ထိုအျပဳံး

ထုိအျပဳံး

ျပင္သစ္စာေရးဆရာ အန္တိြဳင္း ဆန္တတ္ဇူေပရီ ၏ ``မင္းသားေလး`` (The Little Prince) ဝတၳဳကို စာသမား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကပါသည္။ ကေလးမ်ားအတြက္ ႏွစ္ခ်ိဳက္ဖြယ္ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ ျဖစ္သကဲ့သို႕ လူၾကီးမ်ားအတြက္ အေတြးပြားေစေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္လည္းျဖစ္ေၾကာင္း ဖတ္မိသူတို႕ ေလးစား သိမွတ္ခဲ့ၾက ပါသည္။

``မင္းသားေလး``ကို သိေသာ္လည္း ဆန္တတ္ဇူေပရီ၏ အျခားဝတၳဳတို - ရွည္ မ်ားကိုကား သိသူနည္းလွပါသည္။

ဆန္တတ္ဇူေပရီသည္ တိုက္ေလယဥ္မႈးတစ္ေယာက္ျဖစ္၍ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္း နာဇီတုိ႕ႏွင့္ တုိက္ခိုက္စဥ္ က်ဆုံးသြားခဲ့ပါသည္။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္မတိုင္မီကလည္း သူသည္ စပိန္ျပည္တြင္းစစ္တြင္ ဖက္ဆစ္မ်ားအား ဆန္႕က်င္သည့္ဘက္က ဝင္ေရာက္တုိက္ခိုက္ခဲ့ျပီး ယင္းစစ္ပြဲကာလ သူ႕အေတြ႕အၾကဳံ တစ္ရပ္ ကို မူတည္၍ ``ထုိအျပဳံး````The Smile`` အမည္ရွိ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ေရးခဲ့သည္။ ၎ ဝတၳဳေလးအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ယခုေျပာလုိပါသည္။ ``ထုိအျပဳံး``ကို သူသည္ ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္တစ္ခု အေနျဖင့္ ေရးသည္လား၊ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ဖန္တီးခဲ့သည္လား ကၽြန္ေတာ္ မခြဲျခားတတ္ပါ။ သို႕ေသာ္ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဟူ၍ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆခဲ့ပါသည္။

၎စာ၌ ဆန္တတ္ဇူေပရီက-----

သူ႕အား  ရန္သူတို႕ဖမ္းမိသြားျပီး အခ်ဳပ္ခန္းတစ္ခုထဲ ထည့္ထားလုိက္ေၾကာင္း ၊ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္သူ တို႕၏ စက္ဆုပ္မုန္းတီးပုံရေသာ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဆက္ဆံပုံမ်ားအရ ေနာက္ေန႕မွာေတာ့ သူ႕အား သတ္မွာမုခ် ဟု သူယူဆခဲ့ေၾကာင္း ေရးပါသည္။

သည့္ေနာက္ သူဆက္လက္ေရးသားပုံကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသလိုျပန္ေျပာျပပါမည္။

 ×××××××

``ငါ့ကို သတ္ၾကေတာ့မွ မုခ် ဟု ကၽြန္ေတာ္သိေနျပီ-- လူက အၾကီးအက်ယ္ တုန္လႈက္ေခ်ာက္ခ်ားကာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္လာသည္။ အိတ္ေတြထဲ ေလွ်ာက္ႏႈိက္ကာ စီးကရက္ တစ္လိပ္တေလမ်ား သူတုိ႕ရွာတုန္းက မေတြ႕ပဲ က်န္ရစ္ေလမည္လားဟု စမး္ၾကည့္မိသည္။ ကံအားေလွ်ာ္စြာ တစ္လိပ္ရသည္။ သို႕ေသာ္ လက္ေတြ အၾကီးအက်ယ္ တုံေနသျဖင့္ စီးကရက္ကို ႏႈတ္ခမ္းမွာပင္ ေကာင္းစြာတပ္၍ မရခ်င္ ။ ေဆးလိပ္ရျပန္ေတာ့ မီးျခစ္က လုိလာျပန္သည္။ မီးျခစ္လည္း သူတို႕ယူသြားသျဖင့္ မရွိေတာ့။

ကၽြန္ေတာ့္အား ေစာင့္ၾကည့္ေနသူကို သံတုိင္ၾကားမွ ေန၍ ၾကည့္မိသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မ်က္လုံးျခင္းမဆုိင္။ ေသလူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဘယ္သူ မ်က္လုံးျခင္း ဆုိင္ခ်င္မည္လဲ။ 

``မီးျခစ္ရွိရင္  တစ္ဆိတ္ေလာက္ဗ်ာ---``

ကၽြန္ေတာ္ လွမ္း၍ေျပာလုိက္သည္။ သူ  ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္း၍ၾကည့္လိုက္ျပီး ပုခုံးတစ္ခ်က္တြန္႕ကာ စီးကရက္ မီးညွိေပးရန္ ေရာက္လာသည္။

သူ အနားကပ္ျပီး မီးညွိေပးေနစဥ္  အမွတ္မထင္ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မိသည္။ အဲသည္အခိုက္ ကၽြန္ေတာ္ျပဳံးျပလိုက္သည္။ ဘာေၾကာင့္ ျပဳံးျပမိသလဲ ကၽြန္ေတာ့္ဖာသာ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဂနာမညိမ္ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဒါမွမဟုတ္ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ နီးကပ္ေန သည့္အခါမ်ိဳးမွာ ျပဳံးမျပဘဲ မေနႏိုင္တာလား မေျပာတတ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျပဳံးျပလုိက္မိသည္။ အဲသည္အခိုက္အတန္႕မွာ သူ႕ႏွလုံးသားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့ႏွလုံးသားၾကား တစ္နည္းေျပာရေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူသားဝိဥာဥ္ ႏွစ္ခုအၾကား လွ်က္စစ္ဝါယာႏွစ္ခု ပူးမိသည့္အခါမွာ ျဖစ္သလုိ မီးပြားတစ္ခု ခုန္ကူးသြားသည္ ဟုထင္လုိက္ရသည္။ သူ႕မွာ နဂိုမူလက ကၽြန္ေတာ့္အား ျပန္လည္ျပဳံးျပရန္ ဆႏၵမရွိဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့အျပဳံးက သံတုိင္မ်ားၾကားမွ ေန၍ သူ႕ထံခုန္ကူးသြားျပီး သည့္ေနာက္တြင္ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေပၚ ၌လည္း အျပဳံးတစ္ခုေပၚလာသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္စီးကရက္ကို မီးညွိေပးျပီးေနာက္ အနားမွ ခြာမသြားေသး ကၽြန္ေတာ့မ်က္လုံးမ်ားကို စူးစုိက္စြာပင္ ၾကည့္ကာ ျပဳံး၍ေနသည္။

``ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕ကိုဆက္၍ ျပဳံးၾကည့္ေနသည္။ သူသည္ အခ်ဳပ္ေထာင္ေစာင့္ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့။ သူ႕ကို လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူၾကည့္ရႈ႕ပုံ၌လည္း အဓိပၸာယ္ သစ္ေတြပါလာျပီ။ 

``ခင္ဗ်ားမွာ  သားသမီးေတြရွိလား``` သူကေမးသည္။

``ရွိပါတယ္ခင္ဗ်   ေဟာဒီမွာ--  ေဟာဒီမွာ-``

ကၽြန္ေတာ္ ျပာျပာသလဲ ပိုက္ဆံအိပ္ကို ဖြင့္ကာ ကၽြန္ေတာ့ မိသားစု ဓါတ္ပုံကုိ ထုတ္ယူျပီး သူ႕အား ျပသည္။ သူလည္း သူ႕ကေလးမ်ား ဓါတ္ပုံေတြ ထုတ္လာကာ သည္ကေလးေတြႏွင့္ ပါတ္သတ္သည့္ သူ႕အစီစဥ္မ်ား စိတ္ကူးမ်ား၊ သူတုိ႕အတြက္ေမွ်ာ္မွန္းထားသည္မ်ားကုိ ေျပာျပေနသည္။ တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္ေတာ့မ်က္လုံးထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြအိုင္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့မိသားစုကုိ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ရေတာ့မွာ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႕လွေၾကာင္း သည္ကေလးေတြ ၾကီးျပင္းေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ခြင့္မရွိေတာ့မွာ ပူပန္ေနသည့္ အေၾကာင္းမ်ား ကၽြန္ေတာ္ေျပာမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စကားေတြ နားေထာင္ရင္း သူ႕မ်က္လုံးမ်ားမွာလည္း မ်က္ရည္စေတြရစ္ဝဲလာသည္။

သည့္ေနာက္မူ ဘာတစ္ခြန္းတစ္စမွ် မေျပာပဲ သူက ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ့အခ်ဳပ္ခန္းတံခါးေသာ့ကုိ ဖြင့္ကာ ကၽြန္ေတာ့ကို အျပင္ထုတ္သည္။ အခ်ဳပ္ေထာင္အျပင္ဘက္ ေရာက္လာျပီးေနာက္ လမ္းၾကိဳလမ္းၾကားမ်ား အၾကားတိတ္ဆိတ္စြာပင္ ျဖတ္သန္းေခၚေဆာင္လာျပီး ျမိဳ႕စြန္နားေရာက္သည့္အခါ ကၽြန္ေတာ့ကို လႊတ္ေပးလုိက္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ ႏႈတ္ဆက္စကားေတြ ဘာေတြ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ျမ်ိ႕ဘက္ဆီ သူလွည့္ျပန္သြားသည္။ `

``ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ကို အျပဳံးတစ္ခုက ကယ္တင္လိုက္ျခင္းေပတည္း``

မွန္သည္။ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းေသာ ၾကိဳတင္ၾကံစည္ရည္ရြယ္ခ်က္မပါေသာ ပင္ကိုယ္သဘာဝ အျပဳံး သို႕မဟုတ္ လူႏွစ္ဦးအၾကား အရိုးသား အပြင့္လင္းဆုံး ေပါင္းကူးဆက္သြယ္မႈ။

××××××××××××

ဆန္တတ္ဇူေပရီ၏ သည္ဝတၳဳေလးကို အလုပ္ခြင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပေလ့ရွိသည္။ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕တေတြမွာ ဂုဏ္သိကၡာေတြ ၊ ဘြဲ႕ထူး၊ ဂုဏ္ထူး၊ ရာထူးအဆင့္အတန္းေတြ ၊ ကိုယ့္ကို အမ်ားက ဘယ္လုိျမင္ေစခ်င္သည္ ဟူေသာ ကိုယ္ပိုင္သတ္မွတ္ခ်က္ ေတြ၊ အလႊာလႊာအထပ္ထပ္ဖုံးကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္ထားၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ဘာေတြ ဘယ္လုိဖုံးဖုံး ေအာက္ဆုံးမွာေတာ့ တကယ့္လူပုဂၢိဳလ္ အစစ္အမွန္က ရွိေနသည္ဆိုတာ သိၾကျမင္ၾကေစလို၍ပဲျဖစ္သည္။ 

အဲသည္အတြင္းပိုင္း အနက္အရိႈင္းထဲက အရာကို ဝိဥာဥ္ဟုပဲ ကၽြန္ေတာ္ဆုိလို္က္ပါမည္။ ကၽြန္ေတာ့  ကိုယ္တြင္းက အဲသည္ ဝိဥာဥ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ အမည္ေပးလုိက္ေသာ အစိတ္အပိုင္းႏွင့္ သင့္ကိုယ္တြင္းက  အလားတူ အစိပ္အပိုင္းတုိ႕ အျပန္အလွန္ သိၾကြမ္းၾကျပီဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် ရန္သူေတြ မျဖစ္ႏိုင္ၾကေတာ့။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မမုန္းတီးႏိုင္။ မနာလုိဝန္တုိ မျဖစ္ႏိုင္။ ေၾကာက္ရြ႔႕ံထိတ္လန္႕ ျခင္းလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။

ယခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ တစ္သက္ပတ္လုံး ၾကိဳးစားတည္ေဆာက္ထားၾကသည့္ အလႊာအထပ္ေတြ ရစ္ပတ္ ဖုံးကြယ္ေနသည့္အတြက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အစစ္အမွန္ မေတြ႕ဆုံႏိုင္ၾကဘဲ ရွိေနသည္။ ဆန္တတ္ဇူေပရီ၏ ဝတၳဳက ဝိဥာဥ္ ႏွစ္ခု အျပန္အလွန္ေတြ႕ထိ သိျမင္သြားၾကသည့္ ထူးျခားေသာအခိုက္အတန္႕ ေလးအေၾကာင္း ေရးဖြဲ႕ထားျခင္းျဖစ္သည္။ 

ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း အဲသည္လုိ အခုိက္အတန္႕ေလး အခ်ိဳ႕ေတာ့ ၾကဳံဖူးပါသည္။ ဥပမာ တစ္ခု ေျပာရလွ်င္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိ ရုတ္တရက္ ခ်စ္ကၽြမ္းဝင္သြားျခင္းမ်ိဳး ဆုိပါစုိ႕။

ႏို႕စို႕အရြယ္ ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ေတြ႕ရသည့္အခါ မ်ိဳးမွာလည္း အလားတူျဖစ္မိတတ္သည္။ သည္လုိ ကေလးငယ္မ်ိဳးကို ေတြ႕ရသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဘာေၾကာင့္ျပဳံးမိၾကသလဲ။ 

အေပၚယံလႊာ တစ္လႊာမွ် ကြယ္ထားျခင္းမရွိသူ တစ္ဦးကို ေတြ႕လုိက္ျမင္လိုက္ရ၍လား။ သူ၏ အျပဳံးမွာ ဟန္ေဆာင္မႈ အကင္းဆုံးအျပဳံး ၊ အစစ္မွန္ဆုံးအျပဳံးျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သိေနၾက၍လား။ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရင္ထဲ၇ွိ ငယ္ဝိဥာဥ္က ရြယ္တူအခ်င္းခ်င္း သိၾကြမ္းခင္မင္ကာ ႏွစ္လုိအားရစြာ ျပဳံးလုိက္မိျခင္းေလလား။ 

မူရင္း။     ။Hanoch McCarty ၏ The Smile

ေဖျမင့္-- ႏွလုံးသားအာဟာရ(ရသစာမ်ား)