ပရေလာကသားရဲ႕ အမုန္း

          တေစၦ ၊ သရဲ ၊ ျပိတၱာ ၊ ဝိညဥ္ စတဲ့နာမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပရေလာကသားေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပမယ္ ဆိုရင္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက စိတ္ဝင္စားၾကတယ္။ ယုံတာမယုံတာက တစ္ပုိင္း၊ စိတ္ဝင္စား တာက သက္သက္မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ႕ ပရေလာကသား တစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္စားေခ်တာေလးကို ေျပာျပမယ္------  ( အဲ---- စိတ္ဝင္စားသြားျပီမဟုတ္လား းး )

          ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ မွတ္မွတ္ရရ  ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ေလာက္က ျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာ ပညာသင္ဖို႕လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႕အမ အိမ္မွာ ေနျပီးေက်ာင္းတတ္ရတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့ အမတစ္ဝမ္းကြဲ သုံးေယာက္ရွိတယ္။ ညီကတစ္ေယာက္။ 

          မိသားစုအတြင္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္ေလးမို႕ဦးဆုံး မိတ္ဆက္ေပးထားရမယ္။  အၾကီးဆုံးအမ ကို မမၾကီး လို႕ေခၚတယ္။ အလတ္အမ ကိုေတာ့ မမေလး လုိ႕ေခၚျပီး အငယ္အမ ကိုေတာ့ နာမည္  မသီတာလို႕ဘဲေခၚတယ္။ မမၾကီး  က ဆယ္တန္းမွာ အိမ္ေထာင္က်သြားေပမယ့္ မိဘေတြနဲ႕ အတူတူ ေနတယ္။ သူ႕ေယာက်ာၤးက ေရတပ္က အရာခံဗိုလ္  ၊ နာမည္က ကိုဦးလို႕ေခၚတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအိမ္မွာ ေရာက္ေတာ့ မမေလးက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ၊  အမငယ္ မသီတာက ဆယ္တန္းပါ။

          အဲဒီေခာတ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားဘဝေတြ ဟာ သိပ္ေပ်ာ္ဘို႕ေကာင္းတယ္။ ဖရက္ရွာ ဝဲလ္ကမ္းတို႕ ၊ အင္းယားကန္ ၊ ဂ်က္ဆင္ ၊ အဓိပတိလမ္း ၊ ကံ့ေကာ္တန္း ၊ ပုဂံလမ္း ၊ ဦးခ်စ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ၊ သစ္ပုတ္ပင္ ၊ ကြန္မိုေဂးရွင္း ၊ အင္းယားေဆာင္ ၊ အာစီတူး ၊ စတာေတြဟာ အဲဒီတုန္းက နာမည္ၾကီး ေပ်ာ္စရာ ေနရာေတြေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြ  သူ႕အုပ္စုနဲ႕သူ  တတြဲတြဲ သြားၾက လာၾက ေပ်ာ္ၾက နဲ႕ ပညာသင္ခ်ိန္ေတြဟာ တကၠသိုလ္ မေရာက္ခဲ့ရသူေတြအတြက္ အားက်စရာၾကည့္ပဲ။ ဝတၳဳေတြထဲမွာလည္း တကၠသုိလ္ ေနာက္ခံ ဇာတ္လမ္းေတြက ဆြဲေဆာင္မႈ သိပ္ၾကီးခဲ့တယ္။

          အဲ--- ဘယ္ေတြေရာက္ကုန္ပါလိမ့္----။ မမေလး တကၠသိုလ္စာေမးပြဲ ေျဖကာနီးမွာ မမေလးရဲ႕ ဘယ္ဖက္ မ်က္လုံးဟာ ေသြးခဲၾကီးလို ရဲရဲေတာက္ နီရဲေနတယ္။ တစ္ဖက္တည္း။ မ်က္စိက်ိမ္းတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ စပ္ျခင္း ၊ ၾကည့္လို႕မေကာင္းျခင္း ၊ မ်က္ရည္ မ်က္ေခ်းယုိျခင္း လုံးဝမရွိဘူး။ ပကတိ အျမင္အာရုံေရာ ေကာင္းတယ္ ။ ခက္တာက မ်က္စိဟာ ေတာ္ေတာ္ကို ရဲေတာက္ေနျပီး အနီတစ္လုံး အျဖဴတစ္လုံး ကိုျဖစ္ေနတယ္။ ေဆးခန္း ေဆးရုံ သြားျပေပမယ့္ ဆရာဝန္ေတြ  ရြာလည္ကုန္တယ္။ ဘာျဖစ္မွန္း စမ္းလုိ႕မရဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ ျဖစ္ေနတာ တစ္လေလာက္ၾကာတယ္။ ကုမရေတာ့ဘူးထင္ျပီး မမေလးလည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဒုကၡေရာက္လိုက္တယ္။ ေနကာမ်က္မွန္ကို သြားေလရာ တပ္ထားရတယ္။ ရုပ္ဆုိးသြားတာကိုး။ 

          မမၾကီးအေၾကာင္းေျပာရဦးမယ္။ မမၾကီးက အိမ္မွာ စားဖုိမႈး။ ဟင္းခ်က္သိပ္ေကာင္းတယ္။ အစပ္အဟပ္ တည့္ေအာင္လည္း ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္ျပဳတ္တတ္တယ္ မနက္ မိုးလင္းျပီဆိုတာနဲ႕  ``ဒီေန႕ ဘာဟင္းနဲ႕စားခ်င္ၾကလဲ`` လို႕မိသားစုကို အျမဲေမးတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က စားခ်င္တဲ့ဟင္း ကိုေျပာလုိက္ရင္  အဲဒီဟင္းနဲ႕ အစပ္အဟပ္တည့္ေအာင္ ဝယ္ျပီးခ်က္တယ္။ တစ္ေယာက္ေျပာျပီးရင္ က်န္တဲ့သူ ေတြက ဘာမွအတြန္႕မတတ္ၾကဘူး။ ခ်စ္စရာဓေလ့ေလးပါ။ အဲဒီေန႕က မမေလးဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ဘာစားခ်င္တယ္ ညာစားခ်င္တယ္  မေျပာဖူးဘဲ ``အမဲသားဟင္း``စားခ်င္တယ္လို႕ ေျပာတယ္။ မမၾကီးဟာ တစ္ခါမွ မေျပာဘူးတဲ့ သူကေျပာတာဆုိေတာ့ ဝမ္းသာစြာနဲ႕  ေဈးကိုသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အိမ္မွာ ပုံမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ``အမဲသားဟင္း``ကို စားေလ့မရွိဘူး။ လုံးဝမစားတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဒါနဲ႕ အဲဒီေန႕က အမဲသား ကို ကုလားခ်က္ အေမႊးအၾကိဳင္ စုံလင္စြာနဲ႕ မဆလာနံ႕သင္းသင္း ဆႏြမ္းထိန္ထိန္နဲ႕ ႏူးညံ့ေနေအာင္ ခ်က္တယ္။ ပဲကုလားဟင္းျပစ္ျပစ္ ၊ အညာငရုပ္သီးေထာင္း ၊ ငပိရည္ တို႕စရာအစုံအလင္နဲ႕  ထမင္းစားျမိန္ခဲ့ၾက တယ္။

          မမေလးဟာ ပုံမွန္အားျဖင့္ ဟင္းစားသိပ္နည္းတယ္။ အဲဒီေန႕ကေတာ့ ထူးထူးျခားျခားကိုပဲ အမဲသား ဟင္းကို အမ်ားၾကီးစားတယ္။ ဒီအထိ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ သူၾကိဳက္လို႕ အမ်ားၾကီးစားတာပဲ ထင္ေနတယ္။ စားတာကိုေတာင္ၾကည့္ျပီး ဝမ္းသာေနၾကတယ္။ 

          ညဘက္ေရာက္လာျပီ-----

          အဲဒီညက မီးပ်က္သြားတယ္-----

          အိမ္ေရွ႕က ေခြးတစ္ေကာင္ဟာ  အိမ္ဘက္ကိုလွည့္ျပီး  စူးစူးဝါးဝါး  တစ္ဟုန္ထိုး မရပ္တန္း ေဟာင္ေနတယ္-----

          အိမ္က ႏွစ္ထပ္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္  ၊ ေဆာက္လက္စ ၊ အေပၚထပ္ အားလုံးမကာရေသးဘူး ။ ေအာက္ထပ္ကေတာ့ ျပီးေနျပီ။ အေပၚထပ္က ေခါင္းရင္းပိုင္း နဲ႕ ဘုရားစင္ပဲ အျပီးသတ္ထားရေသးတယ္။ သုံးဘက္ဖြင့္ ပုံစံ ျဖစ္ေနတယ္။ ေဆာက္ေနတုန္း အခ်ိန္ေပါ့။

          ကၽြန္ေတာ္တို႕တအိမ္သားလုံး ေအာက္ထပ္မွာ ဝုိင္းဖြဲ႕စကားေျပာေနၾကတာ။ မီးပ်က္သြားေတာ့ မမၾကီးက ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းဘို႕  ဖေယာင္းတုိင္နဲ႕  မီးခ်စ္ကို သြားယူတယ္။  အျပင္မွာ လေရာင္ကေလး မႈံပ်ပ် က အိမ္ထဲမွာ  လူရိပ္သူရိပ္ ေလာက္ေတာ့  ျမင္ေနႏိုင္တယ္။ 

          မမေလးက  ရုတ္တရက္  မမၾကီးဆီက ဖေယာင္းတုိင္နဲ႕ မီးခ်စ္ကုိ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ေဆာင့္ကနဲ ယူျပီး  အိမ္အေပၚထပ္ကို  ေျခနင္းသံ  ``ဘုံး`` ``ဘုံး`` နဲ႕ ေဆာင့္နင္းရင္း  အိမ္အေပၚကို တတ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အံ့အားသင့္ေနၾကတယ္။  မမေလး ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မမၾကီးအေပၚ ဒီလို ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးဘူး။ အၾကီးကို အငယ္က ရိုေသၾကတဲ့ ျမန္မာမိသားစုေတြပါ။ မမၾကီး က နားမလည္ဟန္နဲ႕  တျခားေမာင္ႏွမေတြကို  ဘာျဖစ္သြားတာလဲ ဆုိတဲ့သေဘာ  ေမးေငါ့ျပီး အသံတိတ္ ေမးတယ္။  က်န္တဲ့ေမာင္ႏွမေတြလည္း မသိဘူးလို႕  လက္ခါခါ ေျခခါခါ အသံတိတ္ေျပာမိၾကတယ္။

          မမေလး  အိမ္အေပၚတတ္သြားတာ  ဘုရားမီးပူေဇာ္ဘို႕လို႕  ထင္ၾကတယ္။ တကယ္လဲ ဘုရားမီးပူေဇာ္ပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ အိမ္အေပၚထပ္က  ---------

          အီးးးး   ဟီးးးးးးးး  ဟီးးးးးးး------

          အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့   ငိုသံၾကီး  ျငီးသံၾကီး   ကို အိမ္အေပၚထပ္က  ၾကားလာရတယ္။ အားလုံးလဲ  က်က္ေသေသသြားျပီး  အိမ္အေပၚထပ္ကို  ကမန္းကတန္း  တတ္သြားေတာ့  ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ  ဆံပင္ေတြ ဖားလ်ားခ်ထားတဲ့  မမေလးဟာ ဘုရားကို ေနာက္ေက်ာေပးျပီး  ဘိုးမင္းေခါင္ထုိင္သလုိ တင္ျပင္ေခြ ထုိင္ေနပါတယ္။  လေရာင္ ဖေရာင္းတိုင္ရဲ႕အလင္း ေအာက္မွာ တေစၦတစ္ေကာင္ ထုိင္ေနတာကို ေတြ႕လုိက္ရ သလို က်က္သိမ္း ျဖန္းျဖန္း ထသြားတယ္။

          ေရွ႕ဆုံးက တတ္သြားတဲ့ မမၾကီးက  ေနာက္က ကပ္ပါလာတဲ့  သူ႕ေယာက်ာၤး ကိုဦးကို  လက္နဲ႕ ကုတ္ျပီး  ထစ္ထစ္ ေငါ့ေငါ့နဲ႕---

          ``ကုိ--  ကို---  ကိုဦး   ဘဘ  ဦးဆရာကို  သြားးး သြား ေခၚခဲ့``

          မမၾကီးက တုန္တုန္ခ်ိခ်ိ ေျပာသံကုိ ၾကားသြားတယ္ထင္တယ္။  ၾကမ္းျပင္ကို  ``ဘုန္း``ကနဲ ရိုက္ပုတ္ ျပီး  ``ေဟ့---  ဘယ္သူ႕မွ သြားမေခၚနဲ႕``

          ေယာက်ာၤး ၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံ  တကယ့္ ေယာက်ာၤး ရင့္မၾကီး အသံနဲ႕ ေအာ္လုိက္ေတာ့ သရဲဆုိရင္  ေသေအာင္ေၾကာက္တတ္တဲ ့ ေရတပ္က အရာခံဗိုလ္ ကိုဦးတစ္ေယာက္  ေၾကာက္ဒူးေတြ တုန္ျပီး တုတ္တုတ္ေတာင္ မလႈပ္ရဲဘူး။ သူတုိ႕ေနာက္ဆုံးက  သရဲမျမင္တဲ့  မသီတာက  အေျခအေနသိျပီး  ဘဘဦးဆရာအိမ္ကုိ တခ်ိဳးတည္း ေျပးေခၚပါေတာ့တယ္။

          ဘဘဦးဆရာ၏ အိမ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အိမ္မွ  တစ္အိမ္ေက်ာ္တြင္ ရွိသည္။ တုိင္းရင္းေဆးကု ဆရာၾကီးျဖစ္သကဲ့သို႕  ပရေလာကသားတုိ႕၏ ေႏွာင့္ယွက္ျခင္းကုိလည္း  ေမတၱာျဖင့္ ကုသေပးသည္။ ခဏအၾကာ ဘဘဦးဆရာ အိမ္ေပၚသုိ႕ တတ္လာသည္။ 

          ဘဘဦးဆရာ အိမ္ေပၚသို႕ေရာက္လာသည္ႏွင့္ ပရေလာကသား ဝင္စီးထားေသာ မမေလးက ၾကမ္းျပင္ကို လက္ဝါးျခင့္ ဘုံးကနဲ ရုိက္ကာ `` ေဟ့--- မင္းလည္း တရားသမား ငါလည္း တရားသမား မင္းဘာ လုပ္ခ်င္သလဲ--`` ဟု ဦးေအာင္ ေအာ္ဟစ္ ၾကိမ္းေမာင္းေလသည္။

          ဘဘဦးဆရာသည္  ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ  ဦးစြာ ဘုရားကို ရွိခိုးေလသည္။ ထို႕ေနာက္ ဘု၇ားစင္ေပၚမွ ေသာက္ေတာ္ေရကို  တရုိတေသယူလာျပီး  ေသာက္ေတာ္ေရမန္းကို ေရွ႕တြင္ခ်ကာ မမေလး ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္ထိုင္လိုက္သည္။

          မမေလးကို ဝင္စီးထားေသာ ပရေလာကသားသည္ တရူးရူးတရွဲရွဲ ျဖင့္ ေဒါသပုန္ထေနသည္။ ဘဘဦးဆရာကို လုံးဝမၾကည့္ေပ။ ၾကမ္းျပင္ကုိသာ ငုံ႕ၾကည့္ေနသည္။ မ်က္ႏွာေရွ႕မွာလည္း ဆံပင္ရွည္မ်ား ကဖုန္းအုပ္ေနသျဖင့္ ေၾကာက္စရာအသြင္ေဆာင္ေနသည္။ 

          ``ခင္ဗ်ား  ဘယ္သူလဲ--   ဘာျဖစ္လို႕ ဒီကေလးမကို  ဝင္ေႏွာက္ယွက္ရတာလဲ``

          ပရေလာကသား ကမေျဖေပ။ အသက္ရူသံသာ တရူးရူး ႏွင့္ ပိုျပင္းလာသည္။ ဘဘဦးဆရာက ေသာက္ေတာ္ေရမန္းခြက္ကုိ ေမွ်ာက္ျပီး ဂါထာအခ်ိဳ႕ရြတ္ဖတ္က  လက္ကိုႏွစ္ျပီး ပရေလာကသား ကိုတစ္ခ်က္ ေတာက္လိုက္ေလသည္။ ေရမန္းထိေသာအခါ တစ္ခ်က္တြန္႕သြားျပီး အသက္ရူသံသည္လည္း ပိုျပင္းထန္လာ သည္။ 

          ဘဘဦးဆရာက--

          ``ကၽြန္ေတာ္လည္း တရားသမားပါ။  ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ နာက်င္ေအာင္ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေမတၱာရပ္ခံေနတာပါ   ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို ေကာင္းေကာင္း ဒုကၡေပးႏိုင္တယ္ဆုိတာ  ခင္ဗ်ားသိပါတယ္-- ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေမးတာကို  ေကာင္းေကာင္းေျဖပါ။``

          ``သူက  ငါ့ကို  ကဲ့ရဲ႕တယ္----``

          ``ခင္ဗ်ားက  ဘယ္သူလဲ    ၊   ခင္ဗ်ားကို ဘယ္လိုကဲ့ရဲ႕တာလဲ---``

          ``ငါက  ေက်ာ္ေဇာရဲ႕  အေဖ---``

          တမိသားစုလုံး  အသံမထြက္ေအာင္ ကိုယ့္ပါးစပ္ကို အျမန္ပိတ္လုိက္ရသည္။  ကိုေက်ာ္ေဇာ အေဖဆုိပါလား။ ေသတာ သိပ္မၾကာေသးပါ။  မမေလးေျပာသျဖင့္  ကိုေက်ာ္ေဇာအေဖ အေၾကာင္းသိျပီး ျဖစ္သည္။ 

          ဘဘ ဦးဆရာေတာ့မသိ။ သို႕ေသာ္ ၾကာမည္စုိး၍  ---

          ``ကဲပါဗ်ာ   ၾကားထဲက ကၽြန္ေတာ္ကပဲ  ဒီကေလးမအစား ေတာင္းပန္ပါတယ္  ခင္ဗ်ားလဲ တရားသမားပါဘဲ ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္ဒုကၡေပးရရင္ ေက်နပ္ပါ ၊ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ မေႏွာက္ယွက္ ဘုိ႕ေတာင္းဆုိပါတယ္``

          ``ငါ့ကို  ေနရာတစ္ခု ေပးရမယ္---``

          ``မျဖစ္ပါဘူး   ခင္ဗ်ားကုိေပးဘုိ႕ ေနရာမရွိဘူး----```

          ``ရွိတယ္   ငါ   မန္က်ီးပင္ေလးမွာ ေနမယ္``

          ``မန္က်ီးပင္``

          တအိမ္သားလုံး ေယာင္ျပီး ျပိဳင္တူ ေအာ္မိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အိမ္တြင္ မန္က်ီးပင္ လုံးဝမရွိပါ။  ျခံပတ္ပတ္လည္တြင္  စည္းရုိး စိုက္ထားေသာ ပုဏၰားရိပ္ပင္မ်ား  ႏွင့္ အုန္းပင္ႏွစ္ပင္  အိမ္ေရွ႕တြင္ ဗႏၵာပင္ တစ္ပင္သာရွိသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ မမၾကီးက  ``မန္က်ီးပင္ မရွိပါဘူး`` ဟုဝင္ေျပာေလသည္။

          ``ရွိတယ္   ေရစက္ရဲ႕  ေနာက္မွာ---``

          ``ဟိုက္---``

          သရဲက အိမ္ရွင္ေတြထက္ ပိုသိေနပါလား။ 

          ဘဘဦးဆရာက  က်န္သူမ်ား ဝင္မေျပာရန္ လက္ကာျပသည္။

          ``ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး   ခင္ဗ်ားဘာသာ ဆုိင္ရာ နတ္မင္းေတြဆီ မွာေတာင္းေနပါ။ ဒီဝင္းထဲမွာေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ျမက္တစ္ပင္မွာေတာင္  မွီျပီးေနခြင့္မေပးႏိုင္ဘူး။``

          ပရေလာကသားသည္  ဘာမွ်ျပန္မေျပာ သို႕ေသာ္ 

အသက္ရူသံကေတာ့္  ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ ျပင္းထန္လာသည္။ ဘဘဦးဆရာသည္  ေရမန္းကို ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ေတာက္လုိက္သည္  ။ ျပီးမွ---

          ``ခင္ဗ်ားကို  ကၽြန္ေတာ္  ညွာလို႕ မရေတာ့ဘူး   ကဲ--- ဆိုင္ရာ  ပိုင္ရာေတြ  သူ႕ကို ခ်ဳပ္ထားလုိက္ စမ္း---``

          မမေလး၏ ကိုယ္ခႏၶာသည္  တစ္စုံတစ္ေယာက္က ခ်ဳပ္ကိုင္လို္က္သကဲ့သို႕ တြန္႕သြားသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ဘဘဦးဆရာက  အမိန္႕ေပးေလေတာ့သည္။ ျခိမ္းေျခာက္ အမိန္႕ေပးျခင္းမ်ားတြင္  ျမင္းတပ္မ်ားေရာ လွံတပ္ေတြေရာ  မီးတပ္ေတြေရာ စုံေနသည္။ နားမလည္ပါ  ကာယကံရွင္ေတာ့္မသိ  ၾကားရတဲ့လူေတာင္ ေၾကာက္လာသည္။ ခဏအၾကာတြင္  မမေလးမွာ  ဝူးဝူးဝါးဝါး ေအာ္ျမည္ရင္း ပုံကနဲ  သတိလစ္ ေမ့ေျမာသြားေလေတာ့သည္။

          ထုိအခါမွ  တအိမ္သားလုံးစိုးရိမ္ၾကီးစြာျဖင့္  မမၾကီးက ေပြ႕ထူျပီး  ယပ္ခပ္ေပးၾက ၊ ေျခမခ်ိဳးၾက ၊ မမေလး   မမေလး   ဟု အဆက္မျပတ္ ေခၚမွ  အင္းး    အင္းးး  အဲ  အဲ  --  ျဖင့္  သတိလည္လာပါေတာ့ သည္။

          ဘဘဦးဆရာက  ``ဘာမွ မစိုးရိမ္ၾကေတာ့နဲ႕  ျပႆနာမရွိေတာ့ဘူး  ေနာက္ထပ္ မေႏွာက္ယွက္ ရဲေတာ့ဘူး  တကယ္လုိ႕  ေနာက္ထပ္ျဖစ္ရင္  ဘဘကို ျမန္ျမန္လာေခၚ --  ေနာက္ျပီး တစ္ခါတည္း မွာခဲ့မယ္  သူ႕သားသမီးေတြက  ဒီအေၾကာင္းသိလို႕  ဝင္ပူးေပးဘို႕ေျပာရင္  လက္မခံနဲ႕  ညည္းက  လိပ္ျပာႏုတယ္ အသက္အႏၱရယ္ ရွိတယ္`` 

          ဘဘဦးဆရာက လုိအပ္တာေတြ  အရွည္ၾကီး မွာျပီး ျပန္သြားေလသည္။ မနက္မုိးလင္းေသာအခါ  ပရေလာကသား ေျပာသြားေသာ  ေရစက္ေဘး ပုဏၰားရိပ္ပင္မ်ားကုိ  ရွင္းလင္းၾကည့္ေသာအခါ---

          ``အားး  ပါးးး ပါးး   လူတစ္ရပ္နီးပါးရွိေနတဲ့  မန္က်ီးပင္တစ္ပင္--   ပုဏၰားရိပ္ပင္ေတြ ဖုန္းေနေတာ့ မျမင္တာေပါ့  -- ေတာ္ေတာ္  ေစ့စပ္တဲ့ သူရဲဗ်---``

          ထုိမန္က်ီးပင္ကုိ အျမစ္မွ  တူးလွဲျပစ္လုိက္ရသည္။  မေတာ္  ေနေနမွျဖင့္။

          ေနာက္သုံးရက္ခန္႕ၾကာေတာ့  နီေနေသာမ်က္စိ လုံးဝ ေကာင္းသြားသည္။

ဇာတ္ေၾကာင္းက  ဒီလိုဗ်----

          မမေလးတုိ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္ထဲမွာ   ကိုေက်ာ္ေဇာဆုိတဲ့ အကုိၾကီးတစ္ေယာက္ပါတယ္။  ကိုေက်ာ္ေဇာရဲ႕  ဖခင္ဟာ ပုတီးသမား  တရားသမားၾကီး။  ဒါေပမယ့္  တစ္ခုေတာ့ ေျပာစရာရွိတယ္။ သူ႕မွာ  ခရုသင္းေရာဂါ  ရထားလုိ႕ တစ္ကိုယ္လုံး  အနီကြက္ ၊  အျဖဴကြက္ ၊  အမဲကြက္ေတြနဲ႕ ျပည့္ေနတယ္။ ဒါကို  သူဟာ သိပ္ရွက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္  အျပင္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ သိပ္မထြက္ခဲ့ဘူး။ အားရင္ တရားအားထုပ္ ပုတီးစိပ္ ဟိုဂိုဏ္း ဒီဂိုဏ္း  ဝင္ စသျဖင့္ေပါ့။

          တစ္ေန႕ေတာ့  ကိုေက်ာ္ေဇာ အေဖ ဆုံးသြားတယ္။  မမေလးတုိ႕လည္း  သူငယ္ခ်င္းအေဖဆုိေတာ့ လူမႈေရးအရ  နာေရးသြားၾကတာေပါ့။  အေအးတုိက္မွာ  အေလာင္းျပင္ထားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံး  ဘယ္သူမွ မသြားရဲ မၾကည့္ရဲၾကဘူး။  ေၾကာက္ၾကတာကိုး   ၊  အသက္ရွင္တုန္းကေတာင္  ေၾကာက္စရာေကာင္းတာ  အေလာင္ဆိုေတာ့  ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းမယ္လုိ႕  ေတြးေနၾကတယ္။ ဒီၾကားထဲမွ မဟာသူရဲေကာင္းလုပ္တာက  မမေလး။   သူငယ္ခ်င္းေတြ သြားမၾကည့္တာကို  သူက သြားၾကည့္တယ္။  တကယ္ပဲ ေၾကာက္စရာၾကီး။  ဒီေတာ့ မမေလးက သြားမၾကည့္တဲ့သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ပုိပုိသာသာ  ေျခာက္တယ္။  သူငယ္ခ်င္းေတြ က အေၾကာက္ၾကီးျပီး မေျပာနဲ႕  မေျပာနဲ႕  ေျပာေလ--  သူက ေျခာက္ေလ-- ဒီေတာ့  ေသတဲ့သူကို ကဲံ့ရဲ႕သလုိျဖစ္သြားတယ္။  ဒီအစြဲၾကီးခဲ့တဲ့ ပရေလာကသားက  မေက်နပ္ေတာ့ လက္စားေခ်ေတာ့တာေပါ့။  အဲဒီေနာက္ပိုင္း မၾကာခင္ မမေလး ဘယ္ဘက္ မ်က္လုံးတစ္လုံး ေသြးခဲၾကီး  လုိ နီရဲလာေတာ့တာပဲ။

          ကၽြန္ေတာ္ၾကဳံဖူးတာေတာ့  အဲဒါပဲဗ်ိဳ႕။  ဒီအေၾကာင္းကုိ သိတဲ့ ကုိေက်ာ္ေဇာတို႕မိသားစုဟာ  မမေလးကို တိတ္တိတ္ေလးေခၚျပီး  သူတို႕အေဖကို  ဆရာတစ္ေယာက္နဲ႕  ျပန္ပူးခိုင္းတယ္တဲ့။ မိသားစု ေျပာခ်င္တာေျပာၾကျပီး  ကုသိုလ္လုပ္  အမွ်ေတြ ေပးၾကတဲ့အခါ  ကၽြတ္လြတ္သြားတယ္လုိ႕ေတာ့ ေနာက္ပိုင္း ၾကားတာပဲဗ်ာ---

          အခု  မမေလးဟာ  မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ၾကီးေတာင္ျဖစ္ေနျပီ။  ၾကာခဲ့ျပီေလ။