ကမၻာေလာကၾကီး သာယာေစခ်င္လွ်င္--

ကမၻာေလာကၾကီးသာယာေစခ်င္လွ်င္ သင့္မ်က္ႏွာကို အရင္ဆုံးျပဳံးထားလုိက္ပါ

တစ္ေန႕က ကၽြန္ေတာ္ နယူးေယာက္မွာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ တကၠစီ စီးသည္။ ကားထဲက ထြက္ေတာ့ မိတ္ေဆြက ဒရိုင္ဘာကိုေျပာသည္။ 

``ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ ၊ ခင္ဗ်ားကားေမာင္းပုံ သိပ္ေကာင္းတာပဲ--``

တကၠစီဒရိုင္ဘာက ရုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားသည္။ ျပီးေတာ့မွ---

``ဘာလဲဗ်    ေနာက္တာလား--``ဟု ျပန္ေျပာသည္။ 

``မဟုတ္ဘူးဗ်   မေနာက္ပါဘူး ၊ ကၽြန္ေတာ္တကယ္ေျပာတာပါ ၊ ကားေတြ ရႈတ္ရွက္ခတ္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ခင္ဗ်ာ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္အလုပ္လုပ္တာ သေဘာက်လို႕ပါ ``

``အင္းေလ --`` ဆုိျပီး ဒရိုင္ဘာ ေမာင္းထြက္သြားသည္။

``ေနစမ္းပါဦးဗ်  ခင္ဗ်ားဘာလုပ္တာလဲ `` ကိုယ့္ခ်ည္းရွိေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ေမးမိသည္။ 

``နယူးေယာက္ ျမိဳ႕ၾကီးထဲမွာ ေမတၱာတရားေတြ ျပန္႕ပြားလာေအာင္ ျဖန္႕ေဝေပးေနတာဗ် ၊ ဒီျမိဳ႕ကို ကယ္တင္ႏိုင္ဖို႕  ဒီတစ္နည္းပဲရွိတယ္`` မိတ္ေဆြက ဆုိသည္။ 

``ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္း ဒီျမိဳ႕ၾကီးတစ္ခုလုံး ဘယ္မွာကယ္တင္ႏိုင္ပါ့မလဲဗ်--``

``တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူးေလဗ်ာ ၊ အခုၾကည့္ ဒီဒရိုင္ဘာ သူ႕တစ္ေယာက္တည္း တစိမ့္စိမ့္ေတြးျပီး ေက်နပ္သြားလိမ့္မယ္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္တယ္ ၊ တကယ္လုိ႕ ဒီေန႕မွာ သူေနာက္ထပ္ ခရီးသည္ ၂၀ ေမာင္းပို႕ရမယ္ ဆိုပါေတာ့ ၊ သူ႕အေပၚ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ေကာင္းထားလုိ႕ ျဖစ္ေပၚတဲ့ ေက်နပ္မႈေလးေၾကာင့္ အဲဒီလူ ၂၀ အေပၚ သေဘာေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ဆက္ဆံေတာ့မယ္ဗ် --အဲဒီလူေတြက တစ္ခါ ဆင့္ပြားျပီး သူတုိ႕နဲ႕ ဆက္ဆံရတဲ့အလုပ္ရွင္ေတြ ၊ အလုပ္သမားေတြ ၊ ဆိုင္ရွင္ေတြ ၊ စားပြဲထုိးေတြ ကို ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ဆက္ဆံမယ္ ၊ ကုိယ့္မိသားစုေတြအေပၚမွာလည္း ပိုၾကင္နာသြားမယ္ ၊ ဆုိရင္ ဒီတစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈ ဟာ အနည္းဆုံး လူတစ္ေထာင္ေလာက္ဆီ အထိ ပ်ံ႕ႏွ႔ံ သြားလိမ့္မယ္ဗ် ၊ အဲဒါဆို ဘယ္ဆုိးမလဲ  မဟုတ္ဘူးလား--``

``ဒါေပမယ္ ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ခ်စ္ၾကည္ေရး စိတ္ဓါတ္ၾကီး ျပန္႕ပြားဖုိ႕အတြက္ က အဲဒီတကၠစီဒရိုင္ဘာ အေပၚမွာ လုံးလုံးလ်ားလ်ား မူတည္မေနေပဘူးလား ဗ်ာ-``

``ဟာ---  ဘယ္ဟုတ္မလဲ ၊ သူတစ္ဦးတည္းအေပၚေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုံးလုံးလ်ားလ်ား ပုံအပ္ထားပါ့မလဲ ၊ ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ့ ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႕ လူ ဆယ္ေယာက္နဲ႕ အဲဒီလုိ ေမတၱာ ျဖန္႕ၾကက္ ဆက္ဆံဖုိ႕ ရည္ရြယ္ထားတယ္ ၊ ဆယ္ေယာက္ထဲက သုံးေယာက္ဆီကိုျပန္႕ပြားသြားရင္ လူ သုံးေထာင္မွာ စိတ္သေဘာေကာင္းေတြ ဝင္သြားမယ္``

``စာရင္းအရေတာ့  အိုေကေနတာ အမွန္ပါပဲ ၊ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာ ခင္ဗ်ားတြက္ထားတဲ့အတိုင္း ျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မထင္ဘူး``

``မျဖစ္ေတာ့လည္း ဘာနစ္နာသြားတာ မွတ္လုိ႕ဗ်ာ ၊ လူတစ္ေယာက္ ခင္ဗ်ားလုပ္ပုံကိုင္ပုံ ေတာ္ပါေပတယ္ဗ်ာ  လုိ႕ ခ်ီးမြမ္းစကားဆုိရတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ဘာအခ်ိန္မွ ကုန္မသြားပါဘူး ၊ ဒီလုိေျပာျပီး ေဘာက္ဆူးပိုေပးစရာလဲမလုိဘူး ၊ ေလ်ာ့ေပးစရာလဲ မလုိဘူး ၊ ကိုယ့္စကား သူ႕ရင္ထဲ ဝင္မသြားေတာ့လဲ ဘာျဖစ္လဲ ၊ ေနာက္ေန႕ ေနာက္ထပ္ တကၠစီသမားတစ္ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕ေတာ့ သူ ဝမ္းသာ သြားေအာင္ စိတ္ခ်မ္းသာ ၾကည္ႏူးသြားေအာင္ ထပ္ေျပာရုံပဲ``

``အင္း   ခင္ဗ်ားလည္း တစ္နည္းတစ္ဖုံ ေၾကာင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ကိုး  ``ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။

``ဟာ   အဲဒါပဲ  ခင္ဗ်ား ႏွလုံးသားေတြ ဘယ္ေလာက္မာေက်ာေနျပီဆိုတာ ဒီမွာေပၚတယ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိစၥအေတာ္ ေလ့လာထားျပီးျပီ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စာပို႕႒ာန ဝန္ထမ္းေတြပဲ ဆိုပါစုိ႕ ၊ သူတုိ႕မွာ ဘာလုိအပ္ေနလဲ ၾကည့္လိုက္ရင္ အသိအမွတ္ျပဳစကားဗ် ၊ ေငြေတာ့ ထည့္မေျပာနဲ႕ေတာ့ေပါ့ဗ်ာ ၊ ဟုတ္လား
၊ သူတုိ႕ အသိအမွတ္ျပဳမခံရဘူးဗ် ၊ ဘယ္သူကမွ ခင္ဗ်ားတုိ႕လုပ္ေနတဲ့ စာပို႕တုိက္အလုပ္ၾကီးဟာ ေကာင္းပါတယ္ အက်ိဳးျပဳပါတယ္လုိ႕ မေျပာၾကဘူး``

``ဟ---   ခင္ဗ်ားလူေတြကလညး္  ေကာင္းေကာင္းမွ မလုပ္ၾကပဲဗ်--``

``ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွန္တယ္ ဒါေပမယ့္ သူတို႕စိတ္ထဲမွာ ငါတုိ႕ေကာင္းေကာင္းလုပ္လုပ္  မလုပ္လုပ္အေၾကာင္းမထူးဘူး။ ဘယ္သူမွလညး္အေရးမစိုက္ဘူး၊ ဆိုတာၾကီးက စြဲေနတာကိုး၊ အဲဒီေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူတို႕အေပၚ ၾကင္နာတဲ့စကား အသိအမွတ္ျပဳတဲ့စကား ေျပာမေပးသင့္ဘူးလားဗ်``

စကားေျပာရင္းေလွ်ာက္လာၾကရာ  ေဆာက္လက္စ အေဆာက္အဦးတစ္ခု အနီးသို႕ ေ၇ာက္လာသည္။ အဲသည္မွာ အလုပ္သမား ငါးေယာက္ ေန႕လည္စာ စားေနၾကတာ ေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ရပ္ျပီး စကားေျပာသည္။

``ခင္ဗ်ားတို႕  အေဆာက္အဦးၾကည့္ရတာ အရမ္းသားနားတယ္ဗ်ာ-- အေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ရမွာပဲ အႏၱရာယ္လညး္ မ်ားမယ့္ပုံပဲ``

အလုပ္သမားမ်ား ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြကို သကၤာမကင္းဟန္ျဖင့္ ၾကည့္ၾကသည္။ `

``ဘယ္ေတာ့ ျပီးမလဲဗ်``

မိတ္ေဆြက ဆက္ေမးျပန္သည္။

``ဇြန္လ``တစ္ေယာက္က တိုတုိျပတ္ျပတ္ေျဖသည္။ 

``ဟာ ဟုတ္လား  ေကာင္းတယ္ဗ်ာ  ၊ခင္ဗ်ားတုိ႕အဖုိ႕ေတာ့ ကိုယ့္လုပ္ရပ္အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာပါ``

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ ``အင္း  ခင္ဗ်ားလုိ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတာ့ ရွာမွ ရွားပဲဗ်ိဳ႕`` ကၽြန္ေတာ္ ၾသဘာေပးမိသည္။

သူက ေအးေအးေဆးေဆး။

``ရုတ္တရက္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ  ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ စကားေတြ တျဖည္းျဖည္း စိမ့္ဝင္သြားလိမ့္မယ္ ၊ အဲဒီအခါက် ဝမ္းသာၾက၊ စိတ္ၾကည္ႏူးၾကမွာေပါ့ ၊သူတို႕ စိတ္ခ်မ္းသာရင္ အဲဒီအက်ိဳးဆက္ကို ဒီျမိဳ႕ထဲက အျခားလူေတြလည္း ခံစားရလိမ့္မယ္``

``ဒါေပမယ့္  ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္း လုပ္ေနရုံေတာ့ ထင္သေလာက္ ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး ဗ်ာ`` ကၽြန္ေတာ္က ညင္းေနသည္။ 

``ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်  ဒီကိစၥမွာ အေရးၾကီးဆုံး အခ်က္က အားမေလွ်ာ့ဖုိ႕ပဲ ၊ ျမိဳ႕ၾကီး တစ္ျမိဳ႕လုံးက လူေတြ သေဘာေကာငး္လာေအာင္ လုပ္တဲ့ကိစၥဗ်ာ  အလြယ္တကူေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့ စစ္ဆင္ေရးထဲမွာ အျခားသူေတြေရာ ပါဝင္လာေအာင္ စည္းရုံးႏိုင္မယ္ဆိုရင္---``

``ၾကည့္စမ္း  ေဟ့လူ  ခင္ဗ်ား ခုနက အရုပ္ဆိုးဆိုး မိန္းမတစ္ေယာက္ကို မ်က္စပစ္ျပလုိက္တယ္ မဟုတ္လား`` ကၽြန္ေတာ္က ၾကားျဖတ္ေမးသည္။

``ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ ဒါေလာက္အရုပ္ဆုိးတဲ့မိန္းမ ၊ ကၽြန္ေတာ္က မ်က္စျပစ္ျပလုိက္ေတာ့ သူ႕ကိုလဲ သေဘာက်တဲ့လူရွိေသးတာပဲ ေတြးျပီး ၾကည္ႏူးသြားမယ္။ အကယ္၍ သူသာ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ ျဖစ္မယ္ဆုိရင္ အတန္းထဲက ကေလးေတြအဖို႕ ဒီေန႕ဟာ ေပ်ာ္စရာ ေန႕ထူးေန႕ျမတ္ၾကီးေပါ့ ``တဲ့။

ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြကေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ေျပာဆုိေနသည္။

မူရင္း။       ။Art Buchward ၏ Love And The  Cabbie

ေဖျမင့္--ႏွလုံးသားအာဟာရ(ရသစာမ်ား)