ပညာရဲရင့္
ပြဲလည္တင့္
မင္းၾကီးသာသနာ့ရိပ္ခိုသြားျပီး မင္းသားေလး
ထီးနန္းစုိးစံေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းစကားဟာ အနီးအနား တုိင္းျပည္ေတြကို ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားသတဲ့။
အဲဒီတိုင္းျပည္ေတြမွာ ေရာက္ေနျပီး ရွင္ဘုရင္ေတြကို ေမွ်ာက္ပင့္ ကပ္ဖားကာ အမႈထမ္းေနတဲ့
တစ္ခါက မင္းသားေလးထံမွ ထြက္ေျပးသြားတဲ့ ေခၽြရံသင္းပင္း ေတြဟာ သူတို႕ရဲ႕ ဘုရင္ေတြကို
မင္းသားေလးရဲ႕ေပ်ာ့ညံ့မႈ ပညာမတတ္မႈ ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ၊ စီမံခန္႔ခြဲေရး ၊ စစ္ေရး အစရွိတဲ့
မင္းေရးမင္းရာေတြ တစ္ခုမွမတတ္ဘဲ မကၽြမ္းက်င္ဘဲ သူ႕ဖခင္ဘုရင္ၾကီးက ထီးနန္းလႊဲလိုက္တာဟာ
အခြင့္ေကာင္းအခါေကာငး္ျဖစ္ေၾကာင္း ခုေန သာယာဝေျပာတဲ့ အဲဒီမင္းသားေလးရဲ႕ တုိင္းျပည္ကို
လက္ဦးမႈယူကာ စစ္ထုိးပါက ၾကက္ငွက္ ဖမ္းရတာထက္ပင္ လြယ္ကူျပီး အသင္မင္းၾကီး၏ ဂုဏ္က်က္သေရႏွင့္
ၾသဇာတိကၠမသည္ လည္း ဆယ္ဆမက တုိးလာမွာျဖစ္ေၾကာင္း အားရဝမ္းသာ ေလွ်ာက္ထားၾကသတဲ့။
(ေလာကမွာ
ေက်းဇူးတရားကန္းတတ္တဲ့ ေမွ်ာက္ပင့္စားတတ္သူ ေတြကို ပညာမ်က္စိနဲ႕ၾကည့္ျပီး ေရွာင္ရွားသင့္
တာေပါ့)
ဒီလိုေမွ်ာက္ပင့္ျပီး စစ္ထုိးဘုိ႕ အၾကံေပးၾကတာဟာ
၇ - ႏိုင္ငံေတာင္ရွိသတဲ့။ မင္းသားေလးရဲ႕ ေခၽြရံသင္းပင္းေဟာင္းေတြဟာ တုိင္းျပည္အသီးသီးကို
ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္သြားၾကျပီး သူတို႕ရဲ႕ အက်င့္စရိုက္ ေတြအတိုင္း မင္းနားေန မင္းအၾကိဳက္လိုက္ျပီး
မင္းေမွ်ာင္လုပ္စားေနၾကတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ ၇-ႏိုင္ငံေသာ စစ္တပ္ၾကီးေတြဟာ သူ႕ထက္ငါ ဦးေအာင္စစ္ထုိးဘို႕
ျပင္ဆင္လာၾကတာေပါ့။
ဒီသတင္းကို မင္းသားေလးရဲ႕ မူးမတ္ေတြအားလုံးသိသြားၾကေတာ့
အားလုံးစိုးရိမ္ထိတ္လန္႕သြား ၾကသတဲ့။ တစ္ႏိုင္ငံခ်င္းဆိုရင္ အမႈထားစရာေတာင္မလိုေပမယ့္
၇- ႏုိင္ငံတစ္ျပိဳင္တည္းစစ္ထုိးရင္ေတာ့ မိမိတို႕တပ္ကို ၇-စု ခြဲတိုက္ရမွာဆိုေတာ့ အေရးနိမ့္ႏိုင္တဲ့အတြက္
ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ေဆြးေႏြးေနၾကတယ္တဲ့။
မင္းသားေလးကေတာ့ ေတာတြင္းက အဖိုးအိုတို႕ရဲ႕ သင္ၾကားျပသခဲ့တဲ့
ပညာရပ္ေတြေရာ ၊ သူကိုယ္တိုင္စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္တဲ့ အသိဥာဏ္တရားေတြနဲ႕ပါ ျပည့္ဝေနတဲ့သူဆိုေတာ့
အဲဒီ ၇-ႏိုင္ငံဟာ စည္းလုံးစြာနဲ႕ အတူစစ္ထုိးၾကမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ယုံၾကည္သိျမင္ျပီး
စိတ္ေအးစြာေနသတဲ့။ ေနာက္ျပီး ေတာထဲမွာ လူရိုင္းေတြဆီက အ့ံမခန္းတိုက္ကြက္ေတြကို သူကိုယ္တိုင္
ျပန္လည္ျပဳျပင္ တီထြင္ထားတဲ့ တိုက္ခိုက္ေရးပညာေတြကိုလည္း အထူးအားထုတ္ျပီး ေလ့က်င့္ေနသတဲ့။
တစ္လေလာက္ေနေတာ့ ၇- ႏို္င္ငံစစ္တပ္ေတြဟာ
မင္းသားေလးရဲ႕ ႏိုင္ငံနယ္နမိတ္ကို ဝိုင္းမိၾကျပီး သူအရင္စစ္ထိုးမယ္ ငါအရင္စစ္ထိုးမယ္လို႕
ျငင္းခုံရင္း မသင့္မျမတ္ျဖစ္ကာ အခ်င္းခ်င္းရန္ေစာင္ေနၾကသတဲ့။
မင္းသားေလးလည္း ၇- ႏိုင္ငံမင္းေတြထံ သံတမန္ေစလႊတ္သတဲ့။
သံတမန္ေတြကတစ္ဆင့္ ၇-ႏိုင္ငံ မင္းေတြထံ အေၾကာင္းၾကားေစတာကေတာ့---
အၾကည္ေတာ္အေဆြတို႕---------
အေဆြေတာ္တုိ႕ႏွင့္ စစ္ထုိးရန္ အနည္းငယ္ စုိးစဥ္းမွ်
စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈ မရွိေသာ္လည္း တိုင္းသူ ျပည္သားတုိ႕ ဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္သျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္
စစ္ကိုမလိုလားပါေသာေၾကာင့္ အသင္တို႕ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္၍ ယွဥ္ျပိဳင္လိုေသာ ပညာရပ္တို႕ကို
မူးမတ္ပရိႆတ္တို႕၏ အလည္၌ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ မည္သည့္ ပညာရပ္မဆို ယွည္ျပိဳင္ေစလိုပါသည္။
အကယ္၍ သင္တုိ႕ႏိုင္သည္ဆိုပါက ကၽြႏု္ပ္တုိ႕ႏိုင္ငံကို
ေသြးေျမတစ္စက္မက်ေစရဘဲ ေပးအပ္မည္ျဖစ္၍ ကၽြႏု္ုပ္ႏိုင္ပါက သင္တို႕ထံမွ အကၽြႏု္ပ္အလိုရိွေသာ
မင္းမႈထမ္းမ်ားကို ေပး၍ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ တပ္ကိုျပန္လည္ဆုတ္ခြာရမည္။
ဤေတာင္းဆုိခ်က္ကို လက္ခံပါက ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းျပန္ပါ။
ဟုအဓိပၸာယ္ရသတဲ့။
မင္းအေပါင္းတုိ႕လည္း မင္းသားေလးရဲ႕ေတာင္းဆုိခ်က္ဟာ
သူတုိ႕အတြက္ ဘာမွ မထိခိုက္တာက တစ္ေၾကာင္း ၊ မင္းသားေလးရဲ႕ အရည္အခ်င္းမွန္ကိုမသိၾကဘဲ
မင္းေမွ်ာင္ကပ္ဖားေတြျဖစ္တဲ့ မင္းသားေလးရဲ႕ ေခၽြရံသင္းပင္းေဟာင္းေတြရဲ႕ စကားအရ မင္းသားေလး
ဟာ ဘာပညာမွ မတတ္ဘူးဆိုတာကို သိထားတာ ကတစ္ေၾကာင္း တကၠသိုလ္မွ သူတို႕ကိုယ္တိုင္ မင္းသားေလးရဲ႕အေၾကာင္းကို
သိထားျပီးျဖစ္လို႕ စဥ္းစား ျခင္းေတာင္မျပဳဘဲ လြယ္ကူစြာ လက္ခံသေဘာတူလိုက္ၾကသတဲ့။
ဒီလိုနဲ႕ ခ်ိန္းထားတဲ့ရက္မွာ ေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာေသာ
မူးမတ္ဗိုလ္ပါ ပရိႆတ္ရဲ႕အလယ္မွာ ၾကီးမားတဲ့ စင္ၾကီးထုိးျပီး လူထုအားလုံးဟာလည္း အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းနဲ႕
ထင္ျမင္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးေနၾက တာေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မင္းသားေလးကို အထင္ေသးေနၾကျပီး
ရူးသြားျပီလို႕ေတာင္ ေျပာေနၾကတာေပါ့။ လာျပီးစစ္ထုိးတဲ့ ၇- ႏိုင္ငံရဲ႕ စဥ္းစားဥာဏ္ရွိတဲ့
မူးမတ္အခ်ိဳ႕ကေတာ့ မင္းသားေလးရဲ႕ သဝဏ္လႊာရျပီးကတည္းက မင္းသားေလးကို မထင္မေသးရဲၾကဘူးတဲ့။
ယွည္ျပိဳင္ရမယ့္အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သူအရင္ျပိဳင္မယ္ ငါအရင္ျပိဳင္မယ္လုပ္ေနၾကေတာ့ မဲလိပ္ႏႈိက္ျပီး ေရြးခ်ယ္ရတာေပါ့။
ပထမဆုံးယွဥ္ျပိဳင္ဘို႕မဲေပါက္တဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕မင္းၾကီးဟာ သူနဲ႕ တကၠသိုလ္မွာ အတူတတ္ခဲ့ဘူးျပီး
တိုက္ခိုက္ေရးမွာ တစ္ေက်ာင္းလုံးပထမ အႏိုင္ရခဲ့တာေၾကာင့္ အျခား ၆ -ႏုိင္ငံမင္းၾကီးေတြဟာ
သူတို႕ေတာ့ မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဆိုျပီး မေက်နပ္ၾကဘူးတဲ့။
ယွဥ္ျပိဳင္မယ့္စင္ေပၚမွာ မင္းႏွစ္ပါးဆုံေတြ႕ၾကျပီး ျပိဳင္ဆိုင္ခ်င္တဲ့ ပညာကို
ေရြးေစေတာ့ မင္းသားေလး ေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိ ဓါးေရးကိုယွဥ္ျပိဳင္မယ္လုိ႕ အဆိုျပဳသတဲ့။
ယွဥ္ျပိဳင္မယ့္မင္းဟာ မင္းသားေလးကို အထင္ေသးျပီး ျမန္ျမန္ပြဲျပီးေစတဲ့ သေဘာနဲ႕ မင္းသားေလးဆီကို
က်ားတစ္ေကာင္ကဲ့သို႕ ခုန္လႊားကာလက္သုံးေတာ္ဓါးနဲ႕ မာန္ဟုန္ျပင္းစြာ စလြယ္သိုင္း ခုတ္ပိုင္းလုိက္တဲ့အခါ မင္းသားေလးလည္း လွ်က္စီးလက္သကဲ့သုိ႕ လြတ္ယုံမွ်
တိမ္းေရွာင္လိုက္ျပီး ကိုင္စြဲထားေသာ ဓါးျဖင့္ ကာထုတ္လုိက္ရာ ရန္သူမင္းရဲ႕ ဓါးဟာ ေလထဲမွာ
ဝါးတစ္ရိုက္ခန္႕ ေျမာက္တတ္သြားတယ္တဲ့။ ေျမာက္တတ္သြားတဲ့ ရန္သူမင္းရဲ႕ ဓါးကို ေျမမွာမက်ေစဘဲ
ေလထဲကို ဂၽြန္းျပစ္ခုန္ျပီး ဓါးကို ဓါးျခင္း ခုတ္ပိုင္းလိုက္တဲ့အခါမွာ ``ခၽြင္`` ``ခၽြင္`` ဟု အသံထြက္လာျပီး မီးပြင့္သြားကာ ရန္သူ႕ဓါးဟာ
ႏွစ္ပိုင္းျပတ္သြားျပီး ေျမေပၚက်သြားသတဲ့။
ရန္သူမင္းဟာ မထင္မွတ္တဲ့ တိုက္ကြက္နဲ႕ မင္းသားေလးရဲ႕အံ့မခန္း
ခြန္အားေတြကို ကိုယ္တိုင္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ မယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ က်က္ေသေသသြားကာ ငိုင္ေတြေနသတဲ့။
ဒီအခြင့္အေရးဟာ ရန္သူမင္းကို အလြယ္တကူ သတ္ျဖတ္ႏိုင္ေပမယ့္ မင္းသားေလးဟာ အလစ္အငိုက္ဖမ္း
ျပီး အႏိုင္မယူခ်င္တာေၾကာင့္ ဓါးတစ္လက္ကိုေတာင္းေစျပီး ေနာက္တစ္ၾကိမ္ယွဥ္ျပိဳင္ေစတယ္။
ရင္သူမင္းဟာ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ လုံးဝအထင္မေသးရဲေတာ့ဘဲ
သတိၾကီးစြာနဲ႕ ပညာကုန္သုံးျပီး တိုက္ခိုက္ တာေပါ့။ ၾကည့္ရႈ႕ႈေနတဲ့ မင္းပရိႆတ္အေပါင္းဟာလည္း
ရင္သတ္ရႈ႕ေမာစြာနဲ႕ ``ဟာ``ကနဲ ``ဟယ္``ကနဲ ရင္ဘတ္ကိုဖိျပီး
အံ့ၾသဘနန္းၾကည့္ေနၾကရသတဲ့။
ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ မင္းသားေလးရဲ႕ တုိက္ကြက္
၊ ကာကြက္ ၊ ခံကြက္ ၊ တတ္ကြက္ ေတြဟာ သူတို႕ေတြ တစ္ၾကိမ္ခါမွ မျမင္ဘူးတဲ့ အကြက္ဆန္းေတြျဖစ္ေနျပီး
ဓါးေရးသြက္လွသလို ၾကည့္လုိ႕လဲ အလြန္ေကာင္းသတဲ့။
တိုက္ခိုက္ေ၇း ပထမရထားတဲ့ ရန္သူမင္းဟာ ဇီးကင္းေလာက္ ရွိတဲ့ေခၽြးေတြက်လာျပီး ေမာဟုိက္ေနေပမယ့္
မင္းသားေလးကေတာ့ သာမန္ကစားေနသေလာက္သာ ထင္ရသတဲ့။
မင္းသားေလးဟာ ရန္သူမင္းကုိ အေသသတ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့
ဓါးကြက္ေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ရေပမယ့္ အေသမသတ္ဘဲ သူ႕ဓါးကို ရန္သူမင္းရဲ႕အနားက ကပ္ကာသီကာ
``ဝွစ္ကနဲ````ဝွစ္ကနဲ`` ခုတ္ျပေနတာ ေၾကာင့္ ရန္သူမင္းဟာ အေၾကာက္တ၇ားဝင္လာျပီး ပြဲမျပီးခင္
ဒူးေထာက္ကာ အရႈးံေပးလိုက္သတဲ့။
မင္းသားေလးရဲ႕ မင္းပရိႆတ္သာမကဘဲ အားလုံးေသာ
၇-ႏိုင္ငံမင္းပရိႆတ္ေတြဟာ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ၾသဘာေပးၾကတာေပါ့။ စာခ်ဳပ္အတိုင္း မင္းသားေလးကို
``အဘယ္ မင္းမႈထမ္းမ်ားအား အလိုရွိပါသလဲ`` လို႕ေမးေတာ့ မင္းသားေလးဟာ သူ႕ကုိ စြန္႕ျပစ္သြားျပီး
ရန္သူဘုရင္ထံ မွာ ခိုဝင္အမႈထမ္းေနတဲ့ တစ္ခ်ိန္က သူ႕ရဲ႕ေခၽြရံ သင္းပင္းေဟာင္းေတြကို
ေတာင္းယူလုိက္သတဲ့။
ေနာက္ထပ္ယွဥ္ျပိဳင္ဘို႕ ႏိုင္ငံေတြ ေရြးေတာ့
ေလးႏိုင္ငံရဲ႕ ဘုရင္ေတြဟာ မင္းသားေလးရဲ႕ၾကင္နာမႈ ညွာတာမႈ နဲ႕ မင္းသားေလးရဲ႕ အ့ံၾသစရာေကာင္းတဲ့
ဓါးေရး ဓါးကြက္ ေတြကို မ်က္ျမင္ေတြ႕ၾကရျပီး အလြန္ေလးစား အထင္ၾကီးသြားလုိ႕ မယွဥ္ျပိဳင္ၾကေတာ့ဘဲ
မင္းသားေလး အလိုရွိတဲ့ မင္းမႈထမ္းေတြကို ေက်နပ္စြာ ဆက္သတဲ့အျပင္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း
မင္းသားေလးကို အခြန္ေငြတစ္သိန္းစီ ဆက္သပါမယ္လို႕ လို္လိုလားလား ဆႏၵျပဳၾကသတဲ့။
ဒါေပမယ့္ မင္းသားေလးကို ယွဥ္ျပိဳင္လုိေသးတဲ့
ႏိုင္ငံႏွစ္ႏိုင္ငံ ရွိေနေသးတယ္။ အဲဒီႏွစ္ႏိုင္ငံ ဘုရင္ႏွစ္ပါးဟာ မယားညီအကို ေတာ္ၾကတယ္။
သူတုိ႕ႏွစ္ဦးရဲ႕ စြမ္းရည္ကေတာ့ ေဆးပညာမွာ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ ေတာ္ၾကတာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေတာ္သလဲဆိုရင္
တုိင္းသူျပည္သားေတြရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေသတဲ့သူကိုေတာင္ အသက္တဖန္ျပန္ရွင္ေစေအာင္ ကုသေပးႏွိုင္တယ္လုိ႕
သတင္းၾကီးေနတယ္။
မင္းသားေလးဟာ မည္သည့္ပညာမဆို ယဥ္ျပိဳင္ႏိုင္ေၾကာင္း
လမ္းဖြင့္ထားတဲ့အတြက္ သူတို႕ရဲ႕ ေဆးပညာမွာ ဘယ္သူမွ ယွဥ္ျပိဳင္ဘက္မရွိဘူးလို႕ ယုံၾကည္ထားေတာ့
ဒီပြဲမွာ သူတို႕ ႏိုင္မယ္လို႕ အပိုင္တြက္ ထားသတဲ့။
ဒါနဲ႕ ယွဥ္ျပိဳင္ဘုိ႕အတြက္ လိုအပ္တဲ့အစီအမံေတြလုပ္ဘို႕
ငါးရက္တိတိ ရက္ခ်ိန္းဆုတ္လုိက္သတဲ့။ အရႈံးေပးျပီးသာ ငါးႏိုင္ငံရဲ႕ မူးမတ္ဗိုလ္ပါအေပါင္းကလည္း
ဒီပြဲကို ၾကည့္ခ်င္ေသးတာကတစ္ေၾကာင္း အကယ္၍ မင္းသားေလး ရႈံးခဲ့ပါက ျပိဳင္ပြဲကုိ မင္းသားေလးက
ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိလို႕ တ၇ားမွ်တမႈမရွိတဲ့အတြက္ မင္းသားေလးပိုင္တဲ့ ႏွိုင္ငံကို သူတို႕စစ္တပ္နဲ႕
ျပန္လည္တိုက္ယူေပးဘုိ႕ အခ်င္းခ်င္းတုိင္ပင္ထားၾကသတဲ့။
မင္းသားေလးရဲ႕ မူးမတ္အေပါင္းဟာလည္း မင္းသားေလး
ဘယ္လို ေဆးစြမ္းျပမွာလဲလို႕ ေတြးျပီး စုိးရိမ္ ေနၾကတယ္။ နန္းတြင္းက ေရွးေဟာင္း ေဆးက်မ္းေတြအားလုံး
စုစည္းျပီး ျပန္လည္ေလ့လာၾက ၊ ဖတ္ရႈ႕ၾက ၊ စမ္းသပ္သုေတသနျပန္လုပ္ၾကနဲ႕ မင္းသားေလးကို
အကူအညီေပးႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသတဲ့။
မင္းသားေလးကေတာ့ စိုးရိမ္ပူပန္မႈ မျပဳဘဲ
ရန္သူမင္းႏွစ္ပါးက ဘယ္လို ေဆးစြမ္းျပမွာလဲကိုသာ သူ႕ရဲ႕လူယုံေတာ္ေတြကို လွ်ိဳ႕ဝွက္စုံစမ္းေစသတဲ့။
ပထမရက္မွာဘဲ ရန္သူမင္းေတြက ဘယ္လိုေဆးစြမ္းျပမယ္ ဆိုတာ သိျပီး မူးမတ္ေတြေခၚယူကာ မစုိးရိမ္ၾကဘို႕
မိမိႏိုင္မွာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပကာ က်န္ေလးရက္ကို ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြ က်င္းပေစျပီး မင္းသားေလးနဲ႕
လူအခ်ိဳ႕ကေတာ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခန္းမၾကီးထဲမွာ ေန႕မနား ညမနား တစ္စုံတစ္ခုကို ေလ့က်င့္ေနၾကသတဲ့။
ဒီလိုနဲ႕ ငါးရက္ျပည့္ေတာ့ ျပိဳင္ပြဲစၾကတာေပါ့။
၇-ႏိုင္ငံက မင္းပရိႆတ္ေတြရဲ႕အလယ္ စင္ျမင့္ေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္ကို ကားစင္နဲ႕ ၾကိဳးခ်ည္ထားတယ္။
ခဏေနေတာ့ လူသတ္သမား (လူ႕ဘီလူးၾကီး) တစ္ေကာင္ဟာ ဧရာမ ဓါးၾကီးကို ပုခုံးေပၚတင္ျပီး စင္ေပၚကိုတတ္လာျပန္ပါတယ္။
လူ႕ဘီလူးၾကီးဟာ ၾကီးမားတဲ့ဲ့ ဓါးၾကီးကို ေနေရာင္ေအာက္မွာ လက္ကနဲေနေအာင္ ေထာင္ျပလိုက္ျပီး
ကားစင္မွာ တင္ျပီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတဲ့ အက်ဥ္းသားရဲ႕ ေျခႏွစ္ဖက္ကို ေပါင္ရင္းကေနျပီး
ခုတ္ျဖတ္ျပစ္လုိက္သတဲ့။
အက်ဥ္းသားရဲ႕ စူးစူးဝါးဝါး နာက်င္လို႕ေအာ္တဲ့အသံ၊
ပရိႆတ္မ်ားရဲ႕ ဟာ ကနဲ႕ ဟင္ကနဲ အလန္႕တၾကားေအာ္ဟစ္သံ
၊ မၾကည့္ရဲတဲ့ ပရိႆတ္လည္း မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္
ၾကသတဲ့။ စင္ေပၚ မွာေတာ့ ေသြးသံရဲရဲနဲ႕ အက်ဥ္းသားဟာ ေမ့ေျမာေနတယ္။
လူ႕ဘီလူးၾကီးဟာ ျဖတ္ထားတဲ့
ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကုိ ၇-ႏိုင္ငံက အကဲျဖတ္ဒုိင္လူၾကီးေတြကို လိုက္ျပေနတယ္။ ျပီးေတာ့ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို
အက်ဥ္းသားနားမွာ ျပန္ထားျပီး ပရိႆတ္ကို အေလးျပဳ ျပန္ဆင္းသြားသတဲ့။
လူ႕ဘီလူးၾကီးဆင္းသြားတာနဲ႕ ရန္သူမင္းႏွစ္ပါးဟာ
ေခၽြရံသင္းပင္းေတြနဲ႕ စင္ေပၚကို တတ္လာတဲ့အခါ ပရိႆတ္ၾကီးဟာ အုတ္ေအာ္ေသာငး္နင္း လက္ခုတ္တီး
အားေပးၾကတာ ေသာေသာညံသြားတယ္တဲ့။ ရန္သူမင္းႏွစ္ပါးဟာ ပရိႆတ္ကို ဦးညႊအေလးျပဳျပီး အနက္ေရာင္
ပိတ္စနဲ႕ အခန္းတစ္ခန္းသဖြယ္ ျပဳလုပ္လိုက္တယ္တဲ့။ ပရိႆတ္ဟာ အခန္းထဲမွာ ဘယ္လိုခြဲစိတ္ကုသေနမွန္း
မျမင္ရေပမယ့္ ရင္တစ္ထိတ္ထိတ္နဲ႕ အပ္က်သံၾကားရေလာက္ေအာင္ စိတ္ဝင္တစား ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။
အတန္ၾကာ မွ အနက္ေရာင္လိုက္ကာစၾကီးဟာ တျဖည္းျဖည္း ပြင့္လာျပီး ရန္သူမင္းႏွစ္ပါးဟာ ပရိႆတ္ကို
အေလးျပဳျပီး ျပန္ဆင္းသြားတယ္တဲ့။
က်န္ခဲ့တဲ့ အေျခြအရံတစ္ေယာက္က ကားစင္မွာ
ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ အက်ဥ္းသားကို ၾကိဳးေျဖေပးလုိက္တဲ့အခါ အက်ဥ္းသားဟာ စင္ေပၚမွာ သာမန္လူတစ္ေယာက္လုိ
လမ္းေလွ်ာက္ျပေတာ့ ပရိႆတ္ၾကီးလည္း ဝက္ဝက္ကြဲမွ် လက္ခုပ္ၾသဘာေပးၾကတာေပါ့။
မင္းသားေလးျပိဳင္ဘုိ႕ အလွည့္က်ေရာက္လာတယ္။
အလွည့္မက်ခင္ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ဟေပးထားတာမို႕ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ ပရိႆတ္ၾကီးဟာ မင္းသားေလး
ဘယ္လိုမွ ႏိုင္ေအာင္ မျပိဳင္ႏိုင္ေလာက္ ဘူးလုိ႕ အခ်င္းခ်င္းေဝဖန္ေနၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ စစ္ေသနာပတိေတြဟာ
သူတို႕ရဲ႕တပ္ေတြကို တိတ္တဆိတ္ အသင့္ျပင္ထားဘုိ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ညႊန္ၾကားထားတယ္တဲ့။ မင္းသားေလးရႈံးရင္
မင္းသားေလးရဲ႕ႏိုင္ငံကို သူတို႕ရဲ႕စစ္အင္အားနဲ႕ ကာကြယ္ေပးဘို႕ေပါ့။
အခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့ ပရိႆတ္ၾကီးဟာ စင္ေပၚကို
စိတ္ဝင္စားစြာနဲက ျငိမ္သက္စြာ စူးစုိက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မင္းသားေလးဟာ သူ႕ရဲ႕ၾကင္ယာေတာ္
မင္းသမီးေလးကို လက္ဆြဲျပီး စင္ေပၚတတ္လာေတာ့ ပရိႆတ္ၾကီးက မထင္မွတ္တဲ့ ျမင္ကြင္းမို႕
အားလုံး ဟာကနဲ အံံ့ၾသကုန္ၾကတယ္။ မင္းသမီးေလးဟာ နတ္သမီးတမွ် လွျပီး မင္းသားေလးအင္မတန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမွန္း
တုိင္းသူျပည္သားေတြအားလုံး သိတယ္တဲ့။
မင္းသမီးေလးဟာ စင္ေပၚမွာ အဆင္သင့္တင္ထားတဲ့ ထုိင္ခုံေပၚကို ထုိင္ေနတယ္။
မင္းသားေလးဟာ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာက ပရိႆတ္ကို ဦးညႊတ္ေလးျပဳျပီး လက္သုံးေတာ္ သံလွ်က္ဓါးကို ထုတ္ကာ ေလထဲမွာ သုံးေလးပါတ္ေလာက္
ဂၽြန္းထုိးအလွျပျပီး မင္းသမီးေလးရဲ႕ လွပတဲ့လည္တိုင္ကို တိကနဲ ပိုင္းျဖတ္လိုက္သတဲ့။
မင္းသမီးေလး လည္တိုင္က ထြက္တဲ့ ေသြးေတြဟာ စင္အနားက ဒိုင္ေတြကိုေတာင္ စင္ကုန္တာေပါ့။
ပရိႆတ္ၾကီးဟာ အ့ံၾသလြန္းျပီး
ဘာမွကို ျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ က်က္ေသေသေနေတာ့တာေပါ့။ ရန္သူမင္းႏွစ္ပါးေတာင္ ပါးစပ္ၾကီးအေဟာင္းသားနဲ႕
မင္းသားေလးရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြကို အံ့ၾသလြန္းျပီး ေငးၾကည့္ေနရသတဲ့။
မင္းသားေလးဟာ မင္းသမီးေလးရဲ႕ ဦးေခါင္းျပတ္ကို
ဒိုင္ေတြကုိ ေသခ်ာ ျပအျပီး စင္ေပၚျပန္တတ္ကာ မင္းသမီးေလးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္နဲ႕ ဦးေခါင္းကုိ
အကာအကြယ္မလုပ္ဘဲ တပ္ဆင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဆးေသတၱာထဲက အနက္ေရာင္ ေဆးအခ်ိဳ႕ကို လည္ပင္းပတ္ပတ္လည္
မံလုိက္ျပီး ပုဝါနဲ႕ စည္းေႏွာင္လိုက္ သတဲ့။ ပုဝါနဲ႔စည္းအျပီးမွာ ကြမ္းသီးခန္႕ အလုံးတစ္လုံးကို
အိတ္ထဲကႏိႈက္ျပီး စင္ေပၚကို ပစ္ေပါက္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အုန္းကနဲ ေပါက္ကြဲျပီး အနက္ေရာင္
မီးခိုးလုံးၾကီး ေပၚထြက္လာကာ မင္းသမီးေလးကို ပရိႆတ္ မျမင္ရေအာင္ ဖုန္းကြယ္သြားတယ္။
တခ်ိန္တည္းမွာပဲ အနက္ေရာင္ မီးခုိးလုံးၾကီးရဲ႕ၾကားထဲက
မင္းသမီးေလးဟာ လွပေက်ာ့ရွင္းစြာ ထြက္ေပၚလာေတာ့ က်က္ေသေသေနတဲ့ ပရိႆတ္ၾကီးလည္း သတိျပန္ဝင္လာျပီး အရင္ကထက္ အဆမ်ားစြာ လက္ခုပ္ၾသဘာေပး လိုက္ၾကတာ အေတာမသတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္
ျဖစ္ေနတာေပါ့။
ျပိဳင္ဘက္ရန္သူမင္းတစ္ပါးက မင္းသားေလးဟာ မ်က္လွည့္ပညာသုံးျပီး မိမိတို႕ကို
အႏိုင္ယူတာ ရိပ္မိျပီး ကန္႕ကြက္မယ္လို႕အထမွာ က်န္မင္းက လက္ကို ဆြဲကိုင္ထားျပီး မိမိတို႕လည္း
မ်က္လွည့္ပညာျဖင့္ ပရိႆတ္ကို လွည့္စားထားျခင္းကို မင္းသားေလးေကာင္းစြာ သိေၾကာင္း၊ မ်က္လွည့္ခ်င္းအတူတူ မင္းသားေလး ရဲ႕ျပကြက္မွာ
သူပင္ရင္သပ္ရႈ႕ေမာေသာ အင္မတန္ပညာသားပါသည့္ လွည့္ကြက္မို႕ အရႈံးေပးလိုက္ရန္ေျပာသတဲ့။
ဒီလိုနဲ႕ မင္းသားေလး အလိုရွိတဲ့ မင္းမႈထမ္းေတြကို ေပးလိုက္ၾကတယ္တဲ့။ ပရိႆတ္ၾကီးဟာ ျပိဳင္ပြဲအားလုံးမင္းသားေလး
ႏိုင္လုိ႕ ဝမ္းသာစြာနဲ႕ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ စင္ေပၚက မင္းသားေလးရဲ႕ ေအာင္ျမင္တဲ့
အသံၾကားလိုက္ရလို႕ အားလုံးျငိမ္သက္စြာ နားေထာင္လိုက္ၾကတယ္။
``အေဆြေတာ္ ၇- ႏုိင္ငံမင္းမ်ားနဲ႕ မူးၾကီးမတ္ရာ
စစ္ေသနာပတိ မင္းပရိႆတ္အားလုံးခင္ဗ်ား ကၽြႏ္ုပ္ စကားအနည္းငယ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ တခ်ိန္ခါက
အကၽြႏ္ုပ္ဟာအသင္တို႕ သိထားသလို ေပါ့ပ်က္ပ်က္နဲ႕ ပညာရဲ႕တန္ဘုိးကို မသိနားမလည္တဲ့ အသုံးမက်တဲ့
မင္းသားတစ္ပါးပါ။ အဲဒီလုိ အသုံးမက်တဲ့ မင္းတစ္ပါးျဖစ္လာေအာင္ ကၽြႏ္ုနားမွာ ကပ္ေမွ်ာင္စားေနတဲ့
မင္းမႈထမ္းေတြရဲ႕ ေသြးေဆာင္ ဖ်က္ဆီးတာလဲ အေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းပါပါတယ္။ တကၠသိုလ္က အျပန္
ေတာနက္ၾကီးထဲမွာ အဲဒီ မင္းမႈထမ္း ေတြဟာ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ ခံရေတာ့မွာကိုသိျပီး လက္ဝတ္ရတနာေတြကို ယူကာ ကၽြႏ္ုပ္တစ္ေယာက္တည္း ေတာၾကီးထဲမွာ
ပစ္ထားျပီး ထြက္ေျပးၾကပါတယ္။ သူတို႕ကေတာ့ ယခု အကၽြႏု္ပ္ သင္တုိ႕ဆီက ေတာင္းယူထားတဲ့
မင္းမႈထမ္းမ်ားပင္ျဖစ္ပါတယ္``
ပရိႆတ္သည္ ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္ျဖစ္ကာ တီးတိုးေျပာဆိုေနၾကကုန္၏။ သူတို႕သည္
ထုိအျဖစ္အပ်က္ကို မသိခဲ့ၾကေပ။ မင္းသားေလး၏ ယခင္က အလုပ္အေၾကြး မင္းမႈထမ္းမ်ားကို စင္ေပၚသို႕
ေခၚတင္လိုက္ေလသည္။ထုိ႕ေနာက္ မင္းသားေလးက ဆက္ေျပာျပန္ပါသည္။
``ကၽြန္ုပ္ကို ပစ္ျပီး ထြက္ေျပးၾကသည္အထိ
ထုိသူမ်ားအေပၚ၌ ကၽြႏ္ုပ္သည္ တစ္စုံတရာမွ် အျပစ္ မတင္ခဲ့ပါ။ ေက်းဇူးတရား မသိတတ္သူေတြဟုသာ
သတ္မွတ္ျပီးခြင့္လႊတ္ေပးခဲ့ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ၇-ျပည္ေထာင္ မင္းတို႕ အကၽြႏ္ုပ္၏ တုိင္းျပည္အား
တိုက္ခိုက္သိမ္းယူေစရန္ အဓိက တြန္းအားေပး အခါေတာ္ေပးလုပ္သူမ်ားမွာ တစ္ခ်ိန္က ကၽြႏု္ပ္၏
ေက်းဇူးတရားျဖင့္ မကင္းကြာခဲ့ေသာ ေက်းဇူးတ၇ား မသိတတ္သည့္ မူးမတ္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရသျဖင့္
ထိုသူတို႕သည္ကား ေက်းဇူးတရားကို မသိတတ္ရုံမွ်မက ေက်းဇူးကန္းသည့္အဆင့္သို႕ပင္ ေရာက္ေနျပီျဖစ္သျဖင့္-------``
မင္းသားေလးသည္ စကားကို ရပ္လုိက္ျပီး ပရိႆတ္ကို
အကဲခတ္လုိက္သည္။ ပရိႆတ္သည္ အလြန္စိတ္ဝင္စားစြာျဖင့္ မင္းသားေလး ဘာဆက္ေျပာမလဲဟု ျငိမ္သက္စြာ
နားစိုက္ေထာင္ေနသည္။ မင္းသားေလးသည္ လက္စြဲေတာ္ သံလွ်က္ကို ထုတ္လုိက္ျပီး ေလဆင္ႏွာေမာင္းကဲ့သို႕
ျပင္းစြာေသာအဟုန္ျဖင့္ ေလထဲတြင္ ေျမာက္တတ္သြားကာ လွ်က္ျပတ္လိုက္သကဲ့သို႕ စင္ေပၚတြင္ရွိေသာ
ေက်းဇူးကန္းသည့္ တခ်ိန္က သူ၏ မင္းမႈထမ္းမ်ားအား သတ္ျဖတ္သုတ္သင္လုိက္ေလေတာ့သည္။
ညွာတာသင့္သည့္ေနရာတြင္ အလြန္သည္းခံညွာတာသေလာက္
ျပတ္သားရမည့္ေနရာတြင္လည္း ရက္ရက္စက္စက္ ျပတ္သားသည့္ မင္းသားေလး၏ စိတ္ဓါတ္ကို ရန္သူမင္းႏွစ္ပါးပင္
အလြန္ ေလးစားသျဖင့္ မတ္တတ္ရပ္ျပီးအားရပါးရ လက္ခုပ္တီးလိုက္ရာ ျမန္ဆန္လြန္းလွေသာ အခ်ိန္အတြင္း
မထင္မွတ္ေသာ လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ ေတြေဝေနေသာ မင္းပရိႆတ္ၾကီးမွာ မင္းသားေလးကို အားရပါးရ
ေထာက္ခံ အားေပးေသာ လက္ခုပ္သံမ်ားမွာ မုိးယံသို႕တိုင္ေအာင္ ျမည္ဟီးသြားေလေတာ့သတည္း။ ။
ကိုစိုးႏိုင္
No comments:
Post a Comment