ငါသိတယ္ ငါလုပ္ႏိုင္တယ္

ငါသိတယ္ ငါလုပ္ႏိုင္ရမယ္

သင္တတ္ႏိုင္မည္ ထင္သလား

မတတ္ႏိုင္ဘူး ထင္သလား

မည္သို႕ထင္သည္ျဖစ္ေစ

သင့္အထင္ မွန္ပါလိမ့္မည္ 

                            ဟင္နရီဖို႕ဒ္

အဲသည္တုန္းက ေရာ့ကီး အသက္ ငါးႏွစ္။

သူ႕မိခင္ ကယ္လီက ပစ္ကပ္ ထရပ္ကားေလးကို ေမာင္းကာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အယ္လဗားမားေတာ ေက်းလက္ပိုင္းကုိ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကသည္။ ေရာ့ကီးက သူ႕အေမေပါင္ေပၚ ေျခတင္လွ်က္ အိပ္ရင္းလုိက္ပါလာသည္။

လမ္းက ယဥ္ေၾကာ ႏွစ္ခုစာေလာက္သာ က်ယ္သည့္ေတာလမ္း။ အေကြ႕အဝိုက္ေတြလည္း မ်ားသည္။ ကယ္လီက ကားကုိ ဂရုစုိက္ေမာင္းႏွင္လာသည္။ သို႕ေသာ္ တစ္ေနရာတြင္ လမ္းက ေကြ႕သြားျပီး တံတားက်ဥ္းက်ဥ္းတစ္ခုထဲ ဆက္တိုက္ဝင္ရသည္။ သည္အခ်ိန္ ကားက ခ်ိဳက္တစ္ခုထဲ ေဆာင့္က်ျပီး လမ္းေဘးဘက္ ေခ်ာထြက္ကာ ညာဘက္ေရွ႕ဘီးက ေျမာင္းလုိျဖစ္ေနသည့္ ဘီးလမ္းေၾကာင္းရာ တစ္ခုထဲက်သည္။ ကားေမွာက္မွာ စိုးသျဖင့္ ကယ္လီက လီဗာကို ဖိနင္း၊ စတီယာရင္ကို ဘယ္ဘက္ တအားလွည့္ျပီး ကားကုိ လမ္းေပၚ ကမန္းကတန္း ဆြဲတင္သည္။ သို႕ေသာ္ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ ေရာ့ကီး၏ ေျခေထာက္က စတီယာရင္ ဘီးႏွင့္ သူမ၏ ေျခေထာက္ၾကားမွာ ကန္႕လန္႕ခံေနသည္။ ပစ္ကပ္ကို သူမထိမ္းႏိုင္ေတာ့။

ကားက တစ္ျပန္ ႏွစ္ျပန္လိမ့္ကာ ေပႏွစ္ဆယ္ခန္႕ နက္သည့္ ေခ်ာက္ထဲက်သြားသည္။ ေခ်ာက္ထဲ ကားေရာက္ေတာ့မွ ေရာ့ကီး ႏိုးလာသည္။

``ေမေမ--  ေမေမ  သားတုိ႕ကားဘီးေတြ မိုးေပၚေထာင္ေနပါလား--``

အေမ့အား သူေမးသည္။ 

ကယ္လီ႕ မ်က္စိႏွစ္ဖက္လုံး  ေသြးေတြ ဖုံးေနသျဖင့္ ဘာကိုမွ မျမင္ရ။ ဂီယာတံႏွင့္ ေဆာင့္ထုိးမိေသာ ဒဏ္ေၾကာင့္ ႏွခမ္းက ပါးအထိ ဟတ္တတ္ကြဲကာ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး စုတ္ျပတ္ ေၾကမြေနသည္။ ပုခုံးႏွစ္ဖက္လုံး ၾကိဳးေက်သြားျပီး ခ်ိဳင္းၾကားတစ္ဖက္၌ အရိုးတစ္ေခ်ာင္းေဖာက္ထြက္ေနသည္။ ျပီး  ပိန္ခ်ိဳင့္သြားသည့္ တံခါးက သူ႕ခႏၶာကိုယ္အား  ဖိညွပ္ထားသလုိလဲ ျဖစ္ေနသည္။ 

``ေမေမ႕ကို သားဆြဲထုတ္ေပးမယ္-``

ေရာ့ကီးက ဆုိသည္။ အံ့ၾသဖြယ္ပင္ သူက ဒဏ္ရာလုံးဝမရခဲ့။  သူ႕အေမေအာက္မွ တိုးေဝွ႕ထြက္ကာ ပြင့္ေနေသာ တံခါးေပါက္မွ သူေလွ်ာဆင္းသည္။ ျပီးလွ်င္ မိခင္အား ဆြဲထုတ္ႏိုင္ရန္ ၾကိဳးစားသည္။ သို႕ေသာ္ သူ မည္မွ် အားထုတ္ဆြဲေသာ္လည္း ကယ္လီက နည္းနည္းမွ် မေရြ႕။ 

``ေမေမ ခဏအိပ္ပါရေစ သားရယ္``

ေရာ့ကီးက လုံးဝ ျငင္းသည္။ ေရာ့ကီးက ကားထဲ ခက္ခက္ခဲခဲ ျပန္ဝင္ျပီး သူ႕အေမကို သည္အထဲက မရမက တြန္းထုတ္သည္။ ျပီးေနာက္ အေမသည္နား ခဏေနခဲ့၊ သား လမ္းေပၚတတ္ျပီး ေတြ႕တဲ့ကားကုိ အကူအညီေတာင္းမယ္ဟုဆိုသည္။ မိခင္က စိတ္မခ်။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း ထဲမွာ သူ႕သား ေလးကို ကားေမာင္းလာသူေတြ ျမင္ခ်င္မွျမင္မွာဟု ေတြးကာ သားတစ္ေယာက္တည္း မသြားနဲ႕ဟု ဆုိသည္။ 

အဲသည္ေနာက္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ လမ္းေဘးကမ္းပါးရံကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တြားတတ္ၾကသည္။ ေရာ့ကီးက အေလးခ်ိန္ ေပါင္ေလးဆယ္မွ်ရွိသည့္ သူ႕ခႏၵာကိုယ္ေလးႏွင့္ ေပါင္ ၁၀၄ ေပါင္ေလးေသာ သူ႕မိခင္ ကိုတြန္းတင္သည္။ ခရီးက မတြင္ႏိုင္။ တစ္ၾကိမ္မွာ တစ္လက္မ ႏွစ္လက္မေလာက္စီသာေရြ႕သည္။ ေဝဒနာ ျပင္းထန္လြန္းသျဖင့္ ကယ္လီ လက္ေလွ်ာ့ခ်င္လာသည္။ သို႕ေသာ္ ေရာ့ကီးက မေလွ်ာ့ရ။

သူ႕အေမ အားမေလွ်ာ့ေစရန္ ေရာ့ကီးက ``ေမေမ  မီးရထားေလးအေၾကာင္းသတိရ ``ဟု ဆုိသည္။ သူတို႕ကေလးေတြ အလြန္ႏွစ္သက္သည့္ ``စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသာ စက္ေခါင္းေလး`` ပုံျပင္ကို သူဆုိလိုျခင္းျဖစ္သည္။ စက္ေခါင္းေလးသည္ မတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္ၾကီးကုိ မရ ရေအာင္တတ္သြားသည္။ စက္ေခါင္းေလးအေၾကာင္း မိခင္အား သတိေဖာ္ေပးႏိုင္ရန္အတြက္ ပုံျပင္ထဲမွာပါသည့္ ``ငါသိတယ္၊ မင္းတတ္ႏွိုင္တယ္  ၊ ငါသိတယ္ ၊ မင္းတတ္ႏိုင္တယ္ ``ဆိုသည့္ လႈံ႕ေဆာ္စကားေလးကို သူ႕ႏႈတ္က တတြတ္တြတ္ ရြတ္သည္။ 

ေနာက္ဆုံး လမ္းမေပၚေရာက္ၾကျပီး သူ႕မိခင္၏ မ်က္ႏွာေပၚမွ ရုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ ဒဏ္ရာမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာျမင္ရေတာ့မွ ေရာ့ကီး ရႈိ္က္ၾကီးတငင္ ငိုေလေတာ့သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ထရပ္ကားတစ္စီး လာတာ ျမင္ေတာ့ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဝွ႕ယမ္းကာ ``ရပ္ပါခင္ဗ်ာ---   ရပ္ပါခင္ဗ်ာ`` ဟုေအာ္သည္။ 

``ေမေမ့ကို  ေဆးရုံပို႕ေပးပါ`` ထရပ္ကား ေမာင္းသူအား  သူေမတၱာရပ္ခံသည္။

ကယ္လီ၏ မ်က္ႏွာကို ခြဲစိတ္ခန္းမွာ ရွစ္နာရီမွ်ၾကာေအာင္ ခြဲစိပ္ျပဳျပင္ယူရသည္။ စုစုေပါင္း ၃၄၄ ခ်က္ တိတိ ခ်ဳပ္ခဲ့ရသည္။ သို႕တုိင္ေအာင္ ယေန႕သူ႕မ်က္ႏွာက ယခင္ႏွင့္ တျခားစီျဖစ္ေနသည္။

``အရင္တုန္းကဆုိရင္  ကၽြန္မ ႏွာတံေလးက သြယ္တန္းေနတာပဲ ၊ ႏႈတ္ခမ္းက ပါးပါး ၊ ပါးရိုးေပၚေပၚနဲ႕ ေပါ့၊ အခုေတာ့ ႏွာေခါင္းပြပြ ။ ႏွခမ္းထူထူ ပါးရိုးခ်ပ္ခ်ပ္ ျဖစ္ေနျပီ``

သို႕ေသာ္ ဘာပဲေျပာေျပာ အမာရြတ္ေတာ့ သိပ္မေပၚေပ။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာေတြ အားလုံး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပန္ေကာင္းသြားခဲ့သည္။

ေရာ့ကီး၏ စြမ္းေဆာင္ပုံအေၾကာင္းသည္ ဧရာမ သတင္းၾကီးတစ္ခုျဖစ္သြားခဲ့သည္။ သို႕ေသာ သတၱိခဲ ခ်ာတိတ္ကေတာ့ သူလုပ္ခဲ့တာ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မပါပါ ဟုဆုိသည္။ 

``ဒီကိစၥၾကီးျဖစ္ခဲ့တာကို  ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တယ္လုိ႕ မထင္ၾကပါနဲ႕ေနာ္ ၊ မေတာ္တဆျဖစ္လာ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း လုပ္ရတာေပါ့ ၊ ဘယ္သူမဆုိ ဒီလုိၾကဳံလာ၇င္ ဒီလုိလုပ္ၾကရမွာပဲ မဟုတ္လား``

သူ႕မိခင္ကေတာ့ ဆုိသည္။

``ေရာ့ကီးေလး  ကယ္လုိ႕သာေပါ့ ၊ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မ ေသြးလြန္ျပီး ေသမွာ``  ဟူ၍။    ။

မူရင္း။    ။ Michele Borba ၏ I Think I Can!

ေဖျမင့္--ႏွလုံးသားအာဟာရ(ရသစာမ်ား)