နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရကို အၾကမ္းမဖက္ဘဲ အႏုနည္းျဖင့္ ေတာ္လွန္ခဲ့ေသာ သူမ်ားတြင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွ မဟတၱမဂႏၵီၾကီးသည္ လြန္စြာထင္ရွားေသာသူျဖစ္သည္။ တစ္ေန႕တြင္ ဂႏၵီၾကီးထံသို႕ အသိမိတ္ေဆြအမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ဦး
`` ဂႏၵီၾကီး ရယ္ ကၽြန္မသားကို အခ်ိဳေတြအလြန္အကၽြံ မစားဘို႕ ဆုံးမေပးစမ္း ပါ --- က်န္းမာေရး ထိခိုက္ႏိုင္ပါတယ္လို႕ ဘယ္လိုေျပာေျပာ နားမေထာင္ပဲ ေျပာလို႕ဆိုလို႕ကိုမရပါဘူး ``
ဟုအကူအညီေတာင္းေလသည္။ ထိုအခါ ဂႏၵီၾကီးက --
`` ေအး ငါဆုံးမေပးပါ့မယ္ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့မျဖစ္ေသးဘူး -- ေနာင္တစ္လၾကာရင္ သူ႕ကိုငါ့ဆီ ျပန္ေခၚခဲ့ပါ `` လို႕ေျပာလုိက္၏ ။
ကွဳ္သို႕ျဖင့္ တစ္လခန္႕ၾကာေသာအခါ ဂႏၵီၾကီးသည္ ထုိသားအမိကို အေခၚလႊတ္ျပီး သားျဖစ္သူအား အခ်ိဳအဆိမ့္မ်ား အလြန္အကၽြန္ မစားသင့္ေၾကာင္း ဆုံးမစကားေျပာေလသည္။ သားျဖစ္သူက ဂႏၵီၾကီးစကားကို နားေထာင္ ပါမည့္အေၾကာင္း ကတိရရွိေလရာ အဆုိပါအမ်ိဳးသမီးၾကီးက --
`` ဒါနဲ႕မ်ား ဂႏၵီၾကီးရယ္ တစ္လေတာင္ ဘာျဖစ္လို႕ခ်ိန္းရတာလဲ ---- အဲဒီကတည္းက ဒီလိုဆုံးမေပးလိုက္ရင္ ျပီးေနရမယ့္ဟာ `` ဟုအထြန္႕တတ္္ရာ ဂႏၵီၾကီးက --
`` အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ငါကိုယ္တိုင္ အခ်ိဳအဆိမ့္ေတြကို ၾကိဳက္လို႕ အလြန္အကၽြံစားေနတဲ့သူဆုိေတာ့ ကေလးကို ဆုံးမဖို႕ ငါအဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးဘူး။ နင္တို႕သားအမိျပန္တဲ့ေနာက္ပိုင္
အခ်ိဳအဆိမ့္ေတြေရွာင္ျပီး ထိမ္းသိမ္းစားတဲ့လူ ျဖစ္လာမွ ဆုံးမရတာပါ `` ဟုေျပာေလသည္။
××××××××××× ××××××××××××× ××××××××××××××
ထုိအေၾကာင္းေလးကို ဖတ္ရေတာ့ နယ္ျမိဳ႕ကေလးတစ္ျမိဳ႕႒္ ကၽြန္ေတာ္ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝကို ျပန္သတိရလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စတိတ္ေက်ာင္းသား ဘဝက ဆရာ ဆရာမမ်ားကို အလြန္ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသ ၾကေလသည္။ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲသာမက ေက်ာင္းျပင္ပ ျမိဳ႕ထဲ ေတြ႕လွ်င္ပင္ မဟုတ္တာကို မလုပ္ရဲၾကပါ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တစ္ရက္တြင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ခ်ိန္းျပီး လ ၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကမည္။ လူကေလးေတြက လက္ေတာက္ေလာက္သာ ရွိေသာ္လည္း ထိုအခ်ိန္က ေက်ာင္းျပင္ပ တြင္ စီးကရက္ကို လက္ၾကားညွပ္ကာစတိုင္ထုတ္တတ္ၾ
လ ၻက္ရည္ဆိုင္ထဲဝင္ေတာ့ ဆိုင္ေထာင့္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အတန္းပိုင္ဆရာ ကိုေတြ႕ရသည္။ လက္ထဲတြင္ရွိေသာ မီးျငွိျပီးသား စီးကရက္ကို ကမန္းကတန္း မီးပူခံကာ ခ်ိဳးေျခလက္စေဖ်ာက္ေသာ္လည္း မမွီေတာ့ပါ ။ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့ကို လက္ယက္ေခၚသည္။ လက္ယက္ေခၚရာတြင္ ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္ ။ လက္ဖဝါးကို ေမွာက္ျပီးးလက္ယက္ေခၚပါက လၻက္ရည္တိုက္ရန္ျဖစ္ႏိုင္ေသာ္
ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္တြင္ဝွက္ထားေသာ လက္ကို ျဖန္႕ခိုင္းသည္။ ေၾကမြေနေသာစီးကရက္ကို ေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ႏွဖူး ထက္မွဆံပင္ကိုဆြဲႏွိမ္ကာ ဇတ္ပိုးကို ``ေျဖာင္း`` ကနဲေဆာ္ေတာ့သည္။
လၻက္ရည္ဆိုင္ လူၾကားထဲအေဆာ္ခံရေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္မရွက္ပါ။
နာေသာ္လည္း ဆရာ့ကို ကၽြန္ေတာ္စိတ္မဆိုးပါ။
ထိုသို႕ဆုံးမ ခံရျခင္းကို ဆရာက ကိုယ့္အေပၚ ခ်စ္လို႕ ဂရုစုိက္လို႕ ဟုသတ္မွတ္ကာ ေက်နပ္ေနပါသည္။
ဆရာဆုံးမသည့္အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာ့မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ရဲရုဳ္ ဆရာ့စားပြဲေပၚကို မ်က္ႏွာလႊဲထားမိသည္။ ဆရားစားပြဲေပၚတြင္ရွိေသာ ေဆးလိပ္ခြက္တြင္ ဆရာေသာက္လက္စတင္ထားေသာ ေဆးလိပ္မွ မီးခိုးတို႕သည္ တေငြ႕ေငြ႕ေလာင္လွ်က္ ---------------- ကၽြန္ေတာ္က ဘာရယ္မဟုတ္ အမွတ္တမဲ့ၾကည့္ေနမိေသာ္လည္း ဆရာက တစ္မ်ိဳးနားလည္သြားဟန္ရွိသည္။
ထုိအခ်ိန္မွစရုဳ္ ယေန႕အထိ ကၽြန္ေတာ္ေဆးလိပ္မေသာက္ေတာ့ပါ။
ထိုအခ်ိန္မွစရုဳ္ ကၽြန္ေတာ့ဆရာလည္း သူေသတဲ့အထိ ေဆးလိပ္ျပတ္သြားေၾကာင္ း ကၽြန္ေတာ္သိရရုဳ္---- အမွတ္တမဲ့ အၾကည့္မွ အမွတ္တရျဖစ္သြားရပါသည္။
ယခုအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ မဟတၱမဂႏၵီၾကီးအားေလးစားေသာအားျ
အကယ္ရုဳ္ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေျပာဆိုမိျပီးမွ ကိုယ့္တြင္လည္းအလားတူအက်င့္စရုိ
အက်ိဳးရလဒ္ ကား သူတစ္ပါးအေပၚ အလြယ္တကူ အျပစ္တင္တတ္ေသာ အက်င့္ေပ်ာက္သြားေလသည္။ ေတာ္ရုံတန္ရုံကိစၥမ်ားကို အျပစ္မေျပာေတာ့ပဲ ခြင့္လြတ္တတ္လာသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္
`` ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မ်ားစြာရွိေနေသး
No comments:
Post a Comment