ဒို႕ရြာမွာ---

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရြာက ``ဘၾကီးတြယ္`` ရဲ႕အေၾကာင္းကို နည္းနည္းေျပာျပခ်င္တယ္ဗ်။ ရြာအေရွ႕တံခါးက ဝင္ဝင္ခ်င္းဘယ္ဘက္ကအိမ္ ဟာ``ဘၾကီးတြယ္``နဲ႕ သူ႕မိန္းမ`` ေဒၚေက်ာ့``တုိ႕ ေနတဲ့အိမ္ေပါ့။ အသက္ၾကီးတဲ့အထိ သားသမီးမထြန္းကားေပမယ့္ အဖိုးၾကီးအဖြားၾကီးျဖစ္တဲ့အခ်ိန္အထိ ``ကိုတြယ္ေရ--``  ``မယ္ေက်ာ့ေရ--``နဲ႕ တစ္ရြာလုံးရဲ႕ စံျပအတြဲလည္းျဖစ္ပါတယ္။

          ေနာက္ျပီး ``ဘၾကီးတြယ္``က ရပ္ရြာအက်ိဳးအတြက္ နံနက္ေဝလီေဝလင္း ေရာင္နီပ်ိဳးတာနဲ႕  တုံးေခါက္တဲ့ အက်င့္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕မေမြးခင္ကတည္းက စခဲ့ပါတယ္။ ``ဘၾကီးတြယ္`` တုံးေခါက္ျပီဆုိရင္ ျမိဳ႕တတ္ေဈးသြားဝယ္မယ့္သူေတြ ၊လယ္ယာခြင္ဝင္ဘို႕ ႏြားစာထေကၽြးမယ့္သူေတြ၊ ထမင္းထခ်က္မယ့္ အိမ္ရွင္မ ေတြ နဲ႕ ရြာေလးက ႏိုးထအသက္ဝင္လာပါတယ္။ ပုံမွန္ေတာ့ျဖင့္ ေက်းရြာေတြမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ေတြကပဲ တုံးေခါက္တတ္တာ အမွန္ပါ။ ပထမ လင္းၾကက္တြန္သံ ``ေအာ္  အီးအီးအြတ္`` လို႕စၾကားရျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက တုံးေခါက္သံကို စၾကားရပါတယ္။ မရိုးႏိုင္တဲ့ေက်းလက္ေတးသံေလးေပါ့။

          တုံးေခါက္တာမ်ား လြယ္တယ္မထင္နဲ႕ဗ်။ သူ႕မွာလည္း သံစဥ္ေတြ၊ နရီေတြ၊ တိုင္ပင္ေတြ၊ အသံအနိမ့္အျမင့္ ေတြနဲ႕ ေခါက္တတ္မွ နဝင္ပီယံရွိတာဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရြာက`` ဘၾကီးတြယ္``ကေတာ့ျဖင့္  တုံးေခါက္တဲ့ေနရာမွာ ျပိဳင္ဘက္ကင္း ခ်န္ပီယံဗ်။ ႏိႈးစက္မရွိဘဲ တုံးေခါက္ခ်ိန္ကလည္း အင္မတန္တိက်တယ္။ ဝီရိယရွိတယ္။ အဲ--  ``ဘၾကီးတြယ္`` အခ်ိန္မွန္ တုံးေခါက္တာေၾကာင့္အက်င့္ပ်က္တာကေတာ့ ရြာက ၾကက္ဖေတြ ပါဘဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ ဘၾကီးတြယ္အရင္ထျပီး လင္းၾကက္တြန္မယ္လုိ႕ မေျမွာ္လင့္လိုက္နဲ႔။ သင္းတုိ႕က လူပါးဝျပီး အဲေလ -- ၾကက္ပါးဝျပီး ``ဘၾကီးတြယ္`` တုံးေခါက္သံစၾကားမွ တြန္ၾကသကိုး။ တစ္ခါတစ္ေလ ``ဘၾကီးတြယ္``မ်ား အေၾကာင္းတစ္ခုခုရွိလို႕ တုံးမေခါက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ အဲဒီၾကက္ေတြ ေနဖင္ထုိးရင္ေတာင္ တြန္ဘို႕ သတိရတာမဟုတ္ဘူး။

          ``ဘၾကီးတြယ္``က ဒီရြာမွာေမြး  ဒီရြာမွာ ၾကီးျပင္းျပီး ဒီရြာမွာဘဲေခါင္းခ်သြားတဲ့ တကယ့္ သစၥာရွိ ရြာသားပါ။ ``ဘၾကီးတြယ္``ရဲ႕ ယာခင္းေတြက ရြာရဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ ပဒဂုံ ဆုိတဲ့ အရပ္မွာရွိတယ္။ အရင္က ရြာေဟာင္းေနရာဗ်။ ဟိုးေရွးေရွးတုနး္ကေတာ့ အေတာ္ကို စည္ခဲ့တဲ့ရြာၾကီးတစ္ရြာျဖစ္ခဲ့မယ္ထင္တယ္။ ေရွးအုတ္အက်ိဳးအေကာင္းေတြ၊ ေျမေဆးတံ အက်ိဳးအေကာင္းေတြ၊ ေျမအုိးခြက္ အပဲ့အကြဲေတြ ၊ တစ္ခါတရံ ေရႊလက္ေကာက္ ဘယက္စတဲ့ အဖိုးတန္ေတြေတာင္ ေတြ႕ရတတ္တယ္။ 

          ``ဘၾကီးတြယ္``က ေရွးအုတ္ၾကိဳးအုတ္ပဲ့ေတြကို စုပုံျပီး ပဒဂုံကုန္းေပၚမွာ အုတ္ပုံေစတီေလးေတြ တည္ထားတယ္။ ထုံးသကၤန္း မျပတ္ကပ္တယ္။ ဘုရားဒကာေပါ့။ အဲဒီလို သူ႕ဘဝေလးနဲ႕သူ ေပ်ာ္ေနတတ္တယ္။ ``ဘၾကီးတြယ္``ဟာ အသက္၆၀ ေက်ာ္တဲ့အထိ ဘယ္အရပ္ ဘယ္ေဒသမွ ခရီးမထြက္ဖူးဘူး။ ယုတ္စြအဆုံး ႏွစ္မုိင္ေလာက္ပဲေဝးတဲ့ အျခားရြာေတာင္ မေရာက္ဖူးဘူး။ ကားလမ္း ၊ ရထားလမ္း ၊ ကား၊ ရထား လုံးဝမျမင္ဖူးဘူး။ တကယ့္ရြာဂ်ပိုး။ အဲဒီေခာတ္က ကားလမ္းကို``ေပတရာလမ္း`` လုိ႕ေခၚၾကတယ္။ ကားဂိတ္ကိုေတာ့္ ကားဆိပ္လို႕ေခၚတတ္ၾကျပီး လွည္းဆိပ္ဆုိတာမ်ိဳးလည္း ေခၚတတ္တယ္။

          အဲဒီလို ``ဘၾကီးတြယ္``ဟာ ဘယ္ရပ္ ဘယ္ရြာ ဘယ္ေဒသမွ မေရာက္ဖူးေတာ့ သူ႕တူေတြက သူတုိ႕ဘၾကီးကို မေသခင္ ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတ ေတာ့ ရေစခ်င္တယ္။ ဒါနဲ႕ သီးႏွံေတြေပၚတဲ့တစ္ေန႕မွာ ေက်ာက္ဆည္ျမိဳ႕ကို တတ္ျပီး ေတာင္သူေတြကိုယ္တိုင္ ပြဲရုံကို ဒါရိုက္ေရာင္းခ်ၾကမွာမို႕ ``ဘၾကီးတြယ္``ကို လိုက္ခဲ့ဘုိ႕ ကပ္ေခၚၾကတယ္။

          ပထမေတာ့ ``ဘၾကီးတြယ္``က ျငင္းေသးတယ္။ ရြာမွာလာဝယ္တဲ့ ပြဲစားေတြကုိပဲ ရတဲ့ေဈးနဲ႕ ေရာင္းေတာ့မယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႕တူေတြက ေဈးကြာျခားခ်က္ကို ``ဘၾကီးတြယ္`` မက္ေအာင္ ေျပာျပတယ္။ ေနာက္ျပီးျမိဳ႕ျပ ျမင္ကြင္းေတြကုိလည္း သီကာပတ္ကုံး ျမင္ခ်င္ သိခ်င္လာေအာင္ ဆြယ္တရား ေဟာတယ္။ ဒီေတာ့မွ``ဘၾကီးတြယ္``က သူ႕မဒီကညာ မယ္ေက်ာ့ကို  ခြင့္ေတာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႕ ၾကည့္တယ္။ ``မယ္ေက်ာ့``က   ``ေတာ့ သေဘာပါေတာ္----``  လုိ႕ေျပာမွ  ``ေအး  လုိက္မယ္ကြာ--``လုိ႕ျဖစ္သြားတာ။

          ရြာကေန ေက်ာက္ဆည္ျမိဳ႕အထိ ရြာကေထြလာနဲ႕သြားၾကတာ။ ေထြလာဆုိတာ ေရွ႕က ထြန္စက္နဲ႕ ဆြဲျပီး ေနာက္တြဲယဥ္ပက္လက္ေပၚမွာ ကုန္နဲ႕ လူေတြအျပည့္တင္သြားတာ။ ေထြလာထြက္ခါနီး  မယ္ေက်ာ့က ``ဘၾကီးတြယ္``ကို တတြတ္တြတ္နဲ႕ စိတ္မခ်ႏိုင္ မွာေနသလုိ ဘၾကီးတြယ္ကလည္း ``ေအးပါကြာ---- ေအးပါကြာ--``ရင္းထပ္ေနေရာ။ မယ္ေက်ာ့ဟာ သူသိပ္ျမတ္ႏိုးတန္ဘိုးထားတဲ့ ေမြးပြတဘတ္ (မ်က္ႏွာသုတ္ ျခဳံပုဝါ) ၾကီးကို ရက္ရက္ေရာေရာ စိတ္ခ်လက္ခ်ေပးလုိက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ မယ္ေက်ာ့မွာတမ္းေခၽြေနတာ အဲဒီ သူ႕တဘတ္ၾကီး ေမ့က်န္ေနမွာ စိုးလုိ႕ကုိး။ ေထြလာက ထြက္ကာနီးရထားေတြ ဥၾသဆြဲသလုိ ဟြန္းအရွည္ၾကီးတီးကာမွ  မယ္ေက်ာ့လည္း  ေငးျပီးက်န္ခဲ့တယ္။

          ရြာက ေနေတာလမ္းအတုိင္း ႏွစ္တုိင္(ေလးမိုင္) ခန္႕ေမာင္းေတာ့ ရစ္ကန္ကားဆိပ္ေရာက္တယ္။ အဲဒီမွာ ``ဘၾကီးတြယ္``ပထမဆုံး ကားလမ္း(ေပတရာလမ္း) ျမင္ဖူးတာပဲ။ ``ဘၾကီးတြယ္``ဟာ သူမ်ားေတြ အေၾကာ္ဆိုင္မွာ အေၾကာ္ဝယ္စား ၊ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ေနခ်ိန္ ကားလမ္းမေပၚ ေျခဗလာနဲ႕ အိမ္က မယ္ေက်ာ့ ဝယ္ေပးလုိက္တဲ့ အဲဒီေခာတ္က အင္မတန္ေဈးၾကီးတဲ့ ဆင္ၾကယ္တံဆိပ္ ဖိနပ္ကို ခါးၾကားထုိးျပီး ကားလမ္းေပၚမွာ ဟုိဟုိဒီဒီ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ျပီး သေဘာေတြက်ေနေလရဲ႕။ သူ႕တူေတြက ျမင္ျပီး--

          ``ဘၾကီးရဲ႕ -- ကားလမ္းေပၚ ဖိနပ္စီးလို႕ ရပါတယ္  ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ မဟုတ္တာ`` လုိ႕ေျပာေတာ့ ``ဘၾကီးတြယ္`` ဘာျပန္ေျပာတယ္မွတ္လဲ။ ``အမေလးကြာ  ဒီေလာက္ ေျပာင္ေခ်ာသန္႕ေနတဲ့လမ္းမွာ ငါ့ဖိနပ္အနာခံ စီးမလားကြ။ မင္းႏွယ္ ၾကည့္ပါလား ထမင္းေတာင္ပုံစားလုိ႕ရတယ္`` တဲ့။ သူ႕တူေတြလဲ ``ေအာင္မေလးဗ်ာ``ေတာင္ တယူရတယ္။ ဒါေတာင္ ျမိဳ႕ေရာက္ေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ျမိဳ႕ေ၇ာက္ရင္ ေတာ့ တုိ႕ဘၾကီး နဲ႕ ဘာေတြျပႆနာျဖစ္အုံးမလဲေပါ့။

          ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရြာက ေထြလာၾကီးဟာ ခရီးဆက္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ေက်ာက္ဆည္ျမိဳ႕ကို မေရာက္ခင္ ပထမဆုံးျဖတ္ရတဲ့ျမိဳ႕ကေတာ့ ျမစ္သားျမိဳ႕ပါ။ ျမစ္သားၾကက္သြန္ဆိုတာ နာမည္ၾကီးတယ္။  အဲဒီျမိဳ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ ငါးတန္းကေန  ၈ တန္းထိေက်ာင္းေနခဲ့ရတယ္။ အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္က လယ္တြင္းကုိးခရိုင္မွာ ေက်ာက္ဆည္ခရိုင္ပါတယ္ေလ။ ပန္းေလာင္ျမစ္ကို ဆည္ခတ္တယ္။ အရင္က ေညာင္ၾကတ္ဆည္ လုိ႕နာမည္တြင္ခဲ့ျပီး ေနာက္ ဦးေနဝင္းလက္ထပ္မွာ ေတာင္ကုိးရီးယားပညာရွင္ေတြနဲ႕ ဆည္ကိုေခာတ္မီေအာင္မြန္းမံျပီး ေညာင္ၾကတ္ဆည္ကေန ကင္းတားဆည္-  ကင္းတားေရေလွာင္တမံ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လယ္တြင္းကိုးခရိုင္ စပါးေတြ စိုက္ပ်ိဳးႏိုင္ေပမယ့္ side-affect  အေနနဲ႕ကေတာ့ ပန္းေလာင္ျမစ္ၾကီးခမ်ာ ပန္းေလာင္ေခ်ာင္းကေလးဘဝကေန အခုဆိုရင္ ေရဒူးေခါင္းေလာက္သာ စီးတဲ့ ပန္းေလာင္ေျမာင္းကေလး ဘဝေရာက္ခဲ့သြားပါျပီ။ အေနာ္ရထာအိမ္မက္မက္တဲ့အထဲမွာ ေျမြတစ္ေကာင္လြတ္ သြားတယ္တဲ့။ အဲဒါကေတာ့ စမုံျမစ္ကို ဘယ္သူမွ ဆည္မခတ္ႏိုင္တာပါပဲ။ အဲဒါ အခုထိ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္က စမုံကို ေအာင္ႏုိင္ျခင္းဆိုျပီး လက္ခေမာင္းခတ္ေသးတယ္။ ဘာၾကာလုိ႕လဲ မိုးတြင္းမွာ ဆည္က်ိဳးက်တာ ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ခုထိမေအာင္ႏိုင္ဘူး။ စကားလမ္းေၾကာင္းလြဲကုန္ျပီ။ ေထြလာက ပန္းေလာင္တံတားကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီးတာနဲ႕ ျမစ္သားျမိဳ႕ေလးကို စတင္ေခ်ခ်ပါျပီ။ အရိပ္အာဝါသေကာင္းတဲ့ ေညာင္ပင္ၾကီးေအာက္မွာဖြင့္ထားတဲ့ ျမစ္သားျမိဳ႕ရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကေလးေရွ႕မွာ ေထြလာကို ရပ္လုိက္တယ္ ဆုိ၇င္ပဲ မနက္စာ စားဖုိ႕အားလုံးဆင္းၾကတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က စားပြဲထိုးကေလးေတြ ကလည္း တာဝန္သိပ္ေက်ပြန္ၾကတယ္။ ဆုိင္ေရွ႕ထြက္ ခရီးဦးၾကိဳျပဳၾက။ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြကို လာခ်ေပးၾက။ ျပဳံးျပဳံးရႊင္ရႊင္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ လုပ္ေနၾကကိုင္ေနၾကတာကို ၾကည့္ျပီး ျမိဳ႕ကို တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့  လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆုိတာ ေတာင္မျမင္ဖူးတဲ့ ဘၾကီးတြယ္တစ္ေယာက္ အထင္မွားကုန္ ပါေရာ--

          ----  ဟာ   ျမိဳ႕ကလူေတြမ်ား  တယ္သေဘာေကာင္းသကိုး  လူေတြအမ်ားၾကီးကို လက္ဖက္ရည္ေခၚတိုက္ေနလိုက္ၾကတယ္။ တယ္လဲခ်မ္းသာၾကတယ္ထင္တယ္။ ၾကည့္စမ္း ဝမ္းသာအားရ ၾကိဳဆုိေနလိုက္ၾကတာ။ ဧည့္ဝတ္ေက်ေနလိုက္ၾကတာ-----ဘၾကီးတြယ္က  ရြာမွာ ဧည့္သည္ေတြကို လက္ဖက္ေရေခၚတိုက္ မုန္႕ေကၽြးတာမ်ိဳးပဲသိေတာ့ အဲသလုိထင္ျပီး စားပြဲတစ္လုံးမွာထုိင္လိုက္တယ္။ သူ႕တူေတြၾကည့္တယ္ ။ မေတြ႕ဘူး။ ေတြ႕မလား သူ႕တူေတြက သူတို႕ဘၾကီးကို ေနာက္ေျပာင္ ခ်င္ေနၾကတာကိုး။ 

          ဒါနဲ႕စားပြဲေပၚကမုန္႕ေတြ စားေကာင္းေကာင္းနဲ႕စားတယ္။ ျမိဳ႕က လက္ဖက္ရည္ခ်ိဳဆိုတာလဲ တဂြတ္ဂြတ္နဲ႕ ေသာက္တယ္။ပါးစပ္ကလညး္ သာဓုု ခ်င္းထပ္ေနေအာင္ ေမတၱာပို႕ေနတယ္။ အားလုံး စားေသာက္ျပီး တခ်ိဳ႕ ေထြလာေပၚျပန္တတ္ကုန္ျပီ။ ဒီေတာ့မွ စားပြဲထုိးေလးက ေရာက္လာျပီး က်သင့္ေငြ ကိုတြက္ျပမွ မ်က္လုံးျပဴးေရာ။ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ ျပားငါးဆယ္ေခာတ္မွာ ဘၾကီးတြယ္ ကို ေငြေျခာက္က်ပ္ က်တယ္လုိ႕ေျပာတာ ေတာ္ေတာ္ တုန္လႈပ္သြားတယ္။

          သူ႕တူေတြထပ္ရွာၾကည့္တယ္။ အားလုံပုန္းေနၾကေတာ့ မေတြ႕ဘူး။ သူ႕မွာ ပိုက္ဆံကလည္း မပါလာဘူး။ ေတာမွာဆို ဝယ္စားတယ္ဆုိလည္း ပိုက္ဆံေပးျပီးမွ စားခြင့္ရတာပါ။ ဒီမွာေတာ့ဘယ့္ႏွယ့္ စားခ်င္သေလာက္စား ျပီးမွပိုက္ဆံေတာင္းတာ ငါ့ကို မလိမ့္တပတ္ ေတာသားဆုိျပီး လုပ္ၾကတယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စားျပီးျပီဆုိေတာ့လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႕ ရွက္ကလည္းရွက္ ေငြကလည္း ပါမလာေသးေတာ့ စားပြဲထုိးေကာင္ေလးကို အနားတုိးတိုးေခၚျပီး--

          ဒီမွာ  င့ါတူရဲ႕  ဘၾကီးက သီးႏွံေရာင္းျပီးမွ ေငြရမွာဆုိေတာ့ ဒီေငြ အခုမေပးႏုိင္ေသးဘူး။ ဒီေတာ့ကြယ္ ဒီတဘက္ၾကီးကို ခဏယူထား ။ အျပန္က်ရင္ ဘၾကီးဆက္ဆက္ျပန္ေရြးပါ့မယ္လုိ႕ ကတိေပးျပီး မယ္ေက်ာ့ အတန္တန္မွာတဲ့တဘက္ၾကီးကို ထားခဲ့ရပါေရာလား။

          ေထြလာေပၚေရာက္တဲ့အထိ စိတ္က လုံးဝမေျပဘူး။ ေျပာရမွာလည္းရွက္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ၾကိတ္ခံေနတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ေထြလာၾကီး ဆက္ခရီးထြက္လိုက္တဲ့အခါ ေက်ာက္ဆည္ျမိဳ႕ကို ဝင္လာပါေရာ။

ေက်ာက္ဆည္ျမိဳ႕ကို ဝင္မယ္ဆုိရင္ပဲ သာသနာ့အလံေတြနဲ႕ ေထြလာကို တားတယ္။ အားလုံးကသိတယ္။ ဒါဟာ စတုဒီသာမ႑ပ္ဆုိတာ။ ဝါးေၾကာေတြ႕ျပီေပါ့။ ေထြလာ မ႑ပ္ေရွ႕ထုိးဆိုက္လိုက္တာနဲ႕  ေထြလာေပၚက လူေတြအားလုံး မ႑ပ္ထဲဝင္ၾကျပီး အလကားေကၽြးတဲ့ အလႈ ထမင္း အတင္းနင္းစားၾကပါေရာလား။ ဒါေပမယ့္ ေထြလာေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေဂ်ာင္ကပ္ထုိင္ေနခဲ့တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ ဇာတ္လုိက္ေက်ာ္ၾကီး ``ဘၾကီးတြယ္``ပါပဲဗ်ား။

          ေက်ာက္ဆည္သူေလးေတြက ေခ်ာေမာလွပသလုိ ေစတနာကလညး္ သိပ္ေကာင္းတာပဲဗ်။ ဝတ္ေက်တန္းေက် ေခၚတာမဟုတ္ဘူး။ ေထြလာေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ေနတဲ့ ဘၾကီးတြယ္လည္း ျမင္ေရာ ေထြလာေပၚထိတတ္ျပီး ဘၾကီးတြယ္လက္ကို တစ္ေယာက္တစ္ဖက္စီဆြဲျပီး--

          ``လာပါ  ဘၾကီးရဲ႕ ကၽြန္မတုိ႕ဒါနေလးေျမာက္သြားေအာင္  ဆင္းျပီး သုံးေဆာင္ပါအုန္း---`` စသျဖင့္ေပါ့ အျပဳံးကိုယ္စီနဲ႕ ေစတနာထက္သန္စြာနဲ႕ တတ္အေခၚ  ဘၾကီးတြယ္ စိတ္ဆုိးျပီး ေအာ္လုိက္လို႕ ဆင္းေျပးပါေရာလား--- 

          ဘၾကီးတြယ္ ေျပာလုိက္တာက--

          ``ေဟ့   ငါ့ကိုမ်ား  ေတာသားဆုိျပီး လူႏုံလူအလို႕  မထင္ၾကနဲ႕   ငတြယ္ ျမစ္သားကတည္းက ပါးလာျပီကြ----``​  တဲ့။

          ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရြာမွာ  ခုထိ  အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ ေလးေတြ သေရာ္ခ်င္တဲ့အခါ--

          ``မင္းတုိ႕ေကာင္ေတြ  ငါ့ကိုမ်ားငႏုံငအ  မထင္ၾကနဲ႕ ငတြယ္ ျမစ္သားကတည္းက ပါးလာျပီကြ``လုိ႕ ေျပာစမွတ္ျပဳေနေသးေၾကာင္း။                    ။