လူတန္းစားဝါဒ

လူတန္းစားဝါဒ

          ဒီမုိကေရစီ ၊ ဆုိရွယ္လစ္ ၊ ကြန္ျမဴနစ္၊ ဒီမိုကရက္တစ္၊ စတဲ့ ႏို္င္ငံေရး အေခၚအေဝၚမ်ားကို ၾကားဖူးေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ထဲထဲဝင္ဝင္ နားမလည္ပါ။  မည္သည့္စနစ္က မည္သည့္လူတန္းစားကို အက်ိဳးျပဳေစသလဲဆုိတာ ကိုလည္း  မသိပါ။

            ကၽြန္ေတာ္သိထားတာကေတာ့ လူတန္းစားသုံးမ်ိဳးရွိပါသည္။ ယင္းတုိ႕မွာ အာဏာႏွင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္တို႕ ကိုခ်ုဳပ္ကိုင္ ထားေသာ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစား။ ေငြ ေၾကးခ်မ္းသာၾကြယ္ဝေသာ ဓနရွင္ လုပ္ငန္းရွင္ လူခ်မ္းသာလူတန္းစားႏွင့္ သာမန္ လက္လုပ္လက္စား ေတာင္သူလယ္သမား ဝန္ထမ္း စေသာ အေျခခံ လူတန္းစားတုိ႕ပင္ျဖစ္ပါသည္။

            ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား က်င့္သုံးေသာ စနစ္တစ္ခုသည္  လူတန္းစားတစ္ရပ္ရပ္ ကို လြန္က်ဴးစြာ အက်ိဳးသက္ေ၇ာက္ေအာင္ ပံ့ပိုးမႈၾကီးစြာ သက္ေရာက္ေနပါက ထိုစနစ္ကုိ မၾကိဳက္ပါ။ လူတန္းစားအားလုံး သည္ ေလာကၾကီးတြင္ သူ႕ေနရာႏွင့္သူ အသုံးဝင္ၾကသည္သာျဖစ္သည္။ အာဏာရွင္စနစ္ ႏွင့္ အရင္းရွင္စနစ္ တုိ႕ကိုေတာ့ အထူးေျပာစရာမလုိပါ။ လူနည္းစုက လူအမ်ားစုကို အႏိုင္က်င့္ ဗိုလ္လုပ္ ဂုတ္ေသြးစုတ္ ေသာစနစ္ျဖစ္ရုဳ္ ထုိစနစ္မေကာင္းေၾကာင္းကို ကားအားလုံးသိျပီးျဖစ္သည္။ သို႕ရာတြင္ ဆင္းရဲသားလူထုကုိ ဦးစားေပးလြန္းေသာ စနစ္သည္လည္း ေကာင္းက်ိဳးမေပးေၾကာင္းကိုကား သတိထားသင့္ရုဳ္ ေျပာလုိပါ္သည္။

           ကၽြန္ေတာ္ေျပာဆိုလိုသည့္ အဓိပၸါယ္ကို ပိုမိုေပၚလြင္လာေစေအာင္ ျဖစ္ရပ္မွန္တစ္ခုကို ဥပမာေပးရုဳ္ ေျပာၾကားလုိပါသည္။  ကၽြန္ေတာ္သည္ စက္ရုံတစ္ရုံတြင္ တာဝန္ခံတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခါတြင္စက္ရုံ႒္ အေဆာက္အဦးတုိးခ်ဲ႕ရန္ လုိအပ္ရုဳ္ တာဝန္ေပးရာ ကၽြန္ေတာ္က လုိအပ္ေသာ ေန႕စားအလုပ္သမားမ်ားကို ေခၚယူရန္  လက္ေအာက္ဝန္ထမ္းတစ္ဦးအား ထပ္ဆင့္တာဝန္ေပးလိုက္သည္။

           ဝရိန္သမား   သံျခည္သံေကြးသမား  လက္သမား  ပန္းရံ  အကူလူၾကမ္း စသျဖင့္ လူဦးေရကန္႕သက္ ေပးလုိက္ကာ သူ႕ကို ရပ္ကြက္အတြင္းမွေခၚလာရန္ မွာလုိက္သည္။

          ထုိဝန္ထမ္း၏ အိ္မ္ေဘးတြင္ေနေသာ မိသားစုမွာ ဆင္းရဲသည္။ ဖခင္လုပ္သူမွာ အသက္ ၅၀ ခန္႕ရွိျပီျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကံ႕ခုိင္မႈေတာ့ရွိသည္။ သို႕ေသာ္ ထုိဦးေလးၾကီးကို အသက္ၾကီးရုုဳ္ဟုဆိုကာ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္မ်ားက လူအမ်ားၾကီးလိုေသာအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္သာ ေခၚယူအသုံးျပဳတတ္ရုဳ္ သာမန္အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ မေခၚတတ္ပါ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ထုိဦးေလးၾကီးသည္ အလုပ္ရွိတလွည့္ မရွိတလွည့္ အျမဲျဖစ္ေနတတ္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တာဝန္ေပးထားေသာ ဝန္ထမ္းက အလုပ္သမားမ်ားေခၚေနမွန္း သိေသာအခါ သူ႕ကိုေခၚရန္ သူလိုက္လုပ္ခ်င္ေၾကာင္းအကူအညီေတာင္းေလသည္။

            ကၽြန္ေတာ့ဝန္ထမ္းမွာ အားနာရုဳ္ ၄င္း ။ သနားရုဳ္ ၄င္း  ထုိဦးေလးၾကီးကို အလုပ္ၾကမ္းသမားအျဖစ္ေခၚခဲ့ပါသည္။  အလုပ္ၾကမ္းဆုိေသာ္လည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မလုပ္ရပါ။ အေဆာက္အဦးမွာလည္း တုိးခ်ဲ႕အေဆာင္ျဖစ္ရုဳ္ ၾကီးၾကီးမားမားမဟုတ္ပါ။ တစ္ေန႕ ထမင္းစားနားသည့္ အခ်ိန္တြင္ ထုိဦးၾကီးသည္ သူ႕တာဝန္မဟုတ္ေသာ သံျခည္သံေကြးသမားမ်ားသုံးသည့္ လက္ကိုင္ ဂလုိက္ဒါ (ေက်ာက္ျပားဝုိင္းတပ္ဆင္ထားေသာ ေမာ္တာပါစက္ေသး) ျဖင့္ သံေခ်ာင္းကုိျဖတ္ေလသည္။ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ျခင္း။ အသက္ၾကီးျခင္း။ စက္၏တုန္ခါအားကုိ မထိမ္းတတ္ျခင္း။ သေဘာတရားနားမလည္ျခင္းတုိ႕ေၾကာင့္ မေတာ္တဆျဖစ္ကာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားကို ခုိက္မိေလေတာ့သည္။

   လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ား ျဖစ္ေသာ လက္သန္း လက္သူၾကြယ္ႏွင့္ လက္ခလယ္ သုံးေခ်ာင္းလုံး အေပၚဆုံးတစ္ဆစ္ေနရာမွာ ျပတ္လုခမန္းျဖစ္သြားသည္။ စက္ရုံမွ ကားျဖင့္ခ်က္ခ်င္း ျပင္ပေဆးခန္းပို႕ရုဳ္ ကုေပးသည္။ လုိအပ္သည့္ေဆးဝါးကုသမႈမ်ား ျပဳလုပ္ျပီးေသာ္လည္း ကိစၥက ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေပၚ ေရာက္လာသည္။

           ကၽြန္ေတာ္သည္ သူေဌးကို အမွန္အတုိင္းအစီရင္ခံလို႕မျဖစ္ပါ။ လုပ္ငန္းတာဝန္ႏွင့္ မသတ္ဆိုင္ပဲ မိမိသေဘာႏွင့္ အကၽြမ္းမဝင္ေသာစက္ကိုကိုင္ျခင္း။ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသည့္အခ်ိန္မဟုတ္ပဲ နားေနခ်ိန္တြင္ျဖစ္ျခင္း။အလုပ္အတြက္မဟုတ္ပဲ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အသုံးျပဳရန္ သံတုိသံစကို ျဖတ္ေတာက္ျခင္း။ စသည့္ျပစ္ခ်က္မ်ားသည္ လုပ္ငန္းခြင္မေတာ္တဆ ျဖစ္ျခင္းဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္သို႕ ထည့္သြင္းရန္ မ်ားစြာခက္ခဲပါသည္။ သုိ႕ေသာ္ မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာဟူေသာ သေဘာကိုပုိက္ကာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိဦးေလးၾကီးအား အလုပ္ရွင္သူေဌးမွ သနားေစရန္ ဖုန္းသင့္တာဖုန္း ဖာသင့္တာဖာ လုပ္ရုဳဳ္ ေဆးကုသေပးရန္ႏွင့္ ေဆးဝါးကုသေနစဥ္ လုပ္အားခ အျပည့္အဝ ရေစရန္ေျပာေပးလုိက္သည္။

           သူေဌးကလည္းသေဘာေကာင္းရုဳ္ ဘာမွေထြေထြထူးထူး မေမးေတာ့ပဲ ဒဏ္ရာအရွင္းေပ်ာက္သည္အထိ စက္ရုံမွ လိုက္ကုေပးရန္ႏွင့္ မိသားစု သုံးစြဲရန္ ေငြႏွစ္သိန္းခြဲ ေပးလိုက္သည္။ ထိုဦးေလးၾကီး၏ တစ္ေန႕လုပ္အားခမွာ ၂၅၀၀ က်ပ္ျဖစ္သျဖင့္ ရက္တစ္ရာစာေပးျခင္းျဖစ္သည္။ သုံးလစာရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဝမ္းသာေနသည္။

           သို႔ေသာ္-----

           ရပ္ကြက္အတြင္းမွ ႏိုင္ငံေရးပါတီတစ္ခုက--

           လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းကို ေငြႏွစ္သိန္းခြဲနဲ႕ တန္ဘုိးျဖတ္ရပါ့မလား  ---အဲဒီေငြမယူနဲ႕ -- အနည္းဆုံး သိန္း ၂၀ ေလ်ာ္ေၾကးေပးရမယ္။ မေပးရင္ အဲဒီစက္ရုံကို ပိတ္သြားေအာင္ သူတို႕လုပ္မယ္--ေဒါသေတြ   မာနေတြ  ျခိမ္းေျခာက္မႈေတြ  အာဏာျပခ်င္လြန္းအားၾကီးမႈေတြ-------------

           ေစတနာေတြ သဲထဲေရသြန္ျဖစ္သြားရသည္။  သိန္းႏွစ္ဆယ္ရေစရမယ္ ဆိုေတာ့ ႏွစ္သိန္းခြဲကို လက္ဖ်ားနဲ႕ေတာင္ မတုိ႕ယုံမက ကၽြန္ေတာ့ကိုပင္ ရန္သူသဖြယ္ဆက္ဆံလာသည္။ လုပ္ငန္းခြင္အတြင္း လုပ္ငန္းတာဝန္ထမ္းေဆာင္ရင္း မေတာ္တဆျဖစ္တာမ်ိဳးဆုိလွ်င္ မေျပာလုိပါ။ ခုဟာက အလုပ္ရွင္က ဲ မတရားႏွိပ္စက္လို႕ လက္ေခ်ာင္းျပတ္ရတာမဟုတ္ ကိုယ့္ဖာသာ မဆိုင္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ရင္း ခုိက္မိတာျဖစ္သည္။ ဥပေဒ အတိုင္းသြားလွ်င္ေတာင္ ဒီေလာက္ေလွ်ာ္ေၾကးရမည္မဟုတ္။ ေစတနာကို ေဝဒနာျဖစ္ေအာင္လုပ္ျခင္း။

           ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ဆိုးျပီး ပစ္္ထားလိုက္သည္။ အစြမ္းအစ အာဏာေတြ ပါဝါေတြ သိပ္ရွိတယ္ ဆုိရင္လည္း လုပ္ၾကေပါ့ကြာ ဟုသာလ်စ္လွ်ဴရႈလိုက္ေတာ့သည္။ ေလၾကီးမုိးၾကီးသမားေတြ အစြမ္းထက္သလား မထက္သလားေတာ့မသိပါ  ရက္မ်ားမၾကာမီမွာပင္ ႏွစ္သိန္းခြဲသာ ယူပါေတာ့မည္ဟု မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ေရာက္လာေသာအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ့မွာ ဟင္းကနဲ သက္ပ်င္းသာ ခ်လိုက္ရ ပါေတာ့သည္။ ျမန္ျမန္ျပီးေအာင္ လက္စသတ္ကူညီလုိက္သည္။

            အလားတူကိစၥမ်ား မၾကာခဏၾကဳံေတြ႕ဖူးၾကေပလိမၼည္။ ဆင္းရဲသူ အားနည္းသူမ်ားကို ယုိင္းပင္း ကူညီေပးျခင္းသည္ မြန္ျမတ္ေသာစိတ္ထားျဖစ္ျခင္းကို မည္သူမွ မျငင္းႏိုင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္ခံပါသည္။ သို႕ေသာ္ အမွား အမွန္ ႏွင့္ စည္းကမ္း ေဘာင္ ကလနားေတာ့ရွိသင့္ပါသည္။ ထုိသို႕မဟုတ္ပဲ မွားတာ မွန္တာအပထား ဆင္းရဲသူဘက္ကသာ အျမဲတန္း တစ္ဖက္သက္လုိက္လွ်င္ လူတန္းစားပါတီဆန္သြားမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူထုပတ္ဝန္းက်င္က ထုိစိတ္ထားမ်ားသည္ ဟုခံစားမိသည္။ ဆိုက္ကားဆရာ ဘယ္ေလာက္မွားမွား ကားနဲ႕တုိက္မိလို႕ကေတာ့ ကားဆရာ ခံေပေရာ့။ ႏိုင္ငံျခားတြင္ မ်ဥ္းက်ားေပၚမွ လူတစ္ေယာက္ျဖတ္ေနလွ်င္ပင္ ကားအစီးတစ္ရာက ရပ္ေပးသည္ဟုၾကားဖူးသည္။ မ်ဥ္းက်ားမဟုတ္ေသာေနရာမွ လူတစ္ရာျဖတ္လွ်င္လည္း ကားတစ္စီးက တိုက္ပစ္လုိက္မည္သာျဖစ္သည္ ရပ္ေပးမည္မဟုတ္ဟု လည္းဆုိၾကသည္။ စည္းကမ္းက အဓိက ဟုဆိုလိုျခင္းပင္။

           ထုိသုိ႕ အသိဥာဏ္နည္းပါေသာ လူတန္းစားပါတီမ်ား အာဏာရရွိသြားပါက မေတြးဝံ့စရာပင္။ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ ဖြံ႕ျဖိဴးတိုးတတ္ေစရန္ လူတန္းစားအားလုံးအေရးၾကီးပါသည္။

          လြန္ခဲ့ေသာအတိတ္ သမုိင္းထဲတြင္ ဦးေနဝင္းသည္ ဆင္းရဲသား သာမန္လူတန္းစားတုိ႕ ဘက္မွဟု ေၾကြးေၾကာ္ကာ အလုပ္ရွင္ စီးပြားေရး သမားမ်ားကို ရန္သူလိုသေဘာထားျပီး လုပ္ငန္းအားလုံးကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းခဲ့ေလသည္။ ထိုမွားယြင္းမႈက တုိင္းျပည္ကို ယေန႕ထက္တိုင္ ဆင္းရဲတြင္းမွ ရုံးမထြက္ေစႏိုင္ခဲ့ပါ။ ၈၈ မတုိင္မီက လူတန္းစားညွိသည္ ဟုေၾကြးေၾကာ္ကာ ခ်မ္းသာေသာ ေဈးမ်ား ရပ္ကြက္မ်ားကို ဆင္းရဲသား အၾကမ္းဖက္အဖြဲ႕မ်ားက မီးရိႈ႕တတ္သည္ဟုလည္း ၾကားဖူးသည္။  

          အနာဂတ္ျမန္မာ ႏုိင္ငံ ခ်မ္းသာေသာလမ္းေပၚသို႕ ေရာက္ရန္ လူတန္းစား တစ္ခုခုအေပၚ အလြန္အမင္း အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစေသာ မူဝါဒမ်ား မရွိပဲ အားလုံးကို ကာကြယ္ေပးေစေသာ တရားမွ်တေသာ လူတန္းစားမေရြး လူ႕အခြင့္အေရးတို႕ကို ကာကြယ္ေပးႏုိင္ေသာ မႈဝါဒကို သာၾကိဳဆိုခ်င္ပါေၾကာင္း။

                                                            ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

                                                            ကိုစုိးႏိုင္