြား၏။ သူ၏ ကိုယ္ရံေတာ္အျဖစ္ေနရ၏။ သူႏွင့္ေတာ္လွန္ေရးမထြက္မီ ၃ -ရက္ခန္႕အလိုအထိ အတူေနခဲ့ရ၏။
ေတာ္လွန္ေရးအျပီး ကၽြန္ေတာ့အား ႏိုင္ငံျခားလႊတ္ရန္ အစီအစဥ္မ်ားအတြက္ ျမဴနီစပယ္ စာရင္းကုိင္ ခ်ဳပ္ေဟာင္း ဗိုလ္မႈးေထြးေမာင္ကို စာရင္းေပးထား၏။ ကၽြန္ေတာ့ကိုလည္း ေျပာထား၏။ ကၽြန္ေတာ္က မေန။ ႏိုင္ငံေရးထဲ ဝဲလယ္ရန္ တပ္မေတာ္ လူထြက္မ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးျပီး နတ္ေမာက္သို႕ျပန္သြား၏။ ထိုေသာအခါ ငမိုးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ``ငါ``ကိုင္ရုဳ္ ၾကိမ္းဝါးသည္ ဟူ၏။ ရန္ကုန္သို႕လာရင္း သူ႕ထံဝင္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ့အား အစဦးတြင္ စိတ္ဆုိးလြန္းရုဳ္ စကားမေျပာ ။ကၽြန္ေတာ္က ဇြတ္ေျပာ၏။ ဒီလိုနဲ႕သူစိတ္ေျပသြား သည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕ဝါဒကို နာခံကာ ျမိဳ႕မွေနရုဳ္ ေဆာင္ရြက္ေပး၏။ သူ ဒုတိယဘုရင္ခံျဖစ္ခ်ိန္ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ တရားေဟာရင္း နတ္ေမာက္ေရာက္လာ၏။ သူ႕ထံတြင္ လာေနရန္ အတန္တန္ေခၚ၏။ ကၽြန္ေတာ္က ျငင္း၏။ ေနာက္ဆုံး အေမစု ကၾကားဝင္ျဖန္၏။ ``ကဲ----- မင္းခဏေခၚခ်င္လဲ ေခၚသြား ျမိဳ႕မွာ ေကာင္ကေလး မရွိမျဖစ္ဘူး။ တစ္လ ႏွစ္လေနျပီးျပန္ပို႕`` ႏွင့္နိ႒ိတန္ၾက၏။ သူႏွင့္ ရန္ကုန္လို္က္လာရျပန္၏။ အတူေနရမည္ဟု ဇြတ္ၾကိမ္းေမာင္းေန၏။ ကၽြန္ေတာ္က အင္းလဲမလႈပ္ အဲ လဲမလႈပ္ ။သူေတာင္ငူသို႕ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ခဏသြားေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း နတ္ေမာက္သို႕ ျပန္ရုဳ္ လစ္လာခဲ့၏။ျမိဳ႕ လူၾကီးေတြက ပူပန္ၾက၏။ ``မင္းမရွိ ဘယ္သူကေစာင့္ေရွာက္မွာလဲ`` ေျပာၾက၏။ ``အမယ္ေလးဗ်ာ--- မပူၾကစမ္းပါနဲ႕ သူ႕မွာ ေစာင့္ေရွာက္မယ့္သူေတြ တပုံၾကီးရိွပါတယ္ဘာမွလည္းစုိးရိ
သိ္ု႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာလို႔ ၃-မၾကာခင္ ငမိုးေသနတ္ပစ္ခံရေလသည္။ အရပ္ကလူႀကီးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆဲၾက၊ ဆိုၾက၏။
``မင္းေျပာတဲ့ တပုံႀကီးဆိုတာဘယ္မွာလဲဟ ေခြးမသားေလးရ``ဟု ငိုရင္းဆဲၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုင္မိႈင္္ေနရံုမွလြဲၿပီး ဘာမၽွမႀကံတတ္။
ငိုတဲ့သူကငိုၾက၊ ၀မ္းသာတဲ့လူကလဲ ၀မ္းသာ၊ ေနာက္ဆံုး ငမိုးခမ်ာ အာဇာနည္ကုန္းတြင္ သြားအိပ္ေနရ ရွာ၏။ သူ အာဇာနည္ကုန္းေရာက္တာ ၉-ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ ထင္သည္။
ဒီလိုနဲ႔ဘဲ လူေတြက ငမိုး(ေသၿပီ)ေျပာၾကသည္။ အမွန္ကား ငမိုးမေသေသးပါ။ တပ္မေတာ္ ေမာ္ကြန္းတိုက္ျပခန္းတြင္ အသက္ရွင္လ်က္ရွိေသး၏။
ကိုငမိုးက စီးကရက္မီးခိုးၾကားထဲမွေန၍ စကားေျပာသည္။
``မင္းက ဒီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ``
``ေပါင္းေဟာင္း၊ သင္းေဟာင္းရဲေဘာ္ႀကီးေတြကေခၚလို
``ဘာ----မင္းတုိ႔က ေရးမယ္----``
``ဟုတ္ပါတယ္----ေရးၾကမယ္----၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွ မေရး၊ ဘယ္သူက လာေရးမွာလဲ```
``ေအး----ေရးေတာ့ေရးေပါ့။ ငါတသက္လံုး လုပ္လာခဲ့တာကို မင္းတို႔က ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔မ်ား ေတာ့ မဖ်က္ဆီးလိုက္ပါနဲ႔။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းစဥ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းစဥ္ဆိုၿပီး ငါ့နံမယ္ေရာင္းစားေနရင္ မေကာင္းဘူး``
``ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ေရာင္းမစားခဲ့ပါဘူးဗ်ာ၊ ဘုရားေပးေပး၊ က်မ္းေပးေပး----``
``ေဟာ----မင္းစကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဆိုတာပါလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကမေရာင္း၊ တျခားသူေတြက ေရာင္းစားသလိုေျပာစမ္း၊ ဘယ္သူေတြ ေရာင္းစားသလဲ```
ကိုငမိုးသည္ ေဒါသတႀကီး ၀သီအတိုင္း မွန္ဘီရိုမ်က္ႏွာျပင္ကို လက္သီးႏွင့္ထု၏။ ပါးစပ္ကလည္း သူသိလိုေသာအရာကို ထပ္ကာထပ္ကာေမးေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာမလည္ပတ္၍ ကၽြန္ေတာ့္စကားႏွင့္ ျပန္အခ်ည္ခံေနရ၏။ ေၾသာ္----ကိုငမိုး-ကိုငမိုး၊ ေလာကႀကီးထဲ မဲမဲျမင္တိုင္း ေၾကာက္ေနရေသာ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀ ကို သူမသိ။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို အကုန္ဘဲဖြင့္ေျပာခ်င္ပါသည္ ကိုငမိုး။ ဒါေပမယ့္ မေျပာရဲပါ။
``ေဟ့ေကာင္----ငါေမးေနတာ မၾကားဘူးလား``
``ၾကားပါတယ္၊ ဒါေတာ့ မေျပာပါရေစနဲ႔။ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို သနားရင္ ဒါေတာ့မေမးပါနဲ႔ဗ်ာ``
``ငါေမးတာသာ ေျဖစမ္းပါကြာ----ျမန္ျမန္ေျဖစမ္
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကိုငမိုးကို အေသအလဲေၾကာက္ရသူျဖစ္သည္။ ဒီ့အျပင္ မဲမဲျမင္တိုင္း ေၾကာက္ေနရသူ လည္း ျဖစ္သည္။ မေျဖလဲခက္၊ ေျဖလည္းခက္။ ဤေနရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ဦးတည္း လူမိုက္လုပ္လို႔ ဟန္ပံုမရ။ နီးစပ္ရာေတြကို သူခိုးေသေဘာ္ညွိၿပီးမွ ေျဖမည္။
``ကၽြန္ေတာ္က ေတာမွာေနခဲ့ရေတာ့ သိပ္ၿပီးမသိပါဘူး၊ ရန္ကုန္မွာအၿမဲေနတဲ့ ဆရာဇ၀နတို႔၊ ဆရာေမာင္ထင္တို႔ ျမန္မာ့အလင္းက သာကဒိုးတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ထက္ပိုၿပီး သိပါတယ္။ သူတို႔ေမးပါ။ သူတို႔ေျဖပါ လိမ့္မယ္``
``ဒါျဖင့္ ဒီလူေတြေျပာလိုက္။ ငါ့နံမယ္ ဘယ္သူေတြေရာင္းစားတယ္ဆိုတာ ငါ့ဆီလာေျပာလွဲ႔လို႔``
``ဟုတ္ကဲ့---- ေျပာလိုက္ပါ့မယ္``
ကဲ----ဆရာတို႔----၊ ခင္ဗ်ားတို႔ၾကားတဲ့အတိုင္းဘဲ၊ ၾကည့္သာေျပာၾကေပေတာ့။ အဲဒီတာ၀န္ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျဖၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ၿပီးေျဖမည္။
``ငါ----သတင္းသဲ့သဲ့ျကားပါတယ္။ မင္းက ငါ့အဠဳပၸတၱိေရးတယ္ဆို``
``ကၽြန္ေတာ္တစ္ဦးတည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဗိုလ္မွဴးဘိုရယ္၊ ကိုေမေအာင္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေရးတာ၊ စုထုတ္တာပါ။ တျခား စာေရးဆရာေတြလဲ ပါပါတယ္``
``ေအး----အိႏၵိယမွာ ဂႏၵီေသၿပီး ၇-ရက္မွ မရွိေသးဘူး ဂႏၵီအဠဳပၸတၱိထြက္လာတာဘဲ၊ ခ်ီးမြမ္းသကြာ``
``မခ်ီးမြမ္းမေစာပါနဲ႔ ကိုငမိုး။ ဒီစာအုပ္ကေလးျဖစ္ေအာင္ ဘယ္အထိ အေငါက္အငမ္း၊ အႀကိမ္း အေမာင္း၊ ေသာက္ျမင္ကပ္ခံခဲ့ရတာေတြကိုသာ ခင္ဗ်ားသိရင္ ေဟာဒီမွန္ဘီရိုကြဲလိမ့္ဦးမယ္
``ဒါထက္ ငါ့အေကာင္ေတြ ဘယ္သြားေနတာလဲ``
``ခင္ဗ်ား လူေတြ ေတာခိုၾကသတဲ့----၊ ကြန္ျမဴနစ္ေတြလဲပါသဗ်ာ``
``ကြန္ျမဴနစ္ကိုအသာထား။ ငါ့ေကာင္ေတြကိုသာ ငါေမးေနတာ``
``ေတာခိုပါတယ္လို႔ ေျပာပါပေကာ``
``အင္း----ဒုကၡဘဲ၊ ငါအစကထဲက ျမင္သားဘဲ။ စတုတၳအႀကိမ္ ညီလာခံမွာ ငါဘာေျပာခဲ့တုန္း။ မတ္ဇစ္လိဂ္ဖြဲ႕ပါ ညီညြတ္ပါ။ မညီညြတ္ရင္ ႏွစ္ဘက္စလံုး ဖင္စုတ္ကုန္မယ္လို႔ အေျပာခဲ့သား၊ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကရတာလဲကြ----``
``ဒါေတြ မေမးပါနဲ႔ဗ်ာ။ ေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားလဲ စိတ္ညစ္၊ ကၽြန္ေတာ္လဲ စိတ္ဆင္းရဲရမွာဘဲ။ အဲဒီတုန္းက ခင္ဗ်ား စာေရးဆရာလုပ္မယ္ဆို၊ ဘာလို႔ ဒါေတြ တဖြဖြေမးေနရတာလဲ``
``စာေရးဆရာလဲ လူေတြထဲကလူပဲကြ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအေၾကာင္းေတာ့ အနဲဆံုးေလ့လာထားရမေပါ့။ ေအးပါ----မင္းစိတ္ဆင္းရဲမယ္ဆို ငါမေမးေတာ့ဘူး၊ ငါအဠဳပၸတၱိကို မင္းဆက္မေရးေတာ့ဘူးလား``
``အေျခအေနကမေပးဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ဆန္း၀ါဒဆိုၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ေရးမလိုေတာ့ စိတ္ကူး ထားတာပဲဗ်``
``ေကာင္းသားပဲ၊ ဂႏၵီ၀ါဒစာအုပ္လိုေပါ့``
``ဟုတ္ပါတယ္``
``ကဲ----ငါသြားေတာ့မယ္၊ မင္းလဲ သတိထားေနကြ၊ ငါရွိတုန္းကလို မိုက္ကန္းကန္းမလုပ္နဲ႔၊ ဒါဘဲသြားမယ္``
သြားမဲ့သြားေတာ့လဲ ကုိမိုးအသံကိုသာၾကားလိုက္ရ။ လူကိုပင္မျမင္လိုက္ေပ။ စီးကရက္မီးခိုးေငြ႕မ်ား လည္း တစတစလြင့္၍သြား၏။ ျပခန္းမွန္ဘီရိုအတြင္းရွိ ကိုမိုး၏ အသုံးအေဆာင္ ပစၥည္းအတိုအစကေလး မ်ား လည္း ဝမ္းနည္းေသာအသြင္ျဖင့္ တိတ္ဆိတ္စြာ က်န္ရစ္ေလၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုမိုး ေသ မေသစဥ္းစားလွ်က္ေန၏။ မံသစကၡဳတြင္ကား လူေတြက ေသျပီေျပာ သည္။ ဥာဏ စကၡဳတြင္ကား ကိုမိုး၏ ဝါဒ ကိုမိုး၏ စကားေတြ တည္ရစ္သမွ် တည္ထြန္းရုဳ္ေနသမွ် ကိုမိုးတကယ္ မေသႏိုင္ပါတကား။
ကိုမိုးကုိ ခ်စ္သူ ရိုေသသူေတြ အမ်ားၾကီးရွိသည္။ အဘယ္သူသည္ ကိုမိုးအား ဆက္လက္အသက္သြင္း မည္နည္း။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဆက္ေစာင့္ၾကည့္ၾကဦးစို႕။
ကိုစိုးႏိုင္ မွ မွ်ေဝျခင္းသက္သက္ပါ
No comments:
Post a Comment