ဆပ္ကပ္

ဆပ္ကပ္

လူေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝမွာ

အေကာင္းဆုံးအစိပ္အပိုင္းဆိုတာ

မၾကီးက်ယ္တဲ့ ၊ အမည္မေဖာ္တဲ့ ၊ အမွတ္တရ ျပဳမေနတဲ့

အၾကင္နာ ၊ ေမတၱာအျပဳအမူ ေလးမ်ားပါ။     ။

                                                          ဝီလ်ံဝါ့ဒ္စဝပ္

ကၽြန္ေတာ္ လူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ေလာက္က ျဖစ္သည္။ အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆပ္ကပ္ပြဲအတြက္ လက္မွတ္ တန္းစီေနၾကသည္။ အေတာ္ၾကာေစာင့္ဆုိင္းျပီး သည့္ေနာက္တြင္ လက္မွတ္ေပါက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ၾကားမွာ မိသားစု တစ္စုသာက်န္သည္။

သည္မိသားစုကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်ေနမိသည္။ ကေလးခ်ည္း ရွစ္ေယာက္ပါသည္။ တစ္ေယာက္မွ်  ၁၂ ႏွစ္ ျပည့္ေသးပုံမရ။ သူတုိ႕အသြင္အျပင္ေတြ ၾကည့္ရုံျဖင့္ပင္ ေငြေၾကးျပည့္ျပည့္စုံစုံထဲက မဟုတ္ေၾကာင္းသိႏိုင္သည္။ အဝတ္အစားေတြက အဖုိးတန္ထဲကမဟုတ္။ သို႕ေသာ္ သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ရွိသည္။ ကေလးေတြက အမူအရာယဥ္ေက်းသည္။ မိဘမ်ားေနာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ျပီး တန္းစီေနၾကသည္။ သုိ႕ေသာ္ ႏႈတ္ကမူ ညဘက္တြင္ သူတုိ႕ၾကည့္ရမည့္ ဆပ္ကပ္လူပ်က္မ်ား ၊ ဆင္လိမၼာမ်ား ႏွႈင့္ အျခားျပကြက္မ်ားအေၾကာင္းကို အားတတ္သေရာေျပာဆုိေနၾကသည္။ သူတို႕ေလးေတြခမ်ာ ဆပ္ကပ္ပြဲ တစ္ခါမွ် ၾကည့္ဖူးၾကဟန္မတူ။ သည္ည ကေတာ့ သူတို႕ဘဝမွာ တစ္ကယ့္အမွတ္တစ္္ရ ည ျဖစ္ေတာ့မည့္ပုံမ်ိဳး။ 

အေဖႏွင့္ အေမက အုပ္စုထိပ္မွာ ဝမ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူသည့္အသြင္အျပင္မ်ားျဖင့္ ရပ္ေနၾကသည္။ ကေလးေတြ၏ မိခင္က ခင္ပြန္းသည္၏ လက္ကို ကိုင္လွ်က္ သူ႕မ်က္ႏွာကို ရႊန္းရႊန္းစားစားၾကည့္ေနပုံမွာ ``ေမ့ခ်စ္သူ လူစြမး္ေကာငး္ၾကီး``ဟု ႏႈတ္ခြန္းဆက္ေနသည့္အလား အထင္ၾကီးမႈ ေလးစားမႈ လကၡဏာေတြ အျပည့္ပါသည္။ ခင္ပြန္းသည္ကလည္း ``အားကိုးစမ္းပါ အခ်စ္ရယ္``ဟု ခြန္းတုန္႕ျပန္ေနသည့္ႏွယ္ ဂုဏ္ယူေသာ အျပဳံးႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္ႏူးစြာ ၾကည့္သည္။ 

သည္အခိုက္ လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ိဳးသမီးက အေဖလုပ္သူအား  လက္မွတ္ဘယ္ႏွစ္ေစာင္ယူမလဲ လွမ္းေမးသည္။ 

``ကၽြန္ေတာ္  ကေလးလက္မွတ္  ၈ ေစာင္နဲ႕ လူၾကီးလက္မွတ္ ၂ ေစာင္လုိခ်င္ပါတယ္ --အဲဒါမွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တစ္မိသားစုလုံးလာလုိ႕ရမွာ`` သူက တတ္တတ္ၾကြၾကြပင္ေျဖသည္။ 

အမ်ိဳးသမီးက လက္မွတ္ခ ႏႈံးထားမ်ား လွမ္းေျပာသည္။

ဇနီးသည္က သူ႕ခင္ပြန္း၏လက္ကုိ လႊတ္ခ်လုိက္ျပီး ေခါင္းလည္း ငုံ႕သြားသည္။ အမ်ိဳးသား၏ႏႈတ္ခမ္းေတြ တစ္ဆတ္ဆတ္တုံလာသည္။ သူေရွ႕သို႕ အနည္းငယ္တုိးကာ ``ဘယ္ေလာက္ဗ်ာ`` ဟူ၍ေမးသည္။

လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ိဳးသမီးက ေဈးႏႈံးေတြ ထပ္ေျပာသည္။

အေဖလုပ္သူမွာ ပိုက္ဆံအလုံအေလာက္မပါ။

သို႕ေသာ္ ဒီအခ်ိန္က်မွ သူေနာက္ဘက္လွည့္ကာ ကေလးေတြကို အေဖ့မွာ ပိုက္ဆံအလုံအေလာက္မပါလုိ႕ သည္ည ဆပ္ကပ္ ၾကည့္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဟု သူ ဘယ္သို႕ေျပာထြက္ႏုိင္ပါမည္နည္း။ 

ျဖစ္ပ်က္ပုံ အလုံးစုံကိုျမင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ အက်ၤ ီအိပ္ထဲလက္ႏိႈက္သည္ ။ ေဒၚလာ ႏွစ္ဆယ္တန္ တစ္ရြက္ ထုတ္လာျပီးေနာက္ ေျမၾကီးေပၚအသာျပစ္ခ်သည္။ (ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း ခ်မ္းသာသူမ်ားမဟုတ္ေၾကာင္း ၾကားျဖတ္ေျပာလုိပါသည္) ထုိ႕ေနာက္ အေဖပဲ ဒီပိုက္ဆံကိုျပန္ေကာက္ကာ ကေလးမ်ားဖခင္ ပုခုံးကို သြားပုတ္ျပီးေျပာသည္။ 

``ဒီမွာခင္ဗ်    ေစာေေစာက ခင္ဗ်ား အိပ္ထဲက ထြက္က်သြားတယ္---``

အေဖ ဘာလုပ္တယ္ဆုိတာ ထုိပုဂၢိဳလ္ ေကာင္းစြာနားလည္ လုိက္ပါသည္။ ဘယ္သူ႕ဆီမွာမွ သူလက္ျဖန္႕ေတာင္းခံခဲ့သည္ေတာ့မဟုတ္။ သို႕ေသာ္ ဒီလုိ အသည္းအသန္အေရးတၾကီးအခ်ိန္ ၊ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ အရွက္ၾကီးရွက္ရမည့္အျဖစ္မ်ိဳး ၾကဳံရအ့ံဆဲဆဲ  အခ်ိန္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေပၚေပါက္လာသည့္ သည္အကူအညီအတြက္ သူ တစ္ကယ္ပဲ ေက်းဇူးတင္သြားခဲ့သည္။ အေဖ့မ်က္လုံးအစုံကုိ သူစူးစုိက္၍ၾကည့္သည္။ ေဒၚလာ ၂၀ တန္ကိုင္ထားေသာ အေဖ့လက္ကို သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ကိုင္ကာ တုန္ယင္ေသာ ႏွႈတ္ခမ္းမ်ားျဖင့္ ေက်းဇူးတင္စကားဆိုသည္။

``ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ--  တကယ့္ကို ေက်းဇူးပါပဲ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေရာ  ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုအတြက္ ပါ အဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ--``

သည္လုိေျပာရင္း သူ႕ပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ လိမ့္ဆင္းက်လာသည္။

အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကားဆီကို လွည့္ျပန္လာကာ အိမ္သို႕ပဲ ေမာင္းလာခဲ့ၾကသည္။ အဲသည္ည ဆပ္ကပ္ပြဲသို႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မသြားၾကပါ။ သို႕ေသာ္ သည္ညသည္ အခ်ည္းႏွီးညေတာ့ လုံးဝ မဟုတ္ခဲ့။

မူရင္း။       ။ Dan Clark ၏ The Circus

ေဖျမင့္-- ႏွလုံးသားအာဟာရ(ရသစာမ်ား)