ငမိုး
နတ္ေမာက္ ဘုန္းေက်ာ္
ကွဳ္ ဇူလိုင္လ အတြင္းသို႕ ေရာက္ျပီဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သြားေလသူ (ငမိုး)ကုိ တကယ့္လႈိက္လွဲစြာပင္ လြမ္းမိေလသည္။ အျခားအျခားေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ငမိုးကို လြမ္းဆြတ္ တမ္းတၾကသည္ကိုလည္း သိပါ၏။
သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့အဖို႕တြင္ကား ငမိုးကို ဆရာသမားတစ္ဦးအေနႏွင့္ လည္း လြမ္းရ၏။ ေသြးသား အေနႏွင့္လည္း လြမး္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ့ခၽြတ္ယြင္းခ်က္မ်ားကုိ
ငမိုး ------------ ငမိုး--------------ငမိုး----။ ။
သူ႕လို ထိပ္သီးၾကီးအား ကၽြန္ေတာ့လိုလူက ``ငမိုး``ဟုေခၚေဝၚေရးသားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့အား ေဒါသ မာန္မာန မထားၾကေစလို။ သူ႕အား သူ၏တပည့္ တပန္း ရဲေဘာ္မ်ားက ``ငမိုး``ဟုပင္ ကင္ပြန္းတပ္ထားၾက၏။ ငမုိး ဟူသည္ သူ႕ရဲေဘာ္မ်ားက သူ႕အားခ်စ္စနိဳးေခၚသည့္ အမည္မဟုတ္ေလာ။ ဂ်ာမန္စစ္သူၾကီး `` ရြမ္းလ္``အား သူ႕ရဲေဘာ္မ်ားက ``ကႏၱာရေျမေခြး``ဟုရုဳ္ ပင္ ေခၚခဲ့ေသးသည္။ သို႕ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႕ရဲေဘာ္မ်ား ေလသံအတိုင္း ``ငမိုး``လုိက္၇ေလသည္။
ငမုိးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ နီးစပ္ခဲ့ရေလသည္။
၁၉၄၄ ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒုတိယ စစ္နယ္ေျမဟု သတ္မွတ္ထားေသာ (ဗိုလ္မႈး ရန္ေအာင္) ႏွင့္ (ဗိုလ္မႈးေအာင္)တို႕ အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ အေနာက္တုိင္း စစ္႒ာနခ်ဳပ္ဠ္ တြဲဘက္ရုံးအုပ္တာဝန္ကို ထမ္းရြက္ေနရသည္။ ထုိအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ တပ္အတြင္းသို႕ ႏိုင္ငံေရး မေယာဂမ်ား ဝင္လာရုဳ္ေနေပျပီ။ အခ်ိဳ႕က ကြန္ျမဴနစ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ထား၏။ အခ်ိဳ႕က ျပည္သူ႕အေရးေတာ္ပုံ ပါတီထဲဝင္ေနၾက၏။ ဗိုလ္မႈးေအာင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သာလွ်င္ ထိုအစုအေဝးမွ ကင္းေဝးလွ်က္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိသာ တမ္းတမ္းစြဲ ဆြဲထား၇၏။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လူတစ္မ်ိဳးျဖစ္၏။ ဆက္ဆံေ၇းတြင္ ေအးေအး ေဆးေဆးျဖင့္ ေျပျပစ္ေအာင္ ဆက္ဆ ံပါ၏။ ကွဳ္သို႕ ဆက္ဆံသည့္ အထဲမွပင္ ကၽြန္ေတာ့အား တပတ္ရိုက္လာပါလွ်င္ ဘာၾကီးျဖစ္ရဳ္သြားသြား ဘယ္သူ႕မွ ဂရုမထားခ်င္ေသာ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးဝင္လာ၏။ ထင္သလိုပဲ ဇြတ္တရြတ္ လုပ္ျပစ္ခ်င္တတ္၏။ ကွဳ္နည္းျဖင့္ နဂိုက ေအးေဆးေသာ ကၽြန္ေတာ့လုိလူသည္ လူဆိုးျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ေဟာင္းကုိ စြန္႕ခ်င္ရဳ္ေန၏။
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့ဆႏၵျပည့္ဝ ခဲ့သည္။
၁၉၄၄ ခု ႏိုဝင္ဘာလ ၂၉ ရက္ ေန႕စြဲျဖင့္ ထုတ္ျပန္ေသာ တပ္မေတာ္ျပန္တမ္းတြင္ စစ္ဝန္ၾကီးရုံး အုပ္ခ်ဳပ္မႈအမိန္႕အမွတ္ ၃၉ အရ အေနာက္တိုင္း စစ္႒ာနခ်ဳပ္ ရုံး၏ တြဲဘက္ရုံးအုပ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စစ္ဝန္ၾကီး၏ သီးသန္႕႒ာနၾကီးသို႕ ေျပာင္းေ၇ႊ႕ျခင္းခံရ၏။
၄င္းႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၆ ၇က္ေန႕တြင္ ငမုိးက ကၽြန္ေတာ့အား သူ၏ (ADC) ကိုယ္ရံေတာ္ဗိုလ္ အျဖစ္လည္းေကာင္း ၊ယင္းကုိယ္ရံေတာ္ကင္းတပ္၏ တပ္မႈးအျဖစ္လည္းေကာင္း ၊ ခန္႕အပ္ကာ သူ႕အိမ္သို႕ အိပ္ရာလိပ္မ်ားပါ ေရႊ႕ခဲ့ဟု အမိန္႕ေတာ္ခ်မွတ္ လိုက္ေလသည္။ ငမိုးက လည္း ဂြက်က် ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ရြတ္တြတ္တြတ္ ။ လူထူးႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ၾကရေလျပီ။ ဘာေတြျဖစ္ၾကသနည္း။
***************
``ေဟ့ေကာင္ ျမိဳင္ရုံက ျပဇာတ္ သြားၾကည့္ရေအာင္--``
အီ မဲလ္ဘန္းေရးေသာ ``ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒဆုိတာ ဘာလဲ`` ဟူေသာစာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္က အိပ္ယာေပၚတြင္ ပက္လက္လွန္ကာ ဖတ္ေန၏။ ငမုိးသည္ အိမ္မၾကီးႏွင့္ ကပ္ရုဳ္ေဆာက္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ့တဲထဲသို႕ စြတ္ဝင္လာကာ အထက္ပါအတိုင္း ေျပာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာမွ လူးလဲထျပီး သူ႕အားအေလးျပဳကာ သူထုိင္မွ ထုိင္လိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္က ငိုင္ေနသည္။ သူကေျပာျပန္၏။
``မင္း --- လုိက္ခဲ့``
ျပဇာတ္ကို သူဘာေၾကာင့္ၾကည့္ခ်င္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္က ဓါတ္သိျပီးသားျဖစ္သည္။ သူ႕လိုလူတစ္ဦးသည္ ကွဳ္အထိ ႏိုင္ငံေရးျပသ၁နာေတြ အေရးၾကီးမားလာသည့္အခ်ိန္ ကုပ္ကုပ္ေနေစခ်င္၏။ ဟိုသြားဒီသြား မသြားေစခ်င္။ တစ္ခါ ႏွစ္ခါေျပာဘူး၏။ အေငါက္ခံရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္တြင္ ေျပာမရရုဳ္ ခ်ဥ္စူးလာ၏။ ထုိခ်ဥ္စူးျပီးသား စိတ္ကေလးက ခိုးလုခုလု ရွိလွသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕အား ``ေငါ့``ခ်လိုက္မိ၏။
``မလိုက္ခ်င္ဘူးဗ်ာ------``
``ဘာလို႕လဲ ကြ``
``ဟာ--- ဒီေလာက္ အေရးၾကီးတဲ့ အခ်ိန္ကာလထဲမွာ -- ျပဇာတ္သြားၾကည့္ၾကတယ္ဆိုတာ လူေပါေတြမွ လုပ္တာပဲ``
ငမုိးသည္ ကၽြန္ေတာ့ကို ရႈးသိုးသုိးႏွင့္ ၾကည့္ျပီး ထိုင္ေနရာမွ ထသြား၏။ ကၽြန္ေတာ္က အေလးျပဳသည္ကိုမွ် ေစာင္းငဲ့ရုဳ္ ျပန္မၾကည့္ေတာ့ေခ်။ ျမည္တြန္ရုဳ္ ထြက္သြားေလသည္။
``ငါ့ရီး -------- မလိုက္ခ်င္ေနေပါ့ကြ--``
ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပဳံးရင္း က်န္ရစ္ခဲ့၏။
***********
ေနသည္ လင္းရုဳ္ ေျမ႒္ ေနေရာင္ျခည္ေၾကာင့္ ဝင္းေနေလသည္။
ကန္ေတာ္ၾကီး ေရျပင္မွ ရွပ္တုိက္ျပီး ေျပးဝင္လာေသာ ေလညွင္းႏြဲ႕ႏြဲ႕ကေလးမ်ားသည္ ခန္းဆီးအျပာစ ကို ပုတ္ခတ္ရုဳ္ ကစားေနသည္။ ကန္ေတာ္ၾကီးသရက္ အုပ္ဆီမွ တစ္ေကာင္တေလေသာ ဥၾသ ငွက္တြန္သံမ်ား ကိုပင္ တသဲ့သဲ့ ၾကားေနရ၏။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေကာငး္ကင္အျပာၾကီးကို ျပဴတင္းဝမွ ေမာ့ၾကည့္ကာ စိတ္ကူးယဥ္ေန၏.။
``ဝူး --------``
ကၽြန္ေတာ္ရပ္ေနေသာ ျပဴတင္းေပါက္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ ေျမနီလမ္းကေလးအတိုင္း ဝက္ဆေလ နက္ျပာေရာင္ ကားကေလးသည္ ညင္သာစြာ ေျပးလႊားထြက္ခြာရုုဳ္ သြားေနေလသည္။ ကားေပၚတြင္ ငမုိးႏွင့္ မမၾကည္တို႕ ပါရုဳ္သြား၏။ တစ္စုံတစ္ခုကို ျမင္လုိက္ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္းစားပြဲေပၚရွိ တယ္လီဖုန္းကို ေကာက္ကုိင္ကာ ကင္းဂိတ္ဝရွိ ကင္းဗိုလ္ထံ အေရးတၾကီး လွမ္းရုဳ္ အမိန္႕ေပးလုိက္ရေလသည္။
ကားကေလးသည္ ပတ္လမ္းရွိ ေနအိမ္ျခံဝင္းဝသို႕ ထုိးဆင္းထြက္ခြာအံ့ဆဲဆဲ ကင္းရဲေဘာ္သည္ လွွံစြတ္တပ္ထားေသာ ေသနတ္ႏွင့္ လမ္းမေပၚတြင္တက္ကာ ငမုိး၏ကားကုိ ဆီးရုဳ္တားဆီး ထားေလသည္။
``ေဟ့--- ရပ္ ``
ကားကေလးလည္း ရပ္သြားေလသည္။ စကားေျပာသံမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ့တဲမွ ခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားေနရသည္။
``ရဲေဘာ္ ဘယ္သူ႕အမိန္႕နဲ႕ တားရသလဲ``
``တပ္မႈး အမိန္႕နဲ႕တားရပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္--``
``ကဲ --- မင္းတပ္မႈး သြားေခၚေခ်စမ္း ---``
ရဲေဘာ္တစ္ဦး လာေခၚသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လိုက္သြားျပီး ကားေဘးတြင္ရပ္ကာ ငမုိးကို အေလးျပဳလိုက္ပါသည္။ ငမုိးမွာ ရႈးသိုးသိုးတြင္ အေတာ္စိတ္ဆိုးေနပုံရ၏။ ခါးတြင္ ဘန္ေကာက္လုံျခည္ တပတ္ႏြမ္းႏွင့္ တီရွပ္လက္ရွည္ကို ဝတ္ထား၏။
``မင္း အတားခိုင္းတယ္ ဆို-----``
``ဟုတ္ပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္---``
``ဘာျပဳလုိ႕လဲ ကြ---``
ကၽြန္ေတာ္ကား ပါးစပ္မွ ျပန္ရုဳ္ အေျဖမေပးပါ။ ကားထိပ္အလံတုိင္ ရွိရာသို႕သြားျပီး စစ္ဝန္ၾကီးရာထူး။ စစ္ေသနာပတိရာထူး ။ ေမဂ်ာဂ်င္နရယ္ရာထူးဟူေသာ ရာထူးအလုိက္ တပ္ဆင္ထားသည့္ အလံသုံးဆင့္စလုံးကို ျဖဳတ္ယူကာ ျပန္လာျပီး ကားျပဴတင္းမွေနရုဳ္ သူ၏ လုံျခည္အိတ္ေထာင္ထဲသို႕ ပစ္ခ်ေပးလုိက္ပါသည္။
``ဗမာ့တပ္မေတာ္ရွိ အရာရွိမ်ားသည္ မိမိတို႕၏ အဆင့္အတန္းအလိုက္ ရရွိထားေသာ ေမာ္ေတာ္ကား အလံမ်ားကို စစ္ဘက္ယူနီေဖာင္း အဝတ္အစားမဝတ္ဘဲ ႏွင့္ တပ္ဆင္သြားလာျခင္း မရွိေစရ။ အရပ္သားအဝတ္အစားကို ဝတ္ဆင္သြားလာေနစဥ္အတြင္း မတပ္ဆင္ရ `` ဟု တပ္မေတာ္တစ္ခုလုံးသို႕ အထက္ပါအတုိင္း ``ငမိုး``က အမိန္႕ထုတ္ထား၏။
ယခု ကိုယ္ထုတ္ထားေသာ အမိန္႕ကို ကိုယ့္ဘာသာ သတိေမ့ေနရုဳ္ ``ငမိုး``သတိမထားမိ ဘဲ ဂြလုပ္လာ၏။ ေမာ္ေတာ္ယဥ္ ရဲေဘာ္ကလည္း သတိေမ့ေန၏။ တမင္သက္သက္ ပကာသနမလုပ္ၾကေၾကာင္း ကိုကား ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းစြာသိ၏။
ငမိုးသည္ အလံမ်ားကို ငုံ႕ၾကည့္လိုက္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ႏွ
``ကဲ ငါသြားႏိုင္ျပီလားကြ``
ကၽြန္ေတာ္ ပါးစပ္မွ အေျဖမေပးပါ။ ေျခစုံရပ္ရုဳ္ အေလးျပဳလုိက္၏။ ကားကေလးသည္ကတၱရာ လမ္းမၾကီးေပၚသို႕ ပုတုန္းေကာင္ပမာ ေျပးလႊားရုဳ္ သြားေလသည္။
ကွဳ္ျဖစ္ရပ္မ်ားအတြက္ႏွင့္ ပတ္သတ္ရုဳ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ငမိုးကို အေသအလဲ ရုိေသေလးစားမိသည္။ အျခား ၾကီးၾကီးမာစတာ တစ္ဦးကို သာ ကွဳ္အတိုင္း ပုံတူကူးခ်မိမူ ကၽြန္ေတာ့္အဘုိ႕ သက္သာဖြယ္ရာမရွိ။
ကၽြန္ေတာ္က သူ႕အား ``လူေပါ`` ဟုေျပာေသာ စကားတစ္ခြန္းအတြက္ ႏွင့္ပင္ ဒုကၡလွလွၾကီးေတြ႕ ႏုိင္၏။ သူ႕အား ဘာေၾကာင့္ ``လူေပါ``ဟူရုဳ္ ဘုေတာသည္ကုိ ``ငမိုး``က ကြက္ေက်ာ္ျမင္ထား၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ``ငါ့ရီး`` ဟူရုဳ္သာ ဆဲသြား၏။
အလံကိစၥတြင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ေဂ်ာက္က်ႏို္င္၏။ မည္သို႕ေသာ ေစတနာႏွင့္ တားဆီးသည္ကို ``ငမိုး``သိသြား၏။ သူ႕အမွားကို သူသိသြားရုဳ္ ေျဗာင္ဝန္ခံသြား၏။ ``ငါ-- လူ႕ထိပ္သီး``ဟူေသာ မာန္မာန ငမုိးတြင္ မရွိ ။ ဟန္ၾကီး ပန္ၾကီး မလုပ္။ ဘြင္းဘြင္းႏွင့္ ရွင္းရွင္းရွိသည္။
ေအာက္လက္ငယ္သားႏွင့္ ဆက္ဆံေရးတြင္ ဘယ္မွ်အထိ ``ငမိုး`` သေဘာထားၾကီးသည္ကို ကွုဳ္ျဖစ္ရပ္မ်ားျဖင့္ သိသာႏုိင္ပါသည္။ ထိုၾကီးမားစြာေသာ ျမင့္ျမတ္သည့္ သေဘာထားကို ေလးစားလွသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕၏ အသက္ကို ``ငမိုး``အားေပးအပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ယခု ဇူလိုင္လေရာက္ျပန္ျပီ။
တစ္တုိင္းတစ္ျပည္လုံး လွညး္ေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ ငမုိး ကိုလြမး္ၾကေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လြမ္းပါသည္။ မခ်ိမရိပင္ လြမ္းမိသည္။ လူနပ္ ခ်မ္းသာေတြကလည္း လြမ္းၾကေပမွာပါပဲ။
သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္လို ေခြးဘဝသာသာ မွ်ေနရသူက ``ငမုိး``ကို တမ္းတ လြမ္းဆြတ္ျခင္းမွာ အခ်ိဳ႕သူမ်ားလြမ္းၾကသကဲ့သို႕ ရာဇ ပလႅင္ႏွင့္မဆိုင္ေခ်။
အဲ --- က်န္ေနတာေလးတစ္ခု ေရးလိုက္ဦးမည္။
``ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူေျခာက္ေျခာက္ မေၾကာက္ဘူး ဘယ္လုိေျမွာက္ေျမွာက္ မေျမာက္ဘူး ``
ကွုဴ္စကားလုံးမွာ ငမုိး မၾကာခဏေျပာေလ့ရွိေသာ စကားလုံးမ်ားျဖစ္သည္။ လူတုိင္း ကွဳ္စကားလုံးကို ၾကားမိသိရွိထားၾကမည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ၾကားဘူး သိဘူးရုံမွ်သာမဟုတ္ ငမုိးသည္ တကယ္ပင္ ေျမွာက္တုိင္း မေျမာက္ျခင္းကို ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် သိရွိခဲ့ျပီး ျဖစ္ခဲ့၏။
၁၉၄၄ ခု ၊ ဒီဇင္ဘာလ ကုန္ခါနီးရက္တစ္ရက္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ငမိုး၏ ေအ-ဒီ-ဘီ အျဖစ္ တာဝန္ရွိသည့္အားေလွ်ာ္စြာ သူႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ကား တစ္စီးတည္းတြင္ အတူလုိက္ပါရ၏။ စစ္ဝန္ၾကီးႏွင့္ စစ္ေသနာပတိ ရုံးတတ္တုိင္း သြားလာတုိင္း ကၽြန္ေတာ့မွာ ေဘးနားမွ ဒရဝမ္လုိ လုိက္ေနရ၏။ ပ်င္းရိစရာေကာင္းပါဘိျခင္း။
တစ္ေန႕သ႒္ ငမိုးသည္ စစ္ဗိုလ္မ်ား ကိုင္ေလ့ကိုင္ထရွိေသာ သားေရ လက္ဆြဲအိတ္ၾကီးကို ဆြဲကိုင္ျပီး သူ၏ရုံးခန္းမွ ထြက္လာကာ ေမာ္ေတာ္ကား ရွိရာသို႕လာေန၏။ လက္ဆြဲအိတ္ထဲတြင္ကား စာရြက္စာတမ္း ဖိုင္တြဲေတြ ထည့္ထားရုဳ္ ေဖာင္းၾကြေန၏။ ဓါးၾကီးကန္႕လန္႕ လက္ဆြဲအိတ္ မႏိုင့္တႏိုင္ ႏွင့္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ကပင္ သူ႕ကို အလို္က္သိစြာ ေတာင္းပန္မိ၏။ အထက္လူၾကီးျဖစ္ရုဳ္ ေအာက္လက္က လူျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က အရုိအေသေပးရသည္မွာ လည္း ဘာမွမဆန္းေပ။
``ဗိုလ္ခ်ဳပ္---- ကၽြန္ေတာ့ေပးပါလား `` ဟု မႏိုင့္တႏိုင္ဆြဲလာေသာ သူ႕သားေရအိတ္ၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္း၏ ငမုိးက ကၽြန္ေတာ့ကို ေစြေစာင္းၾကည့္ကာ ဘုက်က်ပင္ အေျဖေပး၏။
``မင္းအလုပ္က ငါ့ကိုယ္ရံေတာ္ဗိုလ္ အလုပ္ ၊ မင္းဟာ ငါ့ရဲ႕ ကူလီမဟုတ္ဖူး ငါ့ဘာသာ ငါ ႏိုင္သားပဲ``
သူ႕အေျဖက တကယ္ဂြက်သည္ထင္ရသည္။ သူ႕စကားကို ဆန္းစစ္ ၾကည့္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ လုပ္ေနသလုိထင္ရုဳ္ စြတ္ေျပာလို္က္ဟန္တူ၏။ ကၽြန္ေတာ့ေစတနာ ကလည္း တကယ္သန္႕ရွင္းပါသည္။ သူ႕ကို ေဖာ္လံဖား လုပ္ျခင္းကား မဟုတ္ေခ်။
ကွဴ္အခ်က္ကို ၾကည့္ျခင္းျဖစ္လည္း ငမုိးမွာ သူ႕ကို မ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရ လုပ္သည္ဟုထင္ျမင္က ကွုဳ္သို႕ပင္ ဘုက်က် ႏွက္တတ္ေလသည္။ သူ႕အား သူရဲေကာင္းၾကီးဟု ခ်ီးၾကဴးမိၾကသူမ်ားအားလည္း ``က်ဳပ္ ဘယ္ကလာ အာဇာနည္ရမွာလည္း အာဇာပန္းေရာင္ေတာင္ မျဖစ္ေသးဘူး```ဟု ခဏခဏ ဘုမႈတ္ဖူးသည္။
ငမုိးသည္ လူေပါမဟုတ္။ သူတစ္ပါး ေမၽွ်ာက္ေပးတုိင္း ဘဝင္ျမင့္ျပီး ေအာက္ေျခလြတ္သူမဟုတ္ေခ်။ ငယ္သားမ်ား၏ ထင္ျမင္ခ်က္ႏွင့္ အၾကံအဥာဏ္ေကာငး္မ်ားကိုပါ တကယ္ေလးစား ညွိႏိႈင္းေလ့ရွိသူျဖစ္၏။ ယခုေခတ္တြင္ ငမိုးေလာက္မွ မထက္ျမတ္ မသန္႕ရွင္းသူေတြက ကိုယ့္ဖာသာ ကိုယ္ အထင္ၾကီးေနၾက၏။ ေအာက္ေျခလြတ္ေန၏။ ``ရဲေဘာ္စိတ္ေတြ`` ကင္းေဝးပေပ်ာက္ေနၾက၏။ ထုိသို႕ေသာ လူေတြကို ျမင္ေတြ႕ရေသာ ကၽြန္ေတာ့အဖုိ႕မွာ ငမုိးကိုေျပးေခၚျပီး လက္ညိဴးထုိးျပခ်င္လွသည္။ ဆဲလိုက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္း။။
ကွုဳ္လတြင္ ငမိုး ေရတိမ္တြင္နစ္ခဲ့ရျပီ ။ငမိုး ကိုတစ္ကယ္ခ်စ္သလား-----၊ ငမုိုးကုိ တကယ္ၾကည္ညိုတယ္ဆိုတာ အဟုန္ပဲလား ေမးခ်င္တယ္။
တကယ္ခ်စ္ၾကလွ်င္ ငမိုးလိုစိတ္ဓါတ္မ်ိဳးကို ဘာလို႕မေမြးၾကသလဲ။ တကယ္ၾကည္ညိဳလွ်င္ ငမုိးလုပ္သလုိလုပ္ကိုင္ၾကပါ။ ငမုိးလုိခ်င္ေသာ တုိင္းျပည္မ်ိဳး တည္ေဆာက္ရာတြင္ တာဝန္တကယ္တန္းသိၾကပါ ဟု ကၽြန္ေတာ္ဆုိခ်င္၏။
ငမိုးေရ ခင္ဗ်ားမရွိလို႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေျခအေနၾကည့္ျပီး ကုတ္ကုတ္ေလး ေနရတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပဳခဲ့ရတဲ့ ကိုသိုလ္ေတြအတြက္ အမွ်ေပးေဝပါသဗ်။
No comments:
Post a Comment